Het gaat de de goede kant op!

Dinsdag was voor mij een beetje een mijlpaal deze week. Ik zou dan eindelijk weten of al het werk goed genoeg was om de handtekening  van de CEO onder mijn memo ter goedkeuring te krijgen. Vroeg in de middag had mijn manager een bespreking met hem. Vol spanning wachtte ik dus af totdat hij terug zou komen. Het duurde en duurde maar dus langzaam zakte de moed mij in de schoenen. Eindelijk kwam hij terug met de o zo gewenste handtekening. Mijn manager had maar 10 minuten nodig gehad om alles toe te lichten. De memo was dus duidelijk en mijn bevindingen ondersteunde hij. Mijn manager was na dit gesprek doorgelopen naar weer zijn manager om dit met hem te delen en ook meteen door te spreken hoe nu verder. Vandaar dat ik dus wat langer had moeten wachten op het verlossende woord. Het voelde alsof ik voor een heel moeilijk examen was geslaagd. Heel langzaam voelde ik ook de spanning weg zakken en maakt dat plaats voor oplossing en ook lichte trots dat ik dit toch maar mooi even heb gedaan onder enorme tijdsdruk. Nu maar hopen dat niemand denkt dat ik dit heel veel vaker nog op deze manier en onder deze druk wil doen want ik denk niet dat al die stress goed voor mij was.

De collega waarvan ik het had overgenomen, heeft nog wel een stempel op het geheel willen drukken. Zelfs in het teamoverleg kon hij het niet laten om mijn bevindingen te bekritiseren. Gelukkig ondersteunde mijn manager maar ook mijn collega's het wel. Vandaag werd zelfs voorzichtig gesuggereerd of dit nu geen consequenties voor hem zou moeten hebben. Ik weet inmiddels dat dit wel zo is. Ik ga dit deelgebied langzaam maar zeker van hem overnemen. Ik ben blij dat ik dat vertrouwen van mijn manager krijg. Ik schat zo in dat hij alles direct zonder al te veel toelichting over de schutting kiepert zodra hij dit van mijn manager heeft gehoord. Ik ben van plan me er niet meer druk over te maken. Het zegt meer iets over hem dan over mij. Het is zonde als ik me daar over loop op te vreten. Alleen nu maar hopen dat ik het ook daadwerkelijk echt van me kan afzetten. 

Ik hoop dat ik nu ook weer een beetje tot rust kan komen. Gelukkig slaap ik in ieder geval weer goed nadat ik een paar nachten enorm in bed over alles heb lopen piekeren. Het typeert mij wel. Als ik me ergens zorgen over maak, dan kan ik daar 's nachts van wakker liggen of ik heb de meest rare dromen. En rare dromen heb ik de laatste tijd ook gehad. Dat is dus simpelweg een teken dat ik dingen niet goed kan afsluiten aan het einde van de dag. Alleen die hersenen maken dan wel hele rare kronkels in mijn slaap. 

Maar goed alles is weer terug naar normaal. Zelfs thuis lijkt alles weer normaal te zijn nadat we aan het einde van vorig jaar in een ware relatiecrisis zaten. Heel langzaam zijn we daar uit gekropen. We zijn er nog niet helemaal maar we weten inmiddels wel dat we graag samen verder willen. Nu nog een kwestie van veel samen praten en dat ook blijven doen. 

Ondanks alle hectiek en spanningen heb ik het gevoel dat het zowel thuis al sop werk eindelijk beter gaat. En dat is toch wel een heel fijn gevoel.