Eind goed al goed

Ooit ben ik begonnen met bloggen om grip te krijgen op mijn schulden. Het exacte bedrag aan schulden heb ik nooit inzichtelijk gekregen maar op zijn dieptepunt zat het niet ver af van EUR30.000. Een heel hoog bedrag waar niet makkelijk vanaf te komen is. Hoe de schulden zijn ontstaan dat is minder relevant. Ooit heb ik daar uitgebreid over verteld in een gastblog bij Martine. Dat was heel confronterend maar heeft nog wel een extra duwtje in de rug gegeven om maar van die schulden af te komen. Met vallen en opstaan, met soms een kleine terugval en moeilijke keuzes maken is mij dat na 7 jaar eindelijk gelukt. Het is een bevrijding en het geeft vooral veel innerlijke rust.

Hoe gaat het nu? De hele periode heeft mij veel wijsheid gegeven zodat ik nu weet hoe je beter met je geld omgaat. Dat heeft tot mooie dingen geleid maar ook tot moeilijke beslissingen op privégebied. Het heeft geleid tot een scheiding met de vader van mijn dochter. Dat was een moeilijke beslissing maar tegelijk was het ook het beste voor iedereen. De relatie was op en er was niets meer dat ons bond dan onze dochter. Na 27 jaar zijn we dus ieder onze eigen weg gegaan. De spanningen vielen weg en dat bracht ook weer meer levensgeluk. Het bracht ook een nieuwe man in mijn leven waar ik inmiddels al weer meer dan 2 jaar mee samen ben. Hij is in vele opzichten het tegenovergestelde van mijn vorige partner. Van hem leer ik weer het geluk in kleine dingen te zien en dat een positieve houding zo veel meer goede dingen op je pad brengt. Samen met hem en mijn dochter zijn we een nieuw avontuur aangegaan. Ik heb mijn oude huis verkocht om een woonboerderijtje te kopen. We wonen nu in alle rust tussen het groen temidden van de graslanden en natuurgebieden. In huis lopen inmiddels ook zes huisdieren waarvan vijf katten en een hond. En wat is er mooier om bij thuiskomst door een vrolijk kwispelende hond begroet te worden en in de avond een kat op schoot te hebben liggen die ligt te knorren....
De veranderingen hebben ook mijn dochter veel goed gedaan. Worstelde ze voorheen door het schooljaar heen en wist niemand meer hoe ze haar goed konden onderwijzen.... het kleine dorpschooltje heeft ervoor gezorgd dat ze deze zomer met een prachtig rapport naar huis kwam. Zij is ook opgebloeid en je ziet dat het meisje tot rust is gekomen. Dat bevestigt voor mij dat ik de juiste beslissingen heb genomen hoe moeilijk soms ook.

Eind goed al goed dus. Dit is dan ook mijn laatste blog. Mijn leven is zo anders dat deze blog niet meer past. Ik laat het wel staan in de hoop dat ik andere mensen kan inspireren dat hoe uitzichtloos de situatie soms ook lijkt dat het mogelijk is om er uit te komen als je er hard voor werkt en je maar wilt. Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Je wilt niet weten hoe mij dat soms heeft gesteund en geholpen. Bedankt voor de mooie en lieve mensen die ik heb leren kennen via dit blog. En vooral bedankt Martine.... in mijn zoektocht naar een oplossing om uit mijn schulden te komen kwam ik toentertijd op je blog Spaarcentje. Je hebt mij onbewust geïnspireerd om met mijn schulden aan de slag te gaan en slimmer met geld om te gaan. Heel veel dank hiervoor.

Dan rest mij nu nog slechts om afscheid te nemen. Vaarwel en laat geld je niet de baas zijn.

Heel even terug van weg geweest

Bloggen. Uhm tja dat is de laatste tijd er tussenin geschoten. Niet dat ik niks te melden heb. Nee er gebeurt namelijk van alles in mijn leven. Ik heb alleen de laatste tijd minder behoefte om te bloggen. Ik ben eerlijk gezegd blij als ik ’s avonds in alle rust op de bank zit en dan soms domweg een beetje langs programma’s op tv kan kijken. De dagen zijn meestal overdag zo hectisch dat ik het fijn vind om de avonden in alle rust te eindigen. Zo vind ik toch nog een bepaalde balans in mijn leven waardoor ik alles wel leuk (soms ook minder) blijf vinden.

