Pauze

Ik neem even een blogpauze. Zoals het er naar uit ziet, blog ik niet tot het nieuwe jaar. Reden is dat ik het moeilijk vind om nog een leuk blog te schrijven en ik het ook niet prettig vind om iedere keer sombere blogjes te plaatsten. Ik wil dus de komende week vooral de rust zien te hervinden. Die rust is namelijk heel ver te zoeken. Ik ben één brok spanning en zenuwen omdat ik weet dat ik in januari weer aan het werk moet. Ik heb het gevoel dat ik het niet aan kan en hoe dichterbij de datum komt hoe verder ik het sombere gat in duik. Tegelijkertijd voel ik schuldig want ook ik moet ooit weer aan het werk. Alleen ik heb het gevoel dat ik bij het kleinste zuchtje wind weg waai. Dus ik zie niet hoe ik mij staande moet houden op de werkvloer en hoe ik dadelijk zelf het moeilijke gesprek met mijn manager aan moet gaan over mijn integratie. Zoals ik me nu voel, denk ik dat terugkeer nu een averechts effect heeft. Misschien dat rust nemen mij goed doet en ik hierdoor sterker wordt. Dus daar wil ik me nu alleen maar op concentreren. 

Ik wens iedereen hele mooie feestdagen 

en een heel mooi en vooral gezond 2015! 

Tot 2015!

Het is gewoon NEE!

Soms kan ik zo opgelucht zijn als bepaalde dingen niet doorgaan omdat ik er op een of andere manier tegen aan hik en dus helemaal geen zin in heb. Nee zeggen zou dan makkelijker geweest zijn maar dat doe ik dan niet.

Zo vroeg woensdagochtend de moeder van een vriendinnetje van dochterlief of ik achtervang kon zijn voor haar dochter. Haar man zou donderdag in het buitenland zitten en zij wist niet of ze op tijd haar dochter bij de naschoolse opvang kon ophalen. Het verkeer kan namelijk soms heel erg vast zitten. Ze vond het dus een prettig idee als ze op mij kon terug vallen. Omgekeerd kan ik op haar terug vallen dus zeg dan maar eens nee. Dus zonder nadenken zei ik ja. Alleen de vriendschap tussen dochterlief en vriendinnetje is een beetje een aflopende zaak. Manlief en ik noemen het vriendinnetje ook wel eens pruillipje omdat ze om de haverklap een pruillip trekt als ze haar zin niet krijgt. Het is een lief meisje maar door en door verwend. Het is dus alles behalve relaxed om pruillipje om je heen te hebben. De laatste keer dat ze hier kwam spelen heb ik haar in twee uur tijd 6 keer moeten troosten. Op de verjaardag van dochterlief liep ze ook iedere keer te pruttelen omdat of er iets was wat ze niet leuk vond of omdat ze niet voldoende aandacht kreeg. Inmiddels heeft dochterlief er ook genoeg van continue te horen 'nee dat wil ik niet' of 'nee dat mag je niet' of  'nee dat is van mij'.  Pruillipje heeft inmiddels de status van BFF verloren en dochterlief is inmiddels dikke vriendinnen met een stel andere meisjes waar pruillipje weinig tot niet mee speelt. Groot was dan ook mijn opluchting dat ik pruillipje gisteren niet hoefde op te vangen.

Nu moet ik nog een goede draai vinden om niet samen met pruillipje en haar moeder naar de bioscoop te gaan. We hadden bedacht dat het leuk zou zijn als de dametjes samen naar de  Sing Along Frozen Film zouden gaan. Alleen dochterlief gaf al aan dat ze daar geen zin in had, althans niet met pruillipje. Dus ik denk dat ik maar zeg dat dochterlief inmiddels thuis zo vaak de film heeft gezien dat ik het zonde vind om dan daarvoor nog geld te betalen. Dat is ook de waarheid want thuis kijkt ze delen van de film elke dag. Zonde van het geld dus. Nu nog netjes brengen want ik mag de moeder van pruillipje wel graag. Hopelijk komt ze dan niet met een ander idee want ik zie het gewoon niet zitten samen die meiden. Maar hoe zeg je dat nu weer fatsoenlijk? Soms is het best handig om 5 jaar oud te zijn want dan kun je doodleuk zeggen 'ik vind jou niet meer leuk'.  Op een of andere manier werkt dat bij volwassenen net even wat anders.

