Pagina's

vrijdag 30 mei 2014

Bundelen: van twee naar één

Daar zat ik dan vanmiddag bij de bank. Ik had het helemaal uitgezocht dus de bankmedewerkster hoefden het alleen nog maar in te voeren en de nodige kopieën te maken. Een half uur later stond ik buiten. Ik heb mijn creditcardlening met mijn persoonlijke lening gebundeld tot één lening. Ik betaal nu elke maand één aflossingsbedrag. Als ik niks verder aflos dan ben ik over 30 maanden er vanaf. Uiteraard is het niet de bedoeling om 30 maanden te wachten. Ik heb namelijk ook gezien hoeveel ik totaal aan rente betaal. Dat ligt dicht tegen de €1.000. Dat zijn heel veel centjes waar ikzelf een heleboel leuke dingen van kan doen.

De bedoeling is om iedere maand minimaal €150 extra in te leggen. Dat is dan naast de  €300 die ik van de bank moet betalen. Dat zou de 30 maanden en de rente die ik moet betalen danig terug moeten brengen. Ik hoop dat het elke maand gaat lukken om extra in te leggen. Hoe meer hoe beter eigelijk.  

Toch voelde het verkeerd om de leningen te bundelen. Het voelde alsof ik een nieuwe lening aan ging. Ik weet dat het niet zo is en dat ik op termijn nu geld ga besparen. Toch had ik een verslagen gevoel toen ik de bank uit liep. Eerlijk gezegd kon ik in huilen uitbarsten. Je wordt weer eens zo hard met je neus op de feiten gedrukt. 

Volgende week maakt de bank alles over. Ze handelen alles netjes voor me af dus ik hoef eigelijk niks te doen behalve dan dadelijk mijn creditcard opzeggen. Daarna is het een kwestie van zo snel mogelijk aflossen. Doelstelling is nog steeds om er einde volgend jaar van af te zijn. Hoe mooi zou het zijn om 2016 geheel schuldenvrij door het leven te gaan.

Het is einde is in zicht. En toch he... ik voel me even heel erg rot.

woensdag 28 mei 2014

Winnaarsmentaliteit?

Er zijn van die mensen die een ontzettende drang hebben om altijd overal het beste in te zijn. Mensen die altijd graag willen winnen of die een flitsende carrière nastreven. Zelf zit ik anders in elkaar. Ik hoef niet zo nodig te winnen. Ik vind het belangrijk om dingen goed te doen  waarbij ik last heb van soms een enge hang naar perfectie maar ik heb minder de behoefte om daarmee dan de hoofdprijs te winnen of vervolgens aan iedereen te laten hoe gaat ik wel niet ben. Het is misschien een soort bescheidenheid of de Hollandse nuchterheid  van “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg”.

Om mij heen ken ik veel mensen die het tegenovergestelde zijn van mij. Zij willen juist wel graag scoren en een flitsende carrière maken. Ze kunnen zichzelf goed motiveren door ook in minder leuke klussen iets positiefs te zien en daarin toch voldoening zien te vinden. Ze kunnen zichzelf goed profileren ook al hebben ze niet noodzakelijkerwijs de meeste kennis van zaken. Het zijn ook mensen die in hun vrije tijd nog dingen voor werk doen of overwerken.  Het zijn ook vaak de mensen die  goede functioneringsgesprekken hebben.

Ik heb er respect voor dat mensen in de avonduren nog achter hun computer thuis kruipen om dingen voor werk te doen. Ik heb respect voor mensen die tot het uiterste gaan op het sportveld om het winnende doelpunt te maken. Ik heb respect dat mensen bij een spelletje meteen alles op alles zetten om te winnen. Hoe komt het toch dat ik dat allemaal veel minder heb? Ik wil waardering en ik wil dingen goed doen. Ik wil vooral dat de dingen kwalitatief goed zijn zodat er geen speld meer tussen te krijgen is. Alleen ik zal niet er alles voor op zij schuiven. Ik wil op tijd thuis zijn zodat ik nog lekker kan tutten met dochterlief. Als ik op vakantie ben dan wil ik tot rust komen en niet mezelf blind staren op mijn BlackBerry om te kijken wat voor e-mails ik van werk heb.

Ik heb gewoon geen winnaarsmentaliteit, nooit gehad en het zal ook nooit meer komen. Ik realiseerde me onlangs dat dit ook verklaart dat ik hierdoor waarschijnlijk voor promoties wordt gepasseerd. Ik ben namelijk een stabiele performer maar geen winnaar. Ik heb me er intussen maar bij neergelegd. Uiteindelijk vind ik het belangrijker om thuis een leuke moeder en vrouw te zijn die tijd heeft voor haar gezin. Daarin wil ik wel de beste zijn… omdat dit voor mij de meeste voldoening geeft.

Ben jij een winnaar?

dinsdag 27 mei 2014

Een meevaller en een tegenvaller

Vorig jaar had ik een deel van de voortuin om gegooid zodat ik de overdaad aan tomatenplanten een plaatsje kon geven. Inmiddels weet ik hoe ontzettend veel plantjes er uit één zakje kunnen komen dus dit jaar hield ik het beperkt tot een paar plantjes. De voortuin lag er dus een beetje zielig bij. Het was een kaal stukje grond waar het onkruid soms welig woekerde. Het irriteerde me mateloos maar ik wilde er ook niet al te veel geld tegen aangooien. Ik liet dus het idee voor (bol)hortensia’s varen. En zo liepen andere ideeën ook stuk vanwege de kosten. De border bleef dus een groot zwart vlak.
 
Dit weekend reed ik langs een bloemen- en plantenkwekerij. In de Bollenstreek staan die bijna op elke vierkante kilometer dus bijna onvermijdbaar. Ik stopte bij deze kwekerij omdat ik hier eerder rozen had gekocht en daarvan vervolgens erg lang van heb kunnen genieten. Dochterlief en ik stapten deze keer uit om pioenrozen te kopen. Ik vind pioenrozen één van de mooiste bloemen die er zijn. De beperkte tijd dat ze beschikbaar zijn trakteer ik mezelf dan op een bosje om er thuis van te kunnen genieten.
Bij de kwekerij stond een grote kar met allerlei plantjes met daarnaast een groot bord waarop stond “twee plantjes voor €1”.  Op de kar stond echt van alles maar ook (citroen) tijm, rozemarijn en lavendel. Ik heb voor €5 plantjes gepakt. Ik was helemaal blij dat ik voor zo’n klein bedrag klaar was. De volgende dag heb ik ze in de tuin gezet.  Het waren op zich nog best grote plantjes maar het zal nog wel even duren voordat het helemaal dicht is gegroeid. Dat is prima. De voortuin ziet er nu weer netjes uit en als je er langs loopt ruikt het ook nog eens heerlijk. En niet onbelangrijk: ik was klaar voor een heel leuk bedragje.
 
