Pagina's

dinsdag 29 oktober 2013

Scherven

Ik ga nu officieel de boeken in op de school van dochterlief als zeur. Twee weken geleden heb ik namelijk al een email gestuurd over het fotobeleid. Ik vind het prima dat de school hun website en nieuwsbrieven opleukt met foto’s van kinderen die daar op school zitten alleen niet met mijn kind. Dus waagde ik er een email aan om dit te adresseren. Ik kreeg de zelfde dag nog een hele nette email terug waarin stond dat ik blijkbaar bij inschrijving had aangegeven dat ik hiervoor geen toestemming gaf. Ook gaven ze aan dat ze naar aanleiding van mijn email hun licht verouderde beleid zouden herzien. Helemaal prima dus.
 
Tot gisteren dus. Gisterenochtend bracht manlief dochterlief naar school. Onderweg kwam hij een vader tegen waarmee hij in gesprek raakte. Samen stapte ze het gebouw binnen en toen ineens een hele harde klap en gerinkel. Het glas in de binnendeur viel in stukken naar beneden vlak voor de voeten van dochterlief en het jochie dat bij haar in de klas zit. Dochterlief begon heel hard te huilen en het ventje stond te beven van de schrik. Achter manlief stonden ook een aantal ouders verbouwereerd te kijken en een aantal kinderen barsten ook in huilen uit. Manlief checkte meteen dochterlief en ze had verder niks. Vervolgens stapte hij met haar in zijn armen over de scherven om de juf te vragen om de rommel meteen op te ruimen. Juf wist duidelijk niet wat ze met de situatie aan moest dus ondernam verder ook geen actie. Uiteindelijk heeft de meester van de klas ernaast de scherven opgeruimd en iemand heeft ervoor gezorgd dat het glas in de deur die dag nog werd vervangen.
 
Manlief belde mij later op. Hij was verbaasd hoe apathisch mensen hadden gereageerd. De meeste ouders hadden na de initiële schok hun schouders opgehaald onder het mom van er is toch niks gebeurd. Hij kon daar met zijn kop niet bij dat ze niet verder nadachten over de eventuele gevolgen die het had kunnen hebben.
Toch bleef het wel de gemoederen bezig houden want ’s middags sprak een moeder hem op het schoolplein aan. Ook vanochtend werd hij door een oma over het incident aangesproken. Blijkbaar is manlief het aanspreekpunt hierover geworden. Iedereen is namelijk verbaasd dat het glas weer vervangen is door het zelfde glas in plaats van gewapend glas. Vooral bij een deur zou je namelijk verwachten dat hiervan gebruik wordt gemaakt omdat vooral op scholen niet altijd even zachtzinnig met dingen wordt omgegaan maar ook omdat de veiligheid van de kinderen voorop zou moeten staan. Uit verhalen blijkt namelijk dat het glas gebroken is doordat een ouder te hard tegen de deur aanschopte om het te openen. Leuke ouder trouwens ;-).
 
Manlief is bang voor herhaling met de volgende keer wel serieuze gevolgen. Ik deel die angst met hem. Dus ik heb een email naar de school gestuurd waarin ik vraag om het glas alsnog te vervangen door beveiligd glas. Ik ben benieuwd naar hun reactie.
 
Weten jullie overigens of hierover richtlijnen zijn?

maandag 28 oktober 2013

Het bleh-gevoel

Soms baal ik even van alles en iedereen. Dat heeft vaak niet zo veel met die mensen te maken maar met mij. Ik ben dan vaak moe of zit even niet lekker in mijn vel waardoor ik moeilijker dingen van me heen kan laten glijden. Van een kleine opmerking die waarschijnlijk niet veel te betekenen heeft kan ik dan echt “last” hebben.

Het begon vorige week woensdag. Ik kreeg een email van de Ouderraad. De eerste vergadering van het jaarfeest stond gepland voor donderdagmiddag. Nu werk ik donderdagmiddag. Op zich kan ik best wel een keer thuis werken waardoor ik er wel een uurtje tussenuit kan glippen om naar de vergadering te gaan. Alleen vind ik dat eigenlijk niet juist want het is gebruik maken van een werk-privilege voor privédoeleinden. Op mijn vraag of het naar de avonduren kon worden geschoven, kreeg ik een email terug dat ze het de volgende keer wel wilden proberen. Mijn inschatting is dat alle dames overdag kunnen en niet bereid zijn om voor mij ’s avonds te vergaderen. Nu loop ik toch al een tijdje te twijfelen of ik wel op mijn plek zit bij de Ouderraad. De evenementen die moeten worden georganiseerd, gaan volgens een draaiboek. Afwijking van het draaiboek is (bijna) niet mogelijk want “zo doen we het al jaren”. Dat is voor mij juist reden om eens te kijken of dingen anders kunnen in plaats van zo voorspelbaar elk jaar het zelfde. Mijn suggestie werd met enige verbazing aangehoord en beantwoord met dat de draaiboeken toch wel erg handig waren. Elke vorm van creativiteit wordt zo de kop in gesmoord. Dat stukje creativiteit vond ik juist zo leuk. Daarnaast lijkt de Ouderraad ook een platform te zijn om uitstapjes te regelen die je anders niet met je kinderen kan doen of nog niet gedaan hebt. Dus laten we dat dan “afdwingen” via de school. Uitgangspunt voor mij is om leuke uitjes en evenementen voor de kinderen te organiseren maar daar ook het budget in de gaten te houden. Per slot van rekening worden deze dingen wel bekostigt door de ouderbijdrage. Ik vind dus dat je daar zorgvuldig mee moet omgaan. Blijkbaar deelt niet iedereen die mening. Voorstellen van mij om groot in te kopen via de groothandel werd weggewoven van “nee toestand”. Dus dan maar naar de lokale supermarkt waar we de retail-prijs betalen in plaats van een inkoopprijs. Ik kan me daar dus rot aan ergeren. Ik weet dus niet zo goed meer of ik hier wel door mee wil gaan. Eigenlijk pas ik beter thuis in de Medezeggenschapsraad waar ik (kritisch) me kan denken en adviseren. Iets dus om over na te denken.

Dan kwam ik donderdag op werk. Ik loop dus nu al 4 weken te kwakkelen. Op doktersadvies ben ik een week thuis gebleven omdat ik een virale infectie had. Ik was 1. echt ziek en 2. zo besmettelijk als het maar zij kan. Op donderdag hoestte ik nog steeds de longen uit mijn lijf en naarmate de dag vorderde werd dat er niet beter op. Wat zegt een collega: “tja, ik ben ook snipverkouden en moet hoesten maar ik blijf niet thuis”.  Hiervan gaat de insinuatie uit dat ik dus wel heel gemakkelijk thuis blijf als ik ziek ben terwijl dat dus echt niet zo is. Wellicht als ik eerder thuis was gebleven dan had ik misschien die infectie ook niet gehad omdat ik dan eens een keer was uitgeziekt in plaats van met een misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel naar werk te gaan.