Ook kreeg ik gisteren te horen dat een vriend maandag niet op bezoek kan komen. En weer ging er een zucht van opluchting door mij heen. Ik had er namelijk helemaal geen zin. Ik moest dan weer een maaltijd in elkaar draaien en dan wil ik weer culinair uitblinken. Had ik dus helemaal geen zin om al die toestanden aan te halen. Ik was veel liever lekker alleen thuis met dochterlief. Manlief gaat volgende week namelijk een paar dagen naar Duitsland. Ik vind het dan dan fijn om het huis even alleen voor mezelf te hebben. Dus dat gaat nu gebeuren...... en ik vind dat heerlijk om even met niemand anders behalve dan dochterlief rekening te houden. Dinsdagmiddag komt mijn moeder en dat vind ik dan wel weer heel gezellig. Ik kijk daar echt naar uit om een paar dagen met haar te zijn. 

Ach en zo lossen de dingen zich soms vanzelf op. Toch had ik misschien gewoon nee moeten zeggen. Ik moet dat toch maar eens gaan doen. Lijkt me heel bevrijdend. 

Maagonderzoek en reintegratieplan

Gisteren heb ik dan eindelijk een maagonderzoek gehad. Het stond al lang op de planning maar eerst was er een wachtlijst en vervolgens moest ik afbellen omdat ik te ziek was. Dus daar ging ik gisteren met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Zo op het oog leek ik erg rustig maar binnenin raasde er een storm. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten voordat ik aan de beurt was. Ik werd door de verpleegster naar de uitslaapkamer gebracht. Daar werd het infuus aangelegd voor het roesje. Je kunt een maagonderzoek ook prima zonder roesje doen maar ik word licht panisch bij de gedachte aan een slangetje door mijn keel. Ik denk dan dat ik erin stik. Voor de rest ben ik meestal niet zo flauw maar dit was iets wat ik dood- en doodeng vond. 

Er kwam een vrij jonge verpleegster om het infuus aan te leggen. Hoe ze ook haar best deed, ze kon niet goed een ader vinden om het in te prikken. Desondanks probeerde ze het toch op mijn linkerhand. Helaas lukte het niet. Jammer want het was een gemeen prikje. De meer ervaren verpleegster had gelukkig het infuus wel in no-time gezet. Het infuus zat er nog niet in of ik werd naar de behandelkamer gebracht. Na het beantwoorden van een aantal vragen kreeg ik het roesje. Blijkbaar ben je nog bewust van wat er om je heen gebeurt of beter gezegd je kunt mee werken. Ik kan me er echter niks meer van herinneren. Ik weet alleen dat ik een half uur later in de uitslaapkamer weer wakker werd. Na wat te hebben gedronken en gegeten, mocht ik weer naar huis. Ook kreeg ik meteen de voorlopige uitslag: die is goed. Het is nu alleen wachten op de uitslag van een kweekje die ze hebben afgenomen. Dus dat was een hele opluchting om te horen dat het zoals het er naar uit ziet alles goed is. Samen met manlief liep ik een beetje waggelig naar de auto. 

Eenmaal thuis heb ik nog wat gegeten voordat ik naar bed wilde gaan. Dat bed heb ik nooit gehaald want ik ben op de bank in een diepe slaap gevallen. Dat was duidelijk nog de nawerking van het roesje. Iets meer dan twee uur heb ik geslapen..... daarna ging het weer prima. Gelukkig heb ik verder geen last van nawerkingen van het onderzoek gehad. Mijn maag voelt een beetje beurs aan maar daar is dan ook alles mee gezegd. 

Het viel dus 100% mee. De voorlopige uitslag is dus ook goed. Ik ben er dus bijna van overtuigd dat mijn maagklachten stressgerelateerd zijn. En dat vind ik erg. Erg dat het zo ver heeft moeten komen. Erg dat mijn lijf zo veel signalen heeft moeten afgeven voordat ik eindelijk door had dat het niet meer ging. Maar tegelijkertijd ook bezorgd hoe ik verder moet. Mijn werk is mijn grootste stress factor samen met het feit dat ik diep in mijn hart  wat anders wil. Toch zal ik een evenwicht moeten vinden. En dat is moeilijk.

