Pagina's

maandag 30 september 2013

Een goedkoop weekend

Ziek zijn of beter gezegd snipverkouden zijn, kan ook zo zijn voordelen hebben. Wij hebben namelijk bijna geen cent uitgegeven dit weekend omdat we alle drie te beroerd waren om naar buiten te gaan. Meer dan hangen op de bank met zijn allen, hebben we niet gedaan. De enige uitgave die wij hadden was een uitstapje naar de supermarkt om de broodnodige dingen te kopen. Dat dit uitstapje ook al te veel van het goede was, bewees het feit dat ik stond te tollen op mijn benen bij de kassa. Dus de rest van het weekend zijn we lekker binnen gebleven en lieten we het leven buiten aan ons voorbij gaan.

Toch is het wel jammer dat we te beroerd waren om nergens naar toe te gaan want uiteraard afgelopen weekend was er van alles te doen in de buurt. Zo konden we kiezen uit twee tweedehands kinderkleding en speelgoedbeurzen. Dochterlief heeft nog een paar t-shirts met lange mouwen nodig en ik had gehoopt om daar laarsjes te kunnen vinden. Helaas de beurs heeft het zonder ons moeten doen en Marktplaats is weer een koper rijker.
Ook bestond het lokale winkelcentrum zo veel jaar. Er was van alles georganiseerd met ook leuke activiteiten voor de kinderen. Bert en Ernie hebben we ook aan ons voorbij laten gaan.
Dan was er in de buurt dorpsfeest met wederom knutselmiddagen voor de kinderen en een kermis. We hebben binnen geknutseld en aan de herrie van alle kermisattracties moesten we even  niet denken.
Ook was er een eindje verderop een culinair festival. Allerlei lokale delicatessenwinkeltjes maar ook restaurants lieten zich van hun beste culinaire kant zien. Daar had ik erg graag naar toe gewild omdat ik dit soort dingen nu eenmaal leuk (en lekker) vind. Helaas ook dit hebben we niet gedaan omdat ik absoluut geen zin had om tussen al die mensen te schuifelen. In plaats daarvan heb ik gevulde speculaas bij de Appie gehaald vol met toevoegingen en e-spulletjes maar desondanks smaakte het erg lekker. 

Wat hebben we wel gedaan? We hebben geknutseld, geverfd en getekend. We hebben veel geslapen en op de bank gehangen. Tussendoor heb ik toch nog een hele grote pan groentesoep in elkaar weten te draaien en zijn we ook acht potjes tomatenchutney rijker. De chutney is gemaakt van de tomaten uit de tuin. Daarnaast hebben we een heel seizoen 4400 gekeken. Daar was alles wel mee gezegd. Voor de rest is het huis een rotzooi maar ik geloof dat dit echt wel weer ooit netjes eruit zal zien.

Vanochtend heb ik me op werk ziek gemeld. Ik geloof niet dat ik vandaag in staat was geweest om ook maar iets productief daar te doen. Daarnaast is kantoor omgetoverd tot een halve bouwval omdat er tussenwanden worden weggehaald voor de op handen staande interne verhuizing. Het is één grote stofboel, gehamer en getik dus daar. Morgen ga ik weer werken omdat ik mijn spullen moeten inpakken want er wordt verwacht dat we woensdag verhuisd zijn. 
Dochterlief is vandaag wel weer begonnen op school. Ze is nog steeds verkouden en haar oogjes zien er met crème nog steeds heel zielig uit maar voor de rest lijkt ze over te lopen van de energie. Dus ze gaat het vandaag weer proberen. 

Morgen komt ook mijn moeder. Woensdag zit ze bij de opname van de Postcodeloterij. Qua timing komt het niet slechter uit want ik voel me niet optimaal maar moet haar wel halen en brengen in Amsterdam. Bovendien kost een bezoek van mijn moeder mij altijd veel energie. Ze is meer dan welkom hoor en ik houd zielsveel van haar maar ze zit zo vol met verhalen dat ze non-stop praat. Tja en laat ik het nu juist even erg fijn vinden om het stil om me heen te hebben. Dus ik zal blij zijn als het donderdag is. Dan is alles hopelijk weer terug naar normaal, loopt iedereen weer gezond rond te huppelen en hebben we weer energie voor tien. 

vrijdag 27 september 2013

Een week die anders liep

Dit weekend liep helaas anders dan we hadden gehoopt. Het was/ is een week van bergen papieren zakdoekjes, schrappende zere kelen en ontstoken ogen. Zondag werd dochterlief ziek. In eerste instantie dachten wij nog aan een zware verkoudheid maar naarmate de week vorderde, werd dochterlief alleen maar zieker. Ze is één keer eerder zo heel erg ziek geweest en dat was toen ze baby was, nadien is ze nooit zo ziek meer geweest op deze week na dan. Haar verkoudheid sloeg op haar oogjes. Alle troep kon niet meer via haar neusje naar buiten maar kwam ook via haar ogen naar buiten. Ze had hele vieze, dichtzittende snotoogjes. In eerste instantie dachten we weg te komen met het heel goed schoon te houden maar woensdagmiddag gilde ze de hele boel bij elkaar van de pijn. Er moest iets radicaler komen dan een paracetamol en een neusspray. Gelukkig konden we snel bij de dokter terecht (en voor de zuurpruim die vond dat ik verzekeringsgeld verkwistte om voor zoiets onbenulligs als een verkoudheid hysterisch naar de huisarts te rennen... ik ben dus nu 2x geweest :-) en als het moet ga ik zo nog een keer zo maar van dat dure verzekeringsgeld). Hij schrok oprecht van haar oogjes en schreef wat voor.  Ook bleek ze een lichte oorontsteking te hebben . Dit alles gepaard met koorts. Ze heeft nu een crème voor haar oogjes en voor de rest is het uitzieken. Het spul helpt goed, het is alleen een crime om dat in haar oogjes te krijgen want ze vindt het vooral erg eng. 

Ondertussen moest ik dit allemaal van een afstandje aanzien en aanhoren. Ik zat namelijk op mijn werk tot laat in de avond aan het begin van de week. Deze week was er namelijk een seminar op werk en die had ik dit jaar moeten organiseren. Als organisator en gastvrouw kon ik dus onmogelijk weg. Al moet ik zeggen dat ik dat wel een paar keer heb overwegen toen ik dochterlief gillend en huilend op de achtergrond hoorde. Zelf was ik de dag van het seminar mijn stem kwijt. De bacillen hadden inmiddels goed vat op mijn gekregen. Helaas gaat het bij mij altijd op de luchtwegen en stembanden zitten. Ik kon woensdag amper iets zeggen. Dat is vervelend als je tussen de presentaties de dingen aan elkaar moet praten en je stem niet verder gaat dan de eerste rij en er geen microfoon is. Gelukkig wilden de sprekers na hun presentatie de bruggetjes voor mij doen zodat ik het praten tot een minimum kon beperken. 's Avonds gingen we nog met een hele groep koken. Ik had daar heel erg naar uitgekeken. Het was ook leuk, werd goed ontvangen ook door de niet-kokers maar ik kon alleen nog maar uitkijken naar mijn bed. De koffie was dan ook nog niet geserveerd en amper op of ik ben weg gegaan. Niet nadat ik eerst via een speech door mijn manager werd bedankt voor alles en hij respect had hoe ik me half ziek door de dag heen had geslagen. Ik werd dan ook sterk aanbevolen om donderdag vooral thuis te blijven. Dat heb ik dus ook gedaan. Samen met dochterlief heb ik uren op de bank gehangen en samen geslapen. 

Helaas moest ik donderdagmiddag wel naar een gesprek met de juffen van dochterlief. Ze hebben altijd een gesprek met de ouders een paar weken nadat een kind op school zit. In principe gaat het prima met haar. Ze heeft alleen soms nog wat moeite met de regeltjes en dat laat ze duidelijk merken. Ze zit dus regelmatig op de gang om even na te denken over haar gedrag. Blijkbaar werkt het wel want ze draait langzaam bij of ze kiest gewoon eieren voor haar geld (ik houd het op het laatste). Ze is nog wel heel erg op haarzelf. Dus ze doet graag haar eigen ding. Al luisterend kon ik alleen maar denken: "tja dat kan alleen maar mijn dochter zijn, erfelijk belast met het eigenwijs-gen en eigenheimer-gen". Wel kwam haar taalniveau weer ter sprake. Ze is niet altijd even goed te verstaan want ze heeft moeite met bepaalde klanken. Dat komt waarschijnlijk door de meertaligheid. Ze vroegen of ik het Grieks niet op een lager pitje kon zetten. Dat vond ik niet bespreekbaar want dat is de moedertaal van manlief en deel van haar DNA. Ze spreekt al niet zo veel Grieks dus als we dat tijdelijk zouden stoppen dan wil ze het straks misschien helemaal niet meer spreken. Dus ze raden me aan om met haar naar een logopediste te gaan. Ergens denk ik dat het niet nodig is omdat ik sinds ze op school zit grote voorwaartse stappen in haar taal zie maar het kan ook geen kwaad om het te proberen. Als het niet bevalt of het is toch niet nodig dan kan ik altijd stoppen. Ik baal alleen wel hoe erg je je moet verdedigen als je je kind meertalig opvoedt. Ik vraag me af of ik dit ook had gehoord als ik mijn kind op een school had gedaan die internationaler is dus met meer meertalige ouders. Vraag me soms ook af hoe onze allochtone medelanders hier mee omgaan. Zij moeten hier toch ook tegenaan lopen.
Overigens bleek dat dochterlief de enige was die zo ziek was. Alle andere kindjes waren er wel gewoon. Geen idee waar ze dit dus heeft opgelopen: school of opvang. Volgens de huisarts heerst het enorm. Tja en met een kind die altijd thuis is geweest, is ze nu ontvankelijk voor van alles. Ik hoop dat het hier bij blijft voor de rest van het jaar.

