Pagina's

woensdag 28 januari 2015

Reintegratieplan: tweede ronde, tweede kans

Vanochtend was daar dan het verlossende telefoontje van de bedrijfsarts. Verlossend want ik  maakte me gisteren wel druk na een terechte opmerking van Marga dat ik wel mee moest werken aan een reintegratieplan. Vooral toen ik ook nog eens wat informatie ging opzoeken op internet, realiseerde ik me ook dat zowel ik als werk rijkelijk laat zijn met het opstellen hiervan. Wat me nog het meeste zorgen baarde waren de eventuele consequenties. Dus ongerust belde ik gisteren de bedrijfsarts op. Hij was niet aanwezig maar de secretaresse plande meteen een gesprek voor mij in.

Dus zat ik gisterenavond weer achter mijn computer om dit gesprek voor te bereiden en om mijn gedachten te ordenen. Het helpt als ik terug kan vallen op een stukje papier al dan niet met steekwoorden of volledig uitgeschreven. Nadat het op papier stond, voelde ik me iets rustiger worden. Desondanks heb ik wel een onrustige nacht gehad.

Het gesprek met de bedrijfsarts was verhelderend. Hij verweet mij niks, vond dat ik juist een pro-actieve houding in mijn herstel nam en gooide het op een misverstand. Hij stelde voor dat ik volgende week het gesprek met mijn manager heb, direct nadat ik hem heb gezien. Dat geeft mij dus tijd om het voor te bereiden. Hij bood ook aan om mijn reintegratieplan samen door te nemen voordat ik het met mijn manager bespreek. Ik heb meteen naar mijn manager gemaild. Nu is het afwachten of hij kan. So far, mijn cover your ass excercitie. Ooit word ik hier nog eens heel erg goed in. 

maandag 26 januari 2015

Daar zakt je broek vanaf

Vorige week donderdag kreeg ik een smsje van mijn manager. Hij wilde mij graag volgende week spreken. Bovendien moest mijn mobiele telefoon worden vervangen voor een andere want aan het einde van deze week zou mijn huidige niet meer functioneren. Ik had al een keer aangegeven dat ik mijn functioneringgesprek wilde "afhandelen" (heeft met bonus (if any) te maken en daarvoor moet je dat gesprek voor een bepaalde tijd in het systeem met scores en zo hebben staan... en ja ik wil die bonus dus alleen om extra af te lossen voor de rest zal het me een rotzorg zijn) dus we zouden dit dan mooi kunnen combineren. Het was tevens een mooi afgekaderd onderwerp waardoor ik het gesprek met enige terughoudend en schroom wel durfde aan te gaan. Vorige week heb ik het gesprek dus in detail zitten voorbereiden. Ik voelde me hierdoor krachtig genoeg om me staande te houden in het gesprek. Dacht ik.... want ik was niet voorbereid op wat er zou komen.

Vanmiddag ging ik met dochterlief naar de IKEA om een paar dingetjes te kopen. Zo ziet de luxaflex er in de keuken niet meer uit. Laat de luxaflex nu bij IKEA vandaan komen dus ik hoopte dat ze dit modelletje nog hadden. Nu was dochterlief het hele weekend al niet lekker maar vanmiddag leek het beter te gaan op een paar waterige oogjes na. Alleen ergens midden in de IKEA stortte ze helemaal in. Heel zachtjes met een zielig piepend stemmetje gaf ze aan dat ze naar huis wilde omdat ze oorpijn had. Het hele koppie vertrok van de pijn. Dus hup dochterlief werd in een winkelwagentje gezet en ik reed als een idioot door alle gangen. Ik rekende nog twee dingetjes af om vervolgens naar de auto te snellen. Ze zat nog niet in haar stoeltje of ze begon met grote uithalen te snikken. Dat rijdt niet fijn naar huis, kan ik je zeggen. Ondertussen zat ik mezelf te vervloeken dat ik niet nog een dagje rustig aan met haar had gedaan. Ook zat ik me op te vreten om het smsje dat ik had gelezen bij de kassa toen ik mijn mobiele telefoon wilde pakken om manlief te bellen. Het smsje was van mijn manager.

Het smsje zei in het kort dat hij mij geen kopie van het functioneringsgesprek kon sturen omdat mijn email adres niet binnen een beveiligd netwerk zat en dit bedrijfsgevoelige informatie was (????????). Hij wilde dan ook het gesprek met mij ergens in februari hebben als ik weer terug op werk was. We konden dan meteen de doelstellingen voor 2015 vaststellen. Uhm sorry..... ik was witheet toen ik het las. Ten eerste is het voor mijn bedrijf geen enkel probleem om arbeidsovereenkomsten en salarisvoorstellen naar een "onbeveiligd" email adres te sturen. Zover dus dat zijn argument geen stand hield over gevoelige informatie en onbeveiligde netwerken. Ten tweede wie zegt dat ik al in februari ga integreren? Ten derde staat mijn hoofd alles behalve naar het vaststellen van doelstellingen voor 2015. Ik zou zeggen eerst integreren met mijn normale werkzaamheden en daarna eens kijken wat ik allemaal weer kan doen binnen mijn grenzen.