Vandaag ontving ik ook een kopie van de probleemanalyse van de arbo-arts. Hieruit blijkt dat ik voorlopig alleen op therapeutische basis mag gaan werken. Dus 3x per week 2 uur en dan alleen dingen zonder deadline. Wat die dingen zijn, moet ik samen met mijn leidinggevende gaan bepalen en regelmatig evalueren. En daar maak ik me dus nu ook druk over omdat mijn leidinggevende niet een heel groot empathisch vermogen heeft. Het zal dus mijn eerste les in lange tijd gaan worden om heel duidelijk grenzen te gaan stellen. En laat ik daar nu erg slecht in zijn. Dat wordt dus een harde leerschool voor mij. 

Stiekem hoop ik dat ik nooit meer terug hoef naar mijn werk. Hopelijk wordt een van die banen iets...... De lotterij winnen lijkt me namelijk niet zo realistisch ;-). 

Nieuwe schoenen, Frozen en kerstkaarten

Ik zal niet snel terug gaan naar een winkel als een product niet aan mijn verwachtingen voldoet.Ik moet een bepaalde schroom overwinnen om een klacht in te dienen. Ik denk dan al snel dat men mij een zeur vindt. Toch ben ik vorige week terug gegaan naar de winkel met een paar laarsjes van dochterlief. We hadden de laarsjes eind oktober gekocht maar in minder dan een maand was de hele hak al weg gesleten. Het was zelfs zo erg dat als ze er nog een paar weken op had gelopen dat de hak helemaal weg was en er een groot gapend gat in de zool had gezeten. Nu verwacht ik van schoenen dat ze toch minimaal een winter mee gaan. Dus ging ik vorige week terug naar de winkel waar ik ze had gekocht. ik had me mentaal voorbereid dat ik niet zonder slag of stoot mijn geld zou terug krijgen. Wat schept mijn verbazing? Ik had nog niet gezegd dat ik mijn beklag over de laarsjes wilde doen of het winkelmeisje pakte een boekje onder de toonbank vandaan en ik kreeg mijn geld terug nadat ik een formulier had ingevuld. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten met het volledige aankoopbedrag en een paar laarsjes minder. Ik kan alleen maar concluderen dat ik waarschijnlijk niet de enige ben die komt klagen want dit ging wel heel gemakkelijk.

Alleen nu had dochterlief geen fatsoenlijk paar schoenen meer. Ze liep nu op een paar flinterdunne sneakers die niet echt tegen winterweer zijn bestand. De volgende dag gingen we dus op schoenenjacht. Ik had al wel wat leuks gezien maar helaas bleken ze die niet in haar maat meer te hebben. Dus gingen we naar een andere winkel. Een winkel waar ik normaliter nooit naar binnen zou stappen omdat de schoenen daar simpelweg te duur zijn tegen normale prijzen. Alleen nu hadden ze dus al deels uitverkoop. In het uitverkoop-rek stonden de laatste paren tegen sterk gereduceerde prijzen. Al snel zagen we een paar leuke laarsjes die ook door Madam goedgekeurd werden (jaja ze heeft inmiddels een eigen smaak). Gelukkig paste ze perfect en waren ze (ook niet onbelangrijk) makkelijk om zelf aan te doen. Dus zo had dochterlief weer een prachtig paar leren laarsjes. Vandaag moesten ze uitgebreid op school worden getoond. Van juf mogen de kinderen een rondje lopen door de klas als ze iets nieuws aan hebben. Leuk voor de kinderen. Ook al vraag ik soms ook wel eens af of dat verstandig is want niet iedereen krijgt iets nieuws.

Dit weekend stond ook in het teken van Frozen. Je weet wel die Disney film met Anna en Elsa. Elsa is grote favoriet bij dochterlief. Dus de Sint gaf haar een Elsa knuffel en de Frozen film. Het is een leuke film. Daar is Disney altijd goed in. Inmiddels hebben we de film al twee keer bekeken. Iets in mijn zegt dat we deze film nog heel vaak gaan zien. Elsa, de knuffel, wordt ondertussen helemaal plat geknuffeld, zit aan tafel en eet mee, gaat mee naar bad (niet in bad) en heeft een ereplaats tussen de andere knuffels in bed. Die Sint heeft het dus goed begrepen ;-).

