Pagina's

vrijdag 28 augustus 2015

Vrienden voor het leven

Vorig jaar zat dochterlief in een combi-klas groep 1/ 2. Na een paar weken viel thuis al vaak de naam van een meisje die net aan haar schoolcarriere was begonnen. Binnen een hele korte tijd ontstond er een hele nauwe band tussen de twee meisjes.Dochterlief maakt tekeningen voor haar vriendin, is oprecht bezorgd als ze een keertje niet op school is en bekommert zich om haar welzijn.  Onafscheidelijk waren ze en zijn ze. Als je ook foto's van ze samen ziet op school, dan zitten ze steevast naast elkaar. 

Nu schelen de dametjes exact een jaar in leeftijd. Dochterlief is inmiddels 6 jaar en vriendinnetje is 5 jaar. Dus aan het einde van het schooljaar was het dus onvermijdelijk dat ze in het nieuwe schooljaar niet meer bij elkaar in de klas zouden komen. Vriendinnetje realiseerde zich dat eerst niet maar dochterlief des te meer. Ze vond het vreselijk dat ze haar BFF moest missen. Dat een andere vriendin wel bij haar in de klas kwam, was een schrale troost. Als het aan dochterlief lag had ze de ene vriendin met liefde voor haar BFF geruild. 


Afbeeldingsresultaat voor bff
Tijdens de vakantie speelden de dames regelmatig met elkaar. Toen oma een paar vrijkaartjes had gewonnen voor de Apenheul, mocht dochterlief kiezen met welke vriendin ze daar naar toe wilde. De keuze was snel gemaakt. Dat kon natuurlijk maar één iemand zijn: haar BFF met haar moeder. De dames  hebben samen een topdag gehad waar veel werd geknuffeld maar ook regelmatig werd gekibbeld en gekat. Aan het einde van de dag werd er nog uitgebreid geknuffeld voordat ze afscheid konden nemen. 

Op de eerste schooldag hebben ze elkaar lopen zoeken. Er zijn twee schoolpleinen (voor en achter) en helaas speelden ze die dag niet op het zelfde plein. Dit blijkt ook standaard te zijn dus alleen bij het overblijven zien ze elkaar soms. Op zo'n moment hebben ze dan ook nog alleen oog voor elkaar. 
Afgelopen woensdag waren dochterlief en BFF alle twee uitgenodigd op een feestje. Via WhatsApp werden fotootjes verstuurd van het feestje en wie zaten er standaard naast elkaar: dochterlief en BFF.

Gelukkig kan ik het ook bijzonder goed met de moeder van BFF vinden. We zitten met veel dingen op één lijn. Als we samen een keer wat ondernemen met de meisjes dan is het ook altijd gezellig samen. Het is dus leuk dat het ook klikt vanuit de kant van de moeders. Wij zien ook dat de meisjes elkaar ontzettend missen dus spreken we nog steedsregelmatig af. Vaak blijven we dan bij elkaar hangen om bij te kletsen. Daarnaast hebben we ook veel contact via WhatsApp. We vinden het alle twee belangrijk dat we de vriendschap tussen de meisjes in stand proberen te houden zolang ze dat zelf ook leuk vinden. Intussen ontwikkelt er tussen ons ook een soort vriendschap.

Het is vooral leuk om zo'n hechte kleutervriendschap te zien. Ik ben benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Zouden het vriendinnen voor het leven worden? Ik ben benieuwd.

vrijdag 21 augustus 2015

Een nieuw begin

Daar stonden we dan dochterlief en ik maandagochtend. De boterhammen waren gesmeerd, de bekers weer gevuld en de tassen stonden klaar om aan een nieuwe schooljaar of werkgever te beginnen. 

