Pagina's

dinsdag 16 december 2014

Pauze

Ik neem even een blogpauze. Zoals het er naar uit ziet, blog ik niet tot het nieuwe jaar. Reden is dat ik het moeilijk vind om nog een leuk blog te schrijven en ik het ook niet prettig vind om iedere keer sombere blogjes te plaatsten. Ik wil dus de komende week vooral de rust zien te hervinden. Die rust is namelijk heel ver te zoeken. Ik ben één brok spanning en zenuwen omdat ik weet dat ik in januari weer aan het werk moet. Ik heb het gevoel dat ik het niet aan kan en hoe dichterbij de datum komt hoe verder ik het sombere gat in duik. Tegelijkertijd voel ik schuldig want ook ik moet ooit weer aan het werk. Alleen ik heb het gevoel dat ik bij het kleinste zuchtje wind weg waai. Dus ik zie niet hoe ik mij staande moet houden op de werkvloer en hoe ik dadelijk zelf het moeilijke gesprek met mijn manager aan moet gaan over mijn integratie. Zoals ik me nu voel, denk ik dat terugkeer nu een averechts effect heeft. Misschien dat rust nemen mij goed doet en ik hierdoor sterker wordt. Dus daar wil ik me nu alleen maar op concentreren. 


Ik wens iedereen hele mooie feestdagen 
en een heel mooi en vooral gezond 2015! 
Tot 2015!

vrijdag 12 december 2014

Het is gewoon NEE!

Soms kan ik zo opgelucht zijn als bepaalde dingen niet doorgaan omdat ik er op een of andere manier tegen aan hik en dus helemaal geen zin in heb. Nee zeggen zou dan makkelijker geweest zijn maar dat doe ik dan niet.

Zo vroeg woensdagochtend de moeder van een vriendinnetje van dochterlief of ik achtervang kon zijn voor haar dochter. Haar man zou donderdag in het buitenland zitten en zij wist niet of ze op tijd haar dochter bij de naschoolse opvang kon ophalen. Het verkeer kan namelijk soms heel erg vast zitten. Ze vond het dus een prettig idee als ze op mij kon terug vallen. Omgekeerd kan ik op haar terug vallen dus zeg dan maar eens nee. Dus zonder nadenken zei ik ja. Alleen de vriendschap tussen dochterlief en vriendinnetje is een beetje een aflopende zaak. Manlief en ik noemen het vriendinnetje ook wel eens pruillipje omdat ze om de haverklap een pruillip trekt als ze haar zin niet krijgt. Het is een lief meisje maar door en door verwend. Het is dus alles behalve relaxed om pruillipje om je heen te hebben. De laatste keer dat ze hier kwam spelen heb ik haar in twee uur tijd 6 keer moeten troosten. Op de verjaardag van dochterlief liep ze ook iedere keer te pruttelen omdat of er iets was wat ze niet leuk vond of omdat ze niet voldoende aandacht kreeg. Inmiddels heeft dochterlief er ook genoeg van continue te horen 'nee dat wil ik niet' of 'nee dat mag je niet' of  'nee dat is van mij'.  Pruillipje heeft inmiddels de status van BFF verloren en dochterlief is inmiddels dikke vriendinnen met een stel andere meisjes waar pruillipje weinig tot niet mee speelt. Groot was dan ook mijn opluchting dat ik pruillipje gisteren niet hoefde op te vangen.

Nu moet ik nog een goede draai vinden om niet samen met pruillipje en haar moeder naar de bioscoop te gaan. We hadden bedacht dat het leuk zou zijn als de dametjes samen naar de  Sing Along Frozen Film zouden gaan. Alleen dochterlief gaf al aan dat ze daar geen zin in had, althans niet met pruillipje. Dus ik denk dat ik maar zeg dat dochterlief inmiddels thuis zo vaak de film heeft gezien dat ik het zonde vind om dan daarvoor nog geld te betalen. Dat is ook de waarheid want thuis kijkt ze delen van de film elke dag. Zonde van het geld dus. Nu nog netjes brengen want ik mag de moeder van pruillipje wel graag. Hopelijk komt ze dan niet met een ander idee want ik zie het gewoon niet zitten samen die meiden. Maar hoe zeg je dat nu weer fatsoenlijk? Soms is het best handig om 5 jaar oud te zijn want dan kun je doodleuk zeggen 'ik vind jou niet meer leuk'.  Op een of andere manier werkt dat bij volwassenen net even wat anders.

Ook kreeg ik gisteren te horen dat een vriend maandag niet op bezoek kan komen. En weer ging er een zucht van opluchting door mij heen. Ik had er namelijk helemaal geen zin. Ik moest dan weer een maaltijd in elkaar draaien en dan wil ik weer culinair uitblinken. Had ik dus helemaal geen zin om al die toestanden aan te halen. Ik was veel liever lekker alleen thuis met dochterlief. Manlief gaat volgende week namelijk een paar dagen naar Duitsland. Ik vind het dan dan fijn om het huis even alleen voor mezelf te hebben. Dus dat gaat nu gebeuren...... en ik vind dat heerlijk om even met niemand anders behalve dan dochterlief rekening te houden. Dinsdagmiddag komt mijn moeder en dat vind ik dan wel weer heel gezellig. Ik kijk daar echt naar uit om een paar dagen met haar te zijn. 

Ach en zo lossen de dingen zich soms vanzelf op. Toch had ik misschien gewoon nee moeten zeggen. Ik moet dat toch maar eens gaan doen. Lijkt me heel bevrijdend. 

woensdag 10 december 2014

Maagonderzoek en reintegratieplan

Gisteren heb ik dan eindelijk een maagonderzoek gehad. Het stond al lang op de planning maar eerst was er een wachtlijst en vervolgens moest ik afbellen omdat ik te ziek was. Dus daar ging ik gisteren met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Zo op het oog leek ik erg rustig maar binnenin raasde er een storm. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten voordat ik aan de beurt was. Ik werd door de verpleegster naar de uitslaapkamer gebracht. Daar werd het infuus aangelegd voor het roesje. Je kunt een maagonderzoek ook prima zonder roesje doen maar ik word licht panisch bij de gedachte aan een slangetje door mijn keel. Ik denk dan dat ik erin stik. Voor de rest ben ik meestal niet zo flauw maar dit was iets wat ik dood- en doodeng vond. 

Er kwam een vrij jonge verpleegster om het infuus aan te leggen. Hoe ze ook haar best deed, ze kon niet goed een ader vinden om het in te prikken. Desondanks probeerde ze het toch op mijn linkerhand. Helaas lukte het niet. Jammer want het was een gemeen prikje. De meer ervaren verpleegster had gelukkig het infuus wel in no-time gezet. Het infuus zat er nog niet in of ik werd naar de behandelkamer gebracht. Na het beantwoorden van een aantal vragen kreeg ik het roesje. Blijkbaar ben je nog bewust van wat er om je heen gebeurt of beter gezegd je kunt mee werken. Ik kan me er echter niks meer van herinneren. Ik weet alleen dat ik een half uur later in de uitslaapkamer weer wakker werd. Na wat te hebben gedronken en gegeten, mocht ik weer naar huis. Ook kreeg ik meteen de voorlopige uitslag: die is goed. Het is nu alleen wachten op de uitslag van een kweekje die ze hebben afgenomen. Dus dat was een hele opluchting om te horen dat het zoals het er naar uit ziet alles goed is. Samen met manlief liep ik een beetje waggelig naar de auto. 

Eenmaal thuis heb ik nog wat gegeten voordat ik naar bed wilde gaan. Dat bed heb ik nooit gehaald want ik ben op de bank in een diepe slaap gevallen. Dat was duidelijk nog de nawerking van het roesje. Iets meer dan twee uur heb ik geslapen..... daarna ging het weer prima. Gelukkig heb ik verder geen last van nawerkingen van het onderzoek gehad. Mijn maag voelt een beetje beurs aan maar daar is dan ook alles mee gezegd. 

Het viel dus 100% mee. De voorlopige uitslag is dus ook goed. Ik ben er dus bijna van overtuigd dat mijn maagklachten stressgerelateerd zijn. En dat vind ik erg. Erg dat het zo ver heeft moeten komen. Erg dat mijn lijf zo veel signalen heeft moeten afgeven voordat ik eindelijk door had dat het niet meer ging. Maar tegelijkertijd ook bezorgd hoe ik verder moet. Mijn werk is mijn grootste stress factor samen met het feit dat ik diep in mijn hart  wat anders wil. Toch zal ik een evenwicht moeten vinden. En dat is moeilijk.

Vandaag ontving ik ook een kopie van de probleemanalyse van de arbo-arts. Hieruit blijkt dat ik voorlopig alleen op therapeutische basis mag gaan werken. Dus 3x per week 2 uur en dan alleen dingen zonder deadline. Wat die dingen zijn, moet ik samen met mijn leidinggevende gaan bepalen en regelmatig evalueren. En daar maak ik me dus nu ook druk over omdat mijn leidinggevende niet een heel groot empathisch vermogen heeft. Het zal dus mijn eerste les in lange tijd gaan worden om heel duidelijk grenzen te gaan stellen. En laat ik daar nu erg slecht in zijn. Dat wordt dus een harde leerschool voor mij. 

Stiekem hoop ik dat ik nooit meer terug hoef naar mijn werk. Hopelijk wordt een van die banen iets...... De lotterij winnen lijkt me namelijk niet zo realistisch ;-). 

maandag 8 december 2014

Nieuwe schoenen, Frozen en kerstkaarten

Ik zal niet snel terug gaan naar een winkel als een product niet aan mijn verwachtingen voldoet.Ik moet een bepaalde schroom overwinnen om een klacht in te dienen. Ik denk dan al snel dat men mij een zeur vindt. Toch ben ik vorige week terug gegaan naar de winkel met een paar laarsjes van dochterlief. We hadden de laarsjes eind oktober gekocht maar in minder dan een maand was de hele hak al weg gesleten. Het was zelfs zo erg dat als ze er nog een paar weken op had gelopen dat de hak helemaal weg was en er een groot gapend gat in de zool had gezeten. Nu verwacht ik van schoenen dat ze toch minimaal een winter mee gaan. Dus ging ik vorige week terug naar de winkel waar ik ze had gekocht. ik had me mentaal voorbereid dat ik niet zonder slag of stoot mijn geld zou terug krijgen. Wat schept mijn verbazing? Ik had nog niet gezegd dat ik mijn beklag over de laarsjes wilde doen of het winkelmeisje pakte een boekje onder de toonbank vandaan en ik kreeg mijn geld terug nadat ik een formulier had ingevuld. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten met het volledige aankoopbedrag en een paar laarsjes minder. Ik kan alleen maar concluderen dat ik waarschijnlijk niet de enige ben die komt klagen want dit ging wel heel gemakkelijk.