Vandaag zijn we weer verder gaan uitzieken. Ik was vandaag vrij. Ik had vorige week nog hele andere plannen maar die moesten noodgedwongen in de ijskast. Ik heb vooral veel gelegen. Het gaat nu ietsje beter en mijn stem komt ook weer terug. Het ziet er naar uit dat we maandag weer vrolijk aan de bak kunnen. Wel jammer dat we dan zo weinig van de tijd saampjes hebben kunnen genieten want ooh wat had ik er graag op uit willen gaan dit lange weekend. Wie weet, zondag misschien. 

maandag 23 september 2013

Bacilletjes en zo

Voordat dochterlief naar school zou gaan, was ik al gewaarschuwd door mede-moeders: ze zou vaak ziek zijn als ze eenmaal mee kon genieten van alle bacillen van de andere kinderen in haar klas en op de opvang. De eerste week was het al raak. Binnen een week was ze snipverkouden. Gelukkig vloog deze verkoudheid snel voorbij en leek ze er weinig last van te hebben. Tot nu dan!
Vorige week toonden zich al de eerste symptomen van weer een verkoudheid. Ze zag wat wit om haar neus en ze was hangerig, vervelend en snel moe. Woensdagavond besloten we om haar in ieder geval vrijdag thuis te houden zodat ze een beetje bij kon komen. Donderdag ging ze nog gewoon naar school en daarna naar de opvang. Ik wilde haar namelijk niet het feest dat ze op de opvang hadden vanwege de  Dag van de Leidster onthouden. Ze vond het feest ook super. Ze kon lekker springen op de springkussens en de leidsters schminkten de kinderen. Ze had dus een
hele leuke middag. Vrijdag leek er ook nog niks aan de hand behalve dat ze inmiddels erg verkouden was en hoestte als een zeehond. Zaterdag leek ze ook nog wel vrij actief. Alleen toen we naar de speeltuin om de hoek gingen, wilde ze na 20 minuutjes toch wel naar huis. Dat is voor haar uitzonderlijk want normaliter kan ze, als het aan haar ligt, daar uren spelen. ’s Nachts leek het ook of ze ineens veel meer ging hoesten. Zondag was er geen ontkomen meer aan: dochterlief had een zware verkoudheid. In de ochtend had ze nog wel zin om een beetje te spelen. In de middag wilde ze nog wel even in de tuin mee helpen maar toen dat te lang duurde verdween ze naar binnen om een beetje op de bank te hangen. Binnen een paar uur veranderde dochterlief van een levendig meisje in een ziek vogeltje. Je zag haar voor je ogen zieker worden. Ze heeft een tijdje op de bank gelegen naar kinderprogrammetjes gekeken, toch nog een beetje pasta met tomatensaus gegeten en toen kon ze echt niet meer. Huilend heb ik haar in haar bedje gelegd om 18.30 met een paracetamolletje. Ze had namelijk lichte koorts. Gelukkig sliep ze de hele nacht goed door.
Vanochtend heb ik haar ziek gemeld op school. Manlief zorgt de hele dag voor haar en vertroetelt haar met lekkere warme drankjes en fruit. Toen ik vanochtend belde, had ze niet veel babbels aan de telefoon. Een groot deel van de middag heeft ze geslapen om vervolgens wakker te worden met opgezette ogen waaruit  push liep.  Toch maar de dokter gebeld en we zijn nu een neusspray rijker en morgen moet ze naar de dokter ter controle. Logischerwijs blijft ze dus morgen ook thuis. Mijn verwachting is dat ze pas donderdag weer naar school kan.
Dat het zo besmettelijk is al maar zijn kan, blijkt doordat manlief en ik ook verkouden aan het worden zijn. Mijn keel voelt inmiddels als schuurpapier aan en ik ben ook al een paar paracetamol verder. Vervelend maar niets aan te doen. Extra vervelend voor mij omdat ik deze week een conferentie heb georganiseerd en de hele dag aanwezig moet zijn. Mocht ik echt ziek worden dan zal ik heus wel thuis blijven maar er is zo veel werk in gaan zitten dat ik het resultaat ook wel graag wil zien.  Ik hoop dus dat het bij een verkoudheid blijft. Maar wat ik vooral hoop is dat mijn kleine meisje snel beter wordt.

vrijdag 20 september 2013

De kwetsbare scheidslijn naar armoede

Een tijdje geleden riep ons aller premier dat er geen armoede in Nederland is. Je hoeft de krant maar open te slaan en je leest dat steeds meer mensen een beroep moeten doen op de Voedselbank en dat meer en meer kinderen in armoede opgroeien. Er is dus wel degelijk een probleem in ons kikkerlandje. Het is al lang niet meer de welvaartsstaat die we pretendeerden te zijn. Dus het is ook naïef om dan je kop nog in het zand te steken voor deze problematiek.
 
Onlangs had ik op mijn werk ook een discussie over armoede. Ik mocht dat woord niet in mijn mond nemen omdat Nederland geen echte armoede kent. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Er zijn in Nederland absoluut mensen die wel beneden het minimumniveau leven. Mensen die niet weten hoe ze de maand moeten doorkomen, die geen (volledige) maaltijd op tafel kunnen zetten, die geen kleding kunnen kopen of hun kinderen naar sportverenigingen kunnen sturen. Mensen die soms een beroep moeten doen op de barmhartigheid van de mensen direct om hen heen  maar ook mensen die uit schaamte verborgen willen houden dat ze niet rond kunnen komen. Mensen die hun rekeningen niet meer kunnen voldoen, die hypotheek- of huurachterstanden hebben of mensen die na het voldoen van alle rekeningen rond moeten komen van zo'n klein bedrag dat ze hier niet hun boodschappen meer van kunnen doen. Dat kunnen mensen zijn uit zowel de hogere als lagere inkomensklasse want uiteindelijk gaat her niet om hoeveel je verdient maar of je uitgaven in balans zijn met de inkomsten en de balans niet negatief doorslaat. Het kunnen jouw buren, vrienden of kennissen zijn of de ouders van een kindje dat samen met jouw kind naar school toe gaat. Kortom vaak is het dichterbij dan je denkt maar veelal weet je dat niet omdat mensen hun financiële problemen goed weten te verbergen.

Als tegenargument hoor je vaak dat mensen dit volledig aan henzelf te wijten hebben. Deze mensen hadden geen buffer of hebben schulden. Er zal altijd een groep mensen zijn die het inderdaad in meer of mindere mate aan zichzelf te wijten heeft dat ze in deze situatie zitten. Dat kan deels komen omdat ze niet goed met geld kunnen omgaan of te positief in het leven stonden en niet voorbereid waren op eventuele tegenslagen in het leven. Als je dan door omstandigheden inkomstenverlies hebt en/ of de schulden tot ver bovenaan je lippen staan dan is het zonder buffer heel moeilijk om je hoofd boven water te houden. Vooral  als er dan ook nog een substantieel deel van je inkomen weg valt en je alle vaste lasten niet meer kunt dekken, dan is het vaak een neerwaartse spiraal waar je in kunt komen die niet altijd even makkelijk te doorbreken is. Vaak is hier hulp voor nodig om eruit te komen maar ook doorzettingsvermogen en kracht. Had je dit kunnen voorkomen door het aanleggen van een buffer? Wellicht wel maar ook een buffer is niet eindeloos en is al snel uitgeput als je met hoge vaste lasten zit. Bovendien niet iedereen heeft de middelen om een buffer aan te kunnen leggen en al helemaal geen buffer die toereikend is om een paar maanden te overbruggen. Als je in de schulden zit, dan zal de prioriteit uitgaan naar het aflossen en niet naar het opbouwen van een buffer. Dat is iets wat van latere zorg is. Ondertussen hoop je dan maar dat je je baan niet verliest zodat je in ieder geval een bepaalde mate van financiële zekerheid behoudt. Kortom er is niet veel voor nodig om in financieel moeilijk vaarwater te komen.
 