Daar waar ik bespaarde op de plantjes werden we wel weer geconfronteerd met een onverwachte kostenpost dankzij de kabelleverancier. Begin vorige week kon ik ineens niet meer de publieke zenders ontvangen. Nu is dit geen halszaak maar ik vind het wel prettig om soms het nieuws of een actualiteitenprogramma te kunnen zien. Bovendien het is onderdeel van het pakket dus het moet het gewoon doen.
Ik belde dus naar het kabelbedrijf. Op afstand konden ze het niet repareren dus werd er kosteloos een monteur gestuurd. Een half uur voordat hij kwam, ontving ik een smsje dat hij in aantocht was. Heel netjes en service-gericht vond ik. De monteur is uiteindelijk twee uur bezig geweest om de oorzaak te vinden en te repareren. Het bleek dat er een aantal frequenties veranderd waren waardoor het signaal te zwak was. Er werd een versterker geplaats in de meterkast wat het probleem oploste. Alleen in de meterkast zit geen stopcontact. De monteur vond dat verbazingwekkend. Ik had geen idee dat in veel huizen dat er blijkbaar wel in zit. Er loopt nu heel provisorisch een elektriciteitskabel over de grond naar het dichtstbijzijnde stopcontact in de muur. Je kunt er vrij eenvoudig over struikelen als je even niet uitkijkt. Er moet dus op termijn een stopcontact in de meterkast komen. Een handige klusser zou dat zelf kunnen doen maar wij zijn allesbehalve dat. Kortom we moeten op zoek naar iemand die dat voor ons kan doen. Zucht als het kabelbedrijf nou gewoon niet aan de frequenties had gezeten dan had ik nergens last van gehad. Naast de versterker zou de oplossing misschien ook een nieuwe ontvanger kunnen zijn. Alleen daar moet je dus als bestaande cliënt voor betalen. Ik vind dat heel krom. Je zou een bestaande klant juist moeten belonen. Hoe dan ook we moeten iets: in ieder geval  een extra  stopcontact. Geen idee hoeveel zo iets gaat kosten.
 
Ach en zo zie je maar weer: daar waar je bespaart moet je het weer aan iets anders uitgeven.

maandag 26 mei 2014

Puzzelen met vluchten en leningen samenvoegen

Gisterenavond gingen we samen achter de computer zitten om de tickets naar Griekenland te boeken. Eerder die week had ik al gekeken naar de mogelijkheden. Er waren een aantal redelijk geprijsde mogelijkheden maar dan moesten we wel overstappen in Duitsland. Dat is natuurlijk prima als we op die manier een paar honderd euro kunnen besparen. Dan maar niet een rechtstreekse vlucht. Ik had een aantal voorkeursvluchten uitgezocht zodat we deze makkelijk terug konden vinden en vervolgens boeken als we gezamenlijk een keuze hadden gemaakt. Gisteren zat ik dus goed voorbereid achter de computer in de veronderstelling dat we de tickets vrij snel konden boeken. Zucht en toen waren alle vluchten die ik had uitgezocht niet meer beschikbaar. We konden dus helemaal opnieuw beginnen en vooral puzzelen.

Tot onze grote schrik waren de prijzen ook een stuk duurder of was de route zo onlogisch dat je er een halve wereldreis achter de rug had bij aankomst. Ik vind het niet logisch om via Stockholm naar Athene te vliegen. Uiteindelijk keken we elkaar aan en hadden we nog één optie: we zouden meteen mijn eerste vakantiedag vliegen. Dat is niet ideaal want ik had liever in alle rust de tassen gepakt. We selecteerden dus als vertrekdatum die dag en tot onze grote verrassing bleken er vluchten beschikbaar te zijn en, niet onbelangrijk, dit waren ook nog eens de goedkoopste vluchten die we tot nu toe hadden gevonden.

Nadat we met de familie hadden afgestemd of die dag ook hen uitkwam, konden we dus boeken. We wilden eerst boeken via het reisbureau van Schiphol. Alleen toen we moesten afrekenen, kwam daar een administratiebijdrage bij van €60. Verbaasd keken we ernaar. Manlief stelde voor om te kijken of we deze bijdrage ook zouden moeten betalen als we rechtstreeks bij de vliegmaatschappij zouden boeken. We vonden de vluchten daar snel terug op de site en we gingen daar het boeking-proces in.  Uiteindelijk bespaarden we €22. Sommigen zullen misschien denken dat op zo’n groot bedrag dat niet zo veel meer is maar ik doe met dat geld liever zelf iets leuks. De tickets zijn dus geboekt. We gaan 3,5 week weg. Dat klinkt echt ontzettend lang… en dat is het ook wel een beetje. Gelukkig zijn de kosten verder beperkt want anders zouden we dit ons nooit hebben kunnen veroorloven.

Ook overweeg ik om de schuld op mijn creditcard samen te voegen met de persoonlijke lening. Ik kan dan mijn creditcard opzeggen. Door samen te voegen zou ik rente besparen (zo’n kleine 7-8%). Het heeft ook een psychologisch effect. De totaalschuld is dan overzichtelijk en deze zie ik dan langzaam dalen. Op deze schuld zou ik dan extra kunnen aflossen. Ik wil bij de bank nagaan wat de mogelijkheden zijn. Het staat op het lijstje om dit deze week te onderzoeken.

donderdag 22 mei 2014

Kindermenu's: fastfood of gezonder?

Ondanks dat we in bespaarmodus 2.0 zitten, besloten we zaterdag onszelf eens te verwennen met een terrasje vlakbij het strand. Het strandpaviljoen is ideaal want ze hebben er een speeltuintje bij met ook een hele oude bus waar de kinderen uren in kunnen spelen. Dus de ideale plek om als ouders relaxed van je drankje te kunnen genieten terwijl de kinderen zich helemaal kunnen uitleven.

We waren daar rond 16.30 uur. Voor sommige mensen is dat ook al het tijdstip waarop ze wat willen gaan eten, al dan niet omdat ze nog een aardig stukje naar huis moeten rijden. Wij zaten vlakbij het speeltuintje dus werden we omringd met ouders die hun kroost een “voedzame” maaltijd willen voorschotelen. Uit mijn ooghoek zag ik dat er een speciale kindermenukaart was. Nu heb ik naast mijn kookboeken-tic nog een rare tic: ik vind het namelijk leuk om menukaarten te bestuderen. Ieder heeft zo zijn afwijking ;-). Ik pakte dus een kinderkaart op om eens te zien wat al die hongerige kindjes voorgeschoteld zouden krijgen. Je raadt het al: het hele menu stond vol met varianten met friet, kroket, kipnuggets en een frikandel. Als variatie kwam er nog een bakje appelmoes bij. Om de hoek zit een friettent daar kun je dit ook allemaal krijgen. Je kunt daar zelfs ook heerlijk buiten zitten. En nog beter je bent daar rond €4 kwijt waarvoor je bij het restaurant minimaal €8 betaald. Nu gaat het mij niet eens zo om die €8. Als je als ouder daarvoor je kind echt een voedzame, wel gebalanceerde maaltijd voor kan schotelen dan is het dat bedrag misschien zelfs wel waard.

Wat is dus niet begrijp is waarom kinderen altijd van die standaardmaaltijden voorgeschoteld krijgen? Op de meeste kaarten kom je niet verder dan friet met een snack of een spaghetti met tomatensaus. Willen kinderen dan echt niets anders eten? Of willen restaurants zich niet verdiepen in welke andere alternatieven er zijn en kiezen ze voor de gemakkelijke uitweg? Ik zou het, als ik restauranthouder of kok zou zijn, juist een uitdaging vinden om een leuke kinderkaart te hebben.

