Pagina's

maandag 30 juni 2014

Het eerste kinderfeestje

Zaterdag was het dan zo ver: het verjaardagsfeestje van dochterlief. Of beter gezegd om haar woorden te gebruiken een feestje omdat ze nepjarig is. Dochterlief is namelijk pas over 10 dagen jarig maar dan zijn een aantal van haar vriendjes op vakantie dus vierden we het eerder. Het welbekende euvel als je in de zomer jarig bent.

Zaterdagochtend werd ze wakker en het eerste wat ze vroeg was hoe laat de kindjes nou zouden komen. De kinderen kwamen pas halverwege de middag dus het lange wachten kon beginnen. Als ik €0.10 had gekregen voor elke keer dat ze vroeg of ze nu echt zo zouden komen dan was ik nu stinkend rijk geweest. Ondertussen was ik blij dat het feest nog heel even duurde want ik moest nog van alles doen. Ik stond dus ’s ochtends nog cupcakes te bakken, fruitspiesjes te maken en worst en kaas in stukjes te snijden. Vooral de cupcakes waren even spannend want het was een nieuw recept met ook nog eens zo’n enorme toef er bovenop. Twee dingen ik nog niet eerder had gedaan. Alles zat enorm mee want de cupcakes waren prachtig en de grote toef erop ook. Dus de kinderen zouden (mier)zoete maar nog enigszins verantwoorde cakejes krijgen.

Een kwartiertje voordat iedereen werd verwacht, kreeg dochterlief haar mooie feestjurk aan. We hadden afgesproken dat ze de jurk niet eerder aan mocht dus dit was voor haar het grote teken dat het feest dan ook echt zo zou beginnen. Eindelijk kwam dan het grote moment dat het eerste kindje voor de deur stond. Niet snel daarna kwamen ook de andere kinderen binnen druppelen. Toen alle kindjes er eenmaal waren, was het tijd voor cupcakes en zingen. De cakejes werden volledig genegeerd want er stonden ook snoepspiesjes die veel interessanter waren. Na het snoepmomentje werden de cadeautjes uitgepakt. Dochterlief straalde helemaal en vond alles even fantastisch. De rest van de middag wilde ze dan ook alleen nog maar met haar nieuwe speelgoed spelen samen met haar vriendjes. De spelletjes die ik had verzonnen waren amper nodig. Ik heb uiteindelijk drie spelletjes met ze gedaan maar veel liever speelden ze met elkaar en meer dan dat hadden ze ook niet nodig. Uiteindelijk was ik er dus meer om een beetje alles in goede banen te leiden en voor het nodige eten en drinken te zorgen. Het viel me dus 100% mee en ik zat ’s avonds minder moe op de bank dan ik had gedacht.

De rest van het weekend heeft dochterlief met haar speelgoed gespeeld.  Alles vond ze even mooi en leuk. Vanochtend wilde ze met haar nieuwe speldjes naar school. Morgen trakteert ze  op school. Twee avonden heb ik zitten knutselen op zestig bakjes met een lintje en een labeltje met haar naam. De bakjes zijn voor school en de opvang. Vanavond worden ze gevuld met zelfgebakken popcorn waar tussen een Grieks chocoladereepje zit verstopt (manlief wilde graag wat Grieks erbij).

Het was heel veel voorbereidingswerk. Toch was het al het werk meer dan waard om het blije snoetje van dochterlief te zien. Ze vond het namelijk het mooiste feestje van de hele wereld. Ach en daarvoor doe je toch allemaal.

donderdag 26 juni 2014

Verwachtingspatronen

Het valt mij op dat mensen verwachten dat het leven van de mensen om hen heen volgens een bepaald verwachtingspatroon verloopt. Die verwachtingen zijn er door de eeuwen heen ingesleten of passen simpelweg binnen een sociale cirkel. Indien je afwijkt van de standaard verwachtingen dan vinden mensen dat soms moeilijk.

Kenmerkend is misschien wel dat als een stel een tijdje samen is, al dan niet samenwonend, dat er verwacht wordt dat er getrouwd wordt  en er kinderen komen. Vooral als je eenmaal getrouwd bent of als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt dan is het bij voorbaat al verdacht als je als vrouw een paar kilootjes aan komt of misselijk bent. De verwachting is dat er dan een baby op komst is. Manlief en ik doen als stel niet aan de verwachtingen. Manlief en ik hadden de eerste paar jaar een lange-afstand relatie. Toen we eenmaal samen gingen wonen, verwachten veel mensen om ons heen dat we binnenkort wel zouden trouwen. Er werd in onze omgeving veel getrouwd maar niet door ons. Wij vonden samenwonen wel prima. Het kwam eigenlijk nooit in ons op om dat te doen. We leefden ons leven gelukkig samen onder een dak en stonden aan het begin van onze carrière. Wij wilden vooral opbouwen en het leven samen ontdekken. De eerste jaren was er dus nog geen plaats voor kinderen in ons leven. Toen ik eenmaal de 30 jaar naderde begon het bij mij te kriebelen. Ineens wilde ik wel kinderen maar manlief was daar nog niet klaar voor. Toch zag iedereen ons meer als een yuppenstel en dus verwachtten ze van ons
dat we pas aan een meer gesettled leven zouden beginnen als we een paar stappen verder waren gekomen in onze carrière of als we eenmaal in het buitenland zouden wonen. De mogelijkheid dat wij naar het buitenland zouden verhuizen, sudderde namelijk altijd op de achtergrond (en nog steeds). Groot was dan ook de verbazing toen we een huis in Nederland kochten. Zouden ze dan eindelijk toch gaan settelen? Maar nee pas na acht jaar vertelde ik dat ik zwanger was van dochterlief. Velen wisten niet dat dit een lang gekoesterde droom was en dat aan deze zwangerschap een aantal miskramen vooraf gingen. Het is iets waar ik niet zo maar met iedereen over spreek. Vragen over een kinderwens vermeed ik dus te beantwoorden. Wederom was de verbazing alom dat ik zwanger was want velen dachten dat dit voor ons een gepasseerd station was omdat ik inmiddels (al) 38 jaar was. Slechts een handjevol mensen wisten maar dat eindelijk onze droom van samen een kindje waarheid werd.