Ondanks mijn radiostilte kreeg ik soms wel lieve berichtjes van lezers met de vraag of ik nog blijf bloggen maar ook om te vragen hoe het met mij gaat. Dus om aan die verzoeken een beetje tegemoet te komen, toch nog een blogje. Of de laatste zal zijn, dat weet ik nog niet. Ik ben er nog niet uit of ik met mijn blog wil stoppen en daarmee ook offline wil halen. Het is ook niet iets waar ik mij momenteel heel erg mee bezig houd. Ik heb het eigenlijk veel te druk met andere dingen.

Hoezo druk dan? Ik heb een erg drukke baan. Kreeg ik er na wat noodroepen van mijn kant een hulptroep bij in april, heel veel heeft dat niet geholpen. De persoon die aangenomen is, ontlast mij niet erg. Deels heeft dat te maken met zijn persoonlijkheid en deels ook met het gebrek aan de mogelijkheid om hem te coachen. Inmiddels ben ik samen met hem bezig hoe we dat beter moet structureren of dat we toch moeten concluderen dat het een mismatch is. Niettemin heb ik het enorm naar mijn zin op werk. Hoe cliché ook dat maakt alles wel makkelijker.

Daarnaast speelt nog altijd het traject met dochterlief op school. Samen met school hebben we in goed overleg besloten dat we haar gaan testen op intelligentie maar ook op gedrag. Het meisje zit haar eigen ontwikkeling nl ook deels in de weg. Ze is een perfectionist maar ook heel competitief. Die twee gaan alleen niet zo heel fijn samen. Ze wil de eerste en de beste in alles zijn maar doordat ze de eerste wil zijn, maakt ze ook vaker fouten. Nu vindt ze het heel erg om op foutjes te worden aangesproken. Dat pakt ze heel persoonlijk op waardoor ze boos en verdrietig wordt. Het heeft iets weg van faalangst want soms wil ze ook niet aan dingen beginnen onder het mom van “ik kan het toch niet”. Heel triest eigenlijk want het is wel een meisje dat als zeer intelligent wordt ingeschat. Dus het lijkt erop dat ze zwaar aan het onderpresteren is. Het onderzoek moet dus een aantal dingen gaan aanwijzen. Op basis daarvan gaan we verder kijken hoe we haar kunnen “helpen”. Nu speelt er ook iets anders mee waarvan ik denk dat dit ook invloed op haar schoolprestaties heeft. Mijn vriend en ik gaan namelijk uit elkaar. Het gaat simpelweg niet meer. We zijn te ver uit elkaar gegroeid en de verschillen zijn niet meer te overbruggen. Alleen wonen we nu nog tijdelijk bij elkaar. Dat brengt spanningen met zich mee die onze dochter zeker ook aanvoelt. Dus ik hoop dat als we definitief niet meer samenwonen dat dit ook een zekere rust met zich brengt. Het zijn dus roerige en verdrietige tijden op dit front.

Tja en dan die schulden van mij……. Tja wat zal ik erover zeggen. Ik heb mijn leningen afgelost. Alleen staan er op beide creditkaarten nog bedragen open. Daar concentreer ik mij nu op. Het aflossingsbedrag van de lening schuif ik nu door ten gunste van de lening. Helaas heb ik daar nu nog niet optimaal profijt van gehad omdat dit bedrag grotendeels op gaat aan ritten naar mijn moeder. Mijn moeder is eind december gevallen waardoor ze tijdelijk niet meer thuis kon wonen. Ondanks dat ze opgenomen was in een verzorgingstehuis, moest ik er wel om de week naar toe. Niet alleen vanwege praktische zaken maar voor emotionele ondersteuning. Inmiddels is ze weer thuis maar nog steeds niet erg mobiel. Dus ik ga nog steeds om de week naar haar toe om haar te helpen in huis maar ook om boodschappen te doen. Dus ik gebruik het geld nu voornamelijk om op en neer te rijden. Gelukkig kan ik dat nu en hoef ik niet meer financieel te denken hoe ik dit voor elkaar ga boksen. Dat geeft lucht. Het welzijn van mijn moeder weegt dan zwaarder dan de schuld op mijn creditcard. Deze zullen echt wel afgelost worden maar dan met enige vertraging. De hoop is dat ik einde dit jaar volledig schuldenvrij ben. En dan? Wie zal het zeggen? Deels genieten en deels zorgen voor een financiële buffer. Ik heb er wel vertrouwen in ondanks dat dit jaar alles behalve een makkelijk jaar zal zijn. Ik kijk in ieder geval hoopvol naar de toekomst….. en met een positieve houding kom je heel ver.