Uiteraard bestaan er restaurants die wel wat anders voor kinderen op kaart hebben staan of er juist leuk op inspelen. Alleen zijn die minder makkelijk te vinden. Als ouder heb je natuurlijk ook nog een keuze. Je hoeft immers deze “fastfood” maaltijden niet aan je kind te geven. Niet staat je in de weg om iets van de reguliere menukaart te bestellen en te vragen of ze een aangepaste, lees kleinere, portie voor je kind willen maken. In het buitenland is dit niet ongebruikelijk. Of je kunt vragen om een extra bordje om vervolgens je kind mee te laten eten van je eigen maaltijd. Dit laatste deed mijn moeder en wij hebben dat in het verleden ook wel eens gedaan toen we sporadisch nog uit eten gingen. Er zijn dus voldoende alternatieven. Ik vind het zo zonde dat je je kind zo’n makkelijke, ondoordachte maaltijd voorschotelt terwijl je zelf wel heerlijk zit te eten. Leer en prikkel je kind om eten te leren ontdekken. Vaak lusten ze veel meer dan je denkt.

dinsdag 20 mei 2014

Bespaarmodus 2.0

Vorige week werd het groente- en fruitpakket niet door mijn lokale boer geleverd. Hij kon het niet bolwerken om een pakket samen te stellen naast alle dagelijkse werkzaamheden en de organisatie van een boerenmarkt. Eigenlijk kwam het mij wel goed uit. Er lag nog genoeg in de ijskast en er staat ook voldoende in de tuin om te oogsten. Afgelopen vrijdag liep ik eens kritisch alles na en schreef het op een papiertje. Dit werd de basis van het week-menu. Uiteindelijk moest ik nog maar een paar kleine dingetjes erbij kopen om deze week relatief goedkoop uit te komen. Aan het einde van de week heb ik dus én een lege groentelade én hebben we heerlijke verse groente uit de tuin gegeten.

Het doel is om de komende twee maanden zo low-budget mogelijk te gaan eten door kritisch te kijken wat er nog op voorraad is, de oogst uit de moestuin optimaal te benutten en dit als basis te gaan gebruiken voor week-menu’s. Ik wil zo min mogelijk verspillen. Aan het einde van de week wil ik dat de ijskast zo goed als leeg is. Het is een doel op zich met als voornaamste reden om zoveel mogelijk geld te (be)sparen. De kogel is namelijk door de kerk. Ik ga toch  op vakantie naar familie in Griekenland. Ik hoop dat de vakantie onze relatie goed doet. Ervaring leert dat manlief helemaal opbloeit als hij in zijn land terug is wat de relatie weer ten goede komt. Ik wil dus voor de vakantie wat zakgeld achter de hand hebben ondanks dat de kosten als we eenmaal daar zijn minimaal zijn. Het zakgeld zal voornamelijk worden gebruikt voor benzine en tol, hier en daar wat boodschappen en soms een terrasje. Het geld voor de tickets staat al gereserveerd op de spaarrekening.

Naast het (be)sparen op de dagelijkse boodschappen, wil ik binnenkort ook weer dingen op Marktplaats en Facebook te koop aanbieden. Ik heb nog een aantal dingen van dochterlief die ongebruikt stof staan te verzamelen op zolder. Zo heb ik nog een kampeerbedje, een wipstoeltje, een maxi-cosi en een driewieler. Dingen die we niet meer nodig hebben en die hopelijk wat opbrengen. Het zijn misschien niet de grootste bedragen maar  alles bij elkaar zou het een leuk bedrag voor de vakantie opleveren.

Het wordt dus beknibbelen. En daar heb ik op een of andere manier heel erg veel zin in. Ik hoop zelfs dat er geld overblijft na de vakantie zodat ik dat nog kan gebruiken voor een extra aflossing.

maandag 19 mei 2014

Verplicht nummer

Een teamuitje. Laat ik het erop houden dat het niet helemaal mijn ding is. Het voelt voor mij als een verplicht nummer waar je aan mee moet doen of je nu wilt of niet. Althans op mijn werk wordt het je aangerekend als je er niet bij aanwezig bent. Je moet dus een goede reden hebben om niet mee te hoeven gaan. Ik leg me er dus ieder jaar maar bij neer dat ik iets “leuks” met werk moet gaan doen. Het is niet anders.

Vorige week was het zover.  Halverwege de middag moest iedereen naar een locatie komen waar in een zaaltje achteraf we een spel moesten naspelen. Iedereen werd in teams verdeeld en aan de hand van wie de meeste vragen goed had werd uiteindelijk de winnaar bepaald. De vragen waren van het kaliber “domme weetjes” of “gokken op puur geluk”. Ik probeerde dus zo goed mogelijk het spel mee te spelen ondertussen verwonderd over wie in Godsnaam dit soort dingen weet.  Geen idee of de anderen dit nou echt leuk vonden. Volgens mij had iedereen zo iets van we doen maar mee. De dag werd afgesloten met een borrel en een etentje. Ook dat is een grappige groepsproces want uiteindelijk gaat iedereen toch zitten bij collega’s waar ze het goed mee kunnen vinden. So far dus het teamgevoel.

Ik heb de eerste de beste kans aangegrepen om naar huis te gaan. Ik liep dus heel behulpzaam met een collega mee die niet precies wist hoe ze op de plek moest komen waar ze door haar man werd opgehaald. Uiteindelijk was ik dus redelijk vroeg thuis.  Bij thuiskomst verzuchtte ik dus ook tegen manlief  “zo dat hebben we weer gehad”.  Ik was al blij dat we geen overnachting erbij hadden zoals tot een paar jaar geleden een paar keer werd georganiseerd.

Personeelsuitjes, afdelingsuitjes, teamuitjes of teambuilding. Hoe je het ook wilt noemen, ik vraag me vaak af of het niet volledig zijn doel voorbij schiet. Je doet met zijn allen wat om elkaar beter te leren kennen maar ik heb serieus mijn twijfels of het werkt. Uiteindelijk trekken mensen op zo’n dag toch vaak naar mensen toe die ze graag mogen. Het  uiteindelijke doel om als team meer naar elkaar toe te groeien schiet zijn doel voorbij. Ik denk namelijk niet dat je dit bewerkstelligt door te paintballen, te karten of  wat er dan ook wordt verzonnen door de organisatie.  Ik vraag me ook serieus af of mensen hier nu echt op zitten te wachten of het net als ik als een verplichting beschouwen. Ik vind dat moeilijk te peilen. Zelf laat ik me er ook niet over uit want dat wordt vooral als negatief beschouwd. 

“Verplichte” uitjes en ik het blijft een moeilijke combinatie . Wat mij betreft mag het afgeschaft worden. Alleen het is totally not done om zoiets hardop uit te spreken. Wat vindt jij van dit soort uitjes?
 

donderdag 15 mei 2014

Maar dat kan toch ook morgen?

Ken je dat? Je wilt nu toch echt op dieet want de kleding begint nu toch wel echt straks te zetten. Toch stel je het uit want volgende week heb je nog dit feestje of er ligt nog van alles in de ijskast dat op moet.  Je wilt weer gaan sporten want dat is beter voor de gezondheid en gewicht maar het is nu zo koud of je moet alleen etc. Je wilt minder tv kijken of achter de computer zitten maar je volgt nog een aantal series op tv of je moet nog echt even dat op de computer doen. Je verschuilt je constant achter een excuus om maar niet te doen want je had voorgenomen.