Vervolgens hoorde ik ook vorige week dat er een vacature bij komt op de afdeling. Deze vacature vloeit voor uit een project en de lancering van een nieuw product. In het verleden had mijn bedrijf een vergelijkbaar product maar deze is een aantal jaren geleden verkocht. Ik ondersteunde toen dat product. Blijkbaar zien ze nu weer brood in zo’n product dus wordt het in een nieuw jasje opnieuw gelanceerd. Ik kan het er in mijn pakket niet meer bij hebben. Momenteel adviseer ik op projectbasis naast mijn andere werkzaamheden maar op termijn komt daar dus iemand voor die het permanent zal doen. Ik heb hiervoor de functiebeschrijving geschreven en ingeschoten als medior functie. Manager blij want zo had hij het ook willen inschalen. So far, so good dacht ik. Wat hoor ik tot mijn grote verbazing? Als er een goede kandidaat zich aandient, dan kan dat ook een senior worden. Het leek alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik heb deze functie jaren vervuld als medior, ik werk op senior-niveau maar krijg niet de promotie. Ik mag straks deze persoon wel inwerken. Daar heb ik bitter weinig zin in als die persoon meer betaald krijgt dadelijk voor het zelfde werk. Je zou zeggen ideale positie om te onderhandelen maar die deur staat dicht. Er zijn namelijk te veel seniors in het team dus budgettechnisch kan mijn promotie niet. Als ik interesse heb, kan ik de functie wel invullen. Alleen is dat voor mij een beetje een gepasseerd station omdat ik daar geen uitdaging meer vind.

Het zet me weer aan het denken over mijn werk. Ik kom nu op een leeftijd dat ik moet na gaan denken of ik nog een volgende stap wil maken of naar een andere werkgever wil. Het wordt als veertiger toch moeilijker om een andere baan te vinden: te duur, te ervaren etc. Alleen zit ik momenteel financieel ook nog erg vast aan mijn baan. Ik heb namelijk een hypotheek onder personeelscondities. Dat betekent dus dat ik minder rente betaal. Leuk maar als ik weg ga bij mijn werkgever dan vervalt dit recht en val ik in de standaardrente. Kortom ik krijg dan hogere maandlasten die ik nu moeilijk kan ophoesten. Dus het is en blijft zaak om versneld af te lossen. Het geeft niet alleen financiële vrijheid maar ook vrijheid om van baan te veranderen. Die hypotheek-klap kan ik dan waarschijnlijk wel opvangen.

Tja en dan hebben we nog de financiën. Ik denk dat ik nu al kan concluderen dat ik dit jaar mijn creditcard niet afgelost krijg. In september dacht ik nog wel dat ik er met een beetje moeite van af zou kunnen komen. Ik betaal namelijk aan het begin van de maand het bedrag dat ik moet aflossen en halverwege de maand doe ik nog een extra aflossing. Die extra aflossing is deels komen te vervallen omdat ik met de extra kostenpost van de NSO er anders financieel niet meer uit kom. Ik realiseerde me dat vorige week. Op een of andere manier was dat een hele bittere pil om te slikken. Er schiet dan van alles door je hoofd: als ik nu niet de zolder had opgeknapt of als ik nu niet familie in Griekenland had opgezocht dan… Alleen ik heb die dingen wel gedaan na een hele zorgvuldige afweging van belangen en daar sta ik nog steeds achter. Het is alleen wel zo als ik dat niet had gedaan dan had ik die creditcard nu afgelost en dan had ik nog maar één lening openstaan waarop ik extra zou aflossen dus eerder vanaf zou zijn. Het is nu eenmaal niet zo dus ik moet het feit accepteren dat ik volgend jaar nog steeds met die creditcard schuld zit opgezadeld. Toch knaagt het wel aan me.

Financiële meevallers verwacht ik dit jaar niet meer. Manlief moet in december nog naar Duitsland voor zijn halfjaarlijkse controle dus dat kost ook geld. De auto moet morgen naar de garage dus ik ga maar heel hard duimen dat dit meevalt en dat ze niets raars vinden.

Wat ook knaagt is dat ik eigenlijk graag naar mijn moeder in Friesland wil voor een weekend. Alleen kan ik even het benzinegeld niet missen. Een goedkoop treinkaartje heeft weinig nut want mijn moeder woont zo afgelegen dat de bus daar niet in het weekend komt en doordeweeks maar een paar keer per dag. Moeders kan niet meer even naar Leeuwarden rijden om mij en dochterlief op te halen. Ik ben nu van plan om met Sinterklaas naar haar toe te gaan. Ik had alleen graag eerder naar haar toe willen gaan.

De flexibiliteit en weerbaarheid is dus heel even weg. Ik probeer dan toch altijd maar naar de positieve dingen te kijken want die zijn er natuurlijk ook. Ik heb alle cadeautjes voor de feestdagen binnen. Dat scheelt dus weer. De diepvries en ijskast liggen vol eten dus verhongeren doen we ook niet. Ik heb dit weekend heerlijk languit op de bank naar mijn favoriete serie op dvd kunnen kijken omdat ik mijn handen op een kopie heb weten te leggen. Het huis is ook weer schoon. En die twee dagen London waren ook wel erg fijn. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee. Nu alleen nog even dat bleh-gevoel van me afschudden.

donderdag 24 oktober 2013

Toeval of lot?

Meestal ben ik te nuchter om in het lot te geloven. Ik denk dat het dan een toevallige samenloop van omstandigheden is en dat je er niet te veel achter moet zoeken. Toch zijn er rond (de geboorte van) mijn dochter wel een paar toevalligheden waarbij je dan toch gaat twijfelen of dit nog wel toeval is of dat het voorbestemd was.
 
Het begon met de keuze van de naam van onze dochter. We wilden graag een Griekse naam ter ondersteuning van haar Griekse roots. Over haar tweede naam waren we het samen al snel eens want zowel mijn oma als de moeder van manlief hebben de zelfde naam. Dus mocht het een meisje worden dan zou ze dat als tweede doopsnaam meekrijgen. Haar roepnaam vonden we wat moeilijker. We wilden graag een naam die ook door niet-Grieken viel uit te spreken maar we wilden ook graag een naam die origineel is. Nu is het in Griekenland traditie dat kinderen naar een opa of oma worden vernoemd. Zo gaan bepaalde namen traditioneel eeuwenlang al over en zo komt het dus ook dat er weinig variëteit in de namen is. Wij wilden absoluut geen naam dat als we ergens in Griekenland ons kind zouden roepen het halve dorp omkijkt omdat ze ook zo heten. Samen gingen we dus op zoek naar een apartere naam. We kwamen op een aantal sites maar iedere keer viel de naam af omdat of we het niet mooi vonden of dat weer met iemand konden associëren en dat dus minder vonden. Uiteindelijk kwam ik al surfend op een site en daar stond haar naam. Ik wist het meteen toen ik die naam zag, dat het die zou worden. Gelukkig dacht manlief er ook zo over. Wat de naam is? Ik houd die voor onszelf omdat ik toch nog deels anoniem wil kunnen bloggen en de naam in Nederland weinig voorkomt. De site heb ik trouwens op die avond na nooit meer kunnen terugvinden.
 
Omdat we wilden weten of de naam van de dochter door de kerk zouden worden geaccepteerd, vroegen we dit dus na bij de papas (priester of dominee in het Grieks)Nu zal het mij persoonlijk een zorg zijn wat hij van de naam vindt maar voor manlief was het wel belangrijk want anders kon dochterlief in ieder geval niet onder die naam worden gedoopt. Dus op een zondagochtend togen we naar de kerk. De papas bladerde verwoest door een boek en glimlachend keek hij ons aan. Hij vond het zo speciaal en om de woorden van de papas te gebruiken “alsof God het zo had besloten”. Licht verbaasd keken we hem aan. Wat bleek: het was de naamdag van onze (toekomstige) dochter. We begrepen toen de reactie ook van papas en vonden het zelf ook bijzonder.
 
