Pagina's

vrijdag 31 oktober 2014

Kleine beetjes lossen veel af

Je zou ondanks alles bijna vergeten dat ik ook nog schulden heb. Het rare is dat ik de schulden de laatste weken een beetje los heb gelaten. Ik los af, elke maand gaat het saldo naar beneden en ooit komt er een einde aan. Ik zou meer kunnen gaan doen door naar ruimte in mijn budget te gaan zoeken maar ik word niet heel erg blij van budgetteren. Ik zie het meer als een noodzakelijk kwaad om overzicht te blijven houden. Dus om druk naar ruimte te gaan zoeken in mijn budget, lijkt me nu niet zo'n goed plan. Het zou alleen maar meer stress geven. Kortom niet doen dus.


Toch probeer ik wel extra af te lossen. Een aantal weken heb ik een aantal boeken en dvd op bol.com gezet. Sindsdien heb ik voor ongeveer €65 verkocht. Gisteren maakte ik de grote klapper door alle seizoenen van The Soprano's te verkopen voor€75. Ook daar gaan bemiddelings- en verzendkosten vanaf maar dan houd ik nog een leuk bedrag over. Alle verkoopopbrengsten stort ik direct door naar mijn creditcard. En zo slinkt heel langzaam dat saldo. 

Ook heb ik een aantal dingen op Marktplaats te koop gezet [klik hier]. Geen idee wat ik fout doe maar het loopt voor geen meter. Ik heb alleen de dvd-box van The Bridge verkocht en that is it. Ik krijg wel biedingen binnen maar als ik dan akkoord ga dan haakt ik de verkoper af. Volgens mij is dat een beetje de teneur van Marktplaats: lukraak bieden en als het erop aankomt geen thuis geven. Sinds gisteren probeer ik ook musicalkaartjes te verkopen die mijn moeder via een lotterij heeft gewonnen. Beiden hebben wij een bloedhekel aan musicals dus ik mocht de kaartje verkopen en de opbrengst houden. Je zult het niet geloven maar drie potentiele kopers hebben het al laten af weten. Ongelofelijk, vind ik dat. En ik vraag nog niet eens de prijs van één kaartje in de reguliere verkoop.

Maar toch ik heb inmiddels al wel zo'n kleine €70 afgelost dankzij mijn verkopen. En dat is best leuk. Dus nu wil ik meevallers gaan gebruiken voor extra aflossingen. Het zijn misschien geen grote bedragen maar het brengt me toch weer ietsje dichter bij een schuldenvrij bestaan. 

donderdag 30 oktober 2014

Medisch rondje

Deze week begon met een medisch rondje. Maandag belde ik voor de bloeduitslag. Mijn vitamine D waarden waren te laag. Volgende week moet iik terug naar de huisarts en dan zal ik waarschijnlijk wel preparaten voorgeschreven krijgen. Het verklaart deels ook waarom ik iedere keer zo moe ben. Dus hopelijk voel ik me binnenkort iets fitter.

Dinsdag mocht ik naar de maag-lever-darm arts. Ik was zo nerveus dat ik de afdeling pas na 3x vragen kon vinden. Eenmaal aangekomen, kon ik snel naar binnen en mijn verhaal doen. De arts luisterde het aan, vond dat de huisarts me te lang heeft laten doormodderen en wil nu via een endoscopisch onderzoek naar mijn maag en slokdarm kijken. Alleen dat betekent dus een slangetje door mijn keel. De gedachte alleen en ik word spontaan al niet goed. Je mag me helemaal lek prikken en ik ben voor de rest ook niet flauw uitgevallen maar de gedachte dat er iets door mijn keel moet, daar krijg ik het spontaan benauwd van. De arts zag die angst gelukkig meteen in mijn ogen en ik krijg dus straks een roesje. Ook daar ben ik geen fan van maar ik denk dat anders het onderzoek onuitvoerbaar bij mij is. Dus eind november mag ik hiervoor terugkomen. Manlief heeft het vage vermoeden dat ze niks vinden en dat mijn klachten stressgerelateerd zijn. De arts vermoedt dat er iets functioneel niet helemaal juist werkt. We zullen zien wie gelijk heeft.  

Gisteren (woensdag) had ik ook mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Dat was een hele stap voor mij om te maken want ik heb een soort antipathie tegen psychologen. Toch realiseerde ik me dat als ik deze stap niet zou nemen dat ik waarschijnlijk in het zelfde rondje zou blijven draaien en herstel nog langer gaat duren dan ik zou willen. Dus daar zat ik dan. We hebben een uur gepraat, of beter ik heb gepraat en zij vroeg af en toe iets. En dat ging soms best al diep. Toch had ik een goed gevoel bij haar. Ze komt heel rustig over en ze luisterde ook echt (ok krijgt ze dan ook wel voor betaald, maar toch). Ze beaamde dat ik een burn-out heb. Zij noemde het alleen licht depressief gecombineerd met angstaanvallen. Dat klonk best heftig maar ik zal het er toch mee moeten doen. Elke twee weken heb ik een gesprek met haar en ik krijg een aantal ontspanningsoefeningen. Ook gaf ze aan dat ik de komende 6 weken niets met werk te maken mag hebben. Ze wilde dat, indien gewenst, ook uitleggen aan de arbo-arts.

Eenmaal thuis heb ik mijn werk meteen laten weten dat ik voorlopig niet terug kom op werk. Mijn manager mailde kort terug met dank je voor de update en het telefoonnummer van de arbo-arts waar ik om had gevraagd. Daarna heeft hij, denk ik, de collega's laten weten dat ik voorlopig niet meer terug kom want ik kreeg niet snel daarna een mailtje van een collega die me sterkte wenste. Van de rest heb ik niets gehoord maar dat verwachtte ik ook eigenlijk niet. Dus nu zit ik dus officieel thuis. En wat voelt dat onwezenlijk. Geloof dat ik er nog steeds niet helemaal aan wil. 

Mijn moeder reageerde ook heel lief. Ze drukte me meerdere keren op mijn hart dat ik nu eens echt aan mezelf moet denken. Ook bevestigde ze dat ze het niet zo heel vreemd vond dat ik nu thuis zit. Goh andere mensen zien blijkbaar meer dan jezelf wil zien. Maandag stuurde ze een prachtige bos bloemen om me op te vrolijken. Heel lief.

Het enige wat nu rest is de arbo-arts bellen. Daar zie ik enorm tegen op. Toch staat het vandaag wel op mijn lijstje om te doen. Ik kan het maar gedaan hebben want anders blijft het zo zeuren op de achtergrond. Ik ben blij dat de psycholoog er tussen wil gaan zitten. Ik voel me daardoor ook weer gesteund. 

Ach ja en zo gaan de dingen dus hier. Ik ben blij dat ik vandaag even niks hoef. Ik heb overigens het gevoel dat ik het heel druk heb maar als het van een afstandje bekijkt, doe ik heel weinig. De rust moet ik dus nog vinden want ik heb nog steeds het idee dat ik heel veel moet. 

vrijdag 24 oktober 2014

Daar zit je dan thuis.......

Tja en daar zit je dan met je goede fatsoen thuis met de opdracht oM vooral aan jezelf te denken. Ik kan je vertellen dat is best moeilijk dat aan je zelf denken. Ik voel me namelijk een beetje verloren. Werk gaf toch structuur aan de dag en nu ligt ineens de dag helemaal open. Toch heb ik het in mijn ogen enorm druk gehad en werd ik meerdere malen weer eens keihard met mijn neus op de feiten gedrukt dat het helemaal niet goed gaat. Wat wil namelijk nou: ik voel me thuis heel wat. Thuis gaat het naar omstandigheden redelijk zolang niemand iets van me vraagt en alles mee zit. Loopt het niet helemaal goed dan kan ik nogal kortaf zijn. En dat is weer niet eerlijk naar mijn twee lieve huisgenoten.