Zelf heb ik daar ook een handje van. Zo drijf ik manlief regelmatig tot wanhoop door telkens dingen  uit te stellen. Als ik dan eenmaal toch dat telefoontje heb gepleegd of dat administratieve klusje heb gedaan dan denk ik vaak “het was een klusje van niks waarom heb ik dat niet eerder gedaan”.  Nu zou je zeggen dat die gedachte al voldoende motivatie zou moeten zijn om het de volgende keer anders te doen maar blijkbaar heb ik een selectief geheugen want ik blijf het zelfde doen.

Zo baal ik ook vaak van mezelf dat ik ’s avonds voor de makkelijke weg kies en voor de tv ga hangen. Ik heb thuis genoeg te doen. Ook zijn er voldoende dingen waar ik een veel tevredener gevoel van krijg dan dat bankhangen. Soms geef ik mezelf een schop onder mijn kont  en dan kan ik het ineens zo zijn dat ik aan het einde van de avond met een heel tevreden gevoel naar bed.

Ook heb ik dit met de lunch op werk. Ik neem het gros van thuis mee maar het liefste zou ik niets meer kopen in de kantine op misschien een glasje melk na. Waarom kan ik me er dan niet altijd toe aanzetten om ’s avonds nog een lekkere salade of smoothie te maken? Ik bereid elke avond toch mijn eten vers voor dus en passant kan ik best een tomaatje of komkommer meer snijden zodat ik deze dan de volgende dag mee naar werk kan nemen. Toch doe ik het niet altijd.

Het komt erop neer dat ik dus regelmatig baal van mezelf. Ik baal dan soms ineens zo dat het een tijdje weer wel goed gaat om na een tijdje weer langzaam af te glijden in het oude patroon van uitstellen. Hebben jullie dat ook?

woensdag 14 mei 2014

Kookgek in de bocht: op date met Jamie

Vandaag was het dan zo ver: ik mocht op date met Jamie. Jamie in zijnde de beroemde kok Jamie. Ik vertrok ’s ochtend op tijd vanuit huis want ik wilde niet dat ik te laat zou zijn omdat ik erg vast zou komen te staan in de file. Zonder navigatiesysteem maar met een goede routebeschrijving reed ik zonder veel problemen zo naar het kantoor toe.  We werden netjes ontvangen en al wachtende kon ik me vergapen aan alle boeken die daar uit stonden gestald. Je wordt daar heel hebberig van als boekofiel. Na 10 minuutjes mochten we allemaal plaatsnemen in een vergaderruimte waar het lekkerste gebak stond uitgestald wachtend  op ons “foodies”. We moesten ons allemaal kort voorstellen al snel kwamen tot de zelfde conclusie we hebben allemaal een passie voor eten en een kookboekentik.

We hebben moeiteloos twee uur aan elkaar weten te kletsen aan de hand van vragen van de uitgever. Je zou je kunnen afvragen hoe vul je twee uur met praten over Jamie en dan zijn kookboek. Nou zet een aantal kookgekken in een zaal en je bent zo een paar uur verder. Along the way mochten we ook brainstormen hoe het boek beter op de markt gezet kon worden. Ook daar hadden we een paar leuke ideetjes voor. Ik zelf kwam ook met een leuk idee die ook driftig werd opgeschreven dus ik ben heel erg benieuwd of ze daar ook iets mee gaan doen.

Aan het eind van de sessie bedankte de uitgever ons. En toen kwam ze met een presentje waar ik helemaal stil van werd. We kregen drie prachtige kookboeken: Besparen met Jamie, Chez Rachel (Khoo) en Trendy taarten  van Linda Lomelino.  Ik had dat absoluut niet verwacht dus ik werd er licht verlegen onder maar ondertussen was ik ook ontzettend blij. Je kunt mij namelijk niet blijer maken dan met een kookboek. Dus mocht je nog een stoffig exemplaar hebben liggen en je wilt ervan af, ik houd me aanbevolen (grapje).

Ik kan bijna niet wachten totdat ik thuis kom om daarna heerlijk vanavond door de boeken te bladeren en inspiratie op te doen.  Ik vond het ook heel erg leuk om andere kookgekken te ontmoeten. Ik stapte helemaal vrolijk en vol energie mijn autootje weer in.  Voor mij is dit dus ook echt voor herhaling vatbaar. En het is nog leuker dat ik zo iets heb kunnen doen met mijn passie voor eten, hoe klein dan ook.

dinsdag 13 mei 2014

Op losse schroeven

Vorige week viel de blauwe envelop van de Belastingdienst op de mat. Nu heeft de blauwe envelop op mij niet zo’n afschrikwekkend effect want het bevat eigenlijk nooit verrassingen. Vaak bevatten de enveloppen een acceptgiro om motorrijtuigenbelasting te betalen. Daar is dus weinig spannends aan. In mei en juni kijk ik zelfs reikhalzend uit naar de befaamde blauwe envelop want dan weet ik dat ik binnen een paar dagen de IB-teruggave over het voorgaande jaar op mijn rekening krijg bijgeschreven. Vorige week was het zover: daar lag de envelop. Ik kreeg een leuk bedrag terug. Het was dus nu een kwestie van bijhouden wanneer het bedrag op mijn rekening werd bijgeschreven. Elke dag logde ik in bij de bank om te kijken of het bedrag al was overgemaakt. Gisteren was het zover. Even voelde ik me zo rijk. Er flitste van alles door mijn hoofd wat ik met het bedrag kon doen. Alleen ik heb het op een paar euro na allemaal overgemaakt naar mijn spaarrekening. Daar staat het veilig in afwachting op de vakantie.

Het voelt toch dubbel. Ik had graag het geld meteen overgemaakt om creditcard 2 af te lossen. Met dat bedrag had ik de kaart grotendeels kunnen aflossen en was het nog maar een kwestie van een aantal maanden geweest voordat ik van dat ding verlost was. Nu staat het geld dus maar te staan op de spaarrekening in afwachting van.

De vakantie staat namelijk een beetje op losse schroeven. Manlief wil namelijk na de vakantie een tijd in Griekenland blijven om te denken over hoe wij nu verder gaan en om zijn bedrijfje verder uit te laten groeien. Dat zou betekenen dat ik alleen met dochterlief terug zou gaan. Het nieuws kwam als donderslag bij heldere hemel bij mij binnen. Ik weet al lang dat manlief in Nederland zijn draai niet kan vinden maar ik was in de veronderstelling dat hij hier zijn bedrijf zou opbouwen en vervolgens dat we al dan niet gezamenlijk naar het buitenland zouden vertrekken. Zijn mededeling kwam dus als een klap in mijn gezicht. We hebben er veel over gesproken maar heel ver kwamen we niet. We bleven in cirkels praten. We zijn nu van plan om met een derde te gaan praten. Iemand die ons kan helpen om hier goed uit te komen.

Het bedrag dat nu dus op mijn spaarrekening staat geparkeerd, blijft er voorlopig staan. Wellicht heb ik dat geld binnenkort heel hard nodig voor andere dingen zoals de opvang van dochterlief. Financieel zou extra opvang voor haar namelijk een krater in mijn budget en aflosplannen slaan. Het is allemaal wel te doen omdat er ook weer geld beschikbaar komt die ik niet aan hem hoef te besteden maar desondanks zal alles wel een stukje minder moeten worden.

