Pagina's

donderdag 27 februari 2014

Hieperdepiep

Er ligt een heerlijk extra lang weekend voor mij in het verschiet omdat ik maandag ook vrij ben. De bedoeling is dat we maandag naar de Carnaval-optocht gaan kijken in Den Bosch. Alleen zijn wel mooie weer kijkers. Als het dus regent dan gaan we wat anders doen zoals heerlijk thuis lekker niks doen.

Zaterdagochtend mag ik de keuken in duiken om aan het bakken te slaan. Ik maak dan deze heerlijke taart. Alle ingrediënten zijn in huis op de koekjes na. In een overijverige bui zou ik die zelf kunnen maken. Dat is niet moeilijk maar wel gezonder en lekkerder. Als ik aan koken denk dan word ik spontaan blij. Ergens las ik dat ik koken op mensen een hele ontspanning uitwerking kan hebben. Dat is dus bij mij het geval. Ik vind niets fijner om te kloppen, te roeren, te schrapen of te hakken. Er komt dan een bepaalde rust naar boven dat een gelukmakend gevoel geeft.

Zaterdag rond het middaguur komt mijn moeder. Zondag vieren we dan mijn verjaardag. Manlief en ik willen vragen of mijn moeder zaterdagavond wil oppassen. We willen heel graag ergens iets gaan drinken of misschien naar de bioscoop. We zijn na de geboorte van dochterlief nooit meer samen weg geweest. We zouden wel eens graag een avond voor ons tweetjes willen hebben. Dus nu maar hopen dat mijn moeder wil oppassen en dochterlief niet te veel tegensputtert want anders ga ik met een rotgevoel weg. Al zou het me ook niet verbazen als het anders loopt en we gewoon thuis blijven.

Zondag ben ik dan jarig. Dat vier ik eigenlijk amper. Meer dan een lekkere taart en extra lekker koken voor het diner is er niet bij. Ik vind dat genoeg. Ik hoef geen mensen over de vloer te hebben. Gewoon lekker met zijn drietjes en mijn moeder en dat is genoeg.

Maandag is dan mijn cadeautje aan mezelf. Ik neem altijd de dag van mijn verjaardag vrij en als die in het weekend valt, geef ik mezelf een lang weekend. Een beter cadeau kan ik mezelf niet geven. Maandag duik ik ook weer de keuken in om taarten te bakken voor mijn werk. Ook dit doe ik met ingrediënten die ik nog in huis heb. Ik heb  in ieder geval geen zin om van alles ervoor te kopen. Het worden dus allemaal low-cost taarten maar het zal er niet minder om smaken. Hoe gaat dat bij jullie op werk? Wordt er getracteerd?

Dinsdag krijg ik dan een boekenbon van de collega’s. Nu hoeft dat laatste van mij niet maar het is traditie dat iedereen wat krijgt als je jarig bent. Ik heb de bon van vorig jaar nog liggen. Nu loop ik al heel lang te kijken naar het kookboek van Gwyneth Palthrow dus die kan ik dan straks van de twee bonnen kopen.

Ik heb er zin in. Laat het weekend maar komen.

woensdag 26 februari 2014

Als ik later groot ben, dan word ik....

De laatste tijd lijken mijn blogjes meer en meer over werk te gaan. Werk zit me duidelijk dwars of houdt me in ieder geval erg bezig. Het houdt me in ieder geval meer bezig dan goed voor me is. Ik weet niet zo goed waar het aan ligt. Ik merk de laatste jaren dat er een verharding is in het bedrijf. Het zou echter ook aan mij kunnen liggen dat ik daar gevoeliger voor ben. Er zijn ook weken dat het allemaal wel zijn gangetje loopt en dat dit negatieve gevoel volledig verdwijnt. Dan stapelen er zich weer een paar gebeurtenissen op en dat bepaalt dan weer voor een tijdje anders (lees negatiever) naar mijn werk kijk.

Ben ik nu heel ontevreden over de inhoudelijke kant van mijn werk? Nee niet echt, ik vind het werk nog steeds interessant. Wel zou ik op bepaalde gebieden meer verantwoordelijkheid willen hebben. Die kan alleen niet altijd worden gegeven omdat iemand anders dat al heeft.

Ik heb me inmiddels er ook al bij neergelegd dat een promotie er niet bij in zal zitten. Als ik hogerop wil, dan zal ik naar buiten moeten. De reden waarom ik dat niet doe is omdat ik op werk redelijk veel vrijheid heb en een eventuele andere baan ook financiële consequenties kan hebben. Ik heb namelijk een hypotheek op personeelscondities. Die condities komen te vervallen op het moment dat ik uit dienst treed. Nu wil ik heel graag eens een keer kritisch naar mijn hypotheek kijken want een deel is aflossingsvrij. Dat voelt niet goed. Ik wil dat ik maandelijks op mijn hypotheek aflos zodat ik aan het einde van de rit niet ineens een heel hoog bedrag nog moet ophoesten. Over zo veel jaar zou ik heel graag hypotheekvrij zijn. Dus zodra ik schuldenvrij ben dan neem ik de hypotheek eens zeer kritisch onder de loep. Een eventuele lastenverhoging hoop ik dan ook beter te kunnen opvangen. Kortom ik ben deels toch nog wel gebonden aan deze werkgever.

Wat is het dan wel? Ik weet het echt niet. Althans deels weet ik het antwoord wel en deels ook weer niet. Het zou kunnen zijn dat het hele bankwereldje niet meer echt mijn ding is. Even dacht ik dat werken voor een goed doel meer wat voor mij zou zij. Echter op een cursus kwam ik iemand tegen die bij Pink Ribbon werkt om aan het einde van het gesprek te concluderen dat het daar misschien nog wel meer om de centen gaat dan bij een bank.

Ergens knaagt er dus iets. Iets van ik wil wat anders. Iets wat meer voldoening geeft. Even dacht ik dat ik dat zou vinden door voor mezelf te beginnen. Mijn hart ligt bij eten en bakken. Alleen heb ik hier ook zwaar twijfels over. Nu is het een leuk hobby waar ik veel lol aan beleef. Ik weet niet of ik dit als beroep zou willen doen. Misschien is de lol er dan heel snel van af als je dit dag in, dag uit doet.

Terwijl ik dus heel erg zoekende ben naar wat ik nu wil, is manlief druk bezig om samen met iemand iets op te zetten. Het patent is inmiddels al geregistreerd dus dat is de eerste stap. Het is nu zaak om het echt te lanceren. Dat zal nog tijd kosten. Is het succesvol dan zouden we ook naar het buitenland moeten verhuizen. Manlief vroeg mij onlangs hoe ik het zou vinden om een tijd thuis te blijven en dus niet te werken. Ik zou dan ten eerste voor dochterlief thuis zijn maar ik zou ook de dingen kunnen regelen in het buitenland. Een emigratie is namelijk veel (uitzoek)werk en de eerste paar maanden daar moet je ook nog veel regelen. Ik zou dat dan doen terwijl hij zich dan volledig zou kunnen concentreren met zijn partner op hun bedrijf. Mijn hart maakte een hoera-huppeltje. Ik zou dat heel graag willen. Het zou mij ook de tijd geven om uit te zoeken wat ik nu eigenlijk wil. Toch durf ik niet al te hard te juichen. Eerst maar eens afwachten of zijn bedrijfje voldoende geld gaat opleveren om een gezin te onderhouden. Daarna kijken we verder.

