Pagina's

maandag 15 juni 2015

Lessen van een burn-out

Reïntegreren, ik vind het maar een raar fenomeen. Op een bepaald moment wordt er dan besloten dat je al dan niet fit genoeg geacht wordt om je werk op te pakken. Er worden afspraken gemaakt over de invulling van je werk. Je keert weer huiswaarts met de wetenschap dat je het binnenkort weer moet gaan proberen.  Dan breekt de dag aan dat je weer naar werk moet. Met tranen in je ogen zit je in de auto onderweg naar je werkplek. Je parkeert je auto en met lood in je schoenen stap je het kantoor binnen. Je hart klopt in je keel. Het is een beladen moment. Je neemt een diepe zucht en stapt met een stralende glimlach het kantoor binnen. Niemand kan vermoeden wat er binnen in je afspeelt. Je wordt allervriendelijkst begroet. Heel langzaam ontspan je. De eerste werkdag beslaat nog geen twee uur. Deze tijd wordt voornamelijk gevuld met (bij)praten en praktische dingen zodat je straks aan de slag kan. De eerste werkdag is weer voorbij. Enigszins opgelucht stap je weer naar buiten. Het viel alleszins mee en je krijgt er weer enigszins vertrouwen in.

De reïntegratie vordert gestaag. Je werkuren worden langzaam opgebouwd. Het werkschema dat je zelf hebt voorgesteld wordt probleemloos aangenomen. Blijkbaar als je dingen duidelijk aangeeft dan wordt dit geaccepteerd. Dat voelt prettig en het geeft vertrouwen. Je merkt dat je langzaam het ook wel weer fijn vindt om te werken. Je kunt je kennis weer toepassen. Je kennis wordt ook gewaardeerd. Blijkbaar zien mensen dus waarde in wat je toevoegt. Langzaam geeft dat meer vertrouwen. Je stelt zelfs voor om bepaalde taken op je te nemen. Taken die duidelijk afgebakend zijn, dat wel, maar wel taken die jij goed kan op pakken en waar je je prettig bij voelt. Je merkt dat je na een werkdag een voldaan gevoel hebt. Je bent nog wel moe en je raakt nog wel makkelijk overprikkeld. Ook daar weet je beter een balans in te vinden. Je neemt meer rust als je thuis bent. Je realiseert je dat je niet alles hoeft te doen maar dat het ook prima is om dingen te laten liggen, uit te besteden of anders te doen. Die realisatie geeft rust. In de avonden zoek je bewust de rust. De rust die je lijf en geest zo hard nodig hebben om de volgende dag weer aan te kunnen. Je zoekt de rust in het kijken naar series. Series die je op een door jouw gekozen moment kunt kijken zonder de onderbrekingen van schreeuwerige reclames. Je kiest ervoor om je ook af te schermen van nieuws. Nieuws beroert je en verontrust je. Je filtert het nieuws door de koppen te scannen. Zo blijf je toch een beetje op de hoogte. Daar waar je meer van wil weten, zoek je het verder op. Zo blijf het behapbaar. Aan het einde van de dag neem je een douche. Het water heeft een troostende en rustgevende werking. Het lijkt net of alle sores van de dag al wassend door het afvoergootje van de douche wegspoelt. Na het douchen stap je in bed, je bent moe en valt direct in een diepe slaap. Er is weer een dag voorbij. Morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen.

Bovenstaande omschrijft in het kort hoe ik de aflopende weken heb ervaren. Complicerende factor is daarnaast de hectiek van het solliciteren. Gemiddeld had ik 1-2 sollicitaties per week en daarnaast werd er over potentiële banen heel wat afgebeld en gemaild. Het sollicitatiecircus was een vermoeiende wedstrijd. Het voelde als een wedstrijd aan omdat ik zo graag wilde winnen of beter gezegd ik wilde de positie dus moest ik andere kandidaten verslaan. Het voelde ook als een enorme ego-boost want waar ik ook solliciteerde iedereen was (en is) enthousiast over mijn kennis en ervaring. Eerst was dit heel verwarrend. Nu realiseer ik me dat ik het deels lag aan een laag zelfbeeld. Ik wilde niet geloven dat ik al deze aandacht waard was. Langzaam realiseerde ik me dat ik echter veel te bieden heb aan een werkgever. Langzaam groeide mijn zelfbeeld. Diep in mij zal dat onzekere stemmetje altijd op de achtergrond blijven en mij bekritiseren maar er is ook een ander stemmetje die deze onzekere gevoelens de kop in drukt. Ik hoop dat het onzekere stemmetje in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond gaat verdwijnen en dat het zekere stemmetje de overhand neemt. Een nieuwe start in een nieuwe omgeving zal daar zeker aan mee gaan werken.