Eenmaal thuis en dochterlief op de bank onder een dekentje samen met een overbezorgde vader, heb ik mijn manager proberen te bellen. Uiteraard nadat ik eerst goed had nagedacht wat ik wilde zeggen. De secretaresse nam op. Mijn toon was zodanig dat er geen ruimte was voor een gezellig gesprek dus ze nam de boodschap aan dat ik wilde dat hij zou terug bellen. Toen ik weer beneden was, zei ik al tegen manlief dat ik niet verwachtte dat mijn manager zou bellen. Hij houdt namelijk niet van confrontaties en moeilijke gesprekken gaat hij uit de weg. Mijn voorgevoel werd bevestigd want hij belde niet terug. Begin van de avond heb ik hem daarom maar een sms gestuurd. Ik heb aangegeven dat ik hem heb proberen te bellen, ik in de veronderstelling was dat we morgen mijn functioneringsgesprek zouden hebben en dat ik een reintegratiegesprek momenteel niet opportuun acht en dat dit wordt ondersteund door mijn therapeute. Kortom ik kom morgen niet. Ook gaf ik aan dat ik volgende week na mijn bezoek aan de bedrijfsarts de telefoon zal omruilen en dat ik dan een kopie van mijn functioneringsgesprek zal ophalen om dit op een later tijdstip te bespreken. Niets meer gehoord of misschien beter nog niets gehoord vanwege het simpele feit dat hij niet weet hoe hij hier mee om moet gaan.

Hoe nu verder? Geen idee. Ik heb nog een email gestuurd naar mijn psychologe in de hoop dat zij een geniale ingeving heeft. Zelf was ik toch een beetje trots op hoe ik duidelijk mijn grenzen heb gesteld. Overigens wel grenzen met een bitter randje wnt dit is niet leuk. Inmiddels heb ik wel een ingeving die in mijn achterhoofd sluimert: als ik toch op mijn werk moet integreren, zou ik dat dan niet op een andere afdeling kunnen doen? Er zijn een paar andere bedrijfsonderdelen waar ze een zelfde afdeling hebben die zwaar onderbezet zijn. Misschien dat ik daar tijdelijk kan werken...... het is zo maar een ideetje maar mischien nog niet eens zo slecht. 

zondag 25 januari 2015

Opruimvirus, schoonmaken en extra aflossen

Zou het een virus zijn in blogland of is het de tijd van het jaar? Ook ik ben besmet met het virus van opruimen. Om te beginnen ergerde ik me rot aan de zakken met kleding en schoenen die al maanden op zolder stonden te wachten op een nieuwe bestemming. Op een ochtend heb ik de telefoon gepakt en de Voedselbank gebeld met de vraag of ze die zakken wilde hebben. Er werd enthousiast gereageerd dus een paar dagen later reed ik met een volle achterbak naar de Voedselbank. Enthousiast werd ik ontvangen door twee mannen die onmiddellijk begonnen te helpen met de kofferbak uitladen. Bezorgd werd gevraagd of ik het echt wel kon missen. De bezorgdheid verdween snel toen ze hoorden dat ik juist blij was dat de kleding en schoenen goed terecht zouden komen. Het gros gaat naar moeders die tijdelijk dakloos zijn en opvang hebben gevonden in een soort moeder/ kind huis. Ze worden daar begeleid om weer een zelfstandig leven met hun kind(eren) op te bouwen. Het voelde dus ontzettend goed dat mijn spulletjes daar meer dan welkom waren. Een klein deel ging naar een particulier goed doel in Afrika. Ik weet dus waar mijn kleding in de toekomst naar toe gaat. Inmiddels ligt er weer een mini-stapeltje klaar van kleding. Als de zak vol is dan zijn ze eersten die het weer krijgen. 

Daarna was de rest van het huis aan bod. Ik ergerde me al een tijd aan het opgestapelde serviesgoed in de keukenkastjes. Regelmatig stond ik mopperend voor de kast omdat ik eerst van alles eruit moest halen om bij de schaal te kunnen komen die ik nodig had of omdat het kastje niet goed dicht ging. Het nodigt ook manlief niet echt uit op eens een keer de wasmachine uit te ruimen want hij vindt het veels te veel gedoe om alles weer in de kast te zetten. Bovendien loopt hij het risico dat hij nog een snauw krijgt ook als er iets niet goed staat of kapot is. Niet menselijker dan ik en dus kan ook ik soms een enorme draak zijn. Een draak die manlief liever vermijdt. De keukenkastjes werden dus aan een inspectie onderworpen. Er staan weer twee dozen klaar voor de Kringloop. Daar zullen nog meer dozen bij komen want ik ben nog maar net begonnen en lang niet klaar. Toch ben ik al blij met dat kleine beetje wat ik al heb gedaan. Het ziet er al een stuk overzichtelijker uit. En ooh de kastjes kunnen weer dicht en ik kan weer makkelijker bij mijn spulletjes.

