Pagina's

vrijdag 31 mei 2013

Een meer en minder succesvol uitje

Gisterenochtend werden wij enigszins shaky wakker. De avond ervoor bivakkeerde er namelijk in onze straat een klein legertje aan politieagenten. Manlief die die avond van de sportschool kwam, moest voordat hij naar binnen kon aan de politie vertellen hoeveel mensen er zich in het huis bevonden en werd dringend geadviseerd om niet meer het huis uit te komen. Dat klonk ernstig en tegelijkertijd ook angstaanjagend. Hij kreeg nog wel te horen dat ze op zoek waren naar twee vuurgevaargelijke mannen. Dat voelt al helemaal niet prettig. Langzaam maar zeker zagen we de politiemacht steeds groter worden in de straat. Elk uitweg of gangetje werd geblokkeerd en bewaakt. Ineens hoorden we drie knallen. Achteraf bleken dat drie schoten zijn. Niet veel later hoorden we ook de ambulance. Het voorval heeft de nationale pers gehaald.  We lazen toen pas dat een man tijdelijk in zijn eigen huis onder schot is gehouden terwijl de twee daders zich in zijn huiskamer verborgen hielden voor de politie. Eén van de dader is neergeschoten door de politie door het glas van de voordeur. De twee daders hadden net een lokale snackbar beroofd. Dit alles gebeurde binnen een straal van 500 meter van mijn huis.
De dag erna ging ik tanken. Ik had het met de medewerkster van het benzinestation er kort over. “Ons” dorp was recentelijk al vaker het slachtoffer van een aantal berovingen en ramkraken. Ik heb het dan nog niet over de stijging van inbraken in auto’s en huizen. In de auto van mijn buurman is tot twee keer ingebroken binnen drie maanden. Nadien heeft hij de auto zo laten aanpassen dat het moelijker wordt om de apparatuur eruit te halen. Mijn buurman had de daders op camera. Je kunt daarop duidelijk hun gezichten zien. De politie mocht de beelden helaas niet gebruiken.
Ongeveer 10 jaar geleden woonde ik in Den Haag. Ook daar heb ik het een en ander meegemaakt op het gebied van criminaliteit en geweld. Ik was het, buiten het forenzen om, op een bepaald moment zo zat dat ik alleen nog maar wilde verhuizen. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik heb van heel dichtbij een crime of passion meegemaakt waar uiteindelijk twee mensen zijn overleden. Dat gebeurde twee portieken verder van waar ik woonde. Ook daar stond toen de hele straat vol politie. In de tram waar ik zat is iedereen ooit bedreigd met een mes door een groep ventjes in de leeftijd van 12 en 15 jaar oud. Er is moordaanslag geweest op een meisje omdat zij de eer van de familie had geschaad. Zij heeft het gelukkig wel overleefd. Op het treinstation is een mede-forens zonder reden in elkaar geslagen omdat zijn blik de dader niet aanstond. De man heeft corrigerende chirurgie aan zijn neus moeten ondergaan. Dan heb ik het nog niet over de klappen die ik heb zien vallen in de tram omdat de trambestuurder ergens niet wilde stoppen. In Den Haag woonde ik een Vogelaarwijk met al zijn bekende problematiek. Toch heb ik daar ook leuke dingen meegemaakt zoals het bijwonen van een Hindoestaanse bruiloft van het buurmeisje maar niet heel onbelangrijk er was een onderlinge samenhorigheid in het portiek. Iedereen ging zijn eigen weg maar als er iets was dan hielpen we elkaar. Dat laatste kan ik niet altijd zeggen van de vinexwijk waar ik nu woon, ook al woon ik daar wel met heel veel plezier.
Maar goed ik dwaal af. Na het voorval van woensdagavond waren wij toch wel enigszins blij dat we op donderdag een uitstapje hadden gepland. We zouden naar het Outletcentrum in Roermond gaan om daar een dagje te winkelen. Manlief vindt het daar altijd gezellig, dochterlief heeft de beschikking over een speeltuin en draaimolen en ach ik vind het ook wel leuk om een keer te winkelen. Winkelen is namelijk iets wat ik nog maar zelden doe. Als ik dan al winkel dan geef ik ook zelden nog geld uit omdat ik simpelweg niet veel meer nodig heb. Deze keer hadden we echter een missie. We moesten twee cadeautjes hebben voor de Griekse familie en zowel manlief als ik hadden een paar schoenen nodig. Alleen toen we Roermond inreden, merkten we al dat het abnormaal druk was. Bij het outletcentrum konden we met heel veel geluk parkeren doordat iemand voor onze neus wegreed en en passant ons ook nog zijn parkeerkaartje gaf. Eenmaal bij de winkels kwamen we er achter dat het nationale feestdag in Duitsland was. Dus veel Duitsers maakten er een gezellig dagje winkelen van. Het had dus veel weg van het Nederlandse fenomeen waar veel mensen allemaal en masse naar de meubelboulevard gaan op 2e Kerstdag of Pinksteren. Laten wij dat nu met ons drietjes vreselijk vinden. Alleen we hadden een aardig stuk gereden dus dan draai je ook niet om. Dus het was verstand op nul. We zijn goed geslaagd voor weinig geld. Alleen dochterlief was rond 18.00 uur helemaal doorgedraaid van het staren naar alle benen en soms onder de voet te worden gelopen. Ze begon te huilen en wilde alleen nog maar gedragen worden. Het was dus hoog tijd om weer naar huis te gaan. Eenmaal in de auto dachten wij dat ze wel in slaap zou vallen maar ze begon alleen nog maar harder te huilen en te klagen over buikpijn. In eerste instantie dachten we dat het wel voorbij zou gaan maar het werden steeds grotere uithalen. Dus ik ben achterin bij haar gaan zitten. Haar buikje was keihard en het arme kind verkrampte van de pijn in haar stoeltje. Het enige wat ze nog wilde was mijn warme hand die over haar buikje wreef. In de buurt van Amsterdam heb ik haar uit haar autostoel gehaald. Ik kon het niet meer aanzien hoe zij vastgebonden zat in het stoeltje terwijl ze tegen haar buikkrampjes vocht. Toen ze eenmaal in mijn armen lag, ontspande haar hele lijfje. (en nu niet allemaal zeggen hoe gevaarlijk het is om een kind uit de autostoel te halen terwijl je rijdt). Thuisgekomen knapte ze zienderogen op en toen wilde ze nog wel even tv kijken. Ahum we vragen ons nu toch af hoe serieus die buikpijn was of dat het meer oververmoeidheid en overprikkeling is geweest. Het dametje ging meteen naar bed en viel binnen een paar seconde als een blok in slaap. Ze vertelde alleen nog wel dat ze blij was dat ze morgen weer lekker kon spelen en dat ik wel naar mijn werk mocht. Tja daar kan je het dan mee doen.  Al met al was de dag anders gelopen dan we hadden gehoopt. Succesvol omdat we hebben kunnen kopen waar we naar op zoek waren en minder succesvol vanwege de drukte en de uitwerking hiervan op dochterlief. Ik denk dat we dit weekend maar eens rustig aan gaan doen.

