Het gesprek begon goed. Wederom goede performer met sterke en inhoudelijk goede analyses. Heel soms liet ik wel een steekje vallen maar niets dat zorgelijk was. Wel moest ik nog accurater gaan werken. Nu ben ik al wel een pietje precies en een enormetwijfelkont voordat ik iets rond stuur. Ik wil graag dat iedereen het goed vind en er geen woord meer op valt af te dingen. Ik heb soms een vervelende drang naar perfectionisme die soms ook erg verlammend kan werken. Ik kan mezelf erg onzeker maken. Iets wat qua inhoud van mijn werk in principe niet moet, maar toch he dat onzekere stemmetje blijft op de achtergrond zeuren. De opmerking dat het preciezer moet, zal het dus niet makkelijker voor mij maken.
En toen kwam het... een tweetal collega hadden geklaagd dat ik niet altijd mijn uren maak en dat ik claim dat ik het te druk heb en niet vaak genoeg mijn hulp aan biedt. Het kwam heel rauw op mijn dak. Ik had dit namelijk helemaal niet verwacht. Ik werk met een collega heel nauw samen omdat ik zag dat zij met een onderwerp worstelde en ik daar een expert op ben. Zij is heel blij met mijn hulp. Ik werk mee aan een ander project waarbij ik ook werk van een andere collega heb overgenomen. Zelf dacht ik dat ik meer betrokken was bij het team. Ik vraag aan collega's hoe meetings, zakenreizen zijn gegaan, hoe het met de kinderen gaat etc. Zelden wordt er aan mij gevraagd hoe mijn weekend is of hoe een meeting gaat. Zelden heeft iemand ooit aangeboden om mij te helpen met mijn werk. Ik zat dus met mijn mond vol tanden en toen ineens voelde ik die rottranen in mijn ogen branden. Vorig jaar heb ik precies het zelfde meegemaakt en dat ging ten koste van mijn bonus. Inmiddels ben ik met mijn salaris al 2 jaar niet meer omhoog gegaan dus het laatste jaar ben ik inkomen achteruit gegaan. Nu heb ik best een goed salaris dus ik klaag niet maar het is wel zuur als je 20% gekort wordt op je bonus omdat een collega moet klagen over je.
Mijn manager denkt dat ik een imago-probleem heb. Ik moet opboksen tegen vooroordelen die onmogelijk zijn om weg te poetsen. De vooroordelen zijn dat ik me niet voldoende inzet, te zelfstandig ben en niet mijn uren maak. Hij gelooft er zelf niet zo in maar hij moet de feedback wel meenemen in de review. Zoals ik er nu opsta, word ik dus weer gekort op mijn bonus (als die er zou zijn in 2015).
Het fijne is dat mijn manager zich heel erg herkent in mij. Hij zei letterlijk het is alsof ik in de spiegel kijk want je worstelt met het zelfde probleem. Ik moet me meer open stellen. Alleen geen idee hoe ik dat moet doen. Hij suggereerde om maar steeds mijn hulp aan te bieden. Ik heb echter ook mijn eigen werk. Bovendien ik hoef me toch niet constant dienstbaar op te stellen. Anderen doen dat ook niet maar mij toe. Wellicht wel naar anderen waar ze meer credits kunnen halen. En moet ik mezelf dan helemaal wegcijferen om geaccepteerd te worden door een twee- tot drietal collegas? De anderen 6 kijken er deels toch anders naar. Alleen een van die twee of drie heeft wel een enorme invloed op het team en binnen het bedrijf.
Mijn manager vroeg wat mijn ambities waren. Ik wil nog steeds een promotie krijgen. Ik doe het werk van een senior maar heb die functie niet. Alleen ik denk niet dat het er bij dit bedrijf nog in zit. Hij en ik denken dat ik misschien beter zou functioneren in een kleiner team. Wellicht wel... maar dan wel in een team met voornamelijk mannen. Ik werk gewoon beter met mannen dan met vrouwen. Hij denkt dat ik misschien beter tot mijn recht zou komen binnen een andere tak van het bedrijf omdat het daar nog relatief klein is. Misschien wel... ik weet het niet.
Manlief vindt dat ik er gewoon weg moet omdat ik er bij mijn bedrijf geen toekomst heb. Hij gelooft niet dat ik binnen deze bedrijfscultuur pas. Ironische is dat ik bij de vorige financiële instelling veel minder last had van een imago-probleem. Dus misschien heeft hij wel een punt.
Ik laat het maar bezinken. Confrontie opzoeken met de collega's lijkt me geen goed plan vooral ook omdat ik niet 100% zeker ben van wie het zijn. AL zou ik de confrontatie opzoeken dan denk ik nog dat ik aan het kortste einde trek. Ergens wil ik ook trouw aan mezelf blijven. Ik ben wie ik ben en ik zal echt niet meer veranderen na al die jaren. Dus misschien moet ik maar op zoek naar een plek waar ik die waardering wel krijg. Toch he... het doet me best fijn want diep in mijn hart wil ik gewoon dat mensen mij waarderen en accepteren om wie ik ben. Helaas werkt de realiteit ander en dat doet pijn.