Terug naar normaal (nou ja bijna dan)

Na drie weken meer hollen dan stil staan, hebben we nu eindelijk een weekend waarin we weinig moeten behalve dan de standaard huishoudelijke dingetjes. Hoe leuk de dingen ook waren die we deden, het is soms ook wel erg fijn als het even rustig is. Dit weekend moet er wel veel gewassen en gestreken worden voor de vakantie. Ook wil ik voor zo ver mogelijk al de koffers hebben ingepakt. Volgende week moet ik nog werken dus heb ik niet zo veel zin om elke avond tot laat nog bezig te zijn. Het liefste wil ik uitrusten want de eerste dagen van de vakantie zullen best hectisch zijn. In minder dan 3-4 dagen zitten we op meer dan drie verschillende locaties. Het zou dus fijn zijn om enigszins uitgerust aan de vakantie te beginnen.

Ik ben ook blij dat de verjaardag van dochterlief nu voorbij is. Dat klinkt heel rot maar zo is het absoluut niet bedoeld. Het is alleen dat haar verjaardag over drie weken heen werd verspreid en het dus leek alsof ze constant jarig was met al het bijgaande gestuiter en spanningen voor haar.  Na feestje met de kindjes, uitdelen op school en gisteren, de echte verjaardag, staat volgende week nog uitdelen op de opvang op de agenda. Ik hoorde manlief nog iets over een feestje in Griekenland maar in hoeverre dat ook gebeurt: geen idee. Vanavond breng ik ook mijn moeder naar de trein die er de afgelopen 3 dagen was om feest met dochterlief te vieren en dan is het voor mijn beleving toch echt afgelopen.

Ook ben ik blij dat we dan het huis weer voor ons drietjes hebben. Hoe fijn ik het ook vind dat ik mijn moeder weer zie, het brengt ook de nodige spanningen met zich mee. Mijn moeder en manlief kunnen het niet met elkaar vinden met als resultaat onderliggende spanningen. Ik probeer die spanningen wel deels te negeren maar de signalen vang je hoe dan ook op. Ik voel me altijd er een beetje tussen in staan en probeer het vervolgens voor ieder zo makkelijk mogelijk te maken. Eigenlijk zou ik ze het zelf moeten laten uitzoeken maar het is bijna onmogelijk om daar toch niet bij te worden betrokken. Ook valt mij ook iedere keer weer op dat wij met zijn drietjes toch een soort ritme hebben ontwikkeld die feilloos in elkaar overgaat. Als een derde daar dan ineens aan mee gaat doen, loopt het een stuk minder feilloos. Vanavond crash ik dus op de bank en kijk ik uit naar een weekend waar ik hopelijk tot rust kan komen.