Kortom het zijn onzekere en moeilijke tijden. Ik hoop er met praten toch eruit zien te komen. Ondertussen heb ik een stuk minder zin in om morgen nog naar de review van het boek van Jamie te gaan en ik moet al helemaal niet meer denken aan het personeelsuitje die ik ook nog deze week heb. Ik wil terug kruipen in mijn veilige coconnetje.

maandag 12 mei 2014

Ontroerd

Dinsdag haalde ik dochterlief van de opvang op. Onderweg naar huis in de auto vroeg ik wat ze op school had gedaan. Vrolijk vertelde ze me vanaf de achterbank dat ze een roze hartje had gemaakt. Ze had roze gekozen want dat was immers mijn lievelingskleur in haar beleving. Er kwam een glimlach op mijn gezicht. Blijkbaar waren ze op school al druk bezig met de voorbereidingen voor moederdag. Het was ook schattig dat ze in al haar onschuld al verklapte wat de verrassing zou zijn.

Vrijdag kwam ze thuis met een grote zelfgemaakte envelop waar met grote letters “voor mama” opstond. Daar in haar kleine handjes hield ze dus vast waar ze zo hard die week aan had gewerkt. Terug naar huis vertelde ze dat ze heel graag die hartesnoepjes wilde proeven. Ik had dus een vaag vermoeden dat ik dus een klein zakje snoep zou krijgen. Thuis heb ik haar verteld dat het echt niet de bedoeling was dat de envelop nu al gehoopt zou worden omdat het een verrassing voor Moederdag was. Samen legden we de envelop in de kast. Ze keek nog even of het er echt goed ligt en ogenschijnlijk leek ze het te zijn vergeten.

Zaterdag gingen we naar het tuincentrum. We gingen daar niet naar toe om plantjes te kopen maar om in het restaurant in de speeltuin te spelen. Nu organiseert het tuincentrum op zaterdagen ook vaak knutsel-workshops voor de ouders. De ruimte ligt precies naast het restaurant. Dochterlief zag andere kinderen daar dus verwoed knutselen dus zij wilde dat ook wel. Ze mocht aan een grote tafel zitten en ze kreeg een wit schilderijtje voor zich. Ik werd weggestuurd want het moest een “verrassing” blijven. Ik zat dus met een stapel tijdschriften en een kopje thee in het restaurant terwijl dochterlief zich uitleefde met knoopjes, lijm, glitters en plak. Na een half uurtje was ze nog niet terug dus toen ben ik toch gaan kijken. Heel aandachtig legde ze heel voorzichtig knoopjes op de afdruk van haar hand. Eerlijk gezegd, het zag er heel mooi uit. Niet veel later was ze dan klaar en mocht het schilderijtje mee naar huis. Het heeft inmiddels een mooi plekje in de huiskamer gekregen. Op zaterdag had ik dus mijn eerste cadeautje al gehad. Aan het einde van de middag maakte ze ook nog een mooie tekening die bij het knutselwerkje van school werd gelegd. Ze was er dus duidelijk heel erg mee bezig.

Zondagochtend waren haar eerste woorden dan “Fijne Moederdag mama” (smelt). Ze vertelde meteen dat ze ook een liedje voor me wilde zingen maar dat zou pas later komen. Eenmaal beneden werd de zelfgemaakte envelop inclusief knutselwerk meteen gegeven. Er zat een heel lief gedichtje bij en in de envelop zat een groot hart die gevuld was met (jawel) hartesnoepjes). Het zag er ontzettend leuk uit. Het gedichtje was ook meteen het liedje dus na het ontbijt werd deze in volle borst gezongen. Ook kreeg ik nog een boek met 101 vragen voor mama. Ik kan in het boek antwoorden op de vragen opschrijven zodat ze dit later kan nalezen. Het is dus vooral erg leuk voor later. ’s Avonds in bed zong dochterlief nog zelfverzonnen liedjes. Licht ontroerd wenste ik haar een goede nacht en bedankte haar voor de fijne dag.

Elke moederdag is speciaal maar deze was extra speciaal door de mooie zelfgemaakte cadeautjes maar ook omdat het ontroerend was om te zien hoe dochterlief zo haar best deed.  

vrijdag 9 mei 2014

Ik houd van de Kringloop

Gisteren had ik een dagje vrij genomen. De school zocht ouders om te rijden omdat de kinderen op stap gingen. Ik had me hiervoor ingeschreven omdat ik het erg leuk vind om zo een beetje gevoel te krijgen wat dochterlief op school doet. Dus ik kreeg naast dochterlief nog een klein meisje onder mijn hoede voor de ochtend. De dames hadden de grootste lol samen op de achterbank. Het uitje was ook geslaagd. De kinderen deden een speurtocht door een park en daarna moesten ze in een kasteel op zoek naar cijfers zodat ze de schatkist konden openmaken. Leuk om te zien dat school dat dit soort dingen voor de kinderen organiseert.

In de middag had in afgesproken met een vriendin om te lunchen. Ze is inmiddels 20 weken zwanger. Na jaren van proberen en een medisch traject werd ze ineens spontaan zwanger. Het was dus heel fijn om haar stralend gelukkig zwanger te zien zijn en uren te praten over zwanger-zijn, babies en kinderen. Het was ook leuk om te zien hoe ze veranderd is. Er is een bepaalde rust over haar heen gekomen. Deels zal dit te maken hebben met dat ze sinds een paar maanden voor zichzelf werkt en de dag naar eigen inzicht kan indelen.  Vroeger was het altijd een carriere-tijger. Haar carriere heeft ze nu naar de achtergrond geschoven nu ze zwanger is en ik verwacht dat dit ook zo zal blijven als de baby er eenmaal is.

Aan het einde van de middag had ik nog een uurtje over voor mezelf voordat ik dochterlief van de opvang kon ophalen. Dochterlief vindt het daar namelijk zo leuk dat ze iedere keer me boos aankijkt als ik haar een keer eerder wil ophalen. Ik besloot dus om naar de Kringloopwinkel te gaan want daar kwam ik onderweg naar huis toch langs. Ik wilde gewoon even snuffelen. Uiteraard blijft het meestal niet bij snuffelen dus ik stopte een paar dingetjes in mijn mandje. Het waren alleen dingen die ik wel nodig had zoals de spiksplinternieuwe garde die er lag. De oude garde viel uit pure ellende uit elkaar na tig jaar trouwe dienst bij eerst mijn oudtante en nadien bij mij. Ook nam ik een paar gebaksbordjes mee nadat ik er onlangs een aantal had laten snuffelen. En er lagen een aantal emaille kommetjes. De kommetjes vindt ik niet alleen erg leuk, ik gebruik ze ook voor van alles: van het kloppen van een eitje, tot een kleine salade of om voor het ontbijt yoghurt in te doen. Ik was 4,30 voor dit alles kwijt.

