Pagina's

maandag 24 november 2014

Mijn bed mijn beste vriend


Momenteel is mijn bed mijn best vriend. Ik ben ziek. Na drie weken hoesten en een week snipverkouden, besloot mijn lijf dat het nog een tandje erger kon. Ik ben nu gezegend met een barstende hoofdpijn en een loopoor.

Dus vandaag alles moeten afbellen. Deze week geen endoscopisch onderzoek en arbo-arts maar wel een doos tissues en paracetamol. 

donderdag 20 november 2014

Rustige week voor de storm?

Wat kan ik genieten van een week die niet volgepland staat met allerlei dingen. Het geeft mij zo veel rust want dan ik lekker in mijn eigen tempo een beetje aanmodderen. Deze week stonden er slechts twee "verplichte" dingen op de agenda: een rapportgesprek en naar de psycholoog. Dat is dus niet veel. En dat is dus fijn, vind ik.

Tegen het rapportgesprek zag ik een beetje tegenop. Juf en ik hebben niet echt een klik. Voordat ik na het gesprek toe ging, heb ik nog eens goed het rapport doorgelezen van dochterlief. Het was eigenlijk best goed. Ze heeft zich goed ontwikkeld het laatste jaar. Haar spraak blijft een zorg maar hiervoor krijgt ze nu al een paar maanden logopedie. Dit zet dus zoden aan de dijk want ze gaat goed vooruit. Ze is beter begrijpbaar en zij kan zichzelf ook beter uitdrukken. Hierdoor groeit haar zelfvertrouwen waardoor ze nu ook deelneemt aan de kringgesprekken. Ze zit beter in haar velletje. En dat is fijn om te horen ondanks dat we dit zelf ook al hadden gezien.
Alleen heeft ze veel moeite met dingen moeten. Ik herken dat. Thuis vindt ze het ook niet leuk als ze iets moet. Ze bepaalt graag zelf wat ze doet en hoe ze het doet. Nu vind,ik het fijn dat ze eigengereid is en niet alles klakkeloos aan neemt. Het staat voor een zelfstandig meisje. Alleen is het niet altijd even handig want soms moet je toch iets doen: leuk of niet. Nu heb ik gemerkt dat als ze begrijpt waarom iets moet of waarom bepaalde dingen ook op een andere manier kunnen, dan accepteert ze het wel en dan vindt ze het ook leuk. Ze wil alleen heel graag het waarom ervan willen begrijpen. Voor de juf is het een aandachtspuntje. Ik weet niet of ik het heel bezwaarlijk vind dat dochterlief zo is. Ik begrijp namelijk heel goed waar dit vandaan komt. Ze wil uitleg, het begrijpen en kunnen plaatsen om het vervolgens te accepteren. Dat betekent dus dat ze kritisch is. En dat vind ik dus op zich best een goede karaktereigenschap. 
Juf en ik hadden uiteindelijk best een leuk gesprek. En de vooruitzichten zijn best goed want was er eerst nog twijfel of ze naar groep 3 kon, nu is deze er niet meer. Ook al gelooft juf dat dochterlief de overgang niet makkelijk zal vinden omdat ze dus niet graag dingen opgelegd krijgt en zich soms nog wat makkelijk laat afleiden. We hebben gelukkig nog een heleboel maanden waarin nog veel kan veranderen.

Ik vond het ook fijn om weer naar de psycholoog te gaan. Het was fijn om met haar bepaalde zorgen te delen. We hebben samen een oefening gedaan die heel verhelderend voor mij werkte. Ik krijg langzaam iets meer inzicht in mezelf. Inzicht die ik hopelijk in mijn voordeel kan gaan gebruiken.
Eenmaal thuis dook ik 's middags met dochterlief de keuken in. 's Ochtends had ze verteld dat ze heel graag alleen met mij wilde zijn en geen zin had om met vriendjes te spelen. Ze voelt zich al een tijdje niet lekker, snipverkouden, dus ze wilde lekker aanrommelen in huis. Nou dat hebben we ook gedaan. We hebben een hele berg pepernoten gebakken. En ooh wat zijn die zelfgebakken toch zo veel lekkerder dan uit de winkel. Ik heb wel even moeten zoeken naar een goed recept want ik had bepaalde dingen niet in huis maar het recept wat ik nu heb gevonden is een blijvertje en ook nog een super simpel. Na het bakken hebben we de rest van de middag gekleurd en geknutseld. Het was een ouderwets gezellige middag. Morgen heeft ze vrij en dan gaan we samen winkelen en naar de markt. Ook gezellig.