Misschien is het volgelopen huis ook de reden dat ik een (pest)hekel aan schoonmaken heb. Als ik ergens goed ben om te vermijden dan is het wel schoonmaken. Ik zal eerlijk zijn: ik maak pas schoon als ik het zelf echt niet meer vind kunnen. Uitzondering daarop zijn de keuken, toiletten en badkamer want die moeten schoon zijn. Ooit een vriendje gehad waarvan zijn badkamer zo vies was, dat ik vol walging en schock niet wist hoe snel ik daar weg moest komen. De rest van het huis was best netjes maar die vieze badkamer was de laatste (overigens niet enige) motivator om voor mij snel een einde aan de ontluikende relatie te maken. Dus als ik mijn huishoudelijke kwaliteiten kort zou moeten omschrijven dan "het is voor het oog schoon" datgene wat het beste de situatie hier beschrijft. Nou is het natuurlijk ook niet fijn om schoon te maken als je van alles opzij moet schuiven. Dus ook dat is een goede reden om het hier in huis wat leger te maken.

Naast de keuken staat speelgoed en mijn kledingkast ook nog hoog op de opruimlijst. Daarnaast wil ik een keer de zolder opduiken want ook daar staat netjes opgeruimd achter de schotten van alles. Ook dingen die goed verkoopbaar zijn. Met de opbrengst daarvan kan ik weer wat extra aflossen.

Of aflossen gesproken: dankzij veranderingen in allerlei toeslagen en bijdragen zag ik ineens dat ik een leuk bedrag extra per maand meer krijg. Joepie! Ik heb het meteen overgemaakt naar mijn creditcard. Dankzij deze actie staat één creditcard weer op nul en de andere creditcard wordt nu onder handen genomen. Hopelijk kan ik zo de financiele schade van de afgelopen tijd in halen want daar was een beetje de klad in gekomen. Inmiddels weer genoeg gemotiveerd dus met frisse zin en moed er weer tegen aan. Over twee jaar zou ik schuldenvrij moeten zijn. Het zou fijn zijn als ik die tijd kan verkorten. 

donderdag 22 januari 2015

Wat te doen met een razende storm.

Vanochtend hoorde ik een klein beepje op mijn telefoon. Een smsje van mijn manager. De eerste reactie was oh gatver shit wat moet hij van mij. Natuurlijk wist ik meteen waar het over ging: het functioneringsgesprek en het reintegratieplan. Hij stelde een tijd voor. Alleen die dag kwam mij niet uit dus ik heb meteen tegenvoorstel gedaan onder het mom je kunt het maar beter afhandelen anders achtervolgt het je de hele dag. Het tegenvoorstel werd meteen geaccepteerd. Dus nu mag (of moet) ik volgende week naar mijn werk. Een hele grondige gatver meer dan dat kan ik er niet van maken. Nadat ik de afspraak per sms had bevestigd, legde ik met trillende handen mijn mobiele telefoon weg. Een nerveus, beklemmend gevoel overviel mij en mijn keel werd lichtjes door alle emoties dichtgeknepen. Zo veel doet mijn werk dus nog steeds met mij. En laat dat gevoel mij nu de laatste tijd ongelofelijk boos maken. Ik wil namelijk niet meer dat het zo'n allesoverheersend effect op mij heeft. En ik wil ook niet dat iets of iemand mij ooit nog zo laten voelen. Ik wil dat simpelweg niet meer toelaten.

Dat klinkt natuurlijk heel stoer. Uit je boosheid kun je namelijk heel veel kracht halen maar kun je tegelijkertijd ook heel veel schade toebrengen. Ik zie mijn boosheid als een woeste storm die in mijn raast. Je kunt met een storm twee dingen doen. Je kunt de storm in al zijn hevigheid zijn gang laten gaan zodat het vrij spel heeft. Grote kans is dat de storm dan schade toebrengt. De ene keer zal die schade klein zijn met hier en daar een verloren takje op de weg. De andere keer kan de storm veel schade toebrengen waardoor een boom uit de grond wordt gerukt of dat de dakpannen van het dak wegvliegen. Echter als je weet dat de storm eraan komt dan kun je voorzorgmaatregelen treffen. Je kunt losse dingen vastzetten, je kunt die oude, half ontwortelde boom weg halen en je dak regelmatig inspecteren of het nog in goede staat verkeert. Word je overvallen door een storm dan kun je nog altijd maatregelen nemen om de schade te beperken. 