Omdat ik zwangerschapsdiabetes had zou dochterlief rond week 38 worden gehaald. Ik ging ervan uit dat mijn zwangerschap ingeleid zou worden dus ik had er nooit rekening mee gehouden dat ze misschien wel eens eerder zou komen. Op 9 juli 2009 had ik ’s avonds mijn laatste les zwangerschapsgym. Die avond hebben manlief en ik nog gekeken hoe de camera nou werkte die we net de dag ervoor hadden gekocht. Ik was die avond een beetje moe en ik voelde me ook niet lekker. Ik dacht dat ik wat verkeerd had gegeten en dat gevoel werd er alleen maar sterker naarmate de avond en nacht vorderde. Op een gegeven moment viel wel het kwartje dat de eerste weeën zich hadden aangediend. Dochterlief werd na 37 weken zwangerschap op 10 juli 2009 om 18.13 geboren. Zowel de datum als de tijd zijn speciaal voor ons. Op 10 juli 2001 is mijn allerbeste vriendin overleden. Exact 8 jaar later werd mijn dochter geboren. Ik vind dat heel mooi en speciaal dat zij op deze datum is geboren. Het lijkt wel of het zo had moeten zijn. Ik wil dan ook graag denken dat mijn vriendin haar beschermengel is. Ook deelt ze de dag met mijn oma. Mijn oma was jarig op 10 januari. Dochterlief is naar haar vernoemd en deelt dus het cijfer 10 met haar. Dan nog het tijdstip. Voor velen is nummer 13 een ongeluksgetal. Op een of andere manier lijkt het ons geluk te brengen. Zo leerden wij elkaar kennen op de 13e (nog net geen vrijdag) en dochterlief werd dus om 18.13 geboren.
Deze week vloog ik van Londen naar Amsterdam en was ik een stoel toegewezen op rij 13. De hotelkamer was nummer 13. Het blijft bijzonder hoe dat nummer in mijn leven terug keert.
 
Je kunt natuurlijk zeggen dat het allemaal toeval is. Toch durf ik hierbij wel te beweren dat het misschien allemaal wel zo voorbestemd was. Zo niet, dan is het in ieder geval een mooie gedachte.
 

woensdag 23 oktober 2013

Hello London, Bye London

Voor mijn werk moet ik soms reizen. Ik heb de verantwoordelijkheid over Griekenland en Engeland dus dan moet je daar toch af en toe je gezicht laten zien. Nu ben ik niet zo van de zakenreizen want het klinkt meestal flitsender dan het  is. Vaak kom je niet verder dan het vliegveld, de taxi, kantoor en je hotel. Veel van de stad zie je dus niet. Meestal blijft dat beperkt tot een snelle impressie vanuit de taxi of een starende blik naar buiten tijdens een vergadering.  Toen dochterlief eenmaal geboren was, kwam er nog een extra reden bij waarom ik zakenreizen helemaal niet zo leuk vond: ik wilde namelijk 's avonds gewoon lekker thuis zijn bij haar. De eerste zakenreis na haar geboorte was dan ook een ware uitdaging. Ik keek er als een berg tegenop. Achteraf viel het allemaal wel mee. Je kunt blijkbaar best een dag zonder je kind en als je haar dan eenmaal weer ziet dan is het extra speciaal om dat stralende koppie te zien. 

Deze week mocht ik voor twee dagen naar Londen. Ik moest eerst twee trainingen geven op kantoor. Vervolgens mocht ik vanaf maandagmiddag tot dinsdagmiddag op een conferentie zitten te luisteren naar meer en minder begaafde sprekers. Als je dan toch twee dagen van huis bent, dan vind ik dat je er ook maar het beste van moet maken. Nu had ik het geluk dat een vriendin van mij ook naar de conferentie ging dus we spraken af dat we maandagavond voor elkaar vrij zouden houden. Nu is zij een netwerker pur sang dus als je niet op past dan zit zij in geanimeerd gesprek met iemand en slokt dat een goed deel van de avond op. Nu hadden we afgesproken: zij gaat een uurtje netwerken op de borrel en ik, die echt een bloekhekel aan netwerkborrels heeft, verdween om te gaan shoppen om vervolgens een uur later samen te gaan eten. Zo een uur dwalend door London City op het piekuur dat mensen weer naar huis gaan, verbaasde ik me hoe ontzettend druk het was. Nu is het dat niet veel anders in Nederland maar dan maak je er onderdeel van uit en loop je doelbewust naar je trein, bus of metro om naar huis te gaan. Nu was ik een buitenstander die het van een afstandje aan het bekijken was. Ik heb verbaasd gekeken naar de menigte mensen op Liverpool Station. Op straat ben ik bijna een paar keer onder de voet gelopen door mensen met wel heel veel haast en die zich waarschijnlijk rot ergerde aan mijn slenteren. Dan heb ik het nog niet over het feit dat ik de eerste dagen in London altijd volledig gedesoriënteerd ben omdat het verkeer van de andere kant komt. Ik presteer het iedere keer weer om bijna onder een bus of taxi te lopen en nog net op tijd weg te springen. Ik was blij toen ik om 19.00 uur dus eindelijk mijn vriendin weer zag.

Omdat ik dus tijd had gehad om een beetje rond te lopen, had ik ook al gekeken of ik een leuk restaurant zag. En wat was er in de buurt: een restaurant van Jamie Olivier. Dat wilde ik wel eens proberen. Vriendin vond alles prima dus ik liep als grote Jamie-fan met een big smile naar binnen. Het eten was erg lekker moet ik zeggen. Nog leuker was het om uren met mijn vriendin bij te kunnen kletsen zonder al te veel op de klok te hoeven te letten. We hebben het niet heel laat gemaakt. Dat gaf mij dus ook genoeg tijd om in het hotel nog even bij te komen en absurd lang onder de douche te staan (en nu niet zeggen dat dit veel geld kost, soms moet je gewoon even genieten van die warme stralen water). Eenmaal uitgedoucht plofte ik in bed om vervolgens in een hele diepe slaap te vallen. Dat is op zich ook al een wonder want slapen doe ik slecht in hotels. Het zal wel hebben geholpen dat ik de nacht daarvoor amper had geslapen.

De volgende dag ging dag 2 van de conferentie van start. In de middag stonden nog twee sessies gepland waarvan ik sessie 2 deels zou moeten missen omdat ik op tijd moest vertrekken voor mijn vlucht. De laatste sessies waren ook een beetje een herhaling van zetten. Ik besloot dus om spontaan te "spijbelen" en de stad in te gaan. So Oxford Street en Regent Street there I was. Ik begon met de Disney Store. Je moet wel een ontzettende hork zijn als je niet van al dat Disney geweld blij wordt maar ik voelde me net een klein kind in een snoepwinkel tussen alle Mickey's, Donalds, Pluto's en prinsessen. Ondertussen was ik ook op zoek naar een cadeautje voor dochterlief die had aangegeven dat ze wel heel graag iets van een prinses wilde hebben. Nou als je in de Disney winkel niet slaagt dan weet ik het ook niet meer. Dochterlief is de trotse eigenaar van een Minny Mouse en ik hoef ook niets meer voor de feestdagen te kopen. De tas met cadeautjes pasten net in de koffer die ik met me meesleepte door de winkelstraten. Huppelend kwam ik naar buiten. Het was gewoon te leuk om in die winkel te lopen. Stiekem ben ik blij dat ze die niet in Nederland hebben.
Daarna ben ik nog naar een paar andere winkels geweest. Deze keer om alleen te kijken en te watertanden bij alle mooie dingen die ik zag. Het is wel overduidelijk dat ik dus echt bijna nooit meer winkel want wat zag ik veel mooie dingen hangen en wat schrok ik ook van de prijzen.

Moe maar voldaan ben ik daarna nog ergens wezen lunchen. En ik moet zeggen ik word helemaal blij word van al die eettentjes waar ze heel veel biologische dingen verkopen. Wat dat betreft vind ik dat in Nederland toch minder. Bijgetankt na de late lunch, stapte ik weer in de metro en daarna in de trein om naar het vliegveld te gaan. Op het vliegveld ontmoette ik weer mijn vriendin. Zij had mijn voorbeeld gevolgd en was ook nog een uurtje gaan winkelen. Op de terugvlucht zaten we naast elkaar en konden we weer lekker bijkletsen. 

