Pagina's

donderdag 28 februari 2013

Bah baaldag.....

Soms heb je van die dagen dat alles tegen zit en je beter in bed had kunnen blijven. Ik heb vandaag zo’n dag. Het is zelfs zo erg dat ik über-gevoelig op alles reageer wat in mijn geval dan ook meestal gepaard gaat met een flinke kattige opmerking voor iedereen die in de weg staat of zit.

Het begon gisterenavond. Ik probeer al een tijdje met een vriend af te spreken. Hij woont in het buitenland dus het valt en staat met wanneer hij in Nederland is. Nu is het zo dat als hij in Nederland komt dat hij altijd iets moet ophalen of iemand nodig heeft om hem van het vliegveld te halen en dan ergens naar toe te brengen. Ik heb inmiddels al half Nederland voor hem afgereden. Meestal staat daar weinig tot niets tegenover. En ik baal daar inmiddels een beetje van. Volgende week komt hij weer naar Nederland: of ik hem even wilde ophalen in Eindhoven om vervolgens hem onder de rook van Amersfoort te zetten. Ik kan die dag niet want ik heb een hele volle agenda op werk. Ik stelde voor om dan een andere dag af te spreken zodat we elkaar toch zouden zien en ik hem bepaalde spullen mee kan geven die inmiddels ook al stof op zolder staan te verzamelen. In eerste instantie kon dat en nu ineens niet meer. Ik heb dus een vrij direct mailtje gestuurd waarin ik aangaf dat ik teleurgesteld ben in de hele gang van zaken. Nu is meneer dus beledigd. Ik baal ook want ik heb dus wel spullen voor hem klaar staan. Denk dat ik het maar de Kringloop breng.

Vervolgens is er op werk iets aan het escaleren. In principe valt het niet onder mijn verantwoordelijkheid en vervang ik slechts mijn collega tijdens haar vakantie maar ik moet het wel oplossen. Hierdoor komen een paar dingen die ik ook absoluut moet doen danig onder druk te staan en worden weer opzij geschoven om de crisis van mijn vakantievierende collega te bezweren.

Om even uit de negatieve spiraal te komen ben ik even de stad in gegaan. Ik moest nog een cadeautje kopen voor mijn verjaardag op verzoek van mijn moeder. Ik heb enigszins mijn stoom kunnen afblazen door hard trappend op de fiets naar het centrum te gaan. (Ik zal het dan verder maar niet hebben over de kerel die mij in plat Haags uitschold omdat ik hem per ongeluk op de fiets afsneed. Ik had hem echt niet gezien.) Eenmaal terug op kantoor staan er ineens twee giebelende collega’s in mijn kamer. Ze komen nooit zomaar naar mijn kamer die ik nog met 4 andere collega’s deel. Ze liepen rechtstreeks naar het bureau van een collega waar zij foto’s van haar dochtertjes heeft hangen. Ook hangt er een tekening. Grote lol alom maar op mijn vraag waarom werd niet gereageerd. Nog geen 5 minuten later lopen er nog vijf collega’s de kamer in. Weer naar hetzelfde bureau van mijn afwezige collega. Ineens wordt er ook en foto gemaakt. Wederom geen uitleg. Eén iemand mompelde nog iets in de trant van dat het een grapje was. Ik vond er niets grappigs aan en heb ook gezegd dat als er iets is dat ze dat moeten doen of vragen als desbetreffende collega er is. Ik ben een beetje allergisch voor dit soort dingen. Herinnert mij een beetje aan de middelbare school waar je ook altijd een groep meiden had die achter je rug om aan het roddelen waren en dingen aan het bekokstoven. Op mijn werk is er ook zo’n groepje. Ik zit nu alleen te denken of ik dit tegen mijn collega moet vertellen als ze maandag weer op kantoor is. Ik twijfel. Wat zouden jullie doen?

Ondertussen is manlief thuis ook aan het mopperen. Hij voelt zich al een paar dagen niet lekker en loopt enorm te snotteren. Als vanavond dochterlief op bed ligt, dan neem ik maar eens een warme douche. Niets zo ontspannend als warm stromend water over je lijf. En dan trek ik misschien toch die dekens over mijn hoofd en laat de wereld even aan mij voorbij gaan. Morgen is weer een nieuwe dag en dan ga ik er weer met frisse moed tegenaan. Vandaag baal ik even.

dinsdag 26 februari 2013

YESSSSSSS: Een schuld minder

Soms zegt een plaatje meer dan woorden. Ik ben in een jubelstemming want ik heb net gezien dat de laatste afbetaling verwerkt is. ik ben nu officieel af van creditcard 1. Alles is tot de laatste cent afbetaald. En de grootste verrassing: ik had een debetstand op mijn creditcard. Dat bedrag is overgemaakt en gaat naar creditcard 2. 

Ik ben helemaal blij en kan wel een gat in de lucht springen van blijdschap!!!!!!!!

De afdelingspot

Op mijn werk hanteren wij een afdelingspot. Zodra de pot leeg is, wordt iedereen gevraagd om €25 in te leggen. Hiervan wordt vervolgens een cadeautje à €12.50 voor ieders verjaardag van gekocht. Het overige deel van de bijdrage wordt gebruikt voor huwelijken, geboorte, ziekte, afscheid en andere gebeurtenissen. Naast de afdelingspot stelt de werkgever ook een budget vast voor speciale gebeurtenissen.

Het doel van de pot is (en was) dat er geen enveloppen meer langs zouden komen. Vaak was het zo met enveloppen dat collega’s geen geld bij zich hadden en dat iemand dit dan weer moest voorschieten. Het kon dan soms weken duren voordat je het geld weer terug kreeg onder het mom van “ik pin alles, dus ik heb eigenlijk nooit cash bij de hand”.  

De laatste tijd zijn er discussies ontstaan over het voorbestaan van de pot. Blijkbaar wordt er toch met twee maten gemeten. Soms komt er toch nog een envelop langs. Hierdoor krijgt één collega wel een aanzienlijk bedrag bij bijvoorbeeld de geboorte van een kind en de ander krijgt het vastgestelde bedrag. Andere collega’s zijn verstokt vrijgezel en vinden dat ze dus onevenredig bijdragen want huwelijk en geboorte zal waarschijnlijk nooit op hun van toepassing zijn dus krijgen ze ook nooit dat deel uit de pot. Ik heb de discussies tijdens de lunch met stijgende verbazing aan zitten horen. Het ging namelijk alleen maar om henzelf. Het leek wel of men elkaar die paar euro’s extra niet gunde. Het absolute dieptepunt werd bereikt toen de kosten van het verjaardagcadeau tegen de kosten van het gebak werden afgezet. De kosten van het gebak liggen namelijk aanzienlijk hoger dus dat woog niet op tegen de waarde van het cadeau. Uiteindelijk werden andere ideeën geopperd die varieerden van een maandelijkse borrel waar iedereen aan bijdraagt, alle verjaardagen in één maand gezamenlijk vieren of simpelweg de pot afschaffen.

Als het aan mij lag, werd de pot volledig afgeschaft en gaat er alleen nog een envelop voorbij voor speciale gebeurtenissen. Ik kan me niet druk maken of de ene collega dan iets meer krijgt dan de ander. Het is nu eenmaal een fact of life dat niet iedereen evenveel krijgt.