Alleen nu had dochterlief geen fatsoenlijk paar schoenen meer. Ze liep nu op een paar flinterdunne sneakers die niet echt tegen winterweer zijn bestand. De volgende dag gingen we dus op schoenenjacht. Ik had al wel wat leuks gezien maar helaas bleken ze die niet in haar maat meer te hebben. Dus gingen we naar een andere winkel. Een winkel waar ik normaliter nooit naar binnen zou stappen omdat de schoenen daar simpelweg te duur zijn tegen normale prijzen. Alleen nu hadden ze dus al deels uitverkoop. In het uitverkoop-rek stonden de laatste paren tegen sterk gereduceerde prijzen. Al snel zagen we een paar leuke laarsjes die ook door Madam goedgekeurd werden (jaja ze heeft inmiddels een eigen smaak). Gelukkig paste ze perfect en waren ze (ook niet onbelangrijk) makkelijk om zelf aan te doen. Dus zo had dochterlief weer een prachtig paar leren laarsjes. Vandaag moesten ze uitgebreid op school worden getoond. Van juf mogen de kinderen een rondje lopen door de klas als ze iets nieuws aan hebben. Leuk voor de kinderen. Ook al vraag ik soms ook wel eens af of dat verstandig is want niet iedereen krijgt iets nieuws.

Dit weekend stond ook in het teken van Frozen. Je weet wel die Disney film met Anna en Elsa. Elsa is grote favoriet bij dochterlief. Dus de Sint gaf haar een Elsa knuffel en de Frozen film. Het is een leuke film. Daar is Disney altijd goed in. Inmiddels hebben we de film al twee keer bekeken. Iets in mijn zegt dat we deze film nog heel vaak gaan zien. Elsa, de knuffel, wordt ondertussen helemaal plat geknuffeld, zit aan tafel en eet mee, gaat mee naar bad (niet in bad) en heeft een ereplaats tussen de andere knuffels in bed. Die Sint heeft het dus goed begrepen ;-).

De Sint is inmiddels al weer door dochterlief vergeten en ze stapte feilloos over op de Kerst. Dus de volgende dag werd er een lijstje voor de Kerstman gemaakt. Het voordeel van opgroeien met twee culturen is dat wij dus zowel Sint als Kerst vieren. De cadeautjes verdelen we over de twee feesten. Het gros krijgt ze met Sinterklaas en met de Kerst ligt er nog iets onder de kerstboom. Dochterlief besloot in alle wijsheid dat wat ze nu niet van Sinterklaas heeft gekregen ze wel aan de Kerstman kon vragen. Ik heb haar al uitgelegd dat de Kerstman heel veel cadeautjes moet kopen omdat hij naar heel veel kindjes moet en dat deze kindjes niet allemaal cadeautjes krijgen van Sinterklaas dus dat zij nog maar een klein cadeautje krijgt. Dat vond ze wel logisch. Ze vond het ook zielig dat haar Griekse nichtje geen Sinterklaas had gevierd dus dan moest de Kerstman haar maar meer cadeautjes brengen. Heerlijk die kinderlogica... was het leven altijd maar zo simpel.

Vandaag kregen we op school ook een stapel kerstkaarten. Op elke stoel lag een stapeltje. De bedoeling is dat de kaarten worden verkocht door de kinderen en dat de opbrengst na aftrek van de kosten naar Serious Request gaat. Leuk initiatief. Alleen de kaarten kosten dus EUR6 per pakje. In een pakje zitten 8 kaarten. Dat is best veel geld voor een paar kerstkaarten. Eenmaal thuis bekeek ik de kaarten wat beter. En ik moet zeggen dat heeft de school verdomd slim gedaan. Elk kind heeft een kerstkaart getekend. Dus iedere ouder heeft unieke zelfgemaakte kerstkaarten van hun eigen kind. Achterop de kaart staat de naam van je kind. Dochterlief heeft heel goed haar best gedaan en ze zijn dan ook erg mooi geworden. Ze heeft sneeuwpoppen getekend met sneeuwvlokjes en slingers. Het is ontroerend hoe goed ze haar best heeft gedaan. Maar ja die prijs he. In de envelop zatten 8 pakjes. Dus als je ze allemaal koopt dan ben je EUR48 kwijt. Bij de A.ction koop ik hiervoor 48 pakjes kaarten en dan heb ik ergens tussen de 480 en 1000 kaarten. Buiten de prijs van de kaarten, verstuur ik nog maar amper kaarten. Familie krijgt een kaartje en de rest gaat (heel onpersoonlijk) via Facebook of email. Inmiddels hebben manlief en ik besloten dat we één pakje kopen. Oma koopt ook nog een pakje. De rest gaat terug. Een vergelijkbaar geluid hoorde ik bij de andere ouders. De kaartjes zijn gewoon te duur. Ik zal verder niet uitwijden of de school zich op het commerciele pad moet wagen. Meer dan dat ik dit niet een taak van school vindt, zegt al genoeg. Erger vind ik het dat veel ouders zich verplicht voelen om de kaarten te kopen.  Niet iedereen kan zich dat veroorloven vooral niet als je ook nog meer kinderen hebt. Ik vraag me dan ook af of de school het initiele idee van Serious Request steunen, zal halen want ik vrees dat er veel onverkochte kaarten zullen zijn. 

donderdag 4 december 2014

Weer de dokter, besparen en dochterlief-perikelen

Zo daar zat ik dan vanochtend voor de verandering weer een keer bij de huisarts. De antibiotica leek niet echt aan te slaan. Ik blijf kortademig, hoest de longen uit mijn lijf en lijk inmiddels chronisch verkouden. Dus leek met vooral manlief een heel goed idee dat ik terug ging. Zelf krijg ik inmiddels een beschamend gevoel over me heen als ik weer in de wachtkamer zit van de huisarts. Huisarts luisterde weer eens naar mijn longen. Het ziet er naar uit dat de bacterie wel weg is maar hij denkt toch dat ik daarnaast ook iets van een virale infectie aan de luchtwegen heb. Gezien mijn voorgeschiedenis van astmatisch bronchitus, kreeg ik dus nu een puf-ding voorgeschreven. De bedoeling is dat hierdoor mijn luchtwegen meer open komen te staan. Daarnaast zit er ook een ontstekkingsremmer bij. Dus de komende weken mag ik gaan puffen. Ik kreeg een deja-vu naar mijn kinderjaren. Ik hoop dat het helpt want ik voel me ondertussen een beetje een basket-case worden. Het lijkt wel of er iedere keer iets is. Daarnaast heb ik er genoeg van dat mijn energieniveau zo laag is. Ik leer inmiddels de kunst van doseren. Doe ik het niet dan kom ik mezelf ontzettend tegen en val ik in herstel meteen weer terug. Dus ik doe het rustig aan en nu zet ik in op gezonde feestdagen.

Ondertussen ben ik ook de alleenheerser over de thermostaat geworden. ik vind het erg fijn (lees longen) als het wat koeler in huis is. Dus 's ochtends gaat de verwarming even aan om de boel op te warmen en ergens halverwege de middag doe ik het zelfde. Voor de rest loop ik in een warm vest en 's avonds bied een dekentje op de bank de nodige warmte. Als het ook maar enigszins te warm is, dan krijg ik hoestaanvallen. Dus houden we de temperatuur maar laag en zo bespaar ik ineens onbewust ook heel wat kilowatt aan energie uit. En nu niet denken dat dochterlief en manlief klappertandend door het huis lopen. Nee, ook zij vinden het wel fijn zo.

Inmiddels ben ik ook weer twee keer naar de psycholoog geweest. En ik kijk uit naar onze gesprekken. Heel langzaam laat ze me voelen dat ik er ook mag zijn en dat ik me niet hoef aan te passen. Ze denkt dat ik hoogsensitief ben. Iets wat meerdere mensen hier al eens eerder hebben geopperd. Het zou deels ook veel dingen verklaren, dingen waar ik mee worstel maar ook hoe ik in het leven sta en hoe ik dingen verwerk. Ik ga me er de komende tijd iets meer in verdiepen. En misschien moet ik het ook maar gewoon omarmen want hoogsensitieve mensen hebben ook veel moois te bieden. 

Langzaam maar zeker ga ik ook steeds meer genieten van het thuis zijn. Ik vind het heerlijk om actiever betrokken te zijn bij het dagelijkse leventje van dochterlief. Ik geniet ervan om haar naar school te brengen en haar weer op te halen. Ik geniet van de kleine dingetjes die ze op school doet en waarvan ik eerst geen flauw benul had. Ik geniet van de interactie met de andere kinderen en de ouders. Ik probeer niet al te veel denken aan het moment dat dit weer weg valt want dan word ik intens verdrietig. Ik ben dan ook een klein beetje jaloers op ouders (kan ook vader zijn) die thuis kunnen blijven om voor hun kind te zorgen. Op een of andere manier voelt ouder-zijn zo veel belangrijker en geeft dat zo veel meer voldoening dan ergens op kantoor te zitten en zogenaamd belangrijk te doen. Mocht het ooit financieel mogelijk zijn dan zou ik zonder enige twijfel meteen voor thuismoederschap kiezen. Ik zie dochterlief er ook van genieten. Ze vindt het zo fijn dat ik er meer voor haar ben. Toch worstelt ze er ook mee. De juf vertelde me dat ze ineens niet meer tussen de middag wilde overblijven en dat naar de NSO ook niet feilloos meer ging. Blijkbaar loopt dochterlief iedere keer naar de deur om te kijken of wij er misschien stiekempjes toch niet staan. En dat breekt mijn hart. Ik haal haar dus nu regelmatig op om toch een broodje te eten tussen de middag of ik plan de logopedie zo dat ze daarna ook thuis kan eten. Ik haal haar ook iets eerder op bij de NSO. Je zou kunnen zeggen laat haar toch lekker thuis. Alleen er komt een moment dat ik weer moet werken. Ik wil haar ritme niet te veel omgooien. Nu is ze het gewend. Zou ik haar uit het ritme halen van school, overblijven, NSO dan krijgt ze het daarna moeilijker. Maar ik blijf het moeilijk vinden. Ik kijk dan ook iedere keer weer enorm uit naar het moment dat ik haar kan ophalen. En dan krijgt ze een extra dikke knuffel. 

Ach ja en zo varen de dingen hier thuis. Morgen vieren we pakjesavond. Mijn moeder heeft besloten om niet te komen. Ze wil mij niet te veel belasten. Ik vind het aan de ene kant jammer maar aan de andere kant geeft het mij ook rust. Ook al zegt iedereen dat ik niks moet doen, ik was toch van alles gaan doen om het extra gezellig te maken in huis. Nu leven we vrolijk verder in een huis die op het oog er netjes uit ziet maar daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn moeder wil nu rond de Kerst komen. En dat is natuurlijk ook leuk. 

dinsdag 2 december 2014

Weer een teken van leven

ik ben in jaren niet zo ziek geweest als de afgelopen week. Vorige week zondag waren we een dagje weg geweest. Wat een leuke dag had moeten zijn, werd een teleurstellende dag. Naarmate de dag vorderde voelde ik me namelijk steeds moeier en slapper worden. Nu was ik al snipverkouden gecombineerd met een hardnekkige hoest dus gooide ik het daarop. Die nacht werd ik wakker met oorpijn, hoofdpijn en koorts. Ik was dus duidelijk ziek. 