Ook hoor je vaak dat rijkdom niet zit in de materiële dingen. Dat echte rijkdom zit in de essentie van het leven: de glimlach van een kind, de ontluikende bloesem of een mooie zonnige dag. Daar zit natuurlijk een kern van waarheid in. Toch denk ik dat je daar echt minder oog voor hebt als je ’s nachts wakker ligt omdat je bang bent om uit huis te worden gezet, de deurwaarder regelmatig bij je aan de deur staat of je je kind geen brood mee naar school kan geven. Ook kan ik me heel goed voorstellen dat je als ouder ook wel eens een keer je kind iets gunt zonder altijd nee te moeten verkopen. Natuurlijk kun je met je kind ontzettend veel leuke dingen doen die gratis zijn. Kun je mooie (soms gratis) tweedehands kleding krijgen en kun je met een beetje creativiteit je kind ook leuke cadeautjes krijgen. Ondanks dat is ook fijn als je je kind een keer zo iets simpels als een ijsje kunt geven. Alleen zo iets simpels ligt  voor sommige mensen niet in hun financiële bereik. Want als je moet kiezen tussen het kopen van een ijsje of een brood waar het hele gezin weer een paar dagen van kan eten, dan ga je (hopelijk) toch voor het brood. Het is ook niet fijn als je altijd vrijstelling van bepaalde uitgaven moet vragen. Je moet toch iedere keer weer financieel met je billen bloot. Veel mensen hebben daar moeite mee omdat ze zich schamen voor hun situatie maar ook omdat het kan aanvoelen alsof zich weer moeten verantwoorden.
 
Ik kan me dus oprecht boos maken als mensen zeggen dat er geen armoede in Nederland is. Ik vraag me dan serieus af of je het niet wilt zien of dat je niet wilt weten. Als je me vraagt wat dan de oplossing is. Ik zou het ook niet weten want daarvoor is het een complex maatschappelijk probleem. Alleen ontkennen kunnen we het ook niet.
 
Zelf denk ik ook hoe regelmatig kwetsbaar ik eigenlijk ben. De scheidslijn tussen het ondanks mijn schulden toch goed hebben en financieel slecht hebben is klein. Als ik mijn inkomen verlies dan hebben wij binnen no-time ernstige financiële problemen. Dit komt gedeeltelijk omdat ik dit verlies niet kan compenseren door terug te vallen op een buffer. Als ik daar te veel over na ga denken dan houdt mij dat ’s nachts wel wakker. Zekerheid op een baan is er niet. Ook bij mijn werkgever wordt er continu gereorganiseerd. Tot nu toe is mijn afdeling ieder keer bespaard gebleven. Dit komt vooral ook door het type werk wat ik doe maar ook doordat we nu al met niet genoeg handjes te veel werk moeten verzetten. Maar hoe lang duurt het voordat ook mijn afdeling getroffen wordt? Hoe makkelijk is het om dan een andere baan te vinden? Ik heb in het verleden een paar keer gesolliciteerd maar ik ben overgekwalificeerd, te duur en soms toch ook al te oud. Hoe makkelijk is het om mijn huis te verkopen als de hypotheeklasten te zwaar worden? Ik moet er niet te veel over nadenken wat dan slaat de paniek wel enigszins toe. Aan de andere kant vind ik wel goed dat je er stil bij staat hoe financieel kwetsbaar je bent en je voor jezelf nagaat hoe je hier tegen kunt weren. Voor mij persoonlijk betekent dit zo snel mogelijk aflossen en aan die buffer beginnen.
 
Hoe kwetsbaar ben jij? En wat doe je om dit te voorkomen?

donderdag 19 september 2013

Vroeger en nu

Mijn eerst echte baan was geen vetpot. Ik verdiende net een paar gulden te veel om in aanmerking te komen voor subsidies. Toch voelt het achteraf als een rijke periode. Ik kwam namelijk elke maand redelijk goed uit met mijn salaris. Elke week pinde ik vrijdagavond een bedrag van NLG100 en daar moesten we het dan de hele week maar mee doen. Ik deed van dat bedrag mijn boodschappen. De basis kocht ik meestal bij de Edah (waar is die winkel gebleven) en groente en fruit kocht ik op de Haagse Markt. Ik wist op de markt precies waar ik moest zijn voor de beste groente, fruit, kaas en kip. Meestal hield ik van die NLG100 nog wat geld over waarvan we dan doordeweeks brood en melk  bij haalden. Elke zaterdag kocht ik een zak chips en een fles cola en dan pluisde ik 's middags de hele krant uit onder het genot van een chipje en een glasje cola. Dat was toendertijd voor mij een traktatie. De rest van de week hadden we niets extra in huis. 

Toen ik meer ging verdienen, gingen we ook luxere producten kopen. We kochten met gemak elke week aan EUR120-150 aan boodschappen. Toen we de schulden gingen aanpakken, was hierop dus makkelijk in te leveren en te verdienen. Ik probeer het nu met EUR70 voor ons drietje. Ik red het vaak met moeite met dat bedrag. Aan de hand van een weekmenu en een boodschappenlijstje kan ik de kosten binnen de perken houden. Het lijstje weerhoudt mij er vaak van om impulsaankopen te doen. Ik ga nu zo gericht boodschappen doen dat de aanbiedingen vaak volledig langs mij heen gaan. Vaak zijn de aanbiedingen ook niet de producten die wij regelmatig gebruiken dus kan ik ze ook maar beter negeren om maar niet in de verleiding te komen. De fles cola en chips zijn inmiddels al jaren afgeschaft. Nu maak ik zo goed als elk weekend zelf wat lekkers variërend van ijs tot aan taart. 

Toch denk ik de laatste tijd regelmatig. Hoe komt het dat ik toen zo goed kan rondkomen van dat bedrag en hoe komt het dat ik nu goed doordacht te werk moet gaan? Leefde ik toen toch wat minder luxe en zou ik dus in wezen nu ook met minder kunnen doen? Ik geloof niet dat de komst van dochterlief zo veel heeft veranderd. Ik denk juist dat wij hierdoor juist eenvoudiger en goedkoper zijn  gaan eten. Vroeger ging ik ook minder vaak doordeweeks naar de winkel. Nu gaan we toch minimaal doordeweeks 1x terug om brood, melk of wat anders te kopen. Konden we toen beter accepteren dat op ook echt op was? Ik ben er voor mezelf nog niet helemaal uit. Ik weet alleen wel dat ik soms toch extra geld doordeweeks moet pinnen omdat het geld op is maar er wel zoiets simpels als brood moet worden gekocht. Ook geloof ik niet dat we dure producten kopen. Ik koop of alles vers en naar het seizoen voor zover de groentetas niet toereikend is. Ook koop ik geen merken maar koop ik of de biologische variant of het huismerk. Zou het dan toch zo zijn dat alles zo veel duurder is geworden? Deels wil ik dat wel geloven maar deels ook niet.

Ik heb wel besloten dat ik volgende maand aan het begin van de maand het boodschappenbudget ga pinnen. Ik denk dat het namelijk veel confronterender is om cash-geld te zien slinken voor je ogen in plaats van regelmatig de balans checken via internetbankieren. Elke week wil ik daar een bepaald bedrag van afhalen die toereikend is maar waarmee ik ook nog een keer kan tanken. Ik ben benieuwd of mij dat gaat lukken. Het is voor mij een hele andere manier weer van omgaan met geld. 

maandag 16 september 2013

De frustraties van Marktplaats

Onlangs heb ik weer een aantal dingen op Marktplaats gezet. Nu vind ik dat ik redelijke prijzen voor mijn koopwaar vraag. Ik vraag niet om de hoofdprijs. Naar mijn mening moet je op Marktplaats voor een leuk prijsje iets kunnen scoren. Als ik even niet weet hoeveel ik er voor moet vraag dan kijk ik bij de andere verkopers om te zien hoeveel zij voor iets vergelijkbaars vragen. Ook zet ik alleen maar dingen op de site als er niets mis mee is. Niemand zit te wachten op kleding met vlekken of dvd’s met krassen. Als er wel iets mee mis maar het kan nog prima een tweede of derde leven mee dan zet ik het er netjes bij. Krijg ik een reactie dan reageer ik meteen. Komt het tot een deal dan probeer ik het ook meteen zo snel mogelijk op te sturen of maak ik meteen een afspraak zodat het opgehaald kan worden. Omgekeerd als ik iets wil kopen, dan zorg ik dat als mijn wordt geaccepteerd ik meteen betaal.
 