Eenmaal zwanger kwam er weer een heel nieuw verwachtingspatroon. Wederom voldeden we daar niet aan. Zo werd verwacht dat wij dochterlief een aantal dagen naar de opvang zouden sturen. Groot was dan ook de verbazing dat manlief de zorg op zich nam voor haar terwijl ik aan het werk was. Ook werd mij aangeraden om haar maar vast in te schrijven op de basisschool, ballet en hockey. In sommige steden is het inderdaad zo dat je een kind zo snel mogelijk inschrijven op de school van je keuze want anders dan val je buiten de boot maar. Alleen daar waar ik woon kun je een kind pas op zijn vroegst in het tweede levensjaar inschrijven en je bent gegarandeerd dat je kind op de school van jouw keuze wordt geplaatst. We hoeven dus niet aan politiek te doen om ons kind boven op de wachtlijst te krijgen.

Tja en dan dat ballet en hockey. Ik snap dus niet waarom je voor je kind beslist welke sport het gaat doen. Zou het uitgangspunt niet moeten zijn wat het kind zelf leuk vindt? Tuurlijk zal de omgeving daarin een rol spelen. Als jij zelf een fanatieke voetballer bent dan zal je kind misschien eerder naar voetbal gaan dan naar hockey. Een kind komt dan eerder in aanraking met die sport dan met een sport waarmee de ouders weinig tot niets hebben. In mijn (sociale) omgeving zie ik echter dat er van een kind verwacht dat het op hockey of ballet gaat omdat dit past bij hun sociale klasse (wat een rotwoord). Ik ken dus kinderen die het heel leuk vonden op voetbal maar die na een tijdje daar van af worden gehaald omdat er ineens een plaatsje vrij kwam bij de hockeyvereniging. Het kind moet dus aan het verwachtingspatroon van de omgeving voldoen. Ook zie ik dat ouders er moeite mee hebben als een kind het niks aan vindt en dus niet met die hockeystick het veld op te slaan is (figuurlijk dan he). Sommigen geven dan schoorvoetend toe aan de wens van het kind om dan toch maar wat anders te doen, anderen moeten tegen heug en meug door gaan met de sport omdat het nu eenmaal zo hoort.

Toen ik vertelde dat dochterlief op judo ging, voldeden we in eerste instantie wel aan iedereens verwachting. Manlief heeft jaren semi-professioneel aan judo gedaan en vanaf dreumes was hij al met dochterlief thuis aan het “judo-en”. Alleen werd er wel verwacht dat we haar ook nog op een teamsport deden want dat is judo in de opinie van velen alles behalve. Dus werd mij gevraagd wanneer dochterlief op hockey of een andere teamsport ging? Ik verslikte me nog niet maar antwoord was ‘niet, alleen als zij dat echt zelf wil´.  Stiekem hopen wij dat ze het nooit leuk zal vinden want wij hebben dus absoluut niks met teamsporten. Echter als zij dat wel graag wil, dan huppelen we elke week daar naar toe en staan we daar ook aan de zijlijn als trotse ouders.

Verwachtingen over studeren is ook zo iets. Zo wordt verwacht dat als ouders zelf academisch geschoold zijn dat de kinderen automatisch later ook naar de universiteit gaan. Velen overwegen niet eens een andere optie. Ik houd alle opties open. Wij zijn dan wel alle twee academisch geschoold maar dat wil niet zeggen dat dochterlief dat straks aan kan of wil.  Alle opties houd ik open. Het belangrijkste vind ik dat ze iets doet wat ze leuk vindt zodat de rest van haar leven daar profijt van heeft. Niets erger dan geforceerd iets doen en dan later een beroep uitoefenen dat niet bij je past. Wat me dan nog meer verbaast, is dat sommigen ook verwachten dat hun kind naar de zelfde universiteit gaat als waar zij naar toe gingen en dan bij voorkeur ook nog naar de zelfde studievereniging. Waarom kan een kind niet ergens anders studeren? Waarom mogen ze niet hun eigen keuze hierin maken? Het jammere is dat de kinderen vaak zo geïndoctrineerd worden dat ze niet meer eens andere opties overwegen. Het hoort nu eenmaal zo dus doen ze dat ook.