Dochterlief vertrok huppelend met manlief samen naar school. De moeder van een vriendinnetje stuurde via WhatsApp nog een paar fotootjes en zo kon ik op afstand toch haar eerste schooldag in groep 3 meemaken. Zelf was ik ruim op tijd op werk. Het was een dag waar ik aan duizelingwekkend veel mensen werd voorgesteld en ook een berg informatie over mij kreeg uitgestort. Aan het einde van de middag werd ik soort van naar huis gestuurd. Ik was een van de laatste die weg ging om 17.15  (???). Die nacht sliep ik onrustig want ik moest alle nieuwe indrukken verwerken. Na een uur zag ik ineens hoe ik structuur kon aanbrengen en toen viel ik in slaap. De volgende dag moest ik naar een andere lokatie want ik moet mijn werk over twee standplaatsen verdelen. Hier ging het voorstelrondje net zo hard door en had ik bovendien ook een aantal kennismakingsgesprekken. Toch was dit minder overdonderend. Wellicht omdat ik die nacht bedacht had hoe ik het enigszins wilde structureren. De rest van de week was een combi van kennismaken maar ook meteen deelnemen aan projecten.Vandaag werk ik nog een halve dag thuis en dan is het weekend. Dan zit daarmee ook meteen de eerste werkweek erop. 

Zo'n eerste werkweek vind ik altijd raar. Je doet wezenlijk weinig en je bent nog erg zoekende. Ik ben daar slecht in. Ik moet altijd erg wennen aan nieuwe situaties. Ik moet letterlijk mijn weg zien te vinden en mezelf zien te positioneren. Ik werk samen met een collega. Haar aandachtsgebied is anders maar ze beweegt zich wel op mijn vakgebied. . Ik merk nu al dat ze het moeilijk vindt om dingen los te laten. Dus we zullenn daarover afspraken moeten gaan maken. Iets wat ik moeilijk vind want dat betekent grenzen afbakenen. Dat is heel moeilijk als je graag aardig gevonden wilt worden. Maar wil ik niet in mijn vorige valkuil vallen dan zal ik dat dus nu eens echt moeten gaan leren. Dan word ik maar wat minder aardig gevonden.

Dochterlief liet niet al te veel los over haar eerste werkweek. Ze is al wel volop bezig met de eerste stappen naar lezen, rekenen en schrijven te zetten. De juf sticktert er vrolijk op los dus elke dag komt DL met weer een sticker thuis. Ze zat ook aan een blokje tafels met haar vriendinnetje. Alleen vanochtend waren ze uit elkaar gehaald. Ik denk dat ze het net iets te gezellig hadden. Bovendien is DL nogal bezorgd of anderen alles ook wel goed doen waardoor ze haar eigen werkje nog wel eens wil vergeten. Alleen heeft DL net als ik ook moeite met veranderingen en nieuwe situaties. Ze moet ook even wennen. Voor haar geeft het zitten naast haar vriendinnetje ook weer houvast om de eerste weken door te komen en dus te wennen. Ze was dus volledig van slag vanochtend toen ze de verandering zag. Op vrijdag heeft ze een andere juf en die pakte ook niet echt door dus ik stond met een huilend en overstuur kind die mij niet meer los wilde laten. Uiteindelijk waren alle ouders weg en ik stond nog met een huilende DL in mijn armen en 24 paar oogjes op mij gericht. Met veel moeite heb ik DL ervan kunnen overtuigen dat ze me echt moest loslaten. Dat deed ze pas nadat ik had beloofd dat ik de situatie met de andere juf op maandag zal bespreken en de juf van vrijdag haar op schoot nam. En dan ga je toch niet lekker naar huis..... Ik hoop dat het verder goed is gegaan. Ik hoor het straks wel.

Straks gaan we van het weekend genieten en vooral van elkaar. Volgende week gaan we er weer met frisse moed tegen aan en langzaam wennen we weer aan de nieuwe situatie. 



donderdag 13 augustus 2015

Het is gratis he.

BBQ-en heeft als iets zomers. Alleen al de geur van het houtskool en verschroeid vlees met daarbij een lekkere salade, het is voor mij optimaal zomer. Om het plaatje helemaal ideaal te maken. zou het ook ergens op een strandje zijn maar we settlen voor de achtertuin. Gisteren deed ik samen met dochterlief boodschappen bij de L.idl. Ze hebben daar een ihele verzameling bbq-vlees. Bij gebrek aan zin en vooral ook een chronische vorm van luiheid kocht ik dus kant-en-klaar bbq-vlees. Nu heeft deze winkel een leuke actie. Als je zo veel zegeltjes verzamelt dan krijg je gratis een bbq-vlees. Dat had dochterlief goed onthouden. Dus zo ging het in de winkel.