So far so good. Je zou zeggen dat is allemaal niets bijzonders want zo hoort het. Het lijkt wel alsof die regels op Marktplaats niet gelden. Het lijkt wel of mensen lukraak ergens op bieden en vervolgens niet meer reageren. Of je komt wel tot een overeenkomst maar dan wordt het geld niet meer overgemaakt. Ik vind het helemaal niet erg als iemand op zijn bod terugkomt maar laat dat dan even weten per mail. Ook ik heb wel eens van een verkoop af gezien omdat ik het toch niet meer zo mooi vond of omdat iemand mijn bod accepteerde en ik dat net mooier vond. Ook begrijp ik niet waarom mensen ver onder de richtprijs bieden. Als ik duidelijk aangeef dat ik €50 voor iets wil hebben dan lijkt het mij vrij kansloos om €10 te bieden. Daarentegen zou ik het misschien wel overwegen om het voor €40 van de hand te doen maar dat komt dan ook meer richting mijn vraagprijs. Mensen bieden maar wat lijkt het soms.
 
Ik heb nu een aantal ongeschreven regels geïntroduceerd. Als ik een bod accepteer en degene reageert niet binnen 2 dagen dan stuur ik nog een vriendelijk herinneringsmailtje waarin ik aangeef dat als men niet binnen 24 uur reageert, ik ervan uitga dat de koop niet meer door gaat. Meestal hoor ik niks en dan verwijder ik dus het bod. Ondertussen baal ik wel want misschien mis ik hierdoor wel een potentiële koper die het voor de vraagprijs wel had willen kopen maar niet wil gaan tegenbieden. Soms verdenk ik mensen er ook van dat ze gaan bieden op dingen omdat ze iets vergelijkbaars te koop hebben en ze je hierdoor uit de markt willen prijzen (of is dit heel evil gedacht).
 
Marktplaats ik heb er steeds meer gemengde gevoelens over. Ik koop er nog steeds graag dingen. Ik heb onlangs zelfs een paar hele leuke dingen gratis kunnen ophalen. Als koper zit ik dus wel goed. Als verkoper ga ik steeds meer balen omdat het er te veel tijd in gaat zitten en ik soms erg chagrijnig kan worden van het gedrag van bepaalde mensen. Ik klamp me dan maar vast aan de paar leuke reacties en de leuke mensen die ik soms tegen kom. Dat maakt dan weer veel goed. Toch heb ik het idee dat steeds meer mensen zich gaan irriteren over het gedrag op Marktplaats. Hopelijk gaat dit niet ten koste van toch iets heel moois want uiteindelijk vind ik het ook wel weer super dat je op deze manier aan leuke spulletjes kunt komen voor vaak een leuk prijsje.

zondag 15 september 2013

Alles loopt op rolletjes weekend

Dit weekend had ik een lang weekend. Ik had mijn vrije woensdag omgeruild voor vrijdag omdat dochterlief een studiedag had. De intentie was om er gewoon een relaxed weekend van te maken en dat is gelukt.

Vrijdag begon met de kasten opruimen. Ik denk dat we de warme dagen weer gehad hebben voor dit jaar dus de zomerkleren gingen weer naar zolder. Van dochterlief haalde ik de kleertjes er tussenuit die nu al aan de krappe kant waren. Ik denk niet dat ze die volgend jaar nog aan kan. Ze gingen in een grote plastic zak. Die zak stond al een tijdje boven op zolder en het was een allegaartje van verschillende maten en seizoenen. Ik heb de winter- en zomerkleren nu in aparte zakken gedaan. Woensdag wil ik de zak met winterkleding samen met schoenen en speelgoed naar de Voedselbank brengen. Onlangs stond de Voedselbank eten in te zamelen bij de supermarkt. Ik heb ze toen gevraagd of ze ook kinderkleding konden gebruiken. Ze gaven aan met alles blij te zijn dus in plaats van te leuren met kledingpakketten op Marktplaats geef ik het veel liever weg aan iemand die het heel goed kan gebruiken. Ook de kleding in mijn eigen kast heb ik omgewisseld. Daar viel alleen niets af. Ik heb twee jaar geleden mijn kast eens goed opgeruimd en de kleding die ik niet meer aantrok aan een vriend meegegeven die ze vervolgens weer meeneemt naar Hongarije en het daar onder mensen verdeeld die het heel goed kunnen gebruiken. Mijn "oude" kleding heeft daar dus weer een goed nieuw leven. 

Zaterdag zijn dochterlief en ik naar de speeltuin van het tuincentrum geweest. Het kost mij een kop koffie maar beiden hebben we daar even een moment voor onszelf. Ik kan wegduiken in de vele tijdschriften die daar liggen en dochterlief vermaakt zich in de speeltuin. Na een uurtje lopen we dan alle twee huppelend naar buiten. 's Avonds zijn manlief en ik heerlijk onderuit gegaan op de bank bij een serie op dvd (4400). De serie is echt iets voor mij dus ik verheug me nu al op nog een aflevering vanavond.

Vandaag werden we wakker met stralende zon. Dat hield maar één ding in en dat is lekker naar buiten. De voortuin is weer netje en de kliko zit goed voel. Dochterlief was ondertussen met buurjongetje aan het spelen. Op een bepaald moment kwam mijn buurman naar buiten voor een babbeltje. Nu weet mijn buurman alles van computers en ik ben regelmatig de wanhoop nabij omdat zowel manlief als ik net geen digibeet zijn. Nu wil het zo dat wij een externe harde schijf hadden waar alle filmpjes en foto's van dochterlief als baby opstonden. Alleen ik kon niet meer op de harde schijf komen. De buurman wilde er wel even naar kijken. Hij was al blij met dit excuus om niet verder thuis op te hoeven te ruimen. Na een half uurtje kwam hij weer naar buiten. Hij kon wel op de harde schijf komen met een of ander apparaatje wat hij er tussen zette. Ik mocht het wel een dag lenen. Vanmiddag heb ik als een gek zitten kopiëren naar de laptop die nog zo goed als nieuw is en die ik van mijn moeder heb gehad. Alle bestanden van de externe harde schijf staan nu op de laptop en ik heb ook meteen de bestanden die op de desktop stonden naar de laptop gekopieerd. Na meer dan een jaar kon ik de filmpjes van dochterlief als baby weer zien. Licht geëmotioneerd heb ik er naar een paar zitten kijken. Ooh wat is het leuk om haar zo te zien liggen kraaien in haar wandelwagen en om haar te zien kruipen. De buurman heeft inmiddels zijn apparaatje weer terug maar ik kon hem wel zoenen zo blij was ik dat alles nu redelijk veilig op de laptop staat. De desktop is namelijk zo'n 8 jaar oud en wij verwachten dat die niet meer lang te leven heeft. Nu alleen nog een oplossing vinden dat de bestanden op de laptop ook weer ergens een back-up hebben. Alleen dat kan later.... 

Zo en nu als een gek de verf uit mijn haren wassen.



vrijdag 13 september 2013

Big spender

Nou die grote uitgaven vallen wel mee, al voelde dat gisterenavond toch wel anders aan. Er moesten namelijk cadeautjes worden gekocht. Allereerst moest er een cadeautje komen voor mijn kleine nichtje in Griekenland. Over twee weken is ze jarig. Het pakje moet ook nog opgestuurd worden dus het werd hoog tijd dat we iets bestelden. Nu is mijn schoonzus weg van houten speelgoed. We hebben voor nichtje dus een houten karretje gekocht met blokken die ze aan een touwtje kan vooruit trekken. Het gehele pakket is niet zwaarder dan 10 kilo dus we kunnen het redelijk goedkoop met dhlforyou versturen. 

Daarna moest er nog een verlaat verjaardagscadeautje komen voor mijn moeder. Over drie weken komt ze bij ons twee nachtjes logeren zodat ze niet zo ver hoeft te reizen voor het grote postcode-loterij avontuur. Wanneer ze hier is, krijgt ze een cd die ze al heel lang wilde hebben. 

Daarna heb ik ook nog een cadeau voor de feestdagen besteld voor mezelf. Manlief en ik kopen onze cadeaus altijd zelf. Het cadeau is het nieuwste boek van Donna Tart. Ze heeft nog maar twee boeken geschreven maar ik heb ze verslonden. Nu komt na vele jaren wachten haar derde boek uit. Die wil ik dus hele graag hebben dus deze gaat met een mooi papiertje of onder de kerstboom of komt uit de zak van Sinterklaas. Had ik het boek niet tweedehands kunnen kopen? Tuurlijk wel maar soms mag je je ook wel eens iets nieuws cadeau geven vooral als je weet dat je hier heel erg van gaat genieten.