Wij hebben als doel dat onze dochter opgroeit als een zelfstandig persoon die haar eigen weg en interesses in deze wereld vindt.  Wij helpen haar hierbij door een verscheidenheid aan dingen in haar leven te introduceren en te ontdekken. Door haar veel aan te bieden, hopen wij dat ze daar tussen haar eigen interesses ontdekt en die dan verder ontwikkelt. Als deze afwijken van die van ons is dat prima. Ze heeft immers haar eigen persoonlijkheidje en ze hoeft geen kopietje van ons te worden. Ik hoop vooral dat ze doet wat ze zelf wil en zich minder probeert te conformeren aan andere verwachtingen. Ik denk dat je hierdoor een sterker mens bent.

Voldoen jullie aan de verwachtingen van anderen?

dinsdag 24 juni 2014

Zorgen

Dochterlief is inmiddels een kleine drie maanden op logopedie nadat we in zagen dat haar spraak- en taalontwikkeling achter blijft op haar leeftijdsgenootjes. Lang hebben we haar het voordeel van de twijfel gegeven omdat ze drietalig opgroeit. Alleen merkten we dat ze bepaalde woorden fout bleef uitspreken. Er werd dus een afspraak gemaakt met de logopediste. Dochterlief onderging een hele reeks aan testen. Deze testen bevestigden onze vermoedens. Haar taalontwikkeling en woordenschat was niet op niveau en ze maakt articulatiefouten. Ik kreeg iedere week een aantal oefeningen mee die we dan thuis met haar moesten doen. Vanaf het begin had ik mijn twijfels. De oefeningen die we deden verschilden niets met wat wij al met dochterlief op eigen initiatief deden. We lezen veel voor, vragen haar vragen over het verhaaltje om haar te stimuleren om te praten maar ook om te oefenen om begrijpend te luisteren en ik kletste haar de oren van het hoofd door haar overal bij te betrekken en dingen uit te leggen. Ik zag dus niet zo goed het nut van om aan de hand van een plaatje uit een boek woorden te benoemen. Dat is namelijk iets wat we constant deden. Nu wilde ik niet meteen te kritisch over komen dus heb ik het een aantal weken aan gekeken. Op een bepaald moment werden er ook andere oefeningen geintroduceerd. Dochterlief moest alleen maar woordjes met een -b gaan oefenen omdat zij de de -b met een -k vervangt. Alleen klapte ze volledig dicht als je haar verbetert. Het schoot dus zijn doel voorbij. 

Nu merkte ik ook de logopediste dat ze niet heel erg gedreven was. De helft van de tijd zat ze een oefening voor ons in elkaar te plakken en te knippen om vervolgens nog een paar minuten met dochterlief te oefenen. Als dochterlief geen zin had dan stonden we vaak ook eerder buiten. Dochterlief had dat snel genoeg door dat als ze niet haar best deed dat ze eerder weg mocht dus deed ze daar haar profijt mee. Trots vertelde ze dat dan nadien in de auto (schattig dat ze dan zo eerlijk is). Nu zat deze logopediste er maar tijdelijk dus ik wilde afwachten wat de andere logopediste zou zeggen als zij dochterlief voor het eerst zou zien. Deze dame lijkt een stuk doortastender te zijn dan de eerste. Ze nam de tijd voor ons en al snel had ze na dochterlief een tijdje te hebben aangehoord het idee dat dochterlief verkeerd was gediagnoseerd. Vorige week moest dochterlief dus nog een test doen. Daarin werd duidelijk dat ze een fonologische stoornis heeft ook wel backing genoemd. Dit betekent in het kort in dat ze klanken meer achter in haar mond uitspreekt. Dus stoel wordt skoel en blauw wordt klauw. Dochterlief legt verkeerde verbanden in haar hersentjes. In principe heeft ze in de taalwerving bepaalde klanken verkeerd geprogrammeerd. Dit moet er nu uit worden gepoetst. Deze week beginnen we  aan een nieuw behandelingsplan. Ik hoop dat we dan haar snel op weg kunnen helpen.

Deze stoornis heeft namelijk ook invloed op haar functioneren op school. Dochterlief is een heel sociaal meisje maar ze heeft moeite met dingen te begrijpen. Zo was haar CITO-toets niet goed en scoorde ze op het laagste niveau. De juf denkt dat het te maken heeft met haar taalontwikkeling. Ik denk dat bepaalde taalspelletjes of het leggen van verbanden tussen woorden soms nog iets te moeilijk voor haar is. Het rare alleen is dat ze vaak de moeilijkste dingen wel goed doet. Ook heeft ze een bepaalde eigen logica. Zo antwoordde ze op de vraag "waar ga je naar toe als je ziek bent" en ze de keuze had tussen dokter, apotheek en nog iets: apotheek. Ze zei voor slak dat deze rustig was in plaats van langzaam of sloom. Op zich klopt het allemaal wel. Het is alleen een andere denkwijze. Het rare is dat ik dit ook deels bij mijn man terug zie. Hij is hoogbegaafd en denkt anders. Zijn denkwijze is voor veel mensen ook niet altijd te volgen omdat hij vaak andere verbanden legt of in zijn conclusies al veel verder is dan de meeste mensen. Vaak hoor ik dan ook dat ze hem een bijzonder mens vinden. Nu wil ik niet beweren dat dochterlief ook hoogbegaafd is maar toch zie ik soms wel parallellen in hun denkwijze en handelen. 
Daarnaast is  het ook opvallend hoe observerend ze is en hoe ze over alles na denkt. Dat observeren heeft ze dan weer van mij. In een reactie op een eerder blog werd gezegd dat dochterlief misschien eerst alle laadjes naloopt voordat ze weet welk laadje geopend moet worden. Het zou zo maar eens kunnen dat ze dat in haar kleine koppie doet.

