Pagina's

maandag 29 oktober 2012

Winnaar Give-away Delicious Puur

Op de give-away heb ik twee leuke reacties ontvangen. Het waren er niet heel erg veel maar dat hoeft ook niet. Het is belangrijker dat de winares er dadelijk veel plezier aan beleeft.

Ik heb dus twee lootjes gemaakt, ze gehusselt en de winares is: ELLEN.

Ellen, als je mij je adres stuurt naar geldofjeleven@gmail.com dan zorg ik dat je deze week nog het tijdschrift hebt.

Chantal: als troostprijs kan ik je een paar leuke vegetarische/ vegan recepten per email sturen. Dus als je interesse hebt dan geldt ook voor jou, stuur mij je email-adres en dan heb je ze binnenkort in je mailbox.

Wellicht dat ik binnenkort weer een leuke give-away organiseer zo rond de feestdagen.

Overnheerlijke kaneelbroodjes en een verloren parkeerkaart

O wat was ik dit weekend toe aan rust en simpelweg even bijkomen. Sommige weken kunnen maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn en vorige week was zo'n week die in die categorie valt.

Zaterdag zijn dochterlief en ik naar de plaatselijk boer geweest om kaas en melk te kopen. Ik heb deze boer vorig jaar ontdekt op een lokale boerenmarkt en sindsdien gaan we daar regelmatig zuivel halen. Het is een kleinschalige boerderij waar de koeien vrij op stal staan en in de zomer door de wei heen dartelen. Je mag ook altijd vrij rondlopen op de boerderij om even in de stal te kijken. En wat vindt een kind nu leuker dan even naar de koeien kijken? En vooral dan de kalfjes? Dus de koeien werden van afstand vrolijk begroet met "hallo koe".

Eenmaal thuis had manlief ook goed nieuws. De autosleutel was teruggevonden. Afgelopen donderdag kreeg ik een telefoontje van hem dat hij de sleutel was kwijtgeraakt terwijl hij naar de sportschool liep. Zucht ik had me net lekker gesettled op de bank met een grote kop thee onder een warm dekentje en ik was er helemaal klaar voor om nog een uurtje tv te kijken. In plaats daarvan moest ik de buren vragen om op dochterlief te passen. Het was geen optie om haar mee te nemen want ze lag diep te slapen en dan is ze met geen mogelijkheid wakker te maken. Bovendien heeft het ook iets wreeds om haar slaap te verstoren. Toen eenmaal de babyfoon bij de buren was getest, kon ik in de auto stappen om een dorp verder te rijden. Daar stond manlief te wachten. Ik baalde flink van die sleutel want het zou een duur grapje worden om er eentje bij te laten maken of nog erger het slot te laten vervangen. Zaterdagochtend werd de sleutel tijdens het stofzuigen gevonden. Dus dat was goed nieuws.

In de middag heb ik met dochterlief pompoen-kaneelbroodjes (http://www.unegaminedanslacuisine.com/2012/10/pumpkin-cinnamon-rolls.html) staan bakken. Ooh de geur alleen van kaneel vermengd met suiker die de keuken vulde, was al om te watertanden. Dus toen eenmaal de broodjes uit de oven kwamen en we onze tanden erin konden zetten... zucht het zijn de lekkerste broodjes die ik in lange tijd heb geproefd. Ok ze zijn wel mierzoet maar heel soms mag dat best een keertje.

De zaterdag was dus prima verlopen dus ik dacht er zit weer een stijgende lijn in. Tot zondag dus. We waren in Utrecht geweest waar we de auto hadden geparkeerd in een parkeergarage. Ik had het kaartje in de kontzak van mijn broek gestopt. Stom want meestal stop ik het in mijn portomonnee dus geen idee waarom ik het deze keer anders deed. En ja hoor toen we weg wilden gaan, toen ontdekte ik dus dat de kaart weg was. De beheerder had ons naar buiten en binnen zien gaan en wist dat we dus niet langer dan 1,5 uur weg waren geweest maar hij was onverbiddelijk. Ik moest EUR36 betalen om de auto er weer uit te rijden. De tranen schoten in mijn ogen want dat is dus simpelweg geld weggooien. Ik was zo ontzettend boos op mezelf maar het was ook geen optie om de auto daar dan maar te laten staan. Dus dan maar betalen en nooit meer die stomme fout nog een keer maken.

Al met al ben ik nog steeds een beetje uitgeblust. Ik heb mezelf ook voorgenomen om lief voor mezelf te zijn door meer tijd voor mezelf te nemen. Ik heb me de laatste tijd een beetje laten leven en daar voel ik me niet goed bij. Dus even pas op de plaats.

Overigens ben ik er inmiddels wel achter dat die gejaagde week ook niet goed voor de portomonnee is. Als ik niet lekker voel dan vind ik op een of andere manier dat ik mezelf blij mag maken met iets. Dat kan iets simpels zijn als een reep chocola maar ook een bestelling bij bol.com. Deze week ging het mis bij de Action en Bruna waar ik toch echt dingen heb gekocht die niet echt nodig waren. De schade is EUR23. Gelukkig realiseer ik me dat nu dus hopelijk kan ik dit de volgende keer voorkomen als ik weer zo'n bleh bui heb.

vrijdag 26 oktober 2012

Het vervolg op woensdag

Vandaag ben ik bij de huisarts geweest om de kwestie van het consultatiebureau met hem te bespreken. Hij luisterde aandachtig naar mijn verhaal, hij keek verbaasd toen ik meldde dat er indirect gedreigd was met de kinderbescherming en gaf toen heel rustig zijn advies.