Ik ging ook maar eens snuffelen bij de kleren. Nu zijn kleren kopen en ik geen goede combi. Ik vind het moeilijk om leuke, passende kleding te vinden voor een schappelijke prijs. Ik ging dus door de kleding op de rekken met de verwachting dat ik niks zou vinden. Ik had al een aantal rekken gehad totdat ik bij het laatste rek kwam. Daar hingen ontzettend veel kleren en ook nog eens een aantal dingen in mijn maat. Ook hing er een hele mooie zomerjas, iets wat ik heel hard nodig had. Alleen de jas kostte meer dan dat ik aan geld in mijn portomonnee had. In eerste instantie liet ik de jas dus hangen maar het liet mij niet los. Voor nog geen 8,50 zou ik een prachtige jas kunnen hebben. Dus ik paste hem. Hij zat als gegoten. Tja en toen kwam dus het probleem van niet genoeg geld bij me hebben. Bij de Kringloop hangen ze geen dingen apart. Het was vlak voor sluitingstijd dus ik heb de jas ergens onopvallend in een hoekje gehangen. De kans was dan groot dat niemand anders het vlak voor sluitingstijd nog zou zien en kopen. Vandaag ben ik terug gegaan. Ik was vlak voor openingstijd naar de winkel. Toen ik eenmaal naar binnen kon ben ik rechtstreeks naar het rek gelopen waar ik de jas had "verstopt". Het hing er nog. Ook hing er nog een mooie oilijfgroene linnen broek voor 3,50. Ik ging ermee het pashokje in en ook deze paste perfect. Uiteindelijk liep ik dus naar buiten met een jas en een broek voor nog geen 12. Ik was (ben) dolblij. Ik ga toch maar een keer vaker snuffelen tussen de kleren. Er hing best veel leuks tussen alleen vaak net niet in mijn maat. Alleen dat is het leuke aan kringlopen, dat kan per dag veranderen.

Hebben jullie ook wel eens iets op deze manier gevonden?

woensdag 7 mei 2014

Update maag en Date met Jamie

Vanochtend had ik dan eindelijk een afspraak met de huisarts om mijn (maag)klachten te bespreken. Mijn eigen huisarts is op vakantie dus ik kreeg zijn vervanger, zijnde een huisarts in opleiding. Ik kom eigenlijk best graag bij haar want ze neemt uitgebreid de tijd voor je en legt ook goed uit. Kortom als patiënt voel je je gehoord en serieus genomen. Het enige nadeel is dat bij haar alles flink uitloopt. Een half uur later dan gepland, zat ik dan eindelijk binnen. Ik deed mijn verhaal en ik werd vervolgens uitgebreid onderzocht. Haar diagnose was dat ik een maag(vlies)ontsteking heb waardoor ik nog steeds lichte pijn in de maagstreek heb. Ze keek ook naar de medicijnen die ik voorgeschreven had gekregen via de doktersassistente. De dosis vond ze veel te laag dus ik kreeg een nieuw recept. Ook kreeg ik advies mee dat ik moet afvallen. Het is niet dat ik dik ben maar ik moet wel een kleine 8 kilo kwijt. Kortom op een of andere manier wil ik die kilo’s toch kwijt. Ook moet ik oppassen met wat ik de komende weken eet: dus geen koffie, thee, sinaasappelsap, pittig eten. Alle producten die enigszins een negatief en bijtend effect op de maag kunnen hebben door te heet, te zuur of cafeïne moet ik vermijden. Ik moet dus cold-turkey de koffie laten staan. Dat wordt nog een hele kluif want als ik in de ochtend geen koffie drink dan heb ik de rest van de dag het gevoel dat ik slaapwandel. Op zich weet ik wel dat ik het kan want tijdens mijn zwangerschap heb ik geen koffie of thee gedronken want ik werd dan al misselijk van de geur. Ook smoothies met sinaasappelsap kan ik even vergeten. Jammer want die maak ik erg graag als ik thuis ben. Gelukkig vind ik het een uitdaging om dan op zoek te gaan naar lekkere alternatieven. Over twee weken moet ik terug naar de huisarts om te bepalen of het nu beter gaat. Zo niet dan moet ik misschien een paar onderzoeken ondergaan. Laten we hopen dat dit niet nodig is en dat ik door een paar weken medicijnen te slikken ik snel van de klachten af ben.

En dan heb ik ook iets leuks te melden. Althans ik vind het leuk en het is echt iets voor mij. Op mijn verjaardag kreeg ik het nieuwe bakboek van Rudolph van Veen. In het boek zat een folder waar de uitgever mensen zocht voor een testpanel. Je kon je via Facebook aanmelden. Nu wil ik, eenmaal schuldenvrij, me meer gaan verdiepen in eten. Ik zou heel graag workshops willen gaan volgen om basis kooktechnieken beter te leren maar ook op het gebied van patisserie of beter gezegd wat dan ook als het maar met koken te maken heeft. Ondertussen verlekker ik me aan mijn verzameling kookboeken. Daar waar iemand anders een boek of tijdschrift pakt of iets op de computer opzoekt, blader ik met veel plezier door mijn kookboeken om inspiratie op te doen of gewoon om te lezen.  Ik heb dus een lichte kookboekentik.

Maar goed terugkomend op het testpanel. Sinds kort zit ik op Facebook om de berichten van de school van dochterlief te kunnen volgen. Het leek me dus wel wat om mee te doen aan een testpanel voor kookboeken dus ik meldde me enthousiast aan. Via Facebook heb ik inmiddels een paar keer mijn mening mogen geven over de cover van een bepaald boek. Ook zag ik dat erin het verleden panelleden werden uitgenodigd op kantoor om mee te praten over een nog te publiceren kookboek of over foodtrends. Ook wordt wel eens een kookworkshop georganiseerd met de schrijver van een kookboek. Dus helemaal mijn ding. Onlangs zochten ze panelleden om mee te praten over het nieuwste (nog te publiceren) boek van Jamie Oliver. Ik meldde me enthousiast. Gisteren kreeg ik te horen dat ik uitgenodigd ben. Ik mag volgende week de hele ochtend over een kookboek praten. Iets wat ik leuk vind. Ik kijk er heel erg naar uit. Nadien krijg ik een goodie-bag mee. Dat is ook leuk maar ik was ook zonder dat in het vooruitzicht te stellen gekomen want ik vind het al leuk om zo iets een keer mee te maken. Nu maar hopen dat het ook echt leuk is… maar ach dat zal vast wel.

dinsdag 6 mei 2014

Lief en leed

Er zijn nog maar weinig reality programma’s waar ik naar kijk. Toen Big Brother op tv kwam, was ik in eerste instantie ook sceptisch. Ik begreep niet dat mensen zich vrijwillig met totaal vreemden in een huis lieten opsluiten weg van hun geliefden. Alleen leek het op een gegeven moment alsof ik nog de enige in Nederland was die er niet naar keek want de gesprekken bij de koffieautomaat leken nergens anders meer over te gaan.  Uiteindelijk ging ik dus overstag en keek ik iedere dag trouw naar de belevenissen van de bewoners in het huis. Toentertijd was het baanbrekende tv. Nu lijkt het alsof er bijna niets anders meer op tv is dan reality. Toch kijk ik wel graag naar een paar reality programma’s waaronder Mijn Vrouw Jouw Vrouw.