De juf denkt dat ze het volgend jaar in groep 2 best zwaar zal krijgen. Ze moet dan actiever gaan werken aan taalverwerving door het middel van letters maar ook door met die letters te gaan spelen. Ze vindt letters interessant maar ik weet niet zeker of al die spelletjes binnen haar therapie passen. Moeten die spelletjes anders aan haar worden aangeboden? 

Kortom ik heb heel veel vragen. Voornaamste doel is dat ze gewoon lekker mee kan blijven doen. Wij zullen er in ieder geval voor zorgen dat we haar alles aanbieden om haar verder te helpen. Desondanks denken wij dat het wel goed zal komen met haar. Ook school wil hier aan meewerken. Zo zal dochterlief extra begeleiding krijgen en krijgt ze opdrachten een weekje eerder zodat zij al de stof een beetje kent voordat de rest van de klas er mee aan de slag gaat. Ondanks een aantal zorgpunten denkt de juf dat het wel een pienter meisje is en ziet ze ook een enorme voortgang. Zo is dochterlief inmiddels beter verstaanbaar en probeert ze actief deel te nemen in groepgesprekken. 

Dochterlief zal er uiteindelijk op haar eigen manier en eigen wijze wel komen. Daar heb ik het volle vertrouwen in. Maar toch he... je maakt je wel als moeder zorgen want uiteindelijk wil je toch het liefste dat je kind alles moeiteloos doet.

maandag 23 juni 2014

Apetrots

Niets kan je trotser maken als ouder als je kind een mijlpaal in haar leventje bereikt. Vrijdag heeft dochterlief de gele slip op haar witte band bij judo gekregen. Critici onder ons zullen misschien zeggen dat het niet al te veel voorstelt omdat deze banden meer ter motivatie worden gegeven dan dat de kinderen daadwerkelijk wat kunnen, toch vinden wij het heel wat dat ze toch maar mooi dat nu heeft. Vrijdagmiddag zaten manlief en ik dan ook met camera in de aanslag met onze neus vooraan om niks van onze kleine kampioen te hoeven te missen. Dochterlief stapte de mat op met een kraakwit, schoongewassen en kreukvrije judo-pak. Ze werd gekoppeld aan een meisje die een halve kop kleiner was dan haar. Samen moesten ze laten zien wat ze de afgelopen maanden allemaal hadden geleerd. Het was leuk om te zien dat ze het best serieus namen met zijn tweetjes. Wat ik wel jammer vond, was dat de leraar wel erg gefocused was op wat dochterlief nog niet kon. Ik hoorde hem tegen een mede-leraar zeggen dat dochterlief nog niet eens koppeltje kon duiken. Dat vind ik niet erg motiverend. Persoonlijk focus ik graag op de dingen die ze wel goed kan en in de tussentijd werken we dan aan het leren van dingen die wat moeilijker zijn.  Dat geeft een stuk meer zelfvertrouwen. Blijkbaar had dochterlief zoiets van ik laat ze vandaag eens een poepie ruiken want ze gooide het meisje met een heupswing zo op de mat. Het was meer geluk dan iets anders maar manlief gloeide van trots. Ook hield ze het andere meisje moeiteloos tien tellen op de grond. Dochterlief is nu eenmaal een sterk meisje dankzij de genen van vaderlief. Aan het einde van de les kreeg ze dus een gele slip. Apetrots liet ze het aan ons zien en ze liet het niet meer los. Eenmaal thuis moest ik het meteen op haar band zetten. Manlief belde ondertussen zijn familie om het te vertellen.
 
Vandaag nam dochterlief de band met slip mee naar school om het aan de juf te laten zien. Schattig om te zien hoe belangrijk het voor haar is dat dit ook met de juf moet worden gedeeld. Toch zei ze vrijdagavond: mama ik vind die oranje slip toch mooier. Met de motivatie voor de komende zes maanden zitten het dus wel goed ;-).

donderdag 19 juni 2014

Zorgen om onze kleine kampioen

Gisteren kwam dochterlief met haar rapport thuis. Ze was apetrots op de grote map waar de juf een verhaaltje over had geschreven. Ook zat er de nieuwe klassenlijst in voor het volgende schooljaar. Het was nog even spannend hoe de klassen zouden worden samengesteld want er zou een groep afvallen vanwege afnemende toestroom van nieuwe kindjes. Gelukkig houdt dochterlief haar eigen juf en blijft ze met de zelfde kindjes in de klas zitten. Van de kindjes die erbij komen, kent ze er ook al een paar van de opvang. Zelfs was ze erg blij toen ze hoorde dat ook een vriendinnetje van de opvang in haar klas komt.