.
Ben ik nu genezen van mijn milde depressie of ook wel burn-out? Nee dat denk ik niet. Ik denk dat bij mij een depressie altijd wel om de hoek zal blijven gluren. Dat heeft deels met mijn karakter te maken. Het is nu zaak om echter bij de eerste signalen dit voor te zijn. Ik weet inmiddels wat ik nodig heb om goed te functioneren. Dat is een les die ik dankzij mijn burn-out heb geleerd. Deze lessen staan verweven in mijn blogs maar staan ook in een boekje die ik altijd bij mij draag. Voornaamste leerpunt is dat ik mijn grenzen aangeef en bewaak. Dat klinkt heel eenvoudig maar dat is het voor mij niet. Want ik wil altijd zo verdomdes graag aardig gevonden worden door iedereen en laat dat nou iets zijn wat gewoon niet werkt…… en vooral dit heb ik door schade en schande moeten leren.

Burn-out, depressie of overspannen… hoe je het ook wil noemen. Ik gun het niemand. Tegelijkertijd ben ik toch (deels) dankbaar dat het mij is overkomen. Het heeft mij een spiegel voorgehouden wat voor mij niet werkte in het leven. Nu moet ik die lessen nog vasthouden en goed toepassen. En zo zie je dat desondanks een burn-out ook iets positiefs kan opleveren.

vrijdag 12 juni 2015

De fantastische wereld van gratis en tweedehands

Ik vind rommelmarktjes en Kringloopwinkels erg leuk. Je weet niet wat je kunt verwachten. Soms is het echt rommel maar soms kom je ook een verborgen schat tegen. De komende maanden kan ik weer naar een hele reeks van lokale rommelmarktjes georganiseerd door de kerk. Zij proberen met een rommelmarkt geld op te halen voor de nodige reparaties maar ook voor een aantal goede doelen. Het leuke aan deze marktjes is dat ze zo ontzettend verschillend zijn in opzet. De ene is enorm kneuterig en wordt gehouden in een grote schuur van een boer. De andere daarentegen is vrij professioneel georganiseerd. Bij deze laatste staan de opkopers ook al vroeg in de rij om binnen no-time van alles in hun aanhangwagens of busjes te laden. Ik ben vooral fan van de kneuterige rommelmarkt. Het heeft iets om op een erf te scharrelen tussen de schatten van zolder van de voornamelijk oude dorpsbewoners. Voor hen is het ook vaak het hoogtepunt van het jaar. Ze doen allemaal mee aan de bingo terwijl ze in het zonnetje op het boerenerf zitten met een kopje koffie en zelfgebakken appeltaart. Ook aan de kinderen wordt gedacht. Er staat van alles om mee te spelen. Deze zaterdag is het marktje en ik ga zeker samen met dochterlief kijken.

