Pagina's

maandag 14 juli 2014

Imagoprobleem en (onder)waardering

Vandaag had ik mijn functioneringsgesprek. Althans niet het echte gesprek maar een terublik en vooruitblik om te kijken waar ik zo halverwege het jaar sta zodat ik nog een paar maanden heb om dingen te reparen of vooral zo of nog beter door te gaan. Ik ging er met een redelijk goed gevoel zitten. Ik had zo ver mezelf een beetje de revue laten gaan wat ik allemaal wel niet had gedaan en ik vond het best indrukwekkend al zeg ik zelf. Ook vind ik dat ik beter in het team sta. Ik vind dat ik me opener opstel en ook meer naar samenwerking zoek en regelmatig hulp aanbied als ik denk dat ik ergens mee kan helpen vanwege mijn expertise.

Het gesprek begon goed. Wederom goede performer met sterke en inhoudelijk goede analyses. Heel soms liet ik wel een steekje vallen maar niets dat zorgelijk was. Wel moest ik nog accurater gaan werken. Nu ben ik al wel een pietje precies en een enormetwijfelkont voordat ik iets rond stuur. Ik wil graag dat iedereen het goed vind en er geen woord meer op valt af te dingen. Ik heb soms een vervelende drang naar perfectionisme die soms ook erg verlammend kan werken. Ik kan mezelf erg onzeker maken. Iets wat qua inhoud van mijn werk in principe niet moet, maar toch he dat onzekere stemmetje blijft op de achtergrond zeuren. De opmerking dat het preciezer moet, zal het dus niet makkelijker voor mij maken.

En toen kwam het... een tweetal collega hadden geklaagd dat ik niet altijd mijn uren maak en dat ik claim dat ik het te druk heb en niet vaak genoeg mijn hulp aan biedt. Het kwam heel rauw op mijn dak. Ik had dit namelijk helemaal niet verwacht. Ik werk met een collega heel nauw samen omdat ik zag dat zij met een onderwerp worstelde en ik daar een expert op ben. Zij is heel blij met mijn hulp. Ik werk mee aan een ander project waarbij ik ook werk van een andere collega heb overgenomen. Zelf dacht ik dat ik meer betrokken was bij het team. Ik vraag aan collega's hoe meetings, zakenreizen zijn gegaan, hoe het met de kinderen gaat etc. Zelden wordt er aan mij gevraagd hoe mijn weekend is of hoe een meeting gaat. Zelden heeft iemand ooit aangeboden om mij te helpen met mijn werk. Ik zat dus met mijn mond vol tanden en toen ineens voelde ik die rottranen in mijn ogen branden. Vorig jaar heb ik precies het zelfde meegemaakt en dat ging ten koste van mijn bonus. Inmiddels ben ik met mijn salaris al 2 jaar niet meer omhoog gegaan dus het laatste jaar ben ik inkomen achteruit gegaan. Nu heb ik best een goed salaris dus ik klaag niet maar het is wel zuur als je 20% gekort wordt op je bonus omdat een collega moet klagen over je.

Mijn manager denkt dat ik een imago-probleem heb. Ik moet opboksen tegen vooroordelen die onmogelijk zijn om weg te poetsen. De vooroordelen zijn dat ik me niet voldoende inzet, te zelfstandig ben en niet mijn uren maak. Hij gelooft er zelf niet zo in maar hij moet de feedback wel meenemen in de review. Zoals ik er nu opsta, word ik dus weer gekort op mijn bonus (als die er zou zijn in 2015). 

Het fijne is dat mijn manager zich heel erg herkent in mij. Hij zei letterlijk het is alsof ik in de spiegel kijk want je worstelt met het zelfde probleem. Ik moet me meer open stellen. Alleen geen idee hoe ik dat moet doen. Hij suggereerde om maar steeds mijn hulp aan te bieden. Ik heb echter ook mijn eigen werk. Bovendien ik hoef me toch niet constant dienstbaar op te stellen. Anderen doen dat ook niet maar mij toe. Wellicht wel naar anderen waar ze meer credits kunnen halen. En moet ik mezelf dan helemaal wegcijferen om geaccepteerd te worden door een twee- tot drietal collegas? De anderen 6 kijken er deels toch anders naar. Alleen een van die twee of drie heeft wel een enorme invloed op het team en binnen het bedrijf. 

