Pagina's

maandag 30 mei 2016

De school- en leerpuzzel: hoe leert ons kind?

Die dochter van ons die houdt ons maar bezig. Bezig in zijnde dat we laatste paar weken vaak op school te vinden waren. 

Het begon allemaal met haar rapport eind maart. ML en ik konden alleen maar concluderen dat op basis van de resultaten er weinig voortgang bij haar was geboekt. Ze scoorde ook laag bij de cito. We begonnen ons dus zorgen te maken. Het beeld dat wij thuis van haar hadden, leek niet overeen te komen met het beeld dat het rapport liet zien. Het 10-minuten gesprek werd dus een gesprek van een half uur. De juf deelde onze zorg. De juf vertelde ons dat ze in de klas een uitermate slim meisje ziet die hele kritische vragen kan stellen en een ijzersterk geheugen heeft maar op een of andere manier kan ze haar niet met instructies bereiken. DL doet alles goed mee maar volgens juf kan DL vele malen beter. Het is zelfs zo dat DL soms expres fouten maakt omdat ze dan geen zin in herhaling heeft. Als je haar er echter op aanspreekt, dan wordt ze in eerste instantie boos om het vervolgens in vogelvlucht foutloos op papier te zetten. DL lijkt dus een klassiek voorbeeld van een onderpresteerder. Alleen wat nu? Wat kunnen we doen om de potentie die in DL zit er wel uit te halen? De juf en wij kwamen tot de conclusie dat we daar in dat half uur niet samen uit kwamen dus we planden een vervolggesprek.

Uiteraard hadden ML en ik lange gesprekken. We twijfelden weer of de keuze voor deze school de juiste was? Zou een andere school beter bij haar passen? Zou ze een andere manier van onderwijs nodig moeten hebben? De frustratie heerste ook bij ons. Wij zagen thuis namelijk wel dat slimme meisje. Een meisje dat samen met haar vader de moeilijkste sommen probeert te maken. Een meisje dat haar moeder test met rekenen en dan de grootste lol heeft als ik het fout zeg. We zien echter ook een meisje die worstelt met taal. Een meisje die blijkbaar nog niet helemaal qua taalontwikkeling op hetzelfde niveau zit als haar klasgenootjes. Een meisje die wel enorm haar best thuis doet met lezen en verhaaltjes probeert te schrijven. Een meisje die soms fouten maakt als ze woordjes schrijft maar wel graag dingen goed wil doen. Daarnaast ook een meisje die ons soms zulke moeilijke vragen stelt omdat ze zo graag alles wil weten, wil begrijpen en leren. Kortom een heel leergierig meisje dat ergens in het leerproces vastloopt.

We legden deze zorgen dan ook in het vervolggesprek op tafel. Op basis van onze bevindingen en die van de juf konden we alleen maar concluderen: DL is een heel slim meisje en we moeten alles doen om haar de mogelijkheid te geven zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ook werd meegenomen dat ML hoogbegaafd is. Wellicht ben ik dat ook. Alleen dat is nooit vastgesteld. Wel kan ik vaststellen dat ik nooit heel veel moeite op school heb hoeven te doen. Met weinig tot geen inspanning haalde ik mijn toetsen wel. Toen ik op een bepaald moment wel tegen vakken aanliep waar ik toch wat meer moeite mee had, klapte ik dicht. Het werd bij mij ook een soort self-fulfilling prophecy: als ik mijn best niet deed, dan wist ik zeker dat ik het niet haalde want als ik wel mijn best en ik haalde dat alsnog niet dan was dat voor mij falen. Wat deed ik? Ik deed dus niks of weinig zodat de teleurstelling er ook niet was want hé ik kende het eindresultaat al vantevoren. Tijdens mijn studie liep ik hier enorm tegen aan want toen redde ik het niet meer op aanwezig zijn bij colleges. Ik moest toen echt gaan leren. Alleen ik had nooit geleerd om goed te leren. Dus ik liep enorm vast. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen maar het had wel een gedragsverandering bij mij nodig. ML daarentegen heeft drie universitaire met twee vingers in zijn neus gehaald met dan ook nog hoge scores. Dus wellicht dat het ergens in haar genen zit. Het hele gebeuren hield ons (vooral mij) trouwens een enorme spiegel voor van herkenning voor.