Zucht en dan volgende week. Dat wordt even een hele andere week. Het wordt de week van een sollicitatiegesprek. De week van de endoscopie. En de week van de bedrijfsarts en vooral tegen dat laatste zie ik ontzettend tegenop. Het voelt alsof ik naar de rechtbank moet waar ik mijn vonnis hoor. Alles in mij roept dat ik nog niet klaar ben om te gaan werken. Slechts het idee maakt me paniekerig. Ik ga dat ook eerlijk uitspreken en dan hoop ik dat ik nog even thuis tot rust mag komen. 

dinsdag 18 november 2014

Een baan minder en een leuke verrassing

Gisterenavond kwam het verlossende woord wat betreft de baan waar ik vorige week donderdagmiddag op gesprek was geweest. Ze had besloten om met andere kandidaten verder te gaan. Alleen toen kwam dus een hele bijzondere afwijzingsgrond: ze wilde graag een man in haar team vanwege meer 'diversity". Daarna kwam nog een heel verhaal over dat de dames ook heel geschikt waren maar bij gelijke geschiktheid hadden mannen dus een streepje voor. Heel curieus want ze wist vanaf dag één dat ik toch echt een vrouw was. Dus waarom dan een gesprek aan gaan? Bovendien vraag ik me serieus af als ik dit voor de Commissie Gelijke Behandeling zou brengen of ze dan niet een heel serieus probleem heeft. Volgens mij mag je iemand niet op geslacht, leeftijd, ras of geaardheid afwijzen. In de praktijk zal dat vast gebeuren maar daar hebben we dan hele neutrale gronden voor als 'een geschiktere kandidaat" of 'je voldoet toch niet volledig aan het profiel'.  Daar kun je ook niks mee maar toch klinkt het een stuk politiek correcter en nikszeggender. Dus ik legde enigszins verbaasd de telefoon op. Manlief kon alleen aanbrengen dat als dit in de USA was gebeurd dat ik ze een enorme claim aan hun broek kon doen (hij heeft daar iets te lang gewoond dus een klap van de molen meegekregen). Nu heb ik verder helemaal niet de behoefte om er een halszak van te maken. Beter nog ik voelde me enigszins opgelucht dat ik niet door was want zoals ik al gisteren schreef ik zag me daar niet werken. Achteraf gezien had ik meteen me moeten terug trekken. Weer iets geleerd voor de volgende keer.

Gisterenavond sprak ik ook mijn moeder. Dat is op zich niets bijzonders want we spreken elkaar een paar keer per week. Ze had iets heel leuks te vertellen. Ik krijg maar liefst EUR1,000 in december om "iets leuks mee te doen".  Ik moet er nog heel goed over na denken wat ik er mee ga doen. Een deel gaat naar aflossen, een deel gaat naar de rekening van de garage, dan gaat nog een deel naar het betalen voor reis en verblijf omdat manlief weer naar de oogarts in Duitsland moet en dan wil ik nog een heel klein deel gebruiken voor iets leuks. Geen idee wat dat leuks zal zijn. Ik dacht eerst aan Disney on Ice omdat de lievelingsfiguren van dochterlief daar acte de presence geven. Alleen ik zie mezelf niet tussen die mensenmassa zitten. Binnenkort komt er ook weer een leuke Disney film uit in de bioscoop dus ik wil daar met ons drietjes naar toe. Voor haar maakt het geen verschil want de bioscoop is voor haar al iets bijzonders. Misschien dat er ook nog een mooie kerstboom vanaf kan en dan is het geld al weer op. Het zijn maar ideetjes en ik weet ook niet of ik het geld daadwerkelijk zo ga besteden. Ik ben alleen zo blij dat mijn moeder de mogelijkheid heeft om mij dat te geven.  Ik weet dan nooit zo goed wat ik moet zeggen behalve dan dat ik er heel blij mee ben.

Vandaag gaat het ook weer wat beter met mij. Ik ben weer wat vrolijker (pff). Ik heb weer zin om iets te doen hoe klein dan ook. Dus ik ga zo strijken. Strijken heeft voor mij iets meditatiefs. Ik kan dan ongebreideld mijn gedachten laten gaan. Vanmiddag heb ik ook een rapportgesprek op school. Iets waar ik niet heel erg naar uit kijk omdat juf en ik niet echt een klik met elkaar hebben. Ik stap neutraal in het gesprek en dan zien we wel hoe het loopt. Huppakee en nu naar de strijk :-).


