Pagina's

vrijdag 25 maart 2016

Mag ik deze week snel vergeten?

Er zijn van die weken die je het liefste zo snel mogelijk voorbij ziet gaan en ook het liefste voor de rest wil vergeten. Deze week is zo'n week.

De week begon dat ML voor onderzoek naar de oogarts naar Duitsland moest. Hij moest daar een speciaal onderzoek ondergaan waardoor hij genoodzaakt was om de hele week te blijven want hij zou simpelweg zo goed als niets zien na het onderzoek. Het zou vervolgens zo'n twee dagen duren voordat hij weer een beetje fatsoenlijk kon zien. Vandaag komt ML dus pas thuis. Eigenlijk had hij er al moeten zijn maar de treinen liepen her en der vertraging op waardoor hij straks zo'n kleine 3,5 uur later thuis komt. Hoe het nu met zijn ogen gaat? Ik weet het niet. Hij wilde het aan de telefoon niet vertellen. Het enige wat hij los liet, was dat er wel iets was. Fijn (not) want intussen heb ik al van alles in mijn hoofd gehaald. Het ergste scenario zou zijn dat hij geopereerd moet worden. Later vanavond zal ik het horen.

Deze week waren DL en ik dus saampjes thuis. Ik had allerlei leuke dingen vantevoren bedacht maar daar is zo goed als niet van terecht gekomen. Er liep van alles doorheen. Zo mocht ik vandaag een sterretje in mijn autoruit laten repareren nadat ik gisteren een steentje tegen de ruit kreeg. In de ochtend zaten we weer bij de logopediste nadat de juf vorige week haar zorgen had geuit voor het taal- en leesniveau van DL. Ze begint langzaam een achterstand op te lopen met lezen en schrijven. Klankwoorden kan ze niet goed vertalen naar papier. Kortom de juf vroeg zich af of haar taalstoornis toch niet ergens op de achtergrond nog sluimerde. Dus trok ik meteen aan de bel bij de logopediste. We konden meteen een week later terecht. Dus daar zaten we vanochtend weer met zijn tweetjes. Het voelde alsof we nooit weg waren geweest en dat terwijl het toch een half jaar geleden is dat we de laatste keer daar waren. DL gaat onderzocht worden. Het zou kunnen dat DL dyslexie heeft. Alleen ze is nog te jong om dat nu al te kunnen testen. Dus wil de logopediste gaan onderzoeken hoe ze DL verder kan helpen met taal en lezen. Het is natuurlijk allemaal nog niet zeker maar ik zou het verdrietig vinden als ze over een jaar blijkt dat DL dyslexie heeft. Aan de andere kant zou het ook een opluchting zijn als dat de oorzaak zou zijn. Het is namelijk nu zo ontzettend frustrerend om te zien hoe ze zichzelf in de weg zit. Volgens juf is het DL een onwijs slim meisje maar krijgt ze haar potentie er heel moeilijk uit. Dus zou het de taalstoornis zijn, wellicht dyslexie of toch een andere oorzaak? Of het andere oorzaak heeft, gaat onderzocht worden door een interne begeleidster. Mocht dit iets opleveren dan zal in samenspraak met ons verdere stappen worden genomen om DL te helpen. En weet je wat nu stom is: natuurlijk zullen wij alles doen om DL verder te helpen maar ik had het zo fijn gevonden als ze zich zonder noemenswaardige problemen had kunnen ontwikkelen in plaats van al deze toeters en bellen? Tegelijkertijd voel ik me dus ook enorm schuldig dat ik zo denk want ik ben zo ontzettend en blij met mijn eigengereide meisje die uiteraard ook gewoon zichzelf moet kunnen zijn. 