Op school werd de interne begeleider ingezet. Ook zij had niet meteen een pasklaar antwoord hoe ze DL konden bereiken. Dus werd er een brugteam in gezet. Dit team bestaat uit externe begeleiders die school en ouders kunnen adviseren wat de mogelijkheden zijn. Vorige week hadden we het gesprek. Conclusie is dat DL de leerstof anders aangeboden moet krijgen. In plaats van herhaling moet zij een niveau hoger getild worden. Ze wil eerst het overzicht om van daaruit verder te werken. Dus DL krijgt nu verrijking met rekenen. Ze wordt om in schooltermen te blijven een rekentijger. Alleen taal blijft een dingetje. Om haar te stimuleren,  gaan we haar meer los laten. Ze moet dus meer dingen zelf gaan uitzoeken. Ook krijgt ze projecten verbonden aan de thema's die in de klas worden behandeld. Zo moet DL nu een boek maken met plaatjes en een verhaal, over een paar weken mag ze aan het thema reizen gaan werken. Aan het einde van de themaweken moet ze haar project aan de klas presenteren. Zo hopen we dat ze gaat begrijpen dat het essentieel is dat ze goede zinnen construeert om de boodschap over te krijgen. Bovendien voldoet een project aan haar wens om dingen uit te kunnen zoeken. 

Voor de taalontwikkeling loopt DL ook weer bij een logopediste. Samen gaat zij met DL aan de slag om de vertaling van klanken naar letters op papier te maken. Ze is inmiddels op dyslexie getest en daaruit blijkt vooralsnog niet dat ze dit heeft. Waarschijnlijk heeft ze een taalachterstand door haar drietalige opvoeding. Iets wat niet ongewoons is bij meertalige kinderen en dat meestal bijtrekt rond 8 jaar. Op aanraden van school laten we haar nog niet testen of ze hoogbegaafd is. School raadde aan om dit pas volgend jaar te doen voor zover het noodzakelijk is want zelf hebben ze haar al voorzichtig zo ingeschat.

DL is inmiddels begonnen met haar nieuwe manier van leren. Ze is razend enthousiast en dan vooral over de projecten. Ze heeft hele ideeën hoe het eindproduct eruit moet zijn en ze komt vol verhalen over haar project thuis. Ze vindt het helemaal super dat ze dadelijke een podium krijgt om haar project aan de klas te presenteren. Ze vindt het namelijk fantastisch om voor een grote groep iets te presenteren of te laten zien. Over zes weken gaan we evalueren om te kijken of het aanslaat. Daarna zal de overdracht zijn naar een nieuwe juf of meester zodat ze bij succes op de zelfde voet verder kan gaan in groep 4. We hopen zo voor haar dat dit voor haar werkt zodat zij ook op haar manier mag leren.

 

zondag 29 mei 2016

Soms vallen dingen mee....

In mijn vorige blog schreef ik dat we via MP waren opgelicht. We likten onze wonden en gingen weer verder. Ik kocht een prachtige zomerjas voor DL op MP  omdat uiteindelijk je daar toch voor een mooi prijsje leuke dingen kunt kopen. Het haalde ook een beetje de nare nasmaak weg van de mislukte koop weg. Langzaam zakte het hele gebeuren dus een beetje weg. Vorige week stopte er voor ons huis een busje van een koeriersbedrijf. De man stapte uit en liep naar ons huis toe. ML en ik keken elkaar aan want we verwachtten eigenlijk niks. Verbaasd keken we dus naar de grote doos die toch echt voor ons was bedoeld. Op het label stond mijn naam en de afzender was van degene waartegen we aangifte hadden gedaan. Toen we de doos openden, waren het de lang verwachte en verloren gewaande laarzen. ML blij met zijn laarzen en ik blij dat we het geld niet kwijt waren. Daarna was ik nog wel even bezig om de aangifte en de meldingen ongedaan te maken. Maar liever dat, dan helemaal niks.

Goede dingen komen nooit alleen. Heel cliche maar wel waar. Want wat is het geval, ik heb per augustus een vast contract. Nog beter, de handtekening staat er inmiddels al onder. Mijn manager had het binnen een week geregeld met de woorden "meer dan verdiend". Hoe groot is de tegenstelling met mijn vorige baan. Hoe blij ben ik dan ik nu goed op mijn plek lijk te zitten. Bij mijn vorige werkgever zijn ze aan het reorganiseren. Waarschijnlijk was ik dit jaar dan weg bezuinigd. Het is dan heel fijn om te weten dat ik dat voor ben geweest. Grappige was dat ik nogmaar net mijn vaste contract had ondertekend of ik werd door een headhunter benaderd voor een andere baan. Interessante baan met veel extra's en een hoog salaris. Alleen ik heb mijn lesje wel geleerd. Ik heb nu veel vrijheid, ik werk dichtbij huis. Om dat te kunnen overtreffen, moet een andere baan wel heel erg goed zijn wil ik uberhaupt overwegen om weg te gaan in mijn hudige baan. Die vrijheid en dichtbij huis voelt als een luxe. Daar kan geen extra geld tegen op. 

