Pagina's

donderdag 19 december 2013

Onvermijdelijke feestdagen

Sinds dochterlief op school  zit, gaan de feestdagen alles behalve ongemerkt aan ons voorbij. Sinterklaas werd nog net voordat de storm begon ingehaald. Nadat de Sint ons land had verlaten, gingen we feilloos over naar de Kerst.
 
Zo stond ik de maandag na de Sinterklaas de school voor de Kerst te versieren. Reed ik vandaag dochterlief en twee andere kindjes uit haar klas naar de kerstviering in de kerk. Aan het einde van de middag had dochterlief een kerstdiner. Uiteraard moest je daar als kleuter in vol kerst-ornaat  komen dus werd dochterlief in haar mooiste kerstjurk gehesen. Het kerstdiner bestond vervolgens uit “volledig verantwoorde” hapjes zoals pizza, pannenkoeken, saucijzenbroodjes en kerstbrood met kruidenboter. Uiteraard hadden de kinderen zelf het menu samengesteld. Dochterlief vond het fantastisch en ach het was ook allemaal erg leuk en schattig om te zien en zo kom je zelf ook in de kerstsferen.
 
Ook werd ik dit jaar geconfronteerd met het fenomeen dat kleuters elkaar al kerstkaarten geven. Als nieuwbakken basisschool moeder keek ik eerst vreemd op toen dochterlief met de eerste kaart kwam aanzetten. Inmiddels heeft dochterlief al zo veel kaartjes ontvangen dat het iedere dag meer de vraag is hoeveel kaarten heeft ze vandaag in haar tas zitten. Qua kaarten doet ze het in ieder geval beter dan haar ouders want wij hebben welgeteld één kaart ontvangen en de rest van alle goede wensen krijgen wij via social media of per email binnen. Maar goed die kaarten. Langzaam voelde ik de druk van ook een kaartje geven groeien. Gisteren ben ik dan ook overstag gegaan. Ik had nog kleine kaartjes liggen die je normaliter op een cadeautje doet. Die heb ik aan een zakje vastgemaakt met daarin een koekje of een kransje. Ik was goedkoper uit dan kaartjes kopen en het effect was leuk(er). De kinderen vonden het in ieder geval fantastisch om naast het mini-kaartje ook iets lekkers te ontvangen.
 
Nog een dag en dan heeft dochterlief twee weken vrij. Ook ik heb twee weken vrij. Twee weken waarin we alle tijd voor elkaar hebben, we geen verplichtingen hebben en we tot rust kunnen komen. Hele fijne kerstdagen voor iedereen want ik schat zo in dat ik voor de Kerst niet meer blog. Dus geniet van elkaar en van al het lekkers!

maandag 16 december 2013

Een eigen plek: van 12m2 naar 160m2

Toen ik 19 jaar was ging ik het huis uit. Ik begon te werken als au-pair bij een Franse familie waar ik een kamer aan de voorkant van het huis kreeg tegenover de kinderkamer. Het huis werd gerenoveerd en ik mocht mijn kamer zo inrichten als ik het wilde. Onder de vele lagen behang zat ouderwets bloemetjesbehang met van die kleine lieve roze en blauwe roosjes. Ik liet mijn kamer dus zoals het was want ik vond het wel wat hebben die houten vloeren met dat bloemetjesbehang.
 
Na een paar maanden eindigde mijn au-pair avontuur en vertrok in naar Brussel om te studeren. Daar woonde ik op kot (zoals op kamers gaan in goed Belgisch heet) in een soort studentenflat verbonden aan de universiteit. Het kamertje was nog geen 12m2 maar het was de eerste woonruimte waar ik op mezelf woonde. De kamer was deels gemeubileerd. De meubeltjes waren oud en aftands maar met wat eigen spulletjes werd het snel mijn plekje. Veel tijd heb ik nooit in dat kamertje doorgebracht. Twee maanden later liep ik manlief tegen het lijf. Ik bracht de meeste tijd bij hem door. Hij deelde een appartement met een vriend. We hadden daar alle vrijheid terwijl ik mij in de studentenflat aan allerlei regeltjes moest houden. Regeltjes die ver gingen en niet altijd even reëel waren voor een 19-jarige.
 
Na een jaar België ging ik verder studeren in Maastricht. Daar deelde ik in eerste instantie een achterhuis met een andere studente. Samen kochten we gordijnen om het huisje een beetje aan te kleden. De rest van de meubeltjes namen we mee van ons ouderlijk huis. Na een paar maanden vonden we alle twee een andere kamer. Deze keer deelde ik een flat met nog drie andere meiden in een buitenwijk in Maastricht. Na anderhalf jaar vertrok ik daar met ruzie. Ik had een hele andere levensstijl en dat botstte. Ik werkte vaak tot diep in de nacht in de horeca terwijl de andere meiden vaak al om 22.00 in bed lagen. Ik paste dus niet binnen dat huis. Dankzij mijn werk, vond ik een kamer midden in het centrum. Alles was letterlijk op loopafstand. Het huis deelde ik met een stel hotelschoolstudenten die er net zo’n levensritme op nahielden als ik. Weer verhuisden mijn spulletjes naar een andere kamer. Een kamer van 4x5 met een prachtig uitzicht op alles wat er in de straat gebeurde. Uren konden we dan ook in mijn kamer zitten om alles en iedereen te observeren en daar nodig ook te bekritiseren. Als studente had het huis alles wat ik me maar wilde wensen: centrum, ruime kamer en leuke huisgenoten. Heel veel meer heb je als studente dan niet nodig.
 
