Pagina's

woensdag 25 februari 2015

Rust, reinheid en regelmaat

De drie R-en: ik ben er wel van. Iedereen hier in huis lijkt er wel bij te varen. Sinds ik ziek thuis ben, is de regelmaat hier veranderd. Alles loopt in een rustiger tempo en ik vind het heerlijk. Ik vind het fijn om niet meer na een lange werkdag snel een hap in elkaar te draaien zodat dochterlief nog enigszins op tijd in bed ligt. Ik vind het fijn dat ik nu meer tijd voor haar heb om uren te kunnen knutselen en samen kleurboeken vol te kleuren. Wist je trouwens dat kleuren heel therapeutisch en rustgevend is? Het is leuk om samen filmpjes op youtube voor 1.000 miljoenste keer samen te kijken. Ik vind het heerlijk om me te verliezen in haar fantastiewereldje die voornamelijk bestaat uit prinsessen en elfjes. Als ze later groot wordt, wil ze trouwens prinses worden. Ik geniet intens van onze gesprekjes samen. Sinds ik thuis ben, lijkt het er ook op dat dochterlief ineens veel meer over dingen praat. Als ik er wat dieper bij stil sta, heerst er gewoon meer rust in huis. De gejaagdheid is weg. 

Toch zijn er natuurlijk dagen bij dat er dingen moeten en we niet naar de waan van de dag kunnen leven. Zo had ik vorige week elke dag wel een afspraak. Ik kan dan reikhalzend uitkijken naar die lege dag in mijn agenda zonder enkele verplichting. Heerlijk vind ik het om als ik dochterlief naar school heb gebracht rustig op de bank te gaan zitten met een beker thee of koffie. Soms kijk ik naar ons aller Dr Phil, soms kijk ik naar trouwjurken of huizen op TLC en soms doe ik helemaal niets maar zit ik gewoon op de bank. Het kan zijn dat ik in de ochtend ook nog een uurtje lees. Daarna ben ik soort van wakker of opgeladen om iets te gaan doen. Ook daar moet je je niet al te veel van voorstellen want dat pas ik helemaal aan hoe ik me voel die dag. Dus de ene keer loop ik op te ruimen en schoon te maken en de andere keer vind ik mijn boek het allerbelangrijkste. Het gevoel van geen verplichtingen te hebben en niet geleefd te worden door de agenda van een ander vind ik heel bevrijdend. Het geeft mij de broodnodige rust die heel lang ver te zoeken was. 

Zo kan ik nu al enorm uitkijken naar over 10 dagen. Ik heb dan een week, gewoon een hele week, waar ik helemaal niets hoef te doen. Geen afspraken, gewoon helemaal niks. Luxe ten top voor mij. De komende dagen zullen wat hectischer zijn. Morgen heb ik nog een dag voor mezelf. Dochterlief wilde perse naar de opvang want haar vriendinnetje is er op donderdag ook. Dus ze mag daar een paar uur lekker spelen en uitrazen. Op een of andere manier legt mijn entertainment-programma het toch iedere keer af tegen die van de opvang. Zo jammer ;-). Maar omdat fladder dus naar de opvang wil, heb ik de dag voor mezelf. En wat leukers is er dan om je op je financien en je huishouden te storten? Dus morgen mag (beter moet) ik de administratie van huize Geld of Je Leven bijwerken en daarna wil ik nog wat in huis doen. Vrijdag komt mijn moeder om het weekend bij ons te zijn. Ik ben namelijk maandag jarig. Alleen maandag had ze al een afspraak. Wie denkt dat je als gepensioneerde rustig achter de geraniums kan gaan zitten heeft het goed mis. Mijn moeder heeft een druk eigen leventje. Gelukkig maar. Maandag heb ik dan weer een dagje voor mezelf maar moet ik me ook voorbereiden op mijn sollicitatiegesprek woensdag want volgende week dinsdag vertrek ik daarvoor al. Donderdag en vrijdag heb ik dan ook nog afspraken en dan is het rust. Ik kijk er nu al naar uit. 

Soms vraag ik me af hoe het straks verder moet als ik weer ga werken. Ik vaar namelijk beter bij rust en regelmaat dat bij de hectiek van combineren van werk en thuis. Ook daar zal ik wel weer een ritme in vinden maar hopelijk een gezonder ritme dan vroeger. 

Ooh en als iemand zich nog afvroeg wat er met de derde R reinheid is gebeurd. Dat is iets vanzelfsprekend. 

dinsdag 24 februari 2015

Poeh. poeh dat is een opluchting

Ik heb even een heel klein juichmomentje..... joepie. De komende twee weken is iedereen die ook maar iets met mijn reintegratie te maken heeft op vakantie of in training. Dus tot 16 maart heeft eigenlijk helemaal niemand tijd voor mij. En laat ik dat nu even helemaal niet erg vinden. 

Ik kan me de komende dagen concentreren op mijn sollicitatie. Daarna kan ik nog even tot rust komen. Om vervolgens wel weer verder te zien. Er is inmiddels wel met de arbeidsdeskundige gesproken. Dus misschien dat ik nog wat van hem hoor. 

Stom he maar het lijkt of er ineens een last van mijn schouders valt. En toch voel ik me ergens ook wel weer schuldig want had ik nog einde vorige week gebeld dan had ik deze week nog wel met iedereen kunnen spreken. Alleen een buikgriep gooide roet in het eten en zij hebben inmiddels overvolle agenda's. Toch overheerst de opluchting. Nu maar hopen dat ik half maart ook supergoed nieuws heb zodat ik niet meer terug moet.

maandag 23 februari 2015

En toen was ik weer ziek...

Donderdagavod was ik moe. Nu vond ik dat niet verbazingwekkend want ik had een middag vol afspraken gehad waarvan een sollicitatiegesprek en een intake bij de fysio therapeut. Dus ik besloot op tijd naar bed te gaan in de veronderstelling dat een goede nacht slaap alles zou oplossen. Vrijdagmiddag voelde ik me echter zo moe dat ik halverwege de midddag naar boven verdween om een middagdutje te doen. Mijn armen voelden als twee blokken beton aan en mijn rug voelde ook gespannen aan. Het middagdutje hielp niet veel. Dus ook vrijdagavond lag ik er weer vroeg in.

Zaterdagochtend werd ik helaas weer wakker met een katerig gevoel. Langzaam brak de realisatie door dat ik wel eens ziek aan het worden was. Tegen het einde van de ochtend ben ik nog naar zwemles geweest met dochterlief. Alle geluiden in het zwembad kwamen velen malen harder binnen. Wat was ik blij toen ze klaar was en overigens met een derde sticker kwam aanzetten. Thuis verdween ik weer richting bed. Daar heb ik de rest van de middag in gelegen. 's Avonds ging het mis. Weer voelde ik de pijn in mijn maagstreek naar boven komen. Nu had ik inmiddels een kleine tip gehad om de pijn te kunnen managen. Dus heb ik ergens tot diep in de nacht me  op mijn buikademing geconcentreerd. De pijn was hierdoor te managen. Alleen sliep ik de hele nacht amper. Zondag ging het goed mis: ik was ziek. De hele dag heb ik in bed gelegen met een emmer en toilet binnen hand- of sprintbereik. Alleen van het woord eten werd ik al misselijk. Drinken kreeg ik ook amper naar binnen. Halverwege de avond voelde ik me heel langzaam beter worden. Alles was eruit maar mijn lijf was op. Dus huppakee weer naar bed. Ik heb het klokje rond geslapen. Vandaag voel ik me slap maar het gaat weer. Dus of dit nu weer een reactie is op werk of dat ik gewoon iets onder de leden had, ik weet het niet. Het kan ook een reactie zijn op het vergeten innemen van mijn maagtabletten. Gisteren heb ik ik toch maar even de bijsluiter gelezen en daarin staat dat je niet zo maar kan stoppen. Dat moet langzaam worden afgebouwd. Dus ik heb gisteren meteen een alarmpje op mijn telefoon gezet zodat ik het niet meer vergeet. Stom ook om het te vergeten maar het ging even zo goed weer en dan tja....