Zelf vier ik mijn verjaardag op een hele bescheiden manier thuis. Ik bak een lekkere taart en maak iets lekkers te eten maar daar is dan ook alles mee gezegd. Alleen bij dochterlief maken we er een feest van maar ook dat is tot nu toe vrij bescheiden gehouden. Ik zit dus niet te wachten op de slingers boven mijn bureau. Ook zit ik niet te wachten op het gebak waarop vaak getrakteerd wordt. Het komt vaak van dezelfde bakker en is naar mijn smaak veels te zoet en te vol met e-troep. Als ik trakteer, dan is het altijd zelfgebakken. Op een of andere manier vindt iedereen dat erg leuk. Het is ook vaak het enige (hartige) gebak dat altijd op gaat.

Volgende week mag ik weer taarten bakken, want zaterdag ben ik jarig…… en met de boekenbon van €12.50 ben ik stiekum ook wel weer blij. Ik koop daar meestal een leuk (kook)boek voor.

Hoe gaat men op jullie werk om met verjaardagen?

maandag 25 februari 2013

Sekseneutraal opvoeden

Ik heb een collega die vervent aanhanger is van sekseneutraal opvoeden. Sekseneutraal opvoeden komt erop neer dat je geen verschil maakt tussen een jongen of een meisje. Een jongen of een meisje wordt dus het zelfde soort speelgoed, boeken en activiteiten aangeboden. Jongens hoeven niet stoer, wild en handig te zijn en meisje niet lief, schattig of behulpzaam. Als een jongen een jurk aan wil trekken of staartjes wil dan moet dat kunnen. Het zelfde geldt voor een meisje die liever in bomen hangt, boomhutten bouwt of met auto’s speelt in plaats van met poppen en theeserviesjes.

Nu heb ik een dochter die op het gebied van kleding en uiterlijke verzorging een echt meisje is. Ze draagt niets liever dan jurken en rokjes en ze barst in huilen uit als ik haar toch een keer een broek aantrek. Hoe meer ruches, glittertjes en sliertjes de jurk heeft hoe mooier ze het eigenlijk vindt. Het is niet dat ik dit heb lopen stimuleren. Uiteraard koop ik wel de jurkjes voor haar maar als ze had aangegeven dat ze liever broeken droeg dan had ze deze gekregen van ons. Ook vindt ze het leuk om haar nageltjes te laten lakken en ze wil vooral ook erg lekker ruiken. Wat betreft is het een echt meisje. Daarentegen laat ze haar poppen links liggen. Ze heeft welgeteld twee lappenpoppen en een pop “geërfd” van mij. De poppen liggen weg te stoffen in een hoekje of worden soms door de kamer gegooid. Voor de rest geeft ze er helemaal niets om. Dat geldt ook voor haar poppenhuis. Ze is echter wel gek op haar blokkendoos, klimmen en auto’s. Kortom wat mij betreft, doet ze precies wat ze zelf leuk vindt.

Mijn collega zou als ze bovenstaande zou lezen helemaal de kriebels krijgen. Ze heeft me al een paar keer vermanend toegesproken op het feit dat ik haar nageltjes soms lak en dat ik haar “stimuleer” om jurkjes aan te trekken. Het idee van parfum voor kinderen of make-up setjes vindt zij weerzinwekkend. Het grappige is dat make-up mij niets interesseert. Het is zelfs zo dat ik geen make-up gebruik en naturel door het leven ga. Ik wil er wel leuk uitzien maar jurken of rokjes draag ik alleen maar op werk of naar het strand. Voor de rest kun je me uittekenen in de eeuwige spijkerbroek. Het komt dus echt vanuit mijn dochter zelf. Ik zie het als een fase waar de meeste kleine meisjes doorgaan. Mijn collega ziet het als een beeld dat door ouders en media aan kinderen wordt opgelegd. Volgens haar zijn sprookjes rolbevestigend en beperkend in de ontwikkeling van een kind. Tot op een bepaalde hoogte kan ik daarin wel meegaan. Uiteindelijk kiezen we onbewust voor een pasgeboren als het een meisje is voor dat lieve roze en vertellen we als ze wat ouder zijn dat ze een schattig lief meisje is. De verhaaltjes die ik mijn dochter lees zijn misschien ook wel rolbepalend. Alleen ik denk niet dat mijn dochter daar een minuut bij stilstaat. Ik denk dat zij alleen maar de mooie plaatjes ziet en het mooie verhaal hoort. Ik denk niet dat zij ook maar één moment denkt hoe afhankelijk de prinses zich opstelt van de prins. Persoonlijk geloof ik dat zij zich hier pas bewust van wordt ergens richting puberteit. Dus ik laat haar nu lekker haar eigen gangetje gaan en laat ik haar in de modder stampen als ze dat wil om vervolgens haar een uur later weer lekker te laten tutten met haar kookspulletjes. Het belangrijkste voor mij is dat zij gelukkig en gezond is, lekker in haar vel zit en plezier heeft in haar leven.

En als tegengewicht aan mijn collega, gooi ik dan Dr Swaab in de strijd. Hij zegt dat de meeste dingen in hersenen vastliggen al ver voor de geboorte en dat het dus geen kwestie is van opvoeding of cultuur. Helaas staat mijn collega niet open voor andere argumenten… dat is heel jammer en een verarming aan haar kant.

vrijdag 22 februari 2013

Creatief met voorraad & recept: Griekse groenteschotel

Gisterenavond had ik het weer voor elkaar. Ik had een rijk gevulde groentelade maar voor de rest was er weer eens bitter weinig in huis. Dat komt deels omdat ik zo gericht mijn boodschappen doe met een lijstje en weekmenu dat er nog maar weinig hier buitenom wordt gekocht. Probleem hierdoor is wel dat ik zo goed als door mijn voorraad heen ben. Ik moet dus beter een basisvoorraad aan gaan houden.

Onderweg naar huis heb ik eens heel goed moeten nadenken wat ik nu weer eens zou maken. In eerste instantie wilde ik spaghetti met tonijnsaus maken maar er was geen pasta in huis te bekennen. Toen bedacht ik om aardpeersoep te maken met focaccia. Alleen had ik geen zin om deeg te staan kneden naar een drukke dag. Bovendien dacht ik dat geen olijfolie in huis had. Ineens bedacht ik me dat ik een Griekse bonenschotel kon maken. Erg lekker en het staat binnen een mum van tijd op tafel. Het olijfolieprobleem was ook opgelost want ik bedacht me dat ik een hele grote pot vol met olijven heb staan die vrolijk in de olijfolie drijven. Ik kon daar best een paar lepels olijfolie van gebruiken om mee te koken.

Kortom eenmaal in de keuken werden de potten en snijplank tevoorschijn gehaald. Omdat ik toch al aan het snijden was voor de groenteschotel, heb ik ook meteen de aardpeersoep gemaakt. Deze staat nu klaar voor vanavond. Daar wil ik dan een Ceasar Salad bijdoen en misschien toch ook nog de focaccia en dan hebben we een heerlijke verantwoorde salade op tafel staan.