Ik kwam dus vermoeid maar ook weer vol energie thuis. Helaas sliep dochterlief al wel toen ik thuis kwam. Ik heb dus even naar haar staan kijken terwijl ze sliep. Wat zien ze er dan toch extra lief uit als ze zo heerlijk liggen te slapen. Vanochtend werd ik enthousiast begroet door dochterlief met de woorden ik heb je gemist mama. Zucht en dan smelt je moederhart en dan moet je toch even slikken. Vrijdag heb ik vrij en dan hebben we weer lekker een dagje samen. Ik kijk er nu al naar uit. 


donderdag 17 oktober 2013

Hoe maak je een kind weerbaar?

Hoe breng jij eigenlijk aan je kinderen bij dat ze niet met vreemde mensen mee mogen gaan? Dat ze niet zo maar iets van een ander mogen aannemen of accepteren?  Ik vind dat best moeilijk. Je wilt je kind namelijk op zo'n goed mogelijke manier beschermen tegen de boze wereld. Hoe je het namelijk ook wendt of keert er zijn nu eenmaal mensen die niet veel goeds met anderen voor hebben of die bepaalde driften niet onder controle kunnen houden. Je leest er regelmatig over in de media en het lijkt zo ver weg. Toch hoop je dat je zelf nooit op die wijze in de krant zal komen. 

Je moet je kind dus weerbaar maken zodat het bestand is tegen de slechte dingen in deze maatschappij. Alleen wil je je kind bang maken? Ik weet wel dat ik als klein kind nachtmerries had omdat mijn moeder over stoute mannen sprak die je mee probeerde te lokken. In mijn dromen woonden die enge mannen onder mijn bed. Huilend werd ik dan wakker en ik durfde dan niet meer te slapen. De boodschap was dus wel overgekomen maar mijn moeder had mij een enorme angst ingeboezemd. 

De laatste tijd probeer ik een manier te vinden om mijn dochter weerbaarder te maken. Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze eerst aan ons moet vragen of ze bij iemand mag spelen voordat ze mee naar huis gaat. Ook als die persoon aangeeft dat hij of zij dat al aan ons heeft gevraagd. Het principe moet voor haar worden: altijd eerst vragen of beter gezegd verifiëren.Ik probeer dit heel luchtig te doen door middel van rolspelletjes of als we aan het babbelen zijn het onderwerp op een luchtige manier te brengen. Alleen bij dochterlief dringt het nog niet door en ze gaat dan gekke bekken trekken. 
Ook probeer ik haar te vertellen wat ze moet doen als ze ons kwijt zou raken. Alleen kijkt ze mee aan en denkt volgens mij: waar heb je het over. 
Is 4 jaar nog te jong of zou ze toch stiekem wel luisteren en de informatie opslaan. We hebben bijvoorbeeld altijd tegen haar gezegd als ze niet wilt dat iemand haar aanraakt dat ze dit duidelijk moet aangeven. Ook als wij het zijn, dan mag ze altijd nee zeggen tegen een knuffel. Dat doet ze dan ook wel eens. Dat deze boodschap toch wel overgekomen is, blijkt uit het feit dat ze ooit de hand van een arts een keer heeft weggeslagen en dat ze het niet fijn vindt om door een anderen te worden geknuffeld. Voor de rest is het wel een hele grote knuffel maar dan alleen naar ons toe. Dus blijkbaar heeft ze hoe klein dan ook iets met die informatie gedaan.
Ook zag ik bij Oprah ooit een show over pedofilie. Een pedofiel gaf als advies mee: maak je kind weerbaar en als het kind de weg kwijt is, laat het een vrouw aanspreken. Statisch gezien zijn vrouwen namelijk minder snel geneigd om een kind iets aan te doen. Dat is mij op een of andere manier altijd bijgebleven. 

Onlangs vertelde iemand mij dat zij door een bevriende rechercheur was geadviseerd om regelmatig met kinderen op een luchtige manier situaties na te spelen. Zij doet dat regelmatig met haar kinderen. Iemand anders heeft met haar dochter afgesproken dat als ze haar kwijt zijn dat ze moet blijven zitten waar ze haar ouders de laatste keer heeft gezien. Het initiatief van zoeken blijft dan bij de ouders en het kind gaat niet lopen ronddwalen waardoor je elkaar misloopt. Het werkte toen ze haar dochter in een grote winkel kwijt was. Ze werd braaf zittend op de grond teruggevonden met een winkeljuffrouw naast haar. 

Uiteindelijk vind ik dat we onze leven niet moeten laten beheersen door angst. Angst kan alles in je leven verlammen en veel plezier in je leven ontnemen. Wel denk ik dat je moe begrijpen dat niet alles leuk is in het leven en dat er dus ook erge dingen kunnen gebeuren. Door het aanleren van een paar dingen kun je een kind weerbaarder maken. Een weerbaar kind is namelijk als potentieel slachtoffer een stuk minder interessant als een gewillig kind. Maar toch hoe doe je dat zonder ze bang te maken? Ik vind het namelijk ook weer zo mooi hoe onbevangen zij in het leven staat. Hoe doen jullie dat eigenlijk? 

dinsdag 15 oktober 2013

Mutsen-actie

Dat je geen administratie moet doen als je een wattenhoofd hebt, bleek vandaag wel weer. Ik maakte namelijk twee keer een extra aflossing over waardoor we nu amper geld op de rekening hebben staan. Lekker slim (not). Dus straks kan ik naar de bank om het ongedaan te laten maken of ik pin simpelweg het geld en stort het weer op de rekening. Helaas kost geld opnemen met de creditcard ook weer geld. Ik zou het kunnen overmaken maar dat kost weer tijd en die tijd heb ik niet. Er worden namelijk nog twee rekeningen afgeschreven en ik heb zo geen zin dat die dan weer worden gestorneerd.

Blijkbaar zit het nieuwe systeem die ik begin deze maand heb opgezet dus nog niet helemaal goed in mijn hoofd. Dus ik ga nu maar weer verder met balen....... grmbl. 

maandag 14 oktober 2013

Pieken en dalen

Daar gingen we dan vrijdag met zijn tweetjes met de trein naar de Disney Live Show! De kaartjes had ik gewonnen bij haar. We waren ruim op tijd dus we konden ook nog even rondlopen in de lobby die veranderd was in een Disney paradijs met allemaal kleine winkeltjes. Dochterlief keek haar ogen uit. Toch wilde ze het liefste Mickey en Mini Mouse zien. Toen ze dan ook eindelijk haar grote helden live zag, straalde haar koppie van begin tot einde. Helemaal super vond ze het. Ondertussen kon ik ook mijn ogen uitkijken want er waren aardig wat BN-ers en een paar flitsende mensen die denk ik op een of andere manier aan de show verbonden waren. Eenmaal in de trein terug, vroeg ik aan dochterlief wat ze nu het allerleukste had gevonden. Haar antwoord: Mini Mouse. Tja zo'n meisjesmuis is natuurlijk ook moeilijk te weerstaan. 