 

De prijs van grenzen opzoeken

Als ik een ding heb geleerd de laatste jaren is dat ik niet over mijn grenzen heen moet gaan. Mijn intuïtie en gevoel zijn daar een enorm goede graadmeter voor. Als iets niet goed voelt, dan moet ik het niet doen. Toch neemt soms het verstand over. Mijn verstand en gevoel voeren namelijk altijd een innerlijke tweestrijd. Mijn verstand kan namelijk mijn initiële gevoel helemaal weg redeneren waardoor ik dan toch mijn verstand volg. Uiteindelijk wint mijn gevoel het dan toch want zij presenteert nadien namelijk keihard de rekening. Het kan heel goed zijn dat je inmiddels afgehaakt bent. Ben je een gevoelsmens dan herken je dat waarschijnlijk wel. 

Vorige week was ik weer eens een wrak zowel fysiek als mentaal. Op werk zat ik maar een beetje wezenloos voor mezelf uit te staren en er kwam met veel moeite wat uit mijn handen. Intussen zat ik mezelf af te vragen hoe ik me weer in deze onmogelijke situatie had gebracht. Woensdagavond en zaterdagmiddag stortte ik definitief in. Ik heb eens flink op bed liggen huilen. Dat luchtte deels op ondanks de licht brandende traanogen nadien. Hoe had ik het eigenlijk zo ver laten komen?

Bijna twee weken geleden was er een bedrijfsfeest. Nu heb ik over het algemeen een bloedhekel aan dat soort feestjes. Ergens tien jaar geleden ben ik voor het laatst op een bedrijfsfeest geweest. Ik vind het niks aan. Het enige waar ik op een feestje mee bezig ben is om te bedenken wanneer het een geschikt moment is om weg te gaan. Ik snap dat soort feestjes ook niet. Ik zit al vier dagen in de week gemiddeld 9 uur met mijn collega's op de werkvloer. Ik zie ze doordeweeks langer en vaker dan mijn man en mijn kind. Waarom wil ik dan mijn spaarzame vrije tijd nog met hen doorbrengen? Om samen dronken te worden want daar draait het bij de meesten toch vaak op uit? Of om nadien mee te kunnen praten? Op een of andere manier werd ik toch beïnvloed op werk door alle enthousiaste verhalen van mijn collega's. Twee dagen voor het feest besloot ik dan toch te gaan tot grote verbazing van ML. Ik had bedacht dat aangezien het toch niet zo ver van huis was ik dus ook relatief snel thuis zou zijn. Ik kwam die bewuste avond iets later op het feest omdat ik eerst bij de zwemles van DL wilde zijn. Sommigen hadden toen al aardig wat op. De alcoholconsumptie steeg naarmate de avond en hele stille collega's bleken ineens hele verhalen te hebben. Ik stond het met een glaasje spawater met verwondering aan te kijken. Het leukste vond ik de verschillende hapjes die voorbij kwamen en soms had ik even een leuk gesprek. Voor de rest voelde ik me een beetje er buiten staan. Rond 22.30 was inmiddels het gros flink aangeschoten. Dat was voor mij het moment om weg te gaan. 

Vier dagen later bracht ik weer met een paar collega's  de avond door. We hadden namelijk een team-etentje. Nu had ik daar wel naar uitgekeken omdat we naar een supergoed restaurant gingen. Alleen het etentje duurde lang. We kregen een 5-gangen menu voorgeschoteld en het duurde lang voordat het eten doorkwam. Dat past op zich ook wel bij het restaurant want het is een restaurant waar je naar toe gaat om smaak te beleven. Alleen om 22.30 vond ik het mooi dus na het dessert ben ik weg gegaan. De meesten bleven nog zitten voor koffie of thee. Ik wilde alleen nog maar naar huis. De volgende dag was ik bekaf en down. ML gelooft dat het ook deels een reactie was op het eten. Dat laatste geloof ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik 's avonds (de dag na het etentje) dus instortte. Op zo'n moment geef ik er dan ook maar aan toe. Huilen is natuurlijk een vorm van stress loslaten. Een douche en op tijd slapen wil dan ook wel helpen. Alleen mijn hersenen werkte nog overuren met blijkbaar het verwerken van allerlei prikkels. Kortom het was allemaal te veel geworden.