Gisterenavond hebben we uiteindelijk heerlijk van de Griekse groenteschotel zitten eten. Het is eenvoudig om te maken. Je fruit een uitje en twee fijngesneden stengels selderij met wat knoflook in een paar eetlepels (±5-6) olijfolie. Vervolgens schil je een kilo aardappels in grote, grove stukken. Daarbij doe je dan sperziebonen of snijbonen, twee grote wortels in grove stukken en een blikje tomatenstukjes of een pakje passata. Indien je tomatenstukjes gebruikt dan moet er nog een klein blikje tomatenpuree bij. Je voegt hierna nog wat peper en oregano toe. Vervolgens doe je nog een blikje water erbij net voldoende dat de aardappels en groente onder water staan. Dit laat je een half uurtje op het vuur staan. Als de aardappels gaar zijn, dan kun je het serveren.
Ter variatie kun je hier ook stukjes lams-, kalfs- of rundvlees aan toevoegen. Wij doen dat eigenlijk nooit omdat we het zonder vlees lekkerder vinden. Als het eenmaal opgeschept is, doen we er wel een halve citroen over en eten we er feta bij. Als je daar ook nog een lekker stuk brood bij doet dan kun je het groentevocht hiermee opdippen. Griekser eten dan dit kan bijna niet.

Uiteindelijk stond er dus nog een heerlijke maaltijd op tafel dankzij het eten dat nog voorradig was. Met een beetje creativiteit kom je vaak nog best ver met de beperkte dingen die je in huis hebt. Ondanks dat ik veel kookboeken heb en mappen vol heb met verzamelde recepten (en dan heb ik het nog niet over mijn recepten die ik digitaal verzameld heb bij Pinterest), ontbreekt mij ook wel eens aan inspiratie. Soms google ik wel eens op de ingrediënten die ik nog in huis heb met het woord recepten of recipe. Dat levert meestal zoveel resultaten op dat ik kan kiezen wat ik daarvan wil maken. Het is dus niet nodig om naar de winkel te rennen want vaak heb je voldoende in huis om toch een lekkere maaltijd te maken.

woensdag 20 februari 2013

In de lappenmand

Ik voel me al anderhalve week niet lekker. Vorige week heb ik tot twee keer erg last gehad van mijn darmen. Deze week voel ik me echter net een vaatdoek. Ik ben moe, voel me slapjes, heb continue hoofdpijn, druk op mijn oren en kan dus erg weinig hebben. Het zou me niet verbazen als ik iets onder mijn leden hebben. Op mijn werk ben ik één van de weinigen die nog niet door de griep geveld is geweest. Misschien dat ik toch een of ander bacilletje ergens heb opgepikt want ik voel me alles behalve jofel.

Gisterenochtend werd ik wakker met een knallende hoofdpijn. Met moeite sleepte ik mij uit bed op zoek naar paracetamol. In geen velden of wegen was er ook maar één paracetamolletje te ontdekken. Onderweg naar werk ben ik dus gestopt bij de apotheek om een doosje te halen. In de ochtend voelde ik het heel langzaam wegzakken. In de middag speelde de hoofdpijn weer op en is het voor de rest van de dag zeurend op achtergrond aanwezig geweest.

Vanochtend werd ik wakker en toen dacht ik ach het gaat wel weer. Helaas voelde ik me een paar uur later weer een stuk minder. Helaas heb ik morgen een ontzettend drukke dag op mijn werk. Bovendien moet ik wat opleveren voor het einde van de dag. Ziek melden is dus niet echt een optie.  Het liefste zou ik echter een etmaal willen slapen, deken over mijn hoofd trekken en even helemaal niks.

dinsdag 19 februari 2013

Rondje rekeningen

De laatste tijd worden de meeste avonden ingenomen door mijn nieuwe verslaving: Dexter als zijnde de tv-serie dan. Zaterdagavond waren we door de afleveringen heen. We konden niet meer verder kijken omdat Seizoen 5 al wel besteld was maar nog niet aangekomen. Gisterenavond had ik dus weer eens een avond die ik aan hele andere dingen kon besteden. En hoe kun je dan beter je avond besteden dan door je administratie heen te gaan.

Het werd dus een rondje betaalrekeningen checken en betalingen alvast gereed zetten zodat deze meteen worden afgeschreven als mijn salaris binnenkomt. Daarna checkte in de uitstaande balans van de creditcards. Op creditcard 1 staat nog een klein bedragje open. Ik heb hiervoor ook vast de betaling klaargezet. Dus vanaf vrijdag ben ik vanaf creditcard 1 verlost. YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!

Daarna ingelogd op creditcard 2. Van die balans werd ik niet heel erg vrolijk. Ik sta daar nog aan het begin van het aflossen dus het gaat om nog een substantieel bedrag van iets meer dan €4800. Ook hiervoor heb ik een periodieke betaling aangemaakt. Elke maand wordt er een vast extra bedrag afgeschreven van mijn betaalrekening. Daarnaast wordt er elke maand ook nog een minimum bedrag door het creditcardbedrijf afgeschreven. Als ik al die bedragen bij elkaar optel, dan ziet er naar uit dat ik deze kaart wellicht heb afgelost dit jaar. Ik zal daar nog wel een paar extra kleine stortingen voor moeten doen om dat voor elkaar te krijgen. Het is dus hopen dat er een paar kleine voordeeltjes ergens vandaan komen zodat ik ook van creditcard 2 af ben eind van dit jaar.

Vervolgens heb ik besloten om het bedrag dat ik maandelijks gebruikte om mijn studieschuld af te lossen ten gunste van mijn spaarrekening laat komen. Zo bouw ik toch een buffertje op. Komt het bedrag boven een bepaald bedrag dan stort ik dit door ten gunste van creditcard 2.

Toen had ik nog één rekening te controleren. Dat waren de opbrengsten van deze maand van mijn boekverkoop via bol. Elke maand kijk ik in mijn verkoopaccount hoeveel bol deze maand aan mij heeft uitbetaald. Dat bedrag maak ik dan ook over naar mijn spaarrekening. Deze maand was het iets meer dan €47. Dat heb ik toch maar weer mooi bij elkaar gesprokkeld met mijn boeken en dvd’s. Totaal heb ik dit jaar al voor €116 verkocht. Dat is toch een aardig bedrag.

Al met al heb ik het gevoel dat ik steeds meer grip krijg op mijn rekeningen maar ook op mijn uitgaven. Deels komt dat ook omdat ik nu regelmatig de balans op mijn rekeningen bekijk. Er zijn dus nog maar weinig verrassingen. Vroeger durfde ik halverwege de maand niet eens meer naar mijn rekeningen te kijken, laat staan de rekeningen die op de mat vielen openmaken. Ik wist namelijk dat er ergens een chronisch probleem zat in mijn budget. Het heeft even moeite gekost, het heeft ook veel tranen en slapeloze nachten gekost maar de balans is er weer. En dat voelt goed.

maandag 18 februari 2013

Zindelijk worden en Update familiebezoek

Wat een veel lieve reacties op mijn blogje van zaterdag. Dat had ik niet verwacht. Gisterenavond hebben manlief en ik afgesproken dat ik samen met dochterlief voor ongeveer 10 dagen in juni of juli naar mijn schoonouders zal gaan. Waarschijnlijk zal mijn schoonzus ook met haar dochtertje komen voor een aantal dagen waardoor ik ook een tolk in de buurt hebben. Deze week willen we het aan hen vertellen dat we deze zomer komen.