Vorige week was de laatste aflevering ervan nadat ik me een aantal weken weer hebben mogen verkneukelen, verbazen en lachen over hoe het bij een ander toegaat. De conclusie is toch vaak dat iedereen uiteindelijk wel blij is met het reilen en zeilen in hun eigen relatie en niet zou willen ruilen met een ander. Samen vindt je toch een bepaald mechanisme wat werkt binnen jouw relatie. Bij de een gaat alles in onderling overleg en bij de ander zie je dat één partner meer de huishoudelijke taken op zich neemt dan de ander. Is er zo iets als een juiste balans? Naar mijn mening is er een balans als beide partijen gelukkig met de situatie zijn. Een buitenstaander kan daar heel anders over denken maar die hoeft niet in die situatie te leven. Zoals ik vaak zeg ieder zijn eigen ding zolang je maar gelukkig bent 

Bovenstaande klinkt allemaal heel leuk en aardig maar ook ik ben niet heilig. Laten we het erop houden dat bij mij thuis er meer een typische man/ vrouw verhouding is. Beiden varen we er wel bij. Ik ben een zorgzaam type die het heerlijk vindt om thuis te lopen rommelen en het gezellig te maken. Manlief heeft daar veel minder talent voor. Hij is meer een denker dan een doener. Hij zoekt dus dingen uit. Ik heb daar weer minder geduld voor. Wel neemt hij een deel van de zorgtaken op zich voor dochterlief. Zo was hij de eerste 4 jaar van haar leventje thuis om voor haar te zorgen terwijl ik aan het werk was. Nu doet hij dat nog twee dagen in de week. De balans in de zorgtaken ligt dus meer bij mij en hij doet hier en daar ook wat. Er zijn mensen die daar kritiek op hebben. Zij vinden dat de taken meer gelijkwaardig verdeeld moeten worden. Alleen dat werkt niet voor ons. Dat heeft dan weer deels met onze karakters te maken. Ik wil graag dat alles op een bepaalde manier gebeurt en kan het moeilijk los laten. Ik doe het dus liever zelf. Uiteraard grom ik ook wel eens ergens over. Maar hoort dat ook niet in iedere relatie? Als het erop aankomt, zijn wij blij met de manier waarop de taken zijn verdeeld. Ach en is dat niet het allerbelangrijkst?

Kritiek heeft natuurlijk twee kanten. Ik verbaas me omgekeerd weer over de thuissituaties bij vrienden, kennissen en collega’s. Zo verbaas ik me erover dat een man elke dag de lunch (incl. geschild appeltje) voor zijn vrouw maakt, alles in het huishouden doet en stad en land afreist om haar ergens naar toe te brengen. Ik verbaas me erover dat een vrouw uit haar slof schiet omdat haar man die alle klussen in huis doet niet de rommel achter zich opruimt nadat hij de hele dag in een kruipruimte heeft gezeten terwijl zij twee dagen met de kinderen weg is geweest. Ik verbaas me erover dat een man zo kan aanschuiven aan tafel om te eten als hij thuiskomt en dat de kinderen dan ook al gewassen met haartjes strak in de scheiding op de bank op vader zitten te wachten. Ik begrijp niet dat een man ’s avond naar een station wordt gestuurd om een treinkaartje te kopen terwijl je daar zelf ’s ochtend toch naar toe moet. Ik begrijp niet dat je (Engelse) man eerst een paar biertjes in de pub moet drinken voordat hij naar huis gaat. Ach en zo kan ik wel doorgaan en zo zal iedereen wel dingen hebben waar ze zich bij anderen over verbazen. Bottomline blijft: ogenschijnlijk lijken zij allemaal gelukkig met de thuissituatie. In the end, that is all what counts.

Toch heeft het mij ook tijd gekost om gelukkig te zijn met de manier waarop wij het hebben georganiseerd. Ik kon me blind staren op de manier waarop het volgens sommige standaarden hoort te zijn van evenredige verdeling of hoe anderen het thuis hadden georganiseerd. Alleen wat is evenredig en hoe meet je dat? Het heeft in het verleden de nodige spanningen en discussies veroorzaakt in onze relatie. Die spanningen waren niet alleen het resultaat van hoe de dingen in ons huis zijn geregeld. Het was een combi van veel factoren, zoals eigenlijk altijd het geval is. Zo’n 7 jaar geleden hebben manlief en ik tot 2x toe een pauze in onze relatie ingelast. Die pauze hield eigenlijk in dat we uit elkaar waren. Alleen ondanks alle dating-pogingen van voornamelijk mijn kant, konden we alleen maar tot de conclusie komen dat we elkaar op een of andere manier toch heel erg nodig hebben in ons leven. Manlief en ik bleven elkaar tijdens onze relatie-pauzes voor alles en nog wat bellen.

Vraag je aan manlief en mij wat vinden jullie nu zo leuk aan elkaar, dan moeten we misschien zelf nog wel eens heel hard nadenken. Na al die jaren gaat de glans van de relatie er wat af (bij ons dan) maar wordt dat vervangen door iets veel mooiers. Je accepteert elkaar om wie je bent, je accepteert elkaars minpunten en je kunt volledig jezelf bij elkaar zijn. Dat is het mooie van een lange relatie: je kent elkaar door en door en je weet van je van elkaar kan verwachten. Dat geeft houvast en veiligheid ondanks dat je elkaar soms wel achter het behang wil plakken.

Dat is ook het mooie van het programma. Je ziet vaak dat de stellen elkaar weer meer waarderen en dat ze over het algemeen best tevreden zijn met hun relatie. Ach en is dat ook niet het mooie van een relatie… uiteindelijk vind je elkaar toch lief ondanks alles.

maandag 5 mei 2014

Au!!!

Vorige week donderdag stond ik te douchen voordat ik naar bed ging. Ineens leek het of mijn hele borst ter hoogte van mijn borstbeen in elkaar verkrampte. Ik klapte bijna dubbel van de pijn onder de douche. Met veel moeite heb ik me afgedroogd. Het enige wat ik nog wilde, was in bed liggen in de volle overtuiging dat het dan wel snel over zou gaan. Het werd alleen maar erger. Manlief kwam snel naar boven nadat ik hem had geroepen. Hij dacht wat te hebben gehoord maar was in de veronderstelling dat ik tegen dochterlief aan het praten was. Hij voelde zich dus licht rot dat hij niet had gehoord dat er iets mis was.

Nu heb ik dit in 2010 eerder gehad. Ik werd toen midden in de nacht wakker van een verkrampte pijn rond de borstkas met uitstralingen naar mijn arm. Manlief heeft toen meteen de spoedarts gebeld. Hij stond binnen een kwartier voor de deur met een ambulancemedewerker. Achteraf viel het toen mee. De arts drukte op mijn maag, ik klapte nog eens extra dubbel van de pijn en ik bleek een maagontsteking te hebben. Alles lekker er nu weer op te duiden dat ik een maagontsteking had. Dus ik wilde niet dat er gebeld werd want wie moest er dan voor dochterlief zorgen als ik met manlief naar de huisartsenpost moest. Ik nam dus eigenwijs twee paracetamols. Hierdoor verzachtte de pijn en ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Manlief is vervolgens een groot deel van de nacht opgebleven want hij was heel erg ongerust. Blijkbaar heb ik heel onrustig liggen slapen als ik hem moet geloven.

De volgende dag ging het eigenlijk wel weer. Ik ging met dochterlief naar de logopedie en ’s middags gingen we boodschappen doen. Het verschil was alleen dat manlief deze keer mee ging omdat hij blijkbaar toch de boel niet helemaal vertrouwde. Toch nam naarmate de dag vorderde het onaangename gevoel in mijn maag toe. Het lijkt net alsof er iemand heel hard in mijn maag heeft gestompt.

Op zaterdag zijn we toch naar de Efteling gegaan. Het was de naamdag van dochterlief en dan doen we altijd iets leuks. Ik kon met de airmiles nog kaartjes krijgen dus we konden er dus goedkoop naar toe. Het ging op zich wel maar voor de zekerheid heb ik wel paracetamols weer in genomen. Alleen durfde ik bijna nergens in. Dus manlief heeft met dochterlief rondjes gedraaid en gezweefd. Dochterlief had de tijd van haar leven en daar ging het om.
 