woensdag 29 mei 2013

Kinderfeestjes

Gisterenavond was ik het ineens zat. Het is toch van de zotte dat iemand mij voorschrijft hoeveel ik aan het cadeautje voor een verjaardagsfeestje moet uitgeven. Ik vind €10 simpelweg te veel geld. Tot nu toe heb ik nooit meer €5 aan een cadeautje uitgegeven voor een verjaardag van een kind. Ik heb ook niet het idee dat dochterlief op haar verjaardag ooit cadeautjes heeft gehad die meer dan €5 kostten.
Ook baalde ik dat ik het verkeerde autootje had gekocht. In eerste instantie wilde ik het bewaren voor de verjaardag van buurjongetje in oktober. Alleen heeft dat ventje al zo veel autootjes dat hij waarschijnlijk veel blijer is met een puzzel of een kleurboek. Dus vanmiddag ga ik het terugbrengen. Van dat geld koop ik dan iets van een puzzel of wat dan ook dat maar wel iets dat binnen mijn budget valt onder het mom ik bepaal zelf wel hoeveel geld ik aan wat besteed.
Toch heb ik mij wel heel even schuldig gevoeld over bovenstaande. Dochterlief wordt zondag gefêteerd op een paar uur spelen in een speelparadijs. Waarschijnlijk krijgt ze daar allerlei dingetjes te eten en het zou me ook niet verbazen als ze bij het weggaan nog een kleine traktatie in de vorm van een cadeautje meekrijgt. Dat kost natuurlijk wel een aardige smak geld. Alleen kiezen de ouders hier zelf voor. Ze hadden het ook heel simpel kunnen houden door thuis iets te organiseren. Mijn ervaring leert dat je een 3 of 4 jarige eigenlijk veel meer plezier doet met lekker (buiten) spelen en hun eigen gangetje te laten gaan. Wat is dat toch de laatste paar jaar met ouders dat kinderfeestjes steeds grootser en gekker moeten worden? Vinden de kinderen zelf dat nu echt leuk of zijn het de ouders die dit belangrijk vinden naar de buitenwacht? Ik heb feestjes voorbij zien komen waar springkussens werden gehuurd, waar een clown werd ingehuurd voor een korte act thuis of waar bedrijfjes gespecialiseerd in kinderfeestjes een feest in een bepaald thema bij jou thuis of op locatie organiseerde. Dan heb ik het nog niet eens over feestjes in pretparken.
Manlief en ik hadden gisteren het hierover. Gelukkig zijn we het roerend met elkaar eens dat we de feestjes van dochterlief simpel houden. Dochterlief is in de zomer jarig dus met een beetje geluk kunnen we de tuindeuren opengooien en dan kan ze op haar feestje lekker buiten spelen. De zandbak en een emmer water staan garant voor uren speelplezier. Er staat dan nog wat zelfgemaakte taart en biologische (appel)sap klaar. Daar is dan alles mee gezegd. ’s Avonds krijgt dochterlief dan nog een ijsje. Meer dan dat heeft zij niet nodig om het gelukkigste meisje van de wereld te zijn. Meer dan dat is ook vaak te overweldigend. Er komen ook niet veel kindjes. Verder dan haar buurjongetje en een meisje van de speeltuin komen we niet. Volgend jaar kijken we of we van haar feestje iets meer willen maken. Ze wordt dan 5 jaar oud dus ik kan me voorstellen dat ze dan wat vriendjes en vriendinnetjes van school wil uitnodigen. Ook dan willen we het eenvoudig houden: gewoon lekker spelen met misschien een paar spelletjes. Als ze wat ouder wordt dan kunnen we dat uitbreiden met muffins bakken of een speurtocht in het bos of de wijk. Onlangs hoorde ik toen ik in de rij bij de kassa stond te wachten dat een paar meiden van een jaar of 13 zelf gingen koken om dit vervolgens bij het bekijken van een dvdtje op te eten. Dat klonk heel gezellig. Ik denk dat kinderen dat ook vaker leuker vinden dan de volgeplande, straks geprogrammeerde feestjes. Een kind is uiteindelijk wel een kind en kinderen houden vooral van spelen en zelf ontdekken.

dinsdag 28 mei 2013

Geld vliegt eruit

Daar zat ik dan gisterenavond om een uur of 21.00 achter de computer om volle goede moed Marktplaats vol te zetten met spulletjes die wij niet meer nodig hebben. Op een of andere manier valt dat altijd tegen. Alles bij elkaar met foto’s maken, foto’s uploaden, leuk tekstje bij de advertentie maken was ik bijna 3 uur bezig. Rond 23.30 strompelde ik naar beneden met een paar vierkante ogen van de vermoeidheid en het staren naar het computerscherm. In die drie uur heb ik waarschijnlijk al wel meteen een jurkje verkocht en via b.ol meldde zich ineens ook nog een koper voor een boek. Dus boek heb ik ook nog ingepakt zodat ik die vanmiddag naar de post kan brengen. Om 00.30 rolde ik eindelijk mijn bed. Dat is voor mij veel te laat want ik heb minimaal 8 uur slaap nodig. Dat wordt dus nog leuk vandaag. Waarschijnlijk lig ik vanavond uitgeteld op de bank of nog beter heel vroeg in bed. Nu maar hopen dat al dit werk een leuke opbrengst oplevert want het geld vliegt eruit de laatste paar dagen.
Zaterdag zijn we namelijk weer naar de groothandel geweest. We vinden daar het vlees en de vis een stuk lekkerder. Bovendien besparen we ook uit door er groot in te slaan. Eenmaal thuis gaat alles de diepvries en dan kunnen we weer een maand vooruit. Zo doen we het ook met de pasta want dochterlief is een grootverbruiker. Stiekem verdenk ik haar ervan dat ze in een ver verleden Italiaanse was. Deze keer was ook het wasmiddel in de aanbieding. Het komende jaar kunnen we weer wassen.
Inmiddels ben ik ook voorzichtig om me heen aan het kijken wat voor cadeautjes ik mee zal nemen voor de Griekse familie als we daar over vier weken naar toe gaan. Het zijn luxepaardjes dus ik twijfel altijd enorm wat ik moet kopen en of ze dat wel waarderen. Manlief kwam met de suggestie om een paar mooie strandlakens te kopen voor de schoonouders. Ze vonden mijn lakens een aantal jaren geleden prachtig dus dat is, denk ik, wel een schot in de roos. Voor schoonzus is het iets makkelijker. Zij wil vooral dingetjes voor haar dochter. Dus ik neem kleertjes mee: tweedehands van dochterlief en daarbij nog een nieuw jurkje. Ook wilde ze graag rubberen laarsjes. Dus binnenkort staat er ook een bezoekje aan het tuincentrum gepland. Alles bij elkaar kost dit toch ook weer aardig wat geld.
Dan hebben we nog de zolder. Er staat wel een bed maar een bed zonder matras is toch niet zo prettig slapen. Dus vorige week zijn we op matrassenjacht geweest. Ik schrok me rot van de prijzen want die lagen vele malen hoger dan ik had gebudgetteerd. Uiteindelijk kwamen we bij een winkel waar we een meedenkende (of commercieel slimme) verkoper vonden die vertelde dat hij volgende week een bepaalde matras in de aanbieding had. Die matras viel precies binnen ons budget dus we hebben het maar meteen besteld. Na zo’n vijf beddenwinkels hadden we het namelijk wel een beetje gezien en waren we ondertussen er wel van overtuigd dat we geen betere deal konden vinden.
Als afsluiter hebben we zondag ook nog een kinderverjaardag. Dochterlief heeft haar eerste feestje met alle toeters en bellen van een speelparadijs. Gisteren vroeg ik wat de jarige op de verlanglijst had staan. Het goedkoopste cadeau was iets minder dan €10. Ik geef eigenlijk nooit meer dan €5 uit voor een verjaardag. Dit is dus bijna 2x boven budget. Ik durfde alleen geen nee te zeggen. Gisteren meteen gekeken in de speelgoedwinkel en daar dacht ik het juiste autootje gevonden te hebben. Dit autootje was ook zwaar afgeprijsd dus zo ging ik maar €2 boven budget. Je raadt het al ik heb net dat autootje gekocht dat hij al heeft. Ik ben nu aan het dubben of ik het zal terug brengen of zal houden voor een verjaardag in oktober.
Gisteren heb ik ook meteen het verjaardagscadeau van oma gekocht voor dochterlief. Mijn moeder had het geld overgemaakt. De step waar dochterlief nu al weken verlekkerd naar staat te kijken, was bij mij in de buurt uitverkocht maar gelukkig kon ik de step nog wel krijgen bij de speelgoedwinkel in de buurt van werk.
En zo lijkt het geld eruit te vliegen. Tot half juli blijkt het ook zo. Eerst komt nog de vakantie, dan de verjaardag van dochterlief en daarna moet manlief voor de halfjaarlijkse controle naar Duitsland. Voor alles is geld gereserveerd. Het is dus niet zo dat ik geen geld uitgeef wat ik niet heb maar toch het voelt vreemd om ineens veel geld uit te geven als je zo zuinig mogelijk probeert te leven. Op een of andere manier ben ik blij als het half juli want dan kunnen we weer terug naar de normale gang van zaken… dat motiveert weer om straks extra goed op de centjes te letten.  

maandag 27 mei 2013

MoestuinMaandag

Nadat ik vorige week had overgeslagen, kon ik MoestuinMaandag nu natuurlijk niet weer aan me voorbij laten gaan. Daarvoor ben ik veel te trots op mijn moestuintje. Dankzij de flinke plens regenwater groeit en bloeit het meeste goed. Er zijn echter ook een aantal planten vergaan of simpelweg verdronken. Tja en het helpt ook niet als je tegen een tomatenplant aanvalt... ook al worden het steeds grotere en stevige plantjes tegen een groot mensenlijf zijn ze niet bestand. De tomaten groeien overigens aardig maar toch valt het mij een beetje tegen. Misschien ben ik wel ongeduldig wat het liefste zou ik ze al in bloei zien staan. 