Nu denk je misschien een feestje en een etentje dat stelt toch niks voor. Voor veel mensen misschien niet maar voor zijn het energievreters. Ik zit veel liever thuis op de bank met een goed boek. Ik kan dan weer opladen en ontspannen. Ik ben dus duidelijk over mijn grenzen gegaan. Volgende keer toch mijn gevoel volgen dan zit ik zeker goed. Voorlopig ben ik in ieder geval uit gefeest.

De school- en leerpuzzel: hoe leert ons kind?

Die dochter van ons die houdt ons maar bezig. Bezig in zijnde dat we laatste paar weken vaak op school te vinden waren. 

Het begon allemaal met haar rapport eind maart. ML en ik konden alleen maar concluderen dat op basis van de resultaten er weinig voortgang bij haar was geboekt. Ze scoorde ook laag bij de cito. We begonnen ons dus zorgen te maken. Het beeld dat wij thuis van haar hadden, leek niet overeen te komen met het beeld dat het rapport liet zien. Het 10-minuten gesprek werd dus een gesprek van een half uur. De juf deelde onze zorg. De juf vertelde ons dat ze in de klas een uitermate slim meisje ziet die hele kritische vragen kan stellen en een ijzersterk geheugen heeft maar op een of andere manier kan ze haar niet met instructies bereiken. DL doet alles goed mee maar volgens juf kan DL vele malen beter. Het is zelfs zo dat DL soms expres fouten maakt omdat ze dan geen zin in herhaling heeft. Als je haar er echter op aanspreekt, dan wordt ze in eerste instantie boos om het vervolgens in vogelvlucht foutloos op papier te zetten. DL lijkt dus een klassiek voorbeeld van een onderpresteerder. Alleen wat nu? Wat kunnen we doen om de potentie die in DL zit er wel uit te halen? De juf en wij kwamen tot de conclusie dat we daar in dat half uur niet samen uit kwamen dus we planden een vervolggesprek.

Uiteraard hadden ML en ik lange gesprekken. We twijfelden weer of de keuze voor deze school de juiste was? Zou een andere school beter bij haar passen? Zou ze een andere manier van onderwijs nodig moeten hebben? De frustratie heerste ook bij ons. Wij zagen thuis namelijk wel dat slimme meisje. Een meisje dat samen met haar vader de moeilijkste sommen probeert te maken. Een meisje dat haar moeder test met rekenen en dan de grootste lol heeft als ik het fout zeg. We zien echter ook een meisje die worstelt met taal. Een meisje die blijkbaar nog niet helemaal qua taalontwikkeling op hetzelfde niveau zit als haar klasgenootjes. Een meisje die wel enorm haar best thuis doet met lezen en verhaaltjes probeert te schrijven. Een meisje die soms fouten maakt als ze woordjes schrijft maar wel graag dingen goed wil doen. Daarnaast ook een meisje die ons soms zulke moeilijke vragen stelt omdat ze zo graag alles wil weten, wil begrijpen en leren. Kortom een heel leergierig meisje dat ergens in het leerproces vastloopt.

We legden deze zorgen dan ook in het vervolggesprek op tafel. Op basis van onze bevindingen en die van de juf konden we alleen maar concluderen: DL is een heel slim meisje en we moeten alles doen om haar de mogelijkheid te geven zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ook werd meegenomen dat ML hoogbegaafd is. Wellicht ben ik dat ook. Alleen dat is nooit vastgesteld. Wel kan ik vaststellen dat ik nooit heel veel moeite op school heb hoeven te doen. Met weinig tot geen inspanning haalde ik mijn toetsen wel. Toen ik op een bepaald moment wel tegen vakken aanliep waar ik toch wat meer moeite mee had, klapte ik dicht. Het werd bij mij ook een soort self-fulfilling prophecy: als ik mijn best niet deed, dan wist ik zeker dat ik het niet haalde want als ik wel mijn best en ik haalde dat alsnog niet dan was dat voor mij falen. Wat deed ik? Ik deed dus niks of weinig zodat de teleurstelling er ook niet was want hé ik kende het eindresultaat al vantevoren. Tijdens mijn studie liep ik hier enorm tegen aan want toen redde ik het niet meer op aanwezig zijn bij colleges. Ik moest toen echt gaan leren. Alleen ik had nooit geleerd om goed te leren. Dus ik liep enorm vast. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen maar het had wel een gedragsverandering bij mij nodig. ML daarentegen heeft drie universitaire met twee vingers in zijn neus gehaald met dan ook nog hoge scores. Dus wellicht dat het ergens in haar genen zit. Het hele gebeuren hield ons (vooral mij) trouwens een enorme spiegel voor van herkenning voor.