De Sint is inmiddels al weer door dochterlief vergeten en ze stapte feilloos over op de Kerst. Dus de volgende dag werd er een lijstje voor de Kerstman gemaakt. Het voordeel van opgroeien met twee culturen is dat wij dus zowel Sint als Kerst vieren. De cadeautjes verdelen we over de twee feesten. Het gros krijgt ze met Sinterklaas en met de Kerst ligt er nog iets onder de kerstboom. Dochterlief besloot in alle wijsheid dat wat ze nu niet van Sinterklaas heeft gekregen ze wel aan de Kerstman kon vragen. Ik heb haar al uitgelegd dat de Kerstman heel veel cadeautjes moet kopen omdat hij naar heel veel kindjes moet en dat deze kindjes niet allemaal cadeautjes krijgen van Sinterklaas dus dat zij nog maar een klein cadeautje krijgt. Dat vond ze wel logisch. Ze vond het ook zielig dat haar Griekse nichtje geen Sinterklaas had gevierd dus dan moest de Kerstman haar maar meer cadeautjes brengen. Heerlijk die kinderlogica... was het leven altijd maar zo simpel.

Vandaag kregen we op school ook een stapel kerstkaarten. Op elke stoel lag een stapeltje. De bedoeling is dat de kaarten worden verkocht door de kinderen en dat de opbrengst na aftrek van de kosten naar Serious Request gaat. Leuk initiatief. Alleen de kaarten kosten dus EUR6 per pakje. In een pakje zitten 8 kaarten. Dat is best veel geld voor een paar kerstkaarten. Eenmaal thuis bekeek ik de kaarten wat beter. En ik moet zeggen dat heeft de school verdomd slim gedaan. Elk kind heeft een kerstkaart getekend. Dus iedere ouder heeft unieke zelfgemaakte kerstkaarten van hun eigen kind. Achterop de kaart staat de naam van je kind. Dochterlief heeft heel goed haar best gedaan en ze zijn dan ook erg mooi geworden. Ze heeft sneeuwpoppen getekend met sneeuwvlokjes en slingers. Het is ontroerend hoe goed ze haar best heeft gedaan. Maar ja die prijs he. In de envelop zatten 8 pakjes. Dus als je ze allemaal koopt dan ben je EUR48 kwijt. Bij de A.ction koop ik hiervoor 48 pakjes kaarten en dan heb ik ergens tussen de 480 en 1000 kaarten. Buiten de prijs van de kaarten, verstuur ik nog maar amper kaarten. Familie krijgt een kaartje en de rest gaat (heel onpersoonlijk) via Facebook of email. Inmiddels hebben manlief en ik besloten dat we één pakje kopen. Oma koopt ook nog een pakje. De rest gaat terug. Een vergelijkbaar geluid hoorde ik bij de andere ouders. De kaartjes zijn gewoon te duur. Ik zal verder niet uitwijden of de school zich op het commerciele pad moet wagen. Meer dan dat ik dit niet een taak van school vindt, zegt al genoeg. Erger vind ik het dat veel ouders zich verplicht voelen om de kaarten te kopen.  Niet iedereen kan zich dat veroorloven vooral niet als je ook nog meer kinderen hebt. Ik vraag me dan ook af of de school het initiele idee van Serious Request steunen, zal halen want ik vrees dat er veel onverkochte kaarten zullen zijn. 

Weer de dokter, besparen en dochterlief-perikelen

Zo daar zat ik dan vanochtend voor de verandering weer een keer bij de huisarts. De antibiotica leek niet echt aan te slaan. Ik blijf kortademig, hoest de longen uit mijn lijf en lijk inmiddels chronisch verkouden. Dus leek met vooral manlief een heel goed idee dat ik terug ging. Zelf krijg ik inmiddels een beschamend gevoel over me heen als ik weer in de wachtkamer zit van de huisarts. Huisarts luisterde weer eens naar mijn longen. Het ziet er naar uit dat de bacterie wel weg is maar hij denkt toch dat ik daarnaast ook iets van een virale infectie aan de luchtwegen heb. Gezien mijn voorgeschiedenis van astmatisch bronchitus, kreeg ik dus nu een puf-ding voorgeschreven. De bedoeling is dat hierdoor mijn luchtwegen meer open komen te staan. Daarnaast zit er ook een ontstekkingsremmer bij. Dus de komende weken mag ik gaan puffen. Ik kreeg een deja-vu naar mijn kinderjaren. Ik hoop dat het helpt want ik voel me ondertussen een beetje een basket-case worden. Het lijkt wel of er iedere keer iets is. Daarnaast heb ik er genoeg van dat mijn energieniveau zo laag is. Ik leer inmiddels de kunst van doseren. Doe ik het niet dan kom ik mezelf ontzettend tegen en val ik in herstel meteen weer terug. Dus ik doe het rustig aan en nu zet ik in op gezonde feestdagen.