Woensdag heb ik een deel van de klimop weggehaald zodat de plantjes meer licht en zon krijgen. De klimop overwoekert alles ten koste van mijn plantjes. Ook tussen de erwten heb ik een paar plantjes moeten kortwieken. Ik was helemaal vergeten dat daar wat stond. In de winter verdwijnt het volledig om ergens in de lente weer op te komen. Ze zijn nu gekortwiekt dus erg veel zal het niet meer groeien. Tja alles voor een paar erwtjes.

Maar hier zijn dan de foto's. Toch wel een verandering ten opzichte van twee weken geleden.


De sperziebonen en een paar tomatenplanten. Inmiddels is hier ook een net
overgegaan want de vogels zaten er iedere keer tussen te pikken. Er staat ook
een zwarte bes. Deze heeft al groene besjes. Geen idee nog wat ik met de besjes
ga doen. Vroeger liet ik ze opeten door de vogels maar ik denk dat ik ze nu
eens een keer zelf op eet. Alleen nu nog wat inspiratie opdoen want ik vond
ze vroeger erg zuur. Dus tips zijn welkom!

De framboos doet het ook goed. Inmiddels heb ik deze ook vastgezet want
het hing wel heel erg naar voren. Ik zag in de plant al een klein beginnetje
 van wat heerlijke frambozen gaan worden.

De aardbeien staan inmiddels in bloei. Nu hopen dat mijn opgekweekte
aardbeien het ook gaan doen. Veel meer dan een paar kleine blaadjes is  het nog niet.

De bak vol met tomaten en in de terracotta bakken daarnaast
nog meer tomaten. 

En tussen de tomaten staat verdwaalde sla. Misschien moet ik deze
maar eens om gaan potten.

De erwten zijn de laatste week echt heel erg gegroeid. Zo veel zelfs dat ik het net
wat hoger heb moeten zetten.

En de erwt staat ook ik bloei. Heel benieuwd hoe zich dit verder ontwikkelt.

Hier staan wortels en sla. De sla is nog niet veel meer dan een
paar kleine mini-plantjes. Daartussen staat ook nog onkruid.
Momenteel dus geen idee wat wat is. 

Ook de braam heeft er weer een paar blaadjes bij.
Denk dat ik hier niet al te veel verwachtingen van moet hebben dit jaar.
Dit is dus voor de moestuin van de komende jaren.

De courgette en/ of pompoen toont overal knoppen. Helaas zijn er ook
een aantal plantjes gesneuveld ;-(.

En dochterlief vond dat er bij de tomaten in de voortuin een stokje bij moest
ter ondersteuning. Het hing er namelijk een beetje zielig bij.

vrijdag 24 mei 2013

Deadlines: alles of niets


De laatste paar weken werk ik mij een slag in de ronde op het werk om de hoeveelheid werk een beetje onder controle te kunnen houden. Deels heb ik het druk omdat ik de verantwoordelijkheid heb overgenomen op een bepaald deelgebied van een collega waardoor ik met een erfenis zit. Helaas zit aan deze erfenis een termijn verbonden waarop bepaalde dingen moeten worden opgeleverd. In het verleden waren we gezamenlijk verantwoordelijk voor dit deelgebied waardoor we de taken hadden verdeeld. Ik heb mijn deel grotendeels op tijd opgeleverd maar zij heeft vanwege andere werkzaamheden haar deel maar vooruit geschoven waardoor ik nu een gigantische inhaalslag moet doen. Deels helpt ze daar nog bij. Alleen het gebeurt onder mijn verantwoordelijkheid dus ik moet me er wel tegen aan bemoeien of ik wil of niet. Gelukkig vind ik dit werk leuk en interessant waardoor het minder erg is om even wat harder te lopen.

Echter mijn andere werk gaat ook door. En laat daar nu net het pijnpunt liggen. Ik heb namelijk de neiging, net als mijn collega, het werk vooruit te schuiven totdat de deadline zo dichtbij komt dat het onvermijdelijk is. Op een of andere manier functioneer ik minder goed zonder een adrenalinestoot. Zonder de hete adem van een naderende deadline ga ik in de relax-mode en doe ik slechts het hoognodige werk. Erger nog ik ga pas voor het werk goed zitten als het echt niet anders meer kan. Het werk is dan bijna tot op de minuut gepland en er moet dan ook niks tussen komen want dan loopt mijn hele planning in de war en dan is het algehele paniek. Het rare is dat ik onder die druk ineens wel de juiste woorden kan vinden en ik mijn adviezen zo op papier zet. Zonder druk ga ik over alles eens heel rustig nadenken of laat ik me afleiden door werkzaamheden die ik dan een stuk interessanter vind. 

Vroeger had ik een baan waar die druk er constant was. Ik moest paraat staan om snel een beslissing te nemen zodat anderen weer verder konden met hun werk. Het gaf me toen een enorme kick. Ik had die kick ook nodig om te kunnen presteren. Alleen duurde het vaak nog lang voordat ik eenmaal die druk van me af kon leggen als ik eenmaal thuis was. 

Die druk heb niet alleen op het werk maar ook privé ben ik goed in het vooruit schuiven van dingen totdat het echt niet anders meer kan. Dat zijn dan vooral dingen waar ik niet zo veel zin in heb of tegenop kijk. Zo drijf ik manlief dus regelmatig tot wanhoop omdat hij mij tig iets vraagt om te doen. Uiteindelijk doe ik het dan en dan vraag ik me weer iedere keer weer af waarom ik het eigenlijk niet eerder heb gedaan. 

Ik deed het zelfde vroeger op de middelbare school en op de universiteit. Ik deed mijn boeken amper open totdat die examens toch wel akelig dichtbij kwamen. Het werden dan echt studiemarathons die tot laat in de avond en soms 's nachts doorgingen. Ik wist vaak precies welke hoofdstukken ik wel of niet moest studeren om een examen succesvol af te leggen. Vaak bleef de stof overigens niet lang hangen want mijn studeren was meer gefocust op het behalen van korte termijn doelen namelijk het halen van een voldoende. Ik was dus vaak al dik tevreden met een zesje.

Iets vergelijkbaars is er ook met mijn schulden gebeurd. De situatie moest eerst uit de hand lopen voordat ik mijn schulden ben gaan aanpakken. Die grens lag overigens bij mij op het moment dat ik voor de zoveelste keer niet meer toegang had tot mijn betaalrekening omdat ik meer dan 3 maanden rood had gestaan en ik niet minimaal 24 uur een positief saldo op de rekening had.  Het werkte toen niet meer om het ene financiële gat met het andere gat te dichten dus ik moest mijn schulden wel gaan aanpakken om weer rust te krijgen. Slapeloze nachten en huilbuien heb ik ervan gehad. Als ik echter een beetje meer vooruit had gekeken dan had ik geweten dat ik het eerder had moeten aanpakken. Gelukkig gaan de schulden nu de goede kant op. Langzaam maar zeker zie ik schulden verdwijnen en zie ik de totale schuld slinken. Dat geeft een heel erg goed gevoel. Ik verwacht dan ook niet dat ik  het ooit nog zo ver laat komen want financiële zekerheid geeft mij heel veel rust. Die rust is heel cruciaal voor mij.

Als ik nu ook nog eens mijn werk wat beter zou plannen, dan zou ik nu hier niet helemaal uitgeteld achter mijn computer zitten te typen. En toch... blijkbaar heb ik die adrenaline-kick nodig.

