Als ik later groot ben, dan word ik....

De laatste tijd lijken mijn blogjes meer en meer over werk te gaan. Werk zit me duidelijk dwars of houdt me in ieder geval erg bezig. Het houdt me in ieder geval meer bezig dan goed voor me is. Ik weet niet zo goed waar het aan ligt. Ik merk de laatste jaren dat er een verharding is in het bedrijf. Het zou echter ook aan mij kunnen liggen dat ik daar gevoeliger voor ben. Er zijn ook weken dat het allemaal wel zijn gangetje loopt en dat dit negatieve gevoel volledig verdwijnt. Dan stapelen er zich weer een paar gebeurtenissen op en dat bepaalt dan weer voor een tijdje anders (lees negatiever) naar mijn werk kijk.

Ben ik nu heel ontevreden over de inhoudelijke kant van mijn werk? Nee niet echt, ik vind het werk nog steeds interessant. Wel zou ik op bepaalde gebieden meer verantwoordelijkheid willen hebben. Die kan alleen niet altijd worden gegeven omdat iemand anders dat al heeft.

Ik heb me inmiddels er ook al bij neergelegd dat een promotie er niet bij in zal zitten. Als ik hogerop wil, dan zal ik naar buiten moeten. De reden waarom ik dat niet doe is omdat ik op werk redelijk veel vrijheid heb en een eventuele andere baan ook financiële consequenties kan hebben. Ik heb namelijk een hypotheek op personeelscondities. Die condities komen te vervallen op het moment dat ik uit dienst treed. Nu wil ik heel graag eens een keer kritisch naar mijn hypotheek kijken want een deel is aflossingsvrij. Dat voelt niet goed. Ik wil dat ik maandelijks op mijn hypotheek aflos zodat ik aan het einde van de rit niet ineens een heel hoog bedrag nog moet ophoesten. Over zo veel jaar zou ik heel graag hypotheekvrij zijn. Dus zodra ik schuldenvrij ben dan neem ik de hypotheek eens zeer kritisch onder de loep. Een eventuele lastenverhoging hoop ik dan ook beter te kunnen opvangen. Kortom ik ben deels toch nog wel gebonden aan deze werkgever.

Wat is het dan wel? Ik weet het echt niet. Althans deels weet ik het antwoord wel en deels ook weer niet. Het zou kunnen zijn dat het hele bankwereldje niet meer echt mijn ding is. Even dacht ik dat werken voor een goed doel meer wat voor mij zou zij. Echter op een cursus kwam ik iemand tegen die bij Pink Ribbon werkt om aan het einde van het gesprek te concluderen dat het daar misschien nog wel meer om de centen gaat dan bij een bank.

Ergens knaagt er dus iets. Iets van ik wil wat anders. Iets wat meer voldoening geeft. Even dacht ik dat ik dat zou vinden door voor mezelf te beginnen. Mijn hart ligt bij eten en bakken. Alleen heb ik hier ook zwaar twijfels over. Nu is het een leuk hobby waar ik veel lol aan beleef. Ik weet niet of ik dit als beroep zou willen doen. Misschien is de lol er dan heel snel van af als je dit dag in, dag uit doet.

Terwijl ik dus heel erg zoekende ben naar wat ik nu wil, is manlief druk bezig om samen met iemand iets op te zetten. Het patent is inmiddels al geregistreerd dus dat is de eerste stap. Het is nu zaak om het echt te lanceren. Dat zal nog tijd kosten. Is het succesvol dan zouden we ook naar het buitenland moeten verhuizen. Manlief vroeg mij onlangs hoe ik het zou vinden om een tijd thuis te blijven en dus niet te werken. Ik zou dan ten eerste voor dochterlief thuis zijn maar ik zou ook de dingen kunnen regelen in het buitenland. Een emigratie is namelijk veel (uitzoek)werk en de eerste paar maanden daar moet je ook nog veel regelen. Ik zou dat dan doen terwijl hij zich dan volledig zou kunnen concentreren met zijn partner op hun bedrijf. Mijn hart maakte een hoera-huppeltje. Ik zou dat heel graag willen. Het zou mij ook de tijd geven om uit te zoeken wat ik nu eigenlijk wil. Toch durf ik niet al te hard te juichen. Eerst maar eens afwachten of zijn bedrijfje voldoende geld gaat opleveren om een gezin te onderhouden. Daarna kijken we verder.

 Er zit dus wel iets van beweging in. Hopelijk als ik oud ben, weet ik ooit wat ik echt wil worden ;-).