DL : "Mam heb je het papiertje mee voor gratis vlees?" 

Ik: "Ja hoor schat, we gaan zo kijken of ze het nog hebben".

DL: "JAAAAAH MAAAAAAAAAAAAAAAAM het ligt hier hoor het gratis vlees". 

Ik: "Fijn nu  even kijken of we het rund- of varkenspakket meenemen. ooh jammer ze hebben alleen nog het varkensvlees-pakket". 

DL: "Fijn he mam, gratis vlees". 

Bij de kassa aangekomen, ging het gesprekje weer verder toen ik alles op de band legde.

DL: "Mam heb je dat papiertje? Het is gratis hoor". 

Ik: "Ja hoor schat, ik pak het zo."

DL: "Maar Mam dan moet je dat papiertje er nu wel bij leggen want het is gratis hoor."

Achter mij stond een ouder echtpaar die geamuseerd mee luisterde. Vooral het hameren van dochter of het feit dat het gratis was, vonden ze heel grappig. Intussen bedacht ik me dat het wel even wat minder mocht. Dus:

Ik: "Schat ik weet echt wel dat het gratis is, dat vergeet ik niet. Lief dat je er ook aan denkt". (poging tot positief opvoeden)

DL tegen kassamedewerkster: "Het is gratis hoor dus we hoeven er niet voor te betalen". 

De dame achter de kassa lachte en verzekerde DL dat we er niet voor hoefden te betalen. DL was opgelucht.

Vanavond gaan we bbq-en. Ik verwacht dat ze ook nog een paar keer hard door de tuin roept dat dit vlees toch echt gratis was. Fijn dat ze dit woord zo goed begrijpt. Ach en stiekum is het best grappig en geef ik haar nog eens extra knuffel.

Dus voor iedereen: WE BBQ-en VANAVOND MET GRATIS VLEES. Zo het kan maar gezegd zijn :-).

woensdag 12 augustus 2015

Mogen we alsjeblieft weer naar school of werk?

Daar waar op Facebook de vrolijkste vakantiekiekjes verschijnen en het lijkt alsof iedereen optimaal geniet van de vakantie, kijken wij inmiddels reikhalzend uit naar volgende week. We hebben alle drie het punt bereikt dat we weer terug willen naar het normale ritme en de structuur van een school- of werkdag. We zitten te veel op elkaars lip, laat ik het maar gewoon eerlijk zeggen. Dat lip-zitten werkt voor ons niet goed want we zijn alle drie mensen die de ruimte nodig hebben om ons eigen ding te doen. Het is dan heel prettig als de een naar school gaat en daar haar vriendjes ziet, de ander naar kantoor verdwijnt en de laatste thuis op zolder zit te werken. Als we elkaar dan 's avonds weer zien en elkaar in de keuken en om de eettafel treffen, vinden we elkaar hardstikke lief en hebben we elkaar veel te vertellen. Uiteindelijk werkt dat dus bij ons het beste.

Afbeeldingsresultaat voor school holiday quotesIk had dus vier weken echt vrij. De eerste week vertrokken we voor een week naar Duitsland, daarna heb ik een halve werkweek lopen steggelen over mijn droombaan die in een k-baan veranderde, toen hadden dochterlief en ik een week vol met uitstapjes gepland met haar vriendjes en vriendinnnetjes, vertrokken we nog voor een lang weekend naar Friesland en nu zitten we dus in de laatste week van de vakantie waarbij we vooral in en om het huis blijven. De behoefte om nog uitstapjes te maken is bij ons allen ver te zoeken. We willen gewoon alle drie een beetje aan rommelen. Als ik dochter vraag "wat wil je doen" dan is het standaard antwoord "gewoon thuisblijven en mijn joggingbroek aan". Meestal wordt dit dan nog gevolgd door "mam, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen voordat ik naar school kan". De schat. Ze wil namelijk heel graag goed leren lezen en rekenen. Dus ze is helemaal klaar om de uitdaging  van groep 3 aan te gaan. Hopelijk vindt ze het over een paar weken nog net zo leuk als nu ;-).