Mijn manager vroeg wat mijn ambities waren. Ik wil nog steeds een promotie krijgen. Ik doe het werk van een senior maar heb die functie niet. Alleen ik denk niet dat het er bij dit bedrijf nog in zit. Hij en ik denken dat ik misschien beter zou functioneren in een kleiner team. Wellicht wel... maar dan wel in een team met voornamelijk mannen. Ik werk gewoon beter met mannen dan met vrouwen. Hij denkt dat ik misschien beter tot mijn recht zou komen binnen een andere tak van het bedrijf omdat het daar nog relatief klein is. Misschien wel... ik weet het niet.

Manlief vindt dat ik er gewoon weg moet omdat ik er bij mijn bedrijf geen toekomst heb. Hij gelooft niet dat ik binnen deze bedrijfscultuur pas. Ironische is dat ik bij de vorige financiële instelling veel minder last had van een imago-probleem. Dus misschien heeft hij wel een punt. 

Ik laat het maar bezinken. Confrontie opzoeken met de collega's lijkt me geen goed plan vooral ook omdat ik niet 100% zeker ben van wie het zijn. AL zou ik de confrontatie opzoeken dan denk ik nog dat ik aan het kortste einde trek. Ergens wil ik ook trouw aan mezelf blijven. Ik ben wie ik ben en ik zal echt niet meer veranderen na al die jaren. Dus misschien moet ik maar op zoek naar een plek waar ik die waardering wel krijg. Toch he... het doet me best fijn want diep in mijn hart wil ik gewoon dat mensen mij waarderen en accepteren om wie ik ben. Helaas werkt de realiteit ander en dat doet pijn.




vrijdag 11 juli 2014

Terug naar normaal (nou ja bijna dan)

Na drie weken meer hollen dan stil staan, hebben we nu eindelijk een weekend waarin we weinig moeten behalve dan de standaard huishoudelijke dingetjes. Hoe leuk de dingen ook waren die we deden, het is soms ook wel erg fijn als het even rustig is. Dit weekend moet er wel veel gewassen en gestreken worden voor de vakantie. Ook wil ik voor zo ver mogelijk al de koffers hebben ingepakt. Volgende week moet ik nog werken dus heb ik niet zo veel zin om elke avond tot laat nog bezig te zijn. Het liefste wil ik uitrusten want de eerste dagen van de vakantie zullen best hectisch zijn. In minder dan 3-4 dagen zitten we op meer dan drie verschillende locaties. Het zou dus fijn zijn om enigszins uitgerust aan de vakantie te beginnen.

Ik ben ook blij dat de verjaardag van dochterlief nu voorbij is. Dat klinkt heel rot maar zo is het absoluut niet bedoeld. Het is alleen dat haar verjaardag over drie weken heen werd verspreid en het dus leek alsof ze constant jarig was met al het bijgaande gestuiter en spanningen voor haar.  Na feestje met de kindjes, uitdelen op school en gisteren, de echte verjaardag, staat volgende week nog uitdelen op de opvang op de agenda. Ik hoorde manlief nog iets over een feestje in Griekenland maar in hoeverre dat ook gebeurt: geen idee. Vanavond breng ik ook mijn moeder naar de trein die er de afgelopen 3 dagen was om feest met dochterlief te vieren en dan is het voor mijn beleving toch echt afgelopen.