Nu lijkt het erop dat dochterlief ook mijn liefde voor tweedehands aan het overnemen is. Vooral de Kringloopwinkel vindt ze helemaal fantastisch. Ze weet feilloos de speelgoedhoek te vinden maar ook het rek met kinderkleding. Vaak weet ze er ook iets leuks te vinden voor nog geen euro. Zo vonden we onlangs een doos met strijkkralen en vormpjes voor nog geen €2. Nu vindt zij bijna niets leuker dan strijkkralen dus namen we het uiteraard mee. Maar de grootste aantrekkingskracht heeft toch de rommelkist bij de kassa. In deze kist worden allemaal speeltjes gegooid die te klein zijn om te verkopen. Het zijn dus vaak dingen die je bij de grote gele M bij de kindermaaltijd krijgt of van die dingen die nog voor geen euro bij de kassa liggen. Elke keer duikt ze in de kist en vindt ze er de mooiste dingen. Zo vond ze een kroontje, een spiksplinternieuwe mini-konijn knuffel, een prinsessekroontje met bontje, een mini My Little Pony en een paar Disney figuren. Vreemd genoeg vindt ze deze dingen vaak nog mooier dan haar eigen speelgoed. Zo ligt het knuffeltje in bed en zonder wil en kan ze niet slapen. Het kroontje komt bij elke verkleedpartij tevoorschijn. En Little Pony en een aantal Disney figuren liggen standaard in bed. Kortom de rommelkoffer van de Kringloop is een succes ;-).

Ook houd ik mijn ogen altijd goed open als ik op straat loop. Ook dat lijkt dochterlief over te hebben genomen. Ze heeft inmiddels een grote collectie van speldjes zo al scharrelend verzamelend. Zelf helpt ze andere meisjes ook aan een nieuwe verzameling want ze raakt ook regelmatig een speldje kwijt. Met een speldje oppakken voel ik geen enkele gene. Het wordt echter anders als ik iets groots buiten zie staan maar dat eigenlijk wel mee wil nemen. Ik heb dan namelijk het gevoel alsof iedereen ineens ziet dat ik iets wat op straat sta mee neem en daarover achter mijn rug afkeurend zijn hoofd schudt. Toch stap ik wel eens over die gene heen. Hierdoor heb ik drie prachtige wasmanden en een antieke porseleinen waskan van de straat mee genomen. En blij dat ik me die dingen ben. Deze week was het weer eens raak. In de buurt van school had iemand grote opruiming in huis gehouden. Er lag heel veel bruikbare spulletjes tussen. Alleen vond ik het nogal gênant om daar eens uitgebreid tussen te gaan neuzen omdat er ouders en kinderen uit de klas van dochterlief voorbij zouden kunnen komen. Dus liet ik het voor wat het was. Twee dagen later stonden de spullen er nog steeds. Inmiddels waren er wel een paar dingen weg. En ineens zag ik het staan: een hele tas vol met vormpjes en een grote bak vol met strijkkralen. Ik heb het snel opgepakt en meegenomen. Eenmaal thuis hebben dochterlief en ik eens goed gekeken wat er allemaal in de tas zat. Onze mond viel open van verbazing dat iemand dit weggooit. Ik denk dat er minsten voor €30-40 aan kralenspul in zat. Dochterlief was superblij. En ik ook want ik hoef voorlopig (lees de komende jaren) geen kralen meer te kopen dankzij de Kringloop en de vondst op straat.

Ach en nu we toch over tweedehands en bij voorkeur gratis spullen bezig zijn. Op Facebook staan een aantal lokale weggeef-pagina’s. Twee weken geleden zag ik dat iemand twee houten tuinbankjes met tafel weg gaf. Er waren al drie mensen die hadden gereageerd maar er werd ook gewerkt met reserves. Dus ik liet me op de reservelijst zetten met de verwachting dat het waarschijnlijk niets zou worden. ’s Avonds kreeg ik een mailtje of ik nog interesse had. Tuurlijk wilde ik ze graag hebben. Twee dagen later heb ik ze opgehaald. De tafel was niet veel maar de bankjes waren prachtig. Alleen als ik de bankjes wilden hebben dan moest de tafel ook mee. De tafel gaat dus binnenkort naar het grof vuil maar de bankjes staan inmiddels schoongepoetst in de achtertuin. Ik ben er zo ontzettend blij mee want ik wilde al heel lang zo iets maar ik vond het te duur. Grappige is dat ik al mijn tuinmeubilair gratis heb gehad. Zo heb ik twee teaken tuinstoelen en een glazen tafel twee jaar geleden gratis via MP opgehaald en mijn moeder gaf me ook nog een paar stoelen mee omdat zij ze niet meer gebruikte. Ze zijn nog zo mooi dat je het er niet aan af ziet dat ze gratis en oud zijn.

