Pagina's

woensdag 4 november 2015

Zo heb ik me even daarop verkeken.

Zo heb ik mij even verkeken op mijn baan. Leuke inkopper he. Het is echter wel de gedachte die de laatste weken al een aantal keren door mijn hoofd is geschoten. Ik dacht vooraf dat ik in een vrij rustige omgeving zou komen waar ik tijd zou hebben om dingen structureel aan te pakken. Deels werd dat ook ingegeven door een opmerking van de recruiter in het sollicitatie-traject. Hij dacht namelijk dat ik overgekwalificeerd was voor de baan. Die opmerking kleurde mijn beeld van de baan dus aardig. Het heeft er zelf toe bij gedragen dat ik nog lang met andere lopende sollicitaties ben door gegaan. Realiteit is echter anders.

Een typische dag is een bomvolle agenda met afspraken, mensen die met vragen langs komen en tussen de bedrijven door probeer ik nog wat werk te doen. Ik word een beetje geleefd naar de waan van de dag. Intussen lopen er ook allerlei onderzoeken die ontzettend veel tijd kosten om op een goede manier te doen. Structureel aan dingen werken is er dus weinig bij.

Het werk neemt mij soms zelf zo in beslag dat het mij 's nachts in mijn slaap nog achtervolgt of dat ik een paar uur wakker lig en mijn werk lig te overdenken. Jammer genoeg heb ik de helderste momenten wanneer ik dus eigenlijk zou moeten slapen. Het zal er allemaal wel mee te maken hebben met dat ik dan eindelijk de tijd en rust neem om de dingen te verwerken. 

Gelukkig vind ik mijn baan leuk en dan in echt leuk. Ik word gewaardeerd en ik heb behulpzame en gezellige collega's. Alleen ik ben wel een éénpitter waardoor veel bij mij komt te liggen. Nu is grenzen aangeven mijn grootste struikelblok. Blijkbaar is deze baan dan toch voor een reden op mijn pad gekomen want ik leer in sneltreinvaart te delegeren. Iets wat voor iemand die zich te verantwoordelijk voelt en het moeilijk vindt om dingen om los te laten een hele prestatie is. Zo zie je maar weer dat dingen gebeuren om een reden. Blijkbaar moest deze baan op mijn pad komen om te leren los te laten. Doe ik dat niet dan verzuip ik namelijk binnen de kortste tijd onder een berg werk.

Nu zou ik natuurlijk er ook voor hebben kunnen kiezen om 's avonds thuis nog even achter mijn laptop te kruipen om zo achterstanden weg te werken. Ik doe dat bewust zo goed als nooit.  Ik ben namelijk na een werkdag heel hard toe aan mijn rust. Ik moet alle prikkels van de dag verwerken door even iets heel anders te doen. Bovendien denk ik dat ik daardoor ook een verkeerd signaal af geef. Zo lang ik alles maar via doorwerken in de avonden en de weekenden probeer op te lossen, zal er niemand zijn die misschien denkt dat er een poppetje bij moet komen. Dus ik leg dus tussen een duidelijke grens tussen thuis en werk. En uiteraard geldt hier wel bij uitzonderingen daargelaten. Soms kan het niet anders.

Ach en zo zit ik inmiddels al weer volop in het werk. Wie had dat een jaar geleden gedacht? Ik niet.