Ook ben ik blij dat we dan het huis weer voor ons drietjes hebben. Hoe fijn ik het ook vind dat ik mijn moeder weer zie, het brengt ook de nodige spanningen met zich mee. Mijn moeder en manlief kunnen het niet met elkaar vinden met als resultaat onderliggende spanningen. Ik probeer die spanningen wel deels te negeren maar de signalen vang je hoe dan ook op. Ik voel me altijd er een beetje tussen in staan en probeer het vervolgens voor ieder zo makkelijk mogelijk te maken. Eigenlijk zou ik ze het zelf moeten laten uitzoeken maar het is bijna onmogelijk om daar toch niet bij te worden betrokken. Ook valt mij ook iedere keer weer op dat wij met zijn drietjes toch een soort ritme hebben ontwikkeld die feilloos in elkaar overgaat. Als een derde daar dan ineens aan mee gaat doen, loopt het een stuk minder feilloos. Vanavond crash ik dus op de bank en kijk ik uit naar een weekend waar ik hopelijk tot rust kan komen.

woensdag 9 juli 2014

Alweer 5 jaar



Morgen wordt mijn kleine lieve meisje al weer 5 jaar. Ze kan zelf bijna niet meer wachten tot het zover is want 5 jaar is natuurlijk een big deal.

maandag 7 juli 2014

Vakantie, groentetassen en zo

Wow toen ik mijn vorige blog schreef had ik nooit verwacht er zo veel reacties op te krijgen. Er waren ook best confronterende reactie bij en daar ben ik dan in gedachte heel erg mee bezig. Het is niet zo dat ik de toon van mijn blogs ga veranderen. Ik ben immers wie ik ben maar misschien moet ik minder impulsief mijn eerste gevoelens in de vorm een blogje gieten en ze eerst wat laten bezinken. Kortom ‘food for thought´  ondanks dat mijn blog meer een uitlaatklep voor mij is en soms een manier om mijn gedachten te ordenen.

Wat me ook bezig houdt deze week is mijn lening. Ik snap het gewoon even niet meer. Ik was er helemaal op ingesteld dat deze maand het eerste bedrag  zou worden afgeschreven. Inmiddels zijn we al weer een paar dagen in juli maar het bedrag staat er nog steeds. Ook logde ik in op internetbankieren om te kijken of de lening al was toegevoegd aan mijn rekeningen. Nada, noppes, niets. Jammer want zo kan ik het ook zelf moeilijk overmaken. Dat wordt dus de bank bellen om te vragen over hoe, wat en wanneer. Hopelijk krijg ik zo duidelijkheid. Ik weet dan ook beter wat ik met het bedrag op mijn rekening kan doen: zelf overmaken, het wordt nog afgeschreven of tijdelijk parkeren en later overmaken. Ach en zo houdt een lening je maar bezig.

Ook heb ik besloten om mijn groentetas wat minder vaak af te nemen. De groentetas geeft weinig afwisseling. Ik merk dat ik een beetje “groente-moe” wordt als ik in een maand tijd voor de vierde keer andijvie in de tas vind. De inhoud van de tas wordt erg bepaald door wat de boer zelf verbouwd en hier en daar aangevuld met groente or fruit van Odin. Ik snap best dat hij zijn eigen spulletjes eerst graag verkoopt maar het aanbod is wat eenzijdig. Dus ik wil het gaan afwisselen met Freshbox, Streekbox of groente van de markt of winkel.

Nu denk je Freshbox? Vorige week heb ik mogen kennismaken met deze box. De box bevat alle bestanddelen voor 3 of 5 maaltijden inclusief een receptenboekje. De box wordt aan het begin van de week thuis gekoeld afgeleverd. Van tevoren krijg je een smsje hoe laat je de bezorger kan verwachten. Ik had zelf aangegeven dat ik de box op maandagavond wilde ontvangen. En jawel hoor de bezorger kwam keurig netjes op de aangegeven tijd de box afleveren. We hebben heerlijk zitten smullen met zijn drietjes. De aanbieding gold voor twee boxen dus ik heb nog een box tegoed. Prijs en kwaliteit vond ik goed in verhouding dus we willen wat vaker deze box afnemen.  Fijne vond ik in de box net genoeg ingrediënten zaten om de maaltijd te maken de hoeveelheden waren dus goed afgemeten. Kortom ik wil het wat meer gaan afwisselen: voornamelijk de groentetas met een aanvulling vanuit de winkel of markt en soms een box met verse producten.

