Pagina's

donderdag 20 februari 2014

Geld en privileges

In mijn directe omgeving ken ik voornamelijk mensen die heel goed verdienen. Onder heel goed verdienen versta ik dan minimaal 2x modaal en dan ook nog vaak 3x modaal (of nog hoger) bij een gezamenlijk inkomen. Als alleenverdiener zit ik dus aan de ondergrens als ik mezelf vergelijk met mijn omgeving ondanks dat ik naar menige (objectieve) maatstaf ook goed verdien.  
 
Bij een bepaald inkomen hoort blijkbaar ook een bepaalde levensstijl en uitgavenpatroon. Het is in mijn omgeving normaal om minimaal 2x per jaar op vakantie te gaan. Het standaard vakantieritme is dan wintersport en zomervakantie. Sommigen voegen daar in de meivakantie ook nog een week vakantie al dan niet in het buitenland aan toe. Dat is dan al 3x per jaar op vakantie. Ook gaan sommigen minimaal 1-2x per jaar een weekendje weg. Dat is heel veel weg zijn en heel veel geld richting vakantie.
Ook is het gebruikelijk dat er regelmatig uit eten wordt gegaan. Onder regelmatig verstaat men toch al snel 1x per maand. Gemiddeld is men per keer voor twee personen rond €100 kwijt.
Dan gaat er een ook nog een aardig bedrag op aan kleding, schoenen en overige uitgaven. Overige uitgaven kan dan van alles zijn van een theaterbezoek tot aan uitgebreid luxe boodschappen doen.
Verjaardagen van kinderen worden veelal uitbesteed. Er wordt entertainment ingehuurd in de vorm van een clown a €250. Eten en drinken  en cadeautjes zijn dan nog niet meegerekend.
 
Vanaf een afstandje hoor ik het allemaal aan. Ik voel vaak alsof ik van een andere planeet kom. Ook al zou ik geen schulden meer hebben, dan nog zou ik me niet zo’n levensstijl kunnen veroorloven. Ik zal keuzes moeten maken. Keuzes die vaak niet in de verste verte in de buurt komen of in lijn liggen met bovenstaande uitgaven.  Ik vind het eigenlijk ook niet meer dan normaal dat ik dit niet allemaal kan.
Ik merk regelmatig dat aan mij zelden wordt gevraagd wat mijn plannen voor het weekend of een vakantie zijn. De veronderstelling is dat ik niet veel bijzonders doe. Ik vind het zelf bijzonder genoeg dat ik kan genieten van het thuis-zijn. Het hoeft niet altijd allemaal even groots. Ik heb al genoeg prikkels doordeweeks dan vind ik juist heerlijk om thuis te leven naar de waan van de dag in plaats van me in het weekend te laten leiden door een overvolle agenda.
Ik wil ook niet dat dochterlief dat normaal gaat vinden. Ik wil dat ze vakanties als bijzonder ervaart en dat ze dankbaar is als ze iets krijgt. Ik wil dat ze begrijpt dat ze ondanks onze schulden nog altijd opgroeit tussen luxe en rijkdom. Maar ik wil vooral dat ze realiseert dat rijkdom niet zit in materiele dingen en in het aantal keren dat je op vakantie, uit eten of naar een pretpark gaat. Tot op een bepaalde hoogte begrijp ik best dat je meer dingen aan je kind aanbiedt als dat financieel binnen je bereik ligt. Alleen wil ik niet dat mijn kind dat als een recht gaat beschouwen. Ik wil dat ze het als bijzonder ervaart en vooral ook waardeert.
 
Blijkbaar ben ik met deze instelling wel een uitzondering. Er zijn mensen in mijn omgeving die niet begrijpen dat je het schoolgeld voor je kind niet kan betalen. Mensen die niet begrijpen dat je geen cadeautjes kunt kopen voor de feestdagen of een verjaardag. Mensen die niet begrijpen dat je voor je kinderen tweedehands, merkloze kleding koopt. In hun optiek kun je dat betalen van de kinderbijslag. Alleen ze begrijpen niet dat er mensen zijn die de kinderbijslag of welke bijslag dan ook heel hard nodig hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. De eerste prioriteit gaat uit naar overleven. Ze vinden mij vaak naïef dat ik er hiervoor wel begrip heb. In het begin heb ik het nog proberen uit te leggen maar inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat sommige mensen dat ooit zullen begrijpen.
 
Toch kan ik deze mensen niet veroordelen. Ze weten vaak niet beter.  Kennissen, vrienden en collega’s leven vaak een vergelijkbaar leven. Eigenlijk moeten ze zich dus heel gelukkig prijzen dat ze zich hier niks bij kunnen voorstellen want dat betekent dat je een geprivilegieerd mens bent.
Waar ik sommigen wel om veroordeel, is hoe laatdunkend ze soms kunnen doen over mensen die het wat minder hebben. Sommige hebben bepaalde vooroordelen die erg stigmatiserend zijn en die ze klakkeloos overnemen van anderen.  Ik vind dat je niet kunt (ver)oordelen als je je niet ergens in hebt verdiept. Het is te gemakkelijk om een populistische opinie over te nemen. Ik kan me er boos om maken. Alleen boos-zijn is niet heel productief en zorgt er ook niet voor dat een mening van een ander verandert.
 
