Pagina's

zondag 31 januari 2016

De moeilijke wereld van het schoolplein.

Ik vind het schoolplein eerlijk gezegd maar gecompliceerd. Vaak heb ik het gevoel dat ik meer een buitenstaander ben die aan de zijkant de ouders obsertveert dan dat ik er onderdeel van uitmaak. Het schoolplein valt vaak uiteen in groepjes van ouiders. Als ik mij er bij probeer aan te sluiten, dan wordt ik of getolereerd of genegeerd. Veel vaker sta ik alleen. Heel soms vind ik een ouder die ik ken en waar ik dan een oppervlakkig gesprekje mee heb. Je kunt nooit mis gaan met over het weer praten. 

Vorig jaar stond ik veel vaker op het schoolplein. Langzaam werd ik opgenomen in de groepjes en deed ik mee aan de vaak wat oppervlakkige gesprekken. Dat vond ik toen prima want de wereld binnen in mij was toen al gecompliceerd genoeg. Toch bracht die tijd  op het schoolplein mij ook wat. Het gaf mij inzicht in dat niet alles op het eerste gezicht zo is als het lijkt. Iedereen maakt zijn keuzes die bij hen passen of die soms door omstandigheden door hen worden opgelegd. 

Toen het nieuwe schooljaar begon, begon voor mij weer het volledig werken. Ik was minder vaak op het schoolplein te vinden. Op de dagen dat ik in de buurt werk, breng ik DL naar school. Toch telt die tijd minder in schoolpleintermen. Om volledig mee te draaien, moet je blijkbaar toch in de middag wachten op het schoolplein. Tja, en dat doe ik dus 1x per week. Ergens in oktober werd ik er dus ook op aangesproken dat ik nooit meer op het schoolplein te vinden was. Was er iets mis met mij? Nee dus, ik werk. De ouder in kwestie wist daar verder niet veel op te zeggen.

Toch merk ik dat aanwezigheid op het schoolplein ook een verschil voor je kind maakt. Althans wel in het geval van onze dochter. Vorig jaar had ze vaak speelafspraakje. Nu is het wat geforceerder. Deels komt dit omdat kinderen hier slechts op vrijdag en in het weekend kunnen spelen. Deels komt het ook omdat DL moeite heeft met nieuwe vriendschappen aan te gaan. Aan het begin van het nieuwe jaar moest ze eerst wennnen aan de nieuwe klas. Er waren ineens andere gezichten, de oude bekende gezichtjes waren veelal verdwenen naar andere klassen en haar beste vriendin zat een groep lager. Ze bleef dus achter in haar nieuwe klas met slechts een vriendinnetje. Nu kun je die vriendschap met alle recht gecompliceerd noemen. De meisjes zoeken elkaar constant op maar regelmatig explodeert het omdat ze alle twee sterke karakters hebben. Ik laat het de twee dametjes altijd zelf uitzoeken en meestal komen ze er samen dan wel uit. De andere moeder doet het zelfde. De laatste tijd is de vriendschap gecompliceeerder geworden. Er is namelijk een derde meisje in het spel en laat DL nu niks met haar hebben. Als het aan DL lag, speelde het meisje nooit mee. DL is meer van het één op één spelen. Alleen op een schoolplein werkt dit niet. Dus moet ze het schoorvoetend toleren. Helaas schept DL regelmatig het onderspits want soms wordt ze uitgesloten van spelletjes. Ze moet dan aan de zijkant van het schoolplein toezien hoe de twee andere meisjes plezier hebben en zij op dat moment niet mee mag doen. Nu heb ik niet de illusie dat dit omgekeerd ook niet gebeurd. Alleen heeft DL er heel veel moeite mee en slaat ze op dat moment dicht. Ze zal dan niet proberen aan te sluiten bij een ander groepje maar gaat daar over piekeren en uiteindelijk wordt ze dan boos. En die boosheid werkt dus tegen haar. Thuis probeer ik het met haar erover te hebben en haar te stimuleren met andere kinderen te spelen. Ik kan het alleen niet forceren. Het doet mij verdriet om mijn meisje zo verdrietig thuis te zien. Je wilt als ouder namelijk zo graag dat het met je kind goed gaat.