Hij had geen reden tot zorg. Hij vond dat onze dochter gezien de meertalige thuissituatie normaal presteerde. Het feit dat ik mij hier ook geen zorgen om maakte, vond hij al geruststellend genoeg. Hij vond het ook niet raar dat een kind niet meewerkte aan een onderzoek want dat zag hij ook vaak in zijn praktijk terug. Hij vond wel dat ik de dialoog niet moest verbreken met het consultatiebureau. Hierin wilde hij ook wel een bemiddelende rol spelen door nogmaals een gesprek met hen aan te gaan waarbij ik dan ook aanwezig zou zijn. Ik heb aangegeven dat ik dit niet nodig meer vond behalve als het consultatiebureau nog een keer contact op zou nemen. Dat laatste denk ik niet. Zowel dan schakel ik mijn huisarts in zodat in ieder geval twee medici op gelijkwaardig niveau het gesprek met elkaar aan kunnen gaan en het moedergevoel van mij dan even de tweede viool moet spelen. Hij zei nog wel dat het consultatiebueau niet verplicht was en dat als ik wilde ik alleen maar voor de vaccinaties hoefde te gaan maar zodra je in de mallemolen zit beter het programma kunt afmaken. 

Ik heb er nog eens rustig over nagedacht. Aangezien het volgend jaar de laatste keer is dat zij daar naar toe moet, ga ik toch. Ze ziet dan alleen de verpleegkundige. Ik ben nog aan het overwegen om inzage in het dossier te vragen. Dat ga ik nog niet doen maar wellicht dat ik het vraag als ik er toch met haar ben. Tegn die tijd zien we wel verder.

Ik blijf wel heel erg aangeslagen door de opmerking dat de zorg niet zodanig is om tot melding over te gaan bij de kinderbescherming. Ik denk dat ik tijd nodig heb om dat een plaatsje te geven. Het heeft me geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Hoe kan iemand in godsnaam zoiets zeggen slechts op basis van het feit dat de spraakontwikkeling in zijn visie niet voldoet aan de standaard? Schiet je dan niet elk doel voorbij? Hoe durf je dit uberhaupt te opperen of te insinueren?

Ik blijf me ook licht zorgen maken dat hij heeft aangegeven dat hij haar blijft volgen. Betekent dit dat als zij zou vallen en naar de spoedeisende hulp moet, hij een seintje krijgt? Volgens mijn huisarts is dat niet zo.

Ik ben blij dat het weekend is en ik deze week achter me kan laten. Het gaat niet de boeken in als de meest fantastische week in mijn leven. Het heeft me geestelijk en emotioneel uitgeput. Ik voelde me al gejaagd door al drukte op het werk in combinatie met de dingen die thuis ook gewoon doorgaan. Dat is er nu niet veel beter op geworden. Het is dus tijd om dit weekend eens even extra te genieten van mijn lieve kleine meisje en mijn man. Even alleen maar leuke dingen samen doen.... en de verjaardag van mijn man te vieren. Hopelijk kan ik daardoor de toestanden van deze week achter me laten en volgende week weer met frisse moed er tegen aan.

woensdag 24 oktober 2012

Consultatiebureau the stories continues...

Vorige week schreef ik al dat ik door het consultatiebureau was gebeld naar aanleiding van het feit dat ik afspraken had geannuleerd. Ik voelde me toen flink op het matje geroepen door de arts maar ik dacht dat na dat gesprek hiermee de kous af was en we weer vrolijk door konden gaan met ons leven.

Maandagavond kwam ik thuis en toen vertelde mijn man dat er een paar keer op mijn mobiele telefoon was gebeld maar dat hij iedere keer te laat was geweest met opnemen. Het nummer was onbekend. Ik wist toen eigenlijk al voldoende. Het kon alleen maar het consultatiebureau zijn want ik gebruik dit mobiel nummer eigenlijk  nog amper sinds ik een Blackberry van werk heb. De hele avond en nacht heb ik lopen denken waarom zij voor een tweede keer belde. Die nacht sliep ik ook heel erg slecht. Mijn zoektocht op het internet naar verhalen over het consultatiebureau waren daar mede debet aan. Dinsdag hoorde ik vervolgens niets meer dus ik had het al weer een beetje van me afgezet. Tot vanmiddag, de arts belde weer. Hij wilde weten hoe ik het gesprek had ervaren. Ik was stomverbaasd want ik snap niet waarom hij zo voet bij stuk houdt want het kwam er gewoon op neer dat hij zijn boodschap van vorige week herhaalde. Ik had niet het gevoel dat er naar mij werd geluisterd hoe ik het had ervaren. Dit heb ik ook duidelijk aan hem aangegeven.

Maar wat wilde hij nou? Hij wilde dat ik toch nog een keer langs kwam om zijn zorgen over de taalontwikkeling van mijn dochter te bespreken en om de ogentest te herhalen. Wederom heb ik hem uitgelegd dat de taalontwikkeling bij kinderen die meertalig zijn in de eerste jaren kan achterlopen om leeftijdsgenootjes maar dat zich dit rond het 4e of 5e jaar gelijk trekt. Heel vreemd lijkt mij dat ook niet want die hersentjes moeten 2x zo veel aan taalkennis verwerken. Hij bleef maar hammeren over de gemiddelde 3 jarige en dat die toch echt verder zijn. Ja dat is de gemiddelde 3 jarige die in een gezin met twee Nederlandstalige ouders opgroeit en dat is bij mijn dochter niet het geval. Dus vergelijk haar dan daar ook niet mee. Ik had het beter gevonden als hij had gevraagd hoe wij dat aanpakken. Ik denk dat hij daar veel meer comfort uit zou kunnen halen en wellicht ook nog wat van had kunnen leren. Uiteindelijk kwam ik er in het gesprek achter dat die ogentest niet eens het punt was waar hij zich zorgen om maakt maar het is alleen haar spraak.

