Pagina's

maandag 26 januari 2015

Daar zakt je broek vanaf

Vorige week donderdag kreeg ik een smsje van mijn manager. Hij wilde mij graag volgende week spreken. Bovendien moest mijn mobiele telefoon worden vervangen voor een andere want aan het einde van deze week zou mijn huidige niet meer functioneren. Ik had al een keer aangegeven dat ik mijn functioneringgesprek wilde "afhandelen" (heeft met bonus (if any) te maken en daarvoor moet je dat gesprek voor een bepaalde tijd in het systeem met scores en zo hebben staan... en ja ik wil die bonus dus alleen om extra af te lossen voor de rest zal het me een rotzorg zijn) dus we zouden dit dan mooi kunnen combineren. Het was tevens een mooi afgekaderd onderwerp waardoor ik het gesprek met enige terughoudend en schroom wel durfde aan te gaan. Vorige week heb ik het gesprek dus in detail zitten voorbereiden. Ik voelde me hierdoor krachtig genoeg om me staande te houden in het gesprek. Dacht ik.... want ik was niet voorbereid op wat er zou komen.

Vanmiddag ging ik met dochterlief naar de IKEA om een paar dingetjes te kopen. Zo ziet de luxaflex er in de keuken niet meer uit. Laat de luxaflex nu bij IKEA vandaan komen dus ik hoopte dat ze dit modelletje nog hadden. Nu was dochterlief het hele weekend al niet lekker maar vanmiddag leek het beter te gaan op een paar waterige oogjes na. Alleen ergens midden in de IKEA stortte ze helemaal in. Heel zachtjes met een zielig piepend stemmetje gaf ze aan dat ze naar huis wilde omdat ze oorpijn had. Het hele koppie vertrok van de pijn. Dus hup dochterlief werd in een winkelwagentje gezet en ik reed als een idioot door alle gangen. Ik rekende nog twee dingetjes af om vervolgens naar de auto te snellen. Ze zat nog niet in haar stoeltje of ze begon met grote uithalen te snikken. Dat rijdt niet fijn naar huis, kan ik je zeggen. Ondertussen zat ik mezelf te vervloeken dat ik niet nog een dagje rustig aan met haar had gedaan. Ook zat ik me op te vreten om het smsje dat ik had gelezen bij de kassa toen ik mijn mobiele telefoon wilde pakken om manlief te bellen. Het smsje was van mijn manager.

Het smsje zei in het kort dat hij mij geen kopie van het functioneringsgesprek kon sturen omdat mijn email adres niet binnen een beveiligd netwerk zat en dit bedrijfsgevoelige informatie was (????????). Hij wilde dan ook het gesprek met mij ergens in februari hebben als ik weer terug op werk was. We konden dan meteen de doelstellingen voor 2015 vaststellen. Uhm sorry..... ik was witheet toen ik het las. Ten eerste is het voor mijn bedrijf geen enkel probleem om arbeidsovereenkomsten en salarisvoorstellen naar een "onbeveiligd" email adres te sturen. Zover dus dat zijn argument geen stand hield over gevoelige informatie en onbeveiligde netwerken. Ten tweede wie zegt dat ik al in februari ga integreren? Ten derde staat mijn hoofd alles behalve naar het vaststellen van doelstellingen voor 2015. Ik zou zeggen eerst integreren met mijn normale werkzaamheden en daarna eens kijken wat ik allemaal weer kan doen binnen mijn grenzen.

Eenmaal thuis en dochterlief op de bank onder een dekentje samen met een overbezorgde vader, heb ik mijn manager proberen te bellen. Uiteraard nadat ik eerst goed had nagedacht wat ik wilde zeggen. De secretaresse nam op. Mijn toon was zodanig dat er geen ruimte was voor een gezellig gesprek dus ze nam de boodschap aan dat ik wilde dat hij zou terug bellen. Toen ik weer beneden was, zei ik al tegen manlief dat ik niet verwachtte dat mijn manager zou bellen. Hij houdt namelijk niet van confrontaties en moeilijke gesprekken gaat hij uit de weg. Mijn voorgevoel werd bevestigd want hij belde niet terug. Begin van de avond heb ik hem daarom maar een sms gestuurd. Ik heb aangegeven dat ik hem heb proberen te bellen, ik in de veronderstelling was dat we morgen mijn functioneringsgesprek zouden hebben en dat ik een reintegratiegesprek momenteel niet opportuun acht en dat dit wordt ondersteund door mijn therapeute. Kortom ik kom morgen niet. Ook gaf ik aan dat ik volgende week na mijn bezoek aan de bedrijfsarts de telefoon zal omruilen en dat ik dan een kopie van mijn functioneringsgesprek zal ophalen om dit op een later tijdstip te bespreken. Niets meer gehoord of misschien beter nog niets gehoord vanwege het simpele feit dat hij niet weet hoe hij hier mee om moet gaan.

Hoe nu verder? Geen idee. Ik heb nog een email gestuurd naar mijn psychologe in de hoop dat zij een geniale ingeving heeft. Zelf was ik toch een beetje trots op hoe ik duidelijk mijn grenzen heb gesteld. Overigens wel grenzen met een bitter randje wnt dit is niet leuk. Inmiddels heb ik wel een ingeving die in mijn achterhoofd sluimert: als ik toch op mijn werk moet integreren, zou ik dat dan niet op een andere afdeling kunnen doen? Er zijn een paar andere bedrijfsonderdelen waar ze een zelfde afdeling hebben die zwaar onderbezet zijn. Misschien dat ik daar tijdelijk kan werken...... het is zo maar een ideetje maar mischien nog niet eens zo slecht. 