Wa heb ik nu eigelijk gedaan deze week? Ik heb dochterlief naar school gebracht en opgehaald. Ik heb namelijk bedacht dat dit nog een beetje structuur aan de dag brengt. Dochterlief vindt het tot nu toe erg leuk dat ik op het schoolplein sta. De moeder van haar beste vriendinnetje kwam naar mij toe verbaasd om mij daar te zien. Ik heb het haar wel verteld. Ze werkt zelf ook full-time, soort van zelfde schuitje met dat verschil dat zij haar werk superleuk vindt. Ik mag haar graag en we hebben een bepaalde klik vanaf dag één dat onze kinderen samen naar school gaan. Ze bod spontaan aan dat als ik wilde (of even rust nodig had) dat dochterlief altijd bij haar thuis kon komen spelen. Dat is dan wel weer heel lief. 
Daarnaast heb ik een boek gelezen. Ik bedacht me dinsdag toen ik op de bank zat, dat ik wel een stuk wilde lezen. Dus pakte ik het boek  De Supermarktleugen en las ik binnen anderhalve dag het boek uit. De ideale combi voor mij want lezen en voedsel. Wil je meer weten over hoe wij voor de gek worden gehouden door winkels en levensmiddelenproducenten dan is dit echt een aanrader. Het is heel toegankelijk geschreven en opent tegelijk je ogen voor hoe ver de gek wij consumenten worden gehouden door allerlei labs en multinationals onder het mom het mag niet te veel geld kosten en moet lang houdbaar zijn. Ik kwam tot de conclusie dat veel eten geen echt eten is als je  niet meer zelf kookt. Heel nieuw was het allemaal niet maar toch heb ik weer wat geleerd over iets wat ik oprecht interessant vind.

Woensdag had dochterlief vrij. En toen kwam ik mezelf weer hard tegen. De koekjes bakken waren erg vermoeiend. Deels omdat ik niet helemaal mijn eigen gang kon gaan omdat dochterlief heel graag alles zelluf wil doen. En laat schoonmaken nu niet bovenaan mijn lijstje van prioriteiten staan. Dus de koekjes zaten in de oven en ik was bekaf.
Donderdag bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om samen met manlief boodschappen te gaan doen bij de groothandel. Het ging goed tot na de visafdeling, daarna zakte ik helemaal weg. Manlief schrok er zo van dat hij mij verplichtte om in het restaurant te gaan zitten en iets te drinken. Heel langzaam trok ik weer bij en konden we naar huis. Iets anders wilde ik ook absoluut niet.
Nu zou je denken, je weet inmiddels dat je niet te veel kan doen. Alleen vandaag moest dochterlief naar logopedie. Dat kan ik niet uitbesteden aan manlief want anders zou het een grote Babbelonische spraakverwarring daar worden. Ik moet dus mee omdat ik Nederlands als moedertaal heb en hij het met een zwaar accent spreekt en dat bevordert de uitspraak dus niet bij dochterlief. Daarna had ik bedacht dat we nog wel heel snel schoenen konden gaan kopen. Dochterlief loopt op een paar stoffen gympies die bij een plensbui doorweekt zijn. Deze week heb ik haar dus een paar sportschoenen aan gedaan maar deze bleken te klein te zijn. Om haar nu met natte voeten of kromme teentjes te laten lopen, is ook zo iets. Dus gingen we naar de plaatselijke schoenenwinkel. Ze heeft nu een paar prachtige zwarte enkellaarsjes. De trip naar de schoenenwinkel was te veel want eenmaal in de auto ben ik in huilen uitgebarsten.

Eigenlijk kan ik alleen maar concluderen dat ik mezelf ontzettend voorbij loop. Ik wil te veel en mijn energieboog is erg kort. Gelukkig laad ik thuis wel weer redelijk goed op. En dat is dus een troost op een rare manier. Het heeft me doen besluiten om hulp in te schakelen want ik denk niet dat ik er zelf uit ga komen. Het was een hele stap om dat toe te geven want ik doe graag dingen zelf. Alleen ik kan dit niet zelf. Dus vandaag heb ik een psycholoog gebeld. Manlief had haar telefoonnummer van zijn fysiotherapeut gekregen nadat hij een aantal keren met hem over mij had gesproken. Vanmiddag heb ik een afspraak gemaakt en volgende week woensdag kan ik meteen terecht. Ik vind het heel eng want ik ben niet zo'n prater. 

Volgende week wordt een bepalende week. Deze week heb ik me ziek gemeld met vage klachten als koorts. Ik klonk blijkbaar vrij slecht door de telefoon want een collega schrok van mij. Maandag neem ik contact op mijn manager en vertel ik hem dat het langer gaat duren voordat ik weer terug keer op werk. Ik twijfel nog om maandag ook meteen de arbo-arts te bellen. Misschien moet ik eerst het gesprek van woensdag afwachten. Dinsdag heb ik ook een afspraak bij de maag-lever-darm arts. Ik ga wel want gisteren had ik toch weer last van de maag maar ik denk dat mijn klachten meer stress-gerelateerd zijn dan iets anders. Vrijdag mag ik nog naar de mondhygieniste en in de middag is dochterlief weer aan de beurt met logopedie. Volgende week is dus best een drukke week weer. En daar kijk ik best tegen op. 

En ik maak me een beetje zorgen om dochterlief. De hele week wil ze alleen maar hangen op de bank en slapen. Ze zegt iedere keer dat ze zo moe is. Het liefste zou ze de hele dag tegen me aan willen hangen. Ze voelt dus dat er iets met mij is en ik heb het vage idee dat ze mij een beetje na doet. En dat vind ik dus hartverscheurend. 

woensdag 22 oktober 2014

Huisarts en diagnose

Daar zat ik dan gisterenmiddag in de wachtkamer. De hele ochtend had ik in bed gelegen. Ik heb twee zakdoeken vol gehuild. Het leek net alsof er ineens alles uit kwam, nou ja alles een beetje dan. 's Ochtends was ik ook al in huilen uitgebarsten toen de assistente me eerst een dag later wilde komen. Ik kon nog net uitbrengen dat dit dus echt niet kon want het ging niet meer. Of ze daar nu erg van onder de indruk was weet ik niet maar ik mocht nog de zelfde dag komen.

In de wachtkamer moest ik best lang wachten. Er zat een heel lief bejaard stel dat verlegen zat om een babbeltje. Ik kreeg dus hun hele (medische) geschiedenis te horen. Het was eigenlijk allemaal te veel maar blijkbaar werd mijn zwijgen opgevat als een luisterend en begripvol oor. Ik was enigszins opgelucht dat ze weg gingen. Al vond ik het ook weer hartverwarmend hoe ze afscheid van me namen. Ik wilde ze bijna spontaan knuffelen (alleen dat is een beetje raar als ik dat echt zou doen). In de wachtkamer stond muziek op. Wie ooit heeft bedacht dat een patient daarop zit te wachten moeten ze spontaan opsluiten. Ik vond het namelijk erg vervelend. Ik denk dat het te veel prikkels waren. 