Om dan nog even bij DL te blijven. Het loopt ook niet helemaal soepel met vriendjes en vriendinnetjes. Vorig jaar had ze een aantal vriendinnen in haar klas waar ze ook thuis mee speelde en zij weer bij hen. Aan het einde van het schooljaar werden de meisjes van groep 2 over twee groepen 3 verdeeld. DL ging met een van haar beste vriendinnetjes mee naar een klas en de andere twee meisjes verdwenen naar een andere groep 3. Haar beste vriendinnetje is een jaar jonger en bleef dus achter. Wat had ik achteraf toch graag gehad dat ze met die twee andere meisjes mee was gegaan naar de andere groep. Bij aanvang van het nieuwe schooljaar zocht DL namelijk haar enige vriendinnetje stelselmatig op. Alleen speelde er ineens ook een ander meisje mee. DL zat ook met haar in groep 2 maar vriendinnen zullen het nooit worden. Tussen DL en dat andere meisje is een enorme competitie uitgebroken om de gunsten van dat andere meisje. Meisjes kunnen gemeen tegen elkaar zijn dus regelmatig hoor ik dat er weer iets is gebeurd. Nu is DL niet heilig dus ik geloof dat ook zij regelmatig niet even leuk, lief en aardig is. Een paar maanden geleden noemde ze dat meisje dus peop. Heel onhandige woordkeuze want het andere meisje is donker. Ik heb hier eerder over geblogd maar het werd mij goed aangerekend door oma. Kinderen zijn iets vergevingsgezinder dus de drie-eenheid bleef met elkaar spelen ondanks verwoede pogingen aan onze kant om DL te stimuleren ook met andere kinderen te spelen. Wat is nu namelijk het probleem? De drie dames kunnen niet met en niet zonder elkaar spelen waardoor de heleboel regelmatig (vaak zelfs) escaleert. De juf heeft inmiddels met de dametjes afgesproken dat ze alleen nog maar met elkaar mogen spelen als ze het leuk houden. Zo niet, dan moeten ze alle drie met iemand anders of alleen gaan spelen.Vorige week liep het weer uit de hand. Een van de meisjes had een pluche aapje dat aan de jas van DL hangt in de zandbak verstopt. Nu is dat aapje heilig voor DL. Dat beest gaat overal mee naar toe. Ze heeft het met Sinterklaas op school gehad en juf heeft toen uitgelegd dat je het aan je jas kan hangen. DL heeft slim bedacht dat ze dus zo altijd een knuffel bij zich heeft. Eenmaal thuis haalt ze het van haar jas en dan neemt ze het 's avonds mee naar bed. Kortom je begrijpt de heilige status van het aapje dus daar mag niemand aankomen. Een van de dametjes maakte de kapitale fout dus om dat wel te doen en laat dat nu net het andere meisje zijn. DL onthoudt zulke dingen en wacht als een kat op rooftocht haar beurt af. Deze week zag ze haar kans en zei ze tegen het meisje dat ze iets niet mocht omdat ze bruin is. De juf vertelde me het na school. De stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Ik geloof dat DL inmiddels heel goed weet dat dit not done is. DL maakte om het goed te maken een klein zakje snoep met haar mooiste stickers dus zo probeerde ze te laten zien dat het haar echt speet. Ik hoop dat ze het ook nooit meer doet want intussen weet ik dat oma niet zo vergevensgezind is en ons dit aanrekent. Inmiddels overweeg ik om te vragen of DL volgend jaar naar de andere klas kan worden overgeplaatst. School houdt namelijk vanaf groep 3 dezelfde samenstelling aan tot en met groep 8. Ik denk dat het beter zou zijn als DL in een groep komt waar ze geen voorkeuren voor bepaalde kinderen heeft. Misschien kan ze zo wel gezonde vriendschappen opbouwen. Dit lijkt namelijk op een soort snelkookpan waar de gemoederen te vaak oplopen. Ze komt te vaak verdrietig thuis omdat ze niet leuk mee kon spelen, wordt buitengesloten of soms zelfs alleen speelt. Deze drie-eenheid staat haar in de weg om andere vriendschappen te sluiten. Jammer want zo zijn er minimaal 2-3 andere meisjes die DL leuk vinden maar DL wijst ze af. Op een gegeven moment geven die meisje het ook op. Ach ja en dan is  het heel jammer dat zo'n incident zich voordoet als ML er niet is want je bespreekt zo iets ook niet uitgebreid aan de telefoon.