Langzaam maar zeker begin ik dus al cadeautjes te kopen voor de feestdagen om de lasten te spreiden over de komende drie maanden. Zo heb ik voor dochterlief al iets liggen wat ik zwaar afgeprijsd in de speelgoedwinkel zag liggen. Ik heb ook al overlegd met mijn moeder wat ze dochterlief wil geven. De afspraak is dat ik tot een bepaald bedrag iets mag kopen en dat ik dat vervolgens met mijn moeder afreken. Voor de volwassenen houden we het simpel en beperken we het tot één cadeau.

Nu heeft dochterlief het voordeel dat ze met twee culturen opgroeit. Sinds de geboorte van dochterlief vieren we dus zowel Sinterklaas en Kerst. De cadeautjes verdelen we over de twee feesten heen. Ondanks dat het dus dubbel pret is, geven we er niet meer aan uit. We hebben een vast budget voor cadeaus en daar moeten we het mee doen. Dingen voor de in de schoen zijn vaak heel praktisch: van een paar pepernoten tot aan een mandarijn. Soms zit er wel iets kleins in. Vaak zijn dat dingen van praktische aard zoals een tekenblok  vouwblaadjes of een vel stickertjes. Ze vindt het fantastisch. Voor een klein kind hoeft het allemaal niet zo groots te zijn. Het spannendste blijft toch het uitpakken. 

Hebben jullie een vast budget voor cadeaus met de feestdagen? Koop je al ruim vooraf in?

donderdag 12 september 2013

Is vloeken echt nodig?

Onlangs ving ik in de wandelgangen op werk dit gesprek op: "Hee hoer ga eens opzij met je dikke reet". Gevolgd door "ooh ja hoor sloerie houd jij je vetklep nu maar gewoon dicht". Ik hoorde dit met stomheid aan om er meteen op te reageren "dat het wel wat minder kon". Als reactie kreeg ik erop dat de dames het heel normaal vonden om elkaar zo aan te spreken en dat het niks te betekenen had. 

Een paar weken geleden werd ik wakker van mijn overbuurmeisje die midden in de nacht iets te hard nog stond na te praten over het uitgaan. De woorden "fuck" en "bitch" vlogen letterlijk om de zo veel woorden voorbij alsof we het over niks hadden. Nu is zij daar alles behalve uniek in want ik hoor vooral bij jongeren (ai nou klink ik bejaard) heel vaak deze woorden gebruiken. 

Het erge vind ik het nog als er in de buurt van kleine kinderen wordt gescholden. Zo kwam dochterlief vorige week thuis met het woord k.u.t. Ik schrok me rot. Ze heeft dat op school opgepikt. Ik heb haar netjes verteld dat wij dit soort woorden niet gebruiken en dat ook niet wil dat ze dit nog gebruikt. Blijkbaar had ik wel een heel serieus gezicht opgezet want ze was danig onder de indruk en zei uit eigen beweging sorry (wat nu ook weer niet hoefde). En ja ik weet ook wel dat het een kwestie van tijd is voordat ze met meer woorden thuis komt. Ik probeer haar alleen wel bij te brengen dat dit niet hoort.

Soms vraag ik mij wel eens of ik in een teer zieltje aan het veranderen ben of dat ik gewoon hele andere normen en waarden heb. Ik vind het namelijk niet normaal dat er om het minste of geringste gescholden moet worden. Ik vraag me dan af: wat voegt dit nu eigenlijk toe? Ben je dan stoer? Hoor je er ineens bij? Of is het een vorm van het uiten van frustratie? Hoe dan ook ik vind dat je dat ook best anders kan zeggen zonder meteen heel gemakkelijk in de krachttermen te vallen.

Ik vind het ook een heel vreemd fenomeen dat ouders kinderen verbieden om te vloeken maar dat ze wel "chips" mogen zeggen. Ik zie niet echt het verschil met shit. Je leert ze hoe dan ook schelden. Ik heb dan zo iets van gebruik dan de standaard scheldwoorden en niet zo'n zogenaamd politiek correct kinderscheldwoord. Ik vind dat namelijk zo hypocriet.

Manlief en ik hebben afgesproken dat we meer op ons taalgebruik letten als dochterlief erbij is. Manlief is namelijk ook heel erg geschrokken van het woord waar dochterlief mee thuis kwam. Manlief heeft nogal eens de neiging om mensen  niet zulke aardige bijnamen te geven. Ik heb hem gevraagd om daarmee te stoppen omdat ik niet wil dat dochterlief dat normaal gaat vinden dat mensen zo over elkaar praten. Ik wil dat zij respect heeft voor haar medemens en ook respectvol over ze praat. Overigens zonder dat er over haar heen wordt gelopen. Hij had daar nooit zo bij stil gestaan maar hij vond wel dat ik gelijk heb. Hij doet nu serieus zijn best. 

Ben ik dan heilig? Nee, absoluut niet. Ik vloek ook wel eens en ik denk ook niet dat ik dit helemaal zal afleren. Vaak vloek ik uit boosheid, frustratie of om te ontstressen. Toch probeer ik dat te minderen omdat ik ongemerkt dat dan ook soms doe waar mijn kind bij is. Hoe kan ik haar dan nog op haar gedrag aanspreken als ik het zelf wel doe? Ook merk ik dat ik me er steeds meer aan ga ergeren want het is vaak zo onnodig.  
Ik ben ervan overtuigd dat het echt iets is van deze tijd. Je hoeft maar je om je heen te luisteren, de tv of radio aan te zetten en je hoort niks anders. Bepaalde videoclips en series dragen er ook aan bij dat het vooral door jongeren als normaal wordt beschouwd. Ik vind dat jammer en zie het als een verloedering van de taal maar ook de maatschappij.

Hoe sta jij tegenover vloeken?

P.S.: Ik heb niets met de Bond tegen Vloeken. Al heb ik er ook niks tegen. 

woensdag 11 september 2013

Soms is veranderen goed

De dagen lijken de laatste paar weken en maanden voorbij te vliegen. Op het werk is het heel erg druk. Er lijkt ook geen zicht te komen op rustigere tijden. Om het overzicht op werk niet volledig te verliezen, maak ik per week een agenda van dingen die absoluut moeten gebeuren omdat er vaak een deadline aan verbonden is. Andere dingen worden vooruit geschoven, vaak net zo lang totdat dit ook niet langer meer kan. Zo heb ik ook zaken die maar blijven doorgaan. Als ik denk dat ik het dossier kan sluiten, dan komt er weer iets nieuws naar voren waardoor ik weer dat dossier kan pakken en ermee aan de slag kan.

Ook heb ik de organisatie op mij genomen van een seminar. Dacht ik in het begin dat alles op rolletjes liep, naarmate de datum nadert, krijg ik ineens afzeggingen van sprekers waardoor ik dat gat in de agenda weer opnieuw moet invullen. Nog twee weken en dan sta ik nu ter afsluiting van het seminar met alle collega's in een kookstudio te koken en dan kan ik hopelijk opgelucht adem halen dat het goed is verlopen. Dat is namelijk ook het irritante aan mij: als ik iets doe dan moet het ook gewoon goed zijn. En dan niet gewoon goed maar goed dat neigt naar perfectie. Ik vind het vreselijk als ik ook maar een detail over het hoofd zie. Dat geldt niet alleen voor de organisatie maar ook voor alle dossiers die ik voor advies in handen krijg. Ik wil het graag goed doen, te goed misschien wel.

Het zou leuk zijn als die hang naar perfectie ook wordt gewaardeerd. Ik ben een stabiele performer maar blijkbaar steek ik nooit met mijn kop boven het maaiveld uit. Alleen de collega's die wel die extra waardering krijgen, daar snap ik het dan vaak weer niet van. Tot ongeveer een jaar geleden kon ik mij daar heel druk om maken. Ik vond dat ik al lang en breed een promotie had verdiend als ik terug keek op alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Op een bepaald moment werd dat gevoel van dat ik daar recht op had zo heftig dat het alles overheersend werd. Ik werd enigszins verbitterd dat promoties aan mijn neus voorbij gingen ondanks dat mijn werk wel wordt gewaardeerd en vaak kwalitatief als beste wordt beoordeeld. Desondanks werd dit dus niet beloond. Iets wat ik maar niet kon begrijpen. Vorig jaar werd ik tegen wil en dank aan een coach gekoppeld. Ik heb met haar hier heel open over kunnen praten. Wat bleek: ik was heel beschermend als het om mijn eigen werk ging. Bemoeienis van buitenaf hoe goed bedoeld ook, zag ik als bedreigend. Ik was bang dat mijn werk mij zou worden afgenomen omdat ik dit in het verleden vaak heb zien gebeuren bij mijn voormalige werkgever. Erger nog het is mij zelfs een keer overkomen. Gelukkig vond ik snel daarna een andere functie waardoor het leed van een beetje op je plek blijven zitten totdat je wordt ontslagen of totdat je elders iets anders vindt aan mij voorbij ging. Blijkbaar heeft dit onbewust wel een enorme impact op mij gehad waardoor ik mij heel beschermend naar mijn werkpakket opstelde. 