maandag 17 november 2014

Het gaat slechter

Donderdag had ik dus twee gesprekken voor een andere baan. In de ochtend was het een oriënterend gesprek en in de middag een sollicitatiegesprek. Na het eerste gesprek was ik bekaf. Het tweede gesprek was eigenlijk te veel voor mij maar stond nu eenmaal gepland. Dus ging ik er naar toe terwijl mij hele lijf gilde "kruip lekker je bed in". Onderweg heb ik een paar keer de auto om willen draaien om naar huis te gaan en het gesprek te laten voor wat het was. Het voelde niet goed. Toch heb ik door gezet. Het gesprek liep redelijk. Ik wacht nog af of ik door ben naar de tweede ronde. Dan zou ik als een van de weinigen overblijven van de initiële 24 sollicitanten. Eenmaal thuis merkte manlief meteen op dat ik niet zo enthousiast was. Ik kan het moeilijk benoemen behalve dan dat ik daar niet echt een rol voor mezelf zie weg gelegd. Het klinkt heel vaag maar ik voelde het gewoon niet. Meestal kom ik enthousiast uit een gesprek. Nu heb ik zoiets van het kan me allemaal niet zo veel schelen.

Die avond stortte ik in elkaar. Ik was helemaal op in zijnde moeier dan moe. Op tijd naar bed gaan, hielp niet heel erg veel want tot op vandaag voel ik me als een dweil. Sinds donderdag gaat het een zelf een beetje bergafwaarts met mij. Ik ben ontzettend somber en erg moe. Overdag een dutje doen en op tijd naar bed haalt even niks uit. Het zal weer langzaam over moeten gaan. Zondag heb ik de halve dag huilend op bed gelegen. Gelukkig voel ik me vandaag iets beter maar ik heb het gevoel dat het van ver moet komen voordat ik me weer voel zoals een weekje geleden. Toen voelde ik me namelijk een stuk positiever.

Blijkbaar hebben die sollicitaties en die interesse in mij iets los gemaakt wat heel diep zat. Ik voel me ineens ontzettend verdrietig en miskend. De sollicitatie-trein dendert nog steeds door. Ik zit voor de baan van mijn voorkeur nog steeds in de race en ik verwacht daarvan binnenkort iets te horen. In Brussel willen ze mij wel heel graag hebben want nadat ik de baan had afgewezen,  kreeg ik een email terug met een nog beter aanbod. Ik heb hierop weer gereageerd. Ineens zie ik dus mijn marktwaarde stijgen. En dat is heel bizar en verwarrend. Iets waar ik helemaal niet mee om kan gaan, althans nu niet. 

Intussen droom ik ook verder over hoe mijn ideale leven eruit zou zien. Dat varieert van ergens in Friesland of Griekenland een kleine bed and breakfast beginnen tot aan een thuisblijfmoeder. Grootste gemene deler is dat in alle scenario's die voorbij komen meer tijd samen met mijn dochter is weggelegd. Het vreet namelijk aan mij dat ik niet zo vaak bij haar kan zijn als ik zou willen. Ik zou haar graag iedere dag naar/ van school willen brengen en ophalen, een huis vol vriendjes en vriendinnetjes voor haar en er gewoon simpelweg voor haar zijn. Alleen is dat simpelweg dus niet zo simpel en dat vreet aan me. Want hoe ik er ook van geniet die tijd nu samen met haar, het is maar tijdelijk. En dat maakt mij dus intens verdrietig. 

Dus na zo'n drie weken ben ik (deels) wel achter de oorzaak van mijn burn-out. Er is geen goede balans tussen wat ik diep in mijn hart wil en wat ik in de praktijk doe. Voeg daar nog eens aan toe het gevoel van onderwaardering en van het idee hebben dat ik mezelf niet kan/ mag zijn, dan kan het ook niet anders dan dat je moe en verdrietig bent. Alleen hoe vind ik daar een oplossing voor? 

donderdag 13 november 2014

Zenuwachtig

Ok even een mailtje dat nergens over gaat maar ik ben bloednerveus. Ik denk dat ik deze week maar moet omdopen tot de week van de sollicitaties.

Gisteren had ik een gesprek met een consultant over de baan in Brussel. De baan is leuk en interessant. Alleen het is in Brussel. Daar zit ik dus enorm mee in mijn maag want ik houd niet van Brussel. Erger nog ik vind het na een dagje prima als ik daar weer heel lang niet hoef te komen. Het is gewoon niet mijn stad. Die conclusie trok ik 24 jaar geleden al toen ik daar 18 maanden heb gewoond en iedere keer wordt deze weer bevestigd als ik daar weer ben geweest. Als de baan ergens anders was dan was ik er vol voor gegaan. Locatie is dus de spelbreker. Overigens niet helemaal onbelangrijk want je moet je prettig voelen waar je woont.