Ook zondag ging het wel maar toch bleef dat gevoel van die vuist in je maag. Naarmate de dag vorderde werd dat gevoel ook erger. Vandaag heb ik dus de huisarts gebeld. Helaas was hij op vakantie dus kreeg ik zijn vervanger. Alles lijkt erop dat ik weer een maagontsteking heb. Ik krijg weer wat voorgeschreven en dan moet ik woensdag langs komen. Ik hoop dat het werkt. Ik hoop echter meer dat ik ga begrijpen wat dit veroorzaakt want dan kan ik het hopelijk in de toekomst voorkomen. Vooralsnog doen we dus maar rustig aan.

donderdag 1 mei 2014

Alles ecologisch en duurzaam - een paar tips

Ik heb al een langere tijd de wens om zo veel mogelijke bewust, duurzaam en biologisch te kopen. Nu is het niet altijd even makkelijk om aan deze drie eisen te voldoen. Biologisch en duurzaam is niet noodzakelijkerwijs heel veel duurder maar het is vaak toch wel iets prijziger dan producten die hier niet aan voldoen. Toch wil ik voor zover het haalbaar is wel zo veel mogelijk volgens dit principe leven.

In het begin maakte ik kleine stapjes. Het begon met kritischer te kijken naar mijn eten. Ik begon dit tijdens mijn zwangerschap noodgedwongen te doen op het moment dat er zwangerschapsdiabetes bij werd vastgesteld. Ik moest op de koolhydraten gaan letten. Ik schrok enorm wat er allemaal in op het oog hele normale en onschuldige producten zat. Voor mij was het enorme eye-opener. Ik vond het ook heel verwarrend want wat is nou wel of niet goed? Kortom ik ging informatie opzoeken op het internet en de verwarring sloeg alleen maar meer toe. Uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten dat een dieet bestaande uit pure producten en volgens de seizoenen het dichtste bij mijn wensen kwam. Door zo veel mogelijk alles zelf te maken, vermeed ik bijna automatisch alle toevoegingen die in eten worden gestopt. Via een lokaal biologisch marktje vond ik een boer die wekelijks biologische groente en fruittassen leverde. Ik heb mij meteen ingeschreven. Inmiddels nemen de tas ruim zo’n 3 jaar af naar doorgaans grote tevredenheid. Groot voordeel is dat bij hem kan aangeven als ik bepaalde producten echt niet wil en deze kan hij dan vervangen voor wat anders. Ook kan ik bij hem producten bij bestellen die dan mee worden geleverd bij de tas. Kortom ideaal. De tas is niet altijd toereikend dus ik vul deze wil aan door producten te kopen in de supermarkt. Ik koop dan niet perse biologisch maar ik kijk wel of het product in het seizoen past en het niet de halve wereld heeft hoeven af te reizen. Toch ga ik er ook niet te hysterisch mee om. Als ik in de winter zin heb ik een aubergineschotel dan maak ik dat gewoon. Ik vind namelijk wel dat je moet genieten en als die schotel je op dat moment blij maakt, moet je dat gewoon lekker eten. Qua eten zat het dus al wel een tijdje goed.

Wat knaagde waren alle verzorgingsproducten. Voor dochterlief kocht ik meestal wel biologische producten die vrij zijn van allerlei toevoegingen die hele enge dingen kunnen doen met je gezondheid. Alleen voor mezelf deed ik een halfslachtige poging. Als ik namelijk ergens een bekend merk voor een scherpe prijs bij de drogist of in de supermarkt zag staan dan kocht ik dit. Alleen ik was er helemaal niet meer tevreden mee en het voelde ook niet meer goed. Ik had al een paar keer kunnen proeven aan wat biologische producten met je huid en haren kunnen doen. Het voelde zo veel beter en schoner. Manlief kocht dus regelmatig een voorraadje producten als hij naar Duitsland ging voor controle voor zijn ogen. Alleen dat voorraadje is niet onuitputtelijk. Wij zijn grote fan van Lavera. We vinden eigenlijk alles er fijn aan. Voor dochterlief gebruik ik voor haar tandjes liever Weleda nadat ik de tandenpasta van Lavera toch wel erg naar bubble-gum vond ruiken. Als we in Griekenland zijn kopen we graag Korres vooral ter bescherming tegen de zon. Zo hebben we dus inmiddels onze favoriete merken. Alleen ik vond het allemaal zo duur om in de winkel te kopen. Ook op de verschillende websites die mij door een aantal van jullie werd aanbevolen, vond ik het nog steeds een beetje prijzig. En toen vertelde manlief ineens dat hij een site had gevonden waar de prijzen ontzettend meevielen. Het is een Duitse site waar je producten kunt bestellen die vervolgens voor heel weinig thuis worden geleverd. We hebben het nu 1x geprobeerd en wij zijn heel enthousiast. Het is niet duur, de producten werden heel netjes afgeleverd, er zaten een paar informatieve foldertjes bij en we hadden zelfs een paar samples. Kortom wij bestellen daar weer. Voor de liefhebber: kijk eens op apo-rot.nl. Het is wel in het Duits maar je komt er vast wel uit.

Ook gebruiken wij al zo’n 7 jaar vitamines van Solgar. Wederom in Nederland ontzettend duur voor een klein potje. Wij bestellen deze in de Verenigde Staten bij betterlife.com. In het begin was het een ontzettende knullige website die er niet uit zag maar deed wat het moest doen: aanbieden, verkopen, afrekenen en verzenden. Meer hoeft het ook niet te doen in principe. Inmiddels is het een mooie site geworden. We hebben nog nooit invoerkosten hoeven te betalen. Dus daardoor werd het interessant om te bestellen. Eén keer hebben we gehad dat de bestelling maar niet kwam. Nadat we contact met het bedrijf opnamen, stuurden ze het geheel gratis nog een keer op. Binnen een week kregen we toen twee pakjes. We hebben toen aangeboden om voor het gratis pakje te betalen maar dat wilden ze niet. Ze vonden het vervelend dat we zo lang (een maand) hadden moeten wachten. Kortom wij zijn tevreden klanten.

Mijn volgende stap is om duurzame, ecologische en eerlijke kleding te kopen. Alleen is dat nu nog een stap te ver. Ik heb nog genoeg kleding en daar red ik het wel mee. Wel zie je langzaam maar zeker dat de kleding oud wordt. Ik herstel de kleding waar mogelijk en als het echt niet meer te redden is dan gooi ik het weg. Toch zal ik ooit voor mezelf weer kleding moeten gaan kopen. Ik wil dan het liefste dus dat het eerlijke kleding is. Het draagt toch een stuk fijner als ik weet dat het onder goede omstandigheden is gefabriceerd. Ik maak wel een uitzondering voor tweedehands kleding. Voor dochterlief ruil ik graag kleding. Ik vind het een mooi idee dat kleding een aantal rondes mee gaat en dat ik iemand anders weer blij kan maken met haar te kleine kleertjes.
 
Overigens wil ik met dit blogje niet zeggen dat iedereen zo moet leven. Ik vind het een mooi streven. Helemaal haalbaar is het financieel voor mij ook niet maar ik probeer te doen wat ik kan. Voor leuke adresjes en tips kijk ik vaak op een van mijn favoriete blogs degroenemeisjes.nl. Dus ben je er wel in geïnteresseerd dan vind je daar veel goede tips buiten het feit om dat het ook een leuk  en positief blog is om te lezen.