En inmiddels ben ik ook aan het aftellen. Nog 6 maanden en dan heb ik mijn lening afbetaald. Ik heb dan nog wel een creditcard af te betalen en de auto is dan ook een kleine 8 maanden later afbetaald. Het einde is dus in zicht... de gedachte alleen al dat ik na december kan bepalen wat ik met het geld kan gaan doen die ik maandelijks kwijt was aan de lening. Het grootste deel zal naar de aflossing van de creditcard gaan. Maar over iets meer dan een jaar ben ik schuldenvrij. Hoe bevrijdend die gedachte is.


maandag 16 mei 2016

Opgelicht

Drie weken geleden vond ML de perfecte schoenen. Hij was al een tijdje op zoek naar nieuwe, of beter gezegd tweedehands, schoenen omdat al zijn oude schoenen tot op de zool zijn versleten of echt volledig doorlopen zijn. ML loopt het liefste op wandel(berg)schoenen of laarzen. Nieuw kosten deze al snel EUR200-300. Erg duur maar tweedehands zijn de kosten wel te doen. Nieuwe zolen kosten bij zijn schoenen ook al snel EUR30 per schoen dus kostbaar. Dus ML struinde MP af totdat hij laarzen aantrof die slechts een beperkt keren waren gedragen. Soms kopen mensen nu eenmaal schoenen die achteraf toch niet zo comfortabel zijn en dan in de kast blijven staan om te verstoffen. Waarom dan niet verkopen en er toch nog wat aan verdienen?

ML was heel erg blij met wat hij had gevonden. Hij deed een bod en deze werd geaccepteerd. We maakten het geld over en toen begon het wachten op de laarzen. Na een week geen laarzen maar wel een berichtje of we de laarzen hadden ontvangen. Dus besloten we nog wat langer te wachten. Na twee weken waren de laarzen er nog steeds niet. Ik heb de verkoper een ultimatum gesteld dat als we de laarzen niet voor een bepaalde datum hadden ontvangen dat we aangifte zouden doen bij de politie en melding zouden doen bij MP en zijn bank. Mocht hij zich hebben bedacht dan mocht hij uiteraard ook het bedrag terugstorten. Je voelt het natuurlijk al aankomen: geen laarzen en geen geld terug. Dus vrijdag heb ik aangifte gedaan, contact opgenomen met zijn bank en MP. Plus ik heb een waarschuwing geplaatst op een publieke website waar je andere kopers kunt waarschuwen. Daar kwam ik in contact met een ander slachtoffer van de verkoper. Gisteren kreeg ik ook bericht van MP. Blijkbaar heeft deze man dit trucje met meerdere mensen uitgehaald. Zij hebben ook aangifte gedaan. 

Ik heb niet veel hoop dat we het bedrag (EUR79) ooit terug zullen zien. Het was voor ons veel geld. Voor dit geld hadden we ook een paar gloednieuwe sneakers kunnen kopen. De zoektocht naar nieuwe schoenen zetten we dus door maar wel met een aantal duidelijke spelregels voor onszelf. Boven EUR30 halen we alleen nog maar op. Het beperkt misschien ons zoekgebied maar het beperkt ook de kans om weer opgelicht te worden. En hebben we ook maar enige twijfel dan zien we van de verkoop af. Ik had namelijk op een zeker moment een raar gevoel bij deze koop. Ik heb me door ML laten overtuigen dat ik te "paranoia" was. Achteraf was mijn onderbuikgevoel dus wel goed. Het trieste van het hele gebeuren vind ik nog niet eens dat wij het geld kwijt zijn. Maar wat bezielt iemand om voor een paar honderd euro of misschien een paar duizend euro mensen op te lichten? Stel dat ze je pakken, vergooit iemand zijn leven voor een paar rotcenten. Dat lijkt het mij niet waard. Misschien begrijp ik het wel niet. Dat is maar goed ook. 