 Er zit dus wel iets van beweging in. Hopelijk als ik oud ben, weet ik ooit wat ik echt wil worden ;-).

dinsdag 25 februari 2014

Afgedankt

Vier jaar geleden kwam er een nieuwe collega op het werk. Ze werkt niet op mijn afdeling maar wel op een afdeling waar ik heel nauw mee samenwerk. Ze was typisch iemand die niet echt opviel en dus ook door veel mensen werd genegeerd. Ze is ook een heel gevoelig persoon maar om zichzelf toch staande te houden, was het soms een ongeleid projectiel in haar uitingen. Toch als je daar langs kon kijken, is het een hele lieve maar onzekere meid maar vooral ook heel intelligent en goed in haar werk.

Tijdens haar eerste afdelingsuitje wilden niemand met haar in een team. Ik heb toen aangegeven dat ik het helemaal niet erg vond als ik met haar in één team zou komen. Dat werd dus ook gedaan en ik had vervolgens een hele leuke dag samen met haar. Op een gegeven moment werd haar een coach toegewezen. Haar manager trok zich vervolgens terug en bemoeide zich ook niet mer met haar. Nu maakt deze coach onderdeel uit van een groepje meiden die ook buiten werk veel samen ondernemen. Langzaam maar zeker werd ze binnen dat groepje opgenomen. Langzaam zag je haar ook opbloeien. De meiden namen uitdrukkingen van haar over. Haar uitdrukkingen waren niet altijd even subtiel en doorspekt met krachttermen. In plaats van haar erop aan te spreken dat dit soort taalgebruik niet passend is op een werkvloer, werd deze uitingen getolereerd en versterkt. Zij dacht dat dus dat dit geaccepteerd werd.

De eerste kleine scheurtjes in de relatie met de meiden werden begin dit jaar zichtbaar. De nieuwigheid was ervan af. Ze mocht nog wel mee toen de meiden een weekendje weg gingen. Alleen ze werd een beetje de clown van het gezelschap. Achter haar rug om werd over haar gesproken en werd er geklaagd bij de manager. Langzaam zag je dat ze weer in haar schulpje kroop. In een ultieme poging om toch nog geaccepteerd te worden, ging ze sporten en probeerde ze af te vallen. Alleen daarmee veranderde ze niets aan haar status als clown of kneusje. Op een bepaald moment was ze ook vaker afwezig. Ze was vaak ziek. Haar klachten waren vooral geestelijk van aard. Ze kon bepaalde dingen niet meer aan.

Een maand geleden is haar verteld dat ze maar beter naar een andere werkomgeving op zoek zou kunnen gaan omdat ze niet binnen dit bedrijf paste. Het nieuws sloeg als een mokerslag bij haar binnen. Haar hele sociale leven draait om werk. Haar leven stortte dus (deels) letterlijk voor haar ogen in. Twee weken geleden lunchte ik voor het laatste met haar. Tijdens de lunch zag ik haar aandacht heel langzaam wegzakken. Ze kreeg een hele onwezenlijke blik in haar ogen en het leek net alsof ze niet meer bewust was van waar ze was. Samen met een collega zijn we op haar gaan inpraten. Heel langzaam kwam ze uit haar wereldje. Geschokt heb ik de rest van de middag achter mijn bureau gezeten. Ik maak me namelijk ernstig zorgen om haar en haar welzijn.

Eind vorige week nam ze een paar dagen vrij. Ze nam deze dagen echter op een moment dat ze iets had moeten opleveren. Ik begrijp haar wel want waarom zou je daar nog iets om geven als je net verteld bent dat je niet meer welkom bent. Ze is uiteindelijk toch nog een dag terug gekomen. Daarna heeft ze zich ziek gemeld en een advocaat in de arm genomen. Het bedrijf wordt nu verweten dat ze in gebrek zijn gebleven door haar niet goed te begeleiden. Eerlijk gezegd kan ik dat alleen maar beamen. Ze hebben haar als junior maar een beetje laten zwemmen. Ze is nooit op haar gedrag aangesproken.  Haar manager trok zich terug en wees in plaats van daarvan een coach aan. Toen duidelijk werd dat ze tegen overspannen aan zat, hebben ze niet haar werk aangepast. Kortom ik denk dat ze heel erg in de steek is gelaten door haar manager en het bedrijf. Uiteraard is het haar  verantwoordelijkheid om aan te geven als iets niet goed gaat maar ik denk dat ze dit niet durfde in een hele competitieve werkomgeving.

Haar “vriendinnen” van werk die haar altijd zo komisch vonden, laten haar allemaal stikken. Sommigen beweren zelfs dat ze nu een hekel aan haar hebben. Met ongeloof hoor ik dit aan. Zelfs kleine kinderen hebben meer respect en begrip voor elkaar. Ik vind het allemaal zo ontzettend sneu voor haar. Ze is namelijk een intelligente meid die veel beter verdient. Ik hoop zo dat ze straks een beter plekje vindt en een aantal leuke en oprechte vriendinnen krijgt want dat heeft ze wel verdiend.

Als ik dan weer zo’n verhaal hoor, dan heb ik zo’n hekel aan hoe bedrijven met mensen om kunnen gaan. Ik heb al vaak meegemaakt dat mensen ineens uit hun functie worden gezet. Ik heb gezien dat mensen terug komen van vakantie of ziekte en dat alle dossiers overgedragen zijn aan collega’s. Ze mogen zich dan “vermaken” met tijd doorbrengen op het internet met als subtiele hint “kijk maar vooral naar vacaturesites”. Op een gegeven moment kiezen mensen eieren voor hun geld en accepteren ze de ontslagpremie. Zelf heb ik het ook twee keer meegemaakt. De eerste keer nadat ik een miskraam had gehad. Mijn manager wilde niet weer iemand in haar team die waarschijnlijk snel weer zwanger wilde worden en dus een aantal maanden afwezig zou zijn en daarna minder wilde werken. Ik moest naar een ander team van waaruit ik nog wel deels haar moest ondersteunen. Niet snel daarna werd ik weer zwanger maar ook deze zwangerschap liep verkeerd af. Vervolgens heb ik volledig opgebrand thuisgezeten. Ik heb me laten afkopen. Nadien hoorde ik dat ze elke zwangere werkneemster uit haar team zette. Ze kon zelf geen kinderen krijgen en kon niet met zwangerschappen in haar directe omgeving om gaan.   Een paar jaar later maakte ik iets vergelijkbaars mee. De samenwerking tussen mij en mijn Engelse collega’s liep niet goed. Mijn andere Nederlandse collega liep daar ook tegen aan maar durfde dat niet ter sprake te brengen. Ik deed dat wel en delfde het onderschip. Ik werd op een project gezet. Uiteindelijk vond ik daarna intern snel een andere baan. Die ervaringen neem je wel mee in je verdere carrière.