Eenmaal binnen, barstte ik in huilen uit voordat ik kon zeggen wat er aan de hand was. Terwijl ik doorsnotterde, zocht de huisarts een tissue. Toen ik weer een beetje bijgekomen was, heb ik mijn verhaal gedaan. Hij denkt dat ik tegen een burn-out aan zit en dat ik nu vooral eerst aan mezelf moet denken. Dus ik moet verplicht leuke dingen doen. Over twee weken moet ik weer terug komen om te kijken hoe het dan gaat. Wel wil hij dat ik ondertussen afspraken ga maken met de bedrijfsarts. Ook vond hij dat ik met iemand moet gaan praten om herhaling te voorkomen. Alleen ik ben niet zo'n prater en licht allergisch voor alles wat maar enigszins therapeutisch of psychologisch is. De duizeligheid en het gevoel dat ik zo kon flauwvallen was waarschijnlijk hyperventitalitie. En ik maar denken dat je dan altijd een piepende ademhaling moest hebben. Zelf noem ik het maar een paniekaanval.

Eenmaal thuis voelde ik me in eerste instantie opgelucht. Alleen in de loop van de middag en avond realiseerde ik me wat het inhoudt. Het betekent voorlopig niet werken.  Vannacht werd ik dan ook wakker en ik heb tot in de ochtend liggen malen over mijn to-do-lijst op werk maar ook over het effect op mijn eindbeoordeling dit jaar. Je zou kunnen zeggen dat ik een topprestatie heb geleverd gezien de omstandigheden maar ik heb zo'n flauw vermoeden dat mijn werkgever dat anders ziet.  Ook had ik het weer benauwd en kwam dat licht paniekerige gevoel weer op zetten. Zolang ik niet aan werk denk, is dat er zo goed als niet maar doe ik het wel dan krijg ik het letterlijk heel benauwd. En dat is een heel eng gevoel. Ook voel ik me schuldig. Schuldig dat ik mijn collega's met werk op zadel. Schuldig dat ik nooit iets heb laten merken maar stug door bleef werken. Ook maak ik me druk hoe er op werk zal worden gereageerd als ze horen waarom ik thuis ben.

Ik weet heel even niet hoe ik nu verder moet. Vandaag heb ik bloed laten prikken dus vrijdag hoor ik of dat goed is. Dat geeft dan weer duidelijkheid of er iets mis is met mijn bloedwaarden. Volgende week dinsdag moet ik naar de maagarts. Daar twijfel ik ook steeds meer aan of ik daar naar toe moet want ik denk steeds meer dat mijn maag stress gerelateerd is. Hierna wil ik eigenlijk pas de bedrijfarts bellen. Ik wil deze week gewoon even niks, even geen artsen meer, even niks uitleggen maar gewoon er voor mezelf zijn.

Fijne bijkomstigheid is dat ik nu wel meer tijd met dochterlief kan doorbrengen. Gisterenavond heb ik haar verteld dat mama een tijdje thuis is. Haar koppie begon te stralen en ze vroeg of ik dan voor altijd bij haar thuis zou blijven. Voorlopig wel even in ieder geval. Iemand is daar dus wel heel blij mee ;-). Gisterenavond gaf ik haar ook de keuze wat ze wilde vanmiddag samen met mij wilde gaan doen: Halloween koekjes bakken of naar de "bloemen"-speeltuin (speeltuin van het tuincentrum). Ze wilde daar even over nadenken maar vanochtend besloot ze dat ze lekker thuis wilde blijven en koekjes wilde bakken. De schat. Ik ben stiekem blij want ik zag het niet zo zitten om naar de speeltuin te gaan. 

Ach ja en zo probeer ik dus rust te vinden.... al weet ik niet zo heel goed waar ik moet beginnen. 

maandag 20 oktober 2014

Bijkomen(?)... en knutselen

Eindelijk had ik dan een extra lang weekend. Nu heb ik al standaard vrijdag vrij maar nu had ik er ook nog eens maandag bij. Dochterlief had namelijk een studiedag zo precies na de herfstvakantie. Het leek mij wel een leuke afsluiter van de vakantie voor haar dat ik dan thuis zou zijn om dan samen iets leuks te doen.

We hebben ook een leuk weekend gehad. We hebben vooral heel erg veel zitten knutselen. Als je mij vroeger ooit had verteld, dat ik dit ooit nog zou doen dan had ik je heel hard uitgelachen. Ik haatte knutselen en dan haatte met grote hoofdletters. Tekenen en handarbeid, ik was altijd blij als de klas voorbij was en ik weer gewoon kon doen waarvoor ik op school zat namelijk leren. Toen ik dus met de middelbare school klaar was, zwoor ik dan ook om nooit meer een figuurzaag aan te raken. Daar denk ik inmiddels wel anders over. In de tussentijd heb ik best al wat geklusd. En klussen is toch ook een soort knutselen maar dan voor volwassenen ;-).
Dochterlief echter vindt alles leuk waar lijm, schaar, plak, glitters en kleuren bij komt kijken. Elke dag is ze wel ergens mee bezig. Het leukste vindt ze het als ik dan mee doet. Dus daar zit ik dan tegenwoordig. Volgens mij word ik gestrafd voor mijn "ik wil niet knutselen" gedrag. Dus dit weekend heb ik drie kleurplaten mogen inkleuren, vier Halloween mandjes mogen maken en nog een hele stapel tekeningen mogen maken. Dochterlief vindt het super gezellig en wil niets liever doen zolang ik maar naast haar zit. Ach en heel stiekem is het ook best gezellig zo.

Ook heb ik ontzettend lang liggen slapen. Rond 22.00 uur kakte ik in en meestal lag ik dan een half uur later wel in bed om dan tot een uur of 09.00 te slapen. Waarschijnlijk had ik nog wel langer kunnen doorslapen maar ik  schrok meestal wakker van het geroep van dochterlief die het dan wel mooi vindt en nite kon wachten om aan nieuwe dag te beginnen. Gedurende de dag ging het dan wel behalve dan dat ik de hele dag het gevoel heb of mijn armen en benen ieder 100 kilo wegen. Als je dat niet mee rekent, was ik best fit (ahum). Ik dacht en hoopte dus dat ik na die vier dagen toch wel bijgekomen was. Nou minder is waar, ik ben nog steeds bekaf. Alsof moe zijn, nog niet genoeg was, schrok ik vandaag heel erg. Ik liep met dochterlief door het winkelcentrum nadat we naar de bibliotheek waren geweest. Van het ene op het andere moment, dacht ik dat ik zo tegen de grond zou gaan. Ik was ontzettend duizelig en had een licht gevoel in mijn hoofd. Dochterlief snapte er niks van dat ik niet meer naar winkeltjes wilde kijken. Meestal doen we dat namelijk even als we daar zijn. Met moeite kreeg ik haar mee naar buiten. De buitenlucht zorgde ervoor dat ik me iets beter voelde. We zijn naar huis gegaan en eenmaal thuis ben ik in huilen uitgebarst. Manlief schrok daar were van en wil nu dat ik naar de huisarts ga. Al is het maar voor een bloedtest. Volgens hem klaagik al maanden over allerlei kleine kwaaltjes. Wat het is? Het zou de hele situatie met werk kunnen zijn. Misschien ben ik gewoon moe of heb ik een of ander griepje onder mijn leden. Of komen al die vage klachten toch van mijn maag. Ik weet het niet. Twijfel nu nog of ik me ziek moet melden of toch maar moet gaan werken. 