Heel langzaam ben ik mij toch gaan opstellen. Het ergste wat mij kon gebeuren, was dat inderdaad bepaald werk naar iemand anders zou gaan maar het zou ook andere dingen op mijn pad kunnen brengen. Grappige is dat sinds ik dus meer open sta voor anderen, er dus veel meer werk naar mij toe gaat en ik ook me veel meer gewaardeerd voel. Rare is dat het mij ook niet meer zo veel uitmaakt of ik wel of geen promotie krijg. Het is belangrijker voor mij dat ik de waardering voel voor mijn werk en dat collega's nu ook mijn advies vragen bij hun dossiers. Ik ben nu heel blij dat ik mijn coachingsgesprekken heb gehad want het heeft mij alleen maar geholpen. Zo zie je maar dat als je open staat om te veranderen, hoe klein die veranderingen soms ook maar zijn. dit vaak ook veel goeds kan brengen.

maandag 9 september 2013

Ik heb het overleefd

Vandaag was de grote dag voor dochterlief: de eerste schoolreis. Ik mocht mee als begeleiding. Geheel bepakt en bezakt kwamen we aan op school voorbereid om elk weertype te trotseren. Toen bleek dus dat de buitenspeeltuin geannuleerd was en we met zijn alles naar een binnenspeeltuin mochten. Ik hoorde van de andere moeders dat ze er erg blij mee waren want dat scheelde een hoop opletten en ze konden lekker onderuit met een kop koffie. Toegegeven het is een stuk relaxter om in een overzichtelijke binnenspeeltuin een stel kinderen in de gaten te houden. Dat wil niet zeggen dat ik amper heb gezeten. Zelfs als de kinderen zaten te eten of te drinken dan was ik nog druk in de weer met pakjes open maken en met de kindjes praten. Ik merkte al snel dat de kinderen het leuk vonden als je de tijd nam om met ze te praten en om soms ook met ze mee te doen in de speeltuin. Dus ik ben met een sleetje van een roetsj-baan geweest, ik heb door kieren en gaten gekropen om vervolgens een claustrofobisch momentje te hebben in een glijbaan en ik ben via touwen naar boven geklommen om met zijn allen naar beneden te rollen. Ze vonden het helemaal super dat ik mee deed en ik vond het stiekem ook erg leuk. Buiten het spelen heb ik ook twee vechtende jongetjes uit elkaar gehaald, een aantal kinderen getroost die ergens pijn hadden en ben ik talloze malen mee naar het toilet geweest en heb ik handdoekjes staan uitdelen bij het drogen van de gewassen handen. Ook ben ik er achter dat dochterlief een heel ander vriendinnetje heeft dan waar ze het thuis altijd over heeft en hoorde ik van twee jongetjes dat ze soms best stout is in de klas. Heerlijk hoe eerlijk kinderen nog zijn en hoe jammer dat ze ergens tijdens het ouder worden die onschuld verliezen. Toen we rond 14.30 in de bus stapten, zat ik naast een jongetje en beiden keken we een beetje wezenloos voor ons uit omdat we alle twee best moe waren. Lang kon ik niet voor me uit staren want ik heb mogen leren hoe lang monsters zijn. Geloof me die zijn heel erg lang. 

Ik heb een leuke dag gehad met de kinderen. De kinderen geloof ik ook met mij als ik de enthousiaste reacties van sommigen mag geloven. Ik ben ook mee gegaan om een beetje een gevoel te krijgen hoe zo'n dag verloopt maar ook om de kinderen in de klas van dochterlief te leren kennen. Misschien is dat ook de juiste insteek. Toch twijfel ik of ik nog wel ooit wordt meegevraagd want ik heb niet zoals andere ouders uren met de juf of de klassemoeders staan praten. Ik heb me er oprecht over verbaasd dat de meeste begeleiders heerlijk in een clubje bij elkaar gingen zitten en het aan de kinderen overlieten om naar hen toe te komen. Heel soms deden ze een "verplicht" rondje om vervolgens weer te gaan zitten. Een hele andere insteek dan ik dus had.

Toch was het goed om dit te zien. Als lid van de ouderraad is het handig om te weten hoe zo'n dag in elkaar steekt. Twee leden van de ouderraad waren ook mee en zij waren oprecht blij dat ik er nu bij was zodat ik meteen weet hoe een dag verloopt. Ook werd ik voorzichtig gepolst of ik niet secretaris wilde worden en of ik iets juridisch kon uitzoeken. Ze waren dan ook ontzettend blij met mijn aanmelding want nu kunnen we met 10 ouders meedenken met de school. En ik moet zeggen na deze dag heb ik eigenlijk nog meer zin om dingen te regelen voor de kinderen op school. 

Het heeft me een vrije dag gekost van werk maar ik was blij dat ik dit heb mee mogen maken met dochterlief. Het was ook een mooie einde van een lekker lang weekend. Een weekend waar we meer dan 2,5 kilo bramen hebben geplukt en verwerkt hebben tot 8 potjes jam, waar we 4 potten tomatensaus van de melige tomaten uit de tuin hebben gemaakt en de saus wel erg lekker is, waar we weer lekker taart hebben staan bakken en waar we ook gewoon de tijd voor elkaar hadden. Nu ga ik languit op de bank met een enorme grote beker thee en dan op tijd naar bed want pff ben goed moe van deze dag. 

vrijdag 6 september 2013

De wondere wereld van school

Gisterenavond had ik een informatieavond op school van dochterlief. De twee juffen vertelden over het reilen en zeilen van de school. Ook was er gelegenheid om kennis te maken met de ouders. Leuk initiatief want vooral als werkende moeder krijg je minder mee van de school. Overigens schrok ik wel van wat ze van een kleuter allemaal verwachten. Kan me niet herinneren dat ik al zo veel moest doen toen ik kleuter was. Maar goed ik was dan ook nog kleuter terwijl iedereen love and peace hoog in het vaandel had staan en in wijde pijpenbroeken liep. 

Dat de school ook steeds meer interactief gaat, bleek uit het feit dat de school zich heeft aangesloten op www.klasbord.nl. Je kunt daar een app downloaden en dan worden er dagelijks berichtjes en fotootjes door de juffen geplaatst. Misschien vinden heel veel mensen dat een leuk idee maar bij ontstond er enige wrevel. Ten eerste heb ik geen smartphone waardoor ik een app kan installeren. Hierdoor "mis" ik dus bepaalde dingen die op school gebeuren. Daarnaast zie ik de toegevoegde waarde er niet van behalve dan dat het leuk is. Ook hoop ik niet dat het de foto's gedownload kunnen worden. Kon op de opvang nog aangeven of ik toestemming wilde geven of mijn dochter gefotografeerd mocht worden, op school gaan ze er blind van uit dat ik geen bezwaar heb. We hebben als ouders er heel bewust voor gekozen dat onze dochter niet op internet komt of als we wat wel doen dat we het onherkenbaar doen. Ik vind het dus niet fijn dat dochterlief de ether in wordt gegooid via een app-je. Klaarblijkelijk ben ik wel de enige wat alle ouders vonden het erg leuk en wilden zelfs graag dat opa en oma ook toegang kregen. Of ik word te oud voor dit soort dingen of ik ben ontzettend conservatief maar van mij had dit niet gehoeven. 

Tja en dan zo'n drie weekjes rond te hebben snuffelen en observeren op het schoolplein valt mij wel op dat ook daar zich kliekjes vormen op het schoolplein. Het grappige is dat de moederkliekjes identiek zijn aan de kindjes die graag met elkaar spelen. Blijkbaar zijn er in de klas van dochterlief een paar meisjes die een vriendinnengroepje hebben gevormd en ook een soort toelatingsbeleid er op na houden. De moeders van de kleine dametjes vonden het hilarisch. Blijkbaar ben ik ook daarin een vreemd wezen want wat daar dan de humor van is, snap ik niet. Ook dat zal wel ermee te maken hebben dat ik niet zo'n groepjesmens ben. Dochterlief vindt overigens die meisjes niet leuk. Ze is net zo'n eigenheimer als ik denk ik. 
Wel heb ik even staan praten met de moeder van het meisje waar dochterlief het al drie weken non-stop over heeft. Verder dan een beleefdheidsgesprekje hadden we niet. Dat maakt ook niet uit want het gaat erom dat onze twee kinderen leuk met elkaar spelen maar stiekem hoop ik (nog steeds) dat ik ook een klik met één van de moeders had. Er zijn wel een paar moeders waarvan ik zo op het eerste gezicht denk van "ach leuk mens" maar dat zijn dus net de moeders die net als ik een beetje hun eigen gang gaan. Ook horen die moeders nu net niet bij een kindje dat bij dochterlief in de klas zit. In de klas van dochterlief zitten toch veel part-time of thuisblijf-moeders. Logischerwijs zien die elkaar veel meer waardoor je misschien meer naar elkaar toe trekt maar als werkende moeder val je toch een beetje tussen wal en schip. Ik heb een paar keer geprobeerd om een praatje aan te knoppen maar de rug wordt me nog net niet toe gedraaid. 
Wat me ook opvalt is dat de vaders een stuk vriendelijker zijn en je 's ochtends wel gedag zeggen. Moeders beperken dit toch tot hun eigen kliekje. Rare en gecompliceerde wezens zijn wij moeders toch soms. 