Gratis weggeven ik houd er wel van. Je helpt iemand anders er mee en je geeft dingen nog een kans op een tweede leven. Ook tweedehands is een prima optie. Wederom geef je iets een tweede leven maar vaak koop je ook iets unieks. Veel dingen in mijn huis zijn tweedehands. Andere dingen zijn vaak zwaar afgeprijsd gekocht. Ik heb zelden ergens het volledige bedrag voor betaald. Dat wil ik ook niet omdat ik vaak schrik van de nieuwprijs en dan bedenk dat er vaak tweedehands een net zo goed alternatief voor is. Ergens in mij schuilt toch iets van een consuminderaar....

woensdag 10 juni 2015

De horror van kantoortuinen

Wie ooit kantoortuinen heeft uitgevonden zouden ze voorgoed moeten opsluiten? Zo dat kan maar gezegd worden en dan zeg ik het nog in een milde vorm. In gedachten zie ik namelijk een soort vuurpeloton voor me die hun geweren in de aanslag hebben om…. [nou ja de rest mag jezelf invullen]. Ook ik heb een donkere kant in me zeg maar ;-).

Kantoortuinen, ik vind het een dof ellende. Ik ben iemand die snel overprikkeld raakt door alle impulsen om haar heen. Ook ben ik uitermate sensitief voor elk geluid maar ook voor de energie die in een kamer hangt. Het gevolg is dat ik naarmate de dag vordert, ik heel erg moe word en ik me steeds moeilijker kan concentreren. Onderzoek heeft ook uitgewezen dat er een groep mensen zijn  die simpelweg niet passen in een kantoortuin vanwege hun karakter (hoogsensitief of introvert). Een kantoortuin is een energie-slurper voor ze. Het heeft ook impact op hun prestaties. Zet je ze namelijk in een rustigere omgeving dan presteren ze een stuk beter. Dus wetenschappelijk is mijn aversie tegen kantoortuinen gestaafd. Het is alleen zo jammer dat in de praktijk ik er weinig mee kan.

Blijkbaar hadden ze vroegah ook al kantoortuinen.
Ooit ben ik mijn loopbaan begonnen in een kantoortuin. De tuin was onderverdeeld in kleine hokjes voor vier personen. De muurtjes die er stonden fungeerden als filter en dat werkte toch best goed achteraf gezien. Het stoorde me dus niet om in zo’n tuin te zitten. Nu kan het ook hebben meegewerkt dat ik een stuk jonger was en niet beter wist. Bovendien had ik jaren in de horeca gewerkt dus was ik gewend om omringd te zijn door muziek en geroezemoes. Toen ik van werkgever veranderde, kwam ik in een andere omgeving. Het was een hele formele omgeving waarbij je status werd afgemeten aan hoeveel vierkante meter je tot je beschikking had. Als je dan ook nog een hoekkamer had waar elke week verse bloemen werden gebracht en de lunch en koffie werden bezorgd dan was je een hele hoge oom of tante in de boom. Zelf zat ik in een kamer met andere collega’s. Echter ik heb nooit met meer dan vier personen op een kamer gezeten. Het was dus een oase van rust in vergelijking tot hoe ik nu werk. Bij mijn huidige werkgever zijn kantoortuinen namelijk de norm. Je kunt het geluk hebben dat je in een relatief klein team zit waardoor je een kleiner tuintje hebt maar dan zitten er wel weer een paar grote tuinen in de nabijheid. Kortom als je je niet goed kunt afsluiten van het omringende geluid dan heb je het moeilijk. En ik heb het nu dus moeilijk.