Nu moet ik er ook nog bij vertellen dat mijn dochter bij onbekenden in eerste instantie ook niet heel open is. Ze moet even aan iemand wennen en dat komt er vanzelf een verhaal. Doktors vindt ze sowieso een beetje eng. Vooral als die ook nog aan haar willen zitten. Ze houdt daar gewoon niet van. Dus tijdens het bezoek was ze niet het meest meewerkende kind. Dingen die ik allemaal vrij normaal vindt voor haar leeftijd. Ook dat vertelde ik weer maar dat werd ook opzij geschoven.

En toen kwam het waarom ik vandaag al twee keer in huilen ben uitgebarsten. Hij vond het niet zo zorgelijk dat hij een melding moest maken bij een instantie. Op mijn vraag welke instantie dat dan was, was zijn antwoord de Kinderbescherming. Tja voegde hij er nog aan toe want echte kindermishandeling is het natuurlijk niet. Ik ben heel netjes gebleven maar inwendig kookte ik want dit valt niet eens in die categorie. Wel had hij besloten om haar te volgen en dit ook in haar kinddossier (?) te melden zodat als er een andere zorgverlener ook zorgen omtrent haar had dat er dan contact met hem werd opgenomen.

Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden. Eigenlijk wil ik niks meer met het consultatiebureau te maken hebben. Ik zie best de toegevoegde waarde van ze in maar ik ben mijn vertrouwen volledig in ze kwijt. Ik kan niet meer onbevangen naar vervolgafspraken want mijzelf kennende ga ik daar met een kloppend hart naar toe en loop ik me op te vreten. Het ergste van alles vind ik dat wij als ouders alleen maar het beste met ons kind voor hebben. Het enige waar je ons van beschuldigen is dat we te veel van ons kind houden. Maar is dat erg? Nee dat is alleen maar goed, zou ik zeggen.

Ik heb vrijdag een gesprek met mijn huisarts aangevraagd. Ik wil vragen of zij bij hem onder controle kan komen en dat hij haar vaccinaties wil doen. Ik weet niet of dit mogelijk is maar ik hoop het wel want ik wil niet meer met haar daar naar toe.

Maar wat ik mij dan nog wel steeds afvraag: hoe gaan zij om met ouders die slecht of geen Nederlands spreken? Er wonen in Nederland zo veel mensen die hier al dan niet voor langere tijd wonen maar verder geen binding hebben met het land behalve dan omdat zij hier voor een paar jaar werken. Denk hierbij aan expats. Hoe gaan onze allochtone medelanders hiermee om? Zij spreken vaak niet Nederlands thuis. Worden zij hier ook zo op aangesproken?

Overigens valt het bij mij tegen hoe vaak ik mij moet "verantwoorden" aan anderen dat wij onze dochter meertalig opvoeden. Ik vind het persoonlijk een verrijking voor haar waar ze hopelijk in de toekomst veel aan heeft. Toch zijn er veel mensen die daar heel anders over denken. Een collega zei deze week tegen mij: "je bent te emotioneel, je moet je beter wapenen tegen kritiek op je kind want dit wordt alleen maar erger zodra ze naar school gaat". Wie weet heeft hij wel gelijk.

maandag 22 oktober 2012

Give away: Delicious Puur!


Een aantal weken geleden kreeg ik in mijn inbox een emailtje van Delicious. Als ik drie mensen zou aanmelden voor de nieuwsbrief van Delicious dan kregen deze mensen gratis de Delicious 100% Puur. Delicious 100% Puur gaat om zoals de titel al zegt zo puur en natuurlijk mogelijk eten. Nu had ik dit blad al in het voorjaar in de winkel zien liggen. Iedere keer viel mijn oog erop maar ik heb de impuls om het blad te kopen weten te bedwingen. Dit was dus mijn kans om het blad gratis te krijgen maar ook om anderen er blij mee te maken. Met een collega maakte ik de afspraak dat zij mij zou opgeven en ik haar zodat we alle twee het blad zouden krijgen.

Ik denk dat deze aktie van eind augustus dateerde. Nadat ik een email ontving dat ik in oktober het blad thuis zou ontvangen, was ik het een beetje vergeten. Vrijdagavond bij thuiskomst lag het blad op mij te wachten. Alleen er lag niet één blad maar er lagen er zelfs twee. Nu is één blad meer dan genoeg dus ik zou heel graag iemand anders hier blij mee willen maken. Dus vertel kort waarom je graag dit blad voor jezelf of voor een ander zou willen hebben en dan trek ik aanstaande weekend uit de reacties de gelukkige.

Overigens heb ik dit weekend van het blad genoten. Er staan zeker een paar recepten in die ik binnenkort wil uitproberen.

zaterdag 20 oktober 2012

Geldgesprekje met een 3-jarige

Foto: ad.nl

Onlangs had ik dit gesprekje over geld met mijn dochter van 3 jaar toen ze een foldertje vond met Dora speelgoed.

Dochterlief: Mama dit is allemaal heeeeeel leuk. Ik wil allessss hebben.

Ik: Schat mama kan niet alles kopen wat jij leuk vindt.

Dochterlief: Maar ik vind alles heeeel leuk.

Ik: Dat kost heel veel centjes en zo veel centjes heeft mama niet.

Even heerst een stilte want daar moest ze toch wel over nadenken.

Dochterlief: Wel je hebt wel centjes.

Ik: Nee schat mama kan echt niet alles kopen.

Weer volgt een korte stilte.

Dochterlief: Ik vind de roze Dora auto heel mooi. Dat kan wel?

Ik: Nee schat mama kan niet altijd een cadeautje voor je kopen.

Dochterlief: De auto is wel heeeeeeeeeel mooi.

Dit ging nog een paar keer zo over en weer waarbij de folder een paar keer onder mijn neus werd gedrukt.

Ik: Als je altijd op de wc pipi en kaka (ofwel: poept en plast) doet dan krijg je misschien de auto. Maar alleen als je echt geen luiers nodig hebt.

Dochterlief: OK, mama. Ik ga nu kaka pipi doen.