Onlangs is het echter mis gegaan met DL en de twee andere meisjes. Het is niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd. Wat ik wel weet, komt van DL en wat mij door een ouder is verteld. DL werd uitgesloten van een spelletje. Een spelletje dat zij net zo leuk vond. Daar was ze dus al verdrietig over. Ze heeft aan de zijkant staan toekijken. Ergens tijedens het spelen, heeft een ander vierde meisje een kraal weggeven die DL een dag eerder aan haar had gegeven. Ze gaf het alleen net aan het meisje dat DL niet zo leuk vond en waar ze door was uitgesloten. Het was de bekende druppel. DL heeft uit woede de tas van haar vriendinnetje op de grond gegooid waardoor de beker kapot ging. Het andere meisje noemde ze peop. Nu noemt DL alles peop als ze iets stom vindt maar in dit geval was het niet handig omdat dit meisje een donkere huidskleur heeft. Haar oma is overblijfoma en schouwde dit alles aan. DL werd afgestraft. Toen ik haar die dag van de opvang ophaalde, wist ik dat er wat was gebeurd. Ze was van slag en boos. Ik kreeg het alleen niet uit op dat moment. Echter werd ik die dag ook door de moeder gebeld van het meisje met de kapotte beker. Ze was boos op ons omdat DL de beker kapot had gegooid. DL gaf het snel toe waarna ze het hele verhaal vertelde. We zijn de volgende dag een nieuwe beker gaan kopen. Ik wilde geen scheve gezichten.

Echter de dag na het incident werd ik ook door de oma op het schoolplein aangesproken. Ze noemde me nog net geen racist. Ze vond dat onze dochter een probleen had en dat we misschien maar eens hulp moesten gaan zoeken om wat aan haar boosheid te doen. Daarna volgde nog het dreigement dat als DL nog een keer haar kleindochter zou dsicrimeren dat ze na de directrice zou stappen. Voor de rest voegde ze er nog aan toe was DL wel lief maar wel een boos meisje. En daar sta je dan als moeder op het schoolplein niet wetende wat je moet zeggen en intussen ook denkende aan je kind van wat er allemaal in dat koppie om heeft moeten gaan om zo heftig te reageren. Tevens sta je daar ook als moeder geschokt want wij zijn niet racistisch. Eerlijk gezegd ben ik daar helemaal niet mee bezig. Ik beoordeel mensen op hun innerlijk en dan maakt het mij verder niet uit hoe je eruit ziet. Dat geven wij ook aan DL mee. Oma heeft een heleboel dingen gezegd in haar boosheid die krenkend waren. Zo moest ik niet zo lang in de klas blijven hangen en ik verwende mijn kind te veel. Wie is zij om daar over te oordelen? Ook verknalde ik de lunch van alle kinderen door de bekers van DL niet goed dicht te doen waardoor de boterhammetjes onder melk zaten. Alleen DL drinkt geen melk dus ik snap nog steeds hoe ze dat linkt met DL. We namen afscheid met de belofte dat ik het er met dochter nog eens over zou hebben. Dat heb ik gedaan in een luchtige vorm. Ik wil het niet veel groter maken dan het is. Ik wil haar liever stimuleren om andere vriendinnetjes te proberen te maken. Ik wil ook liever dat ze alles eerlijk tegen mij zegt. Dat lukt alleen als ik een open dialoog met haar heb en niet door haar af te sraffen. Ik heb verdriet om het verdriet(je) van mijn kind. Je wilt het beste voor haar. Volgende week komt er voor het eerst een ander kindje spelen. Ik hoop dat ze hier een leuk vriendinnetje aan gaat hebben.

Dankzij het incident twijfel ik ook weer aan de keuze van de school. Misschien past ze daar niet? Op de opvang en judo is ze namelijk een heel ander kind. Een kind die vrolijk en blij is en lekker speelt. Wat is wijsheid? Wij weten het niet als ouders? Iets om over na te denken want haar geluk gaat voor alles.

11 opmerkingen:

  1. Ik zou sowieso de "leuke" oma een stap voor zijn en zelf naar de directie stappen. Waar haalt ze het lef vandaan.
    En je dochter lekker gauw weghalen daar. Mijn dochter is vroeger gepest en buitengesloten en heeft er een ptss aan overgehouden. Je kind is overduidelijk niet zichzelf daar.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien is het Montessori-onderwijs wat voor haar!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Achteraf denk ik dat dit ook een betere keuze was geweest. Alleen dan moeten we een dorp verder. Dat is het knelpunt om niet voor die school te kiezen.