Een week geleden werd ik ook benaderd voor een andere baan. Deze keer was het rechtstreeks door HR van een bank. Het is een bank die ik heel hoog heb zitten en waar ik best wel graag zou willen werken. Dus ik reageerde voorzichtig op het mailtje dat ik wel geinteresseerd was om een orienterend gesprek aan te gaan. Die heb ik inmiddels gehad en de baan is op mijn lijf geschreven. Het is net dat stukje van mijn baan wat ik wel heel erg leuk vind. Dus ik heb gezegd dat ik interesse heb en ervoor wil gaan. Ze schrok niet eens van mijn salariseis. Manlief en ik hadden namelijk zitten rekenen wat die moest zijn want we willen er niet op toe leggen. Ik zou namelijk mijn korting op hypotheek en levensverzekering verliezen. Dat wil ik graag compenseren zodat het water niet financieel tot aan onze lippen staat. Overigens zou het ook een goed moment zijn om de hypotheek eens serieus te bekijken, mocht ik van baan veranderen. Dat zien we dan wel als het ooit zover komt. Maar ik zou het zo super vinden als ik deze baan zou kunnen krijgen.

Vanmiddag heb ik ook een sollicitatiegesprek. En ineens slaan de twijfels enorm toe. Het is net niet helemaal mij ding als ik er eens goed over na denk. Misschien word ik wel enorm verrasd vanmiddag maar toch ergens fluistert een stemmetje in mij "je weet dat het dit niet is".  Het liefste zou ik willen dat het stemmetje zijn mond dicht hield maar ik weet dat het wel een teken is.

Ook vind ik het raar dat ineens dit allemaal zouit de lucht komt valllen. Ik kan daar echt uren over lopen nadenken. Ook krijg ik functies met meer verantwoordelijkheden en daarmee hogere salarissen aangeboden. Dat verbaast mij dan ook weer. Heb ik dan zo'n laag zelfbeeld van mezelf? Zij vinden blijkbaar wel dat ik dit aan kan en zo veel waard ben. Waarom verbaas ik mij daar dan over? Het vliegt me allemaal een beetje aan. En dan doet mij weer twijfelen of ik dit allemaal wel aan kan en of dat ik straks niet finaal onderuit ga?  Alleen dat twijfelen heb ik altijd gehad bij iedere nieuwe baan. Ik begreep nooit waarom ze mij wilde hebben want ik twijfel altijd heel erg aan mezelf ondanks dat ik echt wel weet dat ik het kan. Onzekerheid dus troef hier.

Al dat banengedoe vliegt me dus een beetje naar mijn keel ondanks dat het me ook wel weer een boost geeft. Er zijn dus potentiele werkgevers die wel iets in mij zien. Toch ben ik blij als deze week voorbij is. Ik hoop echt dat ik volgende week even helemaal niks aan afspraken heb buiten dan de afspraak met de psycholoog. Ik kijk gewoon enorm uit naar een weekje even helemaal niks. 

maandag 10 november 2014

Over een heleboel niet en een beetje van alles.

De tijd kabbelt hier voort want erg veel gebeurt hier niet. Ook doe ik weinig. Ik denk zelf dat ik heel veel heb gedaan aan het einde van een dag maar als je er dan op terug kijkt dan valt dat erg tegen. En weet je wat het mooie er nu van is? Ik vind het allemaal wel prima. Het kan me niks schelen dat de badkamer al heel lang een sopje nodig heeft, dat er een stapel was ligt en dat ik mijn papieren zou moeten opruimen. Elke dag denk ik dat "nu doe ik het" om het vervolgens weer  net zo hard te vergeten. Heel goed volgens deskundigen...... heel prettig volgens mij.

Toch gebeuren er hier wel dingen. Zo had ik vorige week elke dag wel wat in mijn agenda staan. Ik vind het dan ook een heerlijk idee dat ik deze week niks hoef op een sollicitatiegesprek na dan. En dat is dan eigenlijk ook meteen wel weer iets heel groots. Vorige week heb ik weer een gezellig medisch rondje gedaan. Zo begon ik maandag bij de huisarts omdat niet al mijn bloedwaarden goed waren. Naast een vitamine D tekort blijkt dat mijn schildklierwaarden ook aan de lage kant zijn. Heel normaal volgens de huisarts bij vrouwen boven de een bepaalde leeftijd (pff en dan voel je dus ineens oud). Toch is het ook iets wat in de gaten gehouden moest worden. Dus ik mag over een poosje weer bloed laten prikken. Voor de vitamine D heb ik inmiddels supplementen. Dus elke ochtend neem ik nu een mini-pilletje. Over een poosje zou ik dus energieker moeten zijn. En laat daar nu een mega-hoest a la een kuchende zeehond de hele boel verpesten? Ik houd nu al een week manlief 's nachts wakker met mijn geblaf. Zelf slaap ik ook niet lekker. Dus we zitten samen elkaar duf aan te kijken, vurig hopend opdat die kuch snel weg mag gaan. 