Ondertussen prijs ik me wel gelukkig dat het deze week is gebeurd en niet volgende week. Je moet er toch niet aan denken om ziek een serie sollicitatiegespreken te doen en daarvoor ook nog eens in het vliegtuig te moeten stappen. 

Nog een kleine update over de gang van zaken over mijn reintegratie op werk. De bedrijsarts wil abslouut dat er een externe arbeidsdeskundige wordt ingeschakeld. Daarnaast kan ik al wel het gesprek met de andere manager aangaan die openstaat om mijn een plek in zijn team aan te bieden ter reintegratie. Ik neem vanavond of morgen contact met hem op om een afspraak te maken voor na mijn sollicitatiegesprek. Dat laatste heeft namelijk nu prioriteit. 

donderdag 19 februari 2015

Ik weet het even niet meer.

Soms weet ik het ook niet meer met werk enzo. Dacht ik vanochtend dat het traject van het advies van het inwinnen van extern advies over mijn reintegratie zou worden opgestart en dan gebeurt er weer iets. Ineens kreeg ik aan het einde van de middag een email van HR. Ze had gesproken met haar collega bij een ander bedrijfsonderdeel. Ze gaven aan dat er mogelijkheden tot reintegratie zijn. Althans het is bespreekbaar. Er zijn echter geen mogelijkheden om daar permanent aangesteld te worden. Vervolgens stuurde ze met de email de contactgegevens op. Kortom de bal ligt nu bij mij.

Intussen draaide mijn hersenen weer overuren. Ik vind de timing frappant. Direct nadat de bedrijfarts advisseert een ander traject te willen opstarten, komt zij met een voorstel. Het traject gaat mijn bedrijf geld kosten. Ik vraag me dus af of haar email een toevallige samenloop van omstandigheden is of een reactie op het advies van de bedrijfsarts. Ik vind de timing te toevallig. Vooral ook omdat ze eerder tegen mij heeft gelogen over het feit dat ze contact had opgenomen met de bedrijfsarts.
Ze schrijft dat ze contact heeft gehad met HR van het andere bedrijfsonderdeel. Is er ook contact geweest met de manager? Welke verwachtingen zijn er geschept? Is dit een duurzame oplossing of wordt er verwacht dat ik daar een paar weken werk en dat ik dan weer terugkeer naar mijn oude afdeling? Er zijn zoveel losse eindjes. Er bekruipt me ook een beetje het gevoel dat er iets meer speelt.

Ik ben van plan om de email door te sturen naar de bedrijfarts. Hij mag adviseren wat ik nu moet doen. Ik zal daarin de voorkeur uitspreken dat ik liever het traject opstart met de externe bedrijfskundige. 

Ik weet even niet meer zo goed wat ik ervan moet denken. Ik vind het ook jammer dat mijn dag zo moet aflopen. Ik kwam namelijk best enthousiast thuis na het sollicitatiegesprek. Het gesprek verliep prettig. Dan is dit een beetje een domper. Zucht wat een toestand weer. 

Reintegreren: we gaan extern.

Vanochtend had ik een telefonische afspraak met de bedrijfsarts. In de tussenliggende tijd was er op het zoeken naar mogelijkheden om te reintegreren het een en ander voorgevallen. Ik vatte het in het kort samen en vertelde ook hoe ik het had ervaren. Hij was not amused dat zijn advies van "reintegreren op een andere werkplek" initieel niet was opgevolgd en dat er beweerd was dat toch integreren op de eigen werkplek door hem akkoord was bevonden. Zoals ik al had verwacht, was dit dus niet waar. Hij vond het hele proces te moeizaam lopen. Ik stelde me cooperatief en flexibel op terwijl ze op het werk het onnodig complex maakte. Dus hij wil nu dat er een externe arbeidsdeskundige wordt ingeroepen. Intussen heb ik weer 4 weken respijt gekregen. 

Het voelt goed dat hij zo daadkrachtig optreedt en dat hij mijn belangen goed behartigt. Het voelt tegelijkertijd ook eng dat er nu een externe bij moet worden gehaald omdat zij er zo'n zooitje van maken. Het is best heftig dat we dit niet samen in goed overleg kunnen oplossen en dat het nu zo moet escaleren. Ik moet dit nog even verwerken en realiseren dat ik niets maar dan ook niets verkeerd heb gedaan. Eigenliijk doe ik alles goed. Ik weet dat diep van binnen maar ik moet het toch accepteren. Ik vind het namelijk best heftig dat er een externe deskundige moeten worden ingeroepen voor advies. Alleen de bedrijfarts heeft er genoeg van dat er zo slordig met mij wordt omgesprongen. Ergens heb ik de sympathie gewonnen van de bedrijfarts want hij eindigde het gesprek met houd je haaks. Dat voelde goed aan. Misschien zou ik eens bij hem in de leer moeten voor het stellen van grenzen ;-).

Soms wenste ik dat ik een buffer had die toereikend was om mijn baan op te zeggen of dat ik het lef zou hebben om mezelf te laten uitkopen. Mijn gevoel zegt dat zowel mijn werkgever en ik klaar met elkaar zijn en we beter afscheid van elkaar kunnen nemen. Alleen geld he... dat heb je toch nodig om te leven. En laat geld nu net iets zijn wat ik niet voldoende heb om zo'n gewaagde keuze te nemen. Bovendien waarom zou ik het ze te makkelijk maken? 

Vanmiddag heb ik een sollicitatiegesprek in Amsterdam. Ik ga daar ontspannen naar toe want mijn hart ligt bij de andere baan. Het is alleen fijn om eventueel nog iets anders achter de hand te hebben. Mijn enhousiasme voor de andere baan groeit met de dag. Ik hoop zo dat ik dit straks kan overbrengen in mijn gesprekken. Ik ga proberen zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Als ik hiermee mijn zenuwen onder controle kan houden, dan hoop ik een verpletterende indruk te maken. 

Toch zal ik blij zijn als deze toestand achter de rug is. Ergens ben ik ook "blij" dat dit mij is overkomen/ overkomt want ik heb de laatste 4 maanden nog nooit zo veel over mezelf geleerd. Dat is iets waar ik de rest van mijn leven profijt van zal hebben en dat niemand van mij afpakt. Dus het is beter om van iets wat in eerste instantie negatief is, iets positiefs te maken want daar put je veel meer kracht uit. Voor zover mijn wijze les ;-).

woensdag 18 februari 2015

Uhm sporten... wat is dat?

Ik ben van nature een denker. Nog beter gezegd ik kan dingen tot op het bot analyseren omdat ik zo graag wil begrijpen waarom dingen gebeuren of overkomen. Meestal vind ik hier overigens geen antwoord op. Het kan soms een hele dagtaak zijn dat denken. Vaak ben ik dan 's avonds bekaf. Voordeel is dat ik meestal als een blok in slaap val. Nadeel is dat als het mij echt heel erg bezig houdt dat ik onrustig slaap of het in mijn dromen terug komt. Daar gaat dan de broodnodige nachtrust. De volgende dag ben ik dan geradbraakt.

Mijn psychologe raadde mij aan om dus wat actiefs te gaan doen waardoor ik dus minder in mijn hoofd bleef zitten. Nu kan ik een berg bezwaren opnoemen om vooral maar niet iets actiefs te doen. Ik associeer actief al vaak met sporten en laat ik daar nou een bloedhekel aan hebben. Daar waar manlief 5-6x per week gaat fitnessen/ cardio-en en ook echt niet zonder kan, ben ik dus het tegenovergestelde van sportief. Misschien is het wel het gym-trauma waar ik altijd als laatste werd uitgekozen omdat ik gewoon onhandig was. Ik was zo'n meisje die als ze een bal naar zich toe zag komen opzij sprong. Heel onhandig natuurlijk bij de meeste balsporten. Rennen vond ik/ vind ik ook een ramp. Ik kan er gewoon de lol niet van inzien. Vroeger moest ik met school een rondje rond een plas rennen. Rampzalig vond ik dat. Vaak spraken we af met vriendinnen die dan buiten het zicht van de lerares met een fiets op ons stonden te wachten zodat zij ons al fietsend een stukje verder konden brengen. Het enige wat ik altijd leuk vond, was (jazz)ballet. Elke vrijdag mocht ik me een uurtje uitleven op de dansvloer. Ik was geen ster maar wat vond ik het heerlijk om zo mooi vloeiend op muziek te bewegen. Toen ik wat ouder werd (zo dat klinkt bijna bejaard) ging ik Pilates doen. Ook deed ik soms mee met een aerobic/ dansles. Pilates bracht rust en ontspanning. Terwijl het dansen de ontlading gaf. Wat was ik trots als ik in beide lessen of het tempo kan bijhouden of de oefening in mooie vloeiende bewegingen kon uitvoeren. Alleen toen werd ik zwanger en stond ik na een paar weken in de zwangerschap bij de lessen te tollen op mijn benen. Dus ik stopte en daarmee stopte ook mijn enigszins sportieve carriere. Ik zeg nu altijd maar gekscherend dat mijn nieuwe sport achter mijn kind aanrennen is. 

