10 minuten over mijn kleine fladderaar

Gisteren deed ik een rondje 10 minuten gesprekken op zowel de opvang als op school. Ik begon met een gesprekje op de opvang. Nu is de opvang nog vrij nieuw voor mij dus ik wist niet precies hoe zij zo’n gesprekje inschieten. Blijkbaar nemen ze echt de tijd om je kind te observeren aan de hand van een aantal criteria. Ze vertelde mij niet heel veel nieuws omdat ik regelmatig feedback krijg als ik dochterlief kom ophalen. De feedback is constructief en wordt op een leuke manier gebracht. Ook vertellen de leidster regelmatig kleine dingetjes die je als ouders leuk vindt om te horen zoals dat ze zo lekker heeft zitten knutselen of dat ze vandaag mocht helpen met uitdelen. Ik heb dus een prettig gevoel bij de opvang en laat haar daar met een gerust hart achter. Ook merk ik dat dochterlief een goede band heeft met de leidsters.

 

Een uur later mocht ik naar het 10 minuten gesprek op school. Ik was iets te vroeg dus ik moest even op de gang wachten. Toen de deur open ging, zag ik een moeder huilend naar buiten lopen. Blijkbaar had ze iets over haar kindje gehoord dat moeilijk was. Je kunt je dan afvragen of een 10 minuten gesprek wel toereikend is als je iets zorgwekkends of vervelends over je kind hoort. Ik zou in haar geval vol met vragen zitten en daar dan graag wat verder over willen praten maar die ruimte is er op dat moment niet. Met het beeld van de huilende moeder nog op mijn netvlies ging ik zitten. Ook de juffen had niet heel veel nieuws te vertellen. Eind september had ik een gesprekje met hen gehad over dochterlief. Het is standaard om bij nieuwe kindjes na een aantal weken een terugkoppeling aan de ouders te geven over hoe het nu gaat op school. Er viel dus niet veel te bespreken. Toch vond ik het gesprek minder prettig dan op de opvang. Het was zo gefocust op wat ze nog niet goed doet. Dat vind ik jammer want er gaat uiteindelijk ook veel goed.

 

De feedback van school en opvang verschilde niet veel met elkaar. Dochterlief is een energiek en ondernemend meisje die oprecht geniet van alles wat er op school gebeurt. Ze is nieuwsgierig en wil graag alles proberen maar dan wel graag op haar eigen manier. Ook vindt ze het moeilijk om lang geconcentreerd aan het zelfde te werken. Ze fladdert een beetje van het ene na het andere. In het begin vond ze het ook moeilijk om zich aan de regeltjes te houden maar ook dat gaat steeds beter. Opvang pakte het in mijn ogen beter aan want ze namen haar dan even apart en legde haar dan uit waarom iets niet mag of kan. Dat begrijpt ze dan uiteindelijk ook wel al gaan daar soms eerst nog wel wat traantjes aan vooraf. Op school is ze 3x op de gang gezet. Blijkbaar is dat iets nieuws op school en is dat gebaseerd op de gedachte om het kind uit de situatie te halen. Manlief had hier heel veel moeite mee en heeft dat onlangs ook met de juf besproken. Zijn hart brak bijna bij het beeld van zo’n klein meisje helemaal alleen op de gang niet volledig begrijpend waarom ze daar zat. Uitleg kwam meestal namelijk pas nadien. Tja en dan te bedenken dat wij niet zo’n grote fan zijn van de inmiddels beroemde “naughty chair”  van ons aller Super Nanny. Wij geloven meer in uitleggen waarom iets niet kan. Dus dan past de aanpak van de opvang meer bij ons. Gelukkig is het bij 3x gebleven. Dochterlief heeft inmiddels eieren voor haar geld gekozen.

Qua sociale, emotionele ontwikkeling vonden ze haar een beetje achterlopen. Inmiddels maakt ze deel uit van een groepje van vier andere kinderen maar ze speelt niet echt samen. Ze wil graag dat dingen op haar manier gaan. Volgens school zou dat meer in onderling overleg moeten met de andere kinderen. Ik vond dat persoonlijk wel iets te veel van een kind van 4 jaar gevraagd. Ik zie haar echt niet zeggen  “nou wat denken jullie ervan zullen we nu samen in de blokkenhoek gaan zitten en wie wel dan met welke kleur blokken spelen”.  Dochterlief heeft een vrij sterk willetje en blijkbaar legt ze die soms een beetje dwingend op aan andere kinderen. Als ze dan dat niet willen dan doet ze blijkbaar haar eigen ding. Zelf begrijp ik dat wel omdat manlief en ik deels ook zo zijn.  We zijn alle twee een beetje eigenheimers die graag hun eigen gang gaan. Alleen begrijpen wij inmiddels wel dat je soms compromissen moet doen. Dat laatste moet dochterlief nog leren. Toch zie ik haar iedere keer als ik haar ophaal met andere kindjes in haar klas spelen. Ze wordt ook enthousiast begroet door de andere kindjes. Dus ik denk dat het wel snor zit met haar.

 

Ik vond het wel jammer dat er minder tot geen aandacht was voor de goede dingen. Opvang had gelukkig wel een lijsten met dingen waar ze heel goed in is. Zo is dochterlief de knutsel- en puzzelkampioen op de groep. Ze legt met gemak puzzels van 150 stukjes zonder hulp. Dus ze halen nu regelmatig puzzels voor haar van een groep met oudere kindjes. Leuk dat ze dat stimuleren. Helaas hoorde ik op school niets wat dan wel goed ging. Ik hoorde alleen dat ze het zo leuk vinden om te zien hoe ze oprecht van alles met school kan genieten. Zelf merken we wel dat dochterlief een spons is die alles qua kennis opneemt. Ze is enorm met letters, dagen, seizoen en nummers bezig. Ze kan al feilloos letters herkennen en verbanden leggen. Zo zei ze onlangs als rood met een R begint dan is dat ook roze. En jouw naam begint met een J net als het jongetje in haar klas. Geen idee of dat goed is voor haar leeftijd maar wij vinden dat best knap en die dingen doet ze dus echt pas sinds ze op school zit.

 

Desondanks zijn er wel een paar aandachtspuntjes. Toch over het algemeen doet ze het erg goed voor een meisje die altijd thuis is geweest. Het is namelijk een hele verandering voor zo’n ukkie. Eerst altijd lekker thuis waar je ongeremd kon doen wat je wilde binnen bepaalde grenzen en dan ineens naar een omgeving waar er van alles van je wordt verwacht en je dingen moet doen. Langzaam maar zeker raakt ze dus gewend aan alle dingen. Het komt volgens mij dus best goed met haar.