Pagina's

dinsdag 7 januari 2014

Aangenaam, Mrs Eigenheimer

Als klein kind kon ik uren alleen spelen. Ik trok me terug in mijn eigen fantasiewereldje en zat dan met mijn poppen en knuffels achter de bank te spelen. Toen ik eenmaal ouder was, vond ik het heerlijk om met mijn neus in boeken te zitten en meegenomen te worden in alle avonturen. Op school werd mij vaak verweten dat ik te dromerig was omdat ik uit het raam aan het staren was. Eenmaal ouder ben ik niet veel anders. Ik speel inmiddels niet meer met poppen maar ik lees nog wel steeds graag een boek. Ook vind ik het heerlijk om dingen alleen te ondernemen. Ik heb niet zo nodig andere mensen nodig om me te vermaken. Ik vind het prima om alleen te sporten (toen ik dat nog deed) en ik ga ook veel liever alleen winkelen. Eerlijk gezegd vind ik het ook veel prettiger om de dingen alleen te doen. Ik kan precies gaan en staan waar ik wil. Die vrijheid vind ik heerlijk.

In mijn werk zie je het zelfde terug. Ik vind het fijn om aan dingen alleen te werken. Je moet mij niet in een team zetten waar je erg afhankelijk van elkaar bent voordat je aan je eigen werkzaamheden kan beginnen want daar word ik erg ongelukkig van. Ik ben graag volledig zelf verantwoordelijk voor een aantal aandachtsgebieden. Ik vind het fijn om met iemand te overleggen als ik ergens in vastloop en dat neem ik dan mee in mijn overwegingen. Ook ben ik iemand die graag over dingen nadenkt alvorens een advies te geven. Ik geef dan ook regelmatig aan dat ik ergens later op terug kom indien ik niet meteen een pasklaar antwoord krijg. Ik kijk soms met stomme verbazing naar collega’s die op de meest uiteenlopende vragen een antwoord weten te geven. Overigens snijdt dat antwoord niet altijd hout en is het soms de meest klinkklare onzin maar blijkbaar werkt het wel voor ze.

Tijdens mijn hele carrière heb ik al te horen gekregen dat ik een einzelgänger ben. Ze vinden me wel een sociaal mens maar ik doe wel heel graag mijn eigen ding. Zo ging ik, toen in de horeca nog werkte, vaak meteen naar huis als alle gasten waren vertrokken en alles weer klaargezet was voor de volgende dag. Ik zag namelijk niet de lol er nog van in  om 04.00 uur ’s nacht een café in te duiken voor een biertje. Ik wilde dan alleen nog maar naar bed want vaak moest ik of de volgende dag weer werken of naar een collega. Ook nu zul je mij niet vaak op borrels of feesten aantreffen. Ik zie er gewoon niet de lol van in om in mijn vrije tijd nog eens alles van werk door te spreken. Ik ben veel liever thuis.

Volgens mijn manager ben ik één van de meest kundige en stabiele personen in zijn team. Dat is op zich een compliment maar de kwaliteiten helpen mij niet echt verder in mijn carrière. Ik zit muurvast in mijn positie en een promotie lijkt verre van dichtbij. Hij stelde laatst voor dat ik misschien wat vaker spontaan mijn hulp aan moest bieden aan andere teamleden. Het grappige is dat omgekeerd ik nog nooit hulp aangeboden heb gekregen. Het is alleen niet zo handig om dat als tegenargument in te brengen. Daar waar nodig bied ik ook wel mijn hulp of advies aan. Ik ben alleen van mening dat als je iets niet weet dat ik dan ook niets toe te voegen heb en dan beter mijn mond kan houden. Ik kan wel mee luisteren zodat ik er weer iets van op steek voor de volgende keer.

Het lijkt er dus op dat mijn karakter mij qua werk soms in de weg zit. Zelf ben ik van mening dat een team niet uit het zelfde soort mensen moet bestaan. Ik denk dat je als team sterker staat als je uit de krachten, dus sterke punten, van mensen put in plaats ze in een situatie te plaatsen waar ze zich oncomfortabel bij voelen en ook niet in zullen uitblinken. Uiteraard kun je bepaalde aspecten wel ontwikkelen maar het moet niet volledig tegen je persoonlijkheid in gaan. Ik geloof er namelijk heilig in dat je ware karakter altijd naar boven zal komen en dat je zelf tekort doet als je jezelf volledig wegcijfert. Ik denk dat je zelf dan heel hard tegenkomt want dat valt niet vol te houden.