En de kantoortuin tegenwoordig. 
De eerste weken van mijn reintegratie waren prettig. Ik zat op een kamer met vijf personen maar meestal zaten er maximaal drie. Er waren dagen dat ik er zelfs helemaal alleen zat. Ik vond het dus een oase van rust. Dat deed mij goed en het leek ook precies te zijn wat ik nodig had (of beter heb). Ook de wandeling naar kantoor was bijna een zen-ervaring. Ik liep langs een haventje met bootjes en zo ver het zicht strekte zag je groen en water. Het had een enorm rustgevend effect op mij. Beter nog ik genot van de omgeving. Helaas was het maar van korte duur want het kantoor is inmiddels verhuisd en de kleine kamers zijn ingeruild voor een kantoortuin. Zelfs de hoge ooms en tantes hebben geen eigen kantoor meer. De rust op de werkvloer die ik ervoer aan het begin van mijn reintegratie is dus verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een kakofonie aan achtergrondgeluiden. Ik zal er voor the time being aan moeten wennen. Maar ook in mijn nieuwe baan zal ik weer in zo’n omgeving belanden. Het lijkt het nieuwe soort werken te zijn geworden onder het mom van minder vierkante meter en kostenbesparing. Ik vraag me af of je daadwerkelijk kosten bespaart als je daar de inefficiëntie tegenover zet. Leuk onderzoekje.

Intussen zit ik er wel mee. Ik kan dus nu een paar dingen doen. Ik kan me laten meeslepen door mijn gevoel van “rotomgeving” of manieren zien te vinden om toch met de situatie om te gaan. Sommige collega’s zitten de hele dag met een koptelefoontje naar muziek te luisteren. Ik kan dat niet. Ik ga naar de woorden luisteren of ik laat me meeslepen op de klanken van de muziek. Ik houd eigenlijk erg van stilte. Dus ik heb besloten om een paar oordopjes in te doen. Helemaal afsluiten van alles doe ik niet maar het is toereikend om het ergste geluid weg te moffelen. Het geeft mij weer de rust die nodig hebben om te kunnen werken.

Maar toch he denk ik soms: het zou zo fijn om lekker te gaan rentenieren of vroegtijdig met pensioen te gaan. Want no way in hell dat ik ergens op mijn zestigste nog in zo’n kantoortuin wil zitten. De enige tuin waar ik dan in wil zitten is die van mijzelf waar ik de vogeltjes kan horen fluiten en het geritsel van de bladjes kan horen. Dus mijn nieuwe doel in leven is om dit te kunnen bereiken. Nu nog snel mijn schuld aflossen en vervolgens mijn hypotheek en dan me bezinnen op mijn vrije leven. Gisteren heb ik weer een stapje in de goede richting gedaan dankzij de teruggave van de belastingdienst. Het is toch weer een stapje dichterbij een leven waarvan ik nu nog alleen maar kan dromen.

vrijdag 5 juni 2015

Wat doen we met de hypotheek?

Het is een welbekend feit dat mensen die bij financiële instellingen werken vaak korting krijgen op de hypotheekrente. Die korting kan oplopen tot 20-30%. Hierdoor kunnen medewerkers vaker een duurder huis kopen tegen een relatief lage rente. Alleen als je elders een andere baan vindt dan vervalt deze korting. Er zijn aardig wat mensen die daardoor met handen en voeten gebonden zijn aan hun werkgever omdat ze bij vertrek de hogere financiële lasten niet meer kunnen opbrengen. Vandaar dus ook de term het gouden kooitje. Buiten de hypotheek heb je als personeelslid mogelijkerwijs ook nog korting op andere bancaire producten. Dus als je het hele scala verzekeringsproducten afneemt, een rekening aanhoudt en een hypotheek afsluit bij je werkgever dan kun je fors minder betalen op je financiële producten. Kun je, want het hoeft niet noodzakelijkerwijs goedkoper te zijn om bij de werkgever een product tegen korting af te nemen.  Erger nog het kan zelf financieel gunstiger zijn om elders de financiële producten af te nemen. Hier kwam ik door schade en schande achter nadat ik 8 jaar geleden de overstap maakte van de ene financiële instelling naar de andere.