Dat vond ze wel een redelijk compromis. De folder wordt ondertussen gekoesterd. Elke dag word ik aan mijn belofte herinnerd. Ondertussen doet dochterlief heel erg haar best om zindelijk te worden. Ik hoop met haar mee want het zou leuk zijn als we dan de luiers zouden kunnen afschaffen. Als die ontzettende roze auto net die extra stimulans geeft om dat te bewerkstelligen dan heb ik daar wel die EUR20 voor over. Pure omkoperij of heel slim uitonderhandeld door dochterlief.

Het grappigste vond ik dat ze daarna haar speelgoedkassa pakte en winkeltje met mij wilde spelen. Ik moest een ijsje bij haar kopen. Ja mama, maar dat is dan wel 1 euro. Hoe ze daar nou op kwam geen idee?

Op een speelse wijze probeer ik haar toch bewust te maken van het feit dat dingen geld kosten. Ik denk namelijk dat je daar niet snel genoeg mee kan beginnen. Vooral ook omdat ik merk dat ze alles wat met geld te maken heeft wel interessant vindt. Hoe klein ze dan nog ook is, ze begreep maar wat goed dat je dus voor een ijsje moet betalen. Hopelijk een goed begin van haar financiële opvoeding.

Hoe oud begonnen jullie hiermee? En wat is een goede leeftijd om te beginnen met zakgeld?

donderdag 18 oktober 2012

Wervelwind aan emoties

Ik voel de laatste paar weken enorm opgejaagd. Sinds ik op mijn werk ben teurggekeerd, heb ik eigenlijk geen normale week meer gehad. Elke week was er wel wat: zakenreis, training, dag omgeruild, dag extra vrij etc. Ik merk dat ik me daar niet lekker bij voel vooral als er in mijn beleving erg veel moet gebeuren. Ik realiseer me ook wel dat ik dit zelf op leg en dat ik alleen daar verandering in kan aanbrengen maar ik weet ook van mezelf dat als ik de bron van stress niet aanpak, ik dat op opgejaagde gevoel blijf behouden.

De bron ligt deels bij mijn werk omdat ik de lat voor mezelf hoog heb gelegd. Vorig jaar kreeg ik tijdens mijn functioneringsgesprek voor het eerst niet te horen dat het goed ging maar dat er verbeteringspunten waren. Dat had ik helemaal niet zien aankomen want ik dacht dat ik wel mijn bijdrage had geleverd. Nu was het verbeteringspunt dat ik mezelf meer herkenbaar moest maken binnen de organisatie. Kortom ik moest mezelf meer marketen want qua kennis zat het wel goed. Nu ben ik een werkpaard en ik heb in een houdig van "ik doe mijn werk en ik hoef niet aan iedereen te vertellen hoe ontzettend goed ik dat doe". Ik houd er niet zo van om mezelf een schouderklopje te geven. Wellicht ging ik er automatisch van uit dat mijn houding zou worden gewaardeerd en beloond. Achteraf is het naief beredeneerd want elk jaar krijgen de mensen die zich goed in "the picture" weten te spelen een betere beoordeling. Onhandig hoe ik ben, had ik geen idee hoe ik dat aan moest pakken. Ook wilde ik wel dichtbij mezelf blijven want als het niet in de aard van het beestje zit, dan gaat dat niet lukken.

Ondertussen zat ik er wel mee en onbewust heb ik ontzettende hoge druk bij mezelf neergelegd. Ik had namelijk zo beredeneerd: als ik dan toch wat aan mijn bekendheid moet dan wil ik ook meteen de langverwachte promotie. Gelukkig heb ik via een coach een manier gevonden om hiermee om te gaan maar ook om dichtbij mezelf te gaan. Echter ik heb me nog nooit zo moe gevoeld door die ontzettende prestatiedrang die ik bij mezelf neer heb gelegd. En laat ik eerlijk zijn deels komt die trouwens ook voort uit de hoop dat ik dan misschien een goede loonsverhoging krijg waardoor ik weer wat makkelijker en sneller kan aflosssen.

Naast mijn werk speelt ook de ontzettende drang om schuldenvrij door het leven te gaan. Ik heb al eerder geblogd dat ik hier zo snel mogelijk van af wil en dat het mij soms niet snel genoeg gaat. Ik merk dat die wens zoals alles bepalend is en dat een financiële tegenvaller hierdoor harder aankomt. Ik kan soms echt een dag down zijn. Alleen ik vind dat ik niet het recht heb tot klagen want er zijn mensen die er zo veel slechter voor staan. Wie ben ik dan om te klagen en mijn hoofd soms te laten hangen?

Toch zie ik soms ook de positieve kant van alles. Het heeft me op een of andere manier ook "verrijkt" in mijn leven. Ik zie nu beter in waarom het echt om draait in het leven. Dat zijn niet de materiële dingen maar dat is gezin, familie, gezondheid en de kleine dingen in het leven. Het voelt bevrijdend aan dat ik niet meer mee doe aan de "ratrace". Toch zijn er dagen dat ik niet zo over alle uitgaven en inkomsten meer wil nadenken, en gewoon mijn leven zorgeloos wil leiden.