Nu vond zij dat ik niet perse hoefde te sporten maar ik kon ook gaan wandelen. De natuur opzoeken. Alleen dat is gewoon niet mijn ding. Ten eerste ben ik dan eerst tien (auto)minuten onderweg om het eerste echte stukje natuur te zien en en ten tweede ik vind het niks om alleen in bossen of duinen te lopen.  Bovendien wordt het dan zo'n dingetje. En laat ik nu allergisch zijn voor iets dat als moeten aanvoelt. Dat ga ik dus vermijden zo goed als ik kan. Dus ging ik op zoek naar Pilates lessen. De sportschool waar ik dat vroeger deed, bestond inmiddels niet meer dus dat was geen optie. Twee dorpen verderop vond ik een Body & Mind centrum. Dat klinkt heel zwevend maar toch voelde datgene wat ik las goed en interessant aan. Dus informeerde ik of ik een proefles  mocht volgen. Ik bleek altijd welkom te zijn. Vandaag zou ik een les Pilates & Yoga gaan doen. Jaja je leest het goed, zou....... Ik heb namelijk weer een heleboel goede excuses gevonden om niet te gaan. Zo moet ik op aanraden van de maagarts fysiotherapie gaan proberen om de stress op mijn nek te verminderen. De problemen die ik laatst met mijn maag had zijn puur stressgerelateerd (goh) en het waren dus stresskrampen.  Dus tja is Pilates dan wel goed (en ja ik weet het antwoord hierop)? Ook vond ik dat de keuken hoognodig heel grondig schoongemaakt moest worden. Ooh en de slechtste reden van alles: het miezerde buiten. Heb ik jullie al verteld dat ik een kei ben in het vermijden en het verzinnen van excuses? Dus ik ging vandaag niet. 

Wel heb ik mijn keuken van boven tot onder en achter elke richel schoongeboend. Manlief keek bewonderd toe hoe mooi blinkend het fornuis was. Hij was zwaar onder de indruk van mijn schoonmaakkunsten. Ergens in mijn schuilt toch nog een beetje een goede huisvrouw. Het voelt heel fijn om naar zo'n schone keuken te kijken.  En volgens mij met schoonmaken verbrand je ook een heleboel calorieën en is dat ook inspannend werk. 

Toch zou ik best naar Pilates willen. Ik heb daar vroeger veel aan gehad en ik vind het oprecht heel leuk om te doen. Ik heb nu voorgenomen om nadat ik van mijn sollicitatie uit het buitenland terug ben, dit serieus op te pakken. Er is dan ook weer meer rust (hoop ik) in mijn koppie. In de tussentijd doe ik mijn ontspanningsoefening. Ooh en ik weet niet of het telt maar ik ga zo vaak als het kan met dochterlief naar buiten om haar te leren zonder zijwieltjes te fietsen. Ik ren me dan rot achter haar aan. Al gaat het eigenlijk al best heel erg goed nu........

Hoe sportief ben jij? Of ben je net als ik en zoek je uitwegen?

dinsdag 17 februari 2015

We hebben de smaak weer te pakken

Een tijdje kon het me allemaal even niks schelen al dat bespaar-gedoe. Als ik maar aan het einde van de maand uit kwam dan vond ik het prima. Mijn hoofd stond er simpelweg niet naar want die was met hele andere dingen bezig. Heel langzaam begint het besparen, zuiniger aan doen en zelf maken weer terug te komen.

Zo had ik een hele groentelade vol met groente in verschillende staten van kakelvers tot bijna verschrompeld. Nu vind ik niks ergers dan eten weggooien. Als ik dat al een keer doe, dan voel ik intens schuldig. Nu lagen er in de lade typische wintergroente die niet altijd even inspirerend werken. Ik ben meer van de aubergine, tomaten en courgette omdat dat voor mij de zon en de zomer symboliseert. De knollen, wortels en kolen zijn ook lekker maar toch net even ietsje minder dan al die mooie zomergroente. Dus dook ik in de groentelade en mijn kookboeken. De laatste maand hadden we een heerlijke dampende pan groentesoep. Vooral manlief vond het heerlijk. Daarnaast maakte ik nog piccalilly. En wow ik wil nooit maar dan ook nooit meer die van de winkel. Een ander deel van de groente verdween in een Japanse style roerbak met heerlijk stukjes vlees gemarineerd in eigengemaakte terriyaki saus. Gisteren verdwenen er nog een paar licht verschrompelde groente in een visstoofpotje. En dan ligt er nog een kwart witte kool en een paar wortels die in een salade worden omgetoverd. Alleen nu nog inspiratie vinden voor de vier koolrapen. 

Ook zette ik weer knoppen aan, dichtte gaatjes met naald en draad en stopte hier en daar een sok of maillot. Als het echt niet meer te herstellen was dan verdween het in de vuilnisbak. Het zou ook nog als oude lap kunnen dienen maar ik heb inmiddels al een aardig stapeltje lappen liggen waar ik voorlopig wel mee uit de voeten kan. Dus mijn opruimvirus steekt dan ook de kop op waardoor het zonder enige schroom weg gaat.

Inmiddels heb ik er ook al drie ritjes naar de Kringloop op zitten. Niet om iets te kopen maar om weg te brengen. Meestal loop ik ook nog even binnen om te kijken maar ik loop tegenwoordig vaker met niks dan met iets naar buiten. Het enige wat ik nog heb gekocht, zijn wat kleertjes voor dochterlief. Tijdens het opruimen vond ik in de achterbak van de auto ook te veel boodschappentassen. De fijnste heb ik bewaard en de rest gaat gevuld worden met spullen die uiteindelijk ook weer hun weg naar de Kringloop vinden. Binnenkort zullen er ook nog wel wat ritjes richting de stortplaats vinden want er staan ook nog voldoende overleden spullen in huis stof te verzamelen.

Ook ben ik weer begonnen met een paar dingen te verkopen op Marktplaats. Ik probeer het ook op de lokale Feestboek verkoop pagina's maar niemand die mijn Duplo, Megablocks of jurkjes wil hebben. Afgelopen weekend wilde ik ook nog een paar andere dingen op Marktplaats zetten. Alleen toen begon DL tegen te sputteren. Ze gooide zich heel dramatisch op het antieke plantentafeltje van mijn oma. Ze knuffelde het tafeltje bijna dood en dreigde met om het in haar kamer te zetten. Dus ik wacht nu maar tot ze op school is en dan kan ik gewoon mijn gang gaan en mijn halve huisraad te koop zetten. Alleen heeft ze wel door wat mijn snode plannen zijn en krijg ik regelmatig te horen dat dit of dat echt niet weg mag. Zucht en dan gaat het vaak niet eens om haar eigen spullen. Ze heeft duidelijk haar hamsterneigingen van haar vader geerfd. 

Al met al let ik dus weer beter op met wat ik doe. En ik moet zeggen ik vind het best leuk weer.


maandag 16 februari 2015

So grundlich

De dingen gaan hier momenteel in een sneltreinvaart. Vrijdag kreeg ik de bevestiging dat ik voor gesprekken naar Zwitserland moest komen. Vrijdagavond heb ik mijn vlucht geboekt. Ik heb besloten om een dag eerder te gaan ondanks dat het hotel dan niet vergoed wordt. Ik zie mezelf niet om 05.00 uur in de ochtend naar het vliegveld gaan en dan lopen te zenuwen of er geen vertraging is en of ik wel op tijd ben voor mijn eerste afspraak. Dan heb ik het er nog niet eens over dat ik dus niet in optimale vorm ben, want moe, en dus minder alert ben tijdens de gesprekken. Dus ik ga een dag eerder. De assistente heeft een kamer geboekt in hun eigen hotel. Kun je het je voorstellen een bedrijf met een eigen hotel? De dag ervoor kan ik dus de sfeer opsnuiven en de stad in. 

