Pagina's

maandag 29 februari 2016

Een maand in het kort: griep, school, nieuwe collega's en een paar dagen vrij

En toen was er weer een maand voorbij waarin weer van alles gebeurde. Zo werd ook ons gezinnetje door de griep geveld. Eerst DL en toen deed ik het nog in mindere mate over. DL heeft welgeteld 8 dagen als een ziek vogeltje overdag op de bank gelegen en 's nachts lag ze bij mij in bed. Ik deed natuurlijk vervolgens bijna geen oog dicht want het arme kind hoestte haar longetjes uit haar lijf, sliep ontzettend onrustig en ademde heel raar. Vooral dat laatste vond ik doodeng want het kan niet goed zijn dat een kind klinkt alsof ze een halve marathon heeft gelopen terwijl ze rustig ligt te slapen. Langzaam knapte ze op en alle babbels kwamen weer terug. Intussen deden manlief en ik een poging om haar met huiswerk van school te helpen. Iets wat ze in eerste instantie erg leuk vond maar na twee dagen ging daar ook een beetje de nieuwigheid van af en was het vooral niet leuk volgens haar.

Over school gesproken en mijn vorige blog. Ik heb nog een gesprek met de juf gehad over het incident. Althans juf wilde mij er graag over spreken. Het was eigenlijk een heel leuk gesprek. Juf tilde er niet zo zwaar aan en nadien hadden we meer over de schoolprestraties van DL. Juf vindt het een slim meisje die je wel op een bepaalde manier moet begeleiden. DL heeft namelijk nogal de neiging om te roepen dat ze iets niet begrijpt en dan is het ook meteen stom. Als je haar echter rustig benadert en het vervolgens uitlegt, is ze over de eerste schroom heen en dan doet ze eigenlijk alles feilloos. Het was fijn om te horen dat ze het dus goed doet op school. Ik ging dus met een heel fijn gevoel naar huis. Alle twijfels die eerder de kop opstaken waren daarmee verdwenen.

Op werk loopt alles ook goed. Ik heb vanaf april een nieuwe medewerker erbij.  Ik ben daar heel erg blij mee want ik had te veel werk liggen die ik met geen mogelijkheid in mijn eentje aan kon. Dus het was keuzes maken. Dus ik ben blij dat ik straks dingen bij iemand neer kan leggen. Helaas was de hele sollicitatieprocedure wel licht dramatisch. Mijn manager had in eerste instantie een kandidaat intern op het oog en had haar vervolgens benaderd voor de baan. Dus toen ik alles rond wilde breien met met HR, werd hij heel hard terug geroepen. Er moest een sollicitatieprocedure worden opgestart waarbij andere kandidaten dus ook de kans kregen om te solliciteren. Zij werd echter wel voorkeurskandidaat. Nu is dat een verkeerd label want dat schept verwachtingen. Zij dacht dus dat ze de baan al zo goed als had. Uiteindelijk waren er vier kandidaten waarvan er twee eigenlijk vrij snel afvielen. Zij bleef dus over met een andere kandidaat. Hij is het geworden. Hij voldeed aan alle verwachtingen. Na het gesprek met hem was ik echt oprecht blij terwijl ik bij haar iedere keer een unheimlich gevoel had. Vandaag mocht ik dus iemand heel erg blij maken en moest ik iemand heel erg teleurstellen. Dat laatste was het moeilijkste. Ze liep huilend weg. Ik voel me daar dan rot om ondanks dat wel tig mensen hebben gezegd dat ik wel de beste kandidaat moet kiezen en naar mijn gevoel moet luisteren. Het knaagt alleen want ik vind het heel moeilijk om mensen verdrietig te zien en dan ben ik daar ook nog eens de veroorzaker van. Dus hoe gek het ook klinkt, dat gevoel van "ik heb iemand verdriet gedaan" moet wegebben. 

Ook had ik vandaag mijn eerste functioneringsgesprek. Ik zit er alweer 6 maanden en ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Gelukkig zijn ze ook nog steeds blij met mij. Het is nu nog 4 maanden afwachten of ik een vast contract krijg. Zoals het er nu voor staat, lijkt het er wel op. Mijn manager wilde alleen geen beloftes doen maar door de regels heen gaf hij wel aan dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dus eind juni hoop ik op de toezegging van een vast contract. Daarna durf ik pas ook weer over verhuizen te gaan denken en misschien een vakantie deze zomer. Zonder de zekerheid van een contract durf ik dat niet. Ergens blijft dat onzekere stemmetje op de achtergrond in mijn hoofd tegen mij praten van "pas op, niets is zeker". En laat ik nu heel erg van zekerheid houden. 

Vier maanden is nog ver weg. Eerst ga ik deze week vanaf woensdag genieten van een paar vrije dagen. Woensdag vieren we mijn verjaardag en donderdag gaan we een paar dagen naar Friesland. Even genieten van lekker niks doen maar vooral van elkaar.