Wat me ook tegenvalt is dat ondanks alle berichten in de schoolgids en nieuwsbrieven er toch veel zoetigheid wordt uitgedeeld met verjaardagen. Dochterlief houdt niet zo van zoet dus ik vind alle traktaties of in haar tas of in haar laadje terug. Als we dan thuis zijn dan zegt ze "ik vind het wel een beetje zoet en niet zo lekker". Zo heeft ze deze week een vruchtendrankje in een pakje thuis door de gootsteen gegooid met de woorden "dit is heel erg vies en zoet". Bless her!! Toch zou ik liever zien dat de school zich hierin strenger opstelde. Blijkbaar heeft de juf hier zeggenschap in dus de een is toleranter tegen snoep vol met suiker en e-nummertjes dan de ander. Ik zit in de ouderraad dus ik wil dat wel gaan adresseren. Er zijn namelijk genoeg gezonde alternatieven als traktatie te bedenken. En anders: waarom gooien alle ouders niet het geld op een hoop en kopen daar iets leuks van voor de kinderen op school of doen 1x in het jaar iets speciaals. Ik zou dat veel beter vinden.  

De opvang daarentegen vind ik een hele andere wereld. Ik vind het daar prettiger. Ook de ouders zijn een stuk vriendelijker naar elkaar toe. Misschien komt het omdat je meer in het zelfde ritme zit van werken-ophalen etc. Geen idee waar het aan ligt maar ik vind het verschil wel opmerkelijk. 

School: het is weer een heel nieuw fenomeen. We zien wel hoe het zich verder ontwikkeld. Zolang dochterlief het maar naar haar zin heeft dan ben ik blij.

woensdag 4 september 2013

Ooh what a beautiful morning, ooh what a beautiful day...

Ooh wat was het vandaag een mooie dag. Het zou van mij altijd wel zo mogen zijn. De zon doet iets magisch met mij waardoor ik overal zin in heb en geen berg te hoog is om te beklimmen. 

Vanochtend nadat ik dochterlief naar school had gebracht, ben ik eerst boodschappen gaan doen. Ik heb mijn weekmenu zo uitgekiend dat ik het zo'n 10 dagen er mee kan uitzingen met wat ik nu op voorraad heb liggen en wat ik morgen in de groentetas aan tref. Ik hoef volgende week alleen nog maar naar de winkel voor brood en melk. Eenmaal thuis ben ik rustig op de bank gaan zitten met een kop koffie. Verder deed ik even helemaal niks en genoot ik van de stilte en rust om me heen. Wat kan het soms toch fijn zijn om even helemaal niets te horen behalve dan wat geluiden van buiten. Heerlijk de stilte. Na mijn cafeïne-boost ging ik naar de garage. De koplampen voor van de auto deden het niet meer dus die moesten worden vervangen. Het is te riskant om met slecht licht te rijden (op een of andere manier is er altijd nog een beetje licht als ze het hebben opgegeven... snap daar niks van). Bij de garage word ik altijd vriendelijk begroet (ahum mag ook wel nadat ik daar twee auto's heb gekocht en al duizenden euro's aan reparaties, grote en kleine beurten heb laten doen). Ik ging zitten in de zithoek en verdiepte me daar in de laatste trends op modegebied. Met lichte verbazing heb ik naar sommige prijzen zitten kijken. Er stond een bikini in het blad voor 395. Ook toen ik nog anders met geld omging, heb ik nooit grote bedragen aan kleding uitgegeven. Ik heb gewoon geen paar honderd euro over
Zeg nou zelf.... kwijl.
voor een jurk of een paar schoenen. Ik heb daar niets mis mee. Ik zou wel helemaal los kunnen gaan in een kookwinkel of boekenwinkel. Laat ik maar niet beginnen over mijn ultieme kook-droom: een Kitchen-Aid. Watertandend kan ik al naar een foto kijken, zo mooi vind ik dat ding en zo graag zou ik dat willen hebben. Waarbij ik overigens geen idee heb of het ding ook echt goed is. Maar soms vind je iets gewoon heel erg mooi. Ik dwaal even af: met kleding heb ik dus niet veel en met de laatste mode ook niet. Dat wil niet zeggen dat het wel leuk is om in een blad hiernaar te kijken. Veel te snel kwam men terug om te vertellen dat de lampen waren vervangen. Het beste nieuws was: ik hoefde niets te betalen. Althans manlief heeft een privilege pas waardoor we voor dit soort dingen niet hoeven te betalen. De pas is net zo duur als de APK dus je hebt de kosten er snel uit. Ik was helemaal blij want dat was ik even vergeten. 
Daarna weer snel naar huis om een paar dingen thuis te doen om weer snel naar school te gaan om dochterlief op te halen.

Dochterlief wilde in de middag wel graag een badje in de tuin. Dus een paar minuten later lag ze in bikini heerlijk languit in het water. Niet veel later kwam manlief en stelde voor naar het strand te gaan. Schoorvoetend en enigszins tegenstribbelend ging ik mee want ik ben erg moe. Nu ben ik heel blij dat ik een paar uurtjes mee ben geweest want het was heerlijk op het strand. Die paar uurtjes voelde als een mini-vakantie en gaven een enorme stoot aan energie. We gingen dan ook later weg dan we in eerste instantie in gedachte hadden. We hebben voorgenomen dat we de volgende keer iets te eten meenemen en dan ons avondeten op het strand eten met als achtergrondmuziek het geruis van de zee. Dochterlief lag dus later in bed dan goed voor haar was. Het lukt me op een of andere manier niet om haar voor 19.30 in bed te krijgen. Vaak is het pas 20.00 uur. Dat is relatief laat voor een 4-jarige die de hele dagen naar school gaat. Het is alleen niet anders. Ze is vrolijk dus het ziet er naar uit dat ze dit ritme wel trekt. 

Zo nog een paar dingen op Marktplaats zetten en dan ga ik ook op tijd naar bed. Morgen heb ik een drukke dag op het werk en 's avonds nog een informatieavond op school. Ondertussen ben ik gewoon een heel blij ei van die paar uurtjes op het strand.

Ooh en dan hoor ik ook net dat ik bij een give-away twee kaartjes heb gewonnen voor de Disney Live! Mickey’s Rockin’ Road Show in Amsterdam. Ben hier zo blij mee. Dochterlief gaat dit helemaal super vinden. Mijn dag kan niet meer stuk :-).

dinsdag 3 september 2013

Grip op financiën een beetje kwijt


Ik heb besloten dat ik het vanaf vandaag anders ga aanpakken met mijn financiën. Ik kan dan misschien wel weten hoeveel er per maand aan lasten uitgaat maar ik heb duidelijk geen idee wanneer wat nou precies wordt geïncasseerd. Het enige wat ik weet, is dat alle vaste lasten ergens tussen de 25ste en 4de van de maand wordt afgeschreven. Ik weet ongeveer wat ik als totaalbedrag moet reserveren maar sinds de kinderopvang er als extra onkostenpost is bijgekomen, loopt het deze maand voor geen meter. Ik merk dat ik regelmatig internetbankieren controleer om te verifiëren of nu iets wel of niet is afgeschreven. Ook kwam ik er achter dat bepaalde verzekeringen in augustus laat waren afgeschreven vanwege de overgang naar IBAN nummers. Ik rekende mij dus even rijk omdat ik in de veronderstelling was dat dit al betaald was.
 
Kortom ik ben het overzicht een beetje kwijt. Het idee is om nu een maandoverzicht te maken met daarbij ook de datum waarop het bedrag wordt geïncasseerd. Elke maand wil ik dat dan afstrepen zodat ik dus geld achter de hand kan houden als een of ander bedrijf weer besluit om voor wat dan reden ook het bedrag later dan normaal te incasseren. Ook wil ik een potje overige in het leven gaan roepen waar kleine onverwachte uitgaven mee kunnen worden opgevangen. Dus vanavond kruip ik maar weer eens achter de computer om alles netjes op papier te zetten inclusief datum zodat ik weer het overzicht krijg. Ik heb nu het idee dat ik grip aan het verliezen ben en dat voel ik niet goed. Dat onrustige gevoel komt weer naar boven en ik was net zo blij dat ik de laatste maanden daarvan was verlost.
 