Aan mijn studententijd kwam echter een einde. Ik kwam er al snel achter dat de kansen op de arbeidsmarkt klein waren voor mij in Limburg dus lokte de Randstad. Ik was mijn kamer binnen no-time kwijt maar ik had geen andere woning. Ik heb ongeveer 6 weken vanuit mijn koffer geleefd en geslapen op vloeren en verschillende bedden van vriendinnen voordat ik mijn eerste appartementje vond in Den Haag. Voor het eerst woonde ik echt op mezelf. Ik had een eigen badkamertje, eigen keuken, een slaapkamer en woonkamer met balkonnetje. Het voelde alsof ik de loterij had gewonnen. Het appartement zelf was niet meer dan 25m2 maar het was nog geen 10 minuten van strand en centrum en in een goede buurt. Dat het appartement met allerlei gebreken kwam, zag ik in eerste instantie niet. Ik genoot van het feit dat ik alleen woonde en niet meer alles hoefde te delen. Mijn eerste huisje werd ingericht met spulletjes die mijn moeder nog over had. Heel veel had ik ook niet nodig en heel veel paste er ook niet in het mini-huisje. In eerste instantie deed ik mijn was bij de wasserette aan het einde van de straat. Na een jaar kwam er de goedkoopste wasmachine die ik kon vinden. Ik werd voor gek verklaard door de verkoper. Ik was al blij dat ik nu een wasmachine had en het toerental maakte mij niet zo veel uit. Ik heb nog geen 10 jaar met veel plezier de wasmachine gebruikt. Goedkoop was in dit geval dus geen duurkoop. Na een tijdje trok manlief bij mij in na omzwervingen in het buitenland. Ik kon mijn geluk niet op. Eindelijk waren we samen.
 
Het huisje bleek na een aantal jaren toch met veel gebreken te komen. Het lekte aan alle kanten, de muren waren zo dun dat je alles kon horen, de gaskachels waren niet goed aangesloten en vormden een groot gevaar maar omdat het huis niet tochtdicht was is dat toch goed gegaan. Ineens was het huisje niet meer zo ideaal als het er in het begin uitzag. Het werd weer tijd om te verhuizen. We zochten deze keer naar een flat. We reageerden op advertenties van we woningbouwvereniging maar werden vaak afgewezen. Uiteindelijk kreeg ik een positieve reactie. Ik kon intrekken in een net gerenoveerd appartement in de buurt van het Zuiderpark. We waren helemaal lyrisch. Onze woonruimte werd verdubbeld en we gingen naar iets minder dan 60m2. We hadden drie slaapkamers, een badkamer met apart toilet, woonkamer en keuken. Omdat de flat net gerenoveerd was moest alles binnen gebeuren. Dat betekende dat we het helemaal naar onze eigen smaak konden stofferen. Van onze spaarcentjes legden we zeil in de keuken en de rest van het appartement kreeg vloerbedekking. Alle muren werden door ons geschilderd. Ook kochten we samen onze eerste paar meubeltjes. Alles werd zorgvuldig uitgezocht binnen een krap budget. In het begin kwamen we helemaal tot rust in ons appartementje. Alleen na een tijdje liepen we tegen een aantal minder fijne dingen aan. Zo hadden we soms geluidsoverlast van buren maar nog vervelender we werden geconfronteerd met moord en geweld in de directe omgeving. Twee portieken naast ons werd een stel vermoord door een jaloerse ex. Dat maakte enorm veel indruk. Ik werd ook bang om ’s avonds nog de tram te nemen als ik laat met de trein op het station aan kwam.  Ik reisde dan vaak om zodat ik op een veiligere plek op mijn tram kon wachten. Een huis maar ook je directe woonomgeving moet veilig aanvoelen en met name de woonomgeving voelde alles behalve zo aan. De laatste druppel kwam toen ik in de tram zat en de hele tram door een paar jochies van nog geen 12-13 jaar werd bedreigd met een mes. Niemand begreep waarom maar op zo’n moment ga je geen vragen stellen. We kwamen er allemaal goed vanaf maar ik had er genoeg van. Ik wilde weg uit Den Haag.
 