Dit weekend ben ik ook weer met dochterlief druk bezig geweest om haar zindelijk te krijgen. Het zindelijk worden is bij haar een lange weg. Deels komt dit door haar obstipatie problemen. Ze durfde een tijdje niet op het toilet te zitten. De veiligheid van de luier was voor haar een noodzaak om haar behoefte te kunnen doen ergens verstopt in een veilig hoekje. Het toilet was daarvoor een te open plek. Inmiddels doet ze wel plassen op het toilet of op het potje. Alleen als ze moe wordt dan wil ze toch wel weer heel graag die luier nog aan want dan vindt ze naar het toilet gaan toch nog wel een hele toestand. Ze is dus ergens tussen wel en niet zindelijk zijn. Iedere keer koop ik dus weer luiers in de hoop dat dit toch nu hopelijk echt de laatste zullen zijn.

Om het zindelijk worden een extra stimulans te geven, heb ik haar ooit een felroze Dora camper beloofd. Ze had deze een keer in een foldertje gezien en ze wilde deze wel heel erg graag hebben. In de verwachting dat dit vooruitzicht ook heel goed zou werken heb ik die toen ook gekocht en weggelegd voor het moment dat Madam zindelijk zou zijn. De Dora auto ligt inmiddels al aardig te verstoffen. Dochterlief weet niet dat de auto al in huis is, ze weet alleen dat ze deze pas krijgt als ze consequent naar het toilet gaat. Dat ze zich dat ook heel goed realiseert, laat ze duidelijk merken door regelmatig te herhalen dat ze de auto krijgt als ze alleen nog maar naar het toilet gaat.

Nu had ze onlangs weer wat anders gezien. Ze was er helemaal vol van en kon letterlijk over niets anders praten. Het ging om een spelletje Hippo Hap. Het spel bestaat uit vier nijlpaarden die balletjes opeten. Ze vond dat helemaal fantastisch. Dit weekend liep ik langs de speelgoedwinkel. Dochterlief wilde even kijken. Gelukkig kun je met haar ook een speelgoedwinkel inlopen zonder dat ze alles uit de rekken trekt en perse een cadeautje wil hebben. Voor haar is het vooral een erg leuk uitje. Tja en toen gebeurde het ze stond oog in oog met haar grote wens namelijk Hippo hap of thuis ook wel genoemd Happie Happie. En toen had ik ineens een ingeving, ze mocht het spelletje hebben maar dan alleen als ze mij beloofde om alleen nog maar het toilet te gaan. Het spel was zwaar afgeprijsd en niet veel duurder meer dan een pak luiers dus daarvoor hoefde ik het niet te laten. Ze beloofde met een heel serieus gezichtje dat ze dat zou doen. Dus het spel werd gekocht. Dochterlief liep huppelend de winkel uit met een grote tas. Tijdens het boodschappen doen, hield ze de tas dicht tegen ze aan. Eenmaal thuis liet ze apetrots haar spelletje zien aan papa en moest meteen alles uitgepakt worden en in elkaar worden gezet. En ze wilde meteen haar luier uit!!!!!

Het hele weekend ging ze braaf naar het toilet. Het hele weekend heeft ze met het spel gespeeld en had ze de grootste pret. Hopelijk was dit wat voor haar het duwtje in de rug om zindelijk te worden. Als extra duwtje krijgt ze vandaag ook een kalender verdeeld in vier weken. Elke keer als ze iets op de wc doet, mag ze een sticker plakken. Als ze vier weken lang zindelijk is, krijgt ze als beloning ook de roze auto. Hopelijk kunnen we de luierperiode dan definitief afsluiten.

zaterdag 16 februari 2013

Familiebezoek of vakantie?

Als je mijn blogjes regelmatig leest, weet je dat mijn schoonfamilie in het buitenland woont. Het afgelopen jaar heb ik mijn schoonfamilie twee keer gezien omdat ik in Griekenland voor mijn werk was. Tijdens die ontmoetingen gaf mijn schoonvader een paar keer aan dat hij zo graag onze dochter zou willen zien. Zij hebben haar nog nooit gezien behalve dan op foto's of op filmpjes. Mijn schoonvader heeft een enorme zwak voor haar. Ze is een beetje zijn oogappeltje ondanks dat hij nog een kleindochter heeft.

Mijn schoonvader heeft ook een speciaal plekje in mijn hart. Het is een lieve, rustige man die te midden van alle kleine dramaatjes in de familie altijd neutraal probeert te blijven. We noemen hem wel eens gekscherend Zwitserland. Nu heeft mijn schoonvader de laatste paar jaren vanwege een zwakke gezondheid een aantal keren in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft ook een aantal zware operatie ondergaan waarbij het aantal keren kritiek was. Met de kerstdagen heeft hij weer in het ziekenhuis gelegen. Dit jaar wordt hij 80 jaar oud. Hij kan misschien nog wel jaren mee maar het kan ook ineens afgelopen zijn. Nu heeft hij één hele diepe wens: dat is een paar dagen in hun vakantiehuis zijn kleindochter bij zich hebben. Hij wil dolgraag ijsjes met haar gaan eten, met haar naar het strand maar ook haar een knuffel geven en verhalen van vroeger vertellen.

Onze dochter reageert op hem en mijn schoonzus ook erg goed. Als ze haar opa aan de telefoon krijgt, dan begint ze te stralen en dan heeft ze hele verhalen. Die twee hebben door de telefoon een bepaalde band.

Elk jaar werden we uitgenodigd om in het vakantiehuis van onze schoonouders vakantie te komen vieren. Ieder jaar hebben we dit afgewezen. Vanwege onze financiële situatie zijn we de laatste twee jaar niet op vakantie geweest. We vonden niet dat we het ons konden en mochten veroorloven. 

Deze week kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk toch een kleine bonus zou krijgen. Ik overweeg om van dit geld deze zomer met dochterlief naar mijn schoonouders te gaan. Waarschijnlijk is dat genoeg voor twee tickets en zakgeld.  De vakantie of familiebezoek kost buiten deze kosten verder nagenoeg niets. Dochterlief zou dan een heerlijke week in de zon hebben en tijd samen hebben met haar Griekse familie. Maar het allerbelangrijkste: ik zou de diepste wens van mijn schoonvader vervullen. 

Toch blijft er een stemmetje in mijn achterhoofd zeggen: je kan dat geld ook gebruiken om af te lossen. Volgend jaar zou je ook kunnen gaan en dan ben je misschien wel schuldenvrij. Alleen ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als mijn schoonvader zou overlijden en nooit zijn kleindochter zou kunnen zien. Daarom denk ik dat zijn wens misschien toch zwaarder weegt. Wat vinden jullie?

vrijdag 15 februari 2013

Van weinig budget naar iets meer.....

Ik heb een week lang van €21 moeten leven. In eerste instantie dacht ik dat ik voor de hele week een budget van €35 zou hebben maar afgelopen zaterdag stond de glazenwasser voor de deur en die man moet ook betaald worden. In principe kan ik hem ook een maand later betalen maar wij willen zo nodig dat hij de ramen bij ons komt wassen, we weten precies op welke dag van de maand hij komt dus dan vind ik het niet meer dan netjes dat we er ook voor zorgen dat er geld in huis is om hem te betalen. Bovendien vind ik het niet fijn om iemand geld verschuldigd te zijn. Ik handel dit dus het liefste meteen af. Ik betaalde €14 voor het ramenlappen* dus dat sloeg een klein kratertje in het al niet zo brede budget voor de week. Dat is geen drama maar vergt wel enige creativiteit.