De volgende dag gingen we naar een andere plek waar dochterlief ook heel erg blij van wordt namelijk de speelgoedwinkel. Haar buurjongetje was de volgende dag jarig dus er moest een cadeautje gekocht worden. Thuis hadden we het er al een beetje over gehad dus ze liep heel doelgericht naar het juiste schap en vervolgens naar de kassa. Buurjongetje was strijkkralen rijker in de vorm van letters. Iets was hij graag wilde hebben als knutselfanaat. Bij de kassa lag een grote speelgoedcatalogus. Nu vindt dochterlief het heel erg leuk om tijdschriften van voren naar achteren te spellen dus wat is er dan leuker dan een blad vol met speelgoed. Huppelend liep ze met de tas met cadeau en boek naar buiten. Ik kreeg nog een uitnodiging voor een speciale koopavond. Een uitnodiging waar ik hele blij mee ben want die avond krijg ik 15% korting. Dat komt dus mooi uit voor de feestdagen. Vooral ook omdat ik binnenkort in de speelgoedwinkel daar toch een paar spulletjes zou hebben gekocht. Eenmaal thuis heeft ze de catalogus van binnen naar buiten gespeld met een pen in de aanslag om een cirkel te zetten om alles wat ze mooi vindt. Geloof me dat zijn best veel dingen. Toch blijft ze wel consequent in wat ze mooi vindt, ook naar inmiddels zo'n tig keer dat blad te hebben doorgenomen.



Zondag was dan de grote dag voor buurjongetje want ook hij werd 4 jaar. Vanaf het moment dat dochterlief wakker was, wilde ze al naar hem toe. Dan is wachten dus best moeilijk. We stonden dus ook stipt om 14.00 voor de deur want er was geen houden meer aan. De hele middag hebben ze met zijn tweetjes gespeeld ondanks alle neefjes, nichtjes en andere kindjes die er waren. Samen gingen ze naar boven en zaten ze achter een kindercomputer. Toen ik in het mijn hoofd haalde om te kijken wat ze aan het doen waren. werden ze boos. Heel soms kwamen ze naar beneden om in een zakje een paar knabbels te doen en dan verdwenen ze weer. Het was schattig om te zien hoe die twee weer enorm naar elkaar toetrekken na het dipje van de zomer. 

Rond een uur of 5 stuiterden de meeste kinderen door de kamer van alle w.icky, snoepjes en chips. Dochterlief was niet weg te slaan bij de nootjes. Het is niet dat ze geen w.icky en zo van mij mag hebben maar op chips na vindt ze het gewoon niet lekker. Ze vindt het te zoet. Heel erg vind ik dat trouwens niet. Ook de verjaardag vond ze super. Verjaardagen vindt ze sowieso leuk want alle autootjes en knuffels vieren regelmatig hun verjaardag met alle toeters en bellen van taart en slingers. 


Voor zover de pieken. Nu het dalleltje. Tijdens het feestje begon ik helaas steeds meer te hoesten. Was ik na twee weken eindelijk van mijn "dove" oor af, nu werd dit dus genadeloos vervangen door een kriebelhoest. Naarmate de avond vorderde, werd het alleen maar erger. De hele nacht heb ik manlief wakker gehouden met mijn hoestbuien. Zelf vond ik het inmiddels ook flink irritant want ik ben eigenlijk nu 3 weken aan het tobben. Het gaat dan weer heel even goed om vervolgens weer helemaal in te storten. Vanochtend werd ik met koorts wakker. Ik heb me dus op werk ziek gemeld en ben de hele ochtend in bed gebleven. Morgen blijf ik ook nog thuis. Woensdag ben ik sowieso vrij. Ik hoop dat ik dan weer wat opgeknapt ben. Want ik baal, ik baal van mijn "kwakkelende" gezondheid en ik wil me weer lekker fit voelen. Toch kan het erger, een collega heeft een longontsteking. Dus dan valt wat ik heb wel weer mee. 


donderdag 10 oktober 2013

Lekker productief

Soms moet je dingen doen maar kom je daar gewoon niet aan toe. Vandaag had ik dus besloten om alles in één dag af te handelen. Als ik het slim aanpakte, kon ik alles zo plannen dat het op de route lag.

We begonnen de dag met dochterlief naar school brengen. Voordat ik haar de klas inbracht, checkte ik haar lade. Daarin worden namelijk werkjes maar ook brieven gestopt. Nu doet dochterlief niets liever dan tekenen en knutselen dus die ene keer per week dat ik haar naar school breng en dus ook de lade wordt gecheckt dan liggen er geheid wat werkjes in. Deze keer lag er iets heel kleurigs in. Ik wilde er naar kijken maar werd teruggefloten door dochterlief. Het was namelijk voor manlief. Ze had met heel wat plakken en knippen een taart voor hem gemaakt. Samen besloten we dat ik het thuis zou verstoppen en dat we het dan samen zouden inpakken en aan manlief zouden geven als hij over twee weken jarig is. Ik vond het heel lief dat ze daar aan had gedacht en ik denk dat manlief ook heel blij verrast zal zijn.

Toen dochterlief eenmaal in haar klas zat, begon ik met de lijst van dingen die ik wilde afwerken. Als eerste stond de mondhygiëniste op de lijst. Na een kleine drie kwartier stond ik weer buiten. De mondhygiëniste heeft haar praktijk in het zelfde pand als de gemeente. Daar moest ik zijn voor een uittreksel uit de Burgerlijke Stand. Dus de twee dingen kon ik mooi combineren. Toen snel naar  huis om een broodje te eten. Na snel wat te hebben gegeten, stapte ik in de auto om naar Haarlem te gaan. Ik moest mijn nieuwe leesbril ophalen. Ik dacht dat ik snel klaar zou zijn maar de glazen moesten nog gemonteerd worden. Ik werd gevraagd om na een half uurtje terug te komen. Dat werd dus een soort van verplicht winkelen. Vroeger kwam ik bijna wekelijks in Haarlem maar nu kun je het op één hand tellen hoe vaak ik daar per jaar kom. Ik besloot dus om een beetje te gaan wandelen. Wat was er in een jaar veel veranderd: veel winkels waren verdwenen om plaats te maken voor de grote namen. Jammer vind ik dat want ik houd nu juist zo van die kleine aparte winkeltjes die je niet in iedere stad terug vindt. Wel ging ik even naar binnen bij H&M en Zara. Ik ben duidelijk niets meer gewend want ik schrok van de prijzen. Dat krijg je als je bijna alles tweedehands koopt, dan verlies je het besef van de originele prijs. Wel vond ik de kinderkleding vooral van Zara erg leuk. Ik liep dus letterlijk te watertanden bij al dat moois. Gelukkig had ik erg weinig geld bij me dus al had ik gewild dan nog had ik het niet gekund vanwege de simpele reden niet genoeg geld bij me. Na een half uurtje kwam ik weer terug bij de opticien. De bril is prachtig geworden en ik kan nu een stuk scherper lezen. Dus ik ben er heel erg blij mee. 

Het volgende op mijn lijstje was meer een verwen-dingetje voor mezelf. Ik lees wekelijks het blog van de groene meisjes. Het is vooral een gezellig blog met allemaal duurzame producten, veel vintage winkeltips, binnenkijken in een huis ingericht met tweedehands spulletjes en soms vegan recepten. Maar ik vind het vooral gezellig om te lezen. Nu hadden de groene meisjes onlangs een leuke blog over The Vintage Store in Heemstede geschreven. Ik werd hierdoor erg nieuwsgierig dus ik wilde als ik daar toch een keer langsreed absoluut gaan kijken. Toegegeven het is een ontzettend leuke wel licht commerciële en hippe vintage winkel. Er hing ontzettend leuke kleding voor de wat kleinere maatjes maar helaas weinig voor maat 44/46. Dat heb ik dus altijd bij tweedehands kledingwinkels dus op één winkel na in Amsterdam, vermijd ik maar om nog in dit soort winkels naar kleding te kijken om niet spontaan boulimia neigingen te krijgen. Er was ook een verdieping vol meubilair. Daar had ik dus beter niet kunnen gaan kijken want ik heb staan kwijlen bij een rond/ ovaal vitrinekastje en een salontafel. Ook stond ergens in een verloren hoekje een prachtige spiegel. Maar vooral dat kastje dat had ik zo mee willen nemen. Alleen ik heb geen kastje nodig dus het zal blijven bij kwijlen. Ik liep de winkel zonder iets te kopen naar buiten. Toch ga ik daar nog wel een keer kijken want het is leuk om daar rond te snuffelen. 

