De eerste werkweek

Het zit er weer op mijn eerste week van reintegreren. Ik heb twee dagen twee uur gewerkt en ook nog daadwerkelijk iets gedaan. Volgende week werk ik twee dagen drie uur. Ik hoop dat dan mijn laptop ook klaar is zodat ik online kan. Ik kan dan mijn emails doorlezen of grootendeels weggooien want hoe relevant is dat nog na 6 maanden afwezigheid.

Het werken viel mee. Dat kwam deels ook doordat mij het gevoel werd gegeven dat ik heel erg welkom ben. Ze zijn oprecht blij met mijn hulp en leunen heel erg op mijn kennis. Het voelt goed die waardering want dat gevoel heb ik zo ontzettend moeten missen op mijn vorige afdeling. Ze bekommeren zich ook echt een beetje om me en ik werd meerdere malen op mijn hart gedrukt mezelf niet voorbij te lopen. Ook mijn tijdelijke manager wil de volledige reintegratie naar zich toe trekken. Te veel partijen vindt hij niet duidelijk en onrustig voor ons beiden en het compliceert het onnodig. Hij drukte mij op het hart om me daar dus geen zorgen om te maken. 

Al met al verliep de eerste week dus best goed. Alleen als ik onderweg ben naar werk of eenmaal thuis, ben ik niet om te genieten. Ondanks alle lieve mensen en hun bedoelingen heb ik het er enorm moeilijk mee. Ik ben bekaf als ik thuis kom. Het liefste wil ik dan even met rust gelaten worden om alles te verwerken. Lukt het niet om die tijd te vinden, dan ben ik overprikkeld. Dat resulteert weer in kleine en grote irritaties om niks. Ook de tranen zitten erg hoog en vloeien dan ook bijna elke dag. En slapen doe ik ronduit slecht of onrustig. Ik heb het er dus duidelijk moeilijk mee.

Vandaag sprak ik een collegaatje die ook een burn-out heeft en inmiddels bijna weer 100% werkt. Zij gaf aan dat het heel normaal is dat ik me zo voel. Zij had precies het zelfde en soms heeft ze dat nog. Ze waarschuwde me dat er nog heel veel dallen zullen komen maar dat er ook momenten zullen komen dat het beter gaat. Zelf gaf ze aan dat ze nog steeds niet helemaal de oude is en betwijfelt of ze dat ook ooit nog zal worden. Ik begreep meteen wat ze zei. Ik denk namelijk ook dat het een hele dunne, kwetsbare lijn zal blijven tussen mee kunnen draaien met de normale dagelijkse hectiek of terugvallen in een depressie. Alleen door goed voor mezelf te zorgen en mijn grenzen te bewaken zal ik aan de juiste kant van de lijn kunnen blijven of komen maar dat vergt wel een enorme inspanning. Nu ben ik daar nog duidelijk zoekende is en zak ik nog regelmatig in een depressieve bui. En dat hoort er ook bij. 

Al met al viel de eerste week dus mee. Toch ben ik blij dat ik de komende vier dagen thuis ben en in mijn eigen veilige cocoontje kan zitten. Ik kan me weer opladen voor een volgende werkweek en even doen alsof er niets anders bestaat dan mijn gezinnetje.