En dan dinsdag. Wat valt daar over te zeggen dan dat het intens verdrietig is en schokkend wat er in Brussel is gebeurd? Op een of andere manier doet dit mij ook meer dan Parijs, Londen of Madrid. Niet dat ik daar ook niet over ontsteld was, maar Brussel komt heel erg dichtbij. Ik heb daar namelijk 1,5 jaar gewoond. Ik ben een jaar lang bij de halte Maalbeek uitgestapt om naar school te gaan. Ik heb daar ML leren kennen. We zijn voor het eerst samen vanaf Zaventem op vakantie geweest. Ik had daar bijna gewerkt vorig jaar. Ik ken elke plek die op tv is geweest. Brussel heeft een speciale plek in mijn hart, deels omdat ik daar ook mijn hart heb verloren aan ML. Dus het doet me enorm veel. Er zit een enorme onrust in mij die ik maar geen halt kan toeroepen. Als ik me al zo voel, hoe moet het dan voor direct betrokkenen zijn? Ook kwam dinsdag de dreiging ineens ook erg dichtbij. Ik werk namelijk in Hoofddorp op steenworpafstand van het station maar ook van het geevacuurde kantoorpand. We schrokken allemaal op van werk van de loeiende sirenes. Het leek alsof er iets verschrikkelijks was gebeurd want zo veel sirenes bij elkaar heb ik nog nooit gehoord. Collega's kwamen er via social media al snel achter wat er aan de hand was. Niet veel later volgde de evacuatie van het kantoorpand in de buurt van mijn werk. We zagen de mensen de straat op lopen en vroegen ons af wat het voor ons zou betekenen. Moeten we ook weg? Is er iets ergs aan de hand? Gelukkig liep dit allemaal goed af. Maar voor hoe lang? Of mag je die vraag niet stellen? De hele dag was het verder onrustig op werk. Ik ben eerder weg gegaan, heb DL van de opvang gehaald en haar een extra knuffel gegeven. 

Je kunt je nu afvragen: goh als je hier al allemaal moeite mee hebt, dat is niet heel sterk. Ter verdediging: ik ben erg sensitief. Datgene wat voor iemand anders een incident is, is voor mij iets wat ik blijf overdenken en wat in mijn hoofd blijft doormalen. Beelden van tv komen bij mij enorm hard binnen. Dat is ook de reden waarom ik grotendeels het nieuws vermijd. Ik voel ze ontzettend machteloos en reddeloos dat ik er niets tot weinig aan kan doen. Uit zelfbescherming kijk ik dus liever niet. Doe ik het wel dan komt het met een enorme intensiteit binnen. Deels kan ik het nog wel behappen als ik niet te moe ben, goed in mijn vel zit, erover kan praten en er niet te veel andere dingen tegelijk gebeuren. Deze week was voor mij te veel. Ik raak dan overprikkeld. Het enige wat dan helpt, is rust. Ok en ML in de buurt want ondanks dat wij ook onze ups en downs hebben, bleek deze week maar weer dat hij wel mijn rots en mijn baken is. Nog een uurtje en dan is hij thuis.......

zaterdag 12 maart 2016

Financieel advies: hoeveel ben ik waard?

Een tijdje geleden werd ik op werk benaderd of ik mee wilde doen met een pilot. De pilot bestond uit het invullen van een financieel plan waarna je vervolgens gratis advies zou krijgen over je financiële situatie waarbij een aantal scenario's zouden worden uitgewerkt.