Vanochtend had ik voor 10.00 uur al mijn schema met wie ik allemaal zal ontmoeten. Het is een vol schema waar ik de hele dag mee bezig ben. Wat zal ik 's avonds moe zijn als ik eenmaal thuis ben. Ook moest ik online een persoonlijkheidstest invullen. Nu voel ik me niet zo prettig bij dat soort testjes maar inmiddels ook wel weer zo gepokt en gemazzeld dat ik weet hoe ik die dingen moet invullen. Dus ik zit inmiddels daar dus helemaal in het sollicitatiesysteem over "grundlichheit" gesproken. Toch is alles spannend en leuk tegelijk.

En nu snel naar school. Straks heb ik hier twee kleuters rondrennen....


vrijdag 13 februari 2015

Gierende zenuwen in het kwadraat

Vanmiddag vlogen de zenuwen helemaal uit de bocht. Ik had het niet meer. Zelf een taart bakken had niet de therapeutische uitwerking op me die het normaliter wel heeft. Toen manlief en dochterlief samen naar judo gingen, heb ik een ontspanningsoefening gedaan. Rare was dat terwijl ik heel ontspannen was de tranen over mijn wangen biggelden. Over opgekropte zenuwen gesproken...

Ondertussen zat er ook nog ergens de opmerking in mijn hoofd dat manlief mijn mobiele telefoon ergens aan het einde van de middag had horen gaan. Dit telefoonnummer kennen maar weinig mensen en gebruik ik ook voor sollicitaties. Dus de gedachte sluimerde op de achtergrond van zou ik dan toch door zijn naar de volgende ronde?

Na het avondeten checkte ik mijn email. Twee nieuwe mailtjes. Die paar seconden die het duurde voordat ze openden, leken veels te lang te duren. En toen zag ik de alles zeggende titel: uitnodiging voor tweede ronde. IK BEN DOOR!

Begin maart ga ik dus op reis en zit ik vervolgens een hele dag in het land van de besneeuwde sneeuwtoppen, de koeiebellen, het bankgeheim en de overheerlijke chocolade in sollicitatiegesprekken. Ik heb er drie in totaal op één dag waaronder eentje met degene die ik al jaren ken. Ik ga een dag eerder om de volgende dag uitgerust aan te komen.

De zenuwen zijn weer in alle hevigheid terug samen met een grote brede glimlach op mijn gezicht en een hart die hoera-huppeltjes maakt. Ooh wat is dit spannend en leuk tegelijk. Daar neem ik dus vanavond een stukje taart op.

Ooh en mocht iemand ontspanningsoefeningen hebben, bij voorkeur ingesproken, dan houd ik me zwaar aanbevolen. 


Brengt een sollicitatie op vrijdag de 13e geluk?

Vrijdag de 13e is dat nu een ideale dag voor een sollicitatiegesprek? Manlief en ik hebben elkaar op de 13e van de maand leren kennen en het gaat nog steeds goed. Je zou dus zeggen dat de 13e wel goed bij mij zit.

Het sollicitatiegesprek dus. Gisterenmiddag heb ik het lang zitten voorbereiden. Toch gaan gespreken altijd anders dan je denkt. Helaas was ik bloednerveus en kon ik die zenuwen moeilijk onderdrukken. Soms struikelde ik over de woorden terwijl ik daar normaliter niet zo'n last van heb. Het was ook een beladen sollicitatiegesprek voor mij. Het is namelijk misschien wel de enige reële kans die ik zal krijgen om naar het buitenland te verhuizen. Ik ken namelijk de manager daar van twee vorige banen. We delen een werkgeschiedenis van bijna 10 jaar. We kunnen het goed met elkaar vinden dus het gesprek vond ook plaats vanwege een hoge gunfactor. Ik hoop dus dat ik ondanks mijn zenuwachtige gestuntel verder kom. Hopelijk weet zij hier doorheen te kijken want ze weet wat ik kan.

Als jullie binnenkort hier dus lezen dat ik op reis moet dan ben ik door naar de volgende en laatste ronde. Zo en nu ga ik die gierenden zenuwen bedwingen want de adrenaline draait nog steeds overuren. 

woensdag 11 februari 2015

Doseren en de kunst van alles of niets

Doseren is een kunst op zich die ik alles behalve beheers. Ik handel meer volgens het principe alles of niets. Zo kan ik uren stil op de bank zitten de ene pagina naar de andere pagina omslaan omdat ik volledig verloren ben in het verhaal van een boek. Ik moet en zal weten hoe het afloopt. Dus zit ik soms tot laat op de avond met prikoogjes te lezen. Het lijkt bijna een obsessie. Iets vergelijkbaars doet zich voor als ik een serie op dvd kijk. Uren kan ik naar het scherm zitten te kijken. Iedere keer neem ik me over om echt te stoppen als de aflevering is gestopt. Alleen aan het einde van desbetreffende aflevering gebeurt er iets heel onverwachts of spannends. Tja je raadt het al, dan wil ik toch nog even snel de eerste paar minuten van de volgende aflevering zien om vervolgens nog een aflevering te kijken. Volgens mij doen schrijvers en seriemakers dit express zodat wij slapeloze nachten hebben. Bij dit soort marathons ben ik meestal ook niet de gezelligste. Meer dan een mhhh en uhhuh komt er niet uit. Manlief valt een hele verstoorde of geirriteerde blik ten deel als hij voorbij de mhhh en uhhuh wilt komen. Intussen weet hij al lang dat het een verloren zaak is en haalt hij zijn schouders ervoor op. Als ik zo nodig een paar dagen als een zombie door het leven wil gaan, dan moet ik volgens hem dat vooral doen. Alleen vindt hij dan dat ik niet mag klagen dat ik zo moe ben want dat ben ik uiteraard wel. Heel oneerlijk vind ik dat dan. Als ik weer met mijn beide voeten op de grond ben beland en de serie afgelopen is of het boek uit is, dan verzucht ik dat ik dit nooit meer zo zal doen. Uiteraard vergeet ik dat weer als de volgende dvd-box of boek zich aan dient. Gelukkig heb ik meestal tijd nodig tussen twee boeken of series omdat ik zo intens mee leef met de personages. Ik kan dus niet zo overstappen van het een op het andere. Het moet even bezinken dus kan ik ook weer even bijkomen.

Iets vergelijkbaars doet zich voor als er iets met mij of een geliefde is. Toen ik tien jaar geleden een hernia had, heb ik alles wat maar er was gelezen. De neuroloog vond het een verademing want ze zag dat ik niet geheel blue bij de afspraken zat. Een aantal jaren later deed ik het zelfde toen ik zwangerschapsdiabetes had om overigens tot de conclusie te komen dat daar niet zo veel informatie over was. Dus stortte ik me fanatiek op het creeren van een eigen dieet want ik wilde koste wat kost niet insuline  gaan spuiten. Ik slaagde er wonderbaarlijk goed in want ik wist mijn bloedwaarden uitstekend onder controle te houden. Dit weer tot grote tevredenheid van de gynaecoloog en de diabetes-verpleegkundige. En dat maakte mij dan weer trots zo van dat heb ik maar weer mooi geflikt. Iets vergelijkbaars doet zich nu weer voor. Ik ben net een spons die alle informatie uit zelfhulpboeken probeert te halen om vooral maar meer grip te kunnen krijgen op haar leven. Het helpt wel want ik realiseer me al lezende wel dingen. Toch als ik niet uit kijk. lees ik deze boeken ook in 2 dagen uit met als gevolg een overprikkeld hoofd die alle informatie probeert te verwerken.