9 opmerkingen:

  1. Ah.... goed joh. Je wordt sterker, je groeit! Het is bitter maar het is niet meer zij die jou neerdrukken, je laat van je horen en je stelt je grenzen. Jammer, maar dat moet maar. Zij zitten -je weet het niet- misschien wel in een zelfde beknelling? Zo doe je toch niet voor je lol... eikels. Je bent misschien net op tijd op je strepen gaan staan?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hartikke god joh, en dat is niet bitter, dat is voor jezelf opkomen. Eerder deed je dat niet een hoopte je dat je grenzen werden gerespecteerd, wat niet gebeurd en dát is pas bitter.
    Wist je dat reintegratie vaak juist gebeurt op andere afdelingen en soms ook met andere werkzaamheden? Juist omdat je dan kunt wennen aan weer werken zonder dat je meteen weer in de verhoudingen van voor je ziek zijn dondert. Zo kun je aansterken en blaas je tzt die manager gewoon lekker omver ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind die manager ook niet erg goed klinken zeg! Raar dat hij gewoon niet terug belt bijvoorbeeld.

    Ik vind je idee van een andere afdeling goed klinken!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pas op dit kan een hele grote valkuil worden, als je niet meewerkt aan reintergratie in de alleruimste zin van het woord volgens meneer Poortwachter sta je nergens met of zonder therapeut achter je, een therapeut is namelijk niet bevoegd om te zeggen wat je wel en niet kunt qua werk, gemaakte afspraken moet je altijd nakomen en anders een geldige reden hebben. Als je manager zijn afspraken niet nakomt is het zijn probleem, ga daar vooral niet in mee. Ook al voelt het voor jezelf opkomen het UWV denkt er iets anders over.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is waar wat je schrijft maar ik hoef me ook niet door angst te laten regeren. Sinds ik ziek thuis, is er geen enkele reactie van mijn werk geweest op de verplichte bloemen na. Als er al sporadisch contact was dan kwam het van mijn kant af. Ik heb het er volgende week met de bedrijfsarts over. Ik wil best meewerken met mijn reintegratie maar dan verwacht ik duidelijkheid over hoe en wat. Ik heb dat al eerder aan de bedrijfsarts gevraagd en die verwees me naar de managerr. Hij wist wat hij moet doen. Alleen ik niet en ik wil ook weten wat er verwacht wordt voordat ik een gesprek aan ga. Als ik vandaag naar werk was gegaan dan hadden we niets te bespreken en naar elkaar over de tafel zitten aanstaren. Wat is daar dan het nut van? Reintegratie gaat twee kanten op en mijn werk doet bijjzonder weinig om dat makkelijker te maken. Ik zit niet thuis voor mijn lol. Het is mijn werk wat me in deze situatie heeft gebracht. Dus moet ik dan nu maar weer overal aan tegemoet komen terwijl er van de andere kant weinig toit geen respect is? Ik dacht het niet. UWV of niet.

      Verwijderen
    2. Ik snap je boosheid en frustratie helemaal vooral als er geen duidelijkheid is, goed dat je dit bespreekt met de bedrijfsarts.Er moet wel een plan van aanpak zijn waarin je dit kunt onderbouwen, de verantwoordelijkheid van je werkgever en je kunt hem hier op aanspreken en ook aangeven bij het UWV als hij zijn plichten niet nakomt, een hoop stress en gedoe maar dekt je in voor later veel ellende want zo te horen gaat met alle tegenwerking in combinatie met je burnout de reintergratie straks niet echt van een leien dakje lopen, Je heb niet voor niks een burnout gekregen en dit soort situatie's kunnen er op uit draaien dat je niet meer terug kunt naar deze werkvloer. Jezelf indekken dus, heel veel sterkte en ik hoop dat je de bedrijfsarts mee hebt, Misschien al eerder mailen wat je nu tegenkomt want dit geeft ontzettend veel stress wat je nu niet kunt hebben en laat de ernst van je situatie duidelijk zien.

      Verwijderen
    3. Ik heb voor morgen een telefonische afsppraak gemaakt met de bedrijfsarts. Je hebt me we'l ongerust gemaakt met je opmerking maar toch is het goed dat je het aankaart. Ik ben vanaf het begin actief geweest in het aanpakken van de burn-out dus wat betreft kan niemand mij iets verwijten. Ik heb net gekeken bij UWV wat er over en weer wordt verwacht. Misschien had ik dat eerder moeten doen maar daar stond mijn hoofd niet na. Aan de ene kant vind ik het ook erg dat ik niet hierover beter ben geinformeerd door de bedrijfsarts. Ik heb gelukkig genoeg bewijs liggen dat ik me gezien de omstandigheden mijn best doe. Maar alle ontwikkelingen maken het er niet makkelijk op om te reintegreren. Ik ga dan ook serieus voorstellen dat ik elders aan de slag mag. Maar morgen eerst het gesprek met de bedrijfsarts.

      Verwijderen
  5. Het is niet mijn bedoeling je ongerust te maken maar kan mij goed vorstellen dat je hoofd er niet naar staat en het stress geeft maar het kan je een hoop ellende besparen. Heel veel succes morgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Sterkte morgen hoor!Wat een gedoe is dat toch altijd, alsof je op commando weer kan werken.

    BeantwoordenVerwijderen