Manlief dacht vorige week wat zij kan, kan ik ook. Dus ook hij zat bij de huisarts alleen dan met andere klachten. Hij heeft iedere keer bloed bij zijn ontlasting. Hij is al een paar keer behandeld voor aambeien maar het lijkt niet erg te helpen. Dus nu mag manlief een colloscopie ondergaan een week nadat ik de endoscopie heb gehad. Het verschil is alleen dat ik me er niet al te druk om maak en manlief ondertussen met de dag nerveuzer wordt. Als je hem hoort zou je bijna denken dat hij iets heel ernstigs mankeert en dat hij een grote ingreep moet ondergaan. Het is misschien man-eigen om je daar iets drukker over te maken maar hij was wel heel nerveus. Dus vandaag zaten we weer bij de huisarts. Hopelijk heeft zij een deel van zijn zorgen weg genomen.

Buiten het medische gebeuren waren er ook leuke dingen. Ik had een 10-minuten gesprek bij de opvang, Ze vonden dochterlief een sociaal, energiek en temperamentvol meisje maar wat ze vooral zo speciaal aan haar vonden is dat ze zo puur (nog) is in alles. Dat vond ik heel mooi om te horen want ik zie dat als iets heel kostbaars.
Op vrijdag ging ik voor het eerst sinds lange tijd met haar mee naar judo. Nu had manlief mij al verteld dat ze volgens de judo-leraar bij de top 3 van haar leeftijdsklasse hoort. Eigenlijk is het top 2 want het gaat alleen om haar en een jongetje. Hij wil haar heel graag naar een andere groep doen zodat ze haar grenzen kan verleggen. Het komt haar nu allemaal te makkelijk aanvliegen. En het klopt: ze doet alles wel heel gemakkelijk. Dus vanaf januari zit ze niet meer bij de kleuters maar bij de 6 tot 9 jarigen. Ik ben benieuwd hoe ze dat vindt. Als ze nu ook zo goed haar best deed bij zwemmen, dan was het helemaal mooi. Zwemmen daarentegen daar heeft ze weinig mee vooral als dan ook je hoofd nog onder water moet. Dus langzaam maar zeker is iedereen al een badje verder en zij houdt no eigenwijs haar koppie boven water. Ook kwam ze thuis van school met de mededeling dat ze puzzelkampioen is. En ja hoor de volgende dag hing haar naam bij de andere puzzelkampioenen. 
Dochterlief heeft iets streberigs en wil alleen maar winnen. Ze wil nu zo snel en goed mogelijk haar werklijsten doen. Het is wat in groep 2 te zitten. Deze week krijgt ze haar rapport en dan hebben we een gesprekje. Ik ben benieuwd.

Ach en zo kabbelen de dagen hier voorbij. Er gebeurt wel wat en ook een heleboel niet. En vooral dat niet... ik vind het heerlijk.

donderdag 6 november 2014

Arbo-arts en andere banen-gedoe

Als je langere tijd ziek thuis bent dan komt de arbo-arts op je pad. Nu hadden zowel de psycoloog als de huisarts geadviseerd om een pro-actieve rol te nemen en zelf een afspraak te maken. Dus zo kwam het dat ik vandaag een telefonische afspraak met hem had. Hij was best sympathiek. Ik schrok alleen dat hij zich niet kon vinden in het voorstel van de psycholoog om de eerste zes weken thuis te blijven. Hij gelooft dat je snel weer een paar uurtjes moet gaan werken omdat anders de stap terug te groot is. Ik kreeg het hondsbenauwd bij de gedachte dat ik daar binnenkort weer zou zitten. Gelukkig viel het wel mee want hij wil mij pas eind november zien. Ondertussen zal hij ook contact opzoeken met de psycholoog om haar mening te horen. We eindigde het gesprek met het advies "ga vooral leuke en ontspannende dingen doen".  Nadat ik oplegde, heb ik gehuild. Het gesprek had meer impact om mij dan ik had verwacht.