Ben jij meer een planner of doe je ook alles op het laatste moment?


dinsdag 21 mei 2013

Vriendschap

Vriendschappen. Ik vind het maar een moeilijk iets. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de woorden van het Goede Doel eenmaal trek je de conclusie, vrinedschap is een illusie. Het klinkt wrang maar die woorden omvatten in essentie alles hoe ik vriendschappen ervaar. Momenteel heb ik geen echte vrienden. Ik heb een paar kennissen die ik op één hand kan tellen. We zien elkaar zelden. Als ik dan nog eens kritischer kijk naar mijn vriendenkring zijn het voornamelijk mannen. Vrouwenvriendschappen en ik dat wil niet lukken.

Als ik terugkijk op alle vriendschappen die gekomen en gegaan zijn, zie ik wel een trend. De vriendschappen duren meestal maar een paar jaar, vaak ben ik een klankbord voor allerlei problemen en ben ik nooit de favoriete vriendin. Op een of andere manier sukkel ik er altijd een beetje achteraan. Een groep vriendinnen is al helemaal niet aan mij besteed. Ik ben meer van het één op één. Toch kijk ik soms met een bepaald gevoel van jaloezie naar die vriendinnengroepjes. Het lijkt me namelijk wel mooi om onderdeel te zijn van een hecht groepje meiden om daar dingen mee te ondernemen, je zorgen maar ook je geluk mee te delen en vooral uren mee te kunnen kletsen. Het zal er, denk ik, nooit van komen. Ik ben daar simpelweg niet voor in de wieg gelegd. Ik zie mezelf eerder met een paar kerels uren over van alles en nog wat praten. 

Toch heb ik ooit een hartsvriendin gehad. Ik kan me nog als de dag van vandaag herinneren dat we elkaar voor het eerst ontmoeten. We volgden beiden een studie rechten in de avonduren. De werkgroep was al begonnen toen J. als een wervelstorm zich verontschuldigend binnen kwam stormen in het klaslokaal. Ze trok ieders aandacht. Ze was iemand die als ze een kamer binnen kwam lopen meteen alle aandacht kreeg. Niet omdat ze bloedmooi was of aandacht zocht maar gewoon omdat ze iets vrolijks en positiefs uitstraalde.     Een paar weken later kwamen we elkaar weer tegen op de gang terwijl we zaten te wachten op een professor die ons een opdracht zou geven. Al wachtende raakten we aan de praat en er was meteen een enorme klik. Daar op de gang werd het begin gelegd van een hele sterke en innige vriendschap. Ik heb met J. gelachen, gehuild en uren gepraat. J. en ik hadden niet veel nodig om elkaar te begrijpen. Een blik was meer dan genoeg om van elkaar te weten hoe de een zich voelde. Ik hoefde me bij haar niet beter voor te doen dan ik me op dat moment voelde want ze prikte er feilloos doorheen. Als er iets was, dan stond ze  een uur later op de stoep om te zien of ze wat kon doen. We konden tegen elkaar zeggen dat we even genoeg van elkaar hadden om een uur later elkaar weer te bellen. We waren blij voor elkaar als er iets goed ging. Kortom we konden onszelf bij elkaar zijn. Hoe cliché ook we waren elkaar zielsverwanten.

Op een dag zaten we in de auto en toen vertelde ze mij dat ze een bobbeltje onder haar oksel voelde. Ze wilde tot na het weekend wachten want dan zou haar huisarts weer terug van vakantie zijn. De volgende dag belde ze om mij te vertellen dat ze toch maar een afspraak had gemaakt. Ze zou mij meteen bellen als ze weer thuis was. Aan het einde van de middag had ik nog niks gehoord. Ik belde naar haar huis toe waar haar man de telefoon opnam. Ze was doorverwezen naar het ziekenhuis maar niemand had verder nog iets van haar gehoord. Niet veel later ging de telefoon bij mij: het was J. Ik kon haar amper verstaan want ze was ontzettend aan het huilen. Ze stond met de auto in Scheveningen bij het strand want ze wilde even alleen zijn. Ze had namelijk net gehoord dat ze borstkanker had. Ik ben rustig gebleven maar ik dacht even dat de wereld zou vergaan. Ze werd vrij snel daarna geopereerd en toen begon het herstel. Na haar laatste chemo zijn we het uitgebreid gaan wezen vieren dat het voorbij was. Althans dat dachten we toen. 
Alles leek namelijk goed te gaan maar ze bleef rugklachten houden. Onderzoeken wezen niets uit. Dus ging ze met haar gezinnetje op vakantie. Eenmaal weer thuis werden de rugklachten zo ernstig dat ze verdere onderzoeken kreeg. Het onderzoek wees uit dat ze kanker had en dat het ongeneeslijk was. Meer dan 6 maanden gaven ze haar niet meer. Ze heeft dit twee dagen voor mij verborgen gehouden want ik had op dat moment examen en ze wilde niet dat ik het verknalde. Toen ik haar na het examen belde, vroeg ze of ik even een bakkie bij haar wilde komen doen. Daar lag ze op bed en toen vertelde ze het mij. Ik heb als een klein kind op haar schoot liggen huilen. De onmacht die je dan voelt zal ik nooit meer vergeten. De laatste paar maanden hebben we desondanks nog een leuke tijd gehad hoe raar dat ook mag klinken. We hebben ontzettend met zijn tweetjes moeten lachen. Soms belde ze mij heel vroeg in de ochtend omdat ze wist dat ik dan al onderweg naar werk was. Die momenten hadden we vaak de serieuzere gesprekken. Ze wilde koste wat koste nog de verjaardag van haar dochtertje meemaken. Dat moest een knalfeest worden. Het is haar gelukt. Niet veel later is ze overleden. Ik hoorde het nieuws op mijn werk. Verdoofd heb ik de eerste weken doorgebracht. Ik wilde het niet geloven dat J. er niet meer was. Ik heb zo vaak nog met de telefoon in mijn handen gestaan om haar te bellen maar dan sloeg de realiteit weer toe dat ze er niet meer was. Ooit zei iemand tegen mij je vindt nog wel een keer zo'n hartvriendin. Ik geloof daar niet in. Wat wij hadden was uniek.

Acht jaar later op 10 juli 2009 is mijn dochter geboren. Mijn dochter is geboren op de dag dat mijn vriendin is gestorven. Een kennisje herinnerde mij eraan omdat ze het zo speciaal vond. Mijn moeder heeft expres niets gezegd omdat ze bang was voor mijn reactie. In het begin heb ik er heel erg om moeten huilen. Het was nog midden in de kraamtijd en dan komt zoiets hard aan. Nu vind ik het het allermooiste wat er had kunnen gebeuren. Het lijkt net  of zij zo waakt over mijn dochter. Maar toch ondank dat het inmiddels meer dan 12 jaar geleden is, mis ik haar nog elke dag.

Voor J. speciaal dit nummer. Zij zou weten waarom.



maandag 20 mei 2013

Geen MoestuinMaandag maar andere dingen

Deze keer geen moestuinmaandag. Er valt niet veel over de moestuin te vertellen behalve dan dat het groeit en bloeit. Ik maak me wel lichte zorgen over de courgette en/ of pompoen. Ze groeien namelijk niet erg. Er zitten een paar knoppen in en daar is dan alles mee gezegd. Voor de rest zijn ze nog net zo groot als toen ik ze twee weken geleden in de tuin zette. De moestuin heeft momenteel ook niet veel aandacht nodig. Elke dag zorgt de regen ervoor dat ze voldoende water krijgt. Bepaalde tomatenplantjes krijgen zelfs zo veel water dat ze in een klein zwembadje staan. Ik moet ze misschien maar even binnen zetten zodat ze bij kunnen komen van het vele water. 

Voor de rest zijn we dit weekend vooral veel bezig geweest op zolder. De gratis kledingkast is in elkaar gezet. Het blijkt een hele stevige kast te zijn met voldoende ruimte voor onze kleding. De deuren waren beplakt maar de plakresten heb ik er met een schuursponsje en wat schuurmiddel vanaf kunnen krijgen. Kortom ik denk dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik deze kast gratis heb kunnen krijgen. Het bed staat sinds vanmiddag ook in elkaar. Dat viel nog zwaar tegen want het bed is zwaar. Wonder boven wonder hebben manlief en ik het zonder veel gemopper en gekat samen weten te klussen. Voorheen konden we nooit iets doen zonder dat het in een ruzie eindigde. Dus dat is voor ons een kleine overwinning op onszelf. 