Maar ondanks dus dat lamlendige gevoel hadden we wel een leuk weekend. We hebben geknutseld, gebakt en op skelters bij de lokale speeltuin gereden. Ik heb vooral erg genoten van mijn dagen vrij en de tijd met dochterlief. Het was dus een leuke afsluiter voor haar van haar vakantie. Morgen begint weer het normale leven.

woensdag 15 oktober 2014

Over solliciteren en zo

Gisteren kreeg ik eindelijk de bevestiging van wat ik al lang wist: men had besloten om niet verder te gaan met mij naar aanleiding van mijn sollicitatie naar de functie in Luxembourg. Nu wist ik al lang dat men druk was met het interviewen van andere sollicitanten. Ook wist ik dat ze met één kandidaat in een vergevorderd stadium waren. Dus ik had zelf al lang de conclusie getrokken dat het niks meer zou worden. Het zat me alleen erg dwars dat ik maar niks hoorde terwijl ze wisten dat ik via een collega wel regelmatig zou horen hoe het met de functie staat. Zij is namelijk deels verantwoordelijk en betrokken geweest bij de invulling hiervan. Logischerwijs vroegen mijn collega’s dus regelmatig aan haar hoe het er mee stond en zij gaf dan graag een update. Het zit me inmiddels minder dwars maar het bleef we wel verbazen dat er nog niet eens een gesprek is geweest. Normaliter krijgen interne kandidaten voorrang. Daar was dus deze keer niet echt sprake van, alles behalve eigenlijk. Ik heb wel sterk het vermoeden dat ik ben tegen gewerkt. Mijn collega ligt goed in Luxembourg dus ik denk dat ze haar mening over mij zwaar hebben laten wegen. Ik weet dat ze mij niet hoog heeft zitten. Ik mag haar ook niet. Ik vind haar een tutje, een zenuwpees en bemoeial. Zij vindt mij veel te gemakkelijk en los. Twee tegenovergestelden van elkaar dus. Het is daarom ook misschien maar goed dat wij niet nauwer moeten gaan samenwerken want ik denk dat dit alleen maar tot irritaties had geleid.
 
Vorige week werd ik ineens ook benaderd door een headhunter in Londen met de vraag of ik interesse had in een functie in Londen. Sinds ik bij de Engelse toezichthouder ben geregistreerd, word ik regelmatig benaderd. Alleen ik heb geen enkele interesse in een baan in Londen of de UK. Leuk om een keer naar toe te gaan maar een ramp om te wonen, wat mij betreft. Ik mailde haar dan ook dat ik slechts op zoek ben naar een baan in Zwitserland. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik nog de zelfde dag een antwoord terug dat ze daar ook iemand zochten voor een Amerikaanse bank. Of ik daar interesse in had? Dat had ik wel. Helaas is de baan tijdelijk on hold gezet maar het is de bedoeling dat wij binnenkort een gesprek hebben zodat zij actiever voor mij op zoek kan gaan. Op zich best prettig als iemand je helpt zoeken en mocht het tot een baan komen de salarisonderhandelingen doet want vooral in dat laatste ben ik heel erg slecht. Dus wie weet, wat daar nog uit komt rollen.
 
Vorige week ontmoette ik ook een voormalige collega van mij bij een seminar. We proberen al maanden een keer met elkaar te lunchen maar op een of andere manier komt daar iedere keer wat tussen. Hij grapte dus half dat we nu moesten opschieten want binnenkort zou hij ergens anders gaan werken en niet meer in Den Haag. Half grappend vroeg ik of zijn baan niet kon overnemen. Hij reageerde enthousiast en vertelde me wat meer over zijn functie. Het klonk heel leuk en interessant. Het is ook een kleiner bedrijf en dat spreekt me ook aan. Gisteren zag ik de functie staan. Ik heb meteen gesolliciteerd. Aan hem heb ik gevraagd om mij aan te bevelen, mochten ze hem naar mij vragen. Dat lijkt me namelijk niet heel onlogisch want we hebben lang samen gewerkt bij onze voormalige werkgever. Ik hoop zo dat ik er op gesprek mag komen.
 
Ook heb ik nog op twee functies gesolliciteerd in Zwitserland. Weer twee functies die mij erg leuk lijken. Ik heb er een enthousiaste begeleidende brief bij gedaan dus hopelijk lukt het mij daarmee om in ieder geval een gesprek te krijgen.
 
Daarnaast ben ik van plan om een headhunter in Amsterdam te bellen. Ik zie regelmatig leuke posities bij hen geadverteerd. Dus ik kan altijd een oriënterend gesprek met ze kunnen aangaan. Ik zou namelijk best graag terug willen naar Amsterdam. Het is net zo ver reizen (misschien ietsje dichterbij). Daarnaast zit ik weer bij veel oud-collega’s die elkaar regelmatig ontmoeten om dingen te bespreken of elkaar zien op ontbijt-seminars. Ik zou het fijn vinden om daar weer aan mee te kunnen doen. Nu zit ik er te ver vandaan.
 
Er loopt dus van alles met hopelijk op termijn een andere baan. Want ik kan wel blijven sippen dat ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk maar als ik daar zelf niets aan doe dan zal het ook niet veranderen. Mijn kook- en bakpassie die blijft. Ook daar wil ik iets mee gaan doen. Ik heb al een idee maar dat moet ik alleen nog verder uitwerken. Kortom er zit weer voldoende beweging in alles…

dinsdag 14 oktober 2014

Tradities en mooie herinneringen


Tradities op een of andere manier sta je er nooit zo bij stil, althans ik niet. Toch heeft het wel wat. Als klein meisje ging ik elke zaterdag met mijn moeder de stad in. Voordat we dan naar huis gingen, kochten we nog een taartje bij de Kluijt. Zo heette de bakker namelijk met het lekkerste gebak in mijn beleving. Ik mocht altijd mee helpen kiezen. Ik hing dan half met mijn beentjes van de grond bungelend met mijn buik op de rand van koelkist waar de taartjes al in doosjes zaten. Daarna gingen we altijd naar huis waar we dan samen naar een oude film keken op België 1. Geen idee of de Belgen die films nog steeds op zaterdagmiddag uitzenden. Als klein meisje wilde ik dezelfde prachtige pijpekrullen van Shirley Temple, wilde ik kunnen dansen als Fred Astaire, Ginger Roger en Gene Kelly en zong ik vrolijk mee met alle liedjes. Nu heb ik een hekel aan musicals maar die jaren ’50 films zijn dan ook niet te evenaren.

Op zondag gingen we altijd naar mijn opa en oma. Mijn nichtje en ik kregen dan altijd een ijsje die we om de hoek bij de snackbar mochten kopen. Nu had ik een ondeugende opa. Hij vond het altijd leuk om iets te doen met ons waardoor hij enorm moesten lachen en mijn oma hem weer eens vermanend toe sprak. Zo maakte hij er elke week een wedstrijdje van wie de gulden mocht vasthouden. Als kleine meisjes was het voor ons namelijk een big deal wie die gulden mocht hebben. Dat betekende namelijk dat je ook mocht afrekenen. Dus had opa bedacht dat degene die het hardste kon gillen, dat mocht doen. Uiteraard deden mijn nichtje en ik erg ons best en mijn oma schudde iedere keer haar hoofd van  moet dat nou. Als we weer naar huis gingen, dan moesten mijn nichtje en ik altijd even bij opa en oma op schoot komen zitten. We hadden dan een onderonsje en daarna kregen we een gulden voor in de spaarpot.

In de zomer ging ik samen met mijn moeder, oom en tante naar Zandvoort. Ik heb op warme zomerdagen daar veel zandkastelen gebouwd en schelpjes gezocht. Wat ik nog het meest fantastische vond, was ome Floor. Ome Floor verkocht namelijk visjes op het strand. Aan het einde van de middag kreeg ik vaak een grote gebakken schol met aardappelsalade. In mijn gedachte is het nog steeds de lekkerste gebakken vis van de hele wereld. Ome Floor rijdt nog steeds met zijn wagen over het strand en je kunt er nog steeds een gebakken visje eten.