Nu heb ik een soort haat-liefde relatie met geld. Ik praat namelijk niet graag over geld en al helemaal niet als ik een kijkje in mijn eigen financiën moet geven. Ik vind het niet prettig als mensen weten hoeveel ik verdien en dat ik schulden heb. Ik denk dat ik er ook zo over zou denken als ik geen schulden had en een mooi spaarsaldo of afgelost huis zou hebben. Ik heb vroeger geleerd over geld praat je niet met anderen, dat is privé. Dus ik moest even over een persoonlijke hobbel heen om dus volledig inzage te geven aan iemand die ik ook nog eens in de wandelgangen tegen zou komen. De voornaamste reden voor mij om toch mee te doen, was om te weten hoe ik er nu echt financieel voor sta en wat de impact op het financiële doen en laten zou zijn als ik mocht wegvallen (ofwel dood zou zijn en DL en ML achter laat). Ik maakte me vooral over dat laatste best druk als kostwinner. Dus ik dook een avond in mijn papieren en ik vulde het financiële plan in.

Een paar weken later belde de adviseur, tevens collega op. Hij wilde wat extra informatie. Daarnaast gaf hij meteen de tip om wat af te sluiten. Die tip heb ik meteen opgevolgd. Het opzoeken van de extra informatie had nog wel wat voeten in de aarde. Het betekende namelijk dat ik nog dieper de informatie moest induiken en dus ook nog meer de financiële confrontatie met mezelf moest aangaan. Dat laatste vind ik dus op een of andere manier eng. Geen idee waarom. Misschien  zou het de realisatie zijn dat ik het financieel niet goed voor elkaar heb een dus ML en DL met heel veel ellende zou achterlaten als er ooit iets met mij zou gebeuren. Ik hoopte namelijk dat als ik mijn schulden eenmaal heb afbetaald dat de "rijke" periode komt met de geruststelling van een financiële buffer maar ook de mogelijkheid om voor dochter extra te kunnen sparen. De teleurstelling zou dus groot zijn als ik zou horen dat ik financieel nog meer onder wat zou staan.

Schoorvoetend ging ik dus vorige week het gesprek in. Wat blijkt? Ik heb het best goed voor elkaar. Ik heb een mooi pensioen voor later en de woonlasten zijn laag als ik deze straks met mijn kapitaalverzekering voor meer dan 60% heb afgelost. Ik heb alleen een arbeidsongeschiktheidsverzekering die niets toevoegt op het moment dat ik een vast contract krijg. Mijn werkgever dekt dit risico namelijk grotendeels af door 80% van mijn laatste inkomen te garanderen bij volledige arbeidsongeschiktheid. Dus als dat contract er hopelijk deze zomer komt, kan ik zo'n EUR500 per jaar besparen. Deels ga ik dat geld gebruiken om een overlijdensrisicoverzekering af te sluiten. Mocht er dan toch wat gebeuren met mij, dan keert deze verzekering genoeg uit dat mijn gezinnetje zonder financiële zorgen door kan gaan. Die gemoedsrust is mij veel waard....... al hoop ik natuurlijk dat het nooit zo ver komt.

En zo verliet ik dus het gesprek met een goed gevoel. Ik heb het dus onder de huidige omstandigheden veel beter voor elkaar dan ik had mogen dromen. En dat is heel fijn om te weten. 

vrijdag 4 maart 2016

Verhuisplannen

Afgelopen zomer bedachten wij ons dat we best graag wilden verhuizen. Het liefste zouden we helemaal ons boeltje oppakken en naar het buitenland verhuizen. Het laatste lijkt ons simpelweg niet te lukken. We moeten meteen een basis hebben in het buitenland. Kortom één van ons moet een baan krijgen en laat dat nou niet zo gemakkelijk te zijn. Dus hinken we hier op twee benen. Het ene been richt zich op een leven in Nederland en het andere been hoopt toch nog op een leven in Griekenland of Zwitserland.