      Verwijderen
  3. Wat wij aan narigheid gehad hebben door een overblijfduo opa -en oma. Die maakten hun eigen regels, vonden dat de bovenbouwkinderen bij mooi weer verplicht naar buiten moesten terwijl de afspraak was dat de kinderen ook binnen muziek mochten luisteren als ze dat wilden en trokken hun eigen kleinkinderen voor. Bovendien beschouwden ze de school als hun opvoedterrein en het verlengde van de opvoedisituatie thuis. Overblijfgrootouders, dat werkt alleen als die hun grenzen kennen en zich niet bemoeien met zaken die hen niet aangaan. Ik zou zelf naar de directie stappen en hen rustig dit voorleggen. Want dit rascimeverhaal kan een eigen leven gaan leiden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind eigenlijk dat je niet bij je eigen (klein)kind overblijf mag zijn. Juist om te voorkomen dat je je eigen (klein)kind in bepaalde situaties niet bevoordeelt. Ik wil het op school nog even aanzien. Ik heb al de reputatie dat ik kritisch ben omdat ik al een aantal keren dingen heb aangekaart. Misschien dat ik het wel bij de juf aankaart. Ik heb echter begrepen dat de juf wel onze dochter steunde. Dus ik wil het ook niet verder opblazen omdat dit wellicht ook negatief op onze dochter afstraalt. Ik twijfel allen steeds vaker over de keuze over de school. De juf is super maar DL lijkt er niet helemaal te gedijen. Alsof het onderwijs en de klas niet bij haar past. Desondanks gaat ze wel met plezier naar school. Gelukkig maar.

      Verwijderen
  4. Een kind went ook he. Mijn kind werd gepest, wij wilden haar van school halen. Maar zij wilde absoluut niet weg. Ze vond het zó leuk daar...voelde zich "veilig" Wij hebben de knoop doorgehakt. Hoe langer je er blijft, hoe moeilijker het wordt om over te stappen. Op de nieuwe school kreeg ik een ander kind en bleek.pas hoezeer ze zich buiten gealoten had gevoeld. Haar zelfvertrouwen is lang nihil gebleven

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik zou hier rustig overnadenken, en wel nog een keer met die oma gaan praten. Om ook jouw kant van de zaak te laten merken.
    Want je laat nu van alles over je heen komen, en zelfs over je lopen. in naam van je kind, omdat je de lieve vrede wil bewaren. Nobel. Maar ik weet niet zeker of het werkt. Kijk daar serieus naar, alsjeblieft.
    Je hoeft niet over mensen heen te walsen, maar laten merken dat je problemen hebt met sommige opmerkingen van mensen, levert een betere balans op. Voor jou, en voor je dochter.
    Want "iedereen" op het schoolplein weet nu dat jij de schuld hebt geaccepteerd voor dit voorval. Dus je kind is schuldig, en waar rook is,..... Dus dit siepelt door in toekomstige meningen en acties van ouders. Tenminste, zo werkte het bij mij, toen ik me vergelijkbaar opstelde.

    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De schuld heb ik absoluut niet op mij genomen. Ik heb meteen aan oma aangegeven dat ik mij onze dochter er niet in herken. Dus dat is wel duidelijk bij oma. Ik wil het niet verder opblazen. Overweeg nog wel om met de juf te praten maar dan meer over mijn zorgen over dochter in de klas en dat ik het idee heb dat ze niet goed in haar velletje zit. Kortom wat heeft zij opgemerkt. Daar denk ik nog over na hoe ik dat in een goed gat ga gieten en of ik dat gesprek echt nodig vind.

      Verwijderen
  6. Direct naar de juf. Zij moet zorgdragen voor je dochter, ze kan in de klas ook zorgen
    Voor wat meer wisselende groepjes, zodat je dochter ook andere kinderen leert kennen, ook al vindt ze dit moeilijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Inderdaad dit met de juf bespreken. Het is vervelend allemaal. Maar ik vind wel dat het allemaal veel te serieus wordt genomen. Het zijn kinderen ! Ik ben op school ook wel gepest en buitengesloten, maar een tijdje later was dat helemaal voorbij. Op zo'n schoolplein leer je met andere kinderen omgaan, je leert dat jij niet altijd gelijk hebt en dat je met het ene kind veel beter kunt opschieten dan met het andere kind. Als ouders en overblijfouders zich overal mee gaan bemoeien worden er van muggen olifanten gemaakt (racisme, nou ja zeg).

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lastig hoor, ook ik ben moeder en overblijfmoeder, sta bewust niet bij mijn zoon op het plein. zag te veel.
    Bij ons op school merk ik dat als er zaken zijn die spelen, kinderen naar hun moeder gaan, die ook overblijfmoeder zijn. Merk dat ik dat erg vervelend vind vooral als ze verhaal komen halen. Eigenlijk moet je op dat moment geen moeder/familielid zijn. Maar objectieve overblijfmoeder. En wat opgelost is op school moet ook klaar zijn. En niet na school nog even er op terugkomen.

    BeantwoordenVerwijderen