Vorige week realiseerde ik me ineens dat ik eigenlijk gewoon stom bezig ben. Als ik nu eens meer zou gaan doseren dan neem ik 1. de informatie beter op, 2. ik kan langer genieten van een goed boek of serie en 3. ik ben ook nog gezellig om mee te leven. Deze week ben ik begonnen. Elke dag lees ik een hoofdstuk uit een boek en dan leg ik het weg. Ik heb daardoor meer tijd voor andere dingen, mijn huishouden verwaarloost ook niet helemaal en ik ben niet zo moe. Doseren ik dus echt beter. Nu maar hopen dat ik het vol houd.

Is het bij jou alles ineens of iedere keer een klein beetje?

dinsdag 10 februari 2015

Gesprek met HR

Vorige week werd er weer een aflevering extra toegevoegd aan mijn reintegratietraject. Ik heb toen op aanraden van de bedrijfsarts contact gezocht met HR. Alleen het bleef heel erg stil van die kant. Dat irriteerde me enorm. Dus stuurde ik vandaag een email met een kopietje naar mijn manager. En je gelooft het niet, inkopieren helpt want ooh jee negatieve exposure en die moet gladgestreken worden (sorry de cynische kant neemt even de overhand). Ik kreeg dus binnen no-time een email terug met de vraag of ze mij vandaag kon bellen. Nog geen uur na het initiële mailtje had ik haar aan de telefoon. 

Het kwam op het volgende neer. Ze had ook contact gehad met de bedrijfarts en die had aangegeven dat ik initieel ook kan starten op mijn oude afdeling. Nu geloof ik dat niet want dat staat haaks op zijn advies en de email die hij mij heeft gestuurd. Het verbaast me dat hij zijn advies buiten mijn medeweten om dan ineens zo radicaal verandert. Ik heb een heel vaag gevoel dus dat wat zij zei niet klopt.
Hoe dan ook ik herhaalde dat ik me niet comfortabel voel bij het starten van het reintegratietraject op mijn oude afdeling. Daar starten zou te veel stress veroorzaken dat zich vertaalt in fysieke klachten. Bovendien vind ik het ook te vrijblijvend dat in de loop van het traject dan naar een andere oplossing zou worden gezocht. Waarom niet nu? Bezwaar was dat ik maar beperkt inzetbaar ben. Daarnaast zouden veel managers niet de tijd en energie willen steken in iemand die op termijn weer terug zou gaan naar haar oude afdeling. Mijn tegenargument was dat ik eventueel ook voorgoed op de andere afdeling zou kunnen blijven als daar een passende functie is. Daarnaast kan ik met mijn tig jaren ervaring ook praktisch worden ingezet. Ik kan relatief snel dingen op pakken al dan niet projectmatig. Toen kreeg ik de vraag of ik het bezwaarlijk zou vinden om onder mijn niveau te werken. En daar kwam dus een enorm pijnpunt naar boven. Ja dat vind ik heel erg. Dat vind ik zelf onoverkoomlijk. Ik zie het als gezichtsverlies. Ik werk al jaren onder mijn niveau. Ik wil niet weer in een positie belanden waar ik me moet bewijzen wat ik waard ben. Vooral omdat alle managers van de andere bedrijfsonderdelen mij kennen en weten wat ik kan. Zelf vond ze het niet zo'n issue want ik ging niet op salaris achteruit. Alleen dit is voor mij een keihard grens: ik ga niet beneden mijn niveau werken. 
Uiteindelijk stipte ze ook nog aan dat mocht niets werken dat ik ook voor een outplacement traject in aanmerking kan komen. Ik zou dan gepokt en gemazzeld worden in het solliciteren. Nu denk ik dat ik zelf heel goed weet hoe ik moet solliciteren. Dus ik wil dit niet. Het voelt een beetje aan alsof ik dan met één voet al buiten de deur sta maar dat die andere voet met een extra duwtje ook wel weg gaat. Ze verzekerde me dat ik absoluut niet boventallig of ontslagen zou worden. Maar waarom voelt outplacement dan wel zo aan? 

Ik legde de telefoon neer met de afspraak dat ik haar mijn C.V. zou sturen. Zij kan deze dan doorsturen naar de andere afdelingen. Ook dat voelt raar want desbetreffende managers kennen mij. Toch heb ik het net verstuurd met het aanbod om in gesprek te willen gaan met de managers zodat ik kan aangeven waar ik met mijn ervaring waarde kan toevoegen aan hun team. Ik kan zo al een paar dingen opnoemen dus het lijkt me niet heel moeilijk om ze ervan te overtuigen. Zij krijgen iemand met veel ervaring voor noppes niks, die ze een tijdje kunnen uitproberen of desnoods een paar maanden een aantal klussen kunnen laten wegwerken die er al een tijdje liggen. Ik zou zeggen zij verliezen niet veel. 

Desondanks heb ik een unheimlich gevoel. Het lijkt net alsof ze het wel heel moeilijk vinden om mij elders te laten integreren. Is het gezichtverlies voor hen of is het te veel werk/ moeite? Ik gok op het laatste. 

Intussen is er wel weer beweging op banengebied. Volgende week heb ik een sollicitatiegesprek. Nu maar hopen dat hier iets concreets uit komt. En rare is dat ik me ineens een stuk minder schuldig over het solliciteren. Ik denk dat het de beste oplossing voor mij zou zijn als ik elders aan de slag kan. 

Dus vandaag waren er weer de nodige toestanden. Maar ook was ik trots op mezelf. Trots dat ik het zo goed voor mezelf opnam, trots dat ik zo goed kon verwoorden wat ik wel en niet wilde en trots dat ik niet klakkeloos toe gaf. En dat voelt verdomdes goed.


maandag 9 februari 2015

Heb jij een bucket list?

Een aantal jaren geleden zag ik de film The Bucket List. Ik was getroffen door de twee oudere heren die de laatste paar maanden dat ze nog te leven hadden nog dingen wilden beleven die ze altijd ooit hadden willen doen. Het was ook de eerste keer dat ik het woord bucket list hoorde maar verder besteedde ik er geen aandacht aan. De laatste tijd lijkt het woord wel een soort buzz-woord te zijn geworden. Het lijkt wel of iedereen ergens een lijstje heeft waar dingen op staan die ze absoluut nog ooit in hun leven willen doen. Je lijkt wel niet geleefd te hebben als je die dingen niet één voor één van je lijstje kunt afvinken.

Nu is er iets raars met mij. Ik word altijd een beetje kriegelig van dingen die zo ineens heel erg leven onder mensen. Er komt dan iets raars in mij naar boven die zich daar dan tegen verzet. Nu moet je niet denken dat ik de barricades op spring en luid en duidelijk aan iedereen die het maar wil horen vertel wat ik ervan vind. Nee ik wil er dan op dat moment even niets mee te maken hebben. Laten we het erop houden dat ik een enorme hekel heb om achter de grote massa aan te lopen. Zo lees ik dus nooit boeken die in de top 10 staan en ren ik niet naar de bioscoop omdat daar een of andere over-populaire film draait. Ik lees of het boek nooit of ik lees het pas als het voor een habbekrats bij de Kringloop of op een rommelmarktje ligt. Een film kijk ik pas als het op tv komt of op dvd. Ik zou natuurlijk ook kunnen beweren dat ik slim of vrekkig ben want ik wil niet het volle pond ervoor betalen. Alleen het gaat hier niet zo zeer om het geld maar meer dat ik dus niet val voor hele populaire dingen.

Maar om op de bucket list terug te komen. Toen ik de film zag, vond ik het een heel mooi idee dat iemand in de laatste maanden van zijn leven nog dingen gaat ondernemen. Vooral als het dingen zijn die je altijd al zo graag had willen doen maar daar nooit aan toe bent gekomen om wat voor reden dan ook. Alleen dan ga ik daar eens dieper over nadenken want dat is wat ik nu eenmaal doe en waar ik ontzettend goed in ben. Waarom zou je wachten tot het einde? Waarom onderneem je deze dingen niet eerder als je denkt dat je daarmee je leven verrijkt of omdat je daar simpelweg heel blij van wordt? Tuurlijk dingen kunnen geld kosten dus het moet wel binnen je financiële bereik liggen. Je moet ook aan je eerste levensbehoeften kunnen voldoen en je moet ook een financieel vangnet hebben als het even kan. Maar stel je dat alles (financieel) goed voor elkaar hebt en je bent gezond, wat let je dan om die dingen te doen?