Toen ik ouder werd, ging ik met mijn tante op Tienertour. Mijn tante had altijd een grote tas mee met broodjes, koffie en drankjes. Eigenlijk zat er in die tas altijd wel iets voor elke situatie. We hadden samen de grootste lol waardoor het nooit in mij op kwam dat tienertouren misschien toch meer iets was om met je vriendinnen te doen. Samen zijn we naar alle uithoeken van Nederland gereisd, hebben we veel gezien en beleefd.

Onbewust hebben we ook een aantal tradities in ons gezinnetje. Zo eten we bijna elke zondagmiddag pannenkoeken. Soms doen we daar dan ook nog spek of appel doorheen. Met Kerst eten we altijd kalkoen en met Pasen eten we volgens goede Griekse traditie lamsvlees. Op de naamdag van dochterlief maken we er altijd een dagje uit van. Zo is dochterlief dus al naar een dierentuin, de Efteling en een binnen speeltuin geweest. Er zullen vast nog wel meer dingen zijn die een terugkerend ritueel zijn in ons gezinnetje.

Grappige is dat ik er toen ik jong was er nooit zo bij stil stond dat dingen iedere keer terug kwamen en dus een beetje een traditie werden. Nu kijk ik er met veel plezier op terug en zijn het hele mooie herinneringen die onlosmakelijk met mijn kinderjaren zijn verbonden. Ook al creëer ik thuis niet bewust gewoontes, toch hoop ik dat dochterlief net als ik ooit met veel plezier terug kijkt op dit soort dingen in haar kindertijd.

Hebben jullie bepaalde tradities of gewoontes?

maandag 13 oktober 2014

Hoe nu verder?

Het was best confronterend voor mezelf om op papier (en blog) toe te geven dat het eigenlijk niet goed met mij gaat en dat alles te veel is. Het was ook hartverwarmend om alle reacties te lezen. Alleen hoe nu verder?

Ik heb er lang over na gedacht of ik me ziek moest melden. Ik heb besloten dat nog niet te doen maar als ik ook maar enigszins het gevoel krijg dat het nog slechter gaat dan stap ik naar de huisarts. Sinds een half jaar werkt daar een huisarts in opleiding waar ik mij erg prettig bij voel. Met haar kan ik over mijn gevoelens wel praten, iets wat me niet heel makkelijk af gaat.


Op werk ga ik meer mijn eigen plan trekken voor zover ik dat al niet deed. Dus niet meer mee gaan lunchen maar in de pauze naar buiten voor een korte wandeling of een boodschapje. Ook ga ik mij proberen meer af te sluiten voor de soms negatieve sfeer. Ik laat me daar makkelijk in mee zuigen ondanks dat ik bepaalde dingen zelf niet eens zo ervaar. Ook wil ik proberen om iets vaker op het hoofdkantoor te gaan werken. Het is daar stil, ik word minder snel afgeleid en de mensen zijn vriendelijk op een zakelijke manier. Dat werkt prima voor mij.

Thuis. Thuis is waar ik tot rust kom en waar ik weer energie op doe. Manlief zei dit weekend dat hij mij zo bedrukt bijna depressief vond aan doen. Hij wil zo graag dat ik weer wat vrolijker ben. Hij helpt daar waar hij kan door mij extra tijd voor mezelf te gunnen en door meer zorgtaken op zich te nemen. Zo gaat hij met dochterlief naar judo en op zaterdagmiddag gaat hij met haar op pad zodat ik of kan slapen of iets voor mezelf kan doen.

Dit weekend heb ik mezelf ook streng toe gesproken. Ik kan in de negatieve gevoelens blijven hangen maar daar doe ik uiteindelijk mijzelf het meeste kwaad mee. Op zaterdagochtend heb ik samen met dochterlief lekker geknutseld, getekend en over van alles en niks met haar geklets. Dochterlief geniet als ik samen met haar dit soort dingen doe. Ze verzint dan ook allerlei nieuwe spelletjes. Het valt me dan op hoe creatief ze dan eigenlijk is. Tja en daar word ik dan weer heel blij en trots van. Op zaterdagmiddag ben ik de keuken in gegaan. Van snijden, kneden en hakken word ik nu eenmaal blij. Dus ik heb een Texaanse appeltaart gemaakt: taart met twee verschillende soorten deeg, gebakken appels in een karamelsaus. Vervolgens heb ik pastitsio gemaakt: een Griekse pastaschotel wat ook wel een beetje op lasagne lijkt. Dochterlief zat aan de keukentafel zingend te kleien en soms kwam ze even “helpen” met kneden, roeren of proeven. Het klinkt bijna idyllisch maar zo voelde het wel even. Aan het einde van de dag voelde ik me op een rare manier opgelucht. Heel even leek het of dat zware gevoel weg viel.

De volgende dag, zondag, had ik weer een knutsel- en speelochtendje met dochterlief. Aan het einde van de ochtend belde ik mijn moeder. Ze heeft altijd hele verhalen. Ze is de hele dag alleen dus blij dat ze even kan praten. Dus dat laat ik daar altijd maar doen. Ze vroeg hoe het op werk was. Ik vertelde dat ik het gevoel had dat ik daar niet op mijn plaats zat en niet wist hoe lang ik dit nog vol hield. Ze wuifde het weg onder het mom van dat overal wel iets is en dat het misschien maar beter was om te blijven zitten waar ik nu zat want je wist maar nooit in de huidige banenmarkt. Haar reactie ging zo mijn gevoel voorbij. Het voelde alsof iemand me keiharde dreun gaf en zei dat ik niet zo moest zeuren. Licht deprimerend legde ik dus ook de telefoon op. Ik wilde alleen de dag die zo gezellig begon hierdoor niet laten verpesten. Samen met dochterlief zijn we de tuin in gedoken om deze winterklaar te maken. De klimop die alle kant aan het op woekeren was, is weer terug gebracht naar normale proportie. De tuin ziet er nu best netjes uit. Er staat nog een moestuinbak met een paar paprikaplanten waar een paar mini-paprika’s aan hangen. Tegen beter weten in hoop ik dat deze nog groter worden. Daarna ben ik nog met dochterlief naar de speeltuin om de hoek gegaan. Ze wilde zo graag met een vriendinnetje spelen. Haar vriendinnetje had alleen geen zin om buiten te spelen. Licht teleurgesteld wilde dochterlief toen naar huis. Deze week toch maar een speelafspraak maken met een vriendje of vriendinnetje. Eenmaal thuis wil ik nog tapenade maken van paprika’s uit de tuin. Alleen toen zag ik dus dat de puree 5 uur moest drogen in de oven. Daar had ik dus geen zin in want ik wilde op tijd naar bed. Een leuk klusje voor een andere keer dus.

Vanochtend ging weer vroeg de wekker. Ik voelde me na het weekend enigszins uitgerust. Vanochtend stond het helaas helemaal vast op de snelweg. Langzaam (bijna kruipend) ben ik naar mijn werk gereden. Alleen de tranen stonden in mijn ogen. Ik kwam veel te laat op werk aan. So be it!

Deze week neem ik in ieder geval een paar dagen vrij. Donderdag wil ik naar een bijeenkomst over voeding. Volgende week maandag heeft dochterlief een studiedag. Dan ben ik ook nog vrij. Ik heb dan afgesproken om bij mijn vriendin op kraamvisite te gaan. Voor de rest heb ik geen plannen. Gewoon bijkomen en maar zien waar het schip strandt.
 