Op weg terug naar huis, ben ik bij de Kringloop gestopt. Daar vond ik twee fotoalbums, een telraampje en kaarsen. Totale schade was iets meer dan EUR5. Dus ik kwam uiteindelijk wel met iets thuis. Ik was vooral blij met de albums want ik wil binnenkort weer verder gaan met foto's inplakken.

Nadat ik ook nog mijn biotas met groente en fruit had opgehaald en een paar boodschappen had gedaan, was ik blij toen ik weer mijn eigen huis binnen stapte. Ik plofte dan ook niet veel later moe maar voldaan op de bank neer met een kop koffie. 

Een uurtje later ben ik dochterlief iets eerder dan normaal gaan ophalen op de opvang. Zo hadden we samen ook nog even tijd om iets leuks te doen in plaats van meteen de keuken in te moeten rennen om te koken omdat dochterlief op tijd haar bed in moet liggen.

Inmiddels ligt dochterlief heerlijk te slapen. Morgen wordt namelijk een bijzondere dag voor haar. We gaan namelijk samen met de trein naar de Disney Mickey's Rocking Road Show met kaartjes die ik via een give-away heb gewonnen. Dat wordt morgen dus een leuke dag samen. 

woensdag 9 oktober 2013

Ongeduldig

Soms word ik een beetje moedeloos van die schulden. Dat komt omdat ik ongeduldig ben. Ik wil er zo graag vanaf zijn want als ik kijk naar het totale bedrag dat ik aflos zou ik daarvan een heleboel andere nuttige dingen kunnen doen. Daarnaast heb ik het idee dat het gewoon niet opschiet. Elke maand wordt er netjes afgelost en gaat het totaalbedrag langzaam maar zeker naar beneden. Op zich valt er dus niets te klagen maar ik wil dat het sneller gaat. Ik zou die bedragen wel naar de 0 toe kunnen kijken. Dus als het aan mij staren naar de bedragen zou liggen dan zou ik inmiddels in het geld zwemmen. De laatste tijd lijkt het ook moeilijker om een extra aflossing te doen omdat onze vaste lasten zijn gestegen nu we voor de opvang en de overblijf voor dochterlief moeten betalen. Deze kosten betalen we van het bedrag die we vroeger gebruikten voor een extra aflossing. Die extra boost kunnen we niet meer zo gemakkelijk geven. Prioriteit gaat toch uit naar eerst alle vaste lasten en rekeningen betalen. Als er dan wat van overblijft dan houd ik daarvan nog een deel achter de hand voor eventuele tegenvallers. Helaas lijken we sinds september regelmatig tegenvallers of onverwachte kostenposten te hebben waardoor er aan het einde van de maand nog maar bitter weinig overblijft om die o-zo-gewenste extra aflossing te doen. Het lijkt erop dat dit de nieuwe modus is waarin we zitten en dat we dat moeten accepteren. Het is niet anders. Het is eigenlijk al heel erg mooi dat we alles netjes kunnen betalen en soms nog een beetje overhouden. We komen dus goed uit met onze inkomsten. Een aantal jaren geleden was dit wel anders en gaven we veel meer uit en dat terwijl de vaste lasten een stuk lager uitvielen. Maar ja ik had natuurlijk altijd die über-handige creditcard achter de hand waar we desnoods dan maar wat cash mee pinden. Dat doen we dus helemaal niet meer en dat doen we hopelijk ook nooit meer. Dus wat dat betreft hebben we al veel gewonnen en zijn we veel meer in control.
 
Om toch het gevoel te hebben dat we nog steeds op de goede weg zijn, heb ik vorige week de bestedingslimiet op mijn creditcard verlaagd. Ik had een limiet van €5000 en die staat nu op €2500. Dat is dus de helft minder. Ik vraag me nu ook af waarom ik eigenlijk zo’n hoge bestedingslimiet had. Bijzondere was dat ik voor het verlagen van mijn limiet dus de creditcardmaatschappij moest bellen maar als ik mijn limiet wil verhogen dan komt daar geen telefoontje aan te pas. Voor het verhogen van je limiet kun je dat heel eenvoudig online doen. Eigenlijk best sneaky want als de maatschappij er potentieel aan kan verdienen doordat jij wellicht meer gaat besteden en in termijn gaat aflossen dan wordt dat je heel makkelijk gemaakt maar als je dus minder wilt gaan besteden dan moet je daar veel meer moeite voor doen. Toen ik belde, werd dat wel meteen netjes geregeld. Binnen een week had ik ook de bevestiging thuis dat de limiet nu lager is. Wel werd mij gevraagd of ik geen extra creditcard wilde voor mijn partner of kind. De medewerker stelde voor dat ik dan een creditcard had van €2500 en mijn partner ook een met dezelfde limiet. Laten we dat maar niet doen. Al is het natuurlijk wel een slimme verkooptechniek. Maar de limiet is dus nu verlaagd en dat is toch weer iets.
 
Mijn moeder vertelde mij vorige week dat ze aan het einde van dit jaar ons een bedrag wilde geven. Ik weet niet hoe hoog dit bedrag is maar het zal wel een paar honderd euro zijn. We moeten nu afwegen wat we met dit bedrag doen. De auto heeft heel hard nieuwe banden nodig. Nieuwe banden zijn duur maar wel noodzakelijk voor onze veiligheid. Dus een deel zal hieraan moeten worden uitgegeven. Hopelijk blijft er dan nog iets over waardoor ik toch nog een beetje kan aflossen.
 
Ik merk ook dat ik steeds moeilijker ga doen over elke uitgave. Ik los liever €100 extra af dan dat we daarvan bijvoorbeeld schoenen kopen of kleding. Alleen schoenen en kleding kunnen ook maar zo lang mee. Nu zijn wij erg zuinig op onze spullen dus gaan ze echt heel erg lang mee. Alleen op een gegeven moment zijn dingen echt op als het niet meer te repareren valt of de stof wordt zo dun dat de gaten er spontaan zelf in vallen. Manlief moest bijvoorbeeld echt deze maand schoenen hebben want de zolen onder zijn oude schoenen waren helemaal versleten. Nieuwe zolen kosten bij dit soort schoenen meer dan €50. Uiteindelijk heeft hij net zo lang op MP lopen zoeken totdat hij een vergelijkbaar paar schoenen (Meindl) tegen kwam. Hij heeft hiervoor €40 betaald en ze zijn zo goed als nieuw. Zelf heb ik een nieuwe spijkerbroek nodig want in mijn oude broeken vallen nu echt op de knieën gaten. Dat is leuk om in te werken binnen- en buitenhuis maar ik kan daarin moeilijk op Casual Friday op werk verschijnen. Nu is een goede spijkerbroek vinden erg moeilijk met mijn lange lijf. Ik val al snel buiten de damesmaten en die modellen voor mannen zijn niet altijd heel erg flatteus. Eigenlijk ben ik meestal al blij als ik een broek vind die goed zit. Dus dat wordt weer speuren voor een nieuwe broek voor hopelijk een schappelijke prijs. Je zou zeggen dat is toch best leuk om iets nieuws te kopen. Dat is het ook wel maar ik geef momenteel liever hier geen geld aan uit en los liever af.
 