Aan de andere kant moet iedereen zo groots en meeslepend leven? Als ik soms hoor wat mensen op hun list hebben staan dan betwijfel ik of dat ooit mogelijk zal zijn. Tuurlijk mag je dromen hebben. Wie heeft ze niet? Ik droom ook over van alles. Dromen is heerlijk en doet mij soms de harde werkelijkheid vergeten. Alleen ik weet dat veel van mijn dromen ook bij dromen zullen blijven. En weet je, dat is ook prima. 

Ook hoorde ik ooit iemand zeggen zo dat is weer een ding minder op mijn bucket list. Het klonk bijna als een opluchting. Alleen moet zo'n lijstje dan je hele leven gaan beheersen? Moet het dan een doel op zich worden om alle dingen daarop af te vinken? Het lijkt mij vrij benauwend als zo'n lijst zijn eigen leven gaat leiden en alles overheersend wordt. Want ooh jee we moeten onze bucket list afwerken want stel je voor dat we sterven en we hebben al die dingen niet gedaan. So what? Ik zou zeggen geniet van de kleine dingen in het leven die kunnen ook heel groots en meeslepend in hun eenvoud zijn. En ben je dan toch in de gelukkige omstandigheid dat je iets kunt doen waar je altijd van hebt gedroomd, geniet dan intens van elk moment en creëer je mooie herinneringen. 

En heb ik dan zelf geen wensen en dromen? Ja tuurlijk wel. Ik zou heel graag een keer naar Canada willen om daar een paar weken rond te trekken en daar beren te zien. Beren zijn voor mij speciaal. Maar mocht dat er nooit van komen, dan vind ik het ook prima. Mijn grootste wens is toch een gezond en gelukkig leven te leiden en de hoop dat ik nog heel lang als oud, verrimpeld maar wel fit vrouwtje onderdeel van het leven van mijn dochter mag zijn. Daar kan niks wat op een bucket list staat tegenop. 

Hebben jij een bucket list?

zaterdag 7 februari 2015

Verjaardagscadeau


Ik ben begin maart jarig. Ergens begin januari begint mijn moeder alvast te vragen wat ik voor mijn verjaardag wil hebben. Als ik net de feestdagen achter de rug heb, staat mijn hoofd naar alles behalve nog een feestje. Toch heb ik meestal wel een wenslijstje van kookboeken waar ik voor inspiratie uit kan putten. Dus elk jaar krijg ik dus een kookboek. Nu is dat wenslijstje inmiddels ook uitgeput. Want hoeveel bakboeken, vegan/ vegetarische boeken of andere culinaire kookboeken wil een mens hebben? Als ik zou willen, zou ik de komende 20 jaar elke dag iets anders kunnen koken als ik minitieus elk recept in mijn kookboeken zou uitproberen. Een soort Julie and Julia maar dan in het eggie. Dus een kookboek zal het dit jaar niet worden.

En toen realiseerde ik me ineens: ik heb eigenlijk helemaal niets nodig: niks, nada, noppes. Dat is een hele bevrijdend gedachte dat je zo tevreden bent of een beklemmende als je bedenkt dat je dus heel veel hebt. Ik persoonlijk kies voor de eerste gedachte want die is was positiever. Ik kwam dus met het idee dat het al leuk is dat ze er zal zijn op mijn verjaardag. Alleen daar kwam ik dus niet mee weg. Er moest en zou een cadeautje komen.

Op een middag liep ik met dochterlief door het winkelcentrum. Nu laat ik kledingzaken links liggen want ik heb genoeg in de kast hangen om nog jaren vooruit te kunnen. En ineens zag ik daar in een rek een heel mooie, creme-kleurig wit vest hangen. Zo'n oversized vest waar je heerlijk in weg kan kruipen. Nu heb ik genoeg vesten dus koud zal ik het niet hebben. Dus ik liep door en ik vergat het weer. Een week later liep ik weer langs de winkel. Het leek alsof het vest mijn naam riep. Om het voorgoed te kunnen vergeten, stapte ik de winkel in. En warempel het was ook nog eens mijn maat. De volgende keer dat ik mijn moeder sprak, vertelde ik haar over het vest. Ze wilde dat voor mijn verjaardag geven. Het duurt nog een maand voordat ik jarig ben maar het vest heb ik al en het is in één woord het fijnste vest dat ik ooit heb gehad.

Weet jij wat je voor je verjaardag wil? Of heb je eigenlijk ook geen wensen meer?

donderdag 5 februari 2015

Soap #zoveel over reintegratie en ooh jee twee hooggevoelige personen in één huis

Soms vraag je wel eens af of mensen wel horen wat je zegt of dat ze maar half luisteren en meteen hun eigen plan trekken. Gisteren ontving ik een bericht van mijn manager waarin hij kort de conclusies van ons gesprek op papier wilde bevestigen. De eerste zinnen bevestigden inderdaad wat er was besprokken maar hij eindigde de email met de zin dat ik in eerste instantie zou reintegreren op mijn huidige afdeling en dat vervolgens zou onderzocht worden of er elders mogelijkheden waren op andere afdelingen. Uhm dat was dus niet wat we hadden besproken. Hij had in de email ook de HR manager gekopieerd die betrokken zal worden bij het vinden van een passende, rustige werkplek. 

Ik heb eerst een hele diepe zucht genomen. Daarna heb ik de neiging moeten onderdrukken om een email terug te sturen want die email zou dan weinig constructief zijn geweest en alleen maar genoegdoening zijn geweest voor mijn irritatie. Dus ik liet het even liggen terwijl ik intussen bedacht hoe ik deze situatie nu weer zou tackelen. Uiteindelijk heb ik besloten om de email door te sturen naar de bedrijfsarts met een korte toelichting en de vraag wat nu?. Vanochtend ontving ik direct een email van hem terug waarin stond dat zijn advies duidelijk was, dus geen reintegratie op mijn huidige werkplek. Ook adviseerde hij om dit verder met HR te bespreken. Aangezien ik geen zin heb dat zich dit voorsleept, heb ik HR meteen gebeld. Ze was niet op kantoor maar vanmiddag was ze wel beschikbaar. Dus straks zal ik haar bellen, de situatie uitleggen en mocht ze dan nog vragen hebben dan verwijs ik haar naar de bedrijfsarts. Voor eventuele voorstellen voor een andere werkplek mag ze mij dan weer bellen.
Pff wat een toestand weer. Vanochtend bedacht ik me ineens dat reintegreren verdomd hard werken is. 

Gelukkig zijn er naast het vermoeiende en soms frustrerende reintegratietraject volop andere (leuke) dingen in mijn leven die mij ook bezig houden. Zo heb ik voor het eerst een paar psychologische zelfhulp of inzichtboeken gelezen. Ik werd aangeraden door mijn psycholoog om mij eens meer te verdiepen in hooggevoeligheid. Dus eerst ben ik eens gaan zoeken op internet maar daar blijft de informatie toch vrij beperkt. Ik wilde meer weten. Dus kocht ik twee boeken als investering in mijzelf. Het was alsof ik een handleiding over mezelf las. Het was zo herkenbaar en tegelijkertijd voelde het ook alsof er heel veel puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Toen ik dit vertelde aan mijn psychologe, glimlachte ze en zei dat het goed was dat ik dit zelf heb ontdekt in plaats van dat zij het mij op een presenteerbladje had gegeven. Zelfonderzoek kan niet kwaad. Rare is dat sinds ik dit dus weet, dat ik hooggevoelig ben, ik een soort bevestiging voor mezelf heb dat ik gewoon ben wie ik ben en dat daar niks mis mee is. Dat ik een mooi mens ben die de wereld alleen anders beleeft volgens sommigen dan. Het helpt dus om het te weten, al moet ik nog leren om er goed mee om te gaan. 

