Pagina's

dinsdag 25 februari 2014

Afgedankt

Vier jaar geleden kwam er een nieuwe collega op het werk. Ze werkt niet op mijn afdeling maar wel op een afdeling waar ik heel nauw mee samenwerk. Ze was typisch iemand die niet echt opviel en dus ook door veel mensen werd genegeerd. Ze is ook een heel gevoelig persoon maar om zichzelf toch staande te houden, was het soms een ongeleid projectiel in haar uitingen. Toch als je daar langs kon kijken, is het een hele lieve maar onzekere meid maar vooral ook heel intelligent en goed in haar werk.

Tijdens haar eerste afdelingsuitje wilden niemand met haar in een team. Ik heb toen aangegeven dat ik het helemaal niet erg vond als ik met haar in één team zou komen. Dat werd dus ook gedaan en ik had vervolgens een hele leuke dag samen met haar. Op een gegeven moment werd haar een coach toegewezen. Haar manager trok zich vervolgens terug en bemoeide zich ook niet mer met haar. Nu maakt deze coach onderdeel uit van een groepje meiden die ook buiten werk veel samen ondernemen. Langzaam maar zeker werd ze binnen dat groepje opgenomen. Langzaam zag je haar ook opbloeien. De meiden namen uitdrukkingen van haar over. Haar uitdrukkingen waren niet altijd even subtiel en doorspekt met krachttermen. In plaats van haar erop aan te spreken dat dit soort taalgebruik niet passend is op een werkvloer, werd deze uitingen getolereerd en versterkt. Zij dacht dat dus dat dit geaccepteerd werd.

De eerste kleine scheurtjes in de relatie met de meiden werden begin dit jaar zichtbaar. De nieuwigheid was ervan af. Ze mocht nog wel mee toen de meiden een weekendje weg gingen. Alleen ze werd een beetje de clown van het gezelschap. Achter haar rug om werd over haar gesproken en werd er geklaagd bij de manager. Langzaam zag je dat ze weer in haar schulpje kroop. In een ultieme poging om toch nog geaccepteerd te worden, ging ze sporten en probeerde ze af te vallen. Alleen daarmee veranderde ze niets aan haar status als clown of kneusje. Op een bepaald moment was ze ook vaker afwezig. Ze was vaak ziek. Haar klachten waren vooral geestelijk van aard. Ze kon bepaalde dingen niet meer aan.

Een maand geleden is haar verteld dat ze maar beter naar een andere werkomgeving op zoek zou kunnen gaan omdat ze niet binnen dit bedrijf paste. Het nieuws sloeg als een mokerslag bij haar binnen. Haar hele sociale leven draait om werk. Haar leven stortte dus (deels) letterlijk voor haar ogen in. Twee weken geleden lunchte ik voor het laatste met haar. Tijdens de lunch zag ik haar aandacht heel langzaam wegzakken. Ze kreeg een hele onwezenlijke blik in haar ogen en het leek net alsof ze niet meer bewust was van waar ze was. Samen met een collega zijn we op haar gaan inpraten. Heel langzaam kwam ze uit haar wereldje. Geschokt heb ik de rest van de middag achter mijn bureau gezeten. Ik maak me namelijk ernstig zorgen om haar en haar welzijn.

Eind vorige week nam ze een paar dagen vrij. Ze nam deze dagen echter op een moment dat ze iets had moeten opleveren. Ik begrijp haar wel want waarom zou je daar nog iets om geven als je net verteld bent dat je niet meer welkom bent. Ze is uiteindelijk toch nog een dag terug gekomen. Daarna heeft ze zich ziek gemeld en een advocaat in de arm genomen. Het bedrijf wordt nu verweten dat ze in gebrek zijn gebleven door haar niet goed te begeleiden. Eerlijk gezegd kan ik dat alleen maar beamen. Ze hebben haar als junior maar een beetje laten zwemmen. Ze is nooit op haar gedrag aangesproken.  Haar manager trok zich terug en wees in plaats van daarvan een coach aan. Toen duidelijk werd dat ze tegen overspannen aan zat, hebben ze niet haar werk aangepast. Kortom ik denk dat ze heel erg in de steek is gelaten door haar manager en het bedrijf. Uiteraard is het haar  verantwoordelijkheid om aan te geven als iets niet goed gaat maar ik denk dat ze dit niet durfde in een hele competitieve werkomgeving.