Hoe hard kan een bedrijfsleven toch zijn? Deels moet je daar natuurlijk een weg in zien te vinden maar deels heeft het bedrijfsleven ook een bepaalde zorgplicht naar zijn medewerkers. Helaas blijft dit mensenwerk en zullen er altijd dit soort verhalen blijven.

maandag 24 februari 2014

Nagenieten

Wat ben ik blij dat ik mijn vaste vrije dag omgezet heb naar vrijdag. Ik merk dat ik veel meer tot rust kom door die extra dag. Ik kan mijn werk ook beter achter mij laten. Voorheen was ik woensdag toch nog vaak bezig met werk. Ik was dan vooral aan het bedenken wat ik nog allemaal moest doen of hoe ik iets zou aanpakken. Door nu drie aangesloten dagen vrij te zijn, lijkt er een betere scheiding tussen zijn tussen werk en thuis. Wat had ik dan ook een spijt dat ik vrijdagochtend nog inbelde om een conference call. Tegen de tijd dat ik namelijk aan het woord kwam, waren de meeste punten namelijk al besproken. Ik kwam dus met een aantal punten die weinig steun vonden. Ik hield daar een rotgevoel aan over en dat heeft mij vervolgens een groot deel van de dag achtervolgd. Dus ik doe het gewoon niet meer: vrij is vrij vanaf nu. Ik zou eens een les moeten leren van anderen want zij doen het ook niet en daarvoor worden ze echter niet minder gewaardeerd.

Vrijdagmiddag zijn dochterlief en ik vervolgens boodschappen gaan doen. Voordat we naar huis gingen, reed ik nog langs de zuivelboerderij voor mijn zuivel. Het smaakt allemaal zo veel beter dan dat van de winkel. Het is alleen allemaal gemaakt van volle melk dus iets vetter. Het leuke is dat je ook vrij op de boerderij mag rondlopen. Dus vaak doen we dan nog een rondjes langs de stallen om naar de kalfjes te kijken. En als er dan ook nog eens een koe vrijelijk zijn behoeftes staat te doen dan komt dochterlief niet meer bij van het lachen en heeft ze het er dan ook nog de rest van de middag over. Deze keer konden de koeien haar niet boeien (he rijmt). Er liepen drie katten over het over. Vanaf baby vindt ze katten helemaal fantastisch. Ze wil ze aaien, met ze kroelen en het liefste de hele dag achter ze aan rennen. Dus dochterlief rende achter de katten aan over het erf die waarschijnlijk alleen maar met rust gelaten wilden worden. Met moeite kreeg ik haar mee naar huis. Als ik dat dan zie, dan zou ik zo graag een kat zelf willen hebben. Alleen overweeg ik dat pas als we volledig schuldenvrij zijn. Dan ga ik dochterlief inzetten om manlief te overtuigen want hij heeft daar helemaal niks mee.
’s Avonds was ik zo moe dat ik op de bank in slaap was gevallen. Manlief vond me toen hij thuis kwam daar en heeft me naar bed gestuurd. Slaapdronken ben ik onder de douche gestapt om vervolgens in bed als een blok in slaap te vallen.

Zaterdag waren dochterlief en ik vroeg op. Samen gingen we naar de groothandel in Amsterdam. Heerlijk is dat om over een bijna lege snelweg te rijden. Het lijkt dan of de hele wereld nog in diepe slaap is. Met een lijstje in de hand deden we snel onze boodschappen om een half uur later weer terug naar huis te gaan. Althans snel: ik reed dus rechtstreeks een file in (?????). De file was dankzij de Huishoudbeurs. Ik snap persoonlijk niets van de huishoudbeurs. Ik snap ook niet waarom je met de auto Amsterdam in wil om een godsvermogen aan parkeergeld te betalen terwijl de trein letterlijk naast de RAI stopt. Grommend reden we toch relatief snel langs de hele stoet auto’s. Thuis pakten we alles uit. Tegenwoordig mag ik niets meer uit de tassen halen want dochterlief pakt uit en ik mag het vervolgens wegleggen. Soms legt ze het ook weg met als gevolg dat ik me dan rotzoek om het vaak terug te vinden in de ijskast. Bedoelingen zijn goed en het is hartstikke lief natuurlijk. Goed de kasten zijn door het uitstapje naar de groothandel goed gevuld en de komende weken hoeven we alleen nog maar brood en zuivel te koop. Dat zijn gelukkig de kosten niet.
’s Middags gingen we naar de bioscoop. Ondanks de schulden vind ik dat je soms best wat leuks kunt doen. Althans als je hierdoor niet financieel in de problemen komt want rekeningen en aflossingen gaan wel altijd voor (voor zover de disclaimer). Dochterlief wilde heel graag naar K3. Wat hebben kinderen toch met K3? Dochterlief ziet zelden er iets van op tv dus ik snap die fascinatie niet helemaal. Apetrots ging ze in haar bioscoopstoel (met verhogertje) zitten. De koek en zopie lieten we voor wat het was want wat is dat duur zeg. Ik had zelf wat meegenomen om te knabbelen dus daar zat ze heerlijk van te eten. Dochterlief vond de film erg grappig. Zelf snap ik nog steeds niet wat zo leuk is aan drie vrouwen met te foute kleding en een dun verhaal. Gelukkig genoot dochterlief er wel van en daar ging ik uiteindelijk om.
Eenmaal thuis heb ik nog een paar koekjes uit mijn nieuwe kookboek gebakken. Binnen drie kwartier hadden we twee soorten koekjes. Wat ben ik toch blij met dat boek: het is simpel, lukt (tot nu toe) altijd en het is lekker.

Zondag was voor het huishouden. In de middag zijn we met zijn drietjes de tuin ingedoken. Manlief maakt de schuurdeur en dochterlief en ik waren in het zand aan het froeten. Dochterlief bouwde een huis voor de mieren want die moesten straks een mooi huisje hebben (jagges ik hoop dat ze vooral wegblijven).  Ik maakte de tuin weer netjes. Wat is het toch heerlijk ontspannend om in de tuin bezig te zijn! Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden.  Intussen was ik in gedachten ook al plannen aan het maken voor de tuin en de moestuin. Ik wil graag een boompje verplaatsen. Deze staat nu ingeklemd tussen twee andere bomen. Alleen wanneer kan ik dat boompje het beste verplaatsen? Geen idee want ik heb daar geen ervaring mee. In de voortuin wil een aantal buxusplanten zetten. Ik denk dat ik maar hele kleintjes plaats want die slaan beter dan de reeds volgroeide buxus die ik via Marktplaats had gekocht. Ach en de rest van de tuin zal wel weer in een halfbakken moestuin veranderen. Ik moet zo langzaam maar zeker weer gaan voorkweken. Ik heb alleen niet zo veel zin om met al die kweekbakjes in de weer te gaan. Vraag me dus af of bepaalde dingen zoals spinazie, wortels en boontjes niet meteen in de tuin kunnen worden voorgezaaid. Tips zijn dus welkom.
Aan het einde van de middag hebben we met zijn allen naar een deel van de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen gekeken. Dochterlief vond het ballet en de muziek prachtig. De hele tijd zei ze “mooi hoor” terwijl haar koppie helemaal straalde. Leuk dat ze van zoiets ook kan genieten.