Die realisatie zorgde er ook voor dat ik ineens bepaalde dingen van dochterlief door andere ogen bekeek. Onlangs vroeg de juf of ze met mij kon praten na school. Ze wilde graag dat ik bepaalde oefenining met dochterlief deed omdat zowel zij als de hulpjuf het haar maar niet bij konden brengen. Het spelletje bestond uit drie-letter woordjes waarbij de letters in de juiste volgorde moesten worden gelegd door goed naar de klanken te luisteren. Nu heeft dochterlief een fonologische stoornis dus is dit misschien iets moeilijker voor haar. Toch heeft ze de laatste 6 maanden zo'n grote vooruitgang getoond dat ze bij logopedie niet meer de individuele klanken oefenen maar zich nu concentreren op de klanken in een zinstructuur of verhaaltje. Daar wil ze nog wel eens de klanken verkeerd uitspreken in haar enthousiasme om een boodschap over te brengen. Dus ik dacht eerst dat het misschien hieraan lag. Totdat ik eenmaal thuis met haar ging oefenen. Ze legde alle woorden in één keer helemaal goed. Ook kon ze de klank van de letters goed zeggen. Althans zolang ze er zin in heeft. Is de zin weg dan gaat ze een beetje lopen ginnegapen en expres dingen verkeerd zeggen. Ik was dus blij verrast dat ze het zo goed deed. 

Nu blijkt dat dochterlief het ook moelijk vindt om zich goed te concentreren. Ze houdt alles goed in de gaten in de klas. Ze lijkt meer bezorgd te zijn of haar vriendjes hun werkjes goed doen. Dus de juf had haar een keer in een rustig hoekje gezet. En tada Madam doet zonder problemen en bijna geheel feilloos het werkje. Ze is dus makkelijk afgeleid. En laat ik dat nu ook hebben. Als kind toonde ik precies het zelfde gedrag. Het werd afgedaan als dromerig. Alleen zo voelde ik het niet. Ik wilde even alleen zijn met mijn gedachten. Manlief heeft aan dochterlief gevraagd waarom ze het soms moeilijk vindt in de klas om een werkje te doen. Dochterlief dacht even na en toen kwam het hoge woord eruit het is zo druk in de klas en er is zo veel lawaai. Mijn hart brak toen ik dat hoorde want ik kan me er alles bij voorstellen want 26 kinderen is ook veel. Het kan dan onmogelijk stil zijn. Ze is iemand die rust heel fijn vindt. Zo vindt ze het heerlijk om alleen te spelen of met mij. Haar vriendjes vindt ze ook leuk maar ze vindt het vreselijk als ze aan haar lievelingsdingen komen. Ze snapt dat ze moet delen maar niet datgene wat zij koestert. Ze kan ontzettend overstuur raken als ze er dan hardhandig mee om gaan. We hebben dus afgesproken dat ze die dingen weglegt als er een kindje bij haar thuis komt spelen. Met de rest mogen de kinderen dan wel spelen. 

Zo zijn er nog wel meer dingen die opvallend zijn. Ze is enorm bezorgd over mijn gezondheid. Ze vraagt dan ook regelmatig of ik niet moe ben of dat (toen ik deze nog had) wel mijn medicijnen in nam. Dingen waar zij zich helemaal niet met haar 5 jaar oud mee bezig zou moeten houden.
Ook maakt ze zich bezorgd of haar buurjongetje. Het huis van de buren staat namelijk te koop. Dus zij vroeg zich af waar zijn nieuwe kamer dan zou zijn  want zijn huidige kamer is toch ook mooi. Ik ben met haar gaan zitten en heb uitgelegd dat hij het vast leuk vindt om samen met zijn ouders zijn nieuwe kamer heel mooi te maken. Toen wilde ze weten wie er dan naast ons komt wonen. Wederom uitgelegd dat ik dat ook niet weet maar misschien dat er wel een ander kindje komt wonen waar zij dan misschien mee kan spelen. Toen was het goed, voor nu althans.

Hoe dan ook, de lieve schat heeft een groot inlevingsvermogen. Ik zie dat ze dat soms moeilijk vindt. Ze begrijpt niet dat als haar vriendjes verdrietig zijn dat ze soms liever alleen willen zijn. Ze staat er dan soms hulpeloos bij net of ze hun verdriet wil wegnemen. Ze leeft zo mee met alles en iedereen. Het is lief en hartverscheurend tegelijk. Nu moet je niet denken dat ze de hele tijd zo is. Ze heeft ook een andere kant. Ze is heel speels en geniet ontzettend van alle (nieuwe) dingen om haar heen. Ze is fysiek erg sterk en lekker eigenwijs. Dus ze is dus ook weer een typische 5 jarige. Toch denk ik dat ze net als ik ook hooggevoelig is. Ik wil haar zo graag daarin goed begeleiden zodat ze uitgroeit tot een krachtige, mooie sensitieve vrouw. Tegelijk weet ik dat ze het ook moeilijk zal krijgen net als ik soms. Kortom we zijn misschien in veel opzichten heel erg gelijk. 

dinsdag 3 februari 2015

Rondje op werk en huisarts

Het was me het dagje wel vandaag. Vanochtend nadat ik dochterlief al glibberend naar school had gebracht, ging ik meteen door naar mijn werk. Ik had daar namelijk een serie aan afspraken staan. Met lood in mijn schoenen stapte ik weer het pand in. Daarnaast was er ook een vechtlust van ik zal eens goed voor mezelf opkomen. 

De eerste afspraak begon bij IT. Ik moest mijn mobiele telefoon van werk laten vervangen. Helemaal begrijpen waarom doe ik het niet maar het was iets met ander model telefoon en de server van de oude telefoon wordt uit de lucht gehaald. Hoe dan ook dat ding moest vervangen worden. Dus ik liep na een kwartiertje bij IT naar buiten met een super moderne telefoon vol met mogelijkheden. Mogelijkheden die ik inmiddels lekker aan het ontdekken ben. Ik heb ineens toegang tot allerlei apps en social media. Voor een digibeet op social media gebied gaat er ineens een wereld van mogelijkheden open. Inschatting is dat ik dit even leuk vind. Want wauw ik kan op mijn telefoon nu op Pinterest en zo maar na een tijdje vind ik dat snel veel te veel prikkels en informatie. Dus leuk voor zolang het duurt. 

Na IT ging ik door naar de bedrijfsarts. Ik legde hem in het kort uit wat voor een impact de gebeurtenissen van vorige week op mijn lijf hadden gehad. Hij keek wat zorgelijk. Het was duidelijk dat hij dit niet had verwacht. Hij concludeerde dat de stressklachten werkgerelateerd zijn en dat het daarom niet wenselijk is om nu al te reintegreren. Als ik weer ga reintegreren vond hij het ook niet wenselijk dat ik dit op mijn oude werkplek deed. Hij stelde dus voor dat mijn manager samen met HR naar een passende andere werkplek zou gaan kijken die aansluit op mijn werkervaring en vakgebied. Het was alsof er een zware last van mijn schouders viel. Ik hoef dus (voorlopig) niet terug naar mijn oude werkplek en collega's. Wel hebben we een belafspraak voor over twee weken. 

Tussen de bedrijfsarts en mijn manager had ik nog een klein half uurtje. Ik trakteerde me op een lekkere bekker thee. Intussen wachtte ik ook op een collegaatje van een andere afdeling om even bij te praten. Ze was oprecht heel blij om mij te zien. Ze hoorde mijn verhaal een beetje aan. Bezorgd vroeg ze of ik nu al moest reintegreren want het leek haar dat ik daar nog niet aan toe was. Ze reageerde net als ik enigszins opgelucht toen ze hoorde dat ik nog wat tijd kreeg om aan te sterken en dat ik daarna waarschijnlijk elders kan reintegreren.  Het voelde goed om haar even te spreken maar ook om te zien dat iemand van werk ook zo mee kon leven. We namen afscheid met de belofte dat ik binnenkort een keer met dochterlief haar nieuwe huis kom bekijken. 