Ook is voor dochterlief de vakantie begonnen. Op vrijdag mocht ik haar op het schoolplein ophalen waar alle klassen zich hadden verzameld. Er werd afscheid genomen van de kinderen in groep 8 en van elkaar door het zingen van het schoollied. Daarna werd er afgeteld na de vakantie. Ik vond het heel bijzonder. Ik kan me niet herinneren dat ik zo het schooljaar eindigde. Het had iets moois en symbolisch. Ondertussen maakt dochterlief zich wel een beetje druk om de nieuwe kindjes die in het nieuwe schooljaar in de klas komen. Ze was best gehecht aan alle andere kinderen in haar klas. Gelukkig blijft de klas intact op de kinderen die naar groep 3 gaan. Het zal dus best goed komen.

Wij zijn vooral blij dat ze nu vakantie heeft want ach wat was ze moe de laatste paar weken. Vroeger veel van andere ouders gehoord dat kinderen zo aan vakantie toe zijn maar ik kon me er weinig van voorstellen. Inmiddels kan ik bevestigen dat ook echt zo is. Dochterlief gaf zelf aan dat ze vooral lekker thuis wil spelen en soms naar de speeltuin om de hoek. Gewoon even chillen dus en haar eigen ding kunnen doen. Ach en vaak is dat ook het fijnste.

Inmiddels ben ik ook al begonnen met de eerste voorbereidingen voor de vakantie. Dit weekend heb ik vooral veel gewassen en gestreken. Volgend weekend wil ik het grootste deel al hebben klaarliggen en hopelijk ook al ingepakt hebben. Manlief moet volgende week nog naar Duitsland voor zijn halfjaarlijkse controle door de oogarts. Hij kijkt er naar uit. Ik zelf zou spontaan in de stress schieten om 12 uur na aankomst thuis weer richting Schiphol te moeten om het vliegtuig in te stappen. Daarom vind ik het belangrijk dat we dus dit weekend al grotendeels klaar zijn met pakken zodat manlief nog even tot rust kan komen voordat we weg gaan.
Ook heb ik een taxi geboekt. Het gesleep ’s ochtends vroeg met koffers naar de bus en dan de prijs van een buskaartje wogen niet op tegen de kosten van de taxi. Voor €3 meer zitten we in een taxi richting Schiphol. Ik moet nog boeken voor wanneer we terug komen. Om 23.30 is het wel fijn als er iemand klaar staat om je naar huis te brengen. Vooral ook omdat ik verwacht dat dochterlief best moe zal zijn en misschien zelfs al slapend van vliegtuig naar huis moet worden gedragen.

Morgenochtend moet ik voor werk nog naar Amsterdam. Daarna kan ik gaan afronden en afbouwen. Het werk kan ik dan 3,5 week even vergeten. Dat is best een lekker vooruitzicht.

woensdag 2 juli 2014

Frustraties om schoonfamilie en vakantie

Eigenlijk had ik vandaag een blogje willen typen over hoe druk het voor de kinderen in de laatste schoolweek is met de vraag waarom het niet meer gespreid kan worden. Alleen erger ik me zo mateloos aan mijn schoonfamilie dat zij blijkbaar het toetsenbord hebben overgenomen.

Wat is namelijk het geval? Iets minder dan twee jaar geleden heeft schoonzus op 42 jarige leeftijd haar eerste kindje gekregen na een IVF traject. De hele familie was blij. Na een paar weken verdween de glans van de nieuwgeboren baby en vond schoonzus het vooral erg zwaar. Schoonmoeder kwam dus helpen volgens goede Griekse traditie. Sindsdien is schoonmoeder nooit meer verdwenen op een dagje hier en daar dan. Schoonmoeder heeft eigenlijk de zorg voor nichtje overgenomen en schoonzus doet af en toe wat onder luid gekreun en gesteun. Na een jaar ging schoonzus weer werken. Naast schoonmoeder kwam er ook een nanny in huis. De nanny bleef samen met schoonmoeder overdag bij nichtje en ’s avonds bleef schoonmoeder bij nichtje. Schoonzus is ondertussen vaak op stap met vriendinnen of voor haar werk. Als je het van een afstandje bekijkt, is schoonmoeder meer moeder dan oma voor haar nichtje. Ondanks dat grootouders in de Griekse cultuur meer bij de opvoeding van de kleinkinderen betrokken zijn, is de balans hier volledig weg.
 