Ondertussen ben ik ook de alleenheerser over de thermostaat geworden. ik vind het erg fijn (lees longen) als het wat koeler in huis is. Dus 's ochtends gaat de verwarming even aan om de boel op te warmen en ergens halverwege de middag doe ik het zelfde. Voor de rest loop ik in een warm vest en 's avonds bied een dekentje op de bank de nodige warmte. Als het ook maar enigszins te warm is, dan krijg ik hoestaanvallen. Dus houden we de temperatuur maar laag en zo bespaar ik ineens onbewust ook heel wat kilowatt aan energie uit. En nu niet denken dat dochterlief en manlief klappertandend door het huis lopen. Nee, ook zij vinden het wel fijn zo.

Inmiddels ben ik ook weer twee keer naar de psycholoog geweest. En ik kijk uit naar onze gesprekken. Heel langzaam laat ze me voelen dat ik er ook mag zijn en dat ik me niet hoef aan te passen. Ze denkt dat ik hoogsensitief ben. Iets wat meerdere mensen hier al eens eerder hebben geopperd. Het zou deels ook veel dingen verklaren, dingen waar ik mee worstel maar ook hoe ik in het leven sta en hoe ik dingen verwerk. Ik ga me er de komende tijd iets meer in verdiepen. En misschien moet ik het ook maar gewoon omarmen want hoogsensitieve mensen hebben ook veel moois te bieden. 

Langzaam maar zeker ga ik ook steeds meer genieten van het thuis zijn. Ik vind het heerlijk om actiever betrokken te zijn bij het dagelijkse leventje van dochterlief. Ik geniet ervan om haar naar school te brengen en haar weer op te halen. Ik geniet van de kleine dingetjes die ze op school doet en waarvan ik eerst geen flauw benul had. Ik geniet van de interactie met de andere kinderen en de ouders. Ik probeer niet al te veel denken aan het moment dat dit weer weg valt want dan word ik intens verdrietig. Ik ben dan ook een klein beetje jaloers op ouders (kan ook vader zijn) die thuis kunnen blijven om voor hun kind te zorgen. Op een of andere manier voelt ouder-zijn zo veel belangrijker en geeft dat zo veel meer voldoening dan ergens op kantoor te zitten en zogenaamd belangrijk te doen. Mocht het ooit financieel mogelijk zijn dan zou ik zonder enige twijfel meteen voor thuismoederschap kiezen. Ik zie dochterlief er ook van genieten. Ze vindt het zo fijn dat ik er meer voor haar ben. Toch worstelt ze er ook mee. De juf vertelde me dat ze ineens niet meer tussen de middag wilde overblijven en dat naar de NSO ook niet feilloos meer ging. Blijkbaar loopt dochterlief iedere keer naar de deur om te kijken of wij er misschien stiekempjes toch niet staan. En dat breekt mijn hart. Ik haal haar dus nu regelmatig op om toch een broodje te eten tussen de middag of ik plan de logopedie zo dat ze daarna ook thuis kan eten. Ik haal haar ook iets eerder op bij de NSO. Je zou kunnen zeggen laat haar toch lekker thuis. Alleen er komt een moment dat ik weer moet werken. Ik wil haar ritme niet te veel omgooien. Nu is ze het gewend. Zou ik haar uit het ritme halen van school, overblijven, NSO dan krijgt ze het daarna moeilijker. Maar ik blijf het moeilijk vinden. Ik kijk dan ook iedere keer weer enorm uit naar het moment dat ik haar kan ophalen. En dan krijgt ze een extra dikke knuffel. 

Ach ja en zo varen de dingen hier thuis. Morgen vieren we pakjesavond. Mijn moeder heeft besloten om niet te komen. Ze wil mij niet te veel belasten. Ik vind het aan de ene kant jammer maar aan de andere kant geeft het mij ook rust. Ook al zegt iedereen dat ik niks moet doen, ik was toch van alles gaan doen om het extra gezellig te maken in huis. Nu leven we vrolijk verder in een huis die op het oog er netjes uit ziet maar daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn moeder wil nu rond de Kerst komen. En dat is natuurlijk ook leuk. 