Het rapport was wat we ervan hadden verwacht. Het belangrijkste is dat wederom bevestigd werd dat dochterlief het enorm naar haar zin heeft op school. Dat is uiteindelijk ook het belangrijkste. Tussen de regels konden we wel lezen dat ze een eigenwijze drommel is maar dat wisten we natuurlijk al lang ;-). Alleen de uitslag van de CITO-toets was een grote schok. Ze zat op het allerlaagste niveau. Nu kunnen daar twee verklaringen voor zijn: ze begreep niet goed wat ervan haar werd verwacht of ze had er helemaal geen zin in. Manlief denkt dat ze de toets in de klas heeft moeten doen samen met andere kinderen en dat ze daardoor met hele andere dingen bezig was dan de toets. Manlief maakt zich zorgen. Ik doe dat niet omdat ik niet zo veel waarde hecht aan dit soort toetsen bij kleuters. Toch willen we dit volgende week wel met de juffen bespreken. Ik denk alleen dat we het antwoord al wel weten, zijnde een combinatie van de twee eerder genoemde redenen. Wat bij dochterlief ook een rol speelt is dat ze vaak heel goed weet hoe dingen moeten maar dat ze dan net doet alsof ze niet weet hoe het moet. Als je haar dan stimuleert om het toch te doen dan doet ze het feilloos. Ook is het een meisje die heel goed en soms een beetje lang nadenkt voordat ze wat doet.  Je ziet haar letterlijk nadenken over wat er is gezegd, het wordt eigenlijk een beetje door haar geanalyseerd om het vervolgens dan wel goed te doen of ze geeft nog haar eigen draai eraan. Dat is iets wat ik ook zie bij manlief. Hij analyseert ook alles tot op het bot om vervolgens zijn eigen conclusies eraan te verbinden. Hoe dan ook wij geloven niet dat het resultaat van de CITO-toets representatief is voor dochterlief.

Ook kwam haar taalniveau weer ter sprake. Ondanks dat haar taal heel erg is verbeterd, is het nog steeds niet op het niveau van de andere kleuters. Sinds april ga ik met haar elke week naar logopedie. De eerste paar weken heeft ze een paar testen gedaan. Ook daar toonde ze weer het zelfde gedrag. Ze had er vaak geen zin in waardoor ze presteerde onder haar daadwerkelijke niveau. De logopediste geloofde dan ook dat ze veel beter kan.  Aan de hand van de testresultaten gingen we aan de slag. Alleen ik had twijfels of de opdrachten die dochterlief mee kreeg wel toereikend waren voor het doel waarvoor wij kwamen. Het waren namelijk allemaal al dingen die ik met haar deed zoals veel lezen en woorden benoemen. Ik geloof zelf dat ze een articulatieprobleem heeft omdat ze moeite heeft met het uitspreken van bepaalde letters. Ze zet namelijk tussen veel letters een k. Als je dat eenmaal door hebt dan spreekt ze best goed. Het is dus een kwestie van die k er uit te poetsen. Vorige week werden mijn twijfels bevestigd door een nieuwe logopediste. De vorige zat er maar tijdelijk vanwege vervanging tijdens zwangerschap. De “nieuwe” logopediste is dus degene waar vanaf nu permanent mee aan de slag gaan. Ze was een stuk doortastender en gaf mij meer het gevoel dat ze wist wat ze deed. De eerste indruk was dus goed. Zij denkt dat dochterlief misschien een fonologische afwijking heeft. Dat houdt in het kort in dat ze letters apart goed zegt maar als ze gecombineerd worden met meer letters of in een zin dan spreekt ze klank niet meer goed uit of in haar geval dan zet ze er dus een k tussen. Manlief herkende het meteen toen ik de voorlopige diagnose aan hem vertelde. Het leek hem ook een stuk logischer dan de voormalige diagnose. Morgen weten we het zeker en dan kunnen we aan de slag. De logopediste heeft al aangegeven dat het niet gemakkelijk zal zijn om het te veranderen maar dat het niet onmogelijk is. Ik hoop het zo voor haar want ik merk nu dat andere kinderen daar toch een beetje lacherig om doen. Het is nu nog geen pesten maar de scheidslijn is helaas vaak wel klein. Dochterlief klapt dicht als ze er een opmerking over krijgt dus het is belangrijk voor haar dat het goed komt. Gelukkig accepteren de kinderen in de klas haar wel dat ze net even iets anders praat. Voor hen is ze nu eenmaal zo. Alleen hebben ze niet altijd het geduld om naar haar te luisteren als ze niet duidelijk spreekt. Ze gaan dan verder met hun spel met of zonder haar. Dat is natuurlijk triest vooral omdat ze het zo leuk vindt om met andere kinderen samen te zijn en te spelen. Het zal niet aan mij liggen want ik wil er alles aan doen. Al moet ik zeggen dat ik haar prima begrijp en nog steeds een enorme voortgang zie.

Ondanks al deze perikelen zijn er vooral erg veel leuke dingen momenteel. Vandaag hoorde ik dat alle kindjes op haar verjaardag komen. Dat wordt een vol huis. Gezellig en vooral erg leuk voor dochterlief.
Morgen doet ze ook voor het eerst examen bij judo voor de witte band met gele slip. Examen is een groot woord want die slippen worden meer gegeven om kinderen te motiveren. Wij gaan morgen als super trotse ouders naar ons kleine meisje kijken. Met of zonder gele slip straks weer op de judomat en wat ze ook doet in haar leven en op school, het maakt niet uit voor ons zal ze altijd onze kleine kampioen zijn.