Tja en toen kwam dus het moment waar ik enorm tegenop keek. Ik moest de kamer vol met collega's instappen omdat mijn manager daar dus ook zit en we daar hadden afgesproken. Ik nam een hele diepe zucht voordat ik naar binnen stapte en met verstand op nul ben ik de kamer binnen gestapt. Mijn manager kwam meteen naar mij toe en maaide zodien al het gras voor de voeten van mijn collega's weg om ook maar iets aan mij te vragen. Voordat ik het wist, zat ik dus in de vergaderkamer. Hij voelde zich duidelijk een beetje ongemakkelijk dus ben ik het gesprek maar begonnen door over mijn bezoek aan de bedrijfarts te beginnen en wat daarvan dus de consequenties zijn. Hij ondersteunde het dat geen goed idee was om te reintegreren op mijn huidige werkplaats. Hij had daar in het tussenliggende half uurtje al met HR over gebeld en ze aan het werk gezet. Hij vroeg nog naar mijn voorkeuren en beloofde deze door te geven. Het ziet er naar uit dat een andere werkplek geen probleem zal zijn. Er is momenteel een soort uitwisselingsinitiatief tussen de bedrijfsonderdelen waarbij je op projectbasis een paar weken tot maanden daar gaat werken. Ook zijn er een aantal openstaande vacatures. Daarnaast zijn ze aan het kijken of mensen niet permanent bij een ander bedrijfsonderdeel kunnen werken. Het animo onder mijn collega's is voor de uitwisseling laag. Hij was dus blij verrast dat ik daar wel voor in was ook als ik nu niet ziek thuis had gezeten. Dus ik heb goede hoop.... nu ook maar hopen dat die werkelijkheid wordt.

Daarna kreeg ik de papieren van het functioneringsgesprek. En mijn mond viel open: deze was gewoon goed. Hij lichtte nog kort toe dat ik mijn werk goed had gedaan en ik dus daarvoor ook in april via een bonus zal worden beloond. Mijn hart maakte een klein huppeltje. 
Tja en daarmee was tevens dus ook alles tussen hem en mij gezegd. Iets meer dan een half uur later stond ik weer in de kamer met alle collega's. Ik had alleen de assistente nog nodig om iets voor mij te doen. Zij stelde meteen voor om iets te gaan drinken. Dus weer had niemand de kans om iets te vragen. Wel zag ik ze met een half oog nieuwsgierig naar mij kijken. Helemaal kwalijk kan je ze dat niet nemen. Sommigen glimlachten bemoedigend naar mij. Met anderen heb ik oogcontact vermeden. De assistente vroeg ook bezorgd hoe het met mij ging en verzekerde dat ik alle tijd voor herstel moest nemen. Lief bedoeld natuurlijk. Toen we afscheid namen, zei ze ineens: je moet weten dat we je heel graag weer terug zien komen hoor.  Het verraste en ontroerde me tegelijkertijd. Enigszins verbaasd liep ik dus weg en ging ik naar huis.

Vanmiddag had ik ook nog een afspraak bij de huisarts. Dus daar zat ik weer voor de zoveelste keer in korte tijd voor hem. Weer deed ik mijn verhaal en weer bevestigde een arts dat het pure stress was. Het is ook echt mijn maag en niet mijn hart (ook fijn om te weten). Hij deed nog een paar andere onderzoeken maar die waren allemaal goed. Dus ik kreeg een receptje voor maagzuurremmers mee om de twee weken te overbruggen die ik nog moet wachten totdat ik de specialist zie. 

Eenmaal thuis was ik blij dat ik eindelijk met een grote beker thee en een klein stukje chocola op de bank kon ploffen. Vanavond waren het ook geen culinaire hoogstandjes in de keuken maar gewoon een restantje uit de diepvries. De film die ik voor vanavond had gepland, laat ik ook nog even liggen want ik ben bekaf na vandaag. Bekaf, opgelucht en ook enigszins verwonderd hoe alles boven verwachting liep en dus mee viel. En dat is toch een klein opstekertje dat me goed doet. 


maandag 2 februari 2015

Als ik acht jaar ben, dan.......

Als ik acht ben dan ga ik naar Disney. Ik ben dan zo groot dat ik overal in kan. Ik ga dan ook Elsa, Anna, Rapunzel, Assepoester en Minny Mouse een handje geven. Maar niet stoute Hans want die moet naar de gevangenis. De piraten durf ik wel want je hebt meisjes-piraten en die zijn lief. In mijn klas zijn wel al kindjes naar Disney geweest maar ik ga als ik 8 jaar ben.

Bovenstaande is inmiddels het dagelijkse mantra van dochterlief geworden. Dit alles nadat ze op tv een advertentie voor EuroDisney voorbij zag komen met al haar helden. Daar wilde zij ook naar toe. Dochterlief kan nogal dwingend zijn als ze eenmaal iets wil. Ik kon mij eruit praten door uit te leggen dat als ze 8 jaar is overal in kan en dan ook heel laat op kan blijven. Dat laatste houdt geen stand want als ze wil, dan kan ze al heel goed lang opblijven maar ze vond het wel logisch klinken. 

Dochterlief wil dus dolgraag naar Disney. Ongelijk kun je haar niet geven want Disney staat voor haar gelijk als de hemel. Hoe cool is het om tussen al die prinsessen te lopen in je flouriscerende, nylon prinsessejurk? Tussen kastelen en paleizen te lopen en je ene held na de andere held in levende lijve te ontmoeten? Voor haar is er niets mooier op deze wereld dan dat. Alleen het kost nogal wat zo'n lang weekend in Parijs. Als ik iedereen mag geloven, ben je zo een paar honderd euro kwijt. Dat geld kan ik nu heel erg goed gebruiken om af te lossen maar ook om het jaarlijkse vakantiebezoek aan de Griekse familie te financieren. Dus hoe leuk Disney ook is, nu komt het financieel even niet uit. En ineens was het daar: een lampje. Laten we het erop houden dat het de magische krachten waren van Lampje in Donald Duck. Wat zou nou een mooier familiecadeau zou om met zijn drietjes naar Disney te gaan als alle schulden zijn afgelost? 

Dochterlief wordt over twee jaar, 5 maanden en acht dagen 8 jaar. Dat geeft mij dus voldoende tijd om mijn schulden af te lossen en genoeg te sparen voor een onvergetelijke tijd bij Disney. Nu alleen manlief nog ervan overtuigen dat een paar dagen tussen al dat Disney geweld ook echt leuk kan zijn. Disney en amusementparken zijn voor hem het equivalent van de hel. Toch moet dat vast lukken met behulp van de (dwingende) charmes van dochterlief. 

Ik heb nu een doel. Ok die had ik al maar dankzij haar heb ik nu een heel leuk doel om naar toe te werken. Nu maar hopen dat er dan nog EuroDisney is want anders wordt het DisneyLand in Florida. Ook leuk maar een stuk duurder en ook onrealistischer. Dus EuroDisney here we come......

zondag 1 februari 2015

Mijn maag speelt de baas.

Bah, bah, bah en nog eens bah. Denk je van je maagproblemen af te zijn na een kuurtje voor een schimmelinfectie in de slokdarm en wat gebeurt er: ik heb woensdag- en zaterdagavond/ nacht van de pijn in bed liggen kreperen. Zo'n heftige pijn heb ik nog nooit gehad. Het geniepige is dat het heel subtiel begint met een soort spierpijnachtig gevoel tussen de schouderbladen en de bovenrug om vervolgens heel langzaam door te zetten naar de maag. Als het eenmaal bij de maag is dan lig ik of helemaal opgerold als een hoopje ellende op bed of strek ik mij uit in alle richtingen om een enigszins comfortabele houding te vinden om de pijn maar uit te liggen. Geen paracetamol of een huis-tuin-keuken maagremmer die daar tegen bestand is. Woensdag verdween het na zo'n kleine 5 uur en gisteren (zaterdag) dus verdween het nadat ik had overgegeven maar toen waren we dus ook 7 uur verder. Vandaag doe ik dus rustig aan en morgen bel ik het ziekenhuis maar om te kijken of ik tot mijn afspraak met de specialist over twee weken iets kan doen zoals maar weer eens aan de medicijnen.

Ergens in mijn achterhoofd sluimert de gedachte dat dit wel eens een reactie kunnen zijn op alle toestanden begin deze week met werk. Iets om dinsdag zeker te bespreken met de bedrijfsarts. Zucht maar wat baal ik want ik had zo gehoopt dat ik mijn maagklachten de baas was.