Gelukkig had ik de week ervoor vrij uitgebreid boodschappen gedaan. Er lag dus nog wel een klein voorraadje aan eten. Bovendien was afgelopen donderdag ook de groentetas weer opgehaald. Ik plande dus nauwgezet een weekmenu. Alleen tijdens het plannen kwam ik er al snel achter dat het vanaf dinsdag geen volwaardige maaltijden meer zouden zijn als ik wilde interen op mijn voorraad. Gelukkig bleek ik maandag tomatensaus over te hebben dus die heb ik dinsdag nog kunnen “recyclen”. Alleen toen had ik dus nog woensdag en donderdag. Mijn inspiratie liet mij volledig in de steek dus ik heb echt hard peinzend voor de ijskast gestaan om iets te kunnen verzinnen. Uiteindelijk bod Teunie hulp. Op een of andere manier bod haar blogje (lees hier) hulp toen ik in de groentelade nog twee struiken prei zag liggen. Die avond aten we dus Teunie’s preischotel. Het verschilde niet veel van mijn zuurkoolschotel maar manlief vond het een stuk lekkerder met prei. Kortom deze houden we er maar in.

Donderdag bod de groentetas uitkomst. Er zaten champignons in waardoor ik een simpele maar heerlijke spaghetti kon maken. Het recept is simpel: je bakt spekjes uit, doet hierbij een gesnipperd uitje, voegt de champignons toe als het ui wat glazig is. Vervolgens voeg je twee teentjes uitgeperste knoflook toe, wat peper en oregano naar smaak. Zodra de champignons zacht zijn, voeg je of slagroom om crème fraiche toe en kookt dit heel even mee voor een paar minuutjes. Spaghetti erbij en wat Parmezaanse kaas en je hebt een heerlijke maar eenvoudige maaltijd. Het recept dateert nopg van mijn studententijd. Toen deden we er een pakje Boursin door in plaats van slagroom en kruiden. Ik vind deze versie lekkerder en puurder. Van het laatste stronkje witlof maakte ik samen met een stengel bleekselderij, een appel en een uitje een heerlijke salade. De mosterdhoning dressing maakte ik ook zelf. Dus ook gisteren hadden we een heerlijke maaltijd. Het budget van €21 was na nog wat boodschappen te hebben gedaan inmiddels geslonken tot €1.60.

Vandaag heb ik dankzij de Belastingdienst weer geld. Dus ik heb een paar boodschappen gedaan bij Ekoplaza om vervolgens ook nog de Aziatische supermarkt in te duiken. In Den Haag zitten deze gebroederlijk naast elkaar. Bij Ekoplaza koop ik alleen producten die ik echt nergens anders kan krijgen of die we velen malen lekkerder vinden dan dat wat in de schappen van de supermarkt vinden. Voor de rest vind ik deze winkel aan de dure kant. Bij de Aziatische supermarkt koop ik vooral kruiden. Dat is ook vele malen goedkoper dan de reguliere supermarkt. Ook meel zoals rijstmeel en andere soorten zijn er stukken goedkoper. Maar vandaag ging ik dus er heen voor de zoete aardappels. Ik heb namelijk een heerlijk recept gezien van quinoa-zoete aardappelkoekjes en deze wilde ik eens proberen.

Morgen moet ik nog een paar basisboodschappen doen bij de supermarkt en ga ik voor melk, kaas, yoghurt en eieren naar de lokale bio-boer. Vervolgens gaat dan weer de hand op de knip om niets meer uit te geven totdat mijn salaris weer wordt gestort.

En morgen ga ik ook nog een aflossing doen op de creditkaart. Er staat nog een kleine €200 open. Nog twee aflossingen en dan ben ik van deze kaart verlost….. een heerlijk vooruitzicht.

*Voor degenen die zich afvragen kan ze zelf die ramen niet wassen. Ja dat kan maar niet zonder gevaar voor eigen leven. De ramen boven zijn namelijk niet te benaderen zonder rare kapriolen uit te halen op een trap. Die hele lange trap hebben we trouwens ook niet. Tja en dan heb ik het er maar niet over dat ik het eigenlijk heel erg eng vindt om zo'n kleine 4-5 meter boven de grond te bungelen. Dus vandaar dat de glazenwasser het mag doen.

donderdag 14 februari 2013

Goedkope zaden voor de moestuin

Elke maandag bekijk ik de online folders van de verschillende supermarkten waar ik regelmatig mijn boodschappen doe om te beoordelen of er iets van mijn gading bij zit. Eigenlijk koop ik bijna zelden iets van de aanbiedingen want het zijn vaak producten die wij of niet eten of niet gebruiken. Toch staan er wel eens dingen in waar ik erg enthousiast van kan worden. Zo zag ik afgelopen maandag dat Lidl verschillende soorten zaden voor groente, kruiden en bloemen in de aanbieding worden. Het was ook niet duur. Bepaalde zakjes werden al verkocht voor €0.19. Kortom op woensdag wilde ik toch al boodschappen doen dus deze keer werd het dus Lidl.

Eenmaal aangekomen in de winkel zag ik nergens de zakjes liggen. Licht balend liep ik richting kassa want zo goedkoop kon ik ze waarschijnlijk nergens meer krijgen. Vorig jaar heb ik ze nog bij het tuincentrum gekocht en daar schrok ik wel een beetje van de prijzen. En wat schept mijn verbazing. Bij de kassa stond een heel groot schap vol met allerlei zakjes. Ik heb nu zaden voor tomaten, cherrytomaatjes, sperzieboontjes, pompoen, courgette en sla. Binnenkort ga ik ze uitzaaien in de kweekbakjes en dan ik bijna niet wachten tot ze uitkomen en groot genoeg zijn om ze bij mooi weer in de tuin te planten. Voor kweekbakjes gebruik ik overigens de bakjes waarin eenjarige plantjes in worden geleverd bij het tuincentrum

Ik hoop dit jaar op een goede oogst want vorig jaar werd alles opgegeten door de slakken. Dit jaar hoop ik dat deels te omzeilen door te planten in bakken, slakken te ruimen en kokosnotenpulver op de grond te strooien. Hopelijk vinden slakken dit allemaal minder “gezellig” waardoor ze een andere tuin gaan opzoeken.

Dochterlief was ook erg enthousiast en wilde eenmaal thuis meteen de zaden in de grond stoppen. Vorig jaar vond ze het ontzettend leuk om de plantjes groter te zien worden. Bij droog weer werden de plantjes met zorg “vertroeteld” doordat zij de hele dag met haar gietertjes in de weer was. Helaas verzopen hierdoor de plantjes ook wel eens. Te veel water kan ook wel eens te veel van het goede zijn.

Ik heb zin in het voorjaar. Ik kan niet wachten om de tuindeuren weer open te gooien, te wroeten in de grond met een heerlijk voorjaarszonnetje als begeleiding. Helaas staat dit in schril contrast met het weer buiten. Want tja wat is het: geen sneeuw, geen ijzel maar wel weer veel druilregen. Nog even volhouden en dan kunnen we hopelijk weer genieten van een prachtig voorjaar. 

dinsdag 12 februari 2013

Hoe ver ga je met budgetteren?