De eerste dagen bracht ik vooral door in bed. Helaas bracht de rust niet de genezing waarop ik had gehoopt. Sterker nog, ik werd met de dag zieker. Woensdagavond voelde ik me zo beroerd waardoor ik ook in zag dat na vier weken van zelf doktertje spelen dit niet zo maar over zou gaan. Dus zat ik donderdag voor de verandering weer eens bij de huisarts. Ik geloof dat ik die man de laatste maanden nog nooit zo vaak heb gezien. Hij luisterde naar mijn longen en het was snel duidelijk. Mijn longen waren niet schoon. Ik had een bacteriele infectie die als ik niet uit keek een longontsteking kon worden. Daar schrok ik enorm van. Als zesjarige heb ik ooit een longontsteking gehad waar ik heel lang ziek van ben geweest. Nadien werd vastggsteld dat ik astmatisch bronchitis had. Jaren heb ik bij de longarts gelopen en jaren heb ik medicijnen moeten innemen. Wonder boven wonder ontgroeide ik het toen ik ouder werd. Toch blijven mijn luchtwegen een gevoelige plek. Als ik eenmaal verkouden ben dan gaat het ook vaak op mijn luchtwegen zitten. Meestal herstelt mijn lichaam dan vanzelf. Alleen deze keer kon het het niet meer bolwerken. Dus liep ik met de derde antibioticakuur van dit jaar naar buiten. Sinds gisteren voel ik weer een beetje beter. Ik krijg weer meer lucht, de bloeddoorlopen ogen zijn weer gewoon wit en de koorts is weg. Voor de rest heb ik nog steeds een wattenhoofd en ben ik vooral erg moe. Ik houd het er maar op dat mijn lijf een flinke klap heeft gehad en dus de tijd nodig heeft om te herstellen.

Doordat ik ziek werd, kon ik vorige week dus niet naar de bedrijfsarts. Heel erg vond ik dat niet want ik keek er als een berg tegenop. Alleen was er gisteren geen ontkomen meer aan. Ik ging dus met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Ondertussen hoopte ik ook vooral niemand tegen te komen die ik kende want geen zin in en al helemaal geen zin om te vertellen hoe het nu met mij gaat. Ik kon vrij snel naar binnen. De bedrijfarts zag dat het fysiek helemaal niet goed met mij ging. Ik werd dus naar huis gestuurd met de boodschap om eerst fysiek te herstellen en ondertussen ook mentaal sterker te worden. Ik moet de eerste week van januari weer terug komen. Daarna zal ik weer aan de slag moeten voor een paar uur per week. Al raadde hij mij aan om al iets eerder een keer naar mijn werk te gaan al was het maar om mijn mail te lezen. Overigens was het geen verplichting. Dat zie ik echter niet zitten. Ik wil eerst goed herstellen en daarna pas reintegreren. Wel heb ik met een collega afgesproken om de volgende keer na mijn afspraak met de bedrijfarts koffie te gaan drinken. Ze reageerde heel enthousiast en was ook blij om weer iets van mij te horen. 

Het ziet er dus naar uit dat ik vanaf januari weer langzaam maar zeker moet gaan werken. Binnen zes weken wil hij dat ik weer volledig werk. Naar mijn mening gaat dat veel te snel. Dat wil ik ook de volgende keer bespreken. Ik moet er niet te veel aan denken want dan raak ik in paniek. Ik ben blij dat ik nog een paar weken heb... hopelijk ben ik dan weer sterk genoeg om werk onder ogen te komen. 

Nog snel een update over de sollicitaties: ik heb een gesprek gehad voor de baan in Amsterdam en wacht nu af of ik door ben naar de volgende ronde. Voor de baan in Brussel wacht ik af of ze akkoord gaan met het hele arbeidspakket. Zo ja, dan heb ik daar een gesprek. Het loopt dus nog. 

maandag 24 november 2014

Mijn bed mijn beste vriend


Momenteel is mijn bed mijn best vriend. Ik ben ziek. Na drie weken hoesten en een week snipverkouden, besloot mijn lijf dat het nog een tandje erger kon. Ik ben nu gezegend met een barstende hoofdpijn en een loopoor.

Dus vandaag alles moeten afbellen. Deze week geen endoscopisch onderzoek en arbo-arts maar wel een doos tissues en paracetamol. 

donderdag 20 november 2014

Rustige week voor de storm?

Wat kan ik genieten van een week die niet volgepland staat met allerlei dingen. Het geeft mij zo veel rust want dan ik lekker in mijn eigen tempo een beetje aanmodderen. Deze week stonden er slechts twee "verplichte" dingen op de agenda: een rapportgesprek en naar de psycholoog. Dat is dus niet veel. En dat is dus fijn, vind ik.

Tegen het rapportgesprek zag ik een beetje tegenop. Juf en ik hebben niet echt een klik. Voordat ik na het gesprek toe ging, heb ik nog eens goed het rapport doorgelezen van dochterlief. Het was eigenlijk best goed. Ze heeft zich goed ontwikkeld het laatste jaar. Haar spraak blijft een zorg maar hiervoor krijgt ze nu al een paar maanden logopedie. Dit zet dus zoden aan de dijk want ze gaat goed vooruit. Ze is beter begrijpbaar en zij kan zichzelf ook beter uitdrukken. Hierdoor groeit haar zelfvertrouwen waardoor ze nu ook deelneemt aan de kringgesprekken. Ze zit beter in haar velletje. En dat is fijn om te horen ondanks dat we dit zelf ook al hadden gezien.
Alleen heeft ze veel moeite met dingen moeten. Ik herken dat. Thuis vindt ze het ook niet leuk als ze iets moet. Ze bepaalt graag zelf wat ze doet en hoe ze het doet. Nu vind,ik het fijn dat ze eigengereid is en niet alles klakkeloos aan neemt. Het staat voor een zelfstandig meisje. Alleen is het niet altijd even handig want soms moet je toch iets doen: leuk of niet. Nu heb ik gemerkt dat als ze begrijpt waarom iets moet of waarom bepaalde dingen ook op een andere manier kunnen, dan accepteert ze het wel en dan vindt ze het ook leuk. Ze wil alleen heel graag het waarom ervan willen begrijpen. Voor de juf is het een aandachtspuntje. Ik weet niet of ik het heel bezwaarlijk vind dat dochterlief zo is. Ik begrijp namelijk heel goed waar dit vandaan komt. Ze wil uitleg, het begrijpen en kunnen plaatsen om het vervolgens te accepteren. Dat betekent dus dat ze kritisch is. En dat vind ik dus op zich best een goede karaktereigenschap. 
Juf en ik hadden uiteindelijk best een leuk gesprek. En de vooruitzichten zijn best goed want was er eerst nog twijfel of ze naar groep 3 kon, nu is deze er niet meer. Ook al gelooft juf dat dochterlief de overgang niet makkelijk zal vinden omdat ze dus niet graag dingen opgelegd krijgt en zich soms nog wat makkelijk laat afleiden. We hebben gelukkig nog een heleboel maanden waarin nog veel kan veranderen.

Ik vond het ook fijn om weer naar de psycholoog te gaan. Het was fijn om met haar bepaalde zorgen te delen. We hebben samen een oefening gedaan die heel verhelderend voor mij werkte. Ik krijg langzaam iets meer inzicht in mezelf. Inzicht die ik hopelijk in mijn voordeel kan gaan gebruiken.
Eenmaal thuis dook ik 's middags met dochterlief de keuken in. 's Ochtends had ze verteld dat ze heel graag alleen met mij wilde zijn en geen zin had om met vriendjes te spelen. Ze voelt zich al een tijdje niet lekker, snipverkouden, dus ze wilde lekker aanrommelen in huis. Nou dat hebben we ook gedaan. We hebben een hele berg pepernoten gebakken. En ooh wat zijn die zelfgebakken toch zo veel lekkerder dan uit de winkel. Ik heb wel even moeten zoeken naar een goed recept want ik had bepaalde dingen niet in huis maar het recept wat ik nu heb gevonden is een blijvertje en ook nog een super simpel. Na het bakken hebben we de rest van de middag gekleurd en geknutseld. Het was een ouderwets gezellige middag. Morgen heeft ze vrij en dan gaan we samen winkelen en naar de markt. Ook gezellig.

Zucht en dan volgende week. Dat wordt even een hele andere week. Het wordt de week van een sollicitatiegesprek. De week van de endoscopie. En de week van de bedrijfsarts en vooral tegen dat laatste zie ik ontzettend tegenop. Het voelt alsof ik naar de rechtbank moet waar ik mijn vonnis hoor. Alles in mij roept dat ik nog niet klaar ben om te gaan werken. Slechts het idee maakt me paniekerig. Ik ga dat ook eerlijk uitspreken en dan hoop ik dat ik nog even thuis tot rust mag komen. 

dinsdag 18 november 2014

Een baan minder en een leuke verrassing

Gisterenavond kwam het verlossende woord wat betreft de baan waar ik vorige week donderdagmiddag op gesprek was geweest. Ze had besloten om met andere kandidaten verder te gaan. Alleen toen kwam dus een hele bijzondere afwijzingsgrond: ze wilde graag een man in haar team vanwege meer 'diversity". Daarna kwam nog een heel verhaal over dat de dames ook heel geschikt waren maar bij gelijke geschiktheid hadden mannen dus een streepje voor. Heel curieus want ze wist vanaf dag één dat ik toch echt een vrouw was. Dus waarom dan een gesprek aan gaan? Bovendien vraag ik me serieus af als ik dit voor de Commissie Gelijke Behandeling zou brengen of ze dan niet een heel serieus probleem heeft. Volgens mij mag je iemand niet op geslacht, leeftijd, ras of geaardheid afwijzen. In de praktijk zal dat vast gebeuren maar daar hebben we dan hele neutrale gronden voor als 'een geschiktere kandidaat" of 'je voldoet toch niet volledig aan het profiel'.  Daar kun je ook niks mee maar toch klinkt het een stuk politiek correcter en nikszeggender. Dus ik legde enigszins verbaasd de telefoon op. Manlief kon alleen aanbrengen dat als dit in de USA was gebeurd dat ik ze een enorme claim aan hun broek kon doen (hij heeft daar iets te lang gewoond dus een klap van de molen meegekregen). Nu heb ik verder helemaal niet de behoefte om er een halszak van te maken. Beter nog ik voelde me enigszins opgelucht dat ik niet door was want zoals ik al gisteren schreef ik zag me daar niet werken. Achteraf gezien had ik meteen me moeten terug trekken. Weer iets geleerd voor de volgende keer.

Gisterenavond sprak ik ook mijn moeder. Dat is op zich niets bijzonders want we spreken elkaar een paar keer per week. Ze had iets heel leuks te vertellen. Ik krijg maar liefst EUR1,000 in december om "iets leuks mee te doen".  Ik moet er nog heel goed over na denken wat ik er mee ga doen. Een deel gaat naar aflossen, een deel gaat naar de rekening van de garage, dan gaat nog een deel naar het betalen voor reis en verblijf omdat manlief weer naar de oogarts in Duitsland moet en dan wil ik nog een heel klein deel gebruiken voor iets leuks. Geen idee wat dat leuks zal zijn. Ik dacht eerst aan Disney on Ice omdat de lievelingsfiguren van dochterlief daar acte de presence geven. Alleen ik zie mezelf niet tussen die mensenmassa zitten. Binnenkort komt er ook weer een leuke Disney film uit in de bioscoop dus ik wil daar met ons drietjes naar toe. Voor haar maakt het geen verschil want de bioscoop is voor haar al iets bijzonders. Misschien dat er ook nog een mooie kerstboom vanaf kan en dan is het geld al weer op. Het zijn maar ideetjes en ik weet ook niet of ik het geld daadwerkelijk zo ga besteden. Ik ben alleen zo blij dat mijn moeder de mogelijkheid heeft om mij dat te geven.  Ik weet dan nooit zo goed wat ik moet zeggen behalve dan dat ik er heel blij mee ben.