Deze overstap leerde me dat ik niet alle producten bij mijn werkgever moet onderbrengen want 1) ik wil niet met handen en voeten gebonden zijn en 2) ik kon ze elders tegen gunstigere en betere voorwaarden afsluiten. Dus zo komt het dat ik mijn betaalrekeningen en verzekeringen elders aanhoudt. Alleen heb ik wel mijn hypotheek 7 jaar geleden overgesloten naar mijn huidige werkgever. Ik kon dit boetevrij doen. Achteraf gezien heb ik hier spijt van want financieel schoot ik er niet heel veel mee op. Ik sloot mijn hypotheek ook over in de hoogtijdagen van de hoge rente. Ik heb dus een levensverzekering-hypotheek met een rente van 4% waarin een korting van 30% is verrekend. Hij loopt nog zo’n kleine 5 jaar door. Daaraan gekoppeld dus de levensverzekering die aan het einde van de looptijd mijn hypotheek met minimaal 50% zal aflossen. En nee, dit is gelukkig geen woekerpolis.

 Binnenkort zal ik van werkgever veranderen. Mijn hypotheekrente zal dus flink omhoog gaan waardoor mijn maandlasten ook zullen stijgen. Alleen zijn stijgende maandlasten voor mij geen reden om ergens te blijven waar ik letterlijk ziek wordt of beter nu ziek van ben. Nu kan ik de eventuele boete laten middelen over de resterende looptijd zodat ik het gevolg niet zo heel hard in mijn portemonnee voel. Ik zou het ook eventueel kunnen oversluiten naar een andere hypotheekverlener of naar een nieuwe werkgever mocht deze weer een financiële instelling zijn. Manlief en ik lopen hierover te dubben. Dus stuurde ik deze week een email naar mijn hypotheekverstrekker met een hele simpele vraag wat de boete zou zijn als ik mijn rente zou aanpassen. Nog geen dag later kreeg ik een email terug waarin mij vriendelijk werd verzocht om een afspraak te maken met een adviseur. Leuk idee want voor een gesprek betaal je tegenwoordig. Alleen ik wil slechts informatie en geen advies. Dus volgende week ga ik bellen want zoiets zou ook per mail afgehandeld kunnen worden.

Manlief heeft overigens een duidelijke mening zijnde niet oversluiten en geen boete maar even kiezen op elkaar. Ik twijfel nog. Die twijfel komt doordat we heel voorzichtig over verhuizen aan het nadenken zijn en een eventuele verhuizing breekt onze hypotheek boetevrij open. We hebben nu een fijn huis maar geen praktisch huis. Zo mist manlief een studeerkamer en fungeert de zolder daar nu voor. De zolder is tevens logeerkamer, was en droogruimte en opbergruimte. Dat is niet onoverkoombaar maar we zitten ook niet helemaal op ons plekje daar. Het is moeilijk te definiëren wat het precies is maar het lijkt alsof de buurt of het huis niet helemaal past bij ons. Ook dat is overkoombaar natuurlijk. Toch zouden wij graag willen verhuizen. We hebben al een aantal keren op internet naar andere huizen gekeken en daar worden we beiden toch wel erg blij. Gewoon om ons te oriënteren wat er binnen ons budget mogelijk is. En dan zou het zo maar eens kunnen zijn dat daarna we weer heel blij zijn met ons eigen huis. Maar het kan ook zo zijn dat de verhuisplannen dan wat serieuzer worden. Het heeft vast en zeker een vervolg……

woensdag 3 juni 2015

De verlossing

Vorige week woensdagmiddag kreeg ik het o-zo gehoopte telefoontje. Ik heb een andere baan gevonden. Inmiddels is het financiële plaatje ook rond. Nu nog mijn verleden afwikkelen.

Het rare zou zijn dat ik nu blij moet zijn omdat er een oplossing is. Ik voel alleen die blijheid nog niet. Het lijkt alsof ik me ineens realiseer wat voor ellendige tijd ik achter de rug ben. Het echte verwerken lijkt nu pas te beginnen. Dat heeft tijd nodig. De komende tijd ga ik genieten van mijn herwonnen vrijheid. 