Inmiddels zit ik ook met een onvoldaan gevoel. Ik had namelijk hele wilde plannen. Nou ja wild wil ik zo ook weer niet noemen, misschien eerder iets te ambitieus. Ik wilde namelijk mijn huis opruimen. Het leek me wel handig om iets te doen aan de dichtgeslibde kasten en zolder als je wens hebt om te verhuizen. Minder spullen is ook minder dingen om te verhuizen en te tillen. Nu wordt elke poging tot opruimen professioneel gesaboteerd door manlief want hij hecht zich nogal aan alles. Als ik dus met veel moeite een doos met spullen heb gevuld dan werpt hij er nog een kritische blik op en als ik niet uit kijk dan haalt hij bijna alles er weer uit. Het beste zou zijn als hij een tijdje weg zou gaan zodat ik even helemaal los kon gaan maar ja om hem nu weg te sturen, dat doe je dus ook niet. Dus pak ik de momenten dat hij weg is en dan ruim ik (vrolijk) op, zet alles in de achterbak van de auto en breng het weg. Tot nu toe mist hij nog niet de reclamefolder van 1990 (zucht). 

Ook had ik de ambitie om iets te doen aan de enorme stapel boeken die ik de laatste jaren op rommelmarkten, kringloopwinkels en de vrijmarkt heb verzameld. Volgens mij liggen er iets van 20-25 boeken te wachten om te worden gelezen. Als ik die stapel zie dan word ik al onrustig en tegelijkertijd ook heel blij. Ik zie me dan namelijk lekker languit op de bank zitten met een grote pot thee binnen handbereik. Niks fijner dan me verliezen in een goed verhaal. Alleen de realiteit is dat ik alleen kan lezen als dochterlief slaapt of er niet is. Is zij er wel dan kom ik vaak niet verder dan een halve bladzijde die ik dan vaak ook nog een paar keer heb gelezen want om de haverklap staat ze naast mij met een vraag. Dus ik lees in de uurtjes die ik voor mezelf heb. Althans als ik niet te moe ben want als ik moe ben dan branden mijn ogen zo. En ja ik heb een goede leesbril.

Dus ik heb me er inmiddels maar (deels) bij neergelegd dat de dingen anders lopen dan ik in eerste instantie had bedacht. Is dat niet het lot van ieder mens? Maandag gaat dochterlief weer huppelend naar school en ik begin aan mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. Alles wordt dan weer "normaal" voor zover mogelijk en dat is stiekem best fijn. 

Zo en nu gaan we vanmiddag foto's inplakken. Dat was ook een klusje dat ik had willen doen. We zijn met de foto's ergens in 2008 blijven hangen. We kunnen dus nog iets van 7 jaar weg plakken. 

dinsdag 4 augustus 2015

De wondere wereld van de hypotheken

Zoals ik al eerder schreef, heb ik momenteel nog een hypotheek onder personeelsvoorwaarden. Ik kreeg toen ik deze afsloot een korting van 30% dus in plaats van 5,65% betaalde ik 4% voor een rentevaste periode van 12 jaar. Per maand scheelde dat nogal een slok op een borrel want zo spaarde ik gemiddeld EUR400 uit. Toendertijd was dat een goede deal. Inmiddels is 4% rente achterhaald en kun je als consument zonder wat voor korting dan ook je hypotheek een stuk goedkoper afsluiten.

Vandaag besloot ik mijn hypotheekakte eens goed door te lezen. Wellicht kon ik toch eerder mijn rente verlagen zonder boete dankzij een of andere clausule. Helaas bleek niets minder waar. Er stond dus mij niets anders te doen dan mijn huidige hyptheekverlener te bellen om de siuatie te bespreken. Het is namelijk zo dat als de 5,65% rente in zou gaan, ik financieel het moeilijk zou krijgen. Dus na lang wachten, verkeerd worden doorgebonden en nog een keer bellen, kreeg ik een hypotheekadviseur aan de telefoon.