Tja en dan zijn er nog twee dingen waar ik even helemaal geen raad mee weet. Vlak voordat ik ziek thuis kwam te zitten, heb ik gesolliciteerd naar een andere baan. Het is de baan van een voormalige collega van een voormalige werkgever (volg je me nog). Hij kon de lange reisafstand niet meer opbrengen en heeft onlangs een andere baan gevonden dichter bij huis. Overigens is dat weer de baan van een vriendin van mij die nu voor zichzelf werkt. Klein wereldje is het toch soms. Hij vertelde mij erover op een seminar en ik gaf toen aan wel interesse te hebben. De dag erna heb ik gesolliciteerd en hij heeft mij intern aanbevolen. En wat is nu het geval? Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Het had niet op een slechter (of beter) moment kunnen komen. Ik ben al een tijd aan het rondkijken en steeds word ik afgewezen en nu heb ik ineens een gesprek. Volgende week zou ik kunnen komen om te praten. Het voelt dubbel. Aan de ene kant vind ik dat ik moet gaan want ik heb immers de baan nog niet en praten kan geen kwaad. Aan de andere kant vraag ik me af als ik zou worden aangenomen of ik het aan zou kunnen. Het zou goed voor mij zijn om helemaal weg te kunnen gaan bij mijn huidige werkgever maar neem ik niet te veel ballast mee die ik eerst een plaatsje moet geven? Moet ik niet eerst aan mezelf werken voordat ik naar ander werk ga zoeken? Daarentegen geeft  het vooruitzicht op mogelijk een andere werkomgeving lucht. Het is ook een kleiner bedrijf. Dat past beter bij mij. Het heeft ook meer mogelijkheden om thuis te werken, iets wat ik ook belangrijk vind. Een vriend en vriendin adviseerden gewoon te gaan praten en dan maar verder  te zien. Een vriend denkt dat mijn collega's een groot deel van mijn probleem zijn en dat het beter voor mij zou zijn als ik dat achter me kan laten. Misschien. 

En dan kreeg ik gisteren ook ineens een email van een headhunter. Of ik interesse had in een baan in Brussel. De baan is op mijn lijf geschreven en het salaris en arbeidsvoorwaarden zijn super. Alleen ik heb vroeger (24 jaar geleden) in Brussel gewoond en ik was blij dat ik weer naar Nederland terug kon. Brussel heeft leuke wijken en veel mooie dingen maar ik voel me er niet thuis. Manlief vindt het stom dat ik het meteen zou afwijzen want het zou mijn salaris met 1/3 verhogen. Vroeger zou ik ook alleen naar het geld hebben gekeken maar nu zijn andere dingen zo veel belangrijker geworden. Ik moet me ergens prettig voelen. Geld is dan minder belangrijk. Het is zelfs zo dat ik bereid ben minder te verdienen zolang ik me maar prettig voel in mijn (werk)omgeving. Ik wil dus deze baan afwijzen maar de deur wel op een kiertje laten staan voor de toekomst. Wie weet namelijk komt er via deze headhunter wel ooit de perfecte baan. 

Heel wat ontwikkelingen dus. Ook heel wat gedoe in mijn ogen. Gedoe dat ik best moeilijk vind.

woensdag 5 november 2014

Een boost

Gisteren had ik een leuk maar vermoeiend dagje. Ik werd namelijk op sleeptouw gevonden door een vriend. Hij en ik kennen elkaar al jaren. Ooit hebben we een halfslachtige poging gedaan om een relatie met elkaar te hebben toen manlief en ik een jaar uit elkaar waren. Alleen werkte een relatie tussen hem en mij niet. Elke keer als het ook maar enigszins serieus begon te worden, dan gebeurde er iets waardoor we weer terug bij af waren. Uiteindelijk kwamen we beiden tot de conclusie dat we elkaar heel lief vinden maar dat we beter hele goede vrienden kunnen blijven. Dat gaat namelijk wel heel goed maar voor de rest lijken wij veel te veel op elkaar. Dus zo heb ik inmiddels een aantal jaren een hele goede vriend. Hij woont in het buitenland maar een paar keer per jaar is hij in Nederland en dan spreken wij meestal af om bij te praten.

Van de zijlijn zag hij de laatste tijd hoe het langzaam slechter met mij ging. Het verbaasde ook hem niet dat ik dus nu thuis zit. Zelf heeft hij ook een burn-out gehad en als gevolg daarvan zijn leven drastisch veranderd. Hij runt nu succesvol een eigen camping met zijn vriendin en geniet elke dag van de vrijheid die hij heeft. Een vrijheid waar ik bijna jaloers op kan zijn want het gevoel van vrijheid is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. 