Vandaag gaat het ook weer wat beter met mij. Ik ben weer wat vrolijker (pff). Ik heb weer zin om iets te doen hoe klein dan ook. Dus ik ga zo strijken. Strijken heeft voor mij iets meditatiefs. Ik kan dan ongebreideld mijn gedachten laten gaan. Vanmiddag heb ik ook een rapportgesprek op school. Iets waar ik niet heel erg naar uit kijk omdat juf en ik niet echt een klik met elkaar hebben. Ik stap neutraal in het gesprek en dan zien we wel hoe het loopt. Huppakee en nu naar de strijk :-).


maandag 17 november 2014

Het gaat slechter

Donderdag had ik dus twee gesprekken voor een andere baan. In de ochtend was het een oriënterend gesprek en in de middag een sollicitatiegesprek. Na het eerste gesprek was ik bekaf. Het tweede gesprek was eigenlijk te veel voor mij maar stond nu eenmaal gepland. Dus ging ik er naar toe terwijl mij hele lijf gilde "kruip lekker je bed in". Onderweg heb ik een paar keer de auto om willen draaien om naar huis te gaan en het gesprek te laten voor wat het was. Het voelde niet goed. Toch heb ik door gezet. Het gesprek liep redelijk. Ik wacht nog af of ik door ben naar de tweede ronde. Dan zou ik als een van de weinigen overblijven van de initiële 24 sollicitanten. Eenmaal thuis merkte manlief meteen op dat ik niet zo enthousiast was. Ik kan het moeilijk benoemen behalve dan dat ik daar niet echt een rol voor mezelf zie weg gelegd. Het klinkt heel vaag maar ik voelde het gewoon niet. Meestal kom ik enthousiast uit een gesprek. Nu heb ik zoiets van het kan me allemaal niet zo veel schelen.

Die avond stortte ik in elkaar. Ik was helemaal op in zijnde moeier dan moe. Op tijd naar bed gaan, hielp niet heel erg veel want tot op vandaag voel ik me als een dweil. Sinds donderdag gaat het een zelf een beetje bergafwaarts met mij. Ik ben ontzettend somber en erg moe. Overdag een dutje doen en op tijd naar bed haalt even niks uit. Het zal weer langzaam over moeten gaan. Zondag heb ik de halve dag huilend op bed gelegen. Gelukkig voel ik me vandaag iets beter maar ik heb het gevoel dat het van ver moet komen voordat ik me weer voel zoals een weekje geleden. Toen voelde ik me namelijk een stuk positiever.

Blijkbaar hebben die sollicitaties en die interesse in mij iets los gemaakt wat heel diep zat. Ik voel me ineens ontzettend verdrietig en miskend. De sollicitatie-trein dendert nog steeds door. Ik zit voor de baan van mijn voorkeur nog steeds in de race en ik verwacht daarvan binnenkort iets te horen. In Brussel willen ze mij wel heel graag hebben want nadat ik de baan had afgewezen,  kreeg ik een email terug met een nog beter aanbod. Ik heb hierop weer gereageerd. Ineens zie ik dus mijn marktwaarde stijgen. En dat is heel bizar en verwarrend. Iets waar ik helemaal niet mee om kan gaan, althans nu niet. 

Intussen droom ik ook verder over hoe mijn ideale leven eruit zou zien. Dat varieert van ergens in Friesland of Griekenland een kleine bed and breakfast beginnen tot aan een thuisblijfmoeder. Grootste gemene deler is dat in alle scenario's die voorbij komen meer tijd samen met mijn dochter is weggelegd. Het vreet namelijk aan mij dat ik niet zo vaak bij haar kan zijn als ik zou willen. Ik zou haar graag iedere dag naar/ van school willen brengen en ophalen, een huis vol vriendjes en vriendinnetjes voor haar en er gewoon simpelweg voor haar zijn. Alleen is dat simpelweg dus niet zo simpel en dat vreet aan me. Want hoe ik er ook van geniet die tijd nu samen met haar, het is maar tijdelijk. En dat maakt mij dus intens verdrietig. 

Dus na zo'n drie weken ben ik (deels) wel achter de oorzaak van mijn burn-out. Er is geen goede balans tussen wat ik diep in mijn hart wil en wat ik in de praktijk doe. Voeg daar nog eens aan toe het gevoel van onderwaardering en van het idee hebben dat ik mezelf niet kan/ mag zijn, dan kan het ook niet anders dan dat je moe en verdrietig bent. Alleen hoe vind ik daar een oplossing voor? 

donderdag 13 november 2014

Zenuwachtig

Ok even een mailtje dat nergens over gaat maar ik ben bloednerveus. Ik denk dat ik deze week maar moet omdopen tot de week van de sollicitaties.

Gisteren had ik een gesprek met een consultant over de baan in Brussel. De baan is leuk en interessant. Alleen het is in Brussel. Daar zit ik dus enorm mee in mijn maag want ik houd niet van Brussel. Erger nog ik vind het na een dagje prima als ik daar weer heel lang niet hoef te komen. Het is gewoon niet mijn stad. Die conclusie trok ik 24 jaar geleden al toen ik daar 18 maanden heb gewoond en iedere keer wordt deze weer bevestigd als ik daar weer ben geweest. Als de baan ergens anders was dan was ik er vol voor gegaan. Locatie is dus de spelbreker. Overigens niet helemaal onbelangrijk want je moet je prettig voelen waar je woont.

Een week geleden werd ik ook benaderd voor een andere baan. Deze keer was het rechtstreeks door HR van een bank. Het is een bank die ik heel hoog heb zitten en waar ik best wel graag zou willen werken. Dus ik reageerde voorzichtig op het mailtje dat ik wel geinteresseerd was om een orienterend gesprek aan te gaan. Die heb ik inmiddels gehad en de baan is op mijn lijf geschreven. Het is net dat stukje van mijn baan wat ik wel heel erg leuk vind. Dus ik heb gezegd dat ik interesse heb en ervoor wil gaan. Ze schrok niet eens van mijn salariseis. Manlief en ik hadden namelijk zitten rekenen wat die moest zijn want we willen er niet op toe leggen. Ik zou namelijk mijn korting op hypotheek en levensverzekering verliezen. Dat wil ik graag compenseren zodat het water niet financieel tot aan onze lippen staat. Overigens zou het ook een goed moment zijn om de hypotheek eens serieus te bekijken, mocht ik van baan veranderen. Dat zien we dan wel als het ooit zover komt. Maar ik zou het zo super vinden als ik deze baan zou kunnen krijgen.

Vanmiddag heb ik ook een sollicitatiegesprek. En ineens slaan de twijfels enorm toe. Het is net niet helemaal mij ding als ik er eens goed over na denk. Misschien word ik wel enorm verrasd vanmiddag maar toch ergens fluistert een stemmetje in mij "je weet dat het dit niet is".  Het liefste zou ik willen dat het stemmetje zijn mond dicht hield maar ik weet dat het wel een teken is.

Ook vind ik het raar dat ineens dit allemaal zouit de lucht komt valllen. Ik kan daar echt uren over lopen nadenken. Ook krijg ik functies met meer verantwoordelijkheden en daarmee hogere salarissen aangeboden. Dat verbaast mij dan ook weer. Heb ik dan zo'n laag zelfbeeld van mezelf? Zij vinden blijkbaar wel dat ik dit aan kan en zo veel waard ben. Waarom verbaas ik mij daar dan over? Het vliegt me allemaal een beetje aan. En dan doet mij weer twijfelen of ik dit allemaal wel aan kan en of dat ik straks niet finaal onderuit ga?  Alleen dat twijfelen heb ik altijd gehad bij iedere nieuwe baan. Ik begreep nooit waarom ze mij wilde hebben want ik twijfel altijd heel erg aan mezelf ondanks dat ik echt wel weet dat ik het kan. Onzekerheid dus troef hier.

Al dat banengedoe vliegt me dus een beetje naar mijn keel ondanks dat het me ook wel weer een boost geeft. Er zijn dus potentiele werkgevers die wel iets in mij zien. Toch ben ik blij als deze week voorbij is. Ik hoop echt dat ik volgende week even helemaal niks aan afspraken heb buiten dan de afspraak met de psycholoog. Ik kijk gewoon enorm uit naar een weekje even helemaal niks. 

maandag 10 november 2014

Over een heleboel niet en een beetje van alles.

De tijd kabbelt hier voort want erg veel gebeurt hier niet. Ook doe ik weinig. Ik denk zelf dat ik heel veel heb gedaan aan het einde van een dag maar als je er dan op terug kijkt dan valt dat erg tegen. En weet je wat het mooie er nu van is? Ik vind het allemaal wel prima. Het kan me niks schelen dat de badkamer al heel lang een sopje nodig heeft, dat er een stapel was ligt en dat ik mijn papieren zou moeten opruimen. Elke dag denk ik dat "nu doe ik het" om het vervolgens weer  net zo hard te vergeten. Heel goed volgens deskundigen...... heel prettig volgens mij.

Toch gebeuren er hier wel dingen. Zo had ik vorige week elke dag wel wat in mijn agenda staan. Ik vind het dan ook een heerlijk idee dat ik deze week niks hoef op een sollicitatiegesprek na dan. En dat is dan eigenlijk ook meteen wel weer iets heel groots. Vorige week heb ik weer een gezellig medisch rondje gedaan. Zo begon ik maandag bij de huisarts omdat niet al mijn bloedwaarden goed waren. Naast een vitamine D tekort blijkt dat mijn schildklierwaarden ook aan de lage kant zijn. Heel normaal volgens de huisarts bij vrouwen boven de een bepaalde leeftijd (pff en dan voel je dus ineens oud). Toch is het ook iets wat in de gaten gehouden moest worden. Dus ik mag over een poosje weer bloed laten prikken. Voor de vitamine D heb ik inmiddels supplementen. Dus elke ochtend neem ik nu een mini-pilletje. Over een poosje zou ik dus energieker moeten zijn. En laat daar nu een mega-hoest a la een kuchende zeehond de hele boel verpesten? Ik houd nu al een week manlief 's nachts wakker met mijn geblaf. Zelf slaap ik ook niet lekker. Dus we zitten samen elkaar duf aan te kijken, vurig hopend opdat die kuch snel weg mag gaan. 

