Mag ik deze week snel vergeten?

Er zijn van die weken die je het liefste zo snel mogelijk voorbij ziet gaan en ook het liefste voor de rest wil vergeten. Deze week is zo'n week.

De week begon dat ML voor onderzoek naar de oogarts naar Duitsland moest. Hij moest daar een speciaal onderzoek ondergaan waardoor hij genoodzaakt was om de hele week te blijven want hij zou simpelweg zo goed als niets zien na het onderzoek. Het zou vervolgens zo'n twee dagen duren voordat hij weer een beetje fatsoenlijk kon zien. Vandaag komt ML dus pas thuis. Eigenlijk had hij er al moeten zijn maar de treinen liepen her en der vertraging op waardoor hij straks zo'n kleine 3,5 uur later thuis komt. Hoe het nu met zijn ogen gaat? Ik weet het niet. Hij wilde het aan de telefoon niet vertellen. Het enige wat hij los liet, was dat er wel iets was. Fijn (not) want intussen heb ik al van alles in mijn hoofd gehaald. Het ergste scenario zou zijn dat hij geopereerd moet worden. Later vanavond zal ik het horen.

Deze week waren DL en ik dus saampjes thuis. Ik had allerlei leuke dingen vantevoren bedacht maar daar is zo goed als niet van terecht gekomen. Er liep van alles doorheen. Zo mocht ik vandaag een sterretje in mijn autoruit laten repareren nadat ik gisteren een steentje tegen de ruit kreeg. In de ochtend zaten we weer bij de logopediste nadat de juf vorige week haar zorgen had geuit voor het taal- en leesniveau van DL. Ze begint langzaam een achterstand op te lopen met lezen en schrijven. Klankwoorden kan ze niet goed vertalen naar papier. Kortom de juf vroeg zich af of haar taalstoornis toch niet ergens op de achtergrond nog sluimerde. Dus trok ik meteen aan de bel bij de logopediste. We konden meteen een week later terecht. Dus daar zaten we vanochtend weer met zijn tweetjes. Het voelde alsof we nooit weg waren geweest en dat terwijl het toch een half jaar geleden is dat we de laatste keer daar waren. DL gaat onderzocht worden. Het zou kunnen dat DL dyslexie heeft. Alleen ze is nog te jong om dat nu al te kunnen testen. Dus wil de logopediste gaan onderzoeken hoe ze DL verder kan helpen met taal en lezen. Het is natuurlijk allemaal nog niet zeker maar ik zou het verdrietig vinden als ze over een jaar blijkt dat DL dyslexie heeft. Aan de andere kant zou het ook een opluchting zijn als dat de oorzaak zou zijn. Het is namelijk nu zo ontzettend frustrerend om te zien hoe ze zichzelf in de weg zit. Volgens juf is het DL een onwijs slim meisje maar krijgt ze haar potentie er heel moeilijk uit. Dus zou het de taalstoornis zijn, wellicht dyslexie of toch een andere oorzaak? Of het andere oorzaak heeft, gaat onderzocht worden door een interne begeleidster. Mocht dit iets opleveren dan zal in samenspraak met ons verdere stappen worden genomen om DL te helpen. En weet je wat nu stom is: natuurlijk zullen wij alles doen om DL verder te helpen maar ik had het zo fijn gevonden als ze zich zonder noemenswaardige problemen had kunnen ontwikkelen in plaats van al deze toeters en bellen? Tegelijkertijd voel ik me dus ook enorm schuldig dat ik zo denk want ik ben zo ontzettend en blij met mijn eigengereide meisje die uiteraard ook gewoon zichzelf moet kunnen zijn. 