Wat manlief en mij stoort is dat schoonzus geen enkele gene heeft om haar kind bij schoonmoeder te droppen om vervolgens een paar dagen of 2-3 weken te verdwijnen. Ze zou moeten weten dat schoonmoeder gezondheidsklachten heeft en niet full-time de zorg van een kind nog op haar kan nemen. In onze optiek zou schoonmoeder gewoon oma moeten zijn die af en toe een avondje op haar kleinkind past, niet meer of minder. Soms verzucht schoonmoeder richting ons dat het haar allemaal te veel wordt. Vorig jaar vertelde ze in tranen dat ze zich geen oma meer voelde. Je moet haar hier overigens achteraf niet mee confronteren want dan ontkent ze dat ze dit ooit heeft gezegd en wordt ze boos. Schoonzus negeert ook elke opmerking en gooit het op jaloezie. Toegegeven wij zouden het ook best fijn vinden om iemand als schoonmoeder in de buurt te hebben maar we zouden nooit zo vaak een beroep op haar dan als schoonzus.

Over twee weken gaan wij naar Griekenland. We voelden al aankomen dat nichtje grotendeels bij schoonmoeder zou verblijven terwijl wij daar ook zijn. Nu hebben wij aangegeven dat we graag alleen tijd willen doorbrengen met schoonouders zodat zij optimaal van dochterlief kunnen genieten. Ze zien dochterlief maar één keer per jaar en dan is het voor hen ook fijn dat ze met haar alleen leuke dingen kunnen doen. Uiteraard zal dochterlief ook een paar dagen samen zijn met nichtje maar liever niet drie weken. Nichtje bepaalt namelijk grotendeels het ritme van de dag en legt ook flink beslag op schoonmoeder. Aandacht die dan niet naar dochterlief kan gaan, die ons beperkt in uitstapjes die we schoonouders wilden doen of het onmogelijk maakt om ’s avonds een keer met ze uit eten te gaan. We hadden dus gevraagd of nichtje een tijdje bij haar moeder kon blijven. Gisteren kregen we te horen dat nichtje echter de hele vakantieperiode bij schoonmoeder is samen met haar nanny. Manlief en ik zijn absoluut niet blij en begrijpen ook niet waarom niet aan onze wens kan worden voldaan. Bovendien zit bij alles ook nog een vreemde in de persoon van nanny. Iets wat wij ook niet echt prettig vinden. Alleen worden wij nu als egoïsten afgedaan omdat we graag alleen tijd met schoonouders willen doorbrengen. In de visie van schoonfamilie hoort nichtje ook bij alles aanwezig te zijn.
 
Frustratie en irritatie alom want het lijkt alsof wij aan het korte einde trekken. Ondertussen heb ik weer flashbacks naar mijn vakantie vorig jaar waar nichtje ook een prominente rol speelde. Het waren toen maar 10 dagen waarvan de drie dagen alleen met schoonouders de fijnste dagen waren. Manlief is extra gefrustreerd want zo lijkt met altijd te gaan tussen hem en zijn zus. Zus wint altijd en het wordt hem kwalijk genomen dat hij dat niet begrijpt. De hele kwestie is moeilijk want het lijkt alsof we aan het kortste einde trekken.

Ondertussen vragen wij ons serieus af waarom schoonzus een kindje wilde als ze de zorg continue uitbesteedt. Ook bloedt mijn hart voor dat kleine meisje want naar mijn mening hoort ze tijd bij haar ouders door te brengen en niet bij tweede bejaarde grootouders. Ik ben benieuwd hoe de vakantie zal lopen… ik denk alleen dat we nichtje meer zien dan ons lief is en de tijd alleen met schoonouders vele malen minder is dan wij wensen. En dat is jammer!

dinsdag 1 juli 2014

Hoe biologisch en duurzaam ben jij?