Vorig jaar hebben we ook naar twee huizen gekeken. Van het eerste huis werd ik in eerste instantie heel enthousiast. Ik denk dat het de klassieke beginnersfout is, dat je alleen de mooie aspecten van het huis ziet en je ogen sluit voor wat er allemaal moet gebeuren. Mijn moeder gaf ons een soort van wake-up call door op alle nadelen te wijzen. Op dat moment baalde ik maar ze had achteraf toch wel gelijk. Dus haar "kritiek" sluimerde op de achtergrond iedere keer als ik naar de foto's keek. Na verloop van tijd werd het huis steeds meer een kostenpost in plaats van dat huis met die coole open haard, mooi uitzicht en mooie ramen. Niet veel later gingen we naar een ander huis kijken in een ecologisch opgezette wijk. Ik ben een enorme sucker als het op ecologisch aankomt dus ook hier ging ik enthousiast naar toe. Dat enthousiasme werd al snel getemperd. Het huis werd door de verkopende makelaar kaal opgeleverd waardoor de kosten de pan uit zouden reizen. Dus de ecologische droom verdampte snel.

Sindsdien beperk ik mij tot het kijken naar huizen op Funda. Heel soms rijd ik langs het huis en heel soms zoek ik een huis op als ik iets te koop zie sta. Ik onderneem alleen geen enkele actie. Ik ben dus een Funda gluurder. 


Deels heeft dit te maken dat ik niet zo goed weet wat ik nu eigenlijk wil. Wil ik in dit dorp blijven of wil ik naar een aangrenzend dorp verhuizen? In het aangrenzende dorp zou ik landelijker kunnen wonen. Het lijkt me heerlijk om vrij uitzicht over het water of de landerijen te hebben. Alleen dan wonen we meer een stuk minder centraal. Voor DL zou dit betekenen dat ze verder van haar vriendjes woont. Kan ik dat haar wel aan doen? Leuk die grote tuin en dat vrije uitzicht maar wil een kind niet gewoon lekker buiten met vriendjes in de buurt kunnen spelen? En niet onbelangrijk, wil ik dit ook echt? Wil ik hier wel in de omgeving blijven wonen? We komen tegenwoordig vaak in Haarlem vanwege de judo van DL. Ik zou daar (of net daarbuiten) best willen wonen. Op termijn zou dat ook leuker voor DL zijn. Er is daar meer voor haar te doen. Zou ik niet gewoon met verhuizen moeten wachten totdat zij naar de middelbare school gaat. Ze kan dan naar school in Haarlem of Heemstede. Scholen die een stuk beter aangeschreven staan, dan de scholen hier in de buurt. Dus hoe kun je verhuizen als je eigenlijk niet eens weet waar je precies wilt wonen?

Dan speelt er nog een laatste, niet onbelangrijk aspect: ik heb nog geen vast contract. Ik zou nu al een hypotheek kunnen afsluiten maar dat kan dan alleen bij mijn huidige werkgever. Een rondje rond de hypotheek-velden laat zien dat ik daar niet beter af bent. Bovendien ik wil niet aan mijn werkgever verbonden zijn qua hypotheek. Het voelt als een wurgcontract. Ik heb nu weer kunnen ervaren wat het inhoudt als je personeelsconditie komen te vervallen en wat de financiële impact daarvan is. Ik wil dit niet meer. Ik wil de financiële vrijheid om te kunnen bewegen en te veranderen van werkgever. Alleen door mijn nog bestaande schulden kan ik beperkt lenen. Dus is het niet beter om eerst schuldenvrij te zijn, te sparen en dan eens te gaan bedenken wat ik wil? Het voelt een stuk verstandiger aan. 

Het is ook niet zo dat ik weg moet hier. Het huis is ruim en biedt alles wat we nodig hebben. Ik betaal er alleen veels te veel voor en ik heb niets met mijn buren. Aan de andere kant heb ik ook geen last van de buren en dat is ook prettig. Misschien dat opruimen en een frisse, nieuwe verflaag ook al veel doet. Het frist er in ieder geval weer een beetje van op. Ook iets wat niet verkeerd zou zijn als we toch ooit zouden verhuizen. Kortom de verhuisplannen staan voorlopig in de ijskast en ondertussen gluur ik gewoon verder op Funda. Maar stiekem hoop ik dat we de verhuiswagen richting buitenland zou kunnen verhuizen.