Op school werd de interne begeleider ingezet. Ook zij had niet meteen een pasklaar antwoord hoe ze DL konden bereiken. Dus werd er een brugteam in gezet. Dit team bestaat uit externe begeleiders die school en ouders kunnen adviseren wat de mogelijkheden zijn. Vorige week hadden we het gesprek. Conclusie is dat DL de leerstof anders aangeboden moet krijgen. In plaats van herhaling moet zij een niveau hoger getild worden. Ze wil eerst het overzicht om van daaruit verder te werken. Dus DL krijgt nu verrijking met rekenen. Ze wordt om in schooltermen te blijven een rekentijger. Alleen taal blijft een dingetje. Om haar te stimuleren,  gaan we haar meer los laten. Ze moet dus meer dingen zelf gaan uitzoeken. Ook krijgt ze projecten verbonden aan de thema's die in de klas worden behandeld. Zo moet DL nu een boek maken met plaatjes en een verhaal, over een paar weken mag ze aan het thema reizen gaan werken. Aan het einde van de themaweken moet ze haar project aan de klas presenteren. Zo hopen we dat ze gaat begrijpen dat het essentieel is dat ze goede zinnen construeert om de boodschap over te krijgen. Bovendien voldoet een project aan haar wens om dingen uit te kunnen zoeken. 

Voor de taalontwikkeling loopt DL ook weer bij een logopediste. Samen gaat zij met DL aan de slag om de vertaling van klanken naar letters op papier te maken. Ze is inmiddels op dyslexie getest en daaruit blijkt vooralsnog niet dat ze dit heeft. Waarschijnlijk heeft ze een taalachterstand door haar drietalige opvoeding. Iets wat niet ongewoons is bij meertalige kinderen en dat meestal bijtrekt rond 8 jaar. Op aanraden van school laten we haar nog niet testen of ze hoogbegaafd is. School raadde aan om dit pas volgend jaar te doen voor zover het noodzakelijk is want zelf hebben ze haar al voorzichtig zo ingeschat.

DL is inmiddels begonnen met haar nieuwe manier van leren. Ze is razend enthousiast en dan vooral over de projecten. Ze heeft hele ideeën hoe het eindproduct eruit moet zijn en ze komt vol verhalen over haar project thuis. Ze vindt het helemaal super dat ze dadelijke een podium krijgt om haar project aan de klas te presenteren. Ze vindt het namelijk fantastisch om voor een grote groep iets te presenteren of te laten zien. Over zes weken gaan we evalueren om te kijken of het aanslaat. Daarna zal de overdracht zijn naar een nieuwe juf of meester zodat ze bij succes op de zelfde voet verder kan gaan in groep 4. We hopen zo voor haar dat dit voor haar werkt zodat zij ook op haar manier mag leren.

 

Soms vallen dingen mee....

In mijn vorige blog schreef ik dat we via MP waren opgelicht. We likten onze wonden en gingen weer verder. Ik kocht een prachtige zomerjas voor DL op MP  omdat uiteindelijk je daar toch voor een mooi prijsje leuke dingen kunt kopen. Het haalde ook een beetje de nare nasmaak weg van de mislukte koop weg. Langzaam zakte het hele gebeuren dus een beetje weg. Vorige week stopte er voor ons huis een busje van een koeriersbedrijf. De man stapte uit en liep naar ons huis toe. ML en ik keken elkaar aan want we verwachtten eigenlijk niks. Verbaasd keken we dus naar de grote doos die toch echt voor ons was bedoeld. Op het label stond mijn naam en de afzender was van degene waartegen we aangifte hadden gedaan. Toen we de doos openden, waren het de lang verwachte en verloren gewaande laarzen. ML blij met zijn laarzen en ik blij dat we het geld niet kwijt waren. Daarna was ik nog wel even bezig om de aangifte en de meldingen ongedaan te maken. Maar liever dat, dan helemaal niks.