Om dan nog even bij DL te blijven. Het loopt ook niet helemaal soepel met vriendjes en vriendinnetjes. Vorig jaar had ze een aantal vriendinnen in haar klas waar ze ook thuis mee speelde en zij weer bij hen. Aan het einde van het schooljaar werden de meisjes van groep 2 over twee groepen 3 verdeeld. DL ging met een van haar beste vriendinnetjes mee naar een klas en de andere twee meisjes verdwenen naar een andere groep 3. Haar beste vriendinnetje is een jaar jonger en bleef dus achter. Wat had ik achteraf toch graag gehad dat ze met die twee andere meisjes mee was gegaan naar de andere groep. Bij aanvang van het nieuwe schooljaar zocht DL namelijk haar enige vriendinnetje stelselmatig op. Alleen speelde er ineens ook een ander meisje mee. DL zat ook met haar in groep 2 maar vriendinnen zullen het nooit worden. Tussen DL en dat andere meisje is een enorme competitie uitgebroken om de gunsten van dat andere meisje. Meisjes kunnen gemeen tegen elkaar zijn dus regelmatig hoor ik dat er weer iets is gebeurd. Nu is DL niet heilig dus ik geloof dat ook zij regelmatig niet even leuk, lief en aardig is. Een paar maanden geleden noemde ze dat meisje dus peop. Heel onhandige woordkeuze want het andere meisje is donker. Ik heb hier eerder over geblogd maar het werd mij goed aangerekend door oma. Kinderen zijn iets vergevingsgezinder dus de drie-eenheid bleef met elkaar spelen ondanks verwoede pogingen aan onze kant om DL te stimuleren ook met andere kinderen te spelen. Wat is nu namelijk het probleem? De drie dames kunnen niet met en niet zonder elkaar spelen waardoor de heleboel regelmatig (vaak zelfs) escaleert. De juf heeft inmiddels met de dametjes afgesproken dat ze alleen nog maar met elkaar mogen spelen als ze het leuk houden. Zo niet, dan moeten ze alle drie met iemand anders of alleen gaan spelen.Vorige week liep het weer uit de hand. Een van de meisjes had een pluche aapje dat aan de jas van DL hangt in de zandbak verstopt. Nu is dat aapje heilig voor DL. Dat beest gaat overal mee naar toe. Ze heeft het met Sinterklaas op school gehad en juf heeft toen uitgelegd dat je het aan je jas kan hangen. DL heeft slim bedacht dat ze dus zo altijd een knuffel bij zich heeft. Eenmaal thuis haalt ze het van haar jas en dan neemt ze het 's avonds mee naar bed. Kortom je begrijpt de heilige status van het aapje dus daar mag niemand aankomen. Een van de dametjes maakte de kapitale fout dus om dat wel te doen en laat dat nu net het andere meisje zijn. DL onthoudt zulke dingen en wacht als een kat op rooftocht haar beurt af. Deze week zag ze haar kans en zei ze tegen het meisje dat ze iets niet mocht omdat ze bruin is. De juf vertelde me het na school. De stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Ik geloof dat DL inmiddels heel goed weet dat dit not done is. DL maakte om het goed te maken een klein zakje snoep met haar mooiste stickers dus zo probeerde ze te laten zien dat het haar echt speet. Ik hoop dat ze het ook nooit meer doet want intussen weet ik dat oma niet zo vergevensgezind is en ons dit aanrekent. Inmiddels overweeg ik om te vragen of DL volgend jaar naar de andere klas kan worden overgeplaatst. School houdt namelijk vanaf groep 3 dezelfde samenstelling aan tot en met groep 8. Ik denk dat het beter zou zijn als DL in een groep komt waar ze geen voorkeuren voor bepaalde kinderen heeft. Misschien kan ze zo wel gezonde vriendschappen opbouwen. Dit lijkt namelijk op een soort snelkookpan waar de gemoederen te vaak oplopen. Ze komt te vaak verdrietig thuis omdat ze niet leuk mee kon spelen, wordt buitengesloten of soms zelfs alleen speelt. Deze drie-eenheid staat haar in de weg om andere vriendschappen te sluiten. Jammer want zo zijn er minimaal 2-3 andere meisjes die DL leuk vinden maar DL wijst ze af. Op een gegeven moment geven die meisje het ook op. Ach ja en dan is  het heel jammer dat zo'n incident zich voordoet als ML er niet is want je bespreekt zo iets ook niet uitgebreid aan de telefoon.

En dan dinsdag. Wat valt daar over te zeggen dan dat het intens verdrietig is en schokkend wat er in Brussel is gebeurd? Op een of andere manier doet dit mij ook meer dan Parijs, Londen of Madrid. Niet dat ik daar ook niet over ontsteld was, maar Brussel komt heel erg dichtbij. Ik heb daar namelijk 1,5 jaar gewoond. Ik ben een jaar lang bij de halte Maalbeek uitgestapt om naar school te gaan. Ik heb daar ML leren kennen. We zijn voor het eerst samen vanaf Zaventem op vakantie geweest. Ik had daar bijna gewerkt vorig jaar. Ik ken elke plek die op tv is geweest. Brussel heeft een speciale plek in mijn hart, deels omdat ik daar ook mijn hart heb verloren aan ML. Dus het doet me enorm veel. Er zit een enorme onrust in mij die ik maar geen halt kan toeroepen. Als ik me al zo voel, hoe moet het dan voor direct betrokkenen zijn? Ook kwam dinsdag de dreiging ineens ook erg dichtbij. Ik werk namelijk in Hoofddorp op steenworpafstand van het station maar ook van het geevacuurde kantoorpand. We schrokken allemaal op van werk van de loeiende sirenes. Het leek alsof er iets verschrikkelijks was gebeurd want zo veel sirenes bij elkaar heb ik nog nooit gehoord. Collega's kwamen er via social media al snel achter wat er aan de hand was. Niet veel later volgde de evacuatie van het kantoorpand in de buurt van mijn werk. We zagen de mensen de straat op lopen en vroegen ons af wat het voor ons zou betekenen. Moeten we ook weg? Is er iets ergs aan de hand? Gelukkig liep dit allemaal goed af. Maar voor hoe lang? Of mag je die vraag niet stellen? De hele dag was het verder onrustig op werk. Ik ben eerder weg gegaan, heb DL van de opvang gehaald en haar een extra knuffel gegeven. 

Je kunt je nu afvragen: goh als je hier al allemaal moeite mee hebt, dat is niet heel sterk. Ter verdediging: ik ben erg sensitief. Datgene wat voor iemand anders een incident is, is voor mij iets wat ik blijf overdenken en wat in mijn hoofd blijft doormalen. Beelden van tv komen bij mij enorm hard binnen. Dat is ook de reden waarom ik grotendeels het nieuws vermijd. Ik voel ze ontzettend machteloos en reddeloos dat ik er niets tot weinig aan kan doen. Uit zelfbescherming kijk ik dus liever niet. Doe ik het wel dan komt het met een enorme intensiteit binnen. Deels kan ik het nog wel behappen als ik niet te moe ben, goed in mijn vel zit, erover kan praten en er niet te veel andere dingen tegelijk gebeuren. Deze week was voor mij te veel. Ik raak dan overprikkeld. Het enige wat dan helpt, is rust. Ok en ML in de buurt want ondanks dat wij ook onze ups en downs hebben, bleek deze week maar weer dat hij wel mijn rots en mijn baken is. Nog een uurtje en dan is hij thuis.......