Maandag mocht ik hem ophalen op het vliegveld. Natuurlijk net op het moment dat heel Nederland weer in de auto stapt naar huis. In stilte heb ik hem lopen vervloeken dat ik dus naar Rotterdam moest om hem op te halen in plaats van Schiphol dat op steenworp afstand ligt. Het stond namelijk potdicht op de weg en ik reed letterlijk 5 minuten voordat het vliegtuig landde het parkeerterrein op. De volgende dag had hij mij beloofd een leuke dag te bezorgen. Dus stapte ik dinsdagochtend vroeg in de auto zonder enig benul waar ik naar toe zou gaan. Het was uiteindelijk de perfecte dag. Het begon met ergens ontbijten, daarna zijn we doorgereden naar een heel pittoresk plaatsje waar we hebben geluncht, gewandeld en gewinkeld. Ondertussen liet hij mij vooral veel praten. Soms vroeg hij mij wat of maakte een opmerking. Halverwege de middag ging ik weer naar huis. Sinds lange tijd voelde het alsof er een last van mijn schouders af viel.

Hij heeft me doen nadenken over bepaalde dingen. Dingen die belangrijk zijn en die heel dichtbij mij staan. Dingen die ik door alle hectiek en dagelijkse sleur uit het oog was verloren maar die essentieel voor mij zijn. Zo essentieel dat het voor mij het verschil maakt tussen leuk leven of doorhobbelen omdat het moet. Dingen waar ik verder over na ga denken de komende tijd. 

Ik vond het heel lief en bijzonder dat hij mij zo'n leuke dag heeft gegeven. Het heeft me een beetje een boost gegeven. Het was ook goed om met hem te praten. Manlief en ik praten de laatste tijd ook veel maar we zitten een beetje vast in het zelfde cirkeltje. Een ander ziet dat toch anders en dat kan heel verhelderend werken.

Gisterenavond was ik bekaf maar op een fijne manier. Ik voelde me niet zo uitgeblust. Nu maar hopen dat ik dit gevoel vast houd of hervindt.

maandag 3 november 2014

Week van de werkstress: De zieke werkomgeving

Het is de week van de werkstress. Ik kan niets anders bedenken dan dat ik het wel bijzonder vind dat dit samenvalt op het moment dat ik ook thuis zit met werkgerelateerde klachten. Ik vond de nummers ook schokkend toen ik het las: 
Stress op de werkvloer is doodnormaal voor miljoenen werkende Nederlanders. Van de werknemers geeft 41 procent aan dat werkstress als vanzelfsprekend wordt gezien binnen het bedrijf waar ze werken. Ook 32 procent van de leidinggevenden erkent het probleem, blijkt uit nieuwe cijfers van het ministerie van Sociale Zaken.Van de werkenden denkt 18 procent niet dat het zin heeft om werkstress aan te kaarten omdat de problemen toch niet serieus worden genomen. Bijna een kwart (24 procent) durft niet over werkstress te praten uit vrees voor een lage beoordeling. Bijna de helft van de werknemers (45 procent) is bang dat als stress bij zijn of haar leidinggevende ter sprake wordt gebracht, het beeld wordt opgeroepen dat diegene z’n werk niet aankan.
Ik kan dan alleen maar denken wat erg eigenlijk dat wij ons zo'n enorme druk op laten leggen en dit ook nog heel normaal vinden. 


Als ik naar mijn eigen werk en sector kijk dan kan ik de cijfers alleen maar beamen. De laatste paar jaar ken ik een aantal mensen die met een burn-out hebben thuis gezeten. Het gros was meer dan 9 maanden thuis. Eenmaal terug op werk, hebben de meesten hun oude werkzaamheden opgepakt. Ik weet niet of ze nu anders tegen werk aan kijken en of ze beter met de druk om kunnen gaan. Ik hoop het voor ze. En ik hoop het straks ook voor mij.

Als ik naar mijn directe colleg's kijk dan staan zij ook allemaal onder druk. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander. Sommigen "klagen" wel dat ze veel moeten doen en dat ze slechts bezig zijn met ad-hoc dingen of brandjes blussen zoals het ook wel wordt genoemd. Dat klopt ook wel. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik aan iets structureels heb gewerkt. Het is veel ad-hoc werk waardoor mijn gewone werkzaamheden blijven liggen of die prop je er dan ergens tussendoor. Sommigen lossen dit op door de lunch over te slaan en anderen duiken 's avonds thuis nog achter de computer want lang leve remote access werken. De druk wordt wel eens aangekaart op werk maar de manager is van het type "van hard werken wordt niemand slechter". Hij zal nooit nee zeggen tegen werk dat de kant van de afdeling op komt. Dat staat in schril contract met onze vorige manager die enorm goed aan taakbewaking deed. Als hij ook maar enigszins vond dat het niet onder de verantwoording van de afdeling viel, dan wuifde hij het weg. Dat was erg prettig. Helaas is dat het verleden en moeten we het doen met iemand die een andere instelling heeft. Hij leeft om te werken. Hij begrijpt dan ook niet dat mensen soms te veel op hun bordje hebben of dat taken soms anders en efficienter kunnen ingedeeld worden. 