Soms denk ik dat ik het daarom ook maar moet accepteren dat ik een goed betaalde baan heb maar niet veel verder meer zal komen.  Ook denk ik wel eens dat ik misschien niet op de goede plek zit. Ik ben deels een beetje een eigenheimer omdat ik het moeilijk vind om met mensen om te gaan die een hele sterke en overheersende mening hebben en waar geen ruimte is om je eigen mening nog te ventileren. Ik kruip dan een beetje in  mijn eigen veilige schulpje. Ik zit nu in een team met een aantal mensen die graag op de voorgrond treden. Ik sneeuw dan wel eens onder. Niet dat ik zo’n muisje ben maar ik vind niet dat ik overal een mening over hoef te hebben of iets ter vragen hoef te stellen. Toch lijkt het erop dat deze mensen wel doorgroeien en dat is dus niet eens omdat ze dus zo kundig zijn maar meer omdat iedereen ze kent. Dat vind ik dus onbelangrijker. Ik vind het belangrijker dat de afdelingen waar ik verantwoordelijk voor ben goed ondersteun en tevreden over mij zijn. Het lijkt er dus op dat ik de “corporate game” nooit goed zal kunnen spelen. Misschien moet het dan maar zo zijn. Maar toch hé is dat niet altijd even makkelijk te accepteren.

11 opmerkingen:

  1. Herkenbaar, ik ben ook graag alleen en een tikje dromerig,
    Ik snap hoe het je in de weg kan zitten.
    Toch denk ik dat het inderdaad belangrijk is om bij jezelf te blijven, of je daardoor nu hogerop komt of niet. Ik denk dat je heel ongelukkig wordt als je je anders voor zou doen als je bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ohh een troost: je bent echt niet de enige die hier mee worstelt! En je kunt ook binnen je eigen karakter/kracht leren met het spel om te gaan. Alleen als je echt jezelf bent, werkt het nl. Ik kan je een boek aanraden: "Secrets to winning at office politics" van Mary G McIntyre. Ik heb er veel aan gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je kon een eeneiige tweelingzus van me zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je tovert een glimlach op mijn gezicht met je opmerking. Fijn als anderen het ook herkennen.

      Verwijderen
  4. Heel herkenbaar! Ik denk dat er een wereld voor je open gaat als je gaat googelen op het zoekwoord 'hoogsensitiviteit'.
    Heel veel herkenningspunten zul je dan terugvinden en ook antwoorden krijgen op waarom je bent zoals je bent. Waar helemaal niks mis mee is! E.e.a. verklaart wel waarom 'andersoortige' collega's je voorbij streven terwijl ze niet kundiger zijn. Helaas zijn netwerken/werkborrels/übersociaal op de werkvloer wel handig als je carrière wil maken. En deze activiteiten zijn meestal niet de favoriete bezigheden van een hoogsensitief iemand.

    Anna

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel herkenbaar. Maar blijf zoveel mogelijk bij jezelf. Zo ben jij en daar is niets mis mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Toen 'k begon te lezen, dacht 'k even dat je het over mij had :)

    Hoewel veul mensen niet snappen dat je gewoon zo bent, zijn er ook massa's mensen die net zo zijn.
    Inmiddels heb 'k mezelf wel aangeleerd om 'sommige' mensen een grote mond terug te geven anders denderen dergelijke types zo over je heen. Toch heb 'k er nog iedere keer moeite mee om m'n stem te verheffen zoals dat zo mooi genoemd wordt.
    groet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb inmiddels ook geleerd om van me af te bijten. Toch heb ik er nadien altijd "last" van als er zo'n vervelende situatie zich heeft voor gedaan.

      Verwijderen
    2. Hier is de eeneiige tweelingzus weer. dat heb ik dus ook. Ik heb nu 2 flexbaantjes onder mijn niveau, en ben de laatste tijd niet erg netjes behandeld. Dat heb je vaak met dat soort werk. Als ik dan zo'n vervelende situatie meemaak zit ik naar adem te happen om vervolgens van me af te bijten. En dan schrikken mensen meestal wel, ze hadden dat niet achter me gezocht, lol!!

      Verwijderen
  7. Lol! Ik heb mensen oojk met stomme verbazing naar mij zien kijken als ik eens echt van mij afbijt. Dan moet het overigens wel ver gaan voordat ik zoiets doe. Meestal is dar dan de bekende laatste druppel.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi om te lezen. Ik vind het ook fijn om op mezelf te zijn.

    BeantwoordenVerwijderen