Mijn boosheid is mijn storm die als ik niet op pas een alles vernietigend effect op mij zou kunnen hebben. Ik kan namelijk in mijn boosheid een soort blinde vlek krijgen waardoor ik ontzettend kan uithalen naar degene die deze boosheid veroorzaakt. De schade die ik dan met mijn scherpe tong kan losmaken, is dan nog moeilijk te repareren. De storm kan er ook voor zorgen dat ik bang word en mij verschuil net zolang totdat de storm is gaan liggen. Ik kan dan alleen maar hopen dat er niet te veel schade zal zijn. Hoe dan ook het effect is het zelfde: ik heb namelijk geen controle.
Toch heeft de boosheid ook een gunstig effect. Het geeft mijn namelijk kracht om dingen en mensen te trotseren. Alleen daar moet ik de juiste middelen voor aangereikt krijgen. Krijg ik die niet dan word ik een willoos "slachtoffer". 

Gisteren heb ik het hierover uitgebreid met mijn psycholoog gehad. Ik ben sociaal niet altijd even handig om moeilijke situaties te tacklen. Ik kruip dan graag of in mijn schulpje of ik schiet onmiddellijk in de verdedinging. Liever zou ik de situatie de baas zijn op een elegantere manier die dichter bij mij staat. Maar ja, hoe doe ik dat? Ze gaven me een aantal voorbeelden van wat ik zou kunnen zeggen. Het voelt stom dat ik ze zelf niet kan verzinnen want ze zijn zo simpel. Tegelijkertijd staat het ook ver van mij af want ooh jee met die paar simpele zinnetjes stel ik ineens grenzen (meer voorbeeldzinnetjes zijn welkom). En grenzen stellen is en blijft heel eng voor mij. Maar toch, ik ga volgende week ermee oefenen. Uiteraard goed voorbereid en anticiperend op de vragen en opmerkingen die ik kan verwachten. Het heeft goed uitgewerkt bij de bedrijfsarts. Hoe eng ik het ook vond, het gaf me wel een gevoel van overwinning. En wat was ik achteraf trots op mezelf dat ik dit toch maar mooi had gedaan. Dus ik kan het wel. En dat is nog een ander puntje. Ik moet werken aan die vernietigende onzekerheid en het negatieve zelfbeeld dat ik heb. Ik kan mezelf namelijk zo onderuit halen als in het cliche van ik ben mijn ergste criticus. Zowel de psycholoog als mijn man geloven rotsvast dat ik zo veel meer kan dan dat ik zelf wil geloven. Dus ik mag niet meer dat kan ik niet of dat lukt niet of dat is niet mijn sterkste punt zeggen of andere mensen kunnen dat beter. Ik moet vanaf nu het positief omdraaien. Dat wordt nog een hele kluif maar hoe meer ik oefen hoe meer ik het ga geloven op termijn. 

Het ziet er naar uit dat ik binnenkort heel veel mag gaan oefenen al integrerend op mijn werk. Ik beschouw werk maar als een oefengrond ter voorbereiding op een andere baan. Een andere baan die er op termijn echt wel ooit komt. Wat zal ik dan blij zijn om alles en iedereen bij mijn huidige werk achter te laten om ze vervolgens nooit meer te hoeven zien. En raar genoeg geeft die gedachte mij ook kracht want hopelijk is het slechts tijdelijk dat ik daar nog ben. En daarna: bye, bye tot never nooit meer. 

PS: Dank je voor de lieve reacties op mijn vorige blog. Ik vond het fijn om te horen dat mensen meeleven maar dat ik ze ook aan het denken zet. Ik ga voorlopig dan ook gewoon hier door met bloggen. 

dinsdag 20 januari 2015

Wat nu.... zo maar wat hersenspinsels.

De laatste paar weken of misschien wel maanden vind ik het moeilijk om te bloggen. Ik ben met mijn blog begonnen om mezelf een extra duwtje in de rug te geven om mijn schulden af te lossen. Intussen heb ik een deel afgelost, probeer ik wat slimmer met mijn geld om te gaan en lossen de nog uitstaande leningen zich uiteindelijk vanzelf af. Daar waar ik kan, geef ik het soms een extra duwtje door extra af te lossen. Eigenlijk is daar ook alles mee gezegd. Ik heb dan ook het idee dat ik hierover nog weinig te melden heb. Het loopt en dat is het dan. 