Het weekend ging weer sneller voorbij dan ik wilde. Dochterlief heeft deze week vrij. Helaas moet ik deze week werken en zit er vanwege alle skivakantie van collega’s het er ook niet om deze week een dagje vrij te nemen. Volgende week maandag wil ik wel vrij nemen. Even een extra lang weekend, want daar heb ik zo’n behoefte aan. En dan ook een paar uurtjes echt voor mezelf en dat is ook wel een fijn.

donderdag 20 februari 2014

Geld en privileges

In mijn directe omgeving ken ik voornamelijk mensen die heel goed verdienen. Onder heel goed verdienen versta ik dan minimaal 2x modaal en dan ook nog vaak 3x modaal (of nog hoger) bij een gezamenlijk inkomen. Als alleenverdiener zit ik dus aan de ondergrens als ik mezelf vergelijk met mijn omgeving ondanks dat ik naar menige (objectieve) maatstaf ook goed verdien.  
 
Bij een bepaald inkomen hoort blijkbaar ook een bepaalde levensstijl en uitgavenpatroon. Het is in mijn omgeving normaal om minimaal 2x per jaar op vakantie te gaan. Het standaard vakantieritme is dan wintersport en zomervakantie. Sommigen voegen daar in de meivakantie ook nog een week vakantie al dan niet in het buitenland aan toe. Dat is dan al 3x per jaar op vakantie. Ook gaan sommigen minimaal 1-2x per jaar een weekendje weg. Dat is heel veel weg zijn en heel veel geld richting vakantie.
Ook is het gebruikelijk dat er regelmatig uit eten wordt gegaan. Onder regelmatig verstaat men toch al snel 1x per maand. Gemiddeld is men per keer voor twee personen rond €100 kwijt.
Dan gaat er een ook nog een aardig bedrag op aan kleding, schoenen en overige uitgaven. Overige uitgaven kan dan van alles zijn van een theaterbezoek tot aan uitgebreid luxe boodschappen doen.
Verjaardagen van kinderen worden veelal uitbesteed. Er wordt entertainment ingehuurd in de vorm van een clown a €250. Eten en drinken  en cadeautjes zijn dan nog niet meegerekend.
 
Vanaf een afstandje hoor ik het allemaal aan. Ik voel vaak alsof ik van een andere planeet kom. Ook al zou ik geen schulden meer hebben, dan nog zou ik me niet zo’n levensstijl kunnen veroorloven. Ik zal keuzes moeten maken. Keuzes die vaak niet in de verste verte in de buurt komen of in lijn liggen met bovenstaande uitgaven.  Ik vind het eigenlijk ook niet meer dan normaal dat ik dit niet allemaal kan.
Ik merk regelmatig dat aan mij zelden wordt gevraagd wat mijn plannen voor het weekend of een vakantie zijn. De veronderstelling is dat ik niet veel bijzonders doe. Ik vind het zelf bijzonder genoeg dat ik kan genieten van het thuis-zijn. Het hoeft niet altijd allemaal even groots. Ik heb al genoeg prikkels doordeweeks dan vind ik juist heerlijk om thuis te leven naar de waan van de dag in plaats van me in het weekend te laten leiden door een overvolle agenda.
Ik wil ook niet dat dochterlief dat normaal gaat vinden. Ik wil dat ze vakanties als bijzonder ervaart en dat ze dankbaar is als ze iets krijgt. Ik wil dat ze begrijpt dat ze ondanks onze schulden nog altijd opgroeit tussen luxe en rijkdom. Maar ik wil vooral dat ze realiseert dat rijkdom niet zit in materiele dingen en in het aantal keren dat je op vakantie, uit eten of naar een pretpark gaat. Tot op een bepaalde hoogte begrijp ik best dat je meer dingen aan je kind aanbiedt als dat financieel binnen je bereik ligt. Alleen wil ik niet dat mijn kind dat als een recht gaat beschouwen. Ik wil dat ze het als bijzonder ervaart en vooral ook waardeert.
 
Blijkbaar ben ik met deze instelling wel een uitzondering. Er zijn mensen in mijn omgeving die niet begrijpen dat je het schoolgeld voor je kind niet kan betalen. Mensen die niet begrijpen dat je geen cadeautjes kunt kopen voor de feestdagen of een verjaardag. Mensen die niet begrijpen dat je voor je kinderen tweedehands, merkloze kleding koopt. In hun optiek kun je dat betalen van de kinderbijslag. Alleen ze begrijpen niet dat er mensen zijn die de kinderbijslag of welke bijslag dan ook heel hard nodig hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. De eerste prioriteit gaat uit naar overleven. Ze vinden mij vaak naïef dat ik er hiervoor wel begrip heb. In het begin heb ik het nog proberen uit te leggen maar inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat sommige mensen dat ooit zullen begrijpen.
 
Toch kan ik deze mensen niet veroordelen. Ze weten vaak niet beter.  Kennissen, vrienden en collega’s leven vaak een vergelijkbaar leven. Eigenlijk moeten ze zich dus heel gelukkig prijzen dat ze zich hier niks bij kunnen voorstellen want dat betekent dat je een geprivilegieerd mens bent.
Waar ik sommigen wel om veroordeel, is hoe laatdunkend ze soms kunnen doen over mensen die het wat minder hebben. Sommige hebben bepaalde vooroordelen die erg stigmatiserend zijn en die ze klakkeloos overnemen van anderen.  Ik vind dat je niet kunt (ver)oordelen als je je niet ergens in hebt verdiept. Het is te gemakkelijk om een populistische opinie over te nemen. Ik kan me er boos om maken. Alleen boos-zijn is niet heel productief en zorgt er ook niet voor dat een mening van een ander verandert.
 
Ik heb daarom ook al lang geleden besloten om dichtbij mezelf te blijven en te doen wat goed voelt voor mij en mijn gezinnetje. Ik laat me niet meer leiden door wat anderen om me heen doen. Onbewust of bewust heb ik me daar in het verleden wel door laten beïnvloeden. Dat is ook deels de oorzaak van mijn schulden. Helemaal de schuld kan ik het niet geven want uiteindelijk heb ik het allemaal zelf gedaan omdat ik zo nodig iets moest. Ik had moeten denken “geen geld, dan kan het ook niet”. Gelukkig heb ik ervan geleerd.

woensdag 19 februari 2014

Huis te koop: blok aan je been

Ik las vandaag dat de verkoop van huizen weer in de lift zit. Dat zou mooi zijn want alleen in blogland zijn er al een aantal mensen die heel graag hun huis zouden verkopen.  Ook mijn moeder heeft inmiddels al drie jaar haar vakantiehuisje in de verkoop staan. Ze heeft welgeteld één kijker gehad in al die jaren. Deze kijker was ook meteen geïnteresseerd om het huis te kopen. Alleen halverwege het aankoopproces haakte de verkoper af. De koper besloot dat ze wellicht toch liever een huisje ergens in Frankrijk wilde hebben. Met die opmerking werd meteen de koop ongedaan gemaakt.