Vier jaar geleden kreeg ik ook een smartphone van werk. Hierdoor kon ik op mijn parttime-dag nog op email reageren. Ik was de laatste in het team die zo'n telefoon kreeg.Voor mij hoefde zo'n ding niet want het kwam met de verwachting dat je altijd bereikbaar bent. Bereikaar op je parttime-dag, 's avonds en in de weekenden maar ook op vakantie. Ik ben altijd wat terughoudend geweest met reageren op email in mijn vrije tijd. Ik vind namelijk dat dit mijn tijd is en niet die van mijn werkgever. Je maakt jezelf alleen onmens onpopulair als je dat hardop zegt want dat toont geen commitment. Dus ik begon ook in mijn vrije tijd op werk email te reageren. Werk stopt dus nooit als je de de deur achter je dicht doet en op je fiets of in de auto naar huis gaat. Sommige collega's logden eenmaal thuis ook nog even in op werk om een paar dingen te doen. Dat werkt namelijk zo lekker door en dan kun je de volgende morgen met iets anders beginnnen. Ik heb het geluk dat ik een oude laptop heb dus met geen mogelijkheid de software kan installeren om van afstand in de werkomgeving in te loggen. Ik kon het dus niet. Mijn toegnag bleef dus beperkt tot dat wat er op mijn telefoon binnen kwam of wat ik kon lezen op de webmail. Ik vind het niet normaal vind dat "wij" zo moeten werken.Het rare van alles is dat ik daar grotendeels alleen in sta. Misschien diep in hun hart geven mijn collega's mij wel gelijk maar ik geloof dat ze nog liever hun tong afbijten dan dat ze iets zeggen. 

Naast de druk die "wij" dus voelen om thuis door te werken, leggen we die druk elkaar ook op in plaats van te kijken hoe het beter zou kunnen. Alleen dat breng je niet ter sprake want dan wordt je al snel gelabeld als incompetent. Heel objectief gezien is er te veel werk voor het team en zouden er een aantal mensen bij moeten komen, wil je de druk er vanaf halen. Alleen voor dat laatste is geen geld want we moeten bepaalde (financiele) cijfers laten zien aan het einde van het jaar. Wat mij dan steekt is dat op personeel wordt bezuinigd maar er nog steeds grote bonussen worden gegeven en er blijkbaar ook genoeg geld is om managers van over de hele wereld voor een paar dagen hei-sessies over te laten vliegen. Hei-sessies die op de mooiste locaties plaats vinden, die een paar keer per jaar worden georganiseerd maar waarvan iedereen (op de werkvloer) zich afvraagt waarvoor ze dienen.

Het is krom de wereld van de werkende. Althans het is krom waar ik werk en dan praat ik over de financiele sector. Ik weet dat het niet veel anders is in de advocatuur. Wil je op een groot kantoor iets bereiken dan maak je lange dagen anders word je gewoon geen partner. Vaak vraag ik me af waarom mensen dit ok vinden om zo te werken. De balans is volledig zoek tussen werk en prive. Wat is er mis mee om rond een uur 18.00 thuis te zijn en dan van je gezinnetje te genieten? Wat is er mis mee om tijdens je vakantie onbereikbaar te zijn? Is daar vakantie niet voor bedoeld in plaats van bij te tanken? Waarom laten we ons die druk op leggen? Is dat stoer, hoor je er dan bij, heb je het dan zogenaamd gemaakt? Eigenlijk vind ik dus van niet want als je systematisch 's avonds nog lang moet doorwerken (al dan niet thuis) dan kan dat twee dingen betekenen: of je hebt te veel werk of je bent er niet geschikt voor. Aan beiden zou iets gedaan moeten worden in plaats van ons, als werknemer, het maar te laten oplossen. 

Het is dus prima dat er een week van de werkstress is. Alleen vraag ik me af of het iets oplost zolang er niet iets structureels op de werkvloer gebeurt. Leuk dus zo'n week maar volgende week is men het weer vergeten en loopt iedereen weer net zo hard door.