Manlief dacht vorige week wat zij kan, kan ik ook. Dus ook hij zat bij de huisarts alleen dan met andere klachten. Hij heeft iedere keer bloed bij zijn ontlasting. Hij is al een paar keer behandeld voor aambeien maar het lijkt niet erg te helpen. Dus nu mag manlief een colloscopie ondergaan een week nadat ik de endoscopie heb gehad. Het verschil is alleen dat ik me er niet al te druk om maak en manlief ondertussen met de dag nerveuzer wordt. Als je hem hoort zou je bijna denken dat hij iets heel ernstigs mankeert en dat hij een grote ingreep moet ondergaan. Het is misschien man-eigen om je daar iets drukker over te maken maar hij was wel heel nerveus. Dus vandaag zaten we weer bij de huisarts. Hopelijk heeft zij een deel van zijn zorgen weg genomen.

Buiten het medische gebeuren waren er ook leuke dingen. Ik had een 10-minuten gesprek bij de opvang, Ze vonden dochterlief een sociaal, energiek en temperamentvol meisje maar wat ze vooral zo speciaal aan haar vonden is dat ze zo puur (nog) is in alles. Dat vond ik heel mooi om te horen want ik zie dat als iets heel kostbaars.
Op vrijdag ging ik voor het eerst sinds lange tijd met haar mee naar judo. Nu had manlief mij al verteld dat ze volgens de judo-leraar bij de top 3 van haar leeftijdsklasse hoort. Eigenlijk is het top 2 want het gaat alleen om haar en een jongetje. Hij wil haar heel graag naar een andere groep doen zodat ze haar grenzen kan verleggen. Het komt haar nu allemaal te makkelijk aanvliegen. En het klopt: ze doet alles wel heel gemakkelijk. Dus vanaf januari zit ze niet meer bij de kleuters maar bij de 6 tot 9 jarigen. Ik ben benieuwd hoe ze dat vindt. Als ze nu ook zo goed haar best deed bij zwemmen, dan was het helemaal mooi. Zwemmen daarentegen daar heeft ze weinig mee vooral als dan ook je hoofd nog onder water moet. Dus langzaam maar zeker is iedereen al een badje verder en zij houdt no eigenwijs haar koppie boven water. Ook kwam ze thuis van school met de mededeling dat ze puzzelkampioen is. En ja hoor de volgende dag hing haar naam bij de andere puzzelkampioenen. 
Dochterlief heeft iets streberigs en wil alleen maar winnen. Ze wil nu zo snel en goed mogelijk haar werklijsten doen. Het is wat in groep 2 te zitten. Deze week krijgt ze haar rapport en dan hebben we een gesprekje. Ik ben benieuwd.

Ach en zo kabbelen de dagen hier voorbij. Er gebeurt wel wat en ook een heleboel niet. En vooral dat niet... ik vind het heerlijk.

donderdag 6 november 2014

Arbo-arts en andere banen-gedoe

Als je langere tijd ziek thuis bent dan komt de arbo-arts op je pad. Nu hadden zowel de psycoloog als de huisarts geadviseerd om een pro-actieve rol te nemen en zelf een afspraak te maken. Dus zo kwam het dat ik vandaag een telefonische afspraak met hem had. Hij was best sympathiek. Ik schrok alleen dat hij zich niet kon vinden in het voorstel van de psycholoog om de eerste zes weken thuis te blijven. Hij gelooft dat je snel weer een paar uurtjes moet gaan werken omdat anders de stap terug te groot is. Ik kreeg het hondsbenauwd bij de gedachte dat ik daar binnenkort weer zou zitten. Gelukkig viel het wel mee want hij wil mij pas eind november zien. Ondertussen zal hij ook contact opzoeken met de psycholoog om haar mening te horen. We eindigde het gesprek met het advies "ga vooral leuke en ontspannende dingen doen".  Nadat ik oplegde, heb ik gehuild. Het gesprek had meer impact om mij dan ik had verwacht.

Tja en dan zijn er nog twee dingen waar ik even helemaal geen raad mee weet. Vlak voordat ik ziek thuis kwam te zitten, heb ik gesolliciteerd naar een andere baan. Het is de baan van een voormalige collega van een voormalige werkgever (volg je me nog). Hij kon de lange reisafstand niet meer opbrengen en heeft onlangs een andere baan gevonden dichter bij huis. Overigens is dat weer de baan van een vriendin van mij die nu voor zichzelf werkt. Klein wereldje is het toch soms. Hij vertelde mij erover op een seminar en ik gaf toen aan wel interesse te hebben. De dag erna heb ik gesolliciteerd en hij heeft mij intern aanbevolen. En wat is nu het geval? Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Het had niet op een slechter (of beter) moment kunnen komen. Ik ben al een tijd aan het rondkijken en steeds word ik afgewezen en nu heb ik ineens een gesprek. Volgende week zou ik kunnen komen om te praten. Het voelt dubbel. Aan de ene kant vind ik dat ik moet gaan want ik heb immers de baan nog niet en praten kan geen kwaad. Aan de andere kant vraag ik me af als ik zou worden aangenomen of ik het aan zou kunnen. Het zou goed voor mij zijn om helemaal weg te kunnen gaan bij mijn huidige werkgever maar neem ik niet te veel ballast mee die ik eerst een plaatsje moet geven? Moet ik niet eerst aan mezelf werken voordat ik naar ander werk ga zoeken? Daarentegen geeft  het vooruitzicht op mogelijk een andere werkomgeving lucht. Het is ook een kleiner bedrijf. Dat past beter bij mij. Het heeft ook meer mogelijkheden om thuis te werken, iets wat ik ook belangrijk vind. Een vriend en vriendin adviseerden gewoon te gaan praten en dan maar verder  te zien. Een vriend denkt dat mijn collega's een groot deel van mijn probleem zijn en dat het beter voor mij zou zijn als ik dat achter me kan laten. Misschien. 

En dan kreeg ik gisteren ook ineens een email van een headhunter. Of ik interesse had in een baan in Brussel. De baan is op mijn lijf geschreven en het salaris en arbeidsvoorwaarden zijn super. Alleen ik heb vroeger (24 jaar geleden) in Brussel gewoond en ik was blij dat ik weer naar Nederland terug kon. Brussel heeft leuke wijken en veel mooie dingen maar ik voel me er niet thuis. Manlief vindt het stom dat ik het meteen zou afwijzen want het zou mijn salaris met 1/3 verhogen. Vroeger zou ik ook alleen naar het geld hebben gekeken maar nu zijn andere dingen zo veel belangrijker geworden. Ik moet me ergens prettig voelen. Geld is dan minder belangrijk. Het is zelfs zo dat ik bereid ben minder te verdienen zolang ik me maar prettig voel in mijn (werk)omgeving. Ik wil dus deze baan afwijzen maar de deur wel op een kiertje laten staan voor de toekomst. Wie weet namelijk komt er via deze headhunter wel ooit de perfecte baan. 

Heel wat ontwikkelingen dus. Ook heel wat gedoe in mijn ogen. Gedoe dat ik best moeilijk vind.

woensdag 5 november 2014

Een boost

Gisteren had ik een leuk maar vermoeiend dagje. Ik werd namelijk op sleeptouw gevonden door een vriend. Hij en ik kennen elkaar al jaren. Ooit hebben we een halfslachtige poging gedaan om een relatie met elkaar te hebben toen manlief en ik een jaar uit elkaar waren. Alleen werkte een relatie tussen hem en mij niet. Elke keer als het ook maar enigszins serieus begon te worden, dan gebeurde er iets waardoor we weer terug bij af waren. Uiteindelijk kwamen we beiden tot de conclusie dat we elkaar heel lief vinden maar dat we beter hele goede vrienden kunnen blijven. Dat gaat namelijk wel heel goed maar voor de rest lijken wij veel te veel op elkaar. Dus zo heb ik inmiddels een aantal jaren een hele goede vriend. Hij woont in het buitenland maar een paar keer per jaar is hij in Nederland en dan spreken wij meestal af om bij te praten.

Van de zijlijn zag hij de laatste tijd hoe het langzaam slechter met mij ging. Het verbaasde ook hem niet dat ik dus nu thuis zit. Zelf heeft hij ook een burn-out gehad en als gevolg daarvan zijn leven drastisch veranderd. Hij runt nu succesvol een eigen camping met zijn vriendin en geniet elke dag van de vrijheid die hij heeft. Een vrijheid waar ik bijna jaloers op kan zijn want het gevoel van vrijheid is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. 

Maandag mocht ik hem ophalen op het vliegveld. Natuurlijk net op het moment dat heel Nederland weer in de auto stapt naar huis. In stilte heb ik hem lopen vervloeken dat ik dus naar Rotterdam moest om hem op te halen in plaats van Schiphol dat op steenworp afstand ligt. Het stond namelijk potdicht op de weg en ik reed letterlijk 5 minuten voordat het vliegtuig landde het parkeerterrein op. De volgende dag had hij mij beloofd een leuke dag te bezorgen. Dus stapte ik dinsdagochtend vroeg in de auto zonder enig benul waar ik naar toe zou gaan. Het was uiteindelijk de perfecte dag. Het begon met ergens ontbijten, daarna zijn we doorgereden naar een heel pittoresk plaatsje waar we hebben geluncht, gewandeld en gewinkeld. Ondertussen liet hij mij vooral veel praten. Soms vroeg hij mij wat of maakte een opmerking. Halverwege de middag ging ik weer naar huis. Sinds lange tijd voelde het alsof er een last van mijn schouders af viel.

Hij heeft me doen nadenken over bepaalde dingen. Dingen die belangrijk zijn en die heel dichtbij mij staan. Dingen die ik door alle hectiek en dagelijkse sleur uit het oog was verloren maar die essentieel voor mij zijn. Zo essentieel dat het voor mij het verschil maakt tussen leuk leven of doorhobbelen omdat het moet. Dingen waar ik verder over na ga denken de komende tijd. 

Ik vond het heel lief en bijzonder dat hij mij zo'n leuke dag heeft gegeven. Het heeft me een beetje een boost gegeven. Het was ook goed om met hem te praten. Manlief en ik praten de laatste tijd ook veel maar we zitten een beetje vast in het zelfde cirkeltje. Een ander ziet dat toch anders en dat kan heel verhelderend werken.

Gisterenavond was ik bekaf maar op een fijne manier. Ik voelde me niet zo uitgeblust. Nu maar hopen dat ik dit gevoel vast houd of hervindt.

maandag 3 november 2014

Week van de werkstress: De zieke werkomgeving

Het is de week van de werkstress. Ik kan niets anders bedenken dan dat ik het wel bijzonder vind dat dit samenvalt op het moment dat ik ook thuis zit met werkgerelateerde klachten. Ik vond de nummers ook schokkend toen ik het las: 
Stress op de werkvloer is doodnormaal voor miljoenen werkende Nederlanders. Van de werknemers geeft 41 procent aan dat werkstress als vanzelfsprekend wordt gezien binnen het bedrijf waar ze werken. Ook 32 procent van de leidinggevenden erkent het probleem, blijkt uit nieuwe cijfers van het ministerie van Sociale Zaken.Van de werkenden denkt 18 procent niet dat het zin heeft om werkstress aan te kaarten omdat de problemen toch niet serieus worden genomen. Bijna een kwart (24 procent) durft niet over werkstress te praten uit vrees voor een lage beoordeling. Bijna de helft van de werknemers (45 procent) is bang dat als stress bij zijn of haar leidinggevende ter sprake wordt gebracht, het beeld wordt opgeroepen dat diegene z’n werk niet aankan.
Ik kan dan alleen maar denken wat erg eigenlijk dat wij ons zo'n enorme druk op laten leggen en dit ook nog heel normaal vinden. 