Het begon jaren geleden allemaal zo leuk. Mijn moeder en haar man kochten zo ongeveer 12 jaar geleden een vakantiehuis. Het huisje lag direct onder de dijk in een pittoresk dorpje. Het huisje werd ook volledig gestoffeerd en gemeubileerd opgeleverd. De verkopers  gebruikten het als vakantiehuisje dus ze waren maar wat blij dat ze op een eenvoudige manier van hun meubilair afkwamen. Mijn moeder en man zagen het als een leuke investering, een extra bron van inkomsten en een leuk tijdverblijf. Dus zij gingen het huisje verhuren. Samen hadden ze daar veel lol in. Twee jaar later overleed de man van mijn moeder en toen kwam ze alleen voor de verhuur van het huisje te staan. Ze zag het toen als een aangename afleiding en ze vond de contacten met de mensen leuk (op een paar zeurpieten na). De eerste paar jaren deed ze het met veel plezier. Op een bepaald moment kwam mijn moeder in het zelfde dorp wonen dus werd het ook gemakkelijker om voor het huisje te zorgen. Alleen werd mijn moeder ouder. Inmiddels is ze 72 jaar (jong ;-)), mankeert ze van alles en is de verhuur (en de zorg) om het huisje te veel. Het heeft heel lang geduurd voordat ze het huis te koop durfde te zetten. Het was voor haar een grote stap. Toch toen ze de beslissing nam, voelde het als een opluchting. Ze was ook in de veronderstelling dat het huisje wel snel verkocht zou worden. De harde waarheid is dat het nog steeds te koop staat en dat er al meer dan 2 jaar geen kijkers zijn geweest.

Er is soms wel belangstelling van mensen. Er zijn mensen die om het huis heen lopen, door het raam heen turen en het huis eens goed in zich opnemen. Alleen woont er achter dat huis een “buurman” die er op een of andere manier niet op zit te wachten dat het huis verkocht wordt. Hij spreekt mensen aan en jaagt ze weg. Dat werd mijn moeder weer door een andere buurman verteld. Een kwalijke zaak maar je kunt er maar heel weinig aan doen. Je kunt moeilijk de hele dag daar de hele dag wacht houden.

Het vakantiehuis dat te koop staat.
De makelaar is ook geen voortvarende man. De makelaar is tevens ook haar verzekeringsmannetje. Hij is alleen niet erg deskundig, doortastend of handig. Ik heb hem een aantal keren gesproken en ook een aantal keren moeten “corrigeren”. Dat geeft mij weinig vertrouwen. Ik heb al een aantal keren mijn moeder aangeboden om de verzekeringen voor haar te beheren. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze te veel betaald voor haar verzekeringen. Alleen ze durft dit niet te doen uit angst dat hij dan helemaal niks meer voor haar doet. Nu doet hij toch al niet veel en het zal niet aan zijn pogingen liggen dat het huis ooit wordt verkocht. Een andere makelaar is ook geen optie. Dit is inmiddels de derde makelaar die ze in de hand heeft genomen. Alleen geen van allen lijkt het allemaal veel te interesseren. Het is een beetje om moedeloos van te worden.

Wat het nog moedelozer maakt is de NAM die begonnen is met gasboringen in het gebied waar mijn moeder woont. Als je in het vakantiehuisje staat, dan zie je verderop in de weilanden de NAM staan en zie je vrachtauto’s op en aan rijden. Inmiddels is in het dorp ook de impact van de boringen op het huis doorgedrongen. Het dorp probeert gezamenlijk op te treden tegen de NAM. Intussen gaan de boringen door en zie je de eerste schade aan de huizen al. De boringen helpen nu ook niet mee aan een voorspoedige verkoop ondanks dat het huis wel in goede staat is.

Alles bij elkaar zijn de vooruitzichten niet goed. Het wordt voor mijn moeder steeds moeilijker om nog de zorg voor het huis op zich te nemen, haar gezondheid wordt er ook niet beter op en wellicht dat ze over een paar jaar volledig blind is aan één oog. Kortom fysiek wordt het te veel voor haar. Op termijn moet ze ook nog eens uit haar eigen woonhuisje. Ze zal dan in de buurt gaan wonen waar meer faciliteiten in de buurt zijn en hopelijk ook meer in de buurt van ons. De dichtstbijzijnde winkel is in een dorp 5 kilometer verderop. Er is in haar dorp niet eens een bakker.  Er is dan wel weer een boer waar je groente kunt kopen maar goed dat voorziet niet in alle levensbehoeften. Wij wonen meer dan 200km verderop en kunnen op afstand maar beperkt een aantal dingen voor jaar doen. Kortom ook haar eigen woonhuis zal ooit te koop komen staan. Het is maar te hopen dat deze sneller verkoopt.  Voorzichtig praten we al om dit te gaan doen maar mijn moeder voelt zich nu nog te gebonden aan haar huis en het vakantiehuis. Daarnaast vindt ze het ook erg fijn om daar te wonen en dat is niet onbelangrijk.

Hoe dan ook het vakantiehuisje moet verkocht worden. Het liefste zo snel mogelijk. Ik ben al bezig geweest om me te oriënteren of er ook andere mogelijkheden zijn. Mijn moeder zou de verhuur kunnen uitbesteden maar dat wil ze niet. Er zijn ook makelaars gespecialiseerd in de verkoop van recreatiewoningen. Wellicht dat dit een optie is. Het zou voor iedereen veel rust geven als het vakantiehuis verkocht wordt. Het voelt nu namelijk als een blok om je been. Dus mochten er liefhebbers voor het huis zijn, dan mogen ze zich bij mij melden. De volgende stap is dan ooit het woonhuis.

dinsdag 18 februari 2014

Glijdende schaal naar beneden

De laatste paar weken loopt alles een beetje anders dan anders op werk en thuis. Ik heb het druk op mijn werk waardoor ik soms thuis niet meer de puf heb om dingen te doen. Na een lange werkdag is het nog even hectiek om dochterlief op tijd in bed te krijgen. Binnen anderhalf uur moet ze gegeten, gewassen en naar bed zijn gebracht. Het is net dat ze perse rond een bepaald tijdstip in bed moet liggen maar we doen haar er geen plezier mee om haar laat in bed te leggen. Ze is dan moe en prikkelbaar. Kortom het is beter voor haar dat ze op tijd in bed ligt. Als dochterlief eenmaal in bed ligt en de boel is opgeruimd, plof ik meestal ’s avonds op de bank. Automatisch gaat dan de tv aan en dan zap ik regelmatig doelloos langs de verschillende tv-kanalen. Vaak blijf ik dan ergens steken maar om nou te zeggen dat het me allemaal veel interesseert: mwoah. Er is sowieso maar weinig op tv wat me nog kan boeien. Ik zou in plaats daarvan iets nuttigs in huis kunnen doen of een boek kunnen pakken. Alleen ik ben soms te moe om nog geconcentreerd een boek te kunnen lezen.  En om nu ’s avonds ook nog heel actief dingen in huis te doen daar heb ik ook niet altijd veel zin in. Kortom de tv lonkt dan als alternatief ondanks dat het maar weinig voldoening geeft. Ik baal een beetje van dat passieve gedrag.
 