Nu had ik inmiddels een goed betaalde baan gevonden dus we konden met gemak van mijn salaris een eengezinswoning kopen. Naast dat we ruimer wilden wonen, wilde ik vooral ook meer in de buurt van mijn werk wonen. In eerste instantie gingen we voor een jaren dertig woning in het Gooi of omgeving Haarlem. Al snel concludeerden we dat we, toen nog op de top van de huizenmarkt, hier nooit een reële prijs voor een huis zouden betalen. Bovendien moest aan de meeste huizen nog zo veel gedaan worden dat we met de kosten van de verbouwing erbij alleen maar zouden verliezen. Langzaam namen we afscheid van het idee van een jaren dertig wonen en gingen we ons oriënteren op nieuwbouwwoningen. Op een bepaald moment kwam ik bij een nieuwbouwproject uit waarvan ik wel gecharmeerd en die we ons, niet onbelangrijk, ook konden veroorloven. De inschrijfperiode was inmiddels al lang verstreken maar binnen het project waren er nog een paar huizen vrij. We kozen het huis die wij het gunstigste vonden liggen. Niet snel daarna was de koop beklonken en wisten we dat binnen een paar maanden er een prachtig huis op ons stond te wachten. In de tussentijd konden wij ons bezig houden met de inrichting want we namen niet alles standaard af. Er moest dus een keuken worden uitgezocht, er moesten tegeltjes komen en we keken naar vloeren en verfkleuren. Zoals je bij Spaarcentje hebt kunnen lezen was ons spaargeld niet voldoende en konden de kosten niet allemaal gedragen worden door de hypotheek. We hebben dus een lening moeten afsluiten om bepaald meerwerk te kunnen bekostigen. Achteraf zou ik dat anders hebben gedaan maar toentertijd wilden we het huis helemaal perfect in orde en naar onze smaak hebben ingericht. Ook werd ons voorgehouden dat we onze investering dubbel en dwars zouden terug verdienen.
Na ongeveer een jaar werd de woning van 160m2 opgeleverd. We kregen er dus ineens een zee van ruimte extra bij. We waren blij maar we konden niet helemaal onze draai in onze nieuwe woonomgeving vinden. We vielen een beetje buiten de boot omdat we bezig waren met ons werk en kinderen nog niet in beeld waren. Om ons heen woonden vooral jonge gezinnetjes. We waren dan ook vaak in de weekenden niet thuis te vinden. Heel langzaam begonnen we na een tijdje toch de voordelen van onze nieuwe omgeving te zien. We wonen overal dichtbij en inmiddels is het dorp waren we wonen van alle gemakken voorzien en goed ontsloten op openbaar vervoer en snelwegen. Na de geboorte van dochterlief voel ik me als een vis in het water in mijn omgeving. De directe omgeving heeft veel  voorzieningen voor gezinnen en ik woon simpelweg erg centraal.
 
Is het de ideale woonomgeving? Nee uiteindelijk droom ik ook van dat kneuterige boerderijtje met een enorm grote woonkeuken en tuin of van dat prachtige strandhuis met veranda waarbij als je naar buiten loopt meteen met je voeten in het zand staat en de zee voor je open ligt. Het mooie is dat ik daarvan kan dromen en dat er nog te dromen valt. Dat betekent dat ik nog wensen heb. Wensen die niet eens perse hoeven uit te komen omdat ik ook best tevreden bent met wat ik nu heb. Toch is het leuk om terug te kijken naar hoe ik voor het eerst woonde en hoe ik nu woon want dat is een wereld van verschil. Hoe is dat bij jullie gegaan? Zijn jullie langzaam van klein naar groter gaan wonen?

maandag 2 december 2013

Moeilijk


De laatste tijd vind ik het moeilijk om nog een positief blogje te plaatsen. Dat heeft alles te maken met mijn gemoedstoestand. De tranen zitten erg hoog en ik loop de laatste paar weken op de laatste restje van mijn kunnen. Het liefste zou ik even door alles en iedereen alleen gelaten worden om te kunnen nadenken, huilen, schreeuwen maar vooral om even tot rust te komen.
 
Hoe komt dat zo? Het gaat al een tijd niet goed tussen manlief en mij. Door de jaren heen zijn we langzaam uit elkaar gegroeid en leven we meer naast elkaar dan met elkaar. Dat heeft meerdere reden die grotendeels in het verleden liggen maar die we op een of andere manier niet achter ons kunnen laten liggen. Talloze gesprekken hebben we gevoerd en meerdere malen hebben we ruzie gehad. Het lijkt allemaal weinig te helpen. We zijn er nog niet helemaal uit maar het lijkt erop dat manlief meer en meer ervan overtuigd is dat we niet meer samen verder moeten. In eerste instantie dacht ik er net zo over. Alleen de laatste tijd slaat de twijfel toe. Ik houd namelijk nog wel heel veel van hem. Ondanks alles denk ik dat we met heel veel praten er misschien toch nog uit kunnen komen. Ik zou dat zelf heel graag willen, voor mezelf, vooral voor onze dochter maar ook voor hem.
 
Met dit alles heb ik het ontzettend moeilijk. Ik voel me verward maar raak soms ook in paniek. Hoe moet nu alles verder? Natuurlijk weet ik ook wel dat het niet de einde van de wereld is maar zo voelt het wel even. Manlief gaat over twee dagen een aantal dagen naar Duitsland. Ik heb aangegeven dat ik daarna heel graag wil praten om te kijken of we onze relatie nog kunnen redden.
 
Hierdoor lijkt alles wat ik moet doen te veel. Op een of andere manier gaat werken wel goed. Misschien wel omdat het een plek is waar ik me van alles kan afsluiten en vanwege de drukte het werk al mijn aandacht vraagt. Toch merkte ik afgelopen week toen ik drie uur helemaal alleen zat en de telefoons van mijn collega’s maar bleven gaan dat dit snel tot irritatie en spanningen leidt. Ook het stopzetten van mijn ouderschapsverlof ging niet zonder slag of stoot. Ik kon op een bepaald moment wel in huilen uitbarsten terwijl ik met HR aan de telefoon staat omdat zij het niet helemaal begreep. Uiteindelijk is dat wel goed gekomen.
 