Onderstaand liedkje hoorde ik samen met dochterlief toen ik net ziek thuis zat. De woorden kwamen heel hard bij mij binnen omdat het zo veel herkenning gaf. Ondanks dat ik het inmiddels dankzij dochterlief al tig keer heb gehoord doet het mij nog steeds veel. Dus mocht het bij dit blogje niet ontbreken.





maandag 1 juni 2015

Veilingen en een verregend uitje

Een tijdje geleden kreeg ik een emailtje van een veiling-site. Ik had al een aantal maanden me daar niet meer laten zien dus kreeg ik een leuk bedrag om toch maar weer eens een keer mee te bieden. Ik weet dat het een lokkertje is maar soms staan er leuke dingen op. Dus ik besloot om niet meer dan het gekregen bedrag uit te geven zodat het mij niets zou kosten. Op de site zag ik kaartjes staan voor een Italië Evenement in Haarzuilens. Het leek me heel erg leuk om mij een dag een beetje in Italië te wanen. Bovendien bedacht ik dat er waarschijnlijk ook veel eet-standjes zouden zijn die mij als fervente kookfanaat wel zouden inspireren. Dus deed ik een bod en ik won de kaartjes ook nog eens. Ik was alleen vergeten dat je ook nog administratiekosten moest betalen. Uiteindelijk betaalde ik dus €5 voor de kaartjes. Op zich is dat een heel redelijk bedrag natuurlijk.

Het evenement was afgelopen weekend. Vrijdag en zaterdag waren geen optie voor ons dus besloten we zondag te gaan. Zaterdagavond hoorde we dat het zou gaan regenen. Toch besloten we om te gaan want als je in Nederland besluit alleen nog maar met mooi weer op pad te gaan dan zit je toch best veel binnen. Dus we trokken warme kleren en laarzen aan, namen de paraplu mee en wij waren er klaar voor om ons onder te dompelen in Italiaanse sferen.

Uiteindelijk hebben we geluk gehad met het weer. De eerste 2,5 uur was het vrijwel droog op een paar druppels na. Alleen schrokken we ontzettend van de prijzen. Sinds wij financieel bewuster zijn gaan leven, denken we wat meer na over de prijzen. Dus vinden wij een fles olijfolie voor €19.50 duur. Dat vinden we ook van twee droge worsten voor €10. Of een potje pesto van minimaal €5,50. Het zal allemaal vast ontzettend lekker zijn maar wij kopen dit elders voor minder en dat is misschien wel net zo lekker of zelfs lekkerder. Zo kopen wij eens in de zoveel tijd een 5 liter blik Griekse olijfolie voor €27,50. De worstjes kopen we in Friesland. Voor nog geen €10 kopen we daar een tas vol en eten we daar een aardig tijdje van. En pesto kan ik ook zelf maken. Dus we dronken koffie, manlief at een cannolli en dochterlief een ijsje maar voor de rest namen we alleen een paar foldertjes mee. We genoten van de muziek en dochterlief leefde zich uit op het speelkussen en deed mee aan een kookworkshop. De eetstandjes lieten we ook vrij snel voor wat het was want te veel mensen. Dus toen de eerste druppels regen veranderde in een serieuze regenbui gingen wij weer naar huis. Het was mooi geweest.

Eenmaal thuis trokken we allemaal een warme joggingbroek aan en ploften op de bank met een warme kop koffie of thee. ’s Avonds maakte ik zelf pizza. En die smaakte ons prima.

Ik heb het tot nu toe 4x mee gedaan aan een veiling en 3x kwam er iets tussen waardoor we niet konden en dus eigenlijk geld hadden weggegooid. Dat is zonde. Gisteren voelde ook echt een beetje als een verplichting aan omdat we nu eenmaal de kaartjes hadden. Veilingsites, het is een slim doordacht marketing platform. Gisterenavond besloot ik dan ook om niet meer mee te doen met de veilingen. Ik besluit liever een paar dagen vantevoren of ik ergens naar toe wil en vaak vind je dan ook nog kaartjes met korting al dan niet via Marktplaats, Facebook pagina’s of een kortingsbon. Desondanks hebben we gisteren wel een leuke middag gehad. We vonden vooral de locatie prachtig. Dus willen we daar nog een keer naar toe om rond te wandelen. Alleen de veilingen laat ik voor wat het is.