Haar “vriendinnen” van werk die haar altijd zo komisch vonden, laten haar allemaal stikken. Sommigen beweren zelfs dat ze nu een hekel aan haar hebben. Met ongeloof hoor ik dit aan. Zelfs kleine kinderen hebben meer respect en begrip voor elkaar. Ik vind het allemaal zo ontzettend sneu voor haar. Ze is namelijk een intelligente meid die veel beter verdient. Ik hoop zo dat ze straks een beter plekje vindt en een aantal leuke en oprechte vriendinnen krijgt want dat heeft ze wel verdiend.

Als ik dan weer zo’n verhaal hoor, dan heb ik zo’n hekel aan hoe bedrijven met mensen om kunnen gaan. Ik heb al vaak meegemaakt dat mensen ineens uit hun functie worden gezet. Ik heb gezien dat mensen terug komen van vakantie of ziekte en dat alle dossiers overgedragen zijn aan collega’s. Ze mogen zich dan “vermaken” met tijd doorbrengen op het internet met als subtiele hint “kijk maar vooral naar vacaturesites”. Op een gegeven moment kiezen mensen eieren voor hun geld en accepteren ze de ontslagpremie. Zelf heb ik het ook twee keer meegemaakt. De eerste keer nadat ik een miskraam had gehad. Mijn manager wilde niet weer iemand in haar team die waarschijnlijk snel weer zwanger wilde worden en dus een aantal maanden afwezig zou zijn en daarna minder wilde werken. Ik moest naar een ander team van waaruit ik nog wel deels haar moest ondersteunen. Niet snel daarna werd ik weer zwanger maar ook deze zwangerschap liep verkeerd af. Vervolgens heb ik volledig opgebrand thuisgezeten. Ik heb me laten afkopen. Nadien hoorde ik dat ze elke zwangere werkneemster uit haar team zette. Ze kon zelf geen kinderen krijgen en kon niet met zwangerschappen in haar directe omgeving om gaan.   Een paar jaar later maakte ik iets vergelijkbaars mee. De samenwerking tussen mij en mijn Engelse collega’s liep niet goed. Mijn andere Nederlandse collega liep daar ook tegen aan maar durfde dat niet ter sprake te brengen. Ik deed dat wel en delfde het onderschip. Ik werd op een project gezet. Uiteindelijk vond ik daarna intern snel een andere baan. Die ervaringen neem je wel mee in je verdere carrière.


Hoe hard kan een bedrijfsleven toch zijn? Deels moet je daar natuurlijk een weg in zien te vinden maar deels heeft het bedrijfsleven ook een bepaalde zorgplicht naar zijn medewerkers. Helaas blijft dit mensenwerk en zullen er altijd dit soort verhalen blijven.

3 opmerkingen:

  1. Dit soort dingen zijn altijd heftig, ook vanaf de zijlijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het ook lastig als ik zoiets zie. Wat kun je daar nu aan doen? Toekijken is een soort van toestemmen. Maar alles willen regelen is een soort van zelfmoord. Kweetut ook niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel herkenbaar. Ik heb zelf lange tijd in de non-profitsector gewerkt. Maar toen ik er, na een lang dienstverband, door mijn nieuwe leidinggevende werd uitgewerkt (dat was een hobby van haar want vijf collega's waren mij al voorgegaan) kreeg ik geen enkele steun van de overblijvende collega's en managers waar ik jaren goed mee samen had gewerkt. Allemaal bang voor hun eigen hachje. Ik werk nu zelfstandig en ben alleen verantwoording schuldig aan mezelf. Dat voelt een stuk beter.

    BeantwoordenVerwijderen