 

woensdag 18 juni 2014

Drukke tijden, aflossen en een nieuwe fiets

Het was even stil op mijn blog. Ik had het simpelweg te druk met de dagelijkse dingen. Zo kreeg ik vorige week een emailtje van de bank dat ze het geleende geld voor het bundelen van de  creditcard en een lening op mijn rekening hadden gestort. In eerste instantie zouden zij het voor mij afhandelen maar het bleek eenvoudiger te zijn als ik zelf de bedragen zou storten. Dus zo kon het gebeuren dat ik vorige week op een avond naar zolder vertrok en twee bedragen overmaakte. Een paar dagen later zag ik ook daadwerkelijk online dat zowel de creditcard als de lening op nul stonden.  Ik sta nu dus aan het begin van het aflossen van de allerlaatste lening en dan ben ik er ook echt voorgoed af. Gisterenavond heb ik de creditcard opgezegd. Dat is dus een creditcard minder. Heel overzichtelijk eigenlijk.
 
Ook ben ik vorige week op zoek gegaan naar een cadeau voor de verjaardag van dochterlief. We wilden haar graag een goede fiets geven. Haar oude fiets is een rammelbakje die van alles en nog wat mankeert. We hebben deze ooit voor €10 gekocht op MP. Het heeft zijn geld opgeleverd. Ik ga deze fiets bij mijn moeder zetten zodat ze daar ook iets heeft staan om lekker mee buiten te spelen. In eerste instantie zochten we op MP naar een goede tweedehands fiets. Alleen hadden we geen flauw benul hoe groot de fiets zou moeten zijn. We twijfelden enorm tussen ’18 inch en ’20 inch. Dus ging ik met dochterlief naar de fietsenwinkel drie straten verder. Ik schrok enorm van de prijzen van nieuwe fietsen. Wie betaalt er eigenlijk €275 voor een nieuwe fiets waar een klein kind maar een paar jaar op fietst? Wij in ieder geval niet dus. Ik vroeg of ze ook tweedehands fietsen hadden. En het leek wel alsof het zo had moeten wezen maar er was net een fiets ingeruild. De fiets was perfect: het is roze, lila en wit en de juiste maat voor dochterlief. Ik kon een optie op de fiets nemen zodat ook manlief er nog naar kon kijken en ik nog naar een andere fietsenwinkel kon gaan voor vergelijkend warenonderzoek. Uiteindelijk is het de fiets van de optie geworden. De fiets wordt helemaal nagekeken, er wordt gratis een nieuwe bel en handvatjes opgezet en er zit een garantie van een half jaar op. De fiets kostte net zo veel als een goede tweedehands van Marktplaats. Wij waren dus heel erg blij dat we deze bij de lokale fietsboer hebben kunnen vinden. Een paar dagen voor haar verjaardag halen we de fiets op.   
 
Ach en voor de rest gaat het alles een beetje zijn gangetje. We zijn allemaal moe en enorm aan vakantie toe. Dochterlief heeft na deze week nog twee weken school en dan heeft ze 6 weken vrij. Ik moet nog vier weken werken en dan heb ik 3,5 week vrij. Een heerlijk vooruitzicht. Over iets meer dan een week heeft ze ook haar verjaardagsfeestje. Dat is ook heel spannend voor haar want daar is ze al maanden mee bezig. Alles bij elkaar is het misschien ook wel iets te veel voor haar want er gebeuren zo veel leuke en spannende dingen in een paar weken. Dat is best veel voor zo’n kleine meisje. Dus het is goed als de rust weer een beetje terugkeert…

dinsdag 10 juni 2014

Over vrijheid, uitnodigingen en vakantie

Vanochtend werd ik wakker met een uitgerust gevoel nadat ik een heerlijk lang weekend van 4 dagen achter de rug had. Eigenlijk begon dat gevoel al vorige week donderdag.  Ik had toen namelijk een dagje buiten kantoor waarbij ik naast twee trainingen ook nog languit met een vriendin over lunch kon bijkletsen. Rond 16.30 was ik klaar en kon ik naar huis. In de trein realiseerde ik me hoe heerlijk het is om de vrijheid te hebben van niet de hele dag aan kantoor gebonden te zijn. Ik vind het heerlijk om van overal naar toe te fladderen en dan soms op kantoor te zitten of thuis te werken. Ik ben nou eenmaal iemand die erg van haar vrijheid en rust houdt binnen haar eigen omgeving.