Ik heb nu eigenlijk behoefte om mijn wereldje zo klein mogelijk te maken. Die behoefte heb ik vaak als alles te veel lijkt te worden. Ik heb dan ook mijn deelname aan de Ouderraad  stop gezet. Ik moet er even niet aan denken om van alles te regelen. Ik wil al mijn energie in mijn dochter en mezelf kunnen steken. Vooral mijn klein meisje heeft mij nu het hardste nodig. Voor haar wil ik een leuke mama kunnen zijn. Zij is nu even het allerbelangrijkste.

woensdag 27 november 2013

Stom, stom, stom, stom

Vorige week kreeg ik mijn salaris. Toen ik vrijdag inlogde op internetbankieren, vond ik het bedrag al zo laag. Ik zou als ik vrijdag eenmaal thuis was dit verder uitzoeken. Helaas lag mijn salarisstrookje niet bij de post dus moest ik nog een dag wachten. De volgende dag werd het met de post geleverd dus ik keek naar de verschillende posten. Deze leken allemaal een stuk lager te zijn uitgevallen. Ik begreep er niks van.

De enige verklaring die ik kon geven, was dat mijn ouderschapsverlof was afgelopen en dat mijn contract was omgezet naar 36 uur zodat ik op de oude voet van 4 x 9 uur per week kon doorwerken. Voordat het ouderschapsverlof in ging en dochterlief was geboren, werkte ik namelijk 5 x 8 uur. Toch leek het mij heel onlogisch dat je ineens minder gaat verdienen want in wezen veranderde er niets aan het aantal uren dat ik ging werken. Het enige wat veranderde is waarop die uren waren gebaseerd.

Ik moest dus contact opnemen met HR om dit verder uit te zoeken. Nu is het buitengewoon moeilijk op mijn werk om ergens privé een telefoongesprek te voeren. Nu ben ik erg  privé over mijn salaris dus ik had weinig behoefte om ter overstaan  van mijn collega's allerlei bedragen te moeten gaan noemen. Vandaag ben ik thuis dus de uitgelezen kans om dit uit te zoeken.

En wat blijkt? Ik heb ouderschapsverlof tot 19 november 2014 dus niet tot 2013. Per 19 november ging mijn contract van 36 uur in. Dus ik ben op basis van 32 uur uitbetaald per de 19e. Ik snap dus niet hoe stom ik heb kunnen zijn om in zo iets wezenlijks als een datum een vergissing te maken. Ik had dus nog gewoon een jaar lang van mijn ouderschapsverlof gebruik kunnen maken. De vraag is of ik dit nu stop zet nog op een later tijdstip gebruik van kan maken. Het is ook een optie om mijn contract weer naar 40 uur terug te laten zetten. Alleen mijn werkgever heeft liever dat iedereen 40 uur werkt dus ik mag blij zijn dat het mij gelukt is om mijn contract naar 36 uur te zetten. Ik ga dus niet het lot tarten want wie zegt dat hij volgend jaar nog instemt met zo'n wijziging als ik nu mijn ouderschapsverlof zou laten doorlopen?

Het hele grapje kost mij wel bijna 200 deze maand. Dat is een heel groot bedrag voor iemand met schulden maar ook in de dure feestmaand. Gelukkig kan de hele actie wel ongedaan worden gemaakt. Als ik nog deze week alles regel dan zou ik met het salaris van december een correctie krijgen. Dus morgen is dit het eerste wat ik doe als ik op werk kom. 

Door deze stomme actie moet ik deze maand wel ontzettend gaan lopen puzzelen hoe we rond gaan komen. Ik kan me geen gekke dingen veroorloven en we zullen erg creatief moeten worden met dat wat we op voorraad hebben. Gelukkig heb ik alle cadeautjes in huis voor Sinterklaas dus daar hoef ik mij niet druk om te maken. Helaas gaat manlief wel volgende week voor een paar dagen naar Duitsland dus dat kost geld. Geld die ik wel heb gereserveerd dus hopelijk is dat toereikend. 

Maar ik kan me dus wel voor mijn kop slaan dat ik zo stom te werk ben gegaan..... stom, stom, stom, stom!