Ondanks alle goede acties, blijf ik desondanks dat moedeloze gevoel een beetje hebben. Ik heb meer dan genoeg van dat aflossen. Ik wil er eens en voor altijd af. Ik wil mijn geld aan nuttige en leuke dingen uitgeven. Kortom ik ben ongeduldig aan het worden. Dat komt misschien omdat we met een beetje geluk volgend jaar rond deze tijd nog maar heel weinig hoeven af te lossen en dan het einde echt in zicht is. Toch is een jaar nog best lang.

maandag 7 oktober 2013

Goede vondsten en nogmaals de tomaten


Na twee weekenden vooral binnenhuis te zijn geweest, zijn we dit weekend veel buiten geweest. Het begon zaterdag goed met een bezoekje aan een tweedehands kinderkleding en speelgoedbeurs. Op zich heeft dochterlief niet heel erg veel meer nodig maar ik hoopte dat ik er goedkoop snowboots en regenlaarsjes kon vinden. De regenlaarsjes heeft ze namelijk op de opvang nodig waar ze veel buiten spelen maar waar het ook erg modderig kan zijn. Ouders worden dus gevraagd om een paar laarsjes daar neer te zetten. Dus de jacht op een stel goedkopen laarzen was zaterdag geopend. De laarsjes hebben we niet gevonden maar in een verloren hoekje onder een tafel zag ik wel een paar witte snowboots met bontje staan. Het was een maatje groter dan dochterlief nu draagt dus perfect voor groeiende voetjes. We pasten ze en dochterlief vond ze erg mooi. Dat ze dingen mooi vindt, is de laatste tijd vrij essentieel. Iets wat stom is in haar ogen, gaat nu niet zonder een ontzettend drama aan. Voorzichtig vroeg ik wat de verkoopster ervoor wilde hebben. Vrolijk antwoordde ze €1. Ik dacht dat ik het verkeerd hoorde maar ze vertelde er nog vrolijk achteraan dat ze dingen maar goedkoop verkoopt omdat ze het niet nog een jaar op zolder wilde hebben staan. Ook vond ze dat ze er niet meer voor kon vragen omdat de hiel licht was versleten. Dus de snowboots werden gekocht en we liepen verder over de beurs. Helaas was er verder niets voor ons. De paar kraampjes waar dan wel wat lag, daarvan vond ik dat ze te veel vroegen. Wel vond dochterlief in een grote doos bij een kraampje een prinsessejurk. Je weet wel zo’n afschuwelijk synthetisch ding.  De jurk mocht ook mee voor €1. Het hele weekend heeft ze dat ding gedragen. Ze heeft er nog net niet in liggen slapen maar als we dat hadden goed gevonden dan had ze dat ook nog gedaan.
 
Omdat we helemaal in de wolken waren van onze aankopen, reed ik ook naar een tweedehands kledingwinkel. Vroeger bracht ik daar wel eens kleding in. Als het dan verkocht werd kreeg ik 40% van de opbrengst. De kleding bleef 6 weken in de winkel hangen. Werd het niet verkocht dan kon je het weer ophalen of meegeven aan een goed doel. Vaak kocht ik van de opbrengst dan weer kleren voor dochterlief. Alleen deze keer schrok ik van de prijzen. Er hing een jurkje die ik via MP voor €5 had gekocht en waar ze daar bijna €17 voor vroegen. Voor dat geld kan ik ook een nieuwe jurk kopen. Eigenlijk hing er niets beneden de €10. Dat wat wel beneden die prijs was, vond ik of niet leuk of nog altijd te duur. Ook schoenen en laarzen waren ontzettend duur. De gemiddelde prijs lag rond €30 en dan zag je al de gebruiksporen. Blijkbaar doet de winkel het te goed want in het begin werden er niet zulke prijzen gevraagd. Gedesillusioneerd reed ik naar huis want ik vind het toch jammer dat een in eerste instantie leuke winkel nu een beetje haar doel voorbij gelopen is namelijk het aanbieden van kleding voor leuke prijsjes. Dochterlief maakte het allemaal niet zo veel uit want die was in de zevende hemel met haar prinsessejurk die we eerder op de rommelmarkt hadden gekocht..
 
Zaterdagmiddag ben ik ook nog de tuin ingegaan. De laatste tomaten zijn in de achtertuin geplukt. Ik heb nu een hele schaal vol groene tomaten die hopelijk nog rood kleuren. Ook had ik nog een hele schaal rode tomaten waarvan ik tomatensaus heb gemaakt. De tomaten uit eigen tuin hebben toch maar mooi zo’n 6 grote potten saus opgeleverd en 8 potjes chutney. Maar de planten konden dus worden weggehaald want meer dan een paar verschrompelde, bruine planten waren het niet meer. Het ruimde lekker op maar helaas zat op een gegeven moment wel de kliko vol. Dus hopelijk kan ik ergens deze week de laatste planten weghalen. Nu had mijn moeder deze week €20 aan mij gegeven met de boodschap dat ik daar eens iets leuks voor moest kopen. Nu alles uit is gebloeid ziet de tuin er een beetje kaal uit dus ik heb een paar plantjes en pompoenen gekocht. Het ziet er weer gezellig uit. Wel vraag ik me af of ik volgend jaar weer zo groots de moestuin aanpak. Nu alles weg is, is de tuin wel erg leeg. Ik vind het juist zo gezellig om naar wat groens te kijken. Ik heb een moestuinbak en heel veel potten. Ik kan daar ook heel wat groente in zetten. Dat is net  voldoende om het leuk te houden want dit jaar was het eigenlijk net iets te veel van het goede. Volgend jaar wordt het dus meer een combi van vaste planten en groente die hopelijk ook wat minder onderhoud vragen.
 
Dit rommelen in en om het huis vind ik heerlijk. Het heeft iets kneuterigs en gezellig. Het hoeft dus niet allemaal even groots te zijn om toch te kunnen genieten.
 
 

vrijdag 4 oktober 2013

Budgetlessen en andere dingen

Nadat we in september soms niet wisten hoe we de maand rond moesten komen en dus naar creatieve oplossingen moesten zoeken, lijkt het in oktober een stuk beter te gaan. Dat komt deels doordat ik de inkomsten en uitgaven opnieuw in kaart heb gebracht. De afgelopen maanden waren er een aantal dingen veranderd die ook effect hadden op ons budget. Ik had deze alleen niet verwerkt. Langzaam maar zeker raakten we het overzicht kwijt waardoor we op een glijdende schaal kwamen van dat de uitgaven niet meer matchen met de inkomsten. Ergens halverwege de maand moesten we het dan nog doen met erg weinig geld. Zo zie je maar weer dat het essentieel is dat je dit overzicht wel bijhoudt zekers als je, zoals wij, nog schulden hebt uitstaan. Het werkte heel verhelderend om de harde cijfers onder ogen te komen. Ik zag meteen waar ons knelpunt zit. Zoals bij bijna iedereen gaat er aan het begin van de maand ontzettend veel geld uit aan vaste lasten. Elke maand zijn er ook een aantal incidentele rekeningen. Als dit allemaal is betaald, dan is er nog maar erg weinig ruimte om eventuele tegenvallers op te vangen. Ik zag dat er wel meer ruimte in ons budget zat halverwege de maand als we de voorlopige teruggave krijgen. Met deze ruimte kunnen we dus wat doen. We zouden bepaalde vaste uitgaven of incidentele uitgaven van deze ruimte kunnen betalen. Hierdoor hebben we aan het begin van de meer lucht omdat de lasten evenrediger over de maand worden verdeeld. Vanaf oktober gaan we het dus zo aanpakken en kijken of het werkt.
 