Als ik naar mijn eigen werk en sector kijk dan kan ik de cijfers alleen maar beamen. De laatste paar jaar ken ik een aantal mensen die met een burn-out hebben thuis gezeten. Het gros was meer dan 9 maanden thuis. Eenmaal terug op werk, hebben de meesten hun oude werkzaamheden opgepakt. Ik weet niet of ze nu anders tegen werk aan kijken en of ze beter met de druk om kunnen gaan. Ik hoop het voor ze. En ik hoop het straks ook voor mij.

Als ik naar mijn directe colleg's kijk dan staan zij ook allemaal onder druk. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander. Sommigen "klagen" wel dat ze veel moeten doen en dat ze slechts bezig zijn met ad-hoc dingen of brandjes blussen zoals het ook wel wordt genoemd. Dat klopt ook wel. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik aan iets structureels heb gewerkt. Het is veel ad-hoc werk waardoor mijn gewone werkzaamheden blijven liggen of die prop je er dan ergens tussendoor. Sommigen lossen dit op door de lunch over te slaan en anderen duiken 's avonds thuis nog achter de computer want lang leve remote access werken. De druk wordt wel eens aangekaart op werk maar de manager is van het type "van hard werken wordt niemand slechter". Hij zal nooit nee zeggen tegen werk dat de kant van de afdeling op komt. Dat staat in schril contract met onze vorige manager die enorm goed aan taakbewaking deed. Als hij ook maar enigszins vond dat het niet onder de verantwoording van de afdeling viel, dan wuifde hij het weg. Dat was erg prettig. Helaas is dat het verleden en moeten we het doen met iemand die een andere instelling heeft. Hij leeft om te werken. Hij begrijpt dan ook niet dat mensen soms te veel op hun bordje hebben of dat taken soms anders en efficienter kunnen ingedeeld worden. 

Vier jaar geleden kreeg ik ook een smartphone van werk. Hierdoor kon ik op mijn parttime-dag nog op email reageren. Ik was de laatste in het team die zo'n telefoon kreeg.Voor mij hoefde zo'n ding niet want het kwam met de verwachting dat je altijd bereikbaar bent. Bereikaar op je parttime-dag, 's avonds en in de weekenden maar ook op vakantie. Ik ben altijd wat terughoudend geweest met reageren op email in mijn vrije tijd. Ik vind namelijk dat dit mijn tijd is en niet die van mijn werkgever. Je maakt jezelf alleen onmens onpopulair als je dat hardop zegt want dat toont geen commitment. Dus ik begon ook in mijn vrije tijd op werk email te reageren. Werk stopt dus nooit als je de de deur achter je dicht doet en op je fiets of in de auto naar huis gaat. Sommige collega's logden eenmaal thuis ook nog even in op werk om een paar dingen te doen. Dat werkt namelijk zo lekker door en dan kun je de volgende morgen met iets anders beginnnen. Ik heb het geluk dat ik een oude laptop heb dus met geen mogelijkheid de software kan installeren om van afstand in de werkomgeving in te loggen. Ik kon het dus niet. Mijn toegnag bleef dus beperkt tot dat wat er op mijn telefoon binnen kwam of wat ik kon lezen op de webmail. Ik vind het niet normaal vind dat "wij" zo moeten werken.Het rare van alles is dat ik daar grotendeels alleen in sta. Misschien diep in hun hart geven mijn collega's mij wel gelijk maar ik geloof dat ze nog liever hun tong afbijten dan dat ze iets zeggen. 

Naast de druk die "wij" dus voelen om thuis door te werken, leggen we die druk elkaar ook op in plaats van te kijken hoe het beter zou kunnen. Alleen dat breng je niet ter sprake want dan wordt je al snel gelabeld als incompetent. Heel objectief gezien is er te veel werk voor het team en zouden er een aantal mensen bij moeten komen, wil je de druk er vanaf halen. Alleen voor dat laatste is geen geld want we moeten bepaalde (financiele) cijfers laten zien aan het einde van het jaar. Wat mij dan steekt is dat op personeel wordt bezuinigd maar er nog steeds grote bonussen worden gegeven en er blijkbaar ook genoeg geld is om managers van over de hele wereld voor een paar dagen hei-sessies over te laten vliegen. Hei-sessies die op de mooiste locaties plaats vinden, die een paar keer per jaar worden georganiseerd maar waarvan iedereen (op de werkvloer) zich afvraagt waarvoor ze dienen.

Het is krom de wereld van de werkende. Althans het is krom waar ik werk en dan praat ik over de financiele sector. Ik weet dat het niet veel anders is in de advocatuur. Wil je op een groot kantoor iets bereiken dan maak je lange dagen anders word je gewoon geen partner. Vaak vraag ik me af waarom mensen dit ok vinden om zo te werken. De balans is volledig zoek tussen werk en prive. Wat is er mis mee om rond een uur 18.00 thuis te zijn en dan van je gezinnetje te genieten? Wat is er mis mee om tijdens je vakantie onbereikbaar te zijn? Is daar vakantie niet voor bedoeld in plaats van bij te tanken? Waarom laten we ons die druk op leggen? Is dat stoer, hoor je er dan bij, heb je het dan zogenaamd gemaakt? Eigenlijk vind ik dus van niet want als je systematisch 's avonds nog lang moet doorwerken (al dan niet thuis) dan kan dat twee dingen betekenen: of je hebt te veel werk of je bent er niet geschikt voor. Aan beiden zou iets gedaan moeten worden in plaats van ons, als werknemer, het maar te laten oplossen. 

Het is dus prima dat er een week van de werkstress is. Alleen vraag ik me af of het iets oplost zolang er niet iets structureels op de werkvloer gebeurt. Leuk dus zo'n week maar volgende week is men het weer vergeten en loopt iedereen weer net zo hard door. 

vrijdag 31 oktober 2014

Kleine beetjes lossen veel af

Je zou ondanks alles bijna vergeten dat ik ook nog schulden heb. Het rare is dat ik de schulden de laatste weken een beetje los heb gelaten. Ik los af, elke maand gaat het saldo naar beneden en ooit komt er een einde aan. Ik zou meer kunnen gaan doen door naar ruimte in mijn budget te gaan zoeken maar ik word niet heel erg blij van budgetteren. Ik zie het meer als een noodzakelijk kwaad om overzicht te blijven houden. Dus om druk naar ruimte te gaan zoeken in mijn budget, lijkt me nu niet zo'n goed plan. Het zou alleen maar meer stress geven. Kortom niet doen dus.


Toch probeer ik wel extra af te lossen. Een aantal weken heb ik een aantal boeken en dvd op bol.com gezet. Sindsdien heb ik voor ongeveer €65 verkocht. Gisteren maakte ik de grote klapper door alle seizoenen van The Soprano's te verkopen voor€75. Ook daar gaan bemiddelings- en verzendkosten vanaf maar dan houd ik nog een leuk bedrag over. Alle verkoopopbrengsten stort ik direct door naar mijn creditcard. En zo slinkt heel langzaam dat saldo. 

Ook heb ik een aantal dingen op Marktplaats te koop gezet [klik hier]. Geen idee wat ik fout doe maar het loopt voor geen meter. Ik heb alleen de dvd-box van The Bridge verkocht en that is it. Ik krijg wel biedingen binnen maar als ik dan akkoord ga dan haakt ik de verkoper af. Volgens mij is dat een beetje de teneur van Marktplaats: lukraak bieden en als het erop aankomt geen thuis geven. Sinds gisteren probeer ik ook musicalkaartjes te verkopen die mijn moeder via een lotterij heeft gewonnen. Beiden hebben wij een bloedhekel aan musicals dus ik mocht de kaartje verkopen en de opbrengst houden. Je zult het niet geloven maar drie potentiele kopers hebben het al laten af weten. Ongelofelijk, vind ik dat. En ik vraag nog niet eens de prijs van één kaartje in de reguliere verkoop.

Maar toch ik heb inmiddels al wel zo'n kleine €70 afgelost dankzij mijn verkopen. En dat is best leuk. Dus nu wil ik meevallers gaan gebruiken voor extra aflossingen. Het zijn misschien geen grote bedragen maar het brengt me toch weer ietsje dichter bij een schuldenvrij bestaan. 

donderdag 30 oktober 2014

Medisch rondje

Deze week begon met een medisch rondje. Maandag belde ik voor de bloeduitslag. Mijn vitamine D waarden waren te laag. Volgende week moet iik terug naar de huisarts en dan zal ik waarschijnlijk wel preparaten voorgeschreven krijgen. Het verklaart deels ook waarom ik iedere keer zo moe ben. Dus hopelijk voel ik me binnenkort iets fitter.

Dinsdag mocht ik naar de maag-lever-darm arts. Ik was zo nerveus dat ik de afdeling pas na 3x vragen kon vinden. Eenmaal aangekomen, kon ik snel naar binnen en mijn verhaal doen. De arts luisterde het aan, vond dat de huisarts me te lang heeft laten doormodderen en wil nu via een endoscopisch onderzoek naar mijn maag en slokdarm kijken. Alleen dat betekent dus een slangetje door mijn keel. De gedachte alleen en ik word spontaan al niet goed. Je mag me helemaal lek prikken en ik ben voor de rest ook niet flauw uitgevallen maar de gedachte dat er iets door mijn keel moet, daar krijg ik het spontaan benauwd van. De arts zag die angst gelukkig meteen in mijn ogen en ik krijg dus straks een roesje. Ook daar ben ik geen fan van maar ik denk dat anders het onderzoek onuitvoerbaar bij mij is. Dus eind november mag ik hiervoor terugkomen. Manlief heeft het vage vermoeden dat ze niks vinden en dat mijn klachten stressgerelateerd zijn. De arts vermoedt dat er iets functioneel niet helemaal juist werkt. We zullen zien wie gelijk heeft.  

Gisteren (woensdag) had ik ook mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Dat was een hele stap voor mij om te maken want ik heb een soort antipathie tegen psychologen. Toch realiseerde ik me dat als ik deze stap niet zou nemen dat ik waarschijnlijk in het zelfde rondje zou blijven draaien en herstel nog langer gaat duren dan ik zou willen. Dus daar zat ik dan. We hebben een uur gepraat, of beter ik heb gepraat en zij vroeg af en toe iets. En dat ging soms best al diep. Toch had ik een goed gevoel bij haar. Ze komt heel rustig over en ze luisterde ook echt (ok krijgt ze dan ook wel voor betaald, maar toch). Ze beaamde dat ik een burn-out heb. Zij noemde het alleen licht depressief gecombineerd met angstaanvallen. Dat klonk best heftig maar ik zal het er toch mee moeten doen. Elke twee weken heb ik een gesprek met haar en ik krijg een aantal ontspanningsoefeningen. Ook gaf ze aan dat ik de komende 6 weken niets met werk te maken mag hebben. Ze wilde dat, indien gewenst, ook uitleggen aan de arbo-arts.

