Pagina's

woensdag 10 december 2014

Maagonderzoek en reintegratieplan

Gisteren heb ik dan eindelijk een maagonderzoek gehad. Het stond al lang op de planning maar eerst was er een wachtlijst en vervolgens moest ik afbellen omdat ik te ziek was. Dus daar ging ik gisteren met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Zo op het oog leek ik erg rustig maar binnenin raasde er een storm. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten voordat ik aan de beurt was. Ik werd door de verpleegster naar de uitslaapkamer gebracht. Daar werd het infuus aangelegd voor het roesje. Je kunt een maagonderzoek ook prima zonder roesje doen maar ik word licht panisch bij de gedachte aan een slangetje door mijn keel. Ik denk dan dat ik erin stik. Voor de rest ben ik meestal niet zo flauw maar dit was iets wat ik dood- en doodeng vond. 

Er kwam een vrij jonge verpleegster om het infuus aan te leggen. Hoe ze ook haar best deed, ze kon niet goed een ader vinden om het in te prikken. Desondanks probeerde ze het toch op mijn linkerhand. Helaas lukte het niet. Jammer want het was een gemeen prikje. De meer ervaren verpleegster had gelukkig het infuus wel in no-time gezet. Het infuus zat er nog niet in of ik werd naar de behandelkamer gebracht. Na het beantwoorden van een aantal vragen kreeg ik het roesje. Blijkbaar ben je nog bewust van wat er om je heen gebeurt of beter gezegd je kunt mee werken. Ik kan me er echter niks meer van herinneren. Ik weet alleen dat ik een half uur later in de uitslaapkamer weer wakker werd. Na wat te hebben gedronken en gegeten, mocht ik weer naar huis. Ook kreeg ik meteen de voorlopige uitslag: die is goed. Het is nu alleen wachten op de uitslag van een kweekje die ze hebben afgenomen. Dus dat was een hele opluchting om te horen dat het zoals het er naar uit ziet alles goed is. Samen met manlief liep ik een beetje waggelig naar de auto. 

Eenmaal thuis heb ik nog wat gegeten voordat ik naar bed wilde gaan. Dat bed heb ik nooit gehaald want ik ben op de bank in een diepe slaap gevallen. Dat was duidelijk nog de nawerking van het roesje. Iets meer dan twee uur heb ik geslapen..... daarna ging het weer prima. Gelukkig heb ik verder geen last van nawerkingen van het onderzoek gehad. Mijn maag voelt een beetje beurs aan maar daar is dan ook alles mee gezegd. 

Het viel dus 100% mee. De voorlopige uitslag is dus ook goed. Ik ben er dus bijna van overtuigd dat mijn maagklachten stressgerelateerd zijn. En dat vind ik erg. Erg dat het zo ver heeft moeten komen. Erg dat mijn lijf zo veel signalen heeft moeten afgeven voordat ik eindelijk door had dat het niet meer ging. Maar tegelijkertijd ook bezorgd hoe ik verder moet. Mijn werk is mijn grootste stress factor samen met het feit dat ik diep in mijn hart  wat anders wil. Toch zal ik een evenwicht moeten vinden. En dat is moeilijk.

Vandaag ontving ik ook een kopie van de probleemanalyse van de arbo-arts. Hieruit blijkt dat ik voorlopig alleen op therapeutische basis mag gaan werken. Dus 3x per week 2 uur en dan alleen dingen zonder deadline. Wat die dingen zijn, moet ik samen met mijn leidinggevende gaan bepalen en regelmatig evalueren. En daar maak ik me dus nu ook druk over omdat mijn leidinggevende niet een heel groot empathisch vermogen heeft. Het zal dus mijn eerste les in lange tijd gaan worden om heel duidelijk grenzen te gaan stellen. En laat ik daar nu erg slecht in zijn. Dat wordt dus een harde leerschool voor mij. 

Stiekem hoop ik dat ik nooit meer terug hoef naar mijn werk. Hopelijk wordt een van die banen iets...... De lotterij winnen lijkt me namelijk niet zo realistisch ;-). 

8 opmerkingen:

  1. Is er geen casemanager op je werk die aan de hand van de probleemanalyse samen met jou en je leidinggevende een plan van aanpak op gaat stellen? Of neemt je leidinggevende de rol van casemanager op zich? Als dat eerste het geval is, zijn er misschien nog mogelijkheden die jou wat meer ruimte / minder stress geven.

    Zorg wel dat er aan de hand van de probleemanalyse een plan van aanpak komt en deze regelmatig geëvalueerd en eventueel bijgesteld wordt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien kun je daar je psycholoog ook om hulp hij vragen, bij het stellen van die grenzen. Daar hoef je niet alleen in te staan. Sterkte weer verder!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Die arbodienst, die kan hierbij toch ook helpen? Misschien een mail sturen dat je dat nog niet ziet zitten omdat je bang bent dat er over je grenzen die je nu voorzichtig hebt opgetrokken (waarvoor hulde) wordt heen gelopen?

    Op zich wel weer fijn dat het niet iets naars lichamelijks is... Maar het is nu wel heel duidelijk. Ik hoop ook voor je dat je nooit meer terug hoeft. He, ik stuur je even een mail trouwens.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kan je psych helpen met hoe je grenzen trekt?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Nee zeggen, gewoon keihard nee zeggen. Lomp, maar duidelijk en nu kan je de burn out nog de schuld geven ;) . Je kunt het, mij is het ook gelukt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En dan bedoel ik nee zeggen als je grenzen aan wilt geven. Niet de rest van je vocabulair schrappen hoor. X

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Voer de zin "daar ga ik over nadenken" of 'daar kom ik op terug' toe aan je vocabulaire. In feite zeg je nee, maar het klinkt wat zachter. Wanneer je hebt geleerd om direct Nee te kunnen zeggen, heb je die 2 niet meer nodig.

    En neem als je gaat werken een timer mee. Gaat die af, dan ga je naar huis. Niets afronden, of vergadering uitzitten of toch nog even die mailtjes beantwoorden.

    Fijn dat je maagonderzoek geen ernstige zaken aan het licht bracht. Ja, stress heeft invloed op veel zaken. Komen we steeds meer achter.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Daar is juist de reïntegratie voor: om te leren je grenzen aan te geven.
    Spreek af hoe je die aangeeft bij je manager. Geef aan dat je het moeilijk vindt om aan te geven dat iets over je grenzen heen gaat. Zo maak je hem medeverantwoordelijk.
    En idd: nee zeggen komt in veel variaties. Maar heel hard zeggen dat je het even niet trekt werkt denk ik prima. En dan is het vooral de kunst om dat te zeggen voordat je het daadwerkelijk niet meer trekt.

    Hartstikke fijn trouwens dat het maagonderzoek meeviel. Over stress gesproken: heb je wel eens nagedacht over Mindfullnes? Want daardoor heb ik bijvoorbeeld überhaupt grenzen leren aanvoelen. Een groot probleem van mensen is namelijk niet eens dat ze geen grenzen aangegeven maar dat ze die grenzen niet voldoende voelen tot het te laat is.

    BeantwoordenVerwijderen