Ook gaat het qua eten niet zo goed. Dit weekend stond ik op de weegschaal en het sloeg de verkeerde kant op. Gatver ik was te veel aangekomen. Dat komt deels doordat ik mijzelf wil belonen met iets lekkers als ik hard heb gewerkt. Ik vind dan dat ik dit verdiend heb. Alleen blijft het dan vaak niet alleen bij dat ene koekje of chocolaatje maar volgen er meestal nog een paar. Thuis probeer ik dit te voorkomen door niets in huis te halen. Ik bak meestal wat in het weekend en daar moeten we het dan mee doen. Het is alleen dat er op werk een snoeppot staat en daar grabbel ik dan regelmatig wat uit. Ik vind het vaak niet eens lekker. Vaak heb ik ook een enorme suikerdip waardoor ik halverwege de middag nog in kak ook. Dus waarom neem ik dan toch iets als ik weet dat ik er niet goed op reageer en het ook niet eens lekker vind?
 
Ook met de financiën gaat het wat minder. Elke maand neem ik me voor dat we het nu beter aan gaan pakken maar ergens tussen de 6e dag en de 15e dag van de maand gaat het toch mis. Ik kom of net rond of ik moet mijn spaarrekening weer aanspreken om bijvoorbeeld benzine te kunnen tanken. Ik heb zelfs twee keer hiervoor mijn creditcard moeten gebruiken. Vooral dat laatste is iets wat ik helemaal niet wil. Waar gaat het geld dan naar toe? Geen idee. Het gaat vaak op aan kleine dingen zoals een boodschapje hier en daar of toch nog een onverwachte rekening. Is het deels gemakzucht? Is het deels niet kunnen accepteren dat iets niet kan? Is de discipline een beetje kwijt? Ik zou in ieder geval weer eens kritisch naar mijn budget moeten kijken. Ik weet op zich waar het aan ligt. Mijn salaris is met €100 gedaald nadat mijn ouderschapsverlof was afgelopen. Het is vaak net die €100 die ontbreekt. Kortom het is weer mijn budget bijstellen. Als in april dan mijn bonus wordt uitbetaald hoop ik die rottige creditcard af te kunnen betalen. Dat geeft weer wat lucht en dan heb ik nog maar één lening.
 
Al met al moet ik mezelf weer een schop onder de kont geven op een aantal gebieden. Ik zou ’s avonds dingen moeten gaan doen die meer energie en voldoening geven. Gewoon een kwestie van de afstandsbediening weg leggen dus. Ook zou ik mezelf moeten inhouden met snoepen. Na mijn verjaardag ga ik weer vasten dus dan snoep ik ook niet meer. Dan nog die financiën. Ik ben binnenkort een middagje thuis terwijl iedereen weg is. Ik kan dan ongestoord puzzelen op mijn budget en daar allerlei scenario’s op los laten. En hopelijk vind ik dan weer een goed ritme…. het is nu een beetje een glijdende schaal en dat wil ik niet!

maandag 17 februari 2014

Misleidend

Twee weken geleden kreeg ik een email van dat jollige, bolle mannetje. Ik zou €2,50 korting krijgen als ik voor een bepaalde datum een bestelling zou plaatsen. Korting is altijd leuk vooral ook als je toch van plan was om een bestelling te plaatsen. Ik ben namelijk over twee weken jarig en er stond hoog bovenaan mijn verlanglijstje een kookboek (deze voor de liefhebbers). Dus ik bestelde mijn boek. Meteen bij het afrekenen zag ik dat de korting niet verwerkt werd. Nu heb ik er een hekel aan dat als iets beloofd wordt, dat het dan niet werkt. Dus ik klom in de pen. Ik had al moeten weten dat er iets mis was toen ik als onderwerp al kon kiezen "actiekorting werkt niet". Blijkbaar is dat dus een veelgestelde vraag. Meestal zijn veelgestelde vragen geen goed nieuws in mijn ervaring.

Een dag later kreeg ik een antwoord. De actiekorting gold niet voor boeken. Dat stond ook in de actievoorwaarden. Kortom die had ik eerst moeten lezen voordat ik de bestelling plaatste. Wie doet dat eigenlijk? Ik niet, althans niet voor dit soort dingen.  Het is iemand blij maken met een dooie mus. Deze website is ontstaan door de verkoop van boeken. Pas veel later kwamen er allerlei andere artikelen bij. Dus mag ik er dan van uit gaan dat het ook voor boeken geldt? Was het zo veel moeite geweest om in de "hoera u hebt korting" email te melden dat niet van toepassing was op boeken? Ik voelde me dus een beetje genomen. Het gaat misschien te ver om te zeggen dat ze het expres doen om op die manier extra bestellingen binnen te krijgen maar misleidend vind ik het wel. Eigenlijk had ik een klacht moeten indienen. Ik weet alleen niet of dat nog relevant is na een paar dagen.

Desondanks ben ik wel heel blij met mijn boek. Ik wilde het eerst laten liggen tot aan mijn verjaardag maar ik kon het niet laten om het toch te openen. Inmiddels heb ik er ook al twee soorten koekjes uit gemaakt. Mjammie wat waren die lekker en makkelijk om te maken. Het boek zal nog vaak gebruikt worden. Ik vind het alleen jammer van die korting.


woensdag 12 februari 2014

Ik ben verliefd

Dochterlief speelt graag in het speeltuintje van het tuincentrum. Het is niet al te groot maar heeft alles wat een kleuter leuk vindt. Ze kan klimmen, glijden, zich verstoppen maar ook rustig aan een tafeltje gaan zitten om met Duplo iets te bouwen. Ook voor mij is het een ideaal uitje want ik kan in het restaurant aan een tafeltje zitten en een boek lezen of bladeren in de tijdschriften die daar liggen. Kortom voor mij is het een rustmomentje en voor haar de ideale speelplek.
 
Onderweg naar het tuincentrum rijden we altijd langs een boerderij. De eerste keer viel het me niet eens op dat daar een boerderij iets verscholen achter een enorme boom stond. Inmiddels weet ik dat het er staat en kijk er iedere keer kwijlend naar. Het is een typische Hollandse boerderij met erom heen een groot grasveld en aan de zijkanten een aantal bomen. In de voortuin naast de oprijlaan staat een enorme boom. Het is zo’n typische boom die je als kind helemaal fantastisch vindt want je kunt daar heerlijk in klimmen maar ook in wegkruipen. Iedere keer als ik voorbij rijd, heb ik visioenen over wat voor een heerlijk woonhuis je ervan kan maken.
 