Goede dingen komen nooit alleen. Heel cliche maar wel waar. Want wat is het geval, ik heb per augustus een vast contract. Nog beter, de handtekening staat er inmiddels al onder. Mijn manager had het binnen een week geregeld met de woorden "meer dan verdiend". Hoe groot is de tegenstelling met mijn vorige baan. Hoe blij ben ik dan ik nu goed op mijn plek lijk te zitten. Bij mijn vorige werkgever zijn ze aan het reorganiseren. Waarschijnlijk was ik dit jaar dan weg bezuinigd. Het is dan heel fijn om te weten dat ik dat voor ben geweest. Grappige was dat ik nogmaar net mijn vaste contract had ondertekend of ik werd door een headhunter benaderd voor een andere baan. Interessante baan met veel extra's en een hoog salaris. Alleen ik heb mijn lesje wel geleerd. Ik heb nu veel vrijheid, ik werk dichtbij huis. Om dat te kunnen overtreffen, moet een andere baan wel heel erg goed zijn wil ik uberhaupt overwegen om weg te gaan in mijn hudige baan. Die vrijheid en dichtbij huis voelt als een luxe. Daar kan geen extra geld tegen op. 

En inmiddels ben ik ook aan het aftellen. Nog 6 maanden en dan heb ik mijn lening afbetaald. Ik heb dan nog wel een creditcard af te betalen en de auto is dan ook een kleine 8 maanden later afbetaald. Het einde is dus in zicht... de gedachte alleen al dat ik na december kan bepalen wat ik met het geld kan gaan doen die ik maandelijks kwijt was aan de lening. Het grootste deel zal naar de aflossing van de creditcard gaan. Maar over iets meer dan een jaar ben ik schuldenvrij. Hoe bevrijdend die gedachte is.

Opgelicht

Drie weken geleden vond ML de perfecte schoenen. Hij was al een tijdje op zoek naar nieuwe, of beter gezegd tweedehands, schoenen omdat al zijn oude schoenen tot op de zool zijn versleten of echt volledig doorlopen zijn. ML loopt het liefste op wandel(berg)schoenen of laarzen. Nieuw kosten deze al snel EUR200-300. Erg duur maar tweedehands zijn de kosten wel te doen. Nieuwe zolen kosten bij zijn schoenen ook al snel EUR30 per schoen dus kostbaar. Dus ML struinde MP af totdat hij laarzen aantrof die slechts een beperkt keren waren gedragen. Soms kopen mensen nu eenmaal schoenen die achteraf toch niet zo comfortabel zijn en dan in de kast blijven staan om te verstoffen. Waarom dan niet verkopen en er toch nog wat aan verdienen?

ML was heel erg blij met wat hij had gevonden. Hij deed een bod en deze werd geaccepteerd. We maakten het geld over en toen begon het wachten op de laarzen. Na een week geen laarzen maar wel een berichtje of we de laarzen hadden ontvangen. Dus besloten we nog wat langer te wachten. Na twee weken waren de laarzen er nog steeds niet. Ik heb de verkoper een ultimatum gesteld dat als we de laarzen niet voor een bepaalde datum hadden ontvangen dat we aangifte zouden doen bij de politie en melding zouden doen bij MP en zijn bank. Mocht hij zich hebben bedacht dan mocht hij uiteraard ook het bedrag terugstorten. Je voelt het natuurlijk al aankomen: geen laarzen en geen geld terug. Dus vrijdag heb ik aangifte gedaan, contact opgenomen met zijn bank en MP. Plus ik heb een waarschuwing geplaatst op een publieke website waar je andere kopers kunt waarschuwen. Daar kwam ik in contact met een ander slachtoffer van de verkoper. Gisteren kreeg ik ook bericht van MP. Blijkbaar heeft deze man dit trucje met meerdere mensen uitgehaald. Zij hebben ook aangifte gedaan. 

Ik heb niet veel hoop dat we het bedrag (EUR79) ooit terug zullen zien. Het was voor ons veel geld. Voor dit geld hadden we ook een paar gloednieuwe sneakers kunnen kopen. De zoektocht naar nieuwe schoenen zetten we dus door maar wel met een aantal duidelijke spelregels voor onszelf. Boven EUR30 halen we alleen nog maar op. Het beperkt misschien ons zoekgebied maar het beperkt ook de kans om weer opgelicht te worden. En hebben we ook maar enige twijfel dan zien we van de verkoop af. Ik had namelijk op een zeker moment een raar gevoel bij deze koop. Ik heb me door ML laten overtuigen dat ik te "paranoia" was. Achteraf was mijn onderbuikgevoel dus wel goed. Het trieste van het hele gebeuren vind ik nog niet eens dat wij het geld kwijt zijn. Maar wat bezielt iemand om voor een paar honderd euro of misschien een paar duizend euro mensen op te lichten? Stel dat ze je pakken, vergooit iemand zijn leven voor een paar rotcenten. Dat lijkt het mij niet waard. Misschien begrijp ik het wel niet. Dat is maar goed ook. 