Ik heb daarom ook al lang geleden besloten om dichtbij mezelf te blijven en te doen wat goed voelt voor mij en mijn gezinnetje. Ik laat me niet meer leiden door wat anderen om me heen doen. Onbewust of bewust heb ik me daar in het verleden wel door laten beïnvloeden. Dat is ook deels de oorzaak van mijn schulden. Helemaal de schuld kan ik het niet geven want uiteindelijk heb ik het allemaal zelf gedaan omdat ik zo nodig iets moest. Ik had moeten denken “geen geld, dan kan het ook niet”. Gelukkig heb ik ervan geleerd.

16 opmerkingen:

  1. Fijn dat alles nu goed met je gaat. Je moet inderdaad leven naar je eigen portemonnee. Dat anderen een andere beurs hebben, dat is hun gegund. Elkaar in de waarde laten is essentieel in vriendschappen. En bij goede vriendschappen maakt het dan dus ook niet uit waar jij je kleding koopt. Maar soms heb je minderovereenkomsten als gevolg van het verschil in inkomsten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En toch..... zou ik bij zulke mensen wel eens in de beurs willen kijken. Vaak leven zij bij de dag en hebben totaal geen buffer. Voordat ik hier overvallen wordt met verwijten, ik heb ze in de vriendenkring en zij vroegen vaker om advies. Maar om de groente bij de lidl te kopen ipv bij de gerenommeerde groenteboer waar het 3x zo duur was, wilde ze niet, want dat koop je toch bij de zaak met naam. en ga zo maar door.
    Die mensen die het zich echt kunnen veroorloven, daar moet je bij denken dat je gewoon eerst schuldenvrij wilt zijn. Straks als alles achter de rug is en je een buffer hebt, kun je ook weer vrijuit geld uitgeven. Als je dat al wilt, want meestal wil je dat helemaal niet meer.
    Ik vind het knap dat je je staande weet te houden in de wereld van je collega's.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. D'r zijn meer mensen maar 'één maandsalaris verwijderd van de afgrond' dan je je kan voorstellen.
    Wees blij dat jij iig weet waaraan je je geld uitgeeft!
    groet

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Interessant om te lezen! Ik ken geloof ik niet veel mensen met hoge salarissen, en vraag me vaak af wie dat toch zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind je artikel interessant,het inspireert namelijk om geld te gaan verdienen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wij werken in een goedbetaalde branche, toch merk ik om me heen dat er veel meer mensen open zijn over hun financiele bewustzijn/bewustwording dan een jaar of vijf geleden. Dan zitten we onze meegebrachte broodjes te eten in plaats van een veel duurdere kantinelunch en ontstaat er ineens een gesprek over financiele keuzes. Soms vraag ik me af of het komt doordat mensen zoveel opener zijn geworden of dat het een gevalletje spiegelneuronen is (zoals zwangere vrouwen ineens overal dikke buiken zien). Want in de afgelopen vijf jaar ben ik zelf veel meer financieel bewust geworden. Het spreekt me het meest aan, wanneer mensen niet maar raak aan het bezuinigen zijn (ik ken helaas ook een klein aantal echte krenten), maar wanneer ze bewuste keuzes maken en dan overduidelijk heel erg genieten van die keuzes. Om heel eerlijk te zijn, maak ik maar zelden mee dat collega's zich helemaal niet bewust zijn van hun financieel bevoorrechte situatie. Dat was op het hockeyveld van onze jongste wel anders. Hoewel, misschien was daar wel een groot deel schijn ophouden bij, dat weet je ook nooit. Een interessante leestip: Statusangst, van Alain de Botton. Over geld en aanzien, en de behoefte van mensen om zich te omgeven met luitjes die "het gemaakt hebben".

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb zelf ook een klein budget en mensen in mijn omgeving met een royaal inkomen. Het valt mij op dat mensen met veel geld zich 'mogen bemoeien' met mijn geld. Natuurlijk mogen ze dat niet, maar dan zeggen ze bijvoorbeeld dat ik iets best kan doen 'omdat het niet duur is'. Nee voor hen niet nee. Of ze vragen totaal onbeschoft hoeveel ik nu heb per maand en 'dat het wel geen vetpot zal zijn'.

    Zelf denk ik dat ik beter met mijn geld kan omgaan dan zij, omdat ik gewend ben om elk dubbeltje twee keer om te draaien. Als zij plotseling moeten bezuinigingen hebben ze geen idee wat te doen. Ja, de Linda de deur uit en VI opzeggen. Maar hoe je een gezonde en goedkope maaltijd op tafel kan zetten, daarvan hebben ze geen idee. Ik gun ze hun geld, ze werken er hard voor, maar ze zijn gelijkertijd de realiteit verloren.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ook ik werk in een branche waar geld geen rol lijkt te spelen. De duurste auto's en minstens 3x op vakantie per jaar. Ook de gezamenlijke ski vakantie in januari met collega's speelt geld ook geen rol.