Op zich is Project Zolder goed gelukt. Het oogt ruimtelijker, al neemt het bed wel ontzettend veel ruimte in. Met een paar leuke kussens (die ik ook nog ergens heb) kan het bed ook worden opgeleukt en dan tevens dienen als een soort hangbank. Voor de rest moet er nu alleen nog wat worden opgeruimd. Er staan een paar dozen met spullen die moeten worden uitgezocht. Ook heb ik een doos vol met knuffels. Ik zou deze heel graag aan de Voedselbank willen geven zodat zij die weer aan kinderen kunnen doorgeven. Hopelijk accepteren ze deze nu wel. Een paar jaar geleden wilden ze hier nog niet aan. Ik zou het echter fijn vinden als ik een kind met een zo goed als nieuw knuffel blij kon maken. Eigenlijk zouden ze iets van een speelgoed-/ kledingbank moeten maken. Ik denk dat daar best veel vraag naar zou zijn. Als de Voedselbank de knuffels niet kan aannemen dan gaan ze naar de kringloopwinkel samen met nog wat andere spullen.

De houten rekken die op zolder staan die staan nu in de schuur. Ook daar is  nu meer ruimte. Althans die komt er zodra een hele oude matras door het grof vuil wordt opgehaald. Dat onding blokkeert nu grotendeels de schuur. Als dat eenmaal weg is, is er een zee aan ruimte en is alles ook netjes gesorteerd en opgeruimd in de schuur. 

Tja... en na al dat klussen voel ik me niet erg uitgerust. Ik was al moe van mijn werk omdat ik me daar een slag in de ronde werk. Al is klussen iets heel anders, het maakt je fysiek wel erg moe. Mijn lichaam sputtert nu ook goed tegen en geeft aan dat het genoeg heeft gedaan de laatste paar dagen. Morgen heb ik gelukkig vrij en woensdag is standaard mijn vrije dag dus ik heb nog twee dagen waar ik het vooral rustig aan wil doen. Ik heb een goed boek liggen dus heerlijk lezen lijkt me wel wat. Morgen willen we ook naar een matras gaan kijken voor het zolderbed. En winkelen is altijd leuk!

Hopelijk kan ik morgen ook uitslapen. De buurman is ook aan het klussen maar helaas begint hij al erg vroeg in de ochtend. De laatste drie dagen hebben we dus niet echt kunnen uitslapen. Ik hoop dat hij morgen wel moet werken zodat we ons nog een keer kunnen omdraaien terwijl iedereen naar het werk gaat. En hopelijk kan ik morgen ook eindelijk weer mezelf uitleven in de keuken. De laatste paar dagen hebben we het simpel gehouden. Dat kan ook lekker zijn. Alleen wil ik nu echt een keer dat recept voor een rabarbertaart uitproberen. De basis is rabarbercurd (je weet wel lemoncurd maar dan met rabarber). Het lijkt me heerlijk op een bodem van zoet zanddeeg deels gemaakt met amandelmeel. 

Kortom nog genoeg leuke dingen te doen. Nu vanavond eens even helemaal niks doen en languit op de bank..... en dan toch vast denken aan het volgende projectje: het nog-op-te-knappen antieke bureautje. 


vrijdag 17 mei 2013

Verwarring rond de voorlopige aanslag

Gisterenavond keek ik de post door. Er zat een blauwe envelop voor manlief tussen en die werd meteen meteen opengemaakt. Er stond boven de brief "geen voorlopige aanslag over 2012". Nu dacht ik niet meer helemaal helder aan het einde van de dag. De laatste paar weken werk ik mij een slag in de ronde op het werk. Ik heb sinds kort de verantwoordelijkheid gekregen over een bepaald onderwerp. Daar is door mijn collega al veel werk in gestoken maar er ligt nog minstens een even grote stapel met een paar hele korte deadlines. Dus de hele dag heb ik gesprekken, werk ik de gesprekken uit en probeer ik duidelijke verwachtingen te stellen naar anderen als ze mijn advies over nieuwe zaken willen hebben, dat ik pas na half juni tijd heb. Gisteren had ik weer zo'n dag dat ik het te druk had op werk waardoor ik eenmaal thuis niet erg scherp was.

De brief van de Belastingdienst veroorzaakte dus een klein paniekmomentje. Het zou toch niet zo zijn dat ik de voorlopige die mijn man ontvangt moest terugbetalen? Dat gaat namelijk om zo'n kleine 1900. Dat zou meteen een nieuwe schuld zijn. Gelukkig kan ik al jaren terugvallen op een goede kennis van mijn moeder. Hij heeft een eigen belastingadvieskantoor en verzorgt de belastingzaken van mijn moeder en voor mij. Dus ik belde hem meteen op. Geen gehoor. Vervolgens maar gegoogled en dat bracht al weer wat rust. Uiteindelijk belde de goede man twee uur later terug omdat hij mijn nummer in zijn display had zien staan als gemiste call. Ik hoef me nergens zorgen over te maken. Gelukkig maar.

Misschien is het toch beter om dit soort enveloppen open te maken als ik wat scherper ben. Vermoeidheid lijdt soms alleen maar tot verwarring voor niks. 

woensdag 15 mei 2013

Het consultatiebureau: a happy end?

Vorig jaar blogde ik in december over mijn vervelende ervaring met het consultatiebureau. Het hele verhaal kun je hier nalezen. Het is het op één na meest gelezen bericht op mijn blog. Vorige week schreef ik dat ik een uitnodiging had gehad op voor de jaarlijkse controle te komen. Ik heb het weten te blocken uit mijn geheugen tot het moment er was. Ik ging vanochtend desondanks met een knop in mijn maag naar het consultatiebureau. Alles stond op scherp mocht het consult weer een vervelende wending nemen. Ik had wel allerlei voornemens gemaakt om vooral rustig te blijven en dochterlief voor de zekerheid ook omgekocht met een klein cadeautje in het vooruitzicht. Dat laatste helpt meestal wel.

Zoals altijd was dochterlief het voorbeeld van een gezellig en sociaal meisje totdat ze binnen werd geroepen voor de controle. De speelhoek was vele malen interessanter dan een klein hok waar de keuze van het speelgoed bestond uit een bromtrol of een puzzel voor een dreumes. Luid protesterend ging ze mee terwijl ik  het strijkijzer en de strijkplank van de speelhoek meesleepte zodat ze in ieder geval daarmee voldoende afgeleid zou worden. Dochterlief werd al vrij snel gevraagd om mee te doen aan het bouwen met blokken. Als je dat haar een jaar geleden had gevraagd dan had ze daar een hele wolkenkrabber voor je gebouwd maar voor haar zijn blokken verleden tijd. Gelukkig wilde ze wel een cirkeltje tekenen en over een lijntje springen. Dat springen wilde ze de hele tijd wel want dat vindt ze leuk om te doen en doet ze normaliter de halve dag. Alleen toen kwam de beruchte ogentest. Eigenlijk snap ik niet waarom ze een kind van bijna 4 jaar oud vragen om iets wat lijkt op een toverstaaf in de hand te houden zodat ze kunnen laten zien waar het gaatje in de cirkel zit. Op het moment dat het woord toverstaaf werd genoemd was dochterlief namelijk helemaal niet meer bezig met cirkels maar wilde ze toveren. Dat is namelijk een spelletje wat we vaak doen. Dus het enige wat Madam nog wilde was omgetoverd worden tot een elfje of een prinses. Cirkels met gaatjes horen daar natuurlijk niet bij. Het werd dan ook snel opgegeven door de verpleegkundige. Toen ik ook verder geen vragen had, werd maar snel de prik gegeven. We stonden dus met uit- en aankleden binnen nog geen 20 minuten weer buiten met helaas wel weer een uitnodiging op zak om in september weer te proberen haar ogen te testen. Ik heb zo'n vaag idee dat die ogentest ook in september niet gaat lukken. En eerlijk gezegd denk ik dat dochterlief gewoon een paar hele goede ogen heeft dus de test hoeft voor mij niet zo. Maar goed ik heb me deze keer maar volgzaam op gesteld. 