vrijdag 22 november 2013

Hello €1.000 Goodbye €1.000

De laatste paar jaar krijg ik rond december van mijn moeder een bepaald geldbedrag. Meestal ligt dat bedrag rond €1.000,=. Dat is een heel mooi bedrag waar ik veel dingen van kan doen en waar ik heel blij mee ben. Nu is dit bedrag de laatste paar jaar vooral gegaan naar de afbetaling van mijn leningen of het betalen van rekeningen. Het wordt dus niet lukraak uitgegeven maar goed over nagedacht voordat het wordt uitgegeven. De laatste twee jaar hield ik wel altijd een bedrag achter de hand voor de feestdagen. Zo werd de kalkoen met Kerst dus gesponsord door mijn moeder wat heel erg fijn is.
Deze week vertelde mijn moeder dat ik al deze week het bedrag zou krijgen. Gisteren keek ik op mijn rekening en daar stond het dan. Heel even voelde ik mij heel rijk en heel even droomde ik wat ik daarvan allemaal kon kopen. Heel even leek die o-zo-super-mooie-en-waarschijnlijk-super-werkende Kitchenaid heel dichtbij. Alleen gaat daar natuurlijk het geld niet naar toe. Ik kan dat echt niet aan mezelf verantwoorden als ik nog elke maand aan het aflossen ben. Dus deze keer gingen manlief en ik om tafel zitten om te kijken waaraan we het geld aan zouden besteden. Er lag nog een rekening van de garage van iets meer dan €400. Die werd dus meteen betaald. De banden onder de auto moesten worden vervangen want die waren te versleten om nog veilig te kunnen rijden. Ook dit is inmiddels gebeurd. Daar ging weer een heel groot bedrag. Toen bleef er nog een klein bedrag over. Uiteraard hadden we daar iets leuks voor kunnen doen onder het mom van jezelf ook iets gunnen. Alleen we hebben dat niet gedaan. Tot op de laatste eurocent is het gegaan naar de afbetaling van de creditcard. Binnen een paar klikken hadden we €1.000,= uit gegeven.
Het voelde heel goed om de rekeningen te kunnen wegwerken en nog een kleine afbetaling te doen. Het was nog leuker geweest als ik daarmee mijn hele creditcard had kunnen aflossen maar dat zat er helaas niet in. Toch zou ik het geld liever aan iets “leukers” hebben uitgegeven zoals het bouwen van een buffer of sparen voor iets anders. Hopelijk komt snel die optie… al lijkt het soms nog ver weg. Als alternatief  voor iets leuks gaan we binnenkort naar de Efteling. Ik heb daar nog kaartjes voor liggen die ik ooit via airmiles heb gekocht. Zo hebben we dan toch een leuke dag.

dinsdag 19 november 2013

Ik wou dat ik het kon overnemen van je

Vroeger was ik zelden ziek. Ik was hooguit twee keer per jaar verkouden en één keer in de zo twee of drie jaar lag ik een week met griep op bed. Daar was dan ook alles mee gezegd. Toen dochterlief eenmaal werd geboren begon daar verandering in te komen. Ik werd vatbaarder voor elke bacterie en virus die op werk rond waaide. Ik wist in principe al dat als iemand aan het begin van de gang ziek werd dat het een kwestie van tijd was voordat het de kamer waar ik in zat bereikte. Als nieuwbakken moeder was namelijk een makkelijke prooi voor alles wat er rond waaide. Minder slaap en rust plus de niet altijd een even goede balans tussen privé en werk blijken de ideale combinatie te zijn voor overijverige ziektekiemetjes. Ik was dan ook nog geen drie weken terug van mijn zwangerschapsverlof of ik zat weer thuis met een fikse buikgriep. Uiteraard volgde toen nog baby-dochter niet kort daarop en was ze voor het eerst heel erg ziek want die buikgriep was bij haar een stuk heftiger dan bij mij. Wat voelde ik me als moeder toen hulpeloos. 

Toch viel het de eerste vier jaar allemaal wel mee. Dochterlief is misschien nog een paar keer verkouden geweest, ze had een keer een lichte griep en ze reageerde meestal heftig op haar vaccinaties waardoor wij een dag of zo een kind met hoge koorts hadden. Daar bleef het eigenlijk wel blij. Van moeders om mij heen hoorden ik hele andere verhalen waarvan de kinderen continue ziek waren. Waterpokken, 4e ziekte, 5e ziekte en weet ik veel welke ziektes nog meer van alles kwam er voorbij in gesprekken waarvan je alleen maar hoopt dat het jouw kind (voorlopig) bespaard blijft. Het verschil met die kindjes en dochterlief was dat zij naar de kinderopvang gingen en zij dus thuis was. Dochterlief werd dus bijna nergens aan blootgesteld of in ieder geval niet lang genoeg om ook maar iets op te lopen. Dus wij gingen fluitend de eerste vier jaar door en waren blij voor ons kind dat het zo goed als nooit iets mankeerde.

En toen kwam de basisschool. Iedereen waarschuwde me er al voor. Op het moment dat zij naar school zou gaan, zou ze om de haverklap ziek zijn. Tegen beter weten in hoopten wij dat onze dochter gezegend was met een heel sterk afweersysteem waar geen bacil kon doordringen. Ach ja je hebt zo je hoop en wensen als ouders ;-). Helaas bleek het anders te zijn. Dochterlief zat nog geen week op school of ze liep al te snotteren. Na vijf weken op school was ze twee weken thuis met een ernstige ooginfectie in combinatie met griep. Daarna bleef ze een tijd door hoesten, was ze weer verkouden en vorige week spuugden ze midden in de nacht een paar keer achter elkaar de boel onder. Dit weekend had ze een lichte buikgriep die min of meer leek te zijn verdwenen om vannacht weer de kop op te steken. Kortom laten we het er maar op houden dat ze flink aan haar weerstand aan het bouwen is. 

Helaas nemen wij alles van haar over. Nu dachten, of beter gezegd hoopten, wij dat we toch redelijk resistent inmiddels waren maar dat valt vies tegen. We doen "gezellig" mee met dochterlief. Eigenlijk is hier sinds eind augustus constant wel iemand ziek of minder fit. Veel kunnen we er niet aan doen. Waarschijnlijk zal dochterlief de komende tijd ook nog alle kinderziektes moeten doorlopen die wij ook allemaal als kind hebben gehad. Het hoort er een beetje bij zeggen ze.

