Mogen we alsjeblieft weer naar school of werk?

Daar waar op Facebook de vrolijkste vakantiekiekjes verschijnen en het lijkt alsof iedereen optimaal geniet van de vakantie, kijken wij inmiddels reikhalzend uit naar volgende week. We hebben alle drie het punt bereikt dat we weer terug willen naar het normale ritme en de structuur van een school- of werkdag. We zitten te veel op elkaars lip, laat ik het maar gewoon eerlijk zeggen. Dat lip-zitten werkt voor ons niet goed want we zijn alle drie mensen die de ruimte nodig hebben om ons eigen ding te doen. Het is dan heel prettig als de een naar school gaat en daar haar vriendjes ziet, de ander naar kantoor verdwijnt en de laatste thuis op zolder zit te werken. Als we elkaar dan 's avonds weer zien en elkaar in de keuken en om de eettafel treffen, vinden we elkaar hardstikke lief en hebben we elkaar veel te vertellen. Uiteindelijk werkt dat dus bij ons het beste.

Ik had dus vier weken echt vrij. De eerste week vertrokken we voor een week naar Duitsland, daarna heb ik een halve werkweek lopen steggelen over mijn droombaan die in een k-baan veranderde, toen hadden dochterlief en ik een week vol met uitstapjes gepland met haar vriendjes en vriendinnnetjes, vertrokken we nog voor een lang weekend naar Friesland en nu zitten we dus in de laatste week van de vakantie waarbij we vooral in en om het huis blijven. De behoefte om nog uitstapjes te maken is bij ons allen ver te zoeken. We willen gewoon alle drie een beetje aan rommelen. Als ik dochter vraag "wat wil je doen" dan is het standaard antwoord "gewoon thuisblijven en mijn joggingbroek aan". Meestal wordt dit dan nog gevolgd door "mam, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen voordat ik naar school kan". De schat. Ze wil namelijk heel graag goed leren lezen en rekenen. Dus ze is helemaal klaar om de uitdaging  van groep 3 aan te gaan. Hopelijk vindt ze het over een paar weken nog net zo leuk als nu ;-).

Inmiddels zit ik ook met een onvoldaan gevoel. Ik had namelijk hele wilde plannen. Nou ja wild wil ik zo ook weer niet noemen, misschien eerder iets te ambitieus. Ik wilde namelijk mijn huis opruimen. Het leek me wel handig om iets te doen aan de dichtgeslibde kasten en zolder als je wens hebt om te verhuizen. Minder spullen is ook minder dingen om te verhuizen en te tillen. Nu wordt elke poging tot opruimen professioneel gesaboteerd door manlief want hij hecht zich nogal aan alles. Als ik dus met veel moeite een doos met spullen heb gevuld dan werpt hij er nog een kritische blik op en als ik niet uit kijk dan haalt hij bijna alles er weer uit. Het beste zou zijn als hij een tijdje weg zou gaan zodat ik even helemaal los kon gaan maar ja om hem nu weg te sturen, dat doe je dus ook niet. Dus pak ik de momenten dat hij weg is en dan ruim ik (vrolijk) op, zet alles in de achterbak van de auto en breng het weg. Tot nu toe mist hij nog niet de reclamefolder van 1990 (zucht). 

Ook had ik de ambitie om iets te doen aan de enorme stapel boeken die ik de laatste jaren op rommelmarkten, kringloopwinkels en de vrijmarkt heb verzameld. Volgens mij liggen er iets van 20-25 boeken te wachten om te worden gelezen. Als ik die stapel zie dan word ik al onrustig en tegelijkertijd ook heel blij. Ik zie me dan namelijk lekker languit op de bank zitten met een grote pot thee binnen handbereik. Niks fijner dan me verliezen in een goed verhaal. Alleen de realiteit is dat ik alleen kan lezen als dochterlief slaapt of er niet is. Is zij er wel dan kom ik vaak niet verder dan een halve bladzijde die ik dan vaak ook nog een paar keer heb gelezen want om de haverklap staat ze naast mij met een vraag. Dus ik lees in de uurtjes die ik voor mezelf heb. Althans als ik niet te moe ben want als ik moe ben dan branden mijn ogen zo. En ja ik heb een goede leesbril.

Dus ik heb me er inmiddels maar (deels) bij neergelegd dat de dingen anders lopen dan ik in eerste instantie had bedacht. Is dat niet het lot van ieder mens? Maandag gaat dochterlief weer huppelend naar school en ik begin aan mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. Alles wordt dan weer "normaal" voor zover mogelijk en dat is stiekem best fijn. 

Zo en nu gaan we vanmiddag foto's inplakken. Dat was ook een klusje dat ik had willen doen. We zijn met de foto's ergens in 2008 blijven hangen. We kunnen dus nog iets van 7 jaar weg plakken.