Even iets heel anders:
Ik had al niet zo'n stralend humeur vandaag maar die is inmiddels naar het vriespunt gedaald. Ik kreeg een telefoontje van het consternatiebureau. In juni hadden we het advies gehad om dochterlief naar logopedie te sturen omdat ze niet altijd even duidelijk verstaanbaar was. Het arme kind is 3 jaar en bovendien wordt ze meertalig opgevoed. Maar blabla... volgens de statistieken en de gemiddelde 3-jarige. Zucht daar sla ik al negatief op aan maar goed ik luisterde het braaf aan. Vervolgens wilde ze niet meewerken met de ogentest dus werd mij verzocht om voor een 3e (!) terug te komen. In eerste instantie besloot ik om braaf mee te doen maar bij nader inzien voelde het niet goed dus heb ik alles afgebeld. Argh en vandaag werd ik door de jeugdarts op het matje geroepen of beter gezegd hij belde mij op.
De bedoelingen zijn goed maar ik zou zo graag eens willen dat ze beter naar de wensen van de ouders zouden luisteren. Als ik ook maar enigszins het idee had dat mijn kind hulp nodig heeft dan ben ik de eerste die op alle deuren gaat aankloppen en zoek ik net zo lang totdat ze de best mogelijk hulp krijgt. Maar mijn moedergevoel zegt dat ze het allemaal niet nodig heeft. Ze doet het ontzettend goed en ze babbelt inmiddels in twee talen de oren van je hoofd. En toch... knaagt het want uiteindelijk vind ik het niet leuk dat ik hierop wordt aangesproken.

zondag 14 oktober 2012

Consuminderen en puur eten

Mijn moeder is geen keukenprinses. Dat was ze niet toen ik klein was en dat is ze nu nog niet. Voor haar is eten meer een noodzaak waar ze niet al te veel tijd aan wil besteden. Haar eten komt vaak uit potjes en zakjes. Haar zus, dus mijn tante, daarentegen was het tegenovergestelde. Tegenwoordig is ze niet meer zo en eet ze meer buiten de deur dan thuis en als ze thuis dan valt ze terug op afhaal- of kant-en-klaar maaltijden maar laten we dat op hoogbejaarde leeftijd gooien. Als klein kind was mijn tante een bron van inspiratie en kon ik uren samen met haar in de keuken doorbrengen. Zij stond dan van alles en nog wat te maken en ik zat van een afstandje op een stoel naar haar handelingen te kijken. Dit was mijn "stoere" tante die niet terugdeinsde van nog kronkelende palingen te lijft te gaan, haringen in een vaatje zelf schoon te maken, hele Oud & Nieuw buffeten bij elkaar te koken en de lekkerste rabarbertaart te maken. Ik vond het allemaal erg intigrerend. Nu pas na al die jaren, realiseer ik me dat zij eigenlijk altijd alles zelf maakte.

Toen ik eenmaal op mezelf woonde als studente, wist ik van geen toeten of blazen. Ik kon net een ei bakken en ik viel vaak terug op het basiskookboek die mijn moeder ooit heeft gehad toen ze net getrouwd pas. De oudbolligheid ten top maar voor simpele maaltijden was en is het nog steeds een kookbijbel. Leren koken was voor mij dus ook echt zelf leren. Gelukkig kreeg ik wel een beetje hulp van mijn vriend (tegenwoordig mijn man). Hij kon redelijk goed koken. Helaas is hij dat nu gemakshalve verleerd als je hem mag geloven.

Door de jaren heen zijn mijn kookkunsten langzaam en met vallen en opstaan verbeterd. Vroeger verdwenen er regelmatig maaltijden in de vuilnisbak omdat ze echt niet te eten waren, nu gebeurt dat eigenlijk nooit meer. Langzaam ontdekte ik ook mijn eigen stijl. Mijn stijl is Mediterraans en dan zo puur mogelijk. Voor mij geen zakjes en pakjes of alles wat je maar (half) kant en klaar in de winkel kan kopen. Nee, ik beslis liever zelf wat ik aan ingrediënten in mijn tomatensaus of taart stop.

Vaak word ik toch raar aangekeken door collega's en bekenden en hoor ik nog vaker "waar haal je de tijd vandaan".  Automatisch wordt ervan uitgegaan dat puur koken ook betekent dat je langer in de keuken staat. Ik heb nooit de tijd gemeten die ik in de keuken doorbreng. Ik durf best toe te geven dat dit meer is dan de gemiddelde mens maar ik geniet er wel van. Tegenwoordig zeg ik als tegenargument dat ik het raar vind dat je een schudfles pannekoekedeeg koopt voor veel geld terwijl je met een pak meel van nog geen €0.50 stapels pannekoeken kunt bakken en wellicht ook nog een lekkere cake of taart. Ik vind het vreemd dat je aardappelen voorgekookt en geschild in een zak koopt terwijl je dat binnen 5 minuten zelf hebt kunnen doen. En laat ik het dan maar helemaal niet hebben over de zakken ijsblokjes die ik in de vriesvakken soms zie liggen bij de supermarkt. Hoe moeilijk kan het zijn om een paar ijsblokjes zelf te maken? Ik denk dat ik onbewust veel geld heb bespaard door zo puur en biologisch mogelijk te eten en door maaltijden wekelijks te plannen.

Het grappige is dat mijn dochter door mijn eetstijl een fijnproefstertje is geworden. Ze is geen makkelijke eter buiten de deur. De standaard kinderdingen die op feestjes of bij anderen worden aangeboden die wil zij niet. Het moet voor haar herkenbaar zijn en vooral niet te zoet. Het enige waar je haar dan wel blij mee maakt, is een zakje paprikachips. Tja het blijft natuurlijk wel een kind.

Maar wat staat er dan zoal in mijn kastjes wordt er vaak aan mijn gevraagd. Ik denk op het eerste gezicht niet eens zo bijzonder veel, behalve dan dat ik er prima mee uit mijn voeten kan. Dus om een kijkje te geven in keuken "geld of je leven", hier een paar tips:

  • Leg een basisvoorraad aan producten en kruiden aan die je vaak gebruikt. Er zijn hier lijstjes voor op internet maar mijn advies is, houd eens een paar weken in de gaten wat je vaak koopt en zorg dat je hiervan een klein voorraadje aan houdt. Mijn voorraad bestaat uit: blikjes tomatenpuree, gepelde tomaten in blik, gedroogde bonen, slagroom in pakjes, uien, wortels, tonijn, rijst, risotto, pasta, olijfolie, bladerdeeg, boter en kaas zoals mozzarella en parmezaan. 
  • De basisvoorraad wordt wekelijks aangevuld met verse producten waaronder een groente- en fruittas.
  • Ik probeer zo veel mogelijk naar de seizoenen te eten.
  • Inmaken en wecken. Deze zomer heb ik veel jam gemaakt van vers fruit dus ik hoop daar de winter wel mee door te komen. Daarnaast heb ik ook tomatensaus geweckt, augurken/ courgetten op zuur gezet en staan er in de voorraadkast nog gedroogde paprikapuree en tomatenchutney. Die producten heb ik of groot ingekocht tijdens een aanbieding of op de markt gekocht toen de koopman ze niet meer wilde verkopen omdat ze rijp waren en in zijn beleving wilde niemand tomaten die niet meer dagen in de ijskast konden. Kortom slag je slag tijdens het seizoen.
  • Taart en desserts maak ik altijd zelf.
  • Pizza maak ik ook zelf.
  • De producten zijn zo veel mogelijk biologisch. Echter er zijn ook heel goede producten in de supermarkt die dit niet zijn en waar niks mis mee is. Mijn uitgangspunt is dat ik ingredienten op het label moet begrijpen. Doe ik dat niet dan koop ik het meestal niet.
  • Kruiden koop ik bij de toko of een Marokaanse winkel. Hier geldt echter koop alleen kruiden die je regelmatig gebruikt groot in want het is zonde als je bepaalde kruiden koopt voor een recept en je gebruikt die vervolgens nooit meer.
  • Als ik bij de toko ben, koop ik soms ook groente en verse kruiden. Ongelofelijk hoeveel dat scheelt. Het enige waar ik een beetje moeite mee heb, is dat ze niet echt duurzaam zijn.
  • Bepaalde producten koop ik groot in. Olijfolie koop ik meestal in jerrycans van 5 liter. Ik koop deze bij de groothandel. Ik realiseer me alleen wel dat niet iedereen dat kan.

Het enige wat ik niet zelf maak, is brood. Ik waag me ook niet aan het maken van schoonmaak- of wasmiddelen. Dat is een drempel die ik op een of andere manier niet over durf te gaan.

vrijdag 12 oktober 2012

Financieel puzzelen

Een aantal dagen geleden schreef ik nog vrolijk dat het deze maand financieel meezit. Dat zit het ook nog steeds maar ik ben nadien wel iets te ondoordacht bezig geweest. In mijn “aflos”-enthousiasme heb ik iets te veel geld overgemaakt om mijn creditcard weer verder af te lossen. Hierdoor heb ik tot maandag nog €5 over. Hiervan moet ik nog een verjaardagscadeautje kopen voor een kinderverjaardagsfeestje. Als ik dat eenmaal heb gedaan dan denk ik dat het geld ook echt op is. Toch baal ik een beetje van mezelf. Hoe kan ik namelijk zo stom zijn om dit niet te overzien? Ik had het toch wel zo kunnen plannen dat ik dit weekend iets meer geld over zou hebben. Kortom ik moet hier en daar toch mijn financiële planning bijstellen want ik vind het geen fijn idee om helemaal geen geld in huis te hebben.


Maandag wordt weer de voorlopige teruggave gestort. Ook dit geld is al grotendeels uitgegeven. De auto moest deze week voor APK en een kleine beurt naar de garage. Ik stuur mijn auto altijd met angst en beven daar naar toe want als er iets wordt gevonden dan kost het altijd meteen ongelofelijk veel geld. Hoe komt het toch dat een simpele reparatie meteen zo exorbitant veel geld moet kosten? Gelukkig viel het werk deze keer mee en moesten alleen filters en de olie worden vervangen maar ik vond de rekening nog altijd erg hoog. Maandag betaal ik deze rekening meteen. Vroeger stelde ik dat wel eens uit omdat ik dan voor een onduidelijke reden beter bij kas wilde zitten. Tegenwoordig betaal ik het meteen. Toch zal ik ook naar maandag weer krap bij kas zitten totdat mijn salaris weer wordt betaald. Dus de komende week wordt passen en meten.

Soms heb ik het idee dat ik eindelijk financieel volwassen aan het worden ben doordat ik slimmer met mijn geld om ga. Langzaam krijg ik toch grip op mijn financiën en dat geeft een prettig gevoel. Helaas kan ik nog niet met potjes werken zodat ik onverwachte klappen kan opvangen maar hopelijk kan ik ook dat binnenkort introduceren.

dinsdag 9 oktober 2012

Een gezellige ochtend

De kleine dame had heel hard schoenen nodig. Dus vandaag zijn de twee dames op stap geweest op jacht naar de perfecte schoenen. Elke keer schrik ik me weer rot als ik naar de prijzen van kinderschoenen kijk want ze zijn net zo duur en soms zelf duurder als de schoenen die ik voor mezelf koop. Het verschil zit er alleen in dat ik jaren met mijn schoenen doe en dochterlief er naar een paar maanden al weer is uitgegroeid. Desalniettemin zijn goede schoenen voor kindervoetjes belangrijk dus wil ik daar geen concessies op doen. Dit voorjaar ben ik tegen een merk aangelopen die ik redelijk geprijsd vind en die ook stevig zijn. Ik vind EUR40 voor een paar stevige leren schoenen een redelijke prijs. Dus dit jaar werd voor de derde keer van het zelfde merk een paar nieuwe schoenen aangeschaft. Dit zijn ze geworden:

                                                              

                        

Eenmaal thuis werden ze apetrots aan haar vader getoond.  Nu maar hopen dat haar voetjes geen groeispurtje maken en dat ze hier de hele winter mee kan doen.

Het allermooiste vond ik toch om te zien hoe dankbaar ze was. De schoenen moesten nl zelfs mee naar bed, zo mooi vond ze het.

maandag 8 oktober 2012

Keuzes in het leven: what makes you tick?