Inmiddels kijk ik ook naar andere alternatieven voor MP. In de regio heb je op FB een aantal verkoopsites. Dit werkt een stuk prettiger. Kopers reageren meteen en komen het ook gewoon ophalen. Het idee dat je elkaar namelijk bij de supermarkt tegen komt en niet bent komen opdagen, werkt blijkbaar zo dat mensen gewoon zich aan hun woord houden en het ook daadwerkelijk kopen. Kortom de frustratie ligt een stuk lager dan bij het klakkeloze bieden op MP om vervolgens nooit meer te reageren. Dit weekend heb ik daar een aantal dingen van DL opgezet. Zij spaart namelijk voor een Playmobile prinsessenkasteel. Al haar spaargeld zet ze opzij om dat kasteel te kunnen kopen. Dus nu proberen we door speelgoed te verkopen waar ze toch niet meer mee speelt, zo aan het kasteel te komen. De schat heeft inmiddels al in de smiezen dat ze tweedehands een stuk goedkoper dat kasteel kan kopen dus heeft ze daar nu haar zinnen opgezet. Ze is nog zo'n kleine EUR30-35 van een tweedehands kasteel verwijderd. Mocht ze het via MP kopen, dan halen we dat uiteraard op. Ik moet er niet aan denken dat de zuurgespaarde centjes van mijn kind door een of andere oetlul achterover zouden worden gedrukt. 

zondag 1 mei 2016

Hoe Grieks Pasen je weemoedig kan maken.

Dit weekend is het Grieks Orthodox Pasen. Of beter gezegd Christelijke Orthodoxen vieren nu Pasen dus ook in  o.a. Rusland, Roemenië, en Servië is het nu groot feest. Niet dat je gaat denken, dat de Grieken alleen een feestje vieren. Voor Grieken is Pasen zo iets als voor Nederlanders de Kerst is. Een groot feest dus vol tradities maar ook met een goed gevulde tafel met eten. 

In tegenstelling tot Nederland speelt in Griekenland het geloof nog een grote rol. De eerste keer dat ik met Grieks Pasen in aanraking kwam, was ik onder de indruk. In de week van Pasen, vanaf maandag tot en met zaterdag, noemt men in Griekenland elke dag “groot”: Grote maandag, Grote dinsdag, Grote woensdag tot en met Grote zaterdag.  Op Grote Vrijdag (Goede Vrijdag) is er ’s ochtends een mis en dan wordt de Epitafios -dat is een geborduurde graflegging van Jezus- met bloemen versierd. ’s Avonds volgt de processie door de wijk of het dorp. De Epitafios wordt door vier mannen gedragen, en daarachter volgen de priester en de gelovigen, die een brandende kaars in de handen houden. Bij terugkomst in de kerk, gaan de vier mannen met de Epitafios voor de deur van de kerk staan en alle gelovigen lopen onder de Epitafios door de kerk in.  Na Goede Vrijdag volgt Stille Zaterdag, voor de Grieken Megalo Savvato. Tijdens de ochtendmis worden de bloemen van de Epitafios afgehaald en in mandjes gelegd en door de priester uitgedeeld. Deze bloemen nemen de gelovigen mee naar huis, want ze zijn gezegend.  Rond elf uur s ’avonds arriveert het Licht bij de kerk en wordt het van kaars tot kaars door de priester aan alle gelovigen doorgegeven. Het is heel indrukwekkend en mooi om te zien hoe het kaarslicht wordt doorgegeven totdat de kaars van iedereen brandt. Het hoogtepunt volgt precies op Middernacht,  dan zingt de priester de belangrijke woorden “Christos Anesti” dat “Christus is verrezen” betekent. Het is de absolute apotheose van het Griekse Geloof.  Het is traditie in Griekenland dat hierna vuurwerk afgestoken wordt, om de Verrijzenis uitbundig te vieren. Daarna volgt voor veel families het avondmaal (beter nachtmaal) waar traditioneel lam wordt gegeten.