De laatste paar jaar probeer ik zo eerlijk en duurzaam mogelijk te eten. Ook probeer ik eerlijke producten te kopen die beter voor mij maar ook beter voor een ander zijn. Het voelt toch een stuk prettiger als een product onder de juiste arbeids- en levensomstandigheden wordt geproduceerd dan in één of andere sweat-shop waar mensen uitgebuit worden. Er zijn veel handige site waar je kunt verifiëren hoe duurzaam, biologisch of fair een product is. Het streven is dus om het goed te doen naar mijn maatstaven maar ik vind het toch wel erg moeilijk. Hoe duurzaam, eerlijk en biologisch ben je dan eigenlijk bezig?

In de keukenkastje sluipen toch nog regelmatig producten binnen waar toch rare toevoegingen aan zitten. Er zijn biologische alternatieven voor. Toch is het soms ook wel eens heel erg lekker om een zak chips van een bekend merk te eten. Ik volg ook een aantal blogs die motiverend werken om gezond en verantwoord te eten. Alleen schrik ik altijd van de ingrediënten. Veel van dezen heb ik wel in huis maar veel ook niet. Zou ik allerlei besjes, gedroogd fruit en zaden in huis halen dan zou dat een enorme aanslag op mijn budget zijn. Ik kan het mij dus simpelweg niet veroorloven om volledig te eten zoals ik zou willen. Toch is dit absoluut nodig? Is het niet voldoende dat je binnen je eigen budget zo goed mogelijk je doel nastreeft en daarnaast beperkt op andere dingen terug valt? Zo let ik altijd op de labels. Als ik iets niet herken of ik zie dat er zout of suiker aan toegevoegd is dan zet ik het 99 van de 100 keer terug. Ik eet naar de seizoenen en ik let erop of een product niet de halve wereld heeft afgelegd voordat het in de schappen van de supermarkt ligt. Incidenteel eet ik echt wel eens wat buiten het seizoen want als ik in de winter zin heb in aubergine dan vind ik dat je daar ook niet al te moeilijk over moet doen. Op zich ben ik dus bewuster dan menig ander. Waarom ben ik toch niet tevreden? Is het omdat ik me er te veel in verdiep en te veel lees, misschien te snel veranderingen door wil voeren maar daarvoor nog niet de ruimte voor het in budget heb gevonden? Of laat ik me gewoon gek maken door allerlei mede-gezondheidsfanatiekelingen en voel ik me “schuldig” omdat ik nog niet zo ver ben als zij?
 
Ook worstel ik er mee in hoeverre ik dat mijn kind moet opleggen? Ik las onlangs dat een moeder allerlei gezonde dingetjes had meegegeven op een schoolreisje terwijl de andere kinderen wel gewoon aan de ranja, chips en snoepjes zaten. In principe vind ik het bewonderenswaardig dat een moeder zich aan haar principes houdt. Toch wil een kind ook niet gewoon een keer lekker mee kunnen doen? Zelf heb ik in beperkte mate wel ranja, snoepjes en chips gegeten terwijl ik klein was. Ik ben er niet veel slechter van geworden. Dus er is niks mis mee op het een keer een dagje los te laten. Zelf merk ik aan dochterlief dat ze helemaal niet zo’n grote behoefte heeft aan alle zoetigheid en snacks. Het is al vaak te zoet en dat vindt ze niet lekker omdat ze daar niet aan gewend is. Ze propt zich ook niet vol met eten. Het is al vaak te veel voor haar.

Een paar maanden geleden zijn we wel volledig overgestapt op biologische verzorgingsproducten. Ik J Lavera. Naast dat ik het hele fijne producten vind, merk ik ook echt een verschil. Mijn huid is minder droog en trekkerig. Ik hoef minder vaak mijn haren te wassen. Lag er vroeger nog een raar filmpje op mijn haren nadat ik net had gewassen, nu voelt het echt schoon aan. Kortom voor ons alleen nog maar dit.

Maar toch hé ondanks dat je dus redelijk goed bezig bent, blijft het worstelen om een goede balans te vinden tussen je idealen en de werkelijkheid. Hoe idealistisch ben jij?