Inmiddels kijk ik ook naar andere alternatieven voor MP. In de regio heb je op FB een aantal verkoopsites. Dit werkt een stuk prettiger. Kopers reageren meteen en komen het ook gewoon ophalen. Het idee dat je elkaar namelijk bij de supermarkt tegen komt en niet bent komen opdagen, werkt blijkbaar zo dat mensen gewoon zich aan hun woord houden en het ook daadwerkelijk kopen. Kortom de frustratie ligt een stuk lager dan bij het klakkeloze bieden op MP om vervolgens nooit meer te reageren. Dit weekend heb ik daar een aantal dingen van DL opgezet. Zij spaart namelijk voor een Playmobile prinsessenkasteel. Al haar spaargeld zet ze opzij om dat kasteel te kunnen kopen. Dus nu proberen we door speelgoed te verkopen waar ze toch niet meer mee speelt, zo aan het kasteel te komen. De schat heeft inmiddels al in de smiezen dat ze tweedehands een stuk goedkoper dat kasteel kan kopen dus heeft ze daar nu haar zinnen opgezet. Ze is nog zo'n kleine EUR30-35 van een tweedehands kasteel verwijderd. Mocht ze het via MP kopen, dan halen we dat uiteraard op. Ik moet er niet aan denken dat de zuurgespaarde centjes van mijn kind door een of andere oetlul achterover zouden worden gedrukt. 

Hoe Grieks Pasen je weemoedig kan maken.

Dit weekend is het Grieks Orthodox Pasen. Of beter gezegd Christelijke Orthodoxen vieren nu Pasen dus ook in  o.a. Rusland, Roemenië, en Servië is het nu groot feest. Niet dat je gaat denken, dat de Grieken alleen een feestje vieren. Voor Grieken is Pasen zo iets als voor Nederlanders de Kerst is. Een groot feest dus vol tradities maar ook met een goed gevulde tafel met eten. 

In tegenstelling tot Nederland speelt in Griekenland het geloof nog een grote rol. De eerste keer dat ik met Grieks Pasen in aanraking kwam, was ik onder de indruk. In de week van Pasen, vanaf maandag tot en met zaterdag, noemt men in Griekenland elke dag “groot”: Grote maandag, Grote dinsdag, Grote woensdag tot en met Grote zaterdag.  Op Grote Vrijdag (Goede Vrijdag) is er ’s ochtends een mis en dan wordt de Epitafios -dat is een geborduurde graflegging van Jezus- met bloemen versierd. ’s Avonds volgt de processie door de wijk of het dorp. De Epitafios wordt door vier mannen gedragen, en daarachter volgen de priester en de gelovigen, die een brandende kaars in de handen houden. Bij terugkomst in de kerk, gaan de vier mannen met de Epitafios voor de deur van de kerk staan en alle gelovigen lopen onder de Epitafios door de kerk in.  Na Goede Vrijdag volgt Stille Zaterdag, voor de Grieken Megalo Savvato. Tijdens de ochtendmis worden de bloemen van de Epitafios afgehaald en in mandjes gelegd en door de priester uitgedeeld. Deze bloemen nemen de gelovigen mee naar huis, want ze zijn gezegend.  Rond elf uur s ’avonds arriveert het Licht bij de kerk en wordt het van kaars tot kaars door de priester aan alle gelovigen doorgegeven. Het is heel indrukwekkend en mooi om te zien hoe het kaarslicht wordt doorgegeven totdat de kaars van iedereen brandt. Het hoogtepunt volgt precies op Middernacht,  dan zingt de priester de belangrijke woorden “Christos Anesti” dat “Christus is verrezen” betekent. Het is de absolute apotheose van het Griekse Geloof.  Het is traditie in Griekenland dat hierna vuurwerk afgestoken wordt, om de Verrijzenis uitbundig te vieren. Daarna volgt voor veel families het avondmaal (beter nachtmaal) waar traditioneel lam wordt gegeten.