Toen ik net de knop om had gedraaid om nu eens flink werk te maken met het aflossen van mijn schulden, ben ik als eerste begonnen met het inzichtelijk krijgen wat de inkomsten en vaste lasten waren per maand. Op basis van dit overzicht zag ik waar de ruimte zat voor de overige uitgaven zoals de boodschappen. Ook hield ik in het begin krampachtig elke euro bij die eruit ging. De frustratie was groot als ik niet uit kwam met mijn weekbudget voor boodschappen. Op een bepaald moment droomde ik zelf in cijfers maar nog vaker lag ik ‘s nachts wakker piekerend over budgetten, reserves en vooral de aflossingen. Het budgetteren trok een wissel op mijn leven. Ik werd er strontchagrijnig van om alles zo nauwgezet bij te houden. Kortom dit werkte voor mij niet en ik moest op zoek naar iets anders. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het goed voor mij is om een overzicht te hebben van de vaste lasten. Ik weet wat er per maand ongeveer overblijft en daarvan moeten we alles doen. Ik werk dus niet met vaste weekbudgetten meer voor boodschappen. De ene week geef ik een klein bedrag hieraan uit omdat ik nog kan interen op alles wat er ligt en de week erna loop ik met een vol karretje aan boodschappen door de winkel.

Is het verstandig om er zo mee om te gaan? Zou ik die schulden heeft niet juist heel strak moeten budgetteren? Wellicht wel, maar ik word er diep ongelukkig van. Een bepaalde mate van vrijheid in het besteden van het bedrag dat overblijft na alle betaling van alle vaste lasten, werkt beter voor mij. Het was dan ook een verademing om vorige week te lezen dat ook zij (lees hier) niet strak budgetteert. Blijkbaar ben ik dus niet de enige in consuminderland getuige haar post en alle reacties die zij hierop kreeg.

Dat wil niet zeggen dat budgetteren slecht is. Ik heb enorm veel respect voor mensen die dat wel kunnen en tot aan de laatste euro kunnen bepalen aan welk doel dit wordt vergeven. Toch vraag ik mij wel eens af: wat doe je dan als je halverwege de week door je boodschappenbudget bent en je komt er achter dat geen toiletpapier of wasmiddel hebt? Overschrijd je dan wel je budget of neem je een “hapje” uit het weekbudget van volgende week? Of heb je zo’n goed overzicht dat dit soort dingen simpelweg nooit gebeuren en je hier tijdig op inspeelt?

Hoe dan ook iedereen gaat op zijn manier om met zijn geld. Daarin is geen goed of fout maar iedereen moet die manier vinden die voor hem of haar werkt.


maandag 11 februari 2013

De verleiding weerstaan

Vrijdagmiddag had ik een paar uurtjes voor mezelf. Nadat ik een doos babykleertjes had afgegeven bij een vriendin, reed ik weer richting huis. Ik besloot in een impuls naar de Kringloop te rijden. Ik was namelijk op zoek naar een aantal weckpotten en meestal hebben ze die wel een aantal staan voor een zacht prijsje. Terwijl ik de auto parkeerde, zag ik dat er net twee vrachtwagens werden leeg geladen met spulletjes die op de verzamelpunten kunnen worden ingebracht. Ook had ik deze keer geluk dat ik relatief eenvoudig de auto kon parkeren want het is vaak druk bij de Kringloopwinkel.

Eenmaal binnengekomen liep ik tegen drie prachtige weckpotten aan. Ook vond ik een bakblik van steen. En toen gebeurde het: mijn oog viel op een prachtige spiegel die aan de muur hing. De spiegel hing er een beetje verloren bij in een hoekje tussen wat schilderijtjes van palmbomen, stranden en Disney figuren. Heel langzaam liep ik er naar toe en keek bewonderend naar de spiegel. Daarna viel mijn oog op het prijsje €10. Dat viel mee voor een spiegel. Ik viste mijn portemonnee uit de binnenkant van de jas en telde het geld na. Ik had ongeveer €12 in mijn portemonnee. Op mijn rekening stond nog €35 maar daar moest ik het wel mee redden tot de 15e. Ik keek eens in mijn mandje. De inhoud zou mij €5 kosten. Het bakblik had ik niet echt nodig en ik zou ook best met één weckpot toe kunnen. Ik begon al met twee weckpotten terug zetten. Toen bedacht ik me ineens maar waar wil ik die spiegel in huis gaan hangen. In mijn hoofd liep ik alle kamers door. Ik realiseerde mij plotseling dat ik de spiegel nergens een plekje kon geven. Met een diepe zucht heb ik me omgedraaid en de spiegel laten hangen.

Daarna zag ik nog twee hele mooie lampen. Ook niet nodig. Toen ben ik de boekenhoek ingedoken. Daar vond ik twee boekje van Annie M.G. Schmidt namelijk Puk en de Petteflet en Floddertje – Schuim. Ik was daar al een tijdje naar op zoek maar vond die boeken op Marktplaats of bol.com te duur. Nu heb ik ze samen kunnen kopen voor €1.70.

Uiteindelijk liep ik naar de kassa met mijn weckpotten, bakblik en twee boekjes. Ondertussen bleef de spiegel in mijn hoofd spoken. Zelfs in de auto naar huis toe bleef het tegen mij fluisteren neem me mee. Ook ’s avonds liet de spiegel mij maar niet los. Ik bleef maar dubben of ik het wel of niet moest doen waarbij de balans soms naar ja doorsloeg en soms naar nee. Uiteindelijk heb ik mezelf vermanend toegesproken want ik heb dat ding uiteindelijk echt niet nodig.

De weckpotten staan inmiddels netjes gewassen met inhoud in de kast. Kijk die potten kon ik dus wel goed gebruiken en had ik dus wel nodig. Van het geld op mijn rekening heb ik een paar boodschappen gedaan en de glazenwasser betaald. Nu red ik het prima tot aan de 15e. Als ik de spiegel had ik gekocht dan had ik mijn spaargeld moeten aanspreken. Het was dus een kleine overwinning op mezelf. Vroeger had ik die spiegel wel gekocht of ik nu wel of geen geld meer had. Stiekum ben ik best trots dat ik deze verleiding heb kunnen weerstaan.

donderdag 7 februari 2013

Pesten

Dinsdagavond was op NL3 het programma “Dag tegen het pesten”. Onderweg naar huis hoorde ik op Radio538 een gesprek tussen Arie  Boomsma en Ruud de Wild hierover. Ik vind het goed dat sinds de twee tragische zelfmoorden vanwege pesten er meer aandacht voor is. Hopelijk worden mensen zich meer bewust van de impact dat pesten op de medemens heeft. Ik heb bewust niet gekeken. Ik ken namelijk de klappen van de zweep en weet als geen ander hoe het voelt om te worden gepest. Ik werd namelijk op de basisschool stelselmatig gepest. Waarom? Ik denk omdat ik anders was dan de andere kinderen. Ik was een vroegwijs meisje met gescheiden ouders die ABN sprak. De andere kinderen hadden getrouwde ouders en spraken veelal plat Brabants. Hoe dan ook ik werd het pispaaltje van de klas mede door toedoen van één jongen. De anderen liepen mee waarschijnlijk uit angst dat zij de volgende zouden zijn.