Intussen is er met mij wel veel gebeurd. Langzaam bekroop mij het gevoel dat het niet goed met mij ging. Dat heeft veel te maken met dat ik mij lange tijd heb proberen te conformeren aan het beeld van anderen. Hierdoor verloor ik heel langzaam mijzelf maar tegelijkertijd kwam ik ook in opstand want ook ik mag zijn zoals ik ben. Toch wist ik niet hoe ik mezelf moest terug vinden. het vertaalde zich uiteindelijk allemaal in vage klachten die steeds hefiger werden. Mijn lijf kwam duidelijk in opstand. Lange tijd heb ik dat weten te negeren totdat ik op een middag in het winkelcentrum mijzelf tegen kwam. Ik heb het nooit begrepen als mensen zeiden dat het niet meer langer ging of dat het licht bij hen uitging. Nu begrijp ik haarfijn als ze dat zeggen. Ook in mijn blogjes kwam die onrust duidelijk naar voren. Heel veel lieve lezers lieten bezorgde reacties achter. Nu ben ik ze daar heel dankbaar voor. Het bewees dat het toch wel overduidelijk was dat het met mij niet goed ging. Soms moet je dat ook van anderen horen.

Heel langzaam vind ik weer de rust. Ik kan sinds kort weer met een boek op de bank gaan zitten en me helemaal in het verhaal verliezen zonder mij schuldig te voelen omdat ik van mezelf vind dat ik nog zo veel moet doen. ik geniet immens van die momenten. Ik begin langzaam de kunst van doseren te leren waar ik nog heel vaak keihard onderuit ga. Ik begin te begrijpen dat ik grenzen moet gaan stellen, wil ik niet weer in deze situatie belanden. Ik begin ook te begrijpen dat ik veel meer kan dan dat ik had gedacht. Maar ik begin vooral te begrijpen dat ik mag zijn wie ik ben en als je dat niet leuk vindt, dan is dat vooral jammer voor jou. Langzaam krabbel ik dus in al mijn kwetsbaarheid op.

Maar toch draaien mijn hersenen overuren met veel te veel gedachten. Het thuis zijn heeft veel bij mij losgemaakt. Voornaamste vraag is dus nu hoe wil ik verder. Op de achtergrond zegt een heel klein stemmetje dat deze zoektocht niet op een blog over aflossen hoort. Dat deze blog dat doel al lang voorbij is gestreeft en dat het nu vooral om mijn hersenspinselen gaat. Van mij kun je geen slimme bezuinigings- of aflossingstips verwachten. Ik doe zelf ook maar wat ik denk dat goed is. Er zijn mensen die dat veel beter kunnen. Daarom denk ik wel eens: moet ik verder met dit blog? Of moet ik verder onder een andere naam met een andere insteek? Of moet ik een kookblog beginnen? Voor het kookblog heb ik ideeën genoeg maar de lust ontbreekt mij om er momenteel aan te beginnen. Laat mij maat lekker kokkerellen in mijn eigen keukentje en genieten van mijn creaties. Als ik er ooit aan toe ben dan laat ik de wereld daar tegen die tijd van mee genieten. Stop ik nu met mijn blog: ik weet het nog niet...... 

donderdag 15 januari 2015

They are not into you....

Toen ik net met een burn-out thuis kwam te zitten, werd ik benaderd voor twee banen. Ik was licht verbaasd want het waren twee banen die perfect bij mij passen. Ik gaf dus aan dat ik op zich wel interesse had in de baan. Inwendig maakte ik een klein vreugdesprongetje want als ik geluk had zou ik binnenkort misschien een leukere baan hebben en ik hoefde niet meer terug naar mijn oude werkgever. Dus ik stuurde mijn c.v. nadat eerst wat over en weer emailen.

Beiden leken nog enthousiaster te worden toen ze eenmaal mijn ervaring zagen. Ik werd uitgenodigd voor een telefonisch sollicitatiegesprek (recruitment vindt plaats in Londen). Ook deze eerste gesprekken gingen goed dus ik zou worden voorgesteld bij de hiring manager. Voor de baan in Amsterdam werd ik weer uitgenodigd voor een gesprek. Voor de baan in Brussel moest ik een formulier invullen die van het bedrijf afkomstig was. Ik heb het sollicitatiegeprek voor de baan in Amsterdam doodziek aan de telefoon gedaan. Het kostte me al mijn energie maar ik legde aan het einde van het gesprek tevreden op want het leek goed te gaan. Vervolgens was er een oorverdovende radiostilte van beide banen.

Nu zaten er de feestdagen tussen dus dan ligt alles weer een beetje stil. De eerste week van januari besloot ik dus om de sollicitaties op te volgen. Uit Amsterdam kwam als feedback dat de hiring manager op zich wel enthousiast was maar (een maar is nooit goed) hij wilde graag nog wat meer c.v.'s zien. Van de baan in Brussel kreeg ik geen antwoord op mijn email dus ik besloot te bellen. De headhunter ofwel recruiter gaf aan nog niks te hebben gehoord. Ik wilde hem toeroepen dan pak je die telefoon op en dan ga je er achteraan. Hoe dan ook hij zou mij in de loop van de dag bellen. Ik zit nog steeds te wachten. 