Eenmaal thuis heb ik mijn werk meteen laten weten dat ik voorlopig niet terug kom op werk. Mijn manager mailde kort terug met dank je voor de update en het telefoonnummer van de arbo-arts waar ik om had gevraagd. Daarna heeft hij, denk ik, de collega's laten weten dat ik voorlopig niet meer terug kom want ik kreeg niet snel daarna een mailtje van een collega die me sterkte wenste. Van de rest heb ik niets gehoord maar dat verwachtte ik ook eigenlijk niet. Dus nu zit ik dus officieel thuis. En wat voelt dat onwezenlijk. Geloof dat ik er nog steeds niet helemaal aan wil. 

Mijn moeder reageerde ook heel lief. Ze drukte me meerdere keren op mijn hart dat ik nu eens echt aan mezelf moet denken. Ook bevestigde ze dat ze het niet zo heel vreemd vond dat ik nu thuis zit. Goh andere mensen zien blijkbaar meer dan jezelf wil zien. Maandag stuurde ze een prachtige bos bloemen om me op te vrolijken. Heel lief.

Het enige wat nu rest is de arbo-arts bellen. Daar zie ik enorm tegen op. Toch staat het vandaag wel op mijn lijstje om te doen. Ik kan het maar gedaan hebben want anders blijft het zo zeuren op de achtergrond. Ik ben blij dat de psycholoog er tussen wil gaan zitten. Ik voel me daardoor ook weer gesteund. 

Ach ja en zo gaan de dingen dus hier. Ik ben blij dat ik vandaag even niks hoef. Ik heb overigens het gevoel dat ik het heel druk heb maar als het van een afstandje bekijkt, doe ik heel weinig. De rust moet ik dus nog vinden want ik heb nog steeds het idee dat ik heel veel moet. 

vrijdag 24 oktober 2014

Daar zit je dan thuis.......

Tja en daar zit je dan met je goede fatsoen thuis met de opdracht oM vooral aan jezelf te denken. Ik kan je vertellen dat is best moeilijk dat aan je zelf denken. Ik voel me namelijk een beetje verloren. Werk gaf toch structuur aan de dag en nu ligt ineens de dag helemaal open. Toch heb ik het in mijn ogen enorm druk gehad en werd ik meerdere malen weer eens keihard met mijn neus op de feiten gedrukt dat het helemaal niet goed gaat. Wat wil namelijk nou: ik voel me thuis heel wat. Thuis gaat het naar omstandigheden redelijk zolang niemand iets van me vraagt en alles mee zit. Loopt het niet helemaal goed dan kan ik nogal kortaf zijn. En dat is weer niet eerlijk naar mijn twee lieve huisgenoten.

Wa heb ik nu eigelijk gedaan deze week? Ik heb dochterlief naar school gebracht en opgehaald. Ik heb namelijk bedacht dat dit nog een beetje structuur aan de dag brengt. Dochterlief vindt het tot nu toe erg leuk dat ik op het schoolplein sta. De moeder van haar beste vriendinnetje kwam naar mij toe verbaasd om mij daar te zien. Ik heb het haar wel verteld. Ze werkt zelf ook full-time, soort van zelfde schuitje met dat verschil dat zij haar werk superleuk vindt. Ik mag haar graag en we hebben een bepaalde klik vanaf dag één dat onze kinderen samen naar school gaan. Ze bod spontaan aan dat als ik wilde (of even rust nodig had) dat dochterlief altijd bij haar thuis kon komen spelen. Dat is dan wel weer heel lief. 
Daarnaast heb ik een boek gelezen. Ik bedacht me dinsdag toen ik op de bank zat, dat ik wel een stuk wilde lezen. Dus pakte ik het boek  De Supermarktleugen en las ik binnen anderhalve dag het boek uit. De ideale combi voor mij want lezen en voedsel. Wil je meer weten over hoe wij voor de gek worden gehouden door winkels en levensmiddelenproducenten dan is dit echt een aanrader. Het is heel toegankelijk geschreven en opent tegelijk je ogen voor hoe ver de gek wij consumenten worden gehouden door allerlei labs en multinationals onder het mom het mag niet te veel geld kosten en moet lang houdbaar zijn. Ik kwam tot de conclusie dat veel eten geen echt eten is als je  niet meer zelf kookt. Heel nieuw was het allemaal niet maar toch heb ik weer wat geleerd over iets wat ik oprecht interessant vind.

Woensdag had dochterlief vrij. En toen kwam ik mezelf weer hard tegen. De koekjes bakken waren erg vermoeiend. Deels omdat ik niet helemaal mijn eigen gang kon gaan omdat dochterlief heel graag alles zelluf wil doen. En laat schoonmaken nu niet bovenaan mijn lijstje van prioriteiten staan. Dus de koekjes zaten in de oven en ik was bekaf.
Donderdag bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om samen met manlief boodschappen te gaan doen bij de groothandel. Het ging goed tot na de visafdeling, daarna zakte ik helemaal weg. Manlief schrok er zo van dat hij mij verplichtte om in het restaurant te gaan zitten en iets te drinken. Heel langzaam trok ik weer bij en konden we naar huis. Iets anders wilde ik ook absoluut niet.
Nu zou je denken, je weet inmiddels dat je niet te veel kan doen. Alleen vandaag moest dochterlief naar logopedie. Dat kan ik niet uitbesteden aan manlief want anders zou het een grote Babbelonische spraakverwarring daar worden. Ik moet dus mee omdat ik Nederlands als moedertaal heb en hij het met een zwaar accent spreekt en dat bevordert de uitspraak dus niet bij dochterlief. Daarna had ik bedacht dat we nog wel heel snel schoenen konden gaan kopen. Dochterlief loopt op een paar stoffen gympies die bij een plensbui doorweekt zijn. Deze week heb ik haar dus een paar sportschoenen aan gedaan maar deze bleken te klein te zijn. Om haar nu met natte voeten of kromme teentjes te laten lopen, is ook zo iets. Dus gingen we naar de plaatselijke schoenenwinkel. Ze heeft nu een paar prachtige zwarte enkellaarsjes. De trip naar de schoenenwinkel was te veel want eenmaal in de auto ben ik in huilen uitgebarsten.

Eigenlijk kan ik alleen maar concluderen dat ik mezelf ontzettend voorbij loop. Ik wil te veel en mijn energieboog is erg kort. Gelukkig laad ik thuis wel weer redelijk goed op. En dat is dus een troost op een rare manier. Het heeft me doen besluiten om hulp in te schakelen want ik denk niet dat ik er zelf uit ga komen. Het was een hele stap om dat toe te geven want ik doe graag dingen zelf. Alleen ik kan dit niet zelf. Dus vandaag heb ik een psycholoog gebeld. Manlief had haar telefoonnummer van zijn fysiotherapeut gekregen nadat hij een aantal keren met hem over mij had gesproken. Vanmiddag heb ik een afspraak gemaakt en volgende week woensdag kan ik meteen terecht. Ik vind het heel eng want ik ben niet zo'n prater. 

Volgende week wordt een bepalende week. Deze week heb ik me ziek gemeld met vage klachten als koorts. Ik klonk blijkbaar vrij slecht door de telefoon want een collega schrok van mij. Maandag neem ik contact op mijn manager en vertel ik hem dat het langer gaat duren voordat ik weer terug keer op werk. Ik twijfel nog om maandag ook meteen de arbo-arts te bellen. Misschien moet ik eerst het gesprek van woensdag afwachten. Dinsdag heb ik ook een afspraak bij de maag-lever-darm arts. Ik ga wel want gisteren had ik toch weer last van de maag maar ik denk dat mijn klachten meer stress-gerelateerd zijn dan iets anders. Vrijdag mag ik nog naar de mondhygieniste en in de middag is dochterlief weer aan de beurt met logopedie. Volgende week is dus best een drukke week weer. En daar kijk ik best tegen op. 

En ik maak me een beetje zorgen om dochterlief. De hele week wil ze alleen maar hangen op de bank en slapen. Ze zegt iedere keer dat ze zo moe is. Het liefste zou ze de hele dag tegen me aan willen hangen. Ze voelt dus dat er iets met mij is en ik heb het vage idee dat ze mij een beetje na doet. En dat vind ik dus hartverscheurend. 

woensdag 22 oktober 2014

Huisarts en diagnose

Daar zat ik dan gisterenmiddag in de wachtkamer. De hele ochtend had ik in bed gelegen. Ik heb twee zakdoeken vol gehuild. Het leek net alsof er ineens alles uit kwam, nou ja alles een beetje dan. 's Ochtends was ik ook al in huilen uitgebarsten toen de assistente me eerst een dag later wilde komen. Ik kon nog net uitbrengen dat dit dus echt niet kon want het ging niet meer. Of ze daar nu erg van onder de indruk was weet ik niet maar ik mocht nog de zelfde dag komen.

In de wachtkamer moest ik best lang wachten. Er zat een heel lief bejaard stel dat verlegen zat om een babbeltje. Ik kreeg dus hun hele (medische) geschiedenis te horen. Het was eigenlijk allemaal te veel maar blijkbaar werd mijn zwijgen opgevat als een luisterend en begripvol oor. Ik was enigszins opgelucht dat ze weg gingen. Al vond ik het ook weer hartverwarmend hoe ze afscheid van me namen. Ik wilde ze bijna spontaan knuffelen (alleen dat is een beetje raar als ik dat echt zou doen). In de wachtkamer stond muziek op. Wie ooit heeft bedacht dat een patient daarop zit te wachten moeten ze spontaan opsluiten. Ik vond het namelijk erg vervelend. Ik denk dat het te veel prikkels waren. 

Eenmaal binnen, barstte ik in huilen uit voordat ik kon zeggen wat er aan de hand was. Terwijl ik doorsnotterde, zocht de huisarts een tissue. Toen ik weer een beetje bijgekomen was, heb ik mijn verhaal gedaan. Hij denkt dat ik tegen een burn-out aan zit en dat ik nu vooral eerst aan mezelf moet denken. Dus ik moet verplicht leuke dingen doen. Over twee weken moet ik weer terug komen om te kijken hoe het dan gaat. Wel wil hij dat ik ondertussen afspraken ga maken met de bedrijfsarts. Ook vond hij dat ik met iemand moet gaan praten om herhaling te voorkomen. Alleen ik ben niet zo'n prater en licht allergisch voor alles wat maar enigszins therapeutisch of psychologisch is. De duizeligheid en het gevoel dat ik zo kon flauwvallen was waarschijnlijk hyperventitalitie. En ik maar denken dat je dan altijd een piepende ademhaling moest hebben. Zelf noem ik het maar een paniekaanval.

Eenmaal thuis voelde ik me in eerste instantie opgelucht. Alleen in de loop van de middag en avond realiseerde ik me wat het inhoudt. Het betekent voorlopig niet werken.  Vannacht werd ik dan ook wakker en ik heb tot in de ochtend liggen malen over mijn to-do-lijst op werk maar ook over het effect op mijn eindbeoordeling dit jaar. Je zou kunnen zeggen dat ik een topprestatie heb geleverd gezien de omstandigheden maar ik heb zo'n flauw vermoeden dat mijn werkgever dat anders ziet.  Ook had ik het weer benauwd en kwam dat licht paniekerige gevoel weer op zetten. Zolang ik niet aan werk denk, is dat er zo goed als niet maar doe ik het wel dan krijg ik het letterlijk heel benauwd. En dat is een heel eng gevoel. Ook voel ik me schuldig. Schuldig dat ik mijn collega's met werk op zadel. Schuldig dat ik nooit iets heb laten merken maar stug door bleef werken. Ook maak ik me druk hoe er op werk zal worden gereageerd als ze horen waarom ik thuis ben.