In de 4e klas (groep 6) begon het pesten. Huilend ging ik naar huis, tranen verbeet ik op het schoolplein terwijl ik werd geschopt, geslagen en uitgescholden en huilend liep ik naar huis. School deed niets om dit op te lossen terwijl leraren wel zagen wat er gebeurde. Mijn moeder is een aantal keren op school gaan praten. Daardoor werd het alleen erger. Toen ik naar de 5e klas ging, werd ik in een klas geplaatst van een voormalige non. Zij voerde een streng regime waardoor iedereen het wel in zijn hoofd liet om ook maar iets verkeerds te doen. Toch werd ik tijdens dat jaar opgewacht door een meisje en volledig in elkaar geslagen. Wat had ik een verdriet en wat voelde ik dat er mij onrecht aan werd gedaan.

Mijn redding zijn uiteindelijk twee oudere jongens geweest. Zij waren alle twee al een keer blijven zitten. School stond niet hoog op hun wensenlijstje. Ze kwamen zoals op school werd gezegd uit het kamp. Veel ouders wilden niet dat hun kinderen met hen omging. Mijn moeder heeft daar nooit een probleem van gemaakt. Ik mocht met iedereen spelen zolang dat er leuk aan toe ging. Ik speelde dus met deze twee jongens na schooltijd. Soms kwamen ze mij thuis ook ophalen als ze mij niet in de speeltuin konden vinden. De houding van mijn moeder heeft mij gered. De jongens sprongen in de bres voor mij en wilden mij beschermen. Ze kwamen mij vertellen dat ze er wel even voor zouden zorgen dat ik geen last meer zou hebben. Ik had toen nog geen idee wat dat inhield maar het kwam erop neer dat mijn plaaggeest helemaal in elkaar werd geslagen en een tijdje niet meer op school was. Is dit goed? Nee maar vanaf dat moment dacht iedereen wel twee keer na om nog iets verkeerds tegen mij te zeggen. Mijn ergste kwelgeest hebben ze nooit aangepakt. Het was op dat moment ook niet meer nodig. Na de basisschool gingen wij ook ieder een andere kant uit.

Ook op de middelbare school was ik het eerste jaar nog wel eens het mikpunt van pesterijen maar op een of andere manier kon ik daar beter mee omgaan en sneller doen stoppen. De erge kwelgeest ben ik op mijn 15e nog een keer tegen gekomen in het zwembad. Ook daar liet hij mij niet met rust. Laten we het erop houden dat ik blauw aangelopen het zwembad uitkwam nadat ik me los heb kunnen vechten onder water. Sommige mensen veranderen nooit.

Vanwege de twee zelfmoorden kwam mijn pestgeschiedenis weer naar boven. Weer zie ik dat verloren meisje dat zich niet wist te wapenen tegen alle pesterijen. Het rare is dat ik de meelopers het nog meest kwalijk neem. Gelukkig heeft het pesten geen negatief effect gehad op mijn verdere leven. Ik denk dat ik er zelfs sterker door ben geworden. Wel ben ik gevoelig voor plagerijen of kleine pesterijtjes naar anderen toe. Ik zal het altijd voor hen opnemen. Wie is die ander namelijk om over een ander mens te oordelen?

Ook heb ik mijn kwelgeest onlangs gegoogled. Ik vond hem meteen. Het was nu een dikke, vadsige man maar ik herkende hem direct. En het rare was: even voelde ik mij weer dat kleine, geplaagde meisje en voelde ik iets wat heel dicht tegen haat aan zat.

dinsdag 5 februari 2013

De juiste balans vinden

Vroeg las ik vaak over moeders die zich in een spagaat wrongen om een goede balans te vinden tussen werk, thuis en een sociaal leven. Ik kon me daar niet heel erg veel bij voorstellen. Je nam toch gewoon je kind mee als je een afspraak had met een vriendin. Ik zelf vond dat vroeger nooit echt een probleem als een vriendin dat deed. Het was zelfs zo dat ik het leuk vond als de ukkepuk mee kwam. Ik stond er toen niet bij stil dat ik het dan wel heel erg schattig vond om een paar uurtjes rond die dreumes of peuter te zijn maar dat moeder het misschien wel fijn vond om even een paar uurtjes alleen te zijn met een vriendin zodat ze eens lekker kon kletsen zonder continue haar kind in de gaten te moeten houden. Ook dacht ik dat een huishouden wel met een kind erbij te runnen zou zijn. Je doet dat toch gewoon terwijl je kindje aan het spelen is of aan het slapen.

Toen eenmaal dochterlief geboren was, kwam ik daar op terug. Het eerste jaar had ik weinig tot geen behoefte om in mijn vrije tijd wat af te spreken. Ik vond het heerlijk om met haar te tuttelen. Manlief heeft mij toentertijd zelfs een paar keer op pad gestuurd met de mededeling “ga maar wat leuks voor jezelf doen, ik blijf wel thuis met dochterlief". Ook thuis verliep alles vlotjes want dochterlief sliep toen nog best veel dus ik kon tijdens haar slaapjes makkelijk het huis aan kant maken.
Langzaam maar zeker kwam daar een kentering in toen dochterlief minder ging slapen. Ik propte alles wat ik moest doen in haar middagslaapje en liep dus als een gek door het huis al stoffend, dweilend en strijkend. Als dochterlief dan eenmaal wakker was wilde ik er wel volledig voor haar zijn. Kortom er bleef weinig tijd nog voor mezelf over. Tijd die ik wel nodig heb om energie op te kunnen doen en even tot rust te komen. Dit tempo heb ik zo’n 3,5 jaar volgehouden totdat ik eind dit jaar er achter kwam dat dit voor mij niet werkte.

Ik liep tegen het feit aan dat ik amper nog een moment voor mezelf had of heb. Op het sporadische moment dat ik dus wel een uurtje voor mezelf nam, voelde ik me vaak herboren en was ik ook een leuker mens want ik voel me een stuk minder gejaagd en energieker.
Ik probeer sinds kort huishoudelijke dingen te doen met dochterlief om me heen. Wat blijkt. Ze vindt het heel erg leuk om “mee te helpen met bepaalde klusjes. Het is ontzettend schattig om te zien hoe zij op haar teentjes staat om de was van het rek af te halen of om haar de sokken te zien ophangen. Ook vindt ze het erg leuk om in de keuken mee te helpen of om een paar dingetjes af te wassen. Het is erg gezellig want ze kwebbelt er tussen de bedrijven vrolijk op los. De dingen duren misschien wel langer en het gaat niet helemaal zoals ik het zou willen maar die tijd samen is kostbaar. Het is vooral kostbaar omdat ik zie hoeveel het voor haar betekent om mama te kunnen helpen. Haar kleine koppie straalt dan helemaal vol trots als ze iets zelluf doet. Langzaam probeer ik zo kleine veranderingen door te voeren waardoor de balans iets beter gaat worden.

Toch vind en blijf ik het moeilijk vinden om tijd voor mezelf te vinden. Het is het eeuwige gevoel van dat ik iets moet doen omdat er nog zo veel klussen in het huis liggen te wachten. Manlief lijkt daar helemaal geen last van te hebben. Hij neemt die tijd wel als hij denkt dat hij die nodig vindt.