Inmiddels heb ik er schoon genoeg van. Ik heb niet het idee dat er nog iets uit deze twee banen kan voortvloeien. Ik heb naar de headhunter voor de baan in Brussel vandaag een email gestuurd dat ik begin volgende week een antwoord wil hebben. Zo niet dan ben ik niet mee beschikbaar en wil ik dat hij mijn papieren verwijderd uit zijn database. Ik wil het zelfde doen voor de baan in Amsterdam. Drie maanden duurt te lang en ik wil ook geen tweede of derde (of wat dan ook) keuze zijn. Mijn trots steekt dan ook de kop op. En ook zingt iedere keer het zinnetje door mijn hoofd they are not so into you anymore. 

Inmiddels ben ik verder gaan zoeken. In december heb ik nog gesolliciteerd naar twee andere banen. Ook daar heb ik niks meer van gehoord. Vandaag contact gezocht met een van de werkgevers en daar wacht ik nu op een antwoord. Van de andere kan ik niks meer vinden dus ik verwacht daar niet veel meer van. Ook hierin heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer. Er zijn maar weinig banen die ik echt interessant vind. De leuke banen zitten allemaal in het buitenland en dan vooral in Zwitserland. Ik ben dus nu aan het bedenken hoe ik daar een voet aan de grond krijg want uiteindelijk zouden wij daar heel graag willen wonen. 

Toch moet ik eerst mijn wonden likken voordat ik verder kan want ik ben momenteel even erg teleurgesteld in hoe het nu loopt. Waarschijnlijk moet ik daarvoor eerst duidelijkheid hebben over die twee banen.

Wat me uiteindelijk het meeste frustreert in dit alles, is dat men tegenwoordig niet eens meer het fatsoen neemt om met een kandidaat contact op te nemen. Is dit inherent aan het huidige tijdperk waar we in leven? 

maandag 12 januari 2015

25 jaar lief en leed

Morgen is het 25 jaar dat manlief en ik bij elkaar zijn. Ik kan me nog als de dag van vandaag herrineren dat ik hem voor het eerst zag. Ik was op slag verliefd en dat gold ook voor hem. We hebben nog een week om elkaar heen gedraaid. Iedereen sloeg een zucht van verlichting toen bleek dat we na die week iets met elkaar hadden want het was voor hen overduidelijk dat wij elkaar meer dan leuk vonden. Dat leuk vonden werd houden van.

We hebben in 25 jaar veel met elkaar mee gemaakt. Twee continenten en vier verschillende landen hebben ertussen ons in gestaan maar zelf op lange afstand bleef onze liefde in stand. We hebben veel kritiek moeten doorstaan want wat moest ik nu met een Griek en wat moest hij nu met een Nederlandse? Antwoord was elkaar lief hebben. We hebben samen veel verdriet, ziekte en frustraties overwonnen maar daar tegenover stonden ook leuke dingen.

Nadat onze liefde de afstand had overwonnen en we eindelijk samenwoonde, konden we eindelijk een leven samen opbouwen. Dat ging en gaat niet altijd vlekkeloos. We kunnen hele heftige ruzies hebben om eigenlijk niks maar daarna kunnen we ook weer toegeven dat we toch echt niet zonder elkaar kunnen. 

De kroon op onze liefde is onze dochter. Na 19 jaar samen mochten we haar eindelijk in onze armen houden. Zij bindt ons nog meer samen.

25 jaar samen het lijkt alsof het voorbij is gevlogen.

Voor manlief omdat ik onze liefde zo goed in dit liedje herken.




zondag 11 januari 2015

Ongenuanceerd

Dochterlief gaat sinds een aantal maanden naar zwemles op zaterdag. De kinderen die samen met haar zwemmen zijn een weerspiegeling van de maatschappij. Zo zijn er wat meer volksere types maar ook medelanders. Iedereen gaat een beetje zijn eigen gang maar heel soms is er iets van een praatje. 

In het badje van dochterlief zitten twee Marokaanse meisjes. Elke week worden ze gebracht door hun moeder respectievelijk tante. Een tijdje geleden was een van de twee meisjes met haar vinger tussen de deur gekomen met als gevolg dat haar nagel verwijderd moest worden. Ze kon hierdoor een tijdje niet zwemmen maar kwam wel iedere keer mee met haar zusje of nichtje. Ik zag haar met haar handje in het verband lopen en ik vroeg (logischerwijs) wat er gebeurd was. Ik zag eerst een verbaasde blik, daarna een opgeluchte blik en vervolgens vertelde de moeder wat er was gebeurd. Ze was duidelijk blij met de interesse die ik haar dochter toonde. Sindsdien begroet ze mij elke zaterdag en heel soms vertelde ze mij hoe het nu met de vinger van haar dochter ging. 