Wie heeft er nooit aan gedacht: zou je professioneel weer de zelfde keuzes maken als je jong was en de hele wereld nog aan je voeten lag?

Toen ik echt nog een ukkepuk was, wilde ik verpleegster worden. Heel even wilde ik ook bibliothecaresse worden. Voor beide voorkeuren was geen duidelijke aanwijsbare reden behalve dan mijn voorliefde voor boeken en mijn frequente bezoekjes aan het ziekenhuis. Ik denk als je elke willekeurige 6-jarigen vraagt wat ze willen worden, dat het beroepenspectrum niet veel verder gaat dan voetballer, politieagent, brandweerman, verpleegster of lerares. Logisch want in de beleving van een kind zijn dat de glamourberoepen maar ook de beroepen die duidelijk en tastbaar zijn.
Naarmate ik ouder werd, wilde ik mijn steentje bijdragen aan het onrecht in de maatschappij. In mijn ogen leek maatschappelijk werker daar het antwoord op. Gelukkig voor iedereen die daar een beroep op doet, begreep ik al snel dat dit een volledige mismatch zou worden. Uiteindelijk ben ik heel lang blijven hangen in de wens om iets in de toeristische branche te doen. Ik zag mezelf al de hele wereld doorvliegen, hotels en verre oorden bezoeken om vervolgens een prachtige reis voor een touroperator samen te stellen. Ergens tussen het laatste jaar van mijn middelbare school en de start aan het beroepsonderwijs heeft het lot (of toeval) mijn leven overgenomen. Ik doe nu iets heel anders dan ik altijd voor ogen had. Ik ben niet ontevreden, ik heb een goed salaris maar mijn hart ligt er niet. Via een omweg ben ik dus in het bankwezen gekomen. Tja….

Als je mij zou vragen, wat zou je nu echt willen doen? Je mag helemaal opnieuw beginnen en nieuwe keuze maken. Zou ik dan weer de zelfde opleidingen volgen en de zelfde (carrière)stappen maken? Mijn antwoord is luid maar duidelijk nee.

Het liefste zou ik voor mezelf beginnen. Ik heb al heel lang de droom om een kleinschalig hotelletje te beginnen. Op iets kleinere schaal zou ik graag een lunchroom hebben waar alleen puur biologisch wordt gekookt, waar de mogelijkheid is tot ontbijt maar ook high-tea en waar kinderen ook welkom zijn en leuke dingen voor ze te doen zijn terwijl ouders in alle rust kunnen genieten van iets heerlijks. Ooit zag ik ook de perfecte locatie hiervoor. Helaas dacht iemand anders dat ook, want er staat nu een restaurantje met kassen waar de groente en kruiden voor de gerechten worden geteeld.

Het ondernemingsrisico en mijn huidige financiële situatie verhinderen dat ik mijn droom najaag. In plaats hiervan kom ik hier een beetje aan tegemoet door thuis de sterren van de hemel te koken en in de keuken te experimenteren. Ik heb de diepe wens om kookworkshops te gaan volgen maar ik kan dit nu echt niet doen want workshops zijn duur en mijn prioriteit ligt financieel ergens anders. Toch hoop ik dit ooit wel te kunnen doen en wie weet wordt mijn droom toch ooit waarheid.

zaterdag 6 oktober 2012

Teleurstellende opbrengst

Vanochtend stond ik op een tweedehands kinder- en kledingbeurs als koper. De afgelopen week heb ik een paar avonden op zolder doorgebracht om alles uit te zoeken, te sorteren op maat en klaar te zetten voor de beurs. Achteraf gezien viel het mij vies tegen hoeveel tijd daarin ging zitten maar in gedachte dat ik een leuk centje kon verdienen, was ik wel gemotiveerd.

Vanochtend kwam ik hoopvol binnen. Mijn plekje werd aangewezen en dat was al een teleurstelling. Het was niet in de grote zaal maar ergens achteraf in een hal. Bij binnenkomst sloegen alle potentiële kopers eigenlijk meteen allemaal af naar de zaal. Daarnaast stond ik ook nog eens ontzettend op de tocht. Uiteindelijk heb ik in twee uurtjes €28 verdiend. Dat is minder dan ik had verwacht want ik had gedacht dat ik toch wel minimaal €50 zou verdienen. Grappige is dat wat ik heb verkocht, daar had ik vooraf nog het minste van verwacht dat ik daarvoor kopers zou kunnen vinden. De stapels kleertjes zijn bijna onaangeraakt. Ik ben dus terug naar huis gereden met weer redelijk volle tassen.

De opbrengst van de beurs gaat naar de aanschaf van een paar winterschoenen voor dochterlief. Ze heeft deze hard nodig dus de €28 wordt uiteindelijk goed besteed.

Voor de rest van het weekend doe ik verder niet veel meer. Ik ben moe van de twee rare weken maar ook van de beurs. Daarnaast voel ik me niet lekker. Ik hoest al meer dan twee weken bijna de longen uit mijn lijf. Gisteren ben ik naar de huisarts geweest. Diagnose: een virale infectie aan de longwegen. Helaas kon hij mij niets geven. Het kwam er in het kort op neer dat het over twee weken wel over is. Alleen Zo niet, dan mag ik terug komen. Geen idee waarom hij mij dan wel wat kan voorschrijven en nu niet. Het is vermoeiend want soms blijf ik bijna in een hoestbui tot aan kokhalsend toe. Dus ik heb me voorgenomen dit weekend maar extra lief voor mezelf te zijn en eens goed uit te rusten. Nu maar hopen dat de rest van de familie niet wordt aangestoken.

donderdag 4 oktober 2012

Op de biechtstoel




Degene die mijn blog een beetje volgen, weten dat ik mijn schulden probeer af te lossen binnen 3 jaar. Er staat in mijn profiel in het kort dat de totaalschuld rond de €16.000 is. Dat is een heel groot bedrag. De allereerste keer dat ik het totaalbedrag was, schrok ik ontzettend erg. Tegelijkertijd was het ook een eye-opener want zo'n bedrag verdwijnt niet zo maar als je er niet iets heel bewust aan gaat doen en het roer niet drastisch omgooit. Hoe dat roer omgaat, is een bewustwordingsproces. Ik heb  het een tijdje eerst niet onder ogen willen zien, daarna kwam het besef dat ik er wel wat aan moet doen maar ik wist nog niet goed hoe ik dat een effectieve manier moest doen en daarna komt de vechtlust om er ook daadwerkelijk wat aan te doen.