Uiteindelijk viel het dus allemaal wel mee. Het is ook weer de eerste keer in twee jaar dat ik daar met een neutraal gevoel weer naar buiten ging. Dus hopelijk is dit dan toch een goed einde na alle ellende van vorig jaar. Nu alleen nog heel hard gaan nadenken wat ik met de schoolarts ga doen. Dochterlief is ondertussen heel trots op haar bal ;-).

maandag 13 mei 2013

MoestuinMaandag

Soms zeggen foto's meer dan een heel verhaal. Veel valt er ook niet te zeggen over de moestuin. Alles staat nu in de tuin, ook de wortels en de aardbeien. Verder groeit en bloeit alles vrolijk. En ben ik stiekum best blij dat het even regent want de plantjes staan er een stuk vrolijker bij ondanks dat ik ze elke dag zelf water gaf bij geen regen.

Rondje vensterbank: de basilicum komt ook op. Ik heb nog drie patches
over. Dat komt goed uit want we vinden basilicum heerlijk.

De peterselie, rozemarijn en marjolein doen het inmiddels ook leuk. En op of
een of andere manier vind ik kruiden in blikken altijd erg gezellig staan.

Links staat de (gekochte) munt maar die is sindsdien van een klein plantje uitgegroeid
tot een flinke plant. Daarnaast de chili-peper. Deze heb ik vorig jaar na de zomer gekweekt in
de vensterbank. Er zijn inmiddels al drie plantjes weg maar deze heeft toch mooi weer voor een
pepertje gezorgd. Ik laat ze meestal meesudderen in een saus. Erg lekker want het geeft net even die extra smaak.

In de voortuin: de courgette en/ of pompoen. Het groeit niet heel hard, al zag ik al wel knoppen.

En in de voortuin een paar tomatenplanten. Dochterlief inspecteert ze even of ze wel netjes
recht staan.

Tegen de muur in de voortuin begint de braam ook te groeien.

Verder naar de achtertuin: de sperziebonen hingen er eerst een beetje slap bij nadat ik ze in de tuin had gezet.
Ze moesten blijkbaar even wennen.

Ook in de aardbeien begint de eerste bloesem te komen. Mjammie en dat
worden heerlijke zoete aardbeien.

En de framboos toont ook de eerste tekenen van bloesem.

Bij de vele tomaten stond wat verdwaalde sla.

De ertwen beginnen ook goed te groeien. Gisteren zaten er twee vogels onder het net.
Dus die hebben we nu heel strak vastgezet zodat ze er niet meer onder kunnen kruipen.

En de sla die ik het binnen niet meer wilde doen en ik daardoor had opgegeven heeft
besloten om het in de tuin toch nog een keer te proberen.

De tuin had me voorlopig wel lekker bezig. Al was ik aan het einde van de week wel even moestuinmoe. In een week tijd heb ik toch wel heel veel werk verzet als ik nu terugkijk op alle foto's.

zondag 12 mei 2013

Help mee!!!!!!!!!!!!!!

Dinsdagochtend 7 mei, het zal een paar minuten na 8.00 uur geweest zijn als ik het beepje van de sms hoor. Ik slaap nog half, verwacht geen sms van iemand dus ik draai me rustig om zodat ik nog even door  kan slapen. Ongeveer twee uur later kijk ik op mijn mobiele telefoon en zie het kleine envelopje in de rechterhoek staan. Ik voer mijn paswoord in en ik open de sms. Mijn hart stopt even met kloppen als ik de afzender van het berichtje zie: het is een AMBER alert. Het bericht zegt dat er twee jongetjes vermist zijn en de vader dood is.  Ik zet meteen de televisie aan en kijk op de teletekst waar meer informatie staat. Mijn gedachte gaan meteen uit naar de moeder wat zal zij in angst zitten. Een angst die ik mij slechts kan voorstellen maar hoop nooit mee te maken.

Ik kende het  AMBER alert systeem uit de Verenigde Staten. Het systeem is vernoemd naar een meisje genaamd Amber die vermist raakte. Helaas is Amber op een vreselijke manier om het leven gebracht. Haar ouders hebben er naar haar dood voor gepleit om een nationaal alarmsysteem in werking te stellen bij vermissingen van kinderen. In de Verenigde Staten is het langzaam maar zeker in alle staten actief geraakt. Vermissingen worden daar vaak ook op de elektronische borden boven de snelweg aangegeven. Dankzij dit systeem zijn er al veel kinderen teruggevonden dankzij de hulp van alerte burgers. Toen in Nederland de AMBER alert werd geïntroduceerd in 2008 heb ik mij meteen aangemeld. Ik vond het mijn plicht om hieraan mee te werken. Iedereen weet dat de eerste 24 uur bij een vermissing cruciaal zijn. Als je dan kan meehelpen door je aan te melden voor deze landelijke alarm-smsjes waardoor je misschien ooit een verschil kan maken voor iemand, waarom zou je dat dan niet doen? De laatste 5 jaar heb ik gemiddeld zo'n 4-5 smsjes per jaar ontvangen. Gelukkig werden de meeste kinderen na zo'n alert snel weer teruggevonden. 

Vandaag is het 12 mei en Moederdag. Ik heb vandaag op een of andere manier vaak aan de moeder van Ruben en Julian moeten denken. Voor haar had het ook een fijne Moederdag moeten zijn. 

Ik wil daarom iedereen oproepen, meld je aan via http://www.amberalertnederland.nl/. Het is een kleine moeite, kost je niets en wellicht maak je ooit het verschil. Dus help mee bij het vinden van vermiste kinderen en red kinderlevens!


vrijdag 10 mei 2013

Het zoemt, het prikt en kan gevaarlijk zijn....

De zolder-metamorfose gaat snel. Woensdag hebben manlief en ik de Expedit kasten in elkaar gezet. Daarna konden alle boeken en tijdschriften erin. Hierdoor waren al snel twee houten rekken leeg. Deze worden weer in de schuur gebruikt waardoor deze ook meteen opgeruimd wordt.
Vanochtend was ik bezig in de schuur en toen zag ik dit:


In eerste instantie, dacht ik nog wat een raar ding maar instinctief vertrouwde ik het niet helemaal. Manlief werd er bijgeroepen en hij bevestigde mijn vermoeden een wespennest. Laat ik het erop houden dat ik heel snel alles terug heb gezet in de schuur, dochterlief zo snel mogelijk naar binnen heb gedaan en manlief ook ver weg van het nest heb gehouden omdat hij zo allergisch als wat voor een wespensteek is. Nu denk ik dat ik ook niet zo goed zou reageren op een hele zwerm wespen maar ik kon ook niet alles buiten laten staan. Alles staat binnen in de schuur en ik heb het daarna meteen op slot gedaan. Eenmaal binnen ben ik op zoek gegaan naar het telefoonnummer van de ongediertebestrijding. Daar kreeg ik een dame aan de telefoon die vroeg of ik zeker wist of het een wespennest was want als het een bijennest was dan moest er een imker aan te pas komen. Blijkbaar is een bij een beschermd dier. Ergens wist ik dat ook wel maar op een of andere manier denk je over die beschermde status ineens heel ander als ze in je schuur bivakkeren. De dame belde de ongediertebestrijding man om te vragen wat het verschil was tussen de twee nesten. Toen ik de beschrijving hoorde van een wespennest, was het overduidelijk: wespen dus. Goh zei de dame nog heel vrolijk u bent de eerste, we hebben het eigenlijk vooral heel erg druk met ratten. Gatver ik weet niet of ik dat laatste nu had willen horen en op een of andere manier voel ik me ook niet heel vereerd om de eerste in mijn gemeente te zijn met wespen. Het is ook niet dat ik daardoor een korting kreeg want het grapje gaat me €69 kosten. Maar liever dat betalen dan een paar van die prikkende krakers in mijn schuur. Donderdag wordt het nest verwijderd. Ondertussen heb ik het advies gekregen om vooral niet meer in de schuur te komen. Daar had ik al niet zo heel veel behoefte meer aan nadat ik het nest had gezien maar helemaal niet meer nadat ik heb gelezen hoeveel van die engerds erin zo'n nest kunnen zitten. 