Die vrijheid lijkt sowieso voor zowel manlief als mij een rode draad in ons leven. Voor ons beiden is dit heel essentieel. Zo ook op onze vakantie. Manlief kreeg vanuit de Griekse familie signalen dat er van ons werd verwacht dat we op bezoek gingen bij verschillende familieleden maar ook kennissen. Toen we de vakantie gingen plannen hebben we duidelijk aangegeven dat we graag tijd met schoonouders en schoonzus willen doorbrengen en daarnaast zouden we nog een aantal vrienden zien. Voor ons was het belangrijk dat we tijd met hen zouden doorbrengen en dus niet met allerlei familie en kennissen waar manlief weinig tot geen band mee heeft. Schoonouders hadden daar ineens erg veel moeite mee want ze wilden dat wij ook hen zouden ontmoeten. Uiteindelijk zijn we naar veel discussies erop uitgekomen dat we bij aankomst het weekend bij schoonouders en schoonzus zijn.  Vervolgens gaan we een paar dagen met schoonmoeder naar het dorp waar manlief geboren en getogen is. Daarna gaan we met zijn drietjes 10 dagen weg om vervolgens nog een week samen met de familie door te brengen en hier en daar een uitstapje te doen. Gelukkig kon iedereen zich redelijk in de plannen vinden. Uiteindelijk denk ik ook dat het beter is voor iedereen want het is voor niemand goed om de hele dag op elkaars lip te zitten. Nu hopen dat het ook in de praktijk goed uitwerkt want niets zo veranderlijk dan mijn schoonfamilie ;-).

Dit weekend was ook belangrijk voor dochterlief. Ze mocht kiezen wie ze voor haar verjaardagsfeestje mocht uitnodigen. Samen met haar ging ik aan tafel zitten om de uitnodigingen te schrijven. Uiteindelijk kwam ze op acht kindjes. Het was moeilijk om het tot minder te reduceren. Op school speelt ze altijd met zes kinderen. Ze zijn samen een heel hecht groepjes dus het zou raar zijn als er eentje niet uitgenodigd zou worden. Dan speelt ze ook nog met een tweeling in de speeltuin om de hoek. Zij hoorden er eigenlijk ook gewoon bij. Ze had ook nog heel graag een meisje van de opvang willen uitnodigen maar ik heb echt geen idee wie dat meisje is en volgens de leiding zien ze de twee dames niet heel vaak met elkaar spelen. Ik laat het dus nog maar even open of dat meisje nog wordt uitgenodigd. Als het aan mij ligt vind ik 9 kinderen inclusief dochterlief meer dan genoeg. Nadat we de uitnodigingen hadden geschreven, gingen we ze meteen bij de kindjes afleveren. Dochterlief nam het heel serieus en ze liep apetrots te huppelen van adres naar adres met de uitnodigingen in haar hand. Vijf kinderen konden meteen bevestigen dat ze zouden komen. Van drie andere kindjes moeten we nog horen of ze komen. Het feest is eind juni vlak voor de zomervakantie. Dochterlief is pas twee weken later jarig maar vanwege de vakantie vieren we het dus iets eerder. Het feestje is gewoon thuis, uiteraard wel met een hoog roze-gehalte. De bedoeling is dat we een paar leuke spelletjes doen en desnoods uitwijken naar de lokale speeltuin. Eén moeder bod heel lief aan om een uurtje te komen helpen. Het wordt vast leuk. Stiekem vind ik het misschien nog wel spannender dan dochterlief. Ik heb namelijk de nare gewoonte om de lat voor mezelf hoog te leggen. Ik wil namelijk dat het voor haar het leukste en mooiste feestje wordt ooit en dat alle kinderen het ook enorm naar hun zin hebben. Ik maak het mezelf dus moeilijk… al is organiseren ook wel weer echt mijn ding.

Ach en de rest van het vrije weekend was het vooral heel erg genieten van het mooie weer. Wat word ik toch altijd blij van warm weer en het zonnetje. Voor mij is het niet snel te warm. Dit weer mag voor mij wel eeuwig duren.

dinsdag 3 juni 2014

Afplakken

Een paar maanden geleden gingen we met dochterlief naar de oogarts op verzoek van het consultatiebureau. Dochterlief wilde op het consultatiebureau namelijk niet echt meewerken aan de testen. Bij de oogarts werkte ze wel mee maar ze vond het ook allemaal een beetje eng. Hierdoor waren de uitslagen onbeslist. Vandaag mochten we het weer opnieuw uitproberen. Dochterlief werkte goed aan de testjes mee. Alleen ik merkte gaandeweg dat ze met één oog veel beter kon zien of de streepjes horizontaal dan verticaal waren. Met een bril en een lens werd nog gekeken of ze het beter kon zien maar ook dat had niet veel effect. Kortom het was wel duidelijk dat ze met haar linkeroog beter zag dan met haar rechteroog. Gelukkig is de afwijking minimaal dus kan het gecorrigeerd worden door het afplakken van haar oog. Elke dag mag ze dus nu een uurtje een sticker op haar oog. Tegenwoordig zijn er de mooiste stickers van de wereld. Dochterlief is dus nu de (trotse) eigenaresse van prinsessenstickers.  Laat daar nou ook nog eens Assepoester tussen zitten, haar favoriete prinses. Dus op zich is het al heel erg cool om die stickers te hebben. Wat ook mee helpt is dat haar vriendje ook zijn oog moet afplakken dus blijkbaar schept dat een band.

