Pagina's

maandag 4 mei 2015

Drukte om niks en een speciale (zon)dag

Er is al weer een week voorbij na mijn laatste blogje. Mijn leven staat niet stil en er is weer van alles gebeurd. Zo lijkt er ineens van alles in beweging te komen op banengebied. Er lopen meerdere dingen tegelijk en iedereen lijkt serieus geinteresseerd. Nu moet ik er alleen voor zorgen dat die interesse zich omzet in een aanbod. De maand mei zal in ieder geval de maand van de sollicitaties worden. Spannend maar ook hoopvol want het zou me de kans geven om alles achter mij te kunnen laten. Ik hoop zo dat ik die kans ook daadwerkelijk ga krijgen want dan zou er een brok spanning weg vallen.

Over spanning gesproken. De nacht van dinsdag op woensdag werd ik weer ontzettend ziek. Ik was misselijk en duizelig gecombineerd met een algeheel gevoel van slapheid. Ik heb zo ongeveer de hele woensdag in bed gelegen. Dat was ook het enige wat ik echt wilde die dag. 's Avonds ben ik met twee paracetamolletjes naar bed gegaan en wonder boven wonder ging het donderdag wel. Ik voelde me goed genoeg om te werken. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik mij daar waarschijnlijk naar toe had gesleept en mij nog liever naar huis had laten sturen dan dat ik me ziek zou melden. Dat laatste durfde ik namelijk echt niet. Bang voor de eventuele consequenties op werk. Het ging wel op werk. Het hielp mee dat er ontzettend rustig is: het was er bijna Zen-rustig. Eng bijna want dat ben ik niet gewend van mijn voormalige werkomgeving. Eenmaal thuis stortte ik in op de bank om daar ook niet meer van af te komen behalve dan voor het broodnodige. Dat algehele gevoel van malaise bleef tot zondag bestaan en sindsdien is het verdwenen. Althans volgens mij, volgens manlief ben ik nog steeds niet de oude. 

Zelf denk ik dat het weer een stress-reactie was omdat ik mij veel te druk maakte over het gesprek met de bedrijfsarts. Ik vreesde dat ik namelijk met een noodvaart zou moeten reintegreren nadat dit zo stellig door de arbeidsdeskundige in zijn rapport werd voorgesteld. Vorige week had ik dus het gevreesde gesprek hierover met de bedrijfsarts. In gedachten was ik er al dagen mee bezig en bereidde ik me mentaal erop voor dat ik dus sneller dan gewenst zou moet reintegreren. Aangezien ik op het moment supreme helemaal kan dichtklappen, bereidde ik het gesprek voor. Ik had nog net niet mijn oorlogsstrepen op mijn gezicht getekend maar ik was klaar voor de confrontatie. En wat schets mijn verbazing: de bedrijfsarts vond het ook veel te snel vooral toen hij ook nog eens hoorde dat ik weer ziek was en nog steeds erg moe en snel overprikkeld kan zijn. Ik mag dus in een rustig tempo reintegreren. Dat voelde als een enorme opluchting. Dus les voor de volgende keer is dat ik me niet zo druk moet maken. Al zal ik dat toch wel weer doen mij kennende.

En toen kwam er zondag. En zondag is normaal niets bijzonders maar deze zondag dus wel want het was de naamdag van dochterlief. Traditiegetrouw doen we dan altijd iets leuks. Meestal gaan we dan ergens naar toe. Vorig jaar zijn we bijvoorbeeld (met airmiles) naar de Efteling geweest. Dat vond ze toen zo leuk, dat we dat nu weer wilde doen (weer met airmiles) maar helaas gooide het weer roet in ons uitstapje. Dus maakte ik een superdeal met haar: zij mocht bepalen wat we die dag zouden gaan doen. Dus besloot ze dat ze de hele dag met mij wilde spelen. Vaderlief kwam er dus ontzettend makkelijk vanaf. Nou ik heb het geweten dat ze met mij wilde spelen want ze heeft ook alles uit de kast getrokken letterlijk en figuurlijk.  Ik heb drie poppetjes met strijkkralen mogen maken. En dan niet van die simpele poppetjes, nee van die poppetjes die je helemaal moet uittellen en dan ook nog met tig verschillende kleuren (zucht). Daarna moesten ze worden gestreken en en passant moesten de andere strijkkraal-figuurtjes die al even (lees weken) lagen te wachten om te worden gestreken, ook worden gestreken. Vervolgens wilde ze pannekoeken eten. Na de pannekoeken wilde Madam koekjes bakken en maakte ik van een restje bladerdeeg en een blikje knakworstje nog worstebroodjes. Toen mocht ik een lego-huisje voor de poppen maken om vervolgens met de poppen te spelen. Intussen was ik al bekaf en zij liep nog te stuiteren van blijheid en enthousiasme door het huis dingen te verzinnen. Manlief greep toen in en samen vertrokken ze naar boven om op youtube Griekse fimpjes te kijken. Ik zat beneden even bij te komen. Eenmaal beneden wilde dochterlief ook nog kleuren maar samen koken vond ze ook wel een goed plan. Na het avondeten vertrok zij niet lang daarna naar bed. Manlief mocht haar naar bed brengen want ik had inmiddels af gedaan ;-). Dus ik kon eindelijk op de bank ploffen om tot de conclusie te komen dat het doodvermoeiend is om een kind te zijn. 

Vandaag stond ik in alle vroegte op. Dus ik was een van de eerste op kantoor. Tegen 10 uur kwamen er twee collega's binnen druppelen en de rest was vrij. Een kleine twee uur later ging ik ook weer naar huis. Samen met dochterlief zijn we naar IKEA geweest. Ik heb een nieuw kussen. Ik kijk er nu al naar uit om daar vanavond mijn hoofd op te leggen.... heerlijk. Straks nog een aflevering van Those Who Kill en dan is het wel weer mooi voor vandaag. Morgen staat lekker naar buiten op het programma. Ik wil in een nabijgelegen bos/ park kijken of ik daar een leuke speurtocht of picknick kan houden voor het verjaardagsfeestje van dochterlief. Ze is pas in juli jarig maar je kunt nooit vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen. Nu hopen dat morgen de zon schijnt.

3 opmerkingen:

  1. Phew, gelukkig vond de bedrijfsarts het ook te snel! Maar wat een stress veroorzaken ze toch...

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat fijn dat je toch in een rustiger tempo kunt reintegreren. Dat kan idd als een enorme opluchting en bevrijding voelen.
    Veel succes met alle sollicitaties, hopelijk kom je de maand mei goed door: zonder weer ziek te worden, en met mogelijk een nieuwe baan. Wat zou dat mooi zijn!

    Wat kun je toch lekker spelen met DL. Fijn hoor! Leuk dat ze ipv een dagje Efteling kiest voor een dagje thuis spelen. Ze heeft blijkbaar niets liever dan de volle aandacht van de ouders. Mooi om te zien!

    Heeeerlijk he, een nieuw kussen! ;-)

    Groetjes, Tineke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb heerlijk geslapen op.mijn nieuwe kussen. Wat maakt dat een verschil dus het was elke cent waard.

      Verwijderen