Het is één van mijn doelstellingen dit jaar om liever voor mezelf te zijn. Kortom dat ik de tijd ga vinden om toch een keer dat bureautje te schuren, die stoel opnieuw te bekleden of languit (in het zonnetje) dat boek te lezen. Ik hoop dat het gaat lukken.

maandag 4 februari 2013

Update auto

Een auto met problemen is niet goed voor mijn humeur (en ook niet voor mijn portemonnee). Gisteren vreesde ik echt het ergste. Ik hield al heel voorzichtig rekening met de het idee dat de auto misschien de deur uit moest omdat een eventuele reparatie te duur zou zijn. Het zette mij ook tot nadenken want dat zou ook betekenen dat ik naar een alternatief moest zoeken om naar werk te gaan. Het zou dan een combinatie van bus of fiets en trein worden. Het zou bovendien ook een half uur aan mijn reistijd toevoegen. Een licht balend gevoel overviel mij maar ook een heel boos gevoel. Ik was boos dat ik geen potje heb om dit soort klappen op te vangen. De paniekstemming was dus weer goed aanwezig.

Vanochtend heb ik meteen de garage opgebeld. Zo goed en zo kwaad heb ik uitgelegd wat er aan de hand was en dat het niet mogelijk was om de auto naar de garage te brengen omdat hij het waarschijnlijk halverwege zou begeven. Gelukkig biedt de garage een gratis dienst aan dat ze aan huis komen kijken wat er aan de hand is. Op basis van mijn verhaal hadden ze al een vaag idee wat het was dus de monteur werd meteen met een onderdeel op pad gestuurd.

Toen de monteur eenmaal aangekomen was, is hij een klein stukje gaan rijden. Heel ver hoefde hij niet te gaan want hij wist onmiddellijk wat het probleem was. Het was de bobine die versleten en gebroken was. Blijkbaar heeft de bobine iets met de ontsteking te maken heeft. Ik geloof het meteen want ik heb echt 0,0% verstand van autotechniek. Het onderdeel werd vervangen met het verzoek om deze week met de auto naar de garage te gaan zodat goed kan worden gekeken of het hiermee af is.

De kosten vallen gelukkig dus mee. Althans het kost nog steeds rond €200 maar een nieuwe versnellingsbak was een stuk duurder geweest. Nu maar hopen dat ze woensdag nog iets vinden als de auto nog eens goed wordt bekeken. En dan maar hopen dat de auto voorlopig weer doet wat het moet doen.

Door dit akkefietje zijn we wel gaan denken hoe nu verder. Hopelijk gaat de auto voorlopig nog mee maar uiteindelijk zal deze wel vervangen moeten worden. Alleen daar is nu geen geld voor. Kortom de noodzaak tot aflossen is weer eens erg duidelijk geworden want ik verlang naar financiële vrijheid en de rust die een financiële reserve geeft.

zondag 3 februari 2013

Weer thuis & Op hoop van zegen morgen

Vrijdagavond kwam ik weer thuis na 3 dagen in het buitenland te hebben gezeten. Ik had weer een prachtige kamer met uitzicht over de stad en in de verte zag ik de Acropolis liggen. Vooral 's avonds is dat een betoverend gezicht als het helemaal verlicht is. Gelukkig had ik deze keer bij aankomst een aantal uurtjes voor mezelf. Ik ben dus de stad in gegaan. Ik heb me verbaasd over hoe duur nog alles was ondanks de uitverkoop. Ik begin te merken dat ik me steeds meer verbaas over de prijzen van dingen en dat ik het er vaak simpelweg niet voor over heb (buiten het feit of ik er wel het geld voor heb). Ik heb me wel laten verleiden tot de aankoop van een aardig stapeltje boeken voor dochterlief. De boeken zijn goed voor haar taalontwikkeling en bieden wat tegengewicht aan alle Nederlandse boeken. Ze kan deze nu met manlief lezen want de andere boeken was ze echt ontgroeid en zijn meer geschikt voor een dreumes. 
In de avond heb ik heerlijk zitten eten in een restaurantje aangeraden door een Griekse collega. Daarna ben ik weer langzaam teruggelopen naar het hotel. Eenmaal aangekomen kon ik bijna niet meer lopen. Ik had duidelijk niet mijn wandelschoenen aan en 5 uur rondslenteren hadden dus aardig hun tol geëist.

Donderdagochtend dronk ik koffie met mijn schoonouders. Bepakt en bezakt stonden ze te wachten met twee tassen vol met lekkers. Ik hoef de komende weken niet meer te bakken en ik heb genoeg honing en olijven tot aan de zomer. Ook kreeg ik een paar prachtige juwelen voor dochterlief. Al stuntelend met de taal heb ik zo goed als het kon ze voor alles bedankt. Ondertussen zat ik mijn hoofd me druk te maken hoe ik dit allemaal mee zou krijgen naar Nederland. Uiteindelijk is het met veel pas- en meetwerk  gelukt. Door een tas met "vloeibaar" eten in te checken en de handbagage tot de laatste millimeter te gebruiken kreeg ik toch alles mee. Gelukkig dat ze op het vliegveld daar wel wat gewend zijn want Grieken hebben vaak de neiging om eten mee te geven aan familie in buitenland. Een tas vol lekkernijen vinden ze daar dus heel normaal. 

Donderdagmiddag tot aan vrijdagmiddag ben ik druk op kantoor geweest. De tijd vloog weer voorbij. Alleen wat was ik ontzettend moe. Ik slaap altijd erg slecht in hotels dus ook deze keer maakte ik korte nachten. Als je dan combineert met intensieve gesprekken dan ben je bekaf aan het einde van de rit. Wat was ik dan ook blij om  weekend er tussen te hebben voordat ik weer aan de slag moet op werk. Voorlopig hoef ik niet meer te reizen want het blijft een vermoeiende toestand.

Het weekend probeer ik dus rustig aan te doen. Volgende week wordt een drukke week.
Helaas kwam manlief er vandaag achter dat de auto keuren heeft. Hij kwam vanochtend niet verder dan 500 meter met de auto en is daarna omgedraaid omdat hij het idee had dat hij het elk moment kon begeven. De auto bewoog zich hortend en stotend voort bij het schakelen en het olielampje knipperde ook vervaarlijk. Morgenochtend moet ik meteen de garage bellen. Grote vraag is of de auto de 4 kilometer naar de garage überhaupt wel haalt. Nog grotere vraag is hoeveel dit gaat kosten. Vorig jaar heb ik nog EUR2200 betaald aan reparaties. De auto is inmiddels bijna 10 jaar oud dus we hebben besloten dat we daarna geen grote reparaties meer zouden uitvoeren. Het is dus te hopen dat het iets kleins is. Alleen mijn onderbuikgevoel zegt iets heel anders....

Morgen heb ik ook mijn functioneringsgesprek. Ik ga daar met een dubbel gevoel naar toe. Ik krijg namelijk dit jaar geen loonsverhoging dus hoe goed of slecht mijn beoordeling ook zou zijn, financieel heeft dat geen enkele invloed. Wellicht dat er in april nog een bonus komt, maar ook daar geloof ik niet zo meer in. Ik denk dat mijn werkgever dit jaar zelf de broekriem aantrekt. Alleen jammer dat ze dat dan weer niet doen voor top-management en de midden kader wordt aangepakt.
Naast het financiële aspect speelt ook de houding van mijn manager een rol. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Het hele jaar door krijg je geen feedback. Bovendien vraag ik me serieus af of hij wel weet waar ik nu allemaal mee bezig ben het hele jaar door. Sporadisch krijgt hij hier en daar wat informatie in een teamoverleg maar daar houdt de informatievoorziening wel op. Al mijn collega's denken er net zo over. We halen maar onze schouders op, doen ons werk en vragen ons dan af wat onze manager ervan vindt want hij is niet te peilen. Kortom morgen wordt een interessante dag.