Mijn buurman stelde nog vrolijk voor om een spray te kopen en het dan zelf weg te halen. Dat is misschien nog een optie als het nest buiten hing maar nu kunnen die prikkende beestjes maar één kant op en laat dat nou net de kant zijn waar ik ook naar toe moet om ze te vermijden. Dus dat leek me geen goede optie. Kortom ik kan niet wachten tot het donderdag is. 

De metamorfose ligt hierdoor nu stil. De kast en bed staan in de schuur net achter het nest. Eén verkeerde beweging en we slaan het nest eraf met alle mogelijke, vervelende gevolgen van dien. Dus de kast en bed komen wel in het lange Pinksterweekend.

Naast het akkefietje met het wespennest, kwam ook een brief van het consternatiebureau. Vorig jaar heb ik daar een vervelende ervaring mee gehad en het blijkt toch nog erg hoog bij mij te zitten. Slechts de envelop maakte veel emoties los. Het is een uitnodiging voor het laatste bezoek inclusief vaccinatie. Dochterlief moet dan ook een ogentest doen. Ik hoop dat ze meewerkt want sinds het laatste bezoek aan het consultatiebureau reageert ze heel slecht op artsen. Ze is sindsdien een paar keer mee geweest naar de huisarts. Het was niet eens voor haar maar mij of mijn man maar ze raakt in paniek en ze wil alleen maar weg zodra ze een arts ziet. Dus ik vrees het ergste voor volgende week. Ik denk dat ik maar heel onverantwoord haar ga omkopen door iets leuks in het vooruitzicht te stellen. Hopelijk werkt dat al heb ik daar een heel hard hoofd in want echt omkoopbaar is ze niet als ze echt iets niet wil. 

En dan heb ik nog een cartridge die niet mee wil werken. Begin deze week ging ik met een lege cartridge naar een winkel waar ze deze kunnen bijvullen. Helaas kon het met mijn oude niet meer dus ik moest een nieuwe kopen. Eenmaal thuis bleek dat ik een kleuren-cartridge mee had gekregen. Dat werkt niet op mijn printer dus vandaag ging ik er mee terug. Helaas konden ze mij in de winkel niet helpen aan de hand van de cartridge. Ze moest het type printer weten. Manlief gebeld en wat doet hij: hij geeft het verkeerde nummer door. Daar kwam ik dus vanavond achter toen ik de cartridge wilde installeren. Het is nu alleen onze fout dus ik kan er moeilijk mee terug naar de winkel. Zucht dat is dus €18 weggegooid geld plus ik moet nog steeds een cartridge hebben. Voor dat geld kun je eigenlijk een nieuwe printer kopen. Dat is echt weggegooid geld. Balen dus!

Maar goed morgen is een nieuwe dag. Ik ga genieten van mijn twee dagen nog thuis voordat ik weer moet gaan werken. Op het programma staat morgen een bezoekje aan een open dag op een geitenboerderij althans als het weer mee zit. Zondag zien we nog wel wat we gaan doen. En dan is al weer mijn vakantie voorbij. Zucht wat gaat dat toch altijd snel.

dinsdag 7 mei 2013

Grrrmbl.... een financieel paniekmomentje

En daar stond ik dan vanmiddag licht verbaasd kijkend naar het saldo bij de pinautomaat in de volle veronderstelling dat er meer dan voldoende geld op mijn rekening zou staan totdat de Belastingdienst weer de voorlopige aanslag overmaakt. Dat was dus niet het geval. Ik was even vergeten dat de maandelijkse afschrijving van de creditcard er nog aan zat te komen. Dus daar stonden we bij de IKEA klaar om twee Expedit kasten in te laden. De kasten konden we nog kopen maar daar was dan ook alles mee gezegd. Er was toen nog een klein beetje geld over om boodschappen te doen. Zaterdag kan ik nog brood kopen en dan is het echt op. Gelukkig hebben we verder niets nodig want er ligt nog voldoende aan eten om minimaal twee weken uit te zingen als het moet. 

Toch kon ik op het moment dat ik met een veel lager saldo werd geconfronteerd wel even in huilen uitbarsten. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had maar niets is dus minder waar. Ik weet wat er wordt afgeschreven elke maand maar ik weet blijkbaar dus nog niet van alles wanneer het wordt afgeschreven. Misschien moet ik dat ook maar eens goed in kaart gaan brengen. Dat voorkomt onaangename verrassingen in de toekomst.

We moeten hierdoor deze week wel onze plannen aanpassen. We zouden dit weekend naar Dolfinarium gaan. We hebben vrijkaartjes dus de entrée kost ons niks. Alleen we moeten wel de auto parkeren en het is ook wel leuk als we een ijsje kunnen kopen voor minimaal dochterlief. De rest van het eten nemen we zelf wel mee. Dus we hebben besloten om het uitje uit te stellen tot het Pinksterweekend. We gaan misschien nog wel een middagje uitwaaien op het strand. Dat hoeft niks te kosten als we de auto ergens gratis parkeren. We moeten dan misschien wel een kwartier door bos en duinen lopen maar dat is best een mooie wandeling. Overigens hoeft het voor dochterlief allemaal niet zo ingewikkeld. Zo lang zij maar naar de speeltuin kan en eindeloos mag schommelen is zij gewoon heel erg blij. 

De rest van de week kan ik me ook nog prima vermaken met de zolder. We hebben besloten om het rustig aan te doen. Ik was van plan om de komende dagen de hele metamorfose te doen. Alleen denk ik niet dat dit een heel realistisch plan. Dus morgen beginnen we met het in elkaar zetten van de Expedit kasten. Die worden dan ingeruimd. De houten stellingrekken gaan dan naar de schuur. De schuur wordt dan ook meteen opgeruimd. Dan wil ik ook nog de kledingkast die ik via Marktplaats gratis kon ophalen, in elkaar zetten. Als we nog aan het bed toekomen, dan moet ik denk ik heel blij worden want dan hebben we 90% van de zolder gedaan. Eigenlijk denk ik dat er ontzettend veel tijd gaat zitten in het overtuigen van manlief dat hij afscheid moet nemen van een paar oude kranten en andere troep (in mijn ogen dan, in zijn ogen zijn het waardevolle schatten). Kortom ik hoef me niet te vervelen.

Gisteren heb ik ook de twee tickets naar Griekenland geboekt. Ik kon het zo boeken dat we niet om een onmogelijk vroeg tijdstip op het vliegveld hoeven te zijn. We komen nu rond 20.30 in Athene aan. Dat is misschien ook wel vermoeiend voor dochterlief maar dat doe ik toch liever dan haar om 04.00 's nachts uit bed slepen. Sinds ik heb geboekt, slaat er wel een raar paniekerig gevoel toe. Ik kijk er tegen op om alleen met mijn schoonouders te zijn. Ik spreek amper Grieks en zij amper Engels. Mijn schoonzus is er wel een paar dagen, er komt veel bezoek dat hopelijk wel wat Engels spreekt maar toch dat wordt het betere handen en voeten werk en speuren in woordenboeken. We gaan iets meer dan een week. Dat vond ik lang genoeg voor iedereen. 

Ooh het regent...... dat zullen de plantjes fijn vinden. En ik ook scheelt weer met de gieter rondgaan.


maandag 6 mei 2013

MoestuinMaandag

De laatste drie dagen heb ik de planten van binnen naar buiten verhuisd. In de vensterbank in de keuken staan nog wat kruiden, aardbeien en wortels die nog wat door moeten groeien maar de grootste klus is gedaan. In de voortuin staat ook nog een braam en een framboos. Ik denk dat de framboos dood is maar aan de braam komen een paar blaadjes. 

Dus hier in vogelvlucht mijn moestuin deze week. 


De erwten staan al twee weken buiten. Alleen ze groeien niet
hard. Komt, denk ik, doordat ze op een schaduwrijke plek staan
bij gebrek aan een betere plek. In de poten achter staan tomatenplanten.

Nog meer tomatenplanten. Er zijn een paar poten over. Hierin
komt nog sla en voor de rest worden ze opgevuld met bloemen.
Althans dat gebeurt over 1-2 weken want ik heb het even gehad
met het sjouwen met potgrond. Geloof dat ik daar een klein
vermogen aan kwijt ben inmiddels.