Het was een doortastende man die meteen alle scenario's door begon te rekenen. Als ik mijn hypotheek zou oversluiten voor 10 jaar tegen een rente van 3,1% zou ik iets minder dan EUR20.000 boete betalen. Dat zou wellicht een interessant scenario zijn als wij geen verhuisplannen hadden. Echter wij willen op termijn verhuizen. Wellicht zelfs nog wel dit jaar dus dan zou ik gek zijn om zo'n hoge boete te betalen. Een ander scenario was rentebemiddeling. Hij kwam uit op een rente van 4,55%. Per maand scheelt dat nog altijd EUR300. Met wat zuiniger leven kunnen we deze EUR100 extra wel ophoesten. Mocht ik dan toch besluiten op binnenkort te verhuizen dan breekt mijn hypotheek en rente open en vervalt ook de rentebemiddeling. Er waren geen boetes aan verbonden. Zelfs al zou ik maar 2 maanden van dit scenario gebruik maken. Ik heb een offerte aangevraagd. Ik kan het dan nog rustig nalezen voordat ik een beslissing neem. 

In september ga ik eens rustig kijken wat de mogelijkheden zijn op hypotheekgebied, mocht ik een nieuw huis gaan kopen. Ik heb al een huis gezien waar ik helemaal verliefd op ben. Manlief ziet ook de potentie. Dochterlief heeft bij wijze van al haar kamer gekozen. Het zou fijn zijn om ergens anders een soort van frisse start te maken. Mijn huidige huis is op zich prima maar er is hier te veel gebeurd. Bovendien heb ik geen leuke buren. We worden constant in de gaten gehouden. Er is maar weinig privacy en dat werkt inmiddels een beetje op onze zenuwen. Als we dan een huis kunnen vinden met een praktischere indeling, iets meer privacy en een fijne hypotheek (zonder personeelsvoorwaarden) dan zou dat heel fijn zijn.

Dus nu wordt het wachten op de offerte. Pff maar inmiddels gaan de verhuiskriebels ook steeds meer opspelen. Wordt dus zeker vervolgd.

zaterdag 1 augustus 2015

Geld of rust: wat is belangrijker?

Dit jaar kan ik nu al met zekerheid het jaar van de verandering noemen. Verandering in mezelf maar ook verandering van baan. Vooral de verandering van baan was nogal wat. Ik begon weifelend met de eerste stappen op de sollicitatiemarkt. Inmiddels kun je mij een all-rounder noemen op het gebied van sollicitatiegesprekken voeren en ga ik zelfs al patronen herkennen in de gesprekken en vragen. Vanaf eind maart heb ik elke week minimaal 1 tot 2 gesprekken gehad. Als ik er nu op terug kijk, dan is dat natuurlijk gekkenwerk vooral gezien hoe ik mij toen voelde. Elke keer moest ik weer de energie vinden om een geinteresseerde en opgewekte indruk te maken. Ik moest de toekomstige werkgever iedere keer ervan overtuigen dat ik toch echt wel de kandidaat was die ze heel graag wilde hebben. Dat lukte wonderbaarlijk goed. Zo goed zelfs dat ik iedere keer werd uitgenodigd voor een vervolgsgesprek. Uiteindelijk leidde dit tot drie aanboden voor een baan. Eén baan heb ik direct afgewezen. Het voelde niet goed. De manager waarvoor ik moest werken, was zo direct dat het mij afschrikte. Ik houd van directe mensen maar zij kan ook mensen schofferen. Ik zou daar op mijn tenen gaan lopen om haar vooral niet tegen de haren te strijken. Ik wil niet zo werken dus de beslissing om dat aanbod af te wijzen was makkelijk. Toen waren er nog twee banen over. En dat werd een ware thriller.