P.S: Vrijdagmiddag ging de deurbel. Postbode met pakje. Ik had niks besteld dus was enigszins verbaasd maar het was echt voor mij. In het pakje zat iets ingepakt in een mooi zilver papiertje. Ik haalde het papiertje er af en wat zat erin: het allernieuwste boek van Jamie Olivier, vers van de pers, nog niet in de winkel. Als bedankje van de uitgever om mee te denken over het boek. Ik was zo blij…. en de recepten zijn ook super lekker.

vrijdag 10 oktober 2014

Opgebrand? Overspannen? Aanstellerij?

Al een tijdje zit ik niet lekker in mijn vel. Laten we eerlijk zijn dat is nog een understatement van hoe ik me daadwerkelijk voel. Eigenlijk is alles en iedereen mij te veel. Het enige moment wanneer ik enigszin tot rust kom, is als ik alleen ben en omgegeven ben door stilte of als dochterlief rond mij heen huppelt met haar vrolijke gebabbel. De andere momenten schiet van alles door mijn hoofd en word ik vaak overvallen door een overweldigend gevoel van paniek van hoe moet ik dit allemaal doen.

Gisteren zat ik in een bespreking die ik moest voorzitten en ik heb me er letterlijk doorheen moeten slepen. Ik heb steeds tegen mezelf moet zeggen dat ik er met mijn hoofd bij moet blijven. Het liefste wilde ik gillend weg rennen, naar mijn auto en een heel stuk gaan rijden. Even niets of niemand aan mijn hoofd behalve dan een stuk asfalt dat aan mij voorbij schiet. Aan het einde van de middag wilde mijn manager met mijn spreken. Ik had een emailtje rond gestuurd wanneer ik een collega de vraag stelde hoe hij in hemelsnaam akkoord had kunnen geven aan een livegang van een website als er nog van alles mankeerde. Het was niet chique dat ik daar andere mensen in de kopie had gelaten. Er schoot van alles door me heen: van de mug en de olifant, tot aan het boeit me helemaal niks en ach hebben we weer iets om aan het einde van het jaar in het functioneringsgesprek tegen me te houden. Ik heb het aangehoord en nadien ben ik weer verder gegaan met mijn werk. Toch trek ik de kritiek mijn aan. Vroeger kon ik dit veel makkelijker van mij laten afglijden. Nu blijft dit nog dagen door mijn hoofd spoken. En zo gaat dat met veel dingen. Ik blijf er over door tobben totdat ik tot de conclusie kom dat ik er niet veel aan kan veranderen. 

Ook heb ik moeite om aan dingen te beginnen. Het lijken torenhoge bergen die moeilijk te overwinnen zijn. Ik heb mij geprobeerd om mezelf doelen te stellen voor een dag. Ik zet deze dan op papier maar als ik dat dan zo zie sta, dan vliegt het me naar mijn keel. Weer komt dat paniekgevoel dan om de hoek kijken. Ook al heb ik aan het einde van de dag zo goed als alles van mijn lijstje gedaan, dan nog zie ik alleen maar wat ik dus niet heb gedaan en wat ik nog moet doen.

Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Ik weet ook niet zo goed hoe ik nog een goede balans moet vinden. Er ligt zo veel op mij te wachten en ik wil zo veel maar ik heb zo weinig tijd en/ of energie om eraan te beginnen. Ik wil op zoek naar een andere baan. Alleen solliciteren kost tijd. Ik wil mijn werk goed doen. Ik voel me alleen ondergewaardeerd en niet op mijn plek daar. Dat werkt weer verlammend. Ik wil vooral een leuke moeder zijn voor mijn dochter. Alleen ontbreekt me vaak aan energie om leuke dingen met haar te doen. Hierdoor voel ik me weer schuldig. Ik wil iets doen met mijn bak- en kookpassie maar weer komt tijd- en energietekort om de hoe kijken. Ik wil een net huis, althans voor het oog. Ik wil een keer lekker bijkletsen met mijn vriendin en haar net geboren baby zien. Alleen als ik dan op de klok kijk dan is het vaak laat en dan durf ik niet meer te bellen. Ik wil zo veel maar ik kan me er niet toe aan zetten. Ik ben vooral moe, lusteloos en kan zo in huilen uitbarsten.

Ziek melden? ik zie al de misprijzende blikken van sommige collega's hoofdschuddend dat ik (weer) ziek ben. Ik voel me ook weer te verantwoordelijk om het werk het werk maar te laten zijn. Alleen het lijkt wel een hele negatieve spiraal waar ik in dreig te komen. Hoe doorbreek ik het? Ik weet het niet meer? Ik ben vooral heel erg moe. 


donderdag 9 oktober 2014

Het is laagjes-weer

Dochterlief houdt van jurkjes. Sinds ze oud genoeg was om duidelijk te maken dat broeken echt geen optie meer waren, konden de broeken eigenlijk net zo goed in de ban. Met veel moeite kan ik haar soms toch ervan overtuigen dat een broek onder bepaalde omstandigheden echt beter is. Ze doet de broek dan ook aan maar zodra ze thuis rent ze zo snel mogelijk naar boven om toch weer een jurk aan te trekken. Werk je niet mee dan trekt ze desnoods een jurk uit de wasmand of trekt ze een verkleedjurk aan. Stel je namelijk voor dat je ook maar een minuut langer dan absoluut noodzakelijk een jurk aan trekt… dat doe je dus echt niet.

De laatste paar dagen was het niet echt warm maar ook niet heel erg koud. Alleen het was wel een beetje koud om slechts in een halflange legging onder je jurk buiten te spelen op het schoolplein. Dochterlief vertelde dan ook ’s middags dat ze het erg koud had. Ik kon haar niet ongelijk geven want ik stond die zelfde ochtend ook te bibberen op een tochtig perron terwijl ik op de trein stond te wachten. Dus ik voelde me enigszins schuldig dat ik het arme kind geen warmere kleren had aangetrokken. Het was ook meteen het moment om haar kledingkast in te duiken en alle zonnige zomerjurkjes op te bergen. Samen borgen we de zomerkleertjes op. De jurkjes die nu nog net konden maar aan de kleine kant waren, hebben we meteen in een zak gestopt. Of zoals dochter zegt die zijn voor een ander kindje. Na een half uurtje hadden we de switch van zomer- naar winterkleding gemaakt. Er hangen nog twee jurkjes en een rokje die voor halverwege het seizoen zijn. Daar redt ze het wel mee totdat ook deze echt te koud worden. Dit weekend doen we onze kast.

En wat schept mijn verbazing? De komende tijd is het best mild weer. Ik vind het altijd moeilijk als we zo tussen de seizoenen hangen. Wat doe je dan aan? Te warm nog voor maillots maar ’s ochtends ook weer te koud voor een halflange legging. Het wordt dus het betere laagjes weer. Rare is dat ik als zonliefhebber nu wel zoiets heb van laat het koude, gure weer maar komen onder het mom van dan hebben we dat ook maar weer gehad. En ach ergens heeft dat ook wel weer wat knus die lange donkere dagen.

woensdag 8 oktober 2014

We puzzelen weer aan het budget

Gisteren was ik een dagje thuis en bovendien had ik tot halverwege de middag het hele rijk voor mij alleen. Op mijn lijstje stond al een tijdje de wens om eens heel kritisch naar mijn financiën te kijken. Het was inmiddels al weer meer dan een jaar geleden dat ik alles op een rijtje had gezet en intussen was er het een en ander veranderd. Ook merkte ik nadat ik alle vaste en variabele lasten had betaald dat ik ruimte over hield. Ik durfde alleen die ruimte niet te reserveren voor iets uit angst voor een onverwachte rekening of een bepaalde last die ik over het hoofd had gezien. Het is namelijk verdomd lastig om je geld terug te halen als je een aflossing op een lening hebt gedaan. Helaas verdampte het geld ook weer als ik het op de rekening heb staan. Ik opereer namelijk een beetje vreemd. Als ik het geld niet meteen weg boek, dan word ik te losjes en dan geef ik het dus uit. Het werkt voor mij dus beter als ik weet dat ik nog maar een beperkt budget heb. Ik kan dan blijkbaar ineens wel binnen die grenzen leven en creatief worden met wat ik al in huis heb. Kortom ik moest grip krijgen op de ruimte die ik heb want ik kan die ruimte dan gebruiken voor aflossen.