Gisteren raakte ik aan de praat met een van de meer volkse moeders. Ze zat duidelijk verlegen om een praatje. Ik vind haar op zich vriendelijk dus zo raakte we tijdens de zwemles met elkaar aan de praat. We zaten samen aan een lange tafel en tussen ons in zat de Marokaanse dame. In het begin probeerde ze zich in het gesprekje te mengen. Langzaam trok ze zich heel langzaam terug. De andere dame was namelijk nogal ongenuanceerd in haar uitspraken. Binnen een tijdsbestek van minder dan 40 minuten wist ik dat ze snel was gaan samenwonen, dat ze ongehuwd van haar dochter zwanger raakte en hoe ze tegenover homoseksualiteit en de multiculturele samenleving aan keek. Op zich zei ze niet eens iets verkeerd want ze stond voor veel open. Alleen haar uitspraken waren zo ongenuanceerd. Ze zag niet dat de dame die bij ons zat, steeds stiller werd en steeds ongemakkelijker heen en weer begon te schuiven. Er vlogen duidelijk zienswijze over tafel waar zij moeite mee had of waar zij zich niet prettig bij voelde om dit zo openbaar te bespreken. Ze durfde niet op te staan dus bleef ze beleefd zitten. Ik voelde haar ongemak groeien. Ik heb geprobeerd om het gesprek subtiel een andere meer neutrale richting op te sturen maar dat mislukte helaas. Ik voelde me samen met de Marokaanse dame ook steeds ongemakkelijker worden. Ik was dan ook blij dat ik dochterlief kon ophalen. De wat volkerse dame had het reuze gezellig gevonden.

Later vroeg ik me af waarom ik er niets van heb gezegd. Ik denk alleen niet dat het veel had geholpen want ik hoorde haar antwoord in de trant van  'ik accepteer iedereen dus dan moeten zij dat ook doen' al in mijn hoofd galmen. Het gaat  alleen niet om elkaar accepteren. Het gaat er bij mij om dat je soms moet weten wanneer je iets wel of niet kan zeggen. Het was niet nodig om zo ongenuanceerd je uit te laten over bepaalde onderwerpen waar iemand anders duidelijk moeite mee had. Alleen denk ik dat zij dat totaal niet aan voelde. 

Volgende week begroet ik weer vriendelijk de Marokaanse dame. De wat volkse moeder zie ik niet meer want haar dochter ging door naar een ander badje dus ook ander tijdstip. Zo lost het zich vanzelf op want zo ongemakkelijk wil ik mee niet meer voelen. 


dinsdag 6 januari 2015

Soms valt het mee.......

Als een berg keek ik er tegenop om vandaag weer naar de bedrijfarts te gaan.Dus ik deed al ruim vantevoren waar ik erg goed in ben namelijk me ontzettend druk erover maken en alle scenario's in mijn hoofd voorbij laten spelen. Op advies van de psychologe had ik het gesprek op papier voorbereid. Zij zou het dan nog kritisch nalezen en daar waar nodig aanwijzngen geven. Dit nadat ik bij een rollenspel met haar volledig dicht klapte en in huilen uitbarstte. Twee weken heb ik er tegen aan lopen hikken om het op papier te zetten. Twee weken heb ik er over na lopen denken hoe ik het beste kon verwoorden hoe ik mij voelde en hoe ik tegenover werk stond. Toen ik eenmaal achter de computer ging zitten, vlogen de woorden zo op papier. Het voelde als een enorme opluchting dat ik dit had gedaan. Ik stuurde het vervolgens op naar mijn psychologe. Zij vond het een heel sterk stuk waar ik dicht bij mijzelf bleef. Op een of andere manier deed mij die positieve feedback groeien en durfde ik het gesprek wel aan.

Dus stapte ik vandaag gewapend met papier in de hand de spreekkamer van de bedrijfarts in. Ik lichtte toe dat ik het gesprek had voorbereid en dat ik soms terug zou vallen op dat wat ik had opgeschreven door het simpelweg voor te lezen. Ik vond het zelf heel stoer dat ik dit deed. Hij luisterde aandachtig en stelde een paar vragen. Het was een hele andere arts dan die ik een paar weken geleden zag. Hij was begripvol en meelevend. Ik ondervond zelfs een bepaalde troost uit zijn woorden want het doembeeld van iemand die mij snel terug naar werk wilde hebben verdween. Ik hoef deze maand nog niet terug naar werk. Ik krijg tot begin februari om tot rust te komen en aan mezelf te werken. Het zal alles te maken hebben met hoe ik over kwam tijdens het gesprek want mij stem sloeg over en ik maakte een niet al te zekere indruk. Toch was dat stuk papier met een paar woorden een enorme houvast. 