Het zelf huis staat verlaten bij. Ik heb er nog nooit enig teken van leven gezien. De luiken zitten potdicht en er staat nooit iets van een auto of fiets buiten geparkeerd. Ik denk eigenlijk dat de boerderij niet meer in gebruik is en dat het daar nu maar staat te staan zonder dat iemand er naar om kijkt. Als ik een voorzichtige inschatting doe dan is het een hele grote bouwval. Het zou me niet verbazen dat als je tegen de muur leunt, de muur spontaan zou omvallen (ok kan niet maar het gaat om het idee). Ook denk ik dat de boel binnen volledig gedateerd en uitgeleefd is. En toch……… ik ben helemaal verliefd op het huis.
 
Als ik dus in het speeltuintje zit, dan heb ik hele visioenen over wat voor een mooi huis het zou kunnen worden. Ik zou de buitenkant in stand houden om het authentiek karakter van het huis te behouden. Aan de voorkant van de weg zou ik de kleine ramen met luiken houden. Aan de achterkant van het huis zou ik heel grote glazen ramen plaatsen om het licht door te laten maar ook om optimaal van het uitzicht over de landerijen te kunnen genieten. Aan de andere kant van het dorp heeft iemand dit gedaan. Dat huis heeft een enorme grote glazen pui in combinatie met een glazen serre. Je ziet het bijna niet als je er met de auto voorbij rijdt maar als je het eenmaal wel weet dan kun je alleen maar tot de conclusie komen dat de bewoners dat heel mooi hebben geïntegreerd met het huis en de omgeving. Ik zou de huiskamer aan de achterkant plaatsen en een enorme grote woonkeuken aanleggen. Boven zou ik slaapkamers maken waarbij ik in het dak ramen zou integreren. Geen dakkapellen maar eerder van die ramen die in het dak verzonken liggen en waarbij je als je in bed ligt zo naar de sterrenhemel kan kijken.
 
Zoiets is het dus. Zucht, zelfs het geitje en
de kippen lopen er al.
Ook zou ik het terrein afzetten met een natuurlijke afzetting of schutting. Ik zou hagen aanleggen of van die wilgenschermen gebruiken. Ik zou een kippenren aanleggen en de dieren gezellig over het erf laten scharrelen. Hopelijk zouden ze me dan belonen met een heerlijk eitje. Misschien zou ik een geitje nemen of zo’n schattig hangbuikzwijntje. Ook zou ik een grote moestuin aanleggen zodat we daar dan hopelijk met een goede oogst grotendeels de winter mee door kunnen komen.
Wellicht zou ik een deel van het woonhuis een zakelijke functie kunnen geven. Ik zou daar workshops voor kinderen kunnen organiseren. Ze zouden daar op een speelse manier kunnen leren koken of ik zou er feestjes kunnen organiseren. Ik zou er een winkel met alleen maar Griekse producten kunnen beginnen. Kortom ideeën genoeg.
 
Je merkt het al die boerderij die doet iets met mij. Ik heb zelfs al eens een keer gedacht om in het Kadaster na te gaan wie de eigenaar ervan is. Alleen deel ik die liefde voor de boerderij alleen. Manlief zou het helemaal niks vinden. Hij zou er naar kijken naar wat het in werkelijkheid ook is: waarschijnlijk een bouwval. Hij ziet alleen maar heel veel verbouwen en klussen. Hij heeft twee linkerhanden en het is ook niet iets wat hij zou willen leren. Dan heb ik het nog niet eens over hoe duur het zou zijn om de boerderij te kopen en compleet te verbouwen. Het is dus mijn onrealistische droom. Maar toch ik ben verliefd op het huis, de boom en de plek……. Dromen mag en het is echt een hele mooie boerderij. Vrijdag rijd ik er weer langs onderweg naar de tandarts en dan ga ik toch weer verder dromen.

dinsdag 11 februari 2014

Het gaat de de goede kant op!

Dinsdag was voor mij een beetje een mijlpaal deze week. Ik zou dan eindelijk weten of al het werk goed genoeg was om de handtekening  van de CEO onder mijn memo ter goedkeuring te krijgen. Vroeg in de middag had mijn manager een bespreking met hem. Vol spanning wachtte ik dus af totdat hij terug zou komen. Het duurde en duurde maar dus langzaam zakte de moed mij in de schoenen. Eindelijk kwam hij terug met de o zo gewenste handtekening. Mijn manager had maar 10 minuten nodig gehad om alles toe te lichten. De memo was dus duidelijk en mijn bevindingen ondersteunde hij. Mijn manager was na dit gesprek doorgelopen naar weer zijn manager om dit met hem te delen en ook meteen door te spreken hoe nu verder. Vandaar dat ik dus wat langer had moeten wachten op het verlossende woord. Het voelde alsof ik voor een heel moeilijk examen was geslaagd. Heel langzaam voelde ik ook de spanning weg zakken en maakt dat plaats voor oplossing en ook lichte trots dat ik dit toch maar mooi even heb gedaan onder enorme tijdsdruk. Nu maar hopen dat niemand denkt dat ik dit heel veel vaker nog op deze manier en onder deze druk wil doen want ik denk niet dat al die stress goed voor mij was.

De collega waarvan ik het had overgenomen, heeft nog wel een stempel op het geheel willen drukken. Zelfs in het teamoverleg kon hij het niet laten om mijn bevindingen te bekritiseren. Gelukkig ondersteunde mijn manager maar ook mijn collega's het wel. Vandaag werd zelfs voorzichtig gesuggereerd of dit nu geen consequenties voor hem zou moeten hebben. Ik weet inmiddels dat dit wel zo is. Ik ga dit deelgebied langzaam maar zeker van hem overnemen. Ik ben blij dat ik dat vertrouwen van mijn manager krijg. Ik schat zo in dat hij alles direct zonder al te veel toelichting over de schutting kiepert zodra hij dit van mijn manager heeft gehoord. Ik ben van plan me er niet meer druk over te maken. Het zegt meer iets over hem dan over mij. Het is zonde als ik me daar over loop op te vreten. Alleen nu maar hopen dat ik het ook daadwerkelijk echt van me kan afzetten. 

Ik hoop dat ik nu ook weer een beetje tot rust kan komen. Gelukkig slaap ik in ieder geval weer goed nadat ik een paar nachten enorm in bed over alles heb lopen piekeren. Het typeert mij wel. Als ik me ergens zorgen over maak, dan kan ik daar 's nachts van wakker liggen of ik heb de meest rare dromen. En rare dromen heb ik de laatste tijd ook gehad. Dat is dus simpelweg een teken dat ik dingen niet goed kan afsluiten aan het einde van de dag. Alleen die hersenen maken dan wel hele rare kronkels in mijn slaap. 