Achteraf gezien hebben we dus geluk gehad dat ze door is verwezen naar de oogarts. Ze onderzoeken daar veel beter dan het consultatiebureau. Ik denk namelijk niet dat ze dit daar hadden ontdekt. Over vier maanden mogen we weer terug. Hopelijk gaat het dan al zo veel beter dat we misschien al weer mogen gaan afbouwen. Ach en zo hebben we het maar druk mee met onze lieve dochter.

maandag 2 juni 2014

Luieren, opruimen en een super-cheap cadeau

De laatste paar dagen heb ik last van lekker-lui-zijn. Dat betekent dat ik het hoogst noodzakelijke doe in huis en voor de rest gewoon lekker ga rommelen in huis. Toch lijk ik wel last te hebben van rommel in huis. Nu is rommel een groot woord want je struikelt niet over de spullen. Ook heb ik me inmiddels al aardig aangewend om meteen spullen op te ruimen want anders stapelt het zich wel op. Maar mijn handen jeuken: ik wil spullen weg doen die al jaren stof staan te verzamelen en waar ik verder niks mee doe. (zou het trouwens een virus zijn in blogland?)

Dus afgelopen donderdag trok ik de kast open waar stapels kookboeken maar nog grotere stapels recepten uit tijdschriften of van internet liggen. Vooral die stapel printjes en kladjes met recepten was een doorn in het oog. Dus donderdagochtend ben ik vrij rigoureus door de stapel heen gegaan.  Er zaten recepten bij die ik zo’n kleine 15 jaar geleden heb uitgeprint of ergens heb uitgeschuurd maar waarvan ik niet meer begreep wat ik daar dan zo speciaal of lekker aan vond. Aan het einde van de ochtend lag alles in een grote kartonnen doos die vervolgens zaterdag met het oud papier opgehaald kon worden. De paar recepten die ik nog wel de moeite waard vond, heb ik in een map gedaan. Daar zitten meer recepten in die ik vaker heb gemaakt en die inmiddels onder de favorieten vallen thuis.  Daarna keek ik nog eens kritisch naar mijn kookboeken. Nu heb ik een kookboeken tic dus afscheid nemen van een kookboek is niet altijd even gemakkelijk. Toch slaagde ik erin om zo’n tien boeken in de Kringloop doos te doen. Aan het einde van de ochtend had ik overzichtelijke, nette kast en was ik best trots op mezelf.

Volgende projectje wordt het kledingrek op zolder waar naast de winterkleding ook veel kleding hangt die ik nooit meer draag. Nu las ik onlangs op een ander blog over www.packmee.nl. Ik vond dat zo’n sympathiek project dat ik daaraan wel mijn kleding wil doneren. Het is nu dus een kwestie om een keer kritisch door het rek te gaan. Het helpt dat ik me inmiddels realiseer dat ik echt nooit meer in maatje 38 zal passen dus die kunnen al meteen weg.

Naast de doos met boeken stond er nog een doos vol spullen voor de Kringloop. Op vrijdag gingen dochterlief en ik dus de dozen wegbrengen. Ik kon het niet nalaten om toch even binnen te lopen. De Kringloop stond tjokvol met spullen. Nu kan de Kringloop wel goedkoop zijn maar waarom weer dingen mee naar huis slepen als ik het niet echt nodig heb. Ik loop er dus nu heel kritisch door en probeer me niet te laten verleiden door de prijs om vervolgens toch een impulsaankoop te doen. Maar tussen alle bekers en kopjes stond wel het ultieme Vaderdag cadeau. Er stond een beker met “I love Papa “ voor  0.20 cent. Die nam ik dus wel mee. Dat wordt een leuk cadeautje voor manlief samen met de knutsel van dochterlief. In de speelhoek lagen twee My Little Ponies ieder voor 0,30 cent. Nu heeft dochterlief een zwak voor die paardjes dus mocht ze die van mij hebben. Ik deed nog een rondje langs de kledingrekken maar daar hing niks mij. Dus op naar de kassa. Voor mij stond een echtpaar die heel veel meuk had gekocht. Wat een ontzettend rotzooi was dat. Zij waren echter super blij met hun dingetjes. Toen wij eenmaal aan de beurt waren, pakte ik mijn portemonnee en toen zag ik dat er maar 0,40 cent in zat en de pinpas lag thuis. Samen met dochter ben ik de rij uitgestapt. De beker wilde ik absoluut mee maar twee Little Pony werd een probleem. Dus ze mocht er eentje uitkiezen en dan zou ik vragen of die samen met de beker voor 0,40 cent mee mocht nemen wat gelukkig mocht. Dochterlief blij en ik blij met mijn super-cheap Vaderdag cadeau. Tevreden reden we dus naar huis.

De rest van het weekend was ik blijkbaar “verlost” van het opruimvirus. Het huis kreeg de minimale aandacht en de rest van de middag gingen we naar buiten. De volgende dag deden dochterlief en ik een rondje speeltuinen in de buurt. Ik had onlangs een hele leuke speeltuin ontdekt met een supergrote glijbaan. Voor de ouders zijn er leuke zitplaatsen in de vorm van grote rotsen. Dus ik kon heerlijk chillen en dochterlief had de lol van haar leven. Eenmaal thuis heb ik de laatste spinazie uit de tuin gehaald waar ik een Griekse spinazietaart van maakte. Vanavond staat dat op het menu dus dat wordt een makkelijke avond qua eten. Dusssss misschien kan ik dan vanavond dan door de kleding gaan…