Alleen hoe begin je met een goed overzicht zodat je ook daadwerkelijk geen enkele post vergeet? Er zijn 1001 voorbeelden beschikbaar om je financiën in kaart te brengen. Alleen voor mij moet het gemakkelijk en vooral overzichtelijk zijn. Dus ik “leende” het overzicht die Martine gebruikt op haar blog Min of Meer voor de portemonnee van.  Ik moet zeggen na een uurtje had ik een heel goed overzicht van alle kosten die ik heb. Ook over kosten die misschien periodiek voorkomen. Ik werd er zelfs een beetje enthousiast van en ik wil nu een soort jaarplanning maken zodat ik precies weet wanneer ik bepaalde variabele kosten kan verwachten zodat ik daar rekening mee kan houden. Nu komen ze toch iedere keer weer als een soort verrassing. En toen zag ik dus gisteren ineens dat ik aardig wat ruimte nog heb. Althans met die kanttekening dat ik geen goed overzicht heb van wat ik nu daadwerkelijk per maand uitgeef aan boodschappen en benzine. (dat is niet goed, ik weet het) Dus de bedoeling is om vanaf deze week bij te houden hoeveel ik hieraan besteed. Na een maand zou ik dan weten hoeveel ik hiervoor moet reserveren. Dat geldt dan vooral voor de benzinekosten want voor boodschappen stel ik mij wel een weekbudget. Alleen heb ik het idee dat ik soms toch de ruimte die ik heb voor boodschappen in zet. Kortom tijd om eens een maand lang elke uitgave op te schrijven en dan conclusies te trekken. Een andere sluippost is het bedrijfsrestaurant. Ondanks dat ik grotendeels mijn eigen lunch mee neem, koop ik wel wat te drinken en soms nog een soepje. Het bedrijfsrestaurant is simpelweg duur. Kortom als ik me beperk tot het bekertje melk, kan ik al snel zo’n €20-30 per maand besparen. Het was namelijk best ontluisterend om te zien hoeveel geld er naar die kantine toe gaat.

Toen bleef ik nog bij de post periodieke variabele kosten zweven. Nu betaal ik deze elke maand uit datgene wat er over blijft na betaling van vaste lasten. Ik compenseer dit dan weer door te bezuinigen op boodschappen als ik krap kom te zitten.  Als ik ruimte heb, waarom zou ik daar dan niet een bepaald bedrag voor reserveren. Het is vrij simpel om tot dat bedrag te komen door het variabele bedrag op jaarbasis door 12 te delen. Als ik dan de discipline houd om dat potje niet aan te raken dan zou ik dus een regelmatiger uitgavenpatroon krijgen.

De betere inzage in het budget is dus nog in volle gang. Op zich is het fijn om te weten dat er ruimte is en dat ik niet rood eindig onder de streep. Nu is het nog een puzzeltje hoe ik die ruimte goed ga aanwenden. Hiervoor is dus weer inzage nodig in hoe ik de ruimte nu besteed. Het zal voor mij vast verrassend werken ondanks dat ik wel ongeveer weet hoe het zit. Het is dus nog een maandje puzzelen om vervolgens een heel goed jaaroverzicht te hebben inclusief meer grip om mijn financiën.

maandag 6 oktober 2014

Scharrelkoeien, Veggie Fair en lamlendig

Vrijdag was na lange tijd weer een dag zoals vanouds. Althans dochterlief was wel thuis want op donderdag had ze verhoging. Aangezien het ene na het andere kindje ziek was/ is in haar klas, besloot ik om haar thuis te houden. Ze kon zo een beetje bijkomen en hopelijk zou ze dan niet ziek worden. Erg fit was ze niet op vrijdag maar wel voldoende fit om mee boodschappen te doen. Na lange tijd besloot ik om weer eens naar de zuivelboerderij te gaan net buiten het dorp. Wat ze verkopen is erg lekker en goedkoop. Leuke is dat je ook vrij over de boerderij kan lopen. De kalfjes zijn altijd grote favoriet dus nadat we de spullen in de auto hadden gezet, huppelde dochterlief richting kalfjes. De arme beesten kregen meteen een beetje stro voor hun bekjes waar ze helemaal geen zin in hadden. Dus huppelde ze vrolijk door naar de stal. Nu heeft de boer net een nieuwe stal gebouwd waar de koeien vrij kunnen lopen. Vanuit de stal kunnen ze zo vrij de wei in lopen. De koeien kunnen dus lekker scharrelen. Als je een koe bent, dan lijkt mij dat toch een heerlijk leventje. Het is in ieder geval beter dan zij aan zij staan in een of andere benauwde stal. Eenmaal thuis crashte dochterlief weer op de bank. Helemaal fit was ze dus niet.

De volgende dag werd ik meegetrokken in het lamlendige gevoel van algehele malaise. Ik was niet vooruit te branden. Alles voelde zwaar en ik had barstende hoofdpijn. Ik ben nog samen met dochterlief naar zwemmen geweest, daarna kon ik echt niet meer. Ik ging dus naar bed en dochterlief ging samen met manlief naar de speeltuin. Twee uurtjes slaap doen genoeg wonderen om weer enigszins de avond door te komen. Toch lag ik weer vroeg in bed. Gewoon niet fit en veels te moe. Soms denk ik wel eens dat dit van mijn maag kan komen. Sinds mijn maagproblemen voel ik me gewoon niet fit. Twee antibioticakuren werken dan ook niet echt mee want daardoor word je weerstand ook minder. Ik ben blij als ik over drie weken de specialist zie. Ik heb zo’n raar gevoel dat er iets heel anders aan de hand is. En mocht er niets aan de hand zijn, dan is het ook fijn om te horen dat alles goed is. Dat neemt mijn gevoel van bezorgdheid wel weg.

Helaas maakte ik op zaterdag geen gebruik van kaartjes die ik had gekregen voor een vis-evenement. Alles stond op dat evenement in het kader van vis: hoe maak je het klaar, kook-workshops, kookdemonstraties van top-koks etc. Alleen de gedachte dat ik daar zou moeten rondlopen tussen al die mensen, was te veel. Soms moet je ook gewoon aan jezelf denken.

Op zondag wilde ik  eerst thuis blijven. In de middag had ik er ineens genoeg van. Samen met dochterlief ben ik naar de Veggie Fair gegaan in de buurt. Het was een buitenbeurs over alles wat met een vegetarische en veganistische levensstijl had te maken. Nu ben ik niet vegetarisch maar eerder een flexitarier dus het leek me wel leuk om daar te gaan kijken. Dochterlief en ik hebben een ontzettend leuke middag gehad. Het was een leuke mix van proeven, informatie en spelletjes voor de kinderen. Drie uur later kwamen we moe maar voldaan weer thuis. Die paar uurtjes waren net voldoende om dat lamlendige gevoel een beetje te laten verdwijnen. Misschien toch maar eens vaker de buitenlucht opzoeken… knap je toch van op ;-).

donderdag 2 oktober 2014

Energie: kan het goedkoper?