Ook moet ik vanavond eens heel hard aan de slag met spulletjes op Marktplaats te zetten. Ik heb nog een paar babyspulletjes van dochterlief zoals een wipstoeltje maar ook haar kinderstoel waar we niets meer mee doen. Het staat ontzettend in de weg dus het mag van mij allemaal weg. Vrijdag breng ik ook een aantal dozen met kleding, schoenen en speelgoed naar de Voedselbank. Sinds kort nemen ze ook deze spullen aan. Dus de spulletjes komen daar hopelijk goed terecht.
 
En zo gaan we verder worstelend door september heen. Achteraf gezien is het gewoon een beetje mijn eigen schuld want ik had in juli of augustus alles beter in kaart moeten brengen. Met de kost van een nieuwe kostenpost moet je eigenlijk weer heel kritisch naar alle uitgaven opnieuw kijken. Dat is een wijze les geweest die we meenemen voor de volgende keer. Ik zal echt blij zijn als deze maand om is en we weer met frisse moed opnieuw kunnen beginnen maar dan wel met een goed overzicht.

maandag 2 september 2013

Moeders

Moeders zijn gecompliceerde wezens: je houdt van ze maar soms kunnen ze je leven ook moeilijk maken. Mijn moeder is een schat van een mens. Maar je voelt hem al aankomen: naarmate ze ouder wordt, wordt ze er niet flexiber op en volhardt ze nogal in haar eigen ideeën en leeft ze in haar eigen wereldje. Hierdoor is het moeilijk om een discussie met haar aan te gaan of haar kritiek te geven. Ze trekt zich dit in enorm aan, reageert er fel op en bezorgt mij daarmee soms een ontzettend rotgevoel omdat ik soms het gevoel heb dat ik haar tekort doe.

Afgelopen zaterdag belde ik mijn moeder op nadat ik een pakje met kleertjes had ontvangen voor dochterlief. Mijn moeder stuurt regelmatig wat op. Helaas is het vaak niet mijn smaak of zijn het dingetjes die gemakkelijk kapot gaan omdat het geen goede kwaliteit is. Dat vind ik jammer want mijn moeder heeft het al niet zo breed dus als ze dan wat koopt voor dochterlief dan heb ik liever dat het goed is en in de smaak valt dan dat het binnen no-time kapot gaat of amper wordt gedragen. Nu durf ik dat eigenlijk niet met goed fatsoen te zeggen tegen haar want dat zou ze zich heel erg aantrekken dus houd ik maar wijselijk mijn mond en gebruiken we de gekregen spulletjes in meer en mindere mate. Alleen zaterdag reageerde ik een beetje lauwtjes op wat ze had toegestuurd. Ook dochterlief wilde niet aan de telefoon komen omdat ze simpelweg bekaf is van school en daardoor niet de meestgaande kleuter van de hele wereld is. Dat viel dus al niet helemaal goed. De toon was dus al deel gezet naar een minder soepel lopend gesprek. Tot overmaat van ramp begon mijn moeder ook weer over de uitnodiging die ze had ontvangen voor het bijwonen van de postcodeloterij-show op tv. Sinds ze die uitnodiging heeft gehad, heeft ze mij al drie kaartjes gestuurd met kleine tekstjes dat ze het zo fijn vindt dat ik ook mee ga en dat we heel veel mooie cadeaus en geld gaan winnen. De druk werd dus goed opgevoerd deels omdat ze goed aanvoelde dat ik er helemaal geen zin in had. Nu heb ik een rare tik: hoe meer mensen zeggen dat moet je doen vooral bij dingen die ik niet wil, hoe groter mijn tegenzin wordt en hoe meer ik ervan overtuigd wordt dat ik dat ook absoluut niet moet doen. Die "goedbedoelde" kaartjes hadden dus bij mij het tegenovergestelde effect van waarvoor ze waren geschreven. Dus afgelopen zaterdag heb ik mijn moeder nogmaals voorzichtig erop gewezen dat ik er weinig voor voelde en het misschien een beter idee was om iemand anders mee te nemen. Ik kon zo al twee mensen noemen die ze mee zou kunnen nemen. Alleen mijn moeder gunt dus niemand anders die prijzen behalve mij. Tja en ik zit dus niet op die prijzen te verwachten in ruil voor het functioneren als tribune-vulling. Kortom mijn moeder gaf aan dat ik niet meer mee mocht maar dat ik haar met mijn beslissing heel veel verdriet deed. Ze vond dat ik dat voor haar wel over had moeten hebben en mijn weerzin op zij moest zetten . Een verder gesprek was niet meer mogelijk want hoe meer ik zei, hoe zieliger zij zich opstelde. Ze wilde wel graag de avond voor de show bij mij overnachten en of ik haar dan nog wel naar de studio kon brengen. Manlief en ik denken dat dit dus geen gezellige logeerpartij zal worden omdat ze met een pruillip op de bank zal zitten. Maar goed ze kan hier wel altijd komen, er staat speciaal een bed voor haar klaar en ik rijd ook wel op en neer naar Amsterdam als ik haar daarmee kan helpen. Het gesprek werd beëindigd met dat ik geen spijt moest krijgen als ik zag dat zij wel van alles had gewonnen. Ik weet niet wat ze verwacht maar ik wil helemaal niets van die prijzen hebben. Ik legde op en zat de rest van het weekend met een enorme klote-gevoel opgescheept. Alleen ik sta wel achter mijn beslissing. Ik wil overal met haar naar toe maar niet naar zo'n show en dat weet ze eigenlijk al heel lang hoe ik daarover denk. 

Dat was dan mijn moeder. Dan heb ik ook nog een schoonmoeder waar manlief en ik ons serieus zorgen over maken. Schoonmoeder is alleen een erg koppige vrouw en ze waardeert geen kritiek. Sinds mijn schoonzus vorig jaar een kindje heeft gekregen, fungeert schoonmoeder als opvang. Nu is daar niks mis mee als ze oma een keer oppast of komt helpen maar het moet geen structureel karakter krijgen. Schoonzus "dumpt" haar dochtertje bij schoonmoeder een paar keer per week omdat ze het even niet aankan of andere dingen te doen heeft. Schoonmoeder is echter al 74 jaar oud en heeft verschillende gezondheidsklachten. Toen ik bij mijn schoonfamilie op bezoek was, gaf ze ook letterlijk aan mij aan dat ze moe was en de zorg niet aan kon. Ze gaf aan dat ze oma wilde zijn en niet een tweede moeder voor haar kleinkind. Mijn hart brak want ik zag de tweestrijd in haar ogen. Ze wil aan de ene kant haar kleinkind zo vaak mogelijk zien. Ze vindt het al zo moeilijk dat ze onze dochter niet zo vaak kan zien dus alle aandacht gaat nu naar het andere kleinkind die wel dichtbij woont. Alleen zit er geen goede balans n. Schoonzus heeft voor de komende 2-3 weken haar dochter weer bij mijn schoonouders ondergebracht want er moesten werkzaamheden in huis worden gedaan na een lekkage. Haar dochter kon echter die periode niet thuis zijn vanwege stof en vuil. Kortom mijn schoonouders zorgen nu minimaal twee weken voor hun kleindochter. Als dat nu gewoon bij mijn schoonouders thuis zou zijn, dan zou dat nog wel ok zijn. Maar nee schoonzus wilde dochterlief nog wel op een redelijke rij-afstand hebben van haar huis dus verblijven mijn schoonouders in een hotel met een baby. Manlief en ik denken dat schoonouders daar ook nog eens voor betalen want zo gaat dat meestal. Nu heeft schoonvader net onlangs allerlei onderzoeken gehad omdat het niet goed met hem ging en het gaat nog steeds niet 100% met hem. Manlief en ik snappen dus niet hoe je het dan in je hoofd haalt om bij twee oudere mensen je kind twee weken te brengen terwijl je weet dat dit te veel is. Manlief heeft er iets van gezegd maar schoonmoeder wordt dan zo boos dat ze de telefoon op hangt. Blijkbaar raakt manlief een gevoelige snaar. Schoonzus wordt ook boos en vindt dat manlief er zich niet mee mag bemoeien. Dat zwager ook familie heeft en als vangnet kan fungeren, mag niet worden opgemerkt. Het is jammer dat wij daar niet wonen want om schoonouders te ontlasten had ik met alle liefde mijn lieve, kleine nichtje in huis willen nemen. Dochterlief is helemaal weg van haar. Manlief maakt zich ondertussen serieus zorgen om zijn ouders en is gefrustreerd dat hij niets kan doen.

Families: het blijft een gecompliceerde zaak. Je houdt van ze en je wenst ze het allerbeste maar je wil ook niet altijd concessies doen. Het is niet makkelijk om iedereen altijd tevreden te houden.