Baan 1 is een baan die veel flexibiliteit bied en waarbij ik twee dagen vlak bij mijn huis werk. Het is makkelijk te combineren met de zorg voor dochterlief. Ik kan haar dan zelf ook naar school brengen. Dingen die voor mij belangriijk zijn. De andere baan was een managementsfunctie. Ik zou daarvoor regelmatig naar een andere locatie moeten op 1,5 uur afstand reizen bij geen file. Ook zij boden de mogelijkheid om 1x per week thuis te werken. Baan 2 is de baan die ik eigenlijk altijd heb willen hebben: internationaal, zelfstandig en goede doorgroeimogelijkheden. Alleen toen kwam het salarisvoorstel. Op basis daarvan zou ik niet rondkomen dus deed ik een tegenvoorstel die significant hoger was. Binnen 4 uur hoorde ik dat dit akkoord was onder de voorwaarde dat ik dan 40 uur per week zou gaan werken. Ik wilde daarmee akkoord gaan als ik een dag thuis zou mogen werken. In eerste instantie bleek dat geen probleem maar toen kwamen de haken en ogen. Ze wilde dat ik minimaal 1x per week naar de andere locatie ging. Soms zelfs 2x per week. Ze konden mij geen vaste thuiswerkdag aanbieden. Soms zou ik vier weken achter elkaar 5 dagen op kantoor moeten verschijnen waarna ik vervolgens weer een keer thuis kon werken. In mijn sollicitatiegesprek had ik duidelijk aangegeven dat een dag thuis of voor mij essentieel was. Het leek er dus meer en meer op dat ze dat eigenlijk liever niet wilde. Het heeft mij veel tranen gekost want ik realiseerde me dat mijn droombaan niet te combineren was met de zorg die ik aan mijn dochter wilde geven. De gedachte dat ik ook 1 tot 2x per week ver moest reizen om op een andere locatie te werken, was voor mij ook te veel. Ik kreeg een halve dag om het aanbod te overdenken. Uren hebben we er samen over gesproken. Het verschil in salaris was groot en bij baan 2 zou ik een vast contract krijgen. Alleen ik barstte iedere keer in huilen uit als ik dacht dat ik mijn vrijdag niet meer met met mijn dochter had.  Ik kon dat niet aan mezelf verantwoorden. Uiteindelijk heb ik dus besloten om voor baan 1 te gaan: minder salaris dan baan 2 (al is dat nog steeds goed) maar meer flexibiliteit en tijd met mijn dochter. Het knaagt nog steeds maar ik weet wel dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Dus nu komt er eindelijk ook een einde aan de lange en intensieve zoektocht naar een andere baan. Ik heb inmiddels opgezegd bij mijn oude werkgever en ik ben vanaf half juli vrij. Half augustus begin ik bij mijn nieuwe werkgever. Mijn oude werkgever belde mij vorige week nog dat ze iets voor mijn afscheid wilde doen. Ze boden mij een borrel aan. Nu heb ik een bloedhekel aan borrels dus ik heb daar vriendelijk voor bedankt. Sindsdien heb ik niks meer gehoord. Wel kijken mijn ex-collega's regelmatig op mijn Linked-In profiel om te zien waar ik straks ga werken. Dat heb ik namelijk niet veteld: 1. omdat ik nog niet wist welke baan  het zou worden en 2. omdat ik daar geen behoefte aan had. 

Half juli zijn we ook 6 daagjes naar Duitsland geweest. Alleen daar lag een beetje een schaduw op omdat ik nog steeds aan het wachten was op het salarisvoorstel van baan 2. Daar hebben ze namelijk 3 weken over gedaan nadat ze mij de baan aanboden. Ik vond het vervelend omdat ik zo graag mijn vakantie was ingegaan met zekerheid en afgesloten zaken. Dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Gelukkig heb ik nu nog twee weken vrij dus ik hoop nu mijn rust te kunnen vinden. 

En daarna is het werken en mijn hypotheek omzetten. Of een ander huis kopen want dat overwegen we ook serieus. We zijn zelfs al ergens wezen kijken. Kortom veranderingen nog genoeg alleen hopelijk in wat rustiger vaarwater dan de laatste paar maanden.