Ik weet heel even niet hoe ik nu verder moet. Vandaag heb ik bloed laten prikken dus vrijdag hoor ik of dat goed is. Dat geeft dan weer duidelijkheid of er iets mis is met mijn bloedwaarden. Volgende week dinsdag moet ik naar de maagarts. Daar twijfel ik ook steeds meer aan of ik daar naar toe moet want ik denk steeds meer dat mijn maag stress gerelateerd is. Hierna wil ik eigenlijk pas de bedrijfarts bellen. Ik wil deze week gewoon even niks, even geen artsen meer, even niks uitleggen maar gewoon er voor mezelf zijn.

Fijne bijkomstigheid is dat ik nu wel meer tijd met dochterlief kan doorbrengen. Gisterenavond heb ik haar verteld dat mama een tijdje thuis is. Haar koppie begon te stralen en ze vroeg of ik dan voor altijd bij haar thuis zou blijven. Voorlopig wel even in ieder geval. Iemand is daar dus wel heel blij mee ;-). Gisterenavond gaf ik haar ook de keuze wat ze wilde vanmiddag samen met mij wilde gaan doen: Halloween koekjes bakken of naar de "bloemen"-speeltuin (speeltuin van het tuincentrum). Ze wilde daar even over nadenken maar vanochtend besloot ze dat ze lekker thuis wilde blijven en koekjes wilde bakken. De schat. Ik ben stiekem blij want ik zag het niet zo zitten om naar de speeltuin te gaan. 

Ach ja en zo probeer ik dus rust te vinden.... al weet ik niet zo heel goed waar ik moet beginnen. 

maandag 20 oktober 2014

Bijkomen(?)... en knutselen

Eindelijk had ik dan een extra lang weekend. Nu heb ik al standaard vrijdag vrij maar nu had ik er ook nog eens maandag bij. Dochterlief had namelijk een studiedag zo precies na de herfstvakantie. Het leek mij wel een leuke afsluiter van de vakantie voor haar dat ik dan thuis zou zijn om dan samen iets leuks te doen.

We hebben ook een leuk weekend gehad. We hebben vooral heel erg veel zitten knutselen. Als je mij vroeger ooit had verteld, dat ik dit ooit nog zou doen dan had ik je heel hard uitgelachen. Ik haatte knutselen en dan haatte met grote hoofdletters. Tekenen en handarbeid, ik was altijd blij als de klas voorbij was en ik weer gewoon kon doen waarvoor ik op school zat namelijk leren. Toen ik dus met de middelbare school klaar was, zwoor ik dan ook om nooit meer een figuurzaag aan te raken. Daar denk ik inmiddels wel anders over. In de tussentijd heb ik best al wat geklusd. En klussen is toch ook een soort knutselen maar dan voor volwassenen ;-).
Dochterlief echter vindt alles leuk waar lijm, schaar, plak, glitters en kleuren bij komt kijken. Elke dag is ze wel ergens mee bezig. Het leukste vindt ze het als ik dan mee doet. Dus daar zit ik dan tegenwoordig. Volgens mij word ik gestrafd voor mijn "ik wil niet knutselen" gedrag. Dus dit weekend heb ik drie kleurplaten mogen inkleuren, vier Halloween mandjes mogen maken en nog een hele stapel tekeningen mogen maken. Dochterlief vindt het super gezellig en wil niets liever doen zolang ik maar naast haar zit. Ach en heel stiekem is het ook best gezellig zo.

Ook heb ik ontzettend lang liggen slapen. Rond 22.00 uur kakte ik in en meestal lag ik dan een half uur later wel in bed om dan tot een uur of 09.00 te slapen. Waarschijnlijk had ik nog wel langer kunnen doorslapen maar ik  schrok meestal wakker van het geroep van dochterlief die het dan wel mooi vindt en nite kon wachten om aan nieuwe dag te beginnen. Gedurende de dag ging het dan wel behalve dan dat ik de hele dag het gevoel heb of mijn armen en benen ieder 100 kilo wegen. Als je dat niet mee rekent, was ik best fit (ahum). Ik dacht en hoopte dus dat ik na die vier dagen toch wel bijgekomen was. Nou minder is waar, ik ben nog steeds bekaf. Alsof moe zijn, nog niet genoeg was, schrok ik vandaag heel erg. Ik liep met dochterlief door het winkelcentrum nadat we naar de bibliotheek waren geweest. Van het ene op het andere moment, dacht ik dat ik zo tegen de grond zou gaan. Ik was ontzettend duizelig en had een licht gevoel in mijn hoofd. Dochterlief snapte er niks van dat ik niet meer naar winkeltjes wilde kijken. Meestal doen we dat namelijk even als we daar zijn. Met moeite kreeg ik haar mee naar buiten. De buitenlucht zorgde ervoor dat ik me iets beter voelde. We zijn naar huis gegaan en eenmaal thuis ben ik in huilen uitgebarst. Manlief schrok daar were van en wil nu dat ik naar de huisarts ga. Al is het maar voor een bloedtest. Volgens hem klaagik al maanden over allerlei kleine kwaaltjes. Wat het is? Het zou de hele situatie met werk kunnen zijn. Misschien ben ik gewoon moe of heb ik een of ander griepje onder mijn leden. Of komen al die vage klachten toch van mijn maag. Ik weet het niet. Twijfel nu nog of ik me ziek moet melden of toch maar moet gaan werken. 

Maar ondanks dus dat lamlendige gevoel hadden we wel een leuk weekend. We hebben geknutseld, gebakt en op skelters bij de lokale speeltuin gereden. Ik heb vooral erg genoten van mijn dagen vrij en de tijd met dochterlief. Het was dus een leuke afsluiter voor haar van haar vakantie. Morgen begint weer het normale leven.

woensdag 15 oktober 2014

Over solliciteren en zo

Gisteren kreeg ik eindelijk de bevestiging van wat ik al lang wist: men had besloten om niet verder te gaan met mij naar aanleiding van mijn sollicitatie naar de functie in Luxembourg. Nu wist ik al lang dat men druk was met het interviewen van andere sollicitanten. Ook wist ik dat ze met één kandidaat in een vergevorderd stadium waren. Dus ik had zelf al lang de conclusie getrokken dat het niks meer zou worden. Het zat me alleen erg dwars dat ik maar niks hoorde terwijl ze wisten dat ik via een collega wel regelmatig zou horen hoe het met de functie staat. Zij is namelijk deels verantwoordelijk en betrokken geweest bij de invulling hiervan. Logischerwijs vroegen mijn collega’s dus regelmatig aan haar hoe het er mee stond en zij gaf dan graag een update. Het zit me inmiddels minder dwars maar het bleef we wel verbazen dat er nog niet eens een gesprek is geweest. Normaliter krijgen interne kandidaten voorrang. Daar was dus deze keer niet echt sprake van, alles behalve eigenlijk. Ik heb wel sterk het vermoeden dat ik ben tegen gewerkt. Mijn collega ligt goed in Luxembourg dus ik denk dat ze haar mening over mij zwaar hebben laten wegen. Ik weet dat ze mij niet hoog heeft zitten. Ik mag haar ook niet. Ik vind haar een tutje, een zenuwpees en bemoeial. Zij vindt mij veel te gemakkelijk en los. Twee tegenovergestelden van elkaar dus. Het is daarom ook misschien maar goed dat wij niet nauwer moeten gaan samenwerken want ik denk dat dit alleen maar tot irritaties had geleid.
 
Vorige week werd ik ineens ook benaderd door een headhunter in Londen met de vraag of ik interesse had in een functie in Londen. Sinds ik bij de Engelse toezichthouder ben geregistreerd, word ik regelmatig benaderd. Alleen ik heb geen enkele interesse in een baan in Londen of de UK. Leuk om een keer naar toe te gaan maar een ramp om te wonen, wat mij betreft. Ik mailde haar dan ook dat ik slechts op zoek ben naar een baan in Zwitserland. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik nog de zelfde dag een antwoord terug dat ze daar ook iemand zochten voor een Amerikaanse bank. Of ik daar interesse in had? Dat had ik wel. Helaas is de baan tijdelijk on hold gezet maar het is de bedoeling dat wij binnenkort een gesprek hebben zodat zij actiever voor mij op zoek kan gaan. Op zich best prettig als iemand je helpt zoeken en mocht het tot een baan komen de salarisonderhandelingen doet want vooral in dat laatste ben ik heel erg slecht. Dus wie weet, wat daar nog uit komt rollen.
 
Vorige week ontmoette ik ook een voormalige collega van mij bij een seminar. We proberen al maanden een keer met elkaar te lunchen maar op een of andere manier komt daar iedere keer wat tussen. Hij grapte dus half dat we nu moesten opschieten want binnenkort zou hij ergens anders gaan werken en niet meer in Den Haag. Half grappend vroeg ik of zijn baan niet kon overnemen. Hij reageerde enthousiast en vertelde me wat meer over zijn functie. Het klonk heel leuk en interessant. Het is ook een kleiner bedrijf en dat spreekt me ook aan. Gisteren zag ik de functie staan. Ik heb meteen gesolliciteerd. Aan hem heb ik gevraagd om mij aan te bevelen, mochten ze hem naar mij vragen. Dat lijkt me namelijk niet heel onlogisch want we hebben lang samen gewerkt bij onze voormalige werkgever. Ik hoop zo dat ik er op gesprek mag komen.
 
Ook heb ik nog op twee functies gesolliciteerd in Zwitserland. Weer twee functies die mij erg leuk lijken. Ik heb er een enthousiaste begeleidende brief bij gedaan dus hopelijk lukt het mij daarmee om in ieder geval een gesprek te krijgen.
 
Daarnaast ben ik van plan om een headhunter in Amsterdam te bellen. Ik zie regelmatig leuke posities bij hen geadverteerd. Dus ik kan altijd een oriënterend gesprek met ze kunnen aangaan. Ik zou namelijk best graag terug willen naar Amsterdam. Het is net zo ver reizen (misschien ietsje dichterbij). Daarnaast zit ik weer bij veel oud-collega’s die elkaar regelmatig ontmoeten om dingen te bespreken of elkaar zien op ontbijt-seminars. Ik zou het fijn vinden om daar weer aan mee te kunnen doen. Nu zit ik er te ver vandaan.
 
Er loopt dus van alles met hopelijk op termijn een andere baan. Want ik kan wel blijven sippen dat ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk maar als ik daar zelf niets aan doe dan zal het ook niet veranderen. Mijn kook- en bakpassie die blijft. Ook daar wil ik iets mee gaan doen. Ik heb al een idee maar dat moet ik alleen nog verder uitwerken. Kortom er zit weer voldoende beweging in alles…