Weer een teken van leven

ik ben in jaren niet zo ziek geweest als de afgelopen week. Vorige week zondag waren we een dagje weg geweest. Wat een leuke dag had moeten zijn, werd een teleurstellende dag. Naarmate de dag vorderde voelde ik me namelijk steeds moeier en slapper worden. Nu was ik al snipverkouden gecombineerd met een hardnekkige hoest dus gooide ik het daarop. Die nacht werd ik wakker met oorpijn, hoofdpijn en koorts. Ik was dus duidelijk ziek. 

De eerste dagen bracht ik vooral door in bed. Helaas bracht de rust niet de genezing waarop ik had gehoopt. Sterker nog, ik werd met de dag zieker. Woensdagavond voelde ik me zo beroerd waardoor ik ook in zag dat na vier weken van zelf doktertje spelen dit niet zo maar over zou gaan. Dus zat ik donderdag voor de verandering weer eens bij de huisarts. Ik geloof dat ik die man de laatste maanden nog nooit zo vaak heb gezien. Hij luisterde naar mijn longen en het was snel duidelijk. Mijn longen waren niet schoon. Ik had een bacteriele infectie die als ik niet uit keek een longontsteking kon worden. Daar schrok ik enorm van. Als zesjarige heb ik ooit een longontsteking gehad waar ik heel lang ziek van ben geweest. Nadien werd vastggsteld dat ik astmatisch bronchitis had. Jaren heb ik bij de longarts gelopen en jaren heb ik medicijnen moeten innemen. Wonder boven wonder ontgroeide ik het toen ik ouder werd. Toch blijven mijn luchtwegen een gevoelige plek. Als ik eenmaal verkouden ben dan gaat het ook vaak op mijn luchtwegen zitten. Meestal herstelt mijn lichaam dan vanzelf. Alleen deze keer kon het het niet meer bolwerken. Dus liep ik met de derde antibioticakuur van dit jaar naar buiten. Sinds gisteren voel ik weer een beetje beter. Ik krijg weer meer lucht, de bloeddoorlopen ogen zijn weer gewoon wit en de koorts is weg. Voor de rest heb ik nog steeds een wattenhoofd en ben ik vooral erg moe. Ik houd het er maar op dat mijn lijf een flinke klap heeft gehad en dus de tijd nodig heeft om te herstellen.

Doordat ik ziek werd, kon ik vorige week dus niet naar de bedrijfsarts. Heel erg vond ik dat niet want ik keek er als een berg tegenop. Alleen was er gisteren geen ontkomen meer aan. Ik ging dus met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Ondertussen hoopte ik ook vooral niemand tegen te komen die ik kende want geen zin in en al helemaal geen zin om te vertellen hoe het nu met mij gaat. Ik kon vrij snel naar binnen. De bedrijfarts zag dat het fysiek helemaal niet goed met mij ging. Ik werd dus naar huis gestuurd met de boodschap om eerst fysiek te herstellen en ondertussen ook mentaal sterker te worden. Ik moet de eerste week van januari weer terug komen. Daarna zal ik weer aan de slag moeten voor een paar uur per week. Al raadde hij mij aan om al iets eerder een keer naar mijn werk te gaan al was het maar om mijn mail te lezen. Overigens was het geen verplichting. Dat zie ik echter niet zitten. Ik wil eerst goed herstellen en daarna pas reintegreren. Wel heb ik met een collega afgesproken om de volgende keer na mijn afspraak met de bedrijfarts koffie te gaan drinken. Ze reageerde heel enthousiast en was ook blij om weer iets van mij te horen. 

Het ziet er dus naar uit dat ik vanaf januari weer langzaam maar zeker moet gaan werken. Binnen zes weken wil hij dat ik weer volledig werk. Naar mijn mening gaat dat veel te snel. Dat wil ik ook de volgende keer bespreken. Ik moet er niet te veel aan denken want dan raak ik in paniek. Ik ben blij dat ik nog een paar weken heb... hopelijk ben ik dan weer sterk genoeg om werk onder ogen te komen. 

Nog snel een update over de sollicitaties: ik heb een gesprek gehad voor de baan in Amsterdam en wacht nu af of ik door ben naar de volgende ronde. Voor de baan in Brussel wacht ik af of ze akkoord gaan met het hele arbeidspakket. Zo ja, dan heb ik daar een gesprek. Het loopt dus nog.