Vandaag belden manlief en ik dus een aantal familieleden en vrienden om ze een prettig Pasen (Christos Anesti) te wensen. Op de achtergrond hoorden we de gezelligheid van familie en vrienden die samen Pasen aan het vieren waren. ML en ik keken elkaar een beetje beduusd aan want wat voelden we ons ineens geïsoleerd van alles en iedereen. Wat zouden we er nu graag bij zijn. En hoe tekenend was ons gevoel voor hoe wij vriendschappen ervaren in Nederland. We hebben het geprobeerd, we hebben ons huis opengesteld, we hebben eten met vrienden gedeeld, klaargestaan voor ze als ze hulp nodig hadden maar keer op keer leidden opluikende vriendschappen tot een desillusie. Beiden weten we eigenlijk niet meer zo goed wat we "fout" doen. Manlief gaat nog vrolijk gesprekjes met mensen aan maar daar blijft het ook bij. Zelf ben ik enorm terughoudend. Dat heeft deels met mijn introverte karakter te maken maar ook doe ik het deels uit zelfbescherming. Ik wil niet weer teleurgesteld worden door iemand en er achter komen dat de vriendschap die ik dacht dat we hadden niet veel voorstelt. Zo wil manlief niet meer mensen thuis uitnodigen voor een gezellig etentje omdat we nooit terug werden gevraagd. Toen we dit vroeger wel deden, bespaarden we ons geen enkele moeite. Ik stond een groot deel van de dag in de keuken. Iedereen had een gezellige avond en het eten (en drinken) smaakte goed. Als we aan het einde van de avond afscheid namen, deden we dat met de afspraak dat we binnenkort een keer bij hen zouden komen. De uitnodiging kwam nooit. Manlief en ik stopten dus op een gegeven moment zelf ook maar met uitnodigen. Hierdoor kwam de vriendschap in een soort van impasse en bloedde langzaam dood. Manlief gooit het op typisch Nederlands, ikzelf gooi het op de mensen zelf. 

Zover onze  gezamenlijke pogingen. Mijn eigen pogingen tot het in stand houden van een vriendschap of het leggen van een vriendschap zijn ook niet succesvol. Deels ben ik ook niet erg benaderbaar (meer). Er blijft altijd een bepaalde muur tussen mij en die persoon staan totdat ik het gevoel heb dat er echt een klik is. Heel langzaam laat ik dan iemand toe. Ben ik dan een hele koude kikker? Nee op het eerste gezicht lijk ik best gezellig en kan ik goed meepraten over algemeenheden maar als het daarin blijft hangen dan haak ik ergens af.  Je moet ook niet te snel dichtbij komen, want dan klap ik dicht. Ik zoek een bepaalde diepgang in een vriendschap en gevoelsmatig moet er een bepaalde klik of gedeeld begrip naar elkaar zijn. Ik weet dat dit kan want ooit had ik zo'n vriendschap. We begrepen elkaar feilloos. Als er iets was, dan belden we elkaar of gingen we bij elkaar langs. Dat hoefde niet eens lang te zijn maar lang genoeg om je toch een stuk beter te voelen. Zo stond zij ooit ineens op de stoep met een grote bos bloemen omdat ik een miskraam had gehad. Ze zei verder niet veel maar gaf me alleen een grote knuffel en ik mocht bij haar uithuilen. Zo stond ik later bij haar op de stoep en huilden we in elkaars armen uit omdat zij had gehoord dat ze ongeneselijk ziek was. Tot op het laatste moment zijn we er voor elkaar geweest. Naar mijn mening hoort een vriendschap zo te zijn. Tuurlijk heb je niet met iedereen dezelfde diepgang en doe je met de ene vriendin andere dingen dan met de andere. Maar voor mij staat vriendschap ervoor elkaar zijn ook als het minder met de ander gaat. Op die ene speciale vriendschap heb ik dat nooit gevonden. Meestal hang ik er maar een beetje bij en vervaagt de vriendschap weer net zo snel.

Dat staat in schril contrast met manlief. Hij heeft in Griekenland een grote vrienden- en kennissenkring. Sommigen bellen of mailen hem regelmatig. Als we een keer in Griekenland zijn, pakken ze het weer op waar ze gebleven zijn. Manlief leeft dan helemaal op en ik word ook meegezogen in de warmte en gezelligheid. In Nederland heeft manlief dit niet ondanks de pogingen die hij heeft ondernomen. Hij is er dus maar mee gestopt.  

Uiteindelijk zijn we dus vooral op elkaar aangewezen. Deels maakt dat je relatie sterk maar soms is het ook fijn om eens met een goede vriend(in) bij te praten. Een andere mening, een ander verhaal, een lach, een traan en een fijne avond, kan je energie geven. Dus met weemoed luisterden wij naar de Griekse gezelligheid aan de andere kant van de telefoon. We keken elkaar en spraken het niet uit maar onze ogen en hart zeiden op dat moment het zelfde: wat doen we eigenlijk nog hier?