Pagina's

maandag 14 juli 2014

Imagoprobleem en (onder)waardering

Vandaag had ik mijn functioneringsgesprek. Althans niet het echte gesprek maar een terublik en vooruitblik om te kijken waar ik zo halverwege het jaar sta zodat ik nog een paar maanden heb om dingen te reparen of vooral zo of nog beter door te gaan. Ik ging er met een redelijk goed gevoel zitten. Ik had zo ver mezelf een beetje de revue laten gaan wat ik allemaal wel niet had gedaan en ik vond het best indrukwekkend al zeg ik zelf. Ook vind ik dat ik beter in het team sta. Ik vind dat ik me opener opstel en ook meer naar samenwerking zoek en regelmatig hulp aanbied als ik denk dat ik ergens mee kan helpen vanwege mijn expertise.

Het gesprek begon goed. Wederom goede performer met sterke en inhoudelijk goede analyses. Heel soms liet ik wel een steekje vallen maar niets dat zorgelijk was. Wel moest ik nog accurater gaan werken. Nu ben ik al wel een pietje precies en een enormetwijfelkont voordat ik iets rond stuur. Ik wil graag dat iedereen het goed vind en er geen woord meer op valt af te dingen. Ik heb soms een vervelende drang naar perfectionisme die soms ook erg verlammend kan werken. Ik kan mezelf erg onzeker maken. Iets wat qua inhoud van mijn werk in principe niet moet, maar toch he dat onzekere stemmetje blijft op de achtergrond zeuren. De opmerking dat het preciezer moet, zal het dus niet makkelijker voor mij maken.

En toen kwam het... een tweetal