Pagina's

maandag 13 april 2015

Reintegratie, ziek kind en onverwachte kansen

Vorige week donderdag mocht ik voor het eerst weer naar werk. Althans het was nog niet de bedoeling dat ik daadwerkelijk iets ging doen. Eerst zouden we samen afspraken maken over de dagen en de uren dat ik zou komen en verder de werkzaamheden doorspreken. Na een uurtje stond ik weer buiten met een werkschema en een duidelijk idee over wat ik op mijn nieuwe werkplek zou gaan doen. Zij zouden ondertussen ervoor zorgen dat aanstaande dinsdag alles zou zijn geregeld qua IT en toegang zodat ik meteen kon beginnen. Ook werd afgesproken dat als ik ook maar enigszins voelde dat het te veel was of werd dat ik meteen aan de bel zou trekken. Ze wilde namelijk dat ik liever langer maar succesvol over mijn reintegratie deed dan dat ik dingen zou overhaasten. Ook vertelden ze dat ze het blij waren dat ik daar kwam werken. Klinkt goed zou je dus zeggen. Maar waarom barstte ik eenmaal thuis om het minste in huilen uit en was ik niet om te genieten? Manlief begreep er niets meer van in ieder geval. Hij verzuchtte dat alles mee was gevallen, dat ze ontzettend begripvol waren en dat ik het dus een kans moet geven. Ergens heeft hij ook ontzettend gelijk. Alleen ik heb het er enorm moeilijk mee met de reintegratie. Geen idee waarom eigenlijk. Het zou de onzekerheid zijn die mij parten speelt. Na de reintegratie is het vooruitzicht namelijk of terug naar mijn oude werkplek of een outplacement traject in. En dat vooruitzicht maakt me bloednerveus.

Andere optie is natuurlijk een andere baan. Daar ben ik druk mee bezig met wisselend succes. Het frustreert me enorm als ik niet wordt terug gebeld of gemaild. Zo wacht ik al twee maanden op een antwoord of ik door mag naar een tweede sollicitatieronde. Twee weken geleden kreeg ik als antwoord op mijn mailtje dat ze nog andere sollicitanten zagen en daarna een beslissing zouden nemen. Nog geen week later zag ik op LinkedIn dezelfde functie opnieuw geadverteerd. Dat zal dan wel het antwoord zijn. Ik verwacht dus niet meer veel van deze baan. Dan is er nog een andere baan waar het bedrijf vorig jaar zelf contact met mij heeft gezocht om te peilen of ik interesse had. Ik heb daar ook een gesprek gehad maar vervolgens werd er een reorganisatie aangekondigd. Een paar maanden later stond de positie weer open. Dus nam ik weer contact op met het bedrijf. Ik kreeg slechts een email met twee vragen waarop ik volmondig ja kon antwoorden. Je zou dus denken dat ze daar heel blij van zouden  worden. Maar nee, ik hoor niets meer. Gelukkig lopen er nog wel twee andere dingen dus nu maar hopen dat dit iets concreets wordt. Het hele sollicitatie-circus is stressvol en tevens ook zwaar beladen. Beladen omdat ik wanhopig op zoek ben naar een oplossing voor over ongeveer 5-6 maanden. 

Dus zo ging ik niet helemaal in balans met mezelf het weekend in. Een weekend die in het teken zou hebben moeten staan van het vieren van Grieks Orthodox Pasen. Alleen viel Pasen in het water. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd dochterlief ziek. Ze gaf een paar keer over en de rest van het weekend heeft ze als een ziek vogeltje op de bank gelegen. Mama mocht niet al te ver van haar vandaan gaan want dan begon ze heel zielig te piepen om in vogeltermen te blijven. Zaterdagnacht lag manlief dus op het logeerbed en dochterlief sliep bij mij. Zondag brak bij manlief tot overmaat van ramp zijn voortand en had hij een schattig maar o zo scherp vampiertandje. Toch is dat minder als er een half professorische feestmaaltijd op je staat te wachten. Met moeite heeft hij kunnen eten maar uiteindelijk brak zijn tand nog verder af ondanks dat hij heel voorzichtig deed. Ondertussen was ik mijn reintegratie en leven aan het overdenken. Ik deed weer ik waar goed in was: alles tot op het bot analyseren en intussen dromen van een lunchroom/ cateringbedrijfje/ logies en ontbijt in het noordelijke puntje van Friesland. Aan het einde van het weekend was dochterlief nog steeds ziek en ik had in gedachten de schuur en het achterhuis van het huis van mijn moeder verbouwd. Ik had ook al de menukaart klaar. In gedachten kon ik zo beginnen als de financien geen issue waren. 

Vanochtend begon de dag eerst met een belrondje. Dochterlief werd ziek gemeld en voor manlief werd een afspraak bij de tandarts gmaakt. 's Middags deed ik een paar boodschappen en deed ik een halfslachtige poging in het huishouden. En toen ineens ging de telefoon. Iemand die ik al een tijdje probeerde te bereiken om te spreken over een mogelijke baan belde terug. Morgen gaan we koffie drinken..... dus wie weet. Ze zoeken bijna veertig mensen de komende tijd. Dus hopelijk is er een leuke baan voor mij erbij. Die middag sprak ik ook nog de headhunter waar ik inmiddels ook aan het bestand ben toegevoegd. Hij gaat me voorstellen ergens. Hij gaf me ook meteen een paar tips voor mijn koffie-gesprek. En morgen is mijn eerste echte werkdag. Twee uurtjes op dinsdag en donderdag. En ze zijn hardstikke blij met mij... dat geeft dan toch ook weer een goed gevoel. Nu nog even dat onzekere stemmetje een halt toeroepen die alles zo zwart-wit laat zien. Dan wordt het misschien nog ooit wat met mij. 

5 opmerkingen:

  1. Och, arme DL! Is ze alweer een beetje opgeknapt?
    Joh ik snap je wel hoor dat het je zo zwaar viel weer op werk te zijn. Als je ergens zo niet meer op je plek zit maar alle andere dingen worden ook nog niets en dan toch weer terugmoeten, nog eerder dan gepland, terwijl je niet eens de kans hebt gekregen om écht bij te komen... Pfff.
    Gelukkig heb je flink wat ijzers in het vuur. En die B&B... die komt er toch ook nog wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Die reintegratie is hoe goed bedoeld ook een tijdelijke oplossing en uitstelling van twee onzekerheden: terug naar je oude baan wil je niet en een outplacement geeft natuurlijk veel onzekerheden.
    Je wilt liever zelf het voortouw nemen, dat begrijp ik heel goed. Ik hoop dat ondanks alles het werken vandaag meevalt. En fantaseer ondertussen lekker verder over je omgebouwde schuur, als dat echt je wens is dan komt het er ooit wel van.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoop dat het meeviel vandaag. De eerste keer terug lijkt me het moeilijkst.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat ben je toch een mooi mens..! Als je nu eens wat meer vertrouwt op je eigen gaven, en uitgaat van die kracht, dan ligt de wereld voor je open...

    Veel succes met alle sollicitaties!

    Lieve groet, Tineke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Is het meegevallen gisteren?
    Dat lunchroom-idee zou ik echt mee doorgaan als dat haalbaar is...

    BeantwoordenVerwijderen