Mijn grote trots de moestuinbak van Marktplaats voor een
habbekrats met uiteraard nog meer tomatenplanten. Ook in alle
bakken staan tomatenplanten. De laatste 10 plantjes zijn naar de
buurvrouw gegaan. Ik had geen zand meer en alleen nog maar
ontzettend grote potten. 

Voortuin is vrijdag op de schop gegaan. Vroeger lag hier alleen grind.
Achter staan de courgette en/ of pompoen en en voor, jaja, nog meer
tomatenplanten. 

De framboos heeft er ook zijn in. Voor staan nog een paar aardbeienplanten/

En dan heb ik nog een deel van de tuin vol met sperziebonen. 

vrijdag 3 mei 2013

Een goed begin van de vakantie

Ooh wat begon de eerste dag van mijn vakantie goed. Het was/ is vandaag gewoon heerlijk weer.

Eigenlijk had ik aan het begin van de dag hele andere plannen. Ik wilde met dochterlief naar de speeltuin en voor de rest zouden we wel zien wat we gingen doen. Maar nadat de boodschappen binnen waren en opgeruimd, ben ik met een kop koffie in de tuin gaan zitten. Omdat het zo mooi weer was dacht ik ach laat ik eens wat onkruid en andere dingetjes weghalen. Ik heb iets met een bloembolletje in de tuin staan maar als daar nou nog een leuk bloemetje aan kwam te zitten, dan vond ik het best. Het blijft echter bij een groene spriet en het overwoekert de hele tuin. Ik begon dus voorzichtig met één sprietje, daarna nog een sprietje om 2 uur later de hele tuin sprietvrij te hebben en de bolletjes ook nog (deels) te hebben uitgegraven. Ondertussen vermaakte dochterlief zich met haar emmertjes en schepjes, werd er een hut van een laken gebouwd en werd provisorische gepicknickt door haar. Laat haar buiten spelen en ze is het blijste meisje van de hele wereld. 

Nadat de tuin sprietvrij was, hebben we snel een broodje gegeten. Manlief ging naar Haarlem toe om lamsvlees te halen voor het Griekse Paasmaal dit weekend. Dochterlief en ik stapten samen de auto in om naar de boer te gaan voor de wekelijkse zuivel en ons rondje in de stallen. Op de boerderij zijn zeal een paar weken druk aan het bouwen aan een nieuwe stal dus ik wilde weten of ze gingen uitbreiden dus zodoende kwam ik aan de praat met de boer. Uiteindelijk blijkt dat de huidige stal te oud is en niet meer voldoet aan hun manier om een melkveehouderij te hebben. De koeien verhuizen binnenkort naar een grote stal waar ze vrij kunnen rondlopen in de winter. In de zomer staan ze altijd buiten. Het worden dus een soort scharrelkoeien. Ik had echt nog uren met de boer kunnen praten want ik vond het allemaal erg interessant wat hij te vertellen want hij had namelijk een hele interessante visie op veehouderij en biologische boeren. Alleen dochterlief had alle koeien en kalfjes weer gezien en wilde toch wel heel graag naar huis.  

Eenmaal thuis heb ik de voortuin kiezelvrij gemaakt, de potgrond in de border gestrooid om vervolgens de courgette of pompoen en deel van de tomaten buiten te zetten. Het is nog geen Ijsheiligen geweest maar ik hoop gewoon dat ze het toch heel goed gaan doen. Zo niet dan staat er nog voldoende binnen. Al denk ik wel dat ik heel erg zal balen als de plantjes het loodje leggen. Daarna heb ik nog de kruiden omgepot en wat basilicum gezaaid en toen vond ik het wel mooi geweest voor vandaag. Dochterlief en ik hebben de boel even gelaten voor wat het was en zijn heerlijk een ijsje gaan eten. 

Ik heb een ontzettend lekker gevoel aan vandaag overgehouden. Wat een paar stralen zon en een lekkere temperatuur al niet kunnen doen. Morgen gaan dochterlief en ik vroeg op pad. Ik heb drie adressen waar ik spullen voor de tuin moet ophalen. Ik heb goedkoop een hele berg potten kunnen vinden en, daar ben ik nog het blijste mee, een moestuinbak. De verkopers hadden het gekocht en vonden het te groot voor de tuin. Ik kon het dus heel goedkoop overnemen en het maakt mij niet uit of het een grote bak is. Nu maar hopen dat al deze bakken voldoende zijn voor al mijn tomatenplantjes. Twee bakjes staan nu in de voortuin, de rest gaat de achtertuin de bakken en de moestuinbak in. Het kost me alleen wel een heleboel potgrond..... Maandag volgen (hopelijk) foto's op MoestuinMaandag.

Zo en nu even lekker onderuit met een boek. 


donderdag 2 mei 2013

Vakantie



De komende 10 dagen heb ik vakantie. Ik zal daarom ook minder bloggen volgende week. Ik ga eerst Grieks Orthodox Pasen vieren dus veel koken en lekker eten. Daarna ga we al opruimend en klussend de zolder inrichten als logeer- en studeerkamer. Verder wil ik vooral al moestuinierend, lezend en een dagje op pad genieten van het mooie weer, de rust en het feit dat ik even geen verplichtingen heb.


woensdag 1 mei 2013

Vrijmarkt en andere dingetjes

Zoals een groot deel van Nederland gingen ook wij gisteren naar de vrijmarkt. In ons dorp vindt de vrijmarkt in een groot park plaats waar de kinderkleedjes worden afgewisseld met oud-Hollandse spelletjes.  De vrijmarkt is een waar paradijs als je heel goedkoop leuk speelgoed wilt scoren. Dus we gingen met zijn allen op tijd op pad op jacht naar speelgoed.

Onderweg kwamen we al ouders tegen die hun slag hadden geslagen. Hele fietsen en bolderkarren bepakt met voornamelijk plastic B.arbiespullen, auto’s, hier en daar een fiets en heel veel spelletjes. Wij waren vooral geïnteresseerd in boekjes, puzzels en spelletjes. Voor schoonzus zochten we nog wat houten babyspeelgoed. Uiteindelijk zijn we goed geslaagd. Voor dochterlief hebben we boekjes en een puzzel.  Ook kocht ik voor €2.50 een wit zomerjurkje en roze riem. Helaas staat er nu ook groot onding in de huiskamer in de vorm van een houten garage. Manlief zag het staan en werd spontaan verliefd. Ik had nog even de stille hoop dat de verkoper veel te veel geld zou vragen. Alleen denk ik dat hij er ook heel graag vanaf wilde want we mochten het onding meenemen voor €3. Manlief kon het toen niet meer laten staan en heeft het ding naar huis meegesleept. De hele middag heeft dochterlief met de garage gespeeld dus ze vond het wel een heel erg leuk onding ’s Avonds hebben we de boekjes gelezen. Ze had de spulletjes misschien niet echt nodig maar voor die paar euro is ze nu zo blij en dat is ook wel wat waard.

Inmiddels ben ik ook Marktplaats aan het afstruinen voor tuinbakken. Aangezien ik geen zin heb om heel ver voor de bakken te rijden, kijk ik een straal van 5 kilometer. De bakken wil ik gaan gebruiken voor de overvloed aan tomatenplanten. Zaterdag kan ik 20 bakken een paar straten verderop ophalen en nog een bak in een dorp verderop. Dan hoop ik dat ik nog een keer een hele stapel bakken ergens kan vinden. Ik hoop dan echt dat ik alle tomatenplantjes kwijt kan. De hele tuin zal dan in de zomer wel veranderen in een tomatentuin maar je moet er wat voor over hebben om in de winter van tomatensaus, -soep en chutney te kunnen genieten.

Nog twee dagen werken en dan heb ik eindelijk 10 dagen vrij. Heerlijk even geen verplichtingen en kunnen doen waar ik zelf zin in heb. Ik heb ontzettend veel zin om aan de slag te gaan met de zolder. En natuurlijk ga ik ook verder in de moestuin.
Dit weekend is het ook Orthodox Pasen. Dat is een nog groter feest voor Grieken dan Kerst dus dat wordt dit weekend vooral veel koken, eten en feest vieren.

Nog twee dagen maar ik kan echt bijna niet meer wachten…..