Maar hoe kom ik nu in aan zo'n grote schuld? En nu ik toch heel open ben. De schuld was nog veel groter maar is inmiddels al met een kleine €4.000 naar beneden gebracht dit jaar. Waaruit bestaat die schuld dus eigenlijk? Met het schaamrood om de kaken, bestaat de schuld alleen maar uit vakanties, weekendjes weg en materiële aankopen die op het moment van aanschaf heel erg noodzakelijk leken en waar ik nu mijn hoofd bij schud omdat ik de noodzaak er niet meer van in zie. De schuld bestaat ook deels omdat ik het ene gat met het andere gat probeerde te vullen. Als ik aan het einde van de maand geen geld meer kon pinnen, dan pinde ik dat wel met mijn creditcard. Dan pinde ik niet een klein bedrag maar meteen €200 of meer en van dat bedrag ging ik dan soms ook nog eens doodleuk uit eten. Als ik daar nu aan terug denk, dan schaam ik me rot.

Maar goed om terug te komen op de schuld. Mijn huidige schuld bestaat uit drie bestanddelen: creditcard 1 met een maximum bestedingslimiet van €5.000, creditcard 2 met een maximum bestedingslimiet van €2500 en een autolening die oorspronkelijk €19.000 bedroeg. De autolening is inmiddels teruggebracht naar €10.000, creditcard 2 wordt hopelijk dit jaar nog volledig afgelost en creditcard 1 staat nog dicht tegen de maximumlimiet €5000 aan. Voorheen had ik nog de mogelijkheid tot roodstand op mijn lopende rekening. Deze is inmiddels al afgelost. Rood staan kan ik inmiddels niet meer. Soms denk ik tot groot verdriet van mijn bank want die grijpt elke mogelijkheid bijna wel weer aan omdat toch weer aan mij te verkopen.

Hoe los ik af? Mijn prioriteit ligt bij de creditkaarten omdat je hier op zowel maand- als jaarbasis een ontzettende hoge rente betaalt. Als deze kaarten zijn afgelost, dan is het bedoeling dat ik nog één creditkaart wil behouden.  Als iets is afgelost, dan schuif ik het bedrag dat ik daarvoor gebruikte door naar het verhogen van het maandelijkse bedrag voor de volgende rekening.  Eventuele voordeeltjes of meevallers gebruik ik ook om af te lossen. Soms gebruik ik deze ook om mijn spaarrekening aan te vullen zodat ik iets kan vervangen, mocht het kapot gaan. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat mijn spaarsaldo nog zo laag is, dat ik een groot probleem zou hebben als mijn wasmachine of ijskast kapot zou gaan. Toch probeer ik op deze manier langzaam greep te krijgen op mijn financiële wanbeleid van de afgelopen jaren. Hoe sneller ik ervan kan komen, hoe beter het is. Eén ding weet ik wel: IK WIL DIT NOOIT MEER!

woensdag 3 oktober 2012

Financiele meevallers

Ik heb een beetje een rare maand. Althans het verloopt niet helemaal zoals een standaard maand zou lopen. Ik ben voor mijn werk veel dagen weg omdat ik of op reis was of nu in een training zit. Het positieve effect hiervan is dat ik daardoor minder geld uitgeef. Ik maak minder kilometers dus ik verbruik ook minder benzine. Eten en drinken wordt voor mij geregeld en hoef ik niet van thuis mee te nemen. Tja en dat scheelt wel geld. Ik merk ook dat door mijn andere activiteiten deze maand dat ik minder vaak naar de winkel moet om de basisvoorraad aan te vullen. En goed nieuws het lijkt of ik grip begin te krijgen op mijn financiën.

Vanavond logde ik dus in op mijn rekeningen en ik was positief verrast door het saldo wat daarop stond. In eerste instantie komt er dan een jubelstemming van ik kan nu eens een keer iets leuks voor mezelf doen. Gelukkig realiseer ik me dat ik dit "voordeeltje" beter kan besteden aan het aflossen. Vroeger had ik dat dus niet gedaan en was ik vrolijk iets gaan kopen. Eerlijk gezegd kan ik nu ook nog wel een heleboel dingen bedenken die ik zou willen hebben maar als ik daar langer over na denk dan realiseer ik ook wel dat ik eigenlijk niet nodig heb.

Naast de meevaller, hoop ik aanstaande zaterdag een leuk centje bij te verdienen. Ik sta met kinderkleding en speelgoed op een tweedehands beurs.
De bedoeling is overigens dat ik zelf niets op de beurs koop want de kleine dame heeft genoeg in haar kast hangen om de winter goed door te komen.
Vanavond zat ik dus op zolder de spulletjes uit te zoeken. Nu ben ik een enorme muts die nogal moeilijk afstand kan nemen van met name de babykleertjes van dochterlief. Elk kledingstukje brengt weer herinneringen boven. Het voelt voor mij soms alsof ik door er afstand van te nemen (of beter gezegd te verkopen) ik afscheid neem van een hele mooie periode in mijn leven. Rationeel weet ik dat herinneringen blijven maar emotioneel denk ik daar wat anders over. Dus ik ben benieuwd of ik aanstaande zaterdag daar met een brok in mijn keel mijn dochters dingetjes sta te verkopen.