Maar desondanks voel je toch ontzettend rot als je iedere keer je kind als een ziek klein vogeltje in elkaar gerold op bed ziet liggen of als ze heel dicht tegen je aan kruipt en alleen maar tegen je aan wil liggen om zich ietsje beter te voelen. Ik snapte vroeger nooit mijn moeder toen ze zei "ik wou dat ik het kon overnemen van je". Ik vond dat namelijk stom klinken. Nu snap ik precies wat mijn moeder daarmee wilde zeggen. 

vrijdag 15 november 2013

10 minuten over mijn kleine fladderaar

Gisteren deed ik een rondje 10 minuten gesprekken op zowel de opvang als op school. Ik begon met een gesprekje op de opvang. Nu is de opvang nog vrij nieuw voor mij dus ik wist niet precies hoe zij zo’n gesprekje inschieten. Blijkbaar nemen ze echt de tijd om je kind te observeren aan de hand van een aantal criteria. Ze vertelde mij niet heel veel nieuws omdat ik regelmatig feedback krijg als ik dochterlief kom ophalen. De feedback is constructief en wordt op een leuke manier gebracht. Ook vertellen de leidster regelmatig kleine dingetjes die je als ouders leuk vindt om te horen zoals dat ze zo lekker heeft zitten knutselen of dat ze vandaag mocht helpen met uitdelen. Ik heb dus een prettig gevoel bij de opvang en laat haar daar met een gerust hart achter. Ook merk ik dat dochterlief een goede band heeft met de leidsters.
 
Een uur later mocht ik naar het 10 minuten gesprek op school. Ik was iets te vroeg dus ik moest even op de gang wachten. Toen de deur open ging, zag ik een moeder huilend naar buiten lopen. Blijkbaar had ze iets over haar kindje gehoord dat moeilijk was. Je kunt je dan afvragen of een 10 minuten gesprek wel toereikend is als je iets zorgwekkends of vervelends over je kind hoort. Ik zou in haar geval vol met vragen zitten en daar dan graag wat verder over willen praten maar die ruimte is er op dat moment niet. Met het beeld van de huilende moeder nog op mijn netvlies ging ik zitten. Ook de juffen had niet heel veel nieuws te vertellen. Eind september had ik een gesprekje met hen gehad over dochterlief. Het is standaard om bij nieuwe kindjes na een aantal weken een terugkoppeling aan de ouders te geven over hoe het nu gaat op school. Er viel dus niet veel te bespreken. Toch vond ik het gesprek minder prettig dan op de opvang. Het was zo gefocust op wat ze nog niet goed doet. Dat vind ik jammer want er gaat uiteindelijk ook veel goed.
 
De feedback van school en opvang verschilde niet veel met elkaar. Dochterlief is een energiek en ondernemend meisje die oprecht geniet van alles wat er op school gebeurt. Ze is nieuwsgierig en wil graag alles proberen maar dan wel graag op haar eigen manier. Ook vindt ze het moeilijk om lang geconcentreerd aan het zelfde te werken. Ze fladdert een beetje van het ene na het andere. In het begin vond ze het ook moeilijk om zich aan de regeltjes te houden maar ook dat gaat steeds beter. Opvang pakte het in mijn ogen beter aan want ze namen haar dan even apart en legde haar dan uit waarom iets niet mag of kan. Dat begrijpt ze dan uiteindelijk ook wel al gaan daar soms eerst nog wel wat traantjes aan vooraf. Op school is ze 3x op de gang gezet. Blijkbaar is dat iets nieuws op school en is dat gebaseerd op de gedachte om het kind uit de situatie te halen. Manlief had hier heel veel moeite mee en heeft dat onlangs ook met de juf besproken. Zijn hart brak bijna bij het beeld van zo’n klein meisje helemaal alleen op de gang niet volledig begrijpend waarom ze daar zat. Uitleg kwam meestal namelijk pas nadien. Tja en dan te bedenken dat wij niet zo’n grote fan zijn van de inmiddels beroemde “naughty chair”  van ons aller Super Nanny. Wij geloven meer in uitleggen waarom iets niet kan. Dus dan past de aanpak van de opvang meer bij ons. Gelukkig is het bij 3x gebleven. Dochterlief heeft inmiddels eieren voor haar geld gekozen.
Qua sociale, emotionele ontwikkeling vonden ze haar een beetje achterlopen. Inmiddels maakt ze deel uit van een groepje van vier andere kinderen maar ze speelt niet echt samen. Ze wil graag dat dingen op haar manier gaan. Volgens school zou dat meer in onderling overleg moeten met de andere kinderen. Ik vond dat persoonlijk wel iets te veel van een kind van 4 jaar gevraagd. Ik zie haar echt niet zeggen  “nou wat denken jullie ervan zullen we nu samen in de blokkenhoek gaan zitten en wie wel dan met welke kleur blokken spelen”.  Dochterlief heeft een vrij sterk willetje en blijkbaar legt ze die soms een beetje dwingend op aan andere kinderen. Als ze dan dat niet willen dan doet ze blijkbaar haar eigen ding. Zelf begrijp ik dat wel omdat manlief en ik deels ook zo zijn.  We zijn alle twee een beetje eigenheimers die graag hun eigen gang gaan. Alleen begrijpen wij inmiddels wel dat je soms compromissen moet doen. Dat laatste moet dochterlief nog leren. Toch zie ik haar iedere keer als ik haar ophaal met andere kindjes in haar klas spelen. Ze wordt ook enthousiast begroet door de andere kindjes. Dus ik denk dat het wel snor zit met haar.
 
Ik vond het wel jammer dat er minder tot geen aandacht was voor de goede dingen. Opvang had gelukkig wel een lijsten met dingen waar ze heel goed in is. Zo is dochterlief de knutsel- en puzzelkampioen op de groep. Ze legt met gemak puzzels van 150 stukjes zonder hulp. Dus ze halen nu regelmatig puzzels voor haar van een groep met oudere kindjes. Leuk dat ze dat stimuleren. Helaas hoorde ik op school niets wat dan wel goed ging. Ik hoorde alleen dat ze het zo leuk vinden om te zien hoe ze oprecht van alles met school kan genieten. Zelf merken we wel dat dochterlief een spons is die alles qua kennis opneemt. Ze is enorm met letters, dagen, seizoen en nummers bezig. Ze kan al feilloos letters herkennen en verbanden leggen. Zo zei ze onlangs als rood met een R begint dan is dat ook roze. En jouw naam begint met een J net als het jongetje in haar klas. Geen idee of dat goed is voor haar leeftijd maar wij vinden dat best knap en die dingen doet ze dus echt pas sinds ze op school zit.
 
Desondanks zijn er wel een paar aandachtspuntjes. Toch over het algemeen doet ze het erg goed voor een meisje die altijd thuis is geweest. Het is namelijk een hele verandering voor zo’n ukkie. Eerst altijd lekker thuis waar je ongeremd kon doen wat je wilde binnen bepaalde grenzen en dan ineens naar een omgeving waar er van alles van je wordt verwacht en je dingen moet doen. Langzaam maar zeker raakt ze dus gewend aan alle dingen. Het komt volgens mij dus best goed met haar.

donderdag 14 november 2013

Meisjes en dansschoenen

Dinsdagavond kwam ik dochterlief ophalen op de opvang. Het viel me op dat er maar zo weinig kindjes waren. Ook waren alle meisjes al weg. Dochterlief zag me van een afstandje al aankomen en rende op me af. Ze wilde wel heel graag naar huis. Vreemd want normaliter heeft ze het heel erg naar haar zin.

Eenmaal thuis vertelde ze mij dat ze geen dansschoenen had. Ze had namelijk met de juf van de opvang het over dansen gehad en de juf had gezegd dat je dan dansschoenen aan moest. Het was niet een heel samenhangend verhaal dus ik moest zelf de puzzelstukjes in elkaar passen. Ineens begreep ik wat er aan de hand was: alle meisjes waren naar een proefles ballet. De opvang is onlangs een samenwerking aangegaan met een dansschool. Op dinsdag- en donderdagmiddag kunnen de kinderen na school danslessen volgen tegen betaling van een gereduceerd tarief. De opvang brengt de kinderen naar de lessen en je kunt vervolgens dan als ouder kiezen of je je kind vervolgens daar ophaalt of dat je je kind bij de opvang ophaalt. Aan alle kinderen was een proefles aangeboden om te kijken of ze het iets vonden. Alleen daar moest je dus wel je kind voor inschrijven.

Toen ik de brief ontving, heb ik het er met manlief over gehad. We kwamen al snel tot de conclusie dat er niet aan mee zouden doen. Ten eerste betalen we elke maand al een fiks bedrag aan de opvang. Daar zou dan nog €24 bovenop komen voor de lessen. We zouden dus effectief een uur opvang betalen terwijl ze daar niet eens is. Bovendien gaat dochterlief maar 2x per week naar de opvang en is ze al overweldigd door al speelmogelijkheden die daar zijn. Waarom zouden we nog iets aan haar leventje toevoegen? Ze moet al zo veel indrukken verwerken sinds ze op school en de opvang zit. Ze vindt het soms al zo moeilijk om te kiezen uit alle dingen die daar mogelijk zijn. Als we daar nog balletlessen aan zouden toevoegen dan is dat misschien wel te veel. Daarnaast ben ik er ook een groot voorstander van dat ze gewoon lekker kan spelen als ze uit school komt. Dat kan ze heel goed op de opvang. Dus waarom dan weer een nieuwe omgeving waar ze van alles “moet”? En een niet heel onbelangrijk puntje: het is niet echt een dansmeisje.

Al met al hadden we een doordachte beslissing genomen. Toch vond ik het wel heel sneu om te zien dat ze dus als enig meisje niet daar naar toe gaat en dat ze de andere meisje toch wel had gemist met spelen. Het was gelukkig een proefles dus het is afwachten hoeveel kindjes er daadwerkelijk gebruik van gaan maken. Ik hoop voor haar dat er een paar meisjes overblijven op de groep want hoewel ze jongens ook best wel leuk vindt, is ze nu in een fase dat ze toch wel heel graag met meisjes speelt.

woensdag 13 november 2013

Denk jij nu alleen maar aan jezelf?

Gisterenavond zat ik een beetje aangeslagen en verdrietig in de auto terug naar huis. De opmerking van een collega echode maar door mijn hoofd. Hij had namelijk gezegd "denk jij nu alleen maar aan jezelf".  Ik had namelijk gezegd dat als er een ander bureau zou vrij komen, dat ik deze dan graag al eerste wilde claimen. De woordkeuze claimen was misschien niet heel handig maar dat komt voort uit het feit dat ik mijn huidige plekje echt niet fijn vind. Ik zit met mijn rug naar de deur en kijk tegen een muur aan. Die andere plek geeft een weidser blik op alles.  Door zijn opmerking werd ik even weggezet als egoïstisch kreng. Ik heb er uiteraard iets van gezegd dat ik dit niet waardeerde maar hij draaide zijn rug om en zei tegen een andere collega op een hautaine toon  "ooh ja waar waren we ook al weer gebleven".  Kortom het deed er volledig niet toe wat ik had gezegd.

De hele gebeurtenis stak me en maakte me oprecht verdrietig. Ik heb met moeite een paar tranen weten weg te slikken. Het steekt me omdat ik alles behalve een egoïstisch kreng ben. Ik ben anders dan hem, ik heb een hele andere zienswijze en levensstijl dat haaks op dat van hem staat. Hij is eigenlijk een karikatuur van een kakker. Hij is daar zelfs zo trots op dat hij dit nog extra uitvergroot. Zijn glansjaren waren de jaren op de sociëteit van de studentenverenging. Ergens is hij nog steeds een student want hij houdt er nog steeds een koorballerig leventje op na. Hij voelt zich ver verheven staan boven bepaalde mensen. Hij zegt letterlijk "dat zijn niet mijn soort mensen"  en dat verschil leert hij zijn kinderen op jonge leeftijd ook weer aan.  Ik kan daar niks mee en voel me ver weg staan van alles waar hij voor staat. En weet je? Op zich maakt het allemaal niet uit. Hij leeft zijn leven en ik leef mijn leven op de manier die ons goed dunkt. Gelukkig hebben we de vrijheid om daarin verschillend te zijn. 

De opmerking die heb ik te danken aan het feit dat ik me een paar keer kritisch heb uitgelaten over dingen die hij belangrijk vindt. Alleen dit was een gesprek tijdens de lunch waar iedereen openlijk zijn mening gaf. Alleen ik ben soms directer en duidelijker dan anderen. Hij geeft daarentegen ook zijn mening open en duidelijk weer. Blijkbaar vond hij het toch niet leuk dat ik me niet wilde confirmeren aan zijn denkwijze en hij heeft op de loer gelegen om mij op mijn plaats te zetten. Hij heeft dit ooit ook in het verleden toegegeven dat hij dan gewoon net zo lang wacht totdat hij iemand ten overstaan van anderen te kakken kan zetten. Het is dus eigenlijk een heel zielig mannetje en ik zou het langs me heen moeten laten schuiven. Toch doet het mij pijn die opmerking omdat het zo volkomen onterecht is. Alleen wat doe je er aan? Opnieuw bespreken geeft hem alleen nog maar een extra platform en dat gun ik hem niet. 

maandag 11 november 2013

Sint Maarten: De koeien hebben staarten...

Daar gingen we dan vanavond: de eerste keer Sint Maarten vieren. De aanloop naar Sint Maarten duurde dochterlief veel te lang. Op de opvang had ze al twee lampionnen in elkaar geknutseld tijdens de herfstvakantie en toen kwam daar vorige week er nog eentje van school bij. Die van school was grote favoriet want hé hoe cool is een roze lampion wel niet? 

Vrijdagmiddag ontving ik via Klasbord een berichtje van de juf dat we vooral niet moesten vergeten om het lampje maandag mee te geven want juf zou met de kindjes maandag gaan oefenen. Maandagochtend ontving ik via de mail een prachtige foto van alle kindjes in de klas van dochterlief met hun lampionnetje.

Vandaag vertrok ik dus extra vroeg van werk want logistiek werd dit toch wel een uitdaging om met een volle buik van het avondeten om 18.00 uur op jacht naar snoep te gaan. Het is echter gelukt en om 18.00 uur stonden wij met ons lampionnetjes en fototoestel klaar. Alleen dan blijkt het toch best ineens heel erg eng te zijn om bij iemand aan te bellen. Dus werden de twee buurkindjes van twee deuren verder erbij gehaald en toen kon het feest pas echt beginnen. 

Ik geloof dat we wel bij 40 deuren hebben aangebeld. Gelukkig had iedereen die mee deed of het licht bij de voordeur aangedaan of gezellig een paar kaarsjes neergezet. Zo was het meteen duidelijk wie wel of niet mee deed. Naarmate de zak snoep zwaarder werd, werd dochterlief ook steeds enthousiaster. Ze stuiterde en huppelde van enthousiasme van de ene deur naar de andere en zong vrolijk mee (en dat terwijl ze zingen dus helemaal niet leuk vindt). Onderweg werd het groepje ook iets groter doordat haar vriendinnetje erbij kwam. 

Om 19.00 uur vonden we het allemaal wel mooi geweest. Als het aan dochterlief en de andere kinderen had gelegen waren we nu nog steeds bezig. Eenmaal thuis werd de buit bekeken. Ze heeft genoeg snoep voor de komende maanden (er wordt hier niet veel gesnoept). Er lag van alles en nog wat in. De mandarijnen die hier en daar ook waren aangeboden, had ze vakkundig vermeden. Ze mocht nog een chocolademuntje eten en toen was het huppakee naar bed. Binnen een minuut lag ze te slapen nadat ze nog wel vertelde dat ze dit toch echt wel een hele leuk dag vond. Denk dat ze nu droomt over lolly's, spekjes en chocola ;-).