Vandaag belden manlief en ik dus een aantal familieleden en vrienden om ze een prettig Pasen (Christos Anesti) te wensen. Op de achtergrond hoorden we de gezelligheid van familie en vrienden die samen Pasen aan het vieren waren. ML en ik keken elkaar een beetje beduusd aan want wat voelden we ons ineens geïsoleerd van alles en iedereen. Wat zouden we er nu graag bij zijn. En hoe tekenend was ons gevoel voor hoe wij vriendschappen ervaren in Nederland. We hebben het geprobeerd, we hebben ons huis opengesteld, we hebben eten met vrienden gedeeld, klaargestaan voor ze als ze hulp nodig hadden maar keer op keer leidden opluikende vriendschappen tot een desillusie. Beiden weten we eigenlijk niet meer zo goed wat we "fout" doen. Manlief gaat nog vrolijk gesprekjes met mensen aan maar daar blijft het ook bij. Zelf ben ik enorm terughoudend. Dat heeft deels met mijn introverte karakter te maken maar ook doe ik het deels uit zelfbescherming. Ik wil niet weer teleurgesteld worden door iemand en er achter komen dat de vriendschap die ik dacht dat we hadden niet veel voorstelt. Zo wil manlief niet meer mensen thuis uitnodigen voor een gezellig etentje omdat we nooit terug werden gevraagd. Toen we dit vroeger wel deden, bespaarden we ons geen enkele moeite. Ik stond een groot deel van de dag in de keuken. Iedereen had een gezellige avond en het eten (en drinken) smaakte goed. Als we aan het einde van de avond afscheid namen, deden we dat met de afspraak dat we binnenkort een keer bij hen zouden komen. De uitnodiging kwam nooit. Manlief en ik stopten dus op een gegeven moment zelf ook maar met uitnodigen. Hierdoor kwam de vriendschap in een soort van impasse en bloedde langzaam dood. Manlief gooit het op typisch Nederlands, ikzelf gooi het op de mensen zelf. 

Zover onze  gezamenlijke pogingen. Mijn eigen pogingen tot het in stand houden van een vriendschap of het leggen van een vriendschap zijn ook niet succesvol. Deels ben ik ook niet erg benaderbaar (meer). Er blijft altijd een bepaalde muur tussen mij en die persoon staan totdat ik het gevoel heb dat er echt een klik is. Heel langzaam laat ik dan iemand toe. Ben ik dan een hele koude kikker? Nee op het eerste gezicht lijk ik best gezellig en kan ik goed meepraten over algemeenheden maar als het daarin blijft hangen dan haak ik ergens af.  Je moet ook niet te snel dichtbij komen, want dan klap ik dicht. Ik zoek een bepaalde diepgang in een vriendschap en gevoelsmatig moet er een bepaalde klik of gedeeld begrip naar elkaar zijn. Ik weet dat dit kan want ooit had ik zo'n vriendschap. We begrepen elkaar feilloos. Als er iets was, dan belden we elkaar of gingen we bij elkaar langs. Dat hoefde niet eens lang te zijn maar lang genoeg om je toch een stuk beter te voelen. Zo stond zij ooit ineens op de stoep met een grote bos bloemen omdat ik een miskraam had gehad. Ze zei verder niet veel maar gaf me alleen een grote knuffel en ik mocht bij haar uithuilen. Zo stond ik later bij haar op de stoep en huilden we in elkaars armen uit omdat zij had gehoord dat ze ongeneselijk ziek was. Tot op het laatste moment zijn we er voor elkaar geweest. Naar mijn mening hoort een vriendschap zo te zijn. Tuurlijk heb je niet met iedereen dezelfde diepgang en doe je met de ene vriendin andere dingen dan met de andere. Maar voor mij staat vriendschap ervoor elkaar zijn ook als het minder met de ander gaat. Op die ene speciale vriendschap heb ik dat nooit gevonden. Meestal hang ik er maar een beetje bij en vervaagt de vriendschap weer net zo snel.

Dat staat in schril contrast met manlief. Hij heeft in Griekenland een grote vrienden- en kennissenkring. Sommigen bellen of mailen hem regelmatig. Als we een keer in Griekenland zijn, pakken ze het weer op waar ze gebleven zijn. Manlief leeft dan helemaal op en ik word ook meegezogen in de warmte en gezelligheid. In Nederland heeft manlief dit niet ondanks de pogingen die hij heeft ondernomen. Hij is er dus maar mee gestopt.  

Uiteindelijk zijn we dus vooral op elkaar aangewezen. Deels maakt dat je relatie sterk maar soms is het ook fijn om eens met een goede vriend(in) bij te praten. Een andere mening, een ander verhaal, een lach, een traan en een fijne avond, kan je energie geven. Dus met weemoed luisterden wij naar de Griekse gezelligheid aan de andere kant van de telefoon. We keken elkaar en spraken het niet uit maar onze ogen en hart zeiden op dat moment het zelfde: wat doen we eigenlijk nog hier?