Ook heb ik zodra het salaris binnen kwam meteen het boodschappengeld gepind.  Dat heb ik netjes weggelegd en elke week haal ik daar voldoende geld af om boodschappen te doen. Als er overblijft dan gaat het weer terug in het potje. Hiervan kopen we dan wat kleinere boodschappen gedurende de week zoals een keer brood en melk. Helaas was ik deze maand wel iets te enthousiast met het opnemen van het boodschappengeld want ik had ook al het benzinegeld cash opgenomen. Dat is wat minder handig want ik tank bij een pomp die onbemand is maar wel een stuk goedkoper. Dus hiervoor moet ik wel geld op mijn rekening staan. Dus dat geld heb ik moeten terugstorten. Ach al doende leer je. Laten we het op een startfoutje houden. Wel merk ik dat ik een stuk zuiniger ben nu ik al het geld contant heb gepind. Het is een stuk confronterender om je maandbudget zo te zien slinken. Elektronisch het geld aanhouden heeft dat effect om mij blijkbaar dus niet. Zo ver dus de geld update.
 
Mijn moeder is eindelijk naar de Postcode Loterij Show geweest. Voordat ze er naar toe ging vond ze het allemaal erg spannend maar toen ik haar ophaalde was ze erg teleurgesteld in hoe zo’n tv-programma wordt gemaakt. Ze vond het een erge lange zit en heeft een paar keer op het punt gestaan om mij te bellen om te vragen of ik haar eerder wilde ophalen. Ze heeft niets gewonnen maar de kans daarop was natuurlijk niet zo heel groot. Wel kreeg ze een cadeau mee dat bestond uit een koffer met een weekendje weg. Waarschijnlijk geeft ze het weekendje weg aan mij en manlief. Ik heb al naar de geselecteerde hotels gekeken en daar zit wel iets leuks bij. Dus binnenkort gaan we gratis een weekendje weg wat een erg leuk vooruitzicht is.
 
Mijn moeder heeft ons ook weer geknipt zodat we er netje bij lopen. Erg fijn een moeder die kan knippen want zo besparen we ons de kosten van de kapper.
 
Dit weekend gaan we ook verder uitzieken. Dochterlief was weer de rest van de week thuis nadat ze het een dagje op school had geprobeerd. Ze kwam thuis met koorts en erg vieze oogjes. We hopen door haar thuis te houden dat ze goed uitziekt waardoor ze maandag weer naar school kan na 2 weken van thuisblijven. Zelf ben ik helaas ook nog niet helemaal beter. Sinds het begin van deze week zit een oor dicht. Ik hoor dus minder. Volgens de huisarts is het een irritatie als gevolg van verkoudheid en kan ik niet meer doen dan afwachten en hopen dat het snel voorbij gaat. Balen want het is geen fijn gevoel.
 
Hebben jullie nog plannen voor dit weekend?

donderdag 3 oktober 2013

Gekte op de opruimdagen

Trek je beste renschoenen aan want er zijn deze twee grote warenhuizen die alles voor bodemprijzen in grote getallen in de verkoop gooien. Je moet er wel op tijd zijn want soms mis je achter het net. Ik zou dus minimaal adviseren om of er heel vroeg op uit te rekken of anders is het ook een optie om buiten te bivakkeren voor de deur van desbetreffende winkels. Het zou toch vreselijk zijn als je een bepaald koopje mis zou lopen. Als je eenmaal het geluk hebt om de winkels binnen te komen en je door de kluwen mensen heen te worstelen, ga dan heel gericht naar de afdeling waar dat o zo gewenste product te koop staat. Je weet namelijk dat er maar een beperkt aantal items in de aanbieding zijn en het is zo ontzettend jammer als je achter het net zou vissen. Ben je zo gelukkig dat het product toch nog beschikbaar was, bescherm het dan voor je eigen leven want voordat je het weet wordt het zomaar door een andere gulzige koper uit je handen getrokken. Daar moet je toch niet aan denken want dan was al dat vroege opstaan of bivakkeren voor de deur voor niks geweest. Voor de echte koopjesjager heeft een warenhuis nog bedacht dat je op zondag de restanten op kunt kopen. Met wat geluk vind je daar achter een aantal verlaten kledingrekken of schappen een verloren schat. Mocht je nu een moeilijke maand hebben dan niet getreurd je kunt alles zetten op je klantenkaart die je in termijnen kunt aflossen. Hierdoor kun je de toch alles kopen waar je je zinnen op hebt gezet want je wil natuurlijk wel alles hebben wat er in die boekjes staat.
 
Je begrijpt het al ik heb het over de Dolle Dwaze Dagen en de CircusDagen. Het is een geniaal marketingconcept waar warenhuizen om van verouderde modellen af te kunnen komen om zo voor de feestdagen wat ruimte in de winkel te creëren voor de nodige feestartikelen. Het hele idee achter de grote uitverkoop is: laat iedereen denken dat ze ontzettend goedkoop uit zijn, kleed het een beetje leuk in met een opening door BN-ers, een flashy advertentie, een paar leuke boekjes  en aanbiedingen die alleen gelden vanaf een bepaald moment. Laat ook iemand met een toeter door je winkel lopen en de spullen als een ware marktkoopman aanprijzen. Desnoods gooi je er nog een extra kortinkje bovenop. Gegarandeerd een daverend succes en de perfecte formule om in een paar dagen een gigantische omzet te draaien. Ik vind het echt heel slim bedacht van die marketing-mensen. Het is bijna jammer dat ik zelf zoiets niet zou kunnen bedenken. Er is namelijk een groep mensen die als een blok voor deze zogenaamde koopjes valt. Mensen die de boekjes helemaal van voor naar achteren spellen en dan heel gericht iedere dag die dingen kopen die ze zo ontzettend hard nodig hebben of die voor een schijntje in de vakken liggen. Mensen die dus 3-4 dagen of een week lang bijna iedere dag naar je winkel kopen en die wellicht ook nog een aantal andere dingen kopen. Naar ik heb begrepen draaien deze warenhuizen hun hoogste omzet die dagen. 
 
Zelf snap ik weinig van die gekte. Mij zul je dus ook geen boekjes zien uitpluizen of naar de winkel zien rennen. Ik word namelijk ernstig chagrijnig van grote groepen mensen en dan al helemaal van die grote groepen mensen die in een bak zitten te graaien alsof hun leven ervan afhangt. Nog erger vind ik het dat als je niet uitkijkt het zelfs uit je handen wordt getrokken. Wat ik al helemaal niet begrijp, is dat bepaalde producten binnen no-time zijn uitverkocht omdat het zogenaamd zo veel goedkoper is. Als je misschien een beetje bter om je heen kijkt, kun je dat elders veel goedkoper krijgen. Nu ben ik misschien ook niet de juiste doelgroep want ik heb niet zo veel met de producten die worden aangeboden en ben ik al helemaal niet gevoelig voor de zogenaamd scherpe prijzen. Bij schrepe prijzen krab ik namelijk altijd even achter mijn oor want ik vraag me dan af waarom dat nu ineens wel zo goedkoop weg kan. Groot ingekocht of komt er een leuker flashier nieuw modelletje aan? Ik heb het meeste van wat wordt aangeboden ook helemaal niet nodig. Beter nog ik denk dat ik helemaal niks nodig heb van al die afgeprijsde dingen. Toch vind ik het wel een grappig fenomeen dat ieder jaar weer mensen zich hierdoor helemaal gek laten maken. Dus petje af slimme marketingmeneer of –mevrouw. 

Zijn jullie gevoelig voor dit soort acties? Ga je wel eens naar speciale uitverkoopavonden?