Een week geleden werd ik door mijn gasleverancier gebeld. Ze hadden zogenaamd een fantastische aanbieding omdat ik al jaren trouw klant bij ze ben. Als ik zowel mijn gas en elektriciteit voor 3 jaar zou afnemen dan zou ik een soort stapelkorting krijgen. Dat zou beginnen met 10% en vervolgens 20%. Of ik geïnteresseerd was? Nu vind ik het altijd leuk om geld te kunnen besparen dus ik wilde wel een voorstel ontvangen. Nu was het voorstel niet zo heel vrijblijvend want als je niet binnen twee weken na ontvangst zou opzeggen dan zat je 3 jaar vast aan het contract. Toch was ik benieuwd om te zien of ik kon besparen op de energiekosten dus ging ik ermee akkoord dat ze mij een voorstel zouden sturen.

Na 4 dagen kreeg ik het contract toegestuurd. Laat ik het erop houden dat ik zwaar teleurgesteld was in de “o-zo-(not)-fantastische” aanbieding. Ik zou namelijk €6 per maand meer gaan betalen. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Gisteren heb ik dus aangegeven dat ik alles bij het oude wil laten.

Het is overigens niet mijn intentie om alles bij het oude te laten. Nu ik toch bezig ben, wil ik toch gaan kijken of het ergens anders goedkoper kan. Ik wil gaan kijken of ik me misschien kan aansluiten bij een collectief. Heeft iemand ervaring met sloop.de.crisis of met andere collectieven? Daarnaast wil ik kijken op vergelijkingssites. Ik ben benieuwd of het goedkoper kan.

woensdag 1 oktober 2014

Ik worstel, droom en kom boven

Soms bevestigen mensen wat jij zelf al een tijdje weet maar niet als zodanig uitspreekt. Dat klinkt heel cryptisch maar dat is niet zo. Degenen die mijn blog al een tijdje lezen, weten dat ik worstel met mijn werk. Die worsteling gaat niet alleen over de werkomgeving maar ook over de inhoud. Ik vraag me namelijk heel vaak af of ik nog wel pas in de financiële industrie. Het staat heel ver van mijn daadwerkelijke interesses. Mijn passie ligt meer in het horeca-wezen en alles wat met eten te maken heeft. Alleen weet ik niet  zo goed hoe ik hier vorm aan kan geven.
 
Twee weken geleden was mijn moeder bij mij thuis. We kwamen aan de praat over haar vakantiehuisjes. Ze vertelde mij dat ze een tijd heeft overwogen om een bed en brochje te runnen. Een bed en brochje is eigenlijk het zelfde als een bed en breakfast dus een bed en ontbijt. Ze vond het eigenlijk ook wel iets voor mij. Ik vertelde haar dat ik best graag een kleinschalig hotelletje zou willen runnen. Het liefst een hotelletje direct aan huis en waar ik ’s avonds ook een warme maaltijd aan kan bieden. Veel mensen delen deze wens. Het lijkt zelfs tegenwoordig bijna hip te zijn om dit te willen. Toch knappen veel mensen er na verloop van tijd op af omdat het arbeidsintensief is. Toch denk ik dat ik het goed zou kunnen. Ik heb ervaring en weet dus waar ik aan begin. Ik realiseer me dus heel goed de nadelen maar zie ook de voordelen. Ik zie regelmatig leuke panden met potentie. In gedachten heb ik het dan al helemaal verbouwd en ingericht. Ook zoek in informatie op over het pand. Dus binnen no-time weet ik hoeveel het kost, wat de bouwplannen ermee zijn (als die er al zijn), hoeveel kamers er zijn en wat het oppervlakte is van het perceel. Als er foto’s zijn loop ik in gedachten door de kamers en werken mijn hersenen overuren met allerlei ideetjes die in mij opkomen. Het is eigenlijk frappant hoe in heel enthousiast hierover kan worden en wel de moeite doe om allerlei informatie op te zoeken terwijl ik dat voor mijn werk amper doe. Voor werk ga ik elk jaar naar een aantal trainingen en seminars om mijn kennis bij te houden maar daar blijft het dan ook wel bij. Ik zal niet vrijwillig nog boeken op mijn vakgebied gaan lezen.

Gisteren zag ik weer een goede vriend. Hij woont inmiddels al een aantal jaar in het buitenland waar hij succesvol een camping runt en daarnaast ook een paar vakantiehuisjes verhuurt. Net als ik loopt hij altijd over van de ideeën met het verschil dat hij er ook daadwerkelijk iets mee doet. Hij is dus een stuk ondernemender dan ik.  Hij vroeg mij een soortgelijke vraag. Hij kon niet begrijpen hoe ik in mijn huidige functie ben beland. Hij vond het zo niet bij mij passen. Verder dan ik ben erin gerold kwam ik niet. Op de vraag of ik het nou echt leuk vond, kon ik niet bevestigend beantwoordde. Ik heb geen hekel aan wat ik doe maar mijn hart ligt er gewoon niet.

Vorige week zag ik met eigen ogen hoe een moeder met eigen restaurant dit combineerde met de zorg voor twee kleine kinderen. Ze had het goed geregeld. Ze bracht en haalde de kinderen naar en van school. Terwijl de kinderen op school zaten, deed zij de inkoop en administratie en draaide ze de lunch. Als de kinderen eenmaal thuis waren dan aten ze samen waarna zij weer rond 18.00 in het restaurant was en haar man thuis het overnam. In de weekenden is ze dicht. Mijn hart maakte een huppeltje  want zo kan het dus ook. En dat zette me weer aan het denken.

Het blijft moeilijk. Op zich zou ik wel iets anders willen, maar wat dan? Financieel gezien kan ik niet ineens iets heel anders gaan doen.  Ik verdien nu goed en een soortgelijk salaris zal ik buiten het financiële wereldje nooit verdienen. Dat gat moet je wel kunnen opvangen. Met mijn huidige patroon van vaste lasten zou ik niet uitkomen. Dus ik zet mijn droom (passie) in de ijskast totdat ik er voor mezelf uit ben wat ik nu daadwerkelijk wil. Waarschijnlijk komt daar mee duidelijkheid in als ik alle schulden heb opgelost omdat ik dan ook meer ruimte heb om desnoods minder te gaan verdienen. Misschien is het ook voldoende om slechts kookworkshops te volgen. Misschien kom ik door die workshops ook op ideeën.

Wel loop ik al langer met het idee om misschien een kookblog te beginnen. Niet dat ik heel vernieuwend ben maar praten (en dus bloggen) over eten maakt we heel erg blij. Alleen bloggen is wel heel arbeidsintensief. Ook zit ik er aan te denken om misschien voor anderen taarten te gaan bakken, zowel zoet als hartig. Ik zou dit via allerlei sites waar mensen thuisgemaakte gerechten voor ophalen aanbieden, kunnen proberen. Ik krijg dan meteen een beetje feeling wat wel of niet goed loopt. Bovendien zou ik op die manier ook nog een klein beetje kunnen bijverdienen. Bakken is ontspanning voor mij dus ik zou het nog leuk vinden ook om ’s avonds nog in de keuken lekker bezig te zijn.

Ach en zo hebben drie mensen mij weer aan het denken gezet….