    Ach ik moet altijd wel lachen als ik mijn 14 jarige gele Suzuki alto naast de nieuwe dikke auto op het parkeerterrein zet. Ik weet wat ik in mijn portemonnee heb zitten en ik weet wat ik ermee kan doen. Wij hebben het niet slecht en altijd meer en mooier hoeft voor mij niet. Natuurlijk zou ik blij zijn als mijn huis boven water komt, zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen, maar zo is het nou eenmaal niet.

    Ik zou niet met ze willen ruilen hoor. Geld is namelijk niet alles.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat Kniepertie zegt. Ik denk dat je niet jaloers op veel mensen hoeft te zijn. Bovendien zal het vaak voor hen heel moeilijk zijn om klappen op te vangen. En iedereen is kwetsbaar tegenwoordig...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mijn man werkt ook in een goedbetaalde branche. Hij heeft zich in het begin ook vaak genoeg verbaasd waar mensen het allemaal van deden. Terwijl wij "maar" 1x per jaar op vakantie gaan. Maar nu er gereorganiseerd wordt en mensen hun baan dreigen te verliezen met weinig uitzicht op iets anders, merkt hij dat bepaalde mensen zich ineens beginnen te knijpen. Hoge hypotheek, hoog uitgave-patroon, 50+, altijd bij hetzelfde bedrijf gewerkt in een buissnes waar nu overal gereorganiseerd wordt, met arbeidsvoorwaarden waar ze never nooit meer mee weg komen......echt paniek bij mensen. Geen buffer, niks! Ik wil niet in hun schoenen staan, echt niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik denk dat er zat mensen zijn hier die je willen helpen. Misschien moet je eens een blog schrijven over jullie inkomsten en uitgaven en schulden. Dan kunnen we kijken wat je misschien kan veranderen?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Soms zou ik ook wel eens zo'n vette loonstrook willen hebben, maar ik zou van de bijbehorende functies dus doodongelukkig worden. Bovendien denk ik dan maar dat bij dat salaris meestal ook veel hogere vaste lasten zitten, wie weet houden zij aan het eind van de maand wel net zo veel/weinig over als ik. Met dat verschil dat er dan misschien nog wat meer te besparen viel.... Ach, wat, ik ben blij met ons, zelfs in de WW en jij klinkt ook blij met wat je hebt, ondanks de schuld. En jemig, wat doe jij daar goed je best voor zeg om die weg te werken! Hard gewerkt, goede resultaten, dus weg met dat schuldgevoel!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. ZO herkenbaar! Die collegaś zijn echter ook degenen die me met jaloerse ogen aankeken toen ik ontslag nam voor een (eveneens goed betaalde, maar niet meer vaste) baan. Dat ik dat durfde! En zomaar de mogelijkheid van n ontslagbonus opgaf (er waren regelmatig reorganisaties, maar ik had nog niet in de vuurlinie gezeten. Wel al een paar jaar niet-happy, dus toen ik die gave baan langs zag komen, heb ik de gok genomen).
    Ja, kon ik toen met niet-bange wel-twinkel oogjes zeggen: ik durf die gok financieel aan. Dat kon door de boterhammetjes-mee, weinig op vakantie, en regelmatig fietsen naar het werk en een kamer verhuren. Want met lage kosten (ook door een stukje afgesloste hypotheek), is die gok best te overzien. Ook als ik daarna in een WW kom.
    En dat zit ik nu. Maar het kan nog steeds uit (en een baan lijkt ook weer te komen). Dus ik leef niet meer met angst. Keuzes: spullen of vrijheid? Tja..
    Maar de collegaś snappen het denk ik nog steeds niet, hoewel een aantal financieel specialist zijn van beroep. Maf he?

    BeantwoordenVerwijderen
  14. je moet je eens afvragen wie in ' armoede' leeft... Dat je alleen gelukkig wordt van geld uitgeven... Vind ik armoe.
    Die mensen moeten het boek van gerhard hormann maar eens gaan lezen.
    Ik heb 2 x modaal en consuminder extreem en vrijwillig... Wat een bevrijding zeg...
    Blijf bij je zelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Toch ken ik redelijk veel mensen met een hoog inkomen die 'bewust' leven. Uit je blog en uit de reacties lijkt het wel alsof iedereen met een hoog inkomen een bepaalde levensstijl heeft (die trouwens behoorlijk cliche aandoet),maar dat is niet zo. Natuurlijk is het voor hen makkelijker om bv. een dure fiets te kopen en alle boodschappen bij de biologische supermarkt te doen. Misschien leef je in een bepaalde (werk?) omgeving die niet meer bij je past ?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gelukkig ken ik ook nog voldoende mensen die bewust met hun geld om gaan. Echter ik ken ook een grote groep die wel veel geld uitgeeft. In een blog meet je dat allemaal wat groters uit en dan verval je soms automatisch in clichés. Clichés die echter wel op waarheid zijn gebaseerd,.
      Qua je laatste punt heb je wel gelijk. Alleen is het niet zo eenvoudig om van werkomgeving te veranderen. In mijn prive-leven ben ik veel meer omringd met gelijkstemde zielen.

      Verwijderen