Maar goed alles is weer terug naar normaal. Zelfs thuis lijkt alles weer normaal te zijn nadat we aan het einde van vorig jaar in een ware relatiecrisis zaten. Heel langzaam zijn we daar uit gekropen. We zijn er nog niet helemaal maar we weten inmiddels wel dat we graag samen verder willen. Nu nog een kwestie van veel samen praten en dat ook blijven doen. 

Ondanks alle hectiek en spanningen heb ik het gevoel dat het zowel thuis al sop werk eindelijk beter gaat. En dat is toch wel een heel fijn gevoel. 

zondag 9 februari 2014

Terug: spanning, stress, slapeloze nachten en frustratie

Het is een tijdje stil geweest op mijn blog. Dat heeft alles te maken met mijn werk. De laatste tijd is het is druk, te druk. Vaak kom ik 's avonds dan thuis en dan ben ik nog te moe om achter de computer te kruipen om een blogje te typen. 

Vorige week spande de kroon qua drukte op het werk. Dat heeft dan weer alles te maken met een collega die op zakenreis ging en waarvan ik vervolgens iets moest overnemen. Voordat hij vertrok, deed hij er nogal luchtig over. Het was een klusje van een paar uurtjes en dat was het dan wel. Ik had toen al nattigheid moeten voelen. Het is namelijk niet de eerste keer dat hij alles met de grootste gemak wegwuift als ik iets van hem moet overnemen en het dan achteraf een tijdrovende klus blijkt te zijn. Vorige week donderdag dook ik eens in de materie. Ik las alles eens door, keek naar de dingen die door een aantal landen waren doorgestuurd en kwam al snel tot de conclusie dat dit veel en veel meer werk zou vergen dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Die middag nog zat ik samen met mijn manager om het aan te kaarten. Het kwam erop neer dat het feilloos moest zijn want uiteindelijk zou de hele analyse door de CEO moeten worden ondertekend. Nu is de CEO iemand die uber-kritisch is dus ik voelde de druk stijgen. Van vorige week donderdag tot en met het einde deze week ben ik er mee bezig geweest. Ik heb 5 dagen non-stop zonder pauze gewerkt waarvan twee dagen tot laat zitten overwerken. Vorige week woensdag dacht ik alles af te hebben totdat ik met mijn collega op hoofdkantoor door besprak. De GAP-analyse was goed en de memo duidelijk maar er moest nog een impact-studie worden gedaan inclusief implementatieplan. Ik kon wel janken toen ik dat hoorde want dat was mij dus door niemand verteld. Die woensdag ben ik op tijd naar huis gegaan. Ik heb een beetje wezenloos voor de tv zitten hangen terwijl mijn hersenen overuren draaiden. Ik stond stijf van de spanning en de stress met als gevolg dat ik de halve nacht heb liggen malen. Ik maakte me druk of  al mijn werk wel goed genoeg zou zijn en ik maakte me druk over de reactie van mijn collega die de boel zo over de schutting heeft gegooid. Ik was er namelijk achter gekomen dat hij alles veel te veel bagatallissert. Hij hangt altijd een heel verhaal op en dat klinkt op een of andere manier nog goed ook waardoor veel mensen het geloven. Alleen ik moest nu veel van zijn werk reviewen en ik kon er zo gaten inschieten. Dus gaandeweg de week, heb ik dit moeten aankaarten bij mijn manager. Toen bleek dus dat hij nog meer steken had laten vallen. Ook blijkt dat hij een hele slechte werkrelatie heeft met zijn evenknie op het hoofdkantoor. Ik daarentegen kan het prima met haar vinden. Het ziet er naar uit dat ik dus dit deel van zijn werk permanent moet gaan overnemen. Ondertussen voelde mijn collega ook wel dat de dingen niet helemaal gingen zoals hij had gehoopt. Hij begon mij dus elke dag te bellen met aanwijzingen. Ik heb ze allemaal naast me neer gelegd. Het is mijn naam straks op alle stukken die naar de CEO gaan en dan staat het er op papier zoals de situatie is en dan maak ik het niet mooier. Hem inschattende prikt hij daar namelijk zo door heen plus hij wil de waarheid en niet de halve. Eenmaal donderdag weer op kantoor heb ik de impact-studie inclusief implementatieplan gemaakt. Het ligt nu ter bespreking bij het hoofdkantoor. Dinsdag gaat het dan naar de CEO ter ondertekening. 

Sommige mensen zouden "blij" zijn met zo'n klus. Het geeft je de mogelijkheid om je te profileren. Ik daarentegen sta stijf van de spanning en de stress. Het werk moest onder enorme tijdsdruk gebeuren omdat mijn collega het bijna twee maanden heeft laten liggen. Ik kreeg het werk vlak voor de deadline. Ik heb enorm aan mensen moeten trekken om de informatie te krijgen want zij hadden niet verwacht dat ze iets hoefden te doen en hebben het zelf druk met andere dingen. Dan kwam daar nog de ergernis bovenop dat ik dus nu het werk van iemand anders zit op te lossen en dat dit dus niet de eerste keer is. Plus als ik iets doe dan wil het graag heel goed doen. Ik had het dus graag vanaf het begin gedaan dan had ik het op mijn manier kunnen doen en dan had ik ook veel meer tijd gehad. 

Ironische is dat ik twee weken geleden te horen had gekregen dat ik gekort wordt op mijn bonus. Het hele jaar was alles goed maar aan het einde van het jaar hebben twee mensen over mij geklaagd. Ik had meer in de eindfase van een bepaald project moeten doen en ik was die maand ook nog eens vrij geweest en dat terwijl het project opgeleverd moest worden. Dat werd mij zwaar aangerekend waardoor al het andere goede werk ondersneeuwde. Deels klopt het ook wel dat ik aan het einde van het jaar minder presteerde. Dat komt omdat het thuis niet zo lekker liep. Alleen ik zeg dat dan weer niet omdat ik werk en privé graag gescheiden wil houden. Achteraf stom want had ik dat wel verteld dan was daar rekening mee gehouden en had het misschien geen consequenties voor mijn bonus gehad. Dus ook dit speelde in mijn achterhoofd. Ik word gekort en iemand anders die duidelijk de kantjes ervan afloopt dus niet. Dat steekt en doet pijn. 

Al met al waren het dus geen topweken. Ik hoop dat dinsdag er weer een beetje rust komt als die goede man zijn handtekening zet want dan valt er toch een hele brok spanning bij me weg. Ook hoor ik morgen of ik het werk van mijn collega moet overnemen. Dat is prima maar dan wil ik wel dat ander werk bij mij weg wordt gehaald. Anders dan weet ik niet hoe ik het allemaal moet bolwerken. En dan hoop ik ook dat mijn collega morgen niet te veel stennis gaat schoppen... want daar maak ik me toch wel een beetje druk om.

Als dan dinsdag voorbij is en ik mijn achterstallig werk weer heb gehaald dan denk ik dat ik zelf ook pas tot rust kom. Ooh wat kan ik er toch een hekel aan hebben als je zo geleefd wordt.