Over een maand kijken we weer verder. Mocht ik dan weer aan de slag moeten dan zal het niet meer zijn dan 2x twee uurtjes per week. Ik was opgelucht toen ik weer naar buiten stapte. Ik was nog blijer toen ik weer het kantoor achter me kon laten. Het deed meer met mij dan ik had verwacht. Stapte ik in eerste instantie nog enigszins zelfverzekerd het gebouw binnen, toen ik weg ging was daar nog weinig van te besporen. Het houdt me enorm bezig wat voor een enorme invloed werk op mij heeft of beter wat voor enorme invloed ik het op me laat hebben. Ik ben er dus nog lang niet.... al zie ik langzaam wel weer verbetering. Ik wil namelijk sterker hier uit komen om kans op herhaling te voorkomen.  Al met al was vandaag weer een bewijs dat ik me veel te druk maak om dingen en dat het meestal niet nodig is. Als ik dat nu ook als wijze les mee zou nemen voor de toekomst....

zondag 4 januari 2015

Het nieuwe jaar: veranderingen

Morgen gaan de dingen weer terug naar normaal. Dochterlief gaat weer naar school en ik heb weer wat meer tijd om andere dingen te gaan doen. En wat heb ik daar zin om weer dingen aan te pakken. Ik ben strijdlustiger. Ergens ontwaakt er iets in mij waardoor er een vechtlust naar boven komt. Ik heb zoiets van "laat iedereen maar de rambam krijgen, het gaat om mij en dat ik mij beter voel en dat ik vooral zijn mag wie ik ben". Ik ben te lang een toeschouwer geweest en heb dingen geaccepteerd of vermeden waar ik mij niet goed bij voelde. Het nieuwe jaar voelt voor mij als een jaar van verandering. Een jaar waarin ik sterker zal worden en dingen makkelijker het hoofd kan bieden zonder mij daar nadien schuldig over te voelen of zonder nog heel lang over na te lopen piekeren. Een jaar waarin ik hopelijk een andere baan kan vinden al dan niet in Nederland. Een jaar waarin ik hopelijk ook meer zal aflossen want dit jaar is daar minder van gekomen dan ik wilde. Op een of andere manier verdwijnt de drang tot extra aflossen toch meer op de achtergrond als je niet goed in je vel zit. Toch ik aflossen kosten wat kost niet meer mijn streven. Ik wil ook geld over houden voor dingen  die mij blij maken. Dat hoeven geen dure dingen te zijn maar ik voel me beter als ik soms wat voor mezelf of voor mijn dochter doe. Ik word daar een gelukkiger mens van en dat is ook veel waard. Dan maar een paar maanden langer aflossen. 

Als ik terugkijk op 2014 is dat een jaar waarin ik mezelf ontzettend ben tegen gekomen. Een jaar van worstelen met mezelf en mijn gezondheid. In een klein half jaar heb ik drie anti-biotica kuren, twee kuren voor schimmelinfecties en vier kuren voor maagzuur gehad. Dit allemaal omdat mijn lijf er gewoon geen zin meer in had en zo vatbaar was als het maar zijn kon want mijn weerstand was abonimaal laag. Op de valreep van 2014 kwam de oorzaak van mijn maagklachten naar boven. Onderzoek wees uit dat ik een schimmelinfectie had in mijn slokdarm. Dus dat werd weer een kuurtje. Het is nu afwachten of k hiermee al mijn klachten zijn verdwenen. Ik hoop het. Ik heb meer artsen in 2014 gezien dan mij lief. Ik heb afgelopen jaar geleerd dat ik beter naar mij lijf moet luisteren. Alle signalen waren er dat het bergafwaarts ging en toch was ik een expert in het negeren. Ik vind het moeilijk om er naar te luisteren want ik moet van mezelf altijd nog zo veel. Ik zorg goed voor anderen maar een stuk minder goed voor mezelf. Dus dat moet ik maar eens beginnen te leren. 

Gelukkig was 2014 niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb een heerlijke vakantie in Griekenland gehad. Ik heb weer een jaar lang mogen genieten van mijn prachtige dochter. En ergens zie ik zelfs mijn burn-out als een geschenk want het heeft me doen realiseren dat er dingen moeten veranderen. 

Ik maak een lange neus naar 2014 en ik ga hoopvol 2015 in. In de hoop dat het alleen maar positieve veranderen zal brengen. Uiteraard wens ik jullie ook heel veel positiviteit en vooral de mogelijkheid om jezelf te zijn. 

Op een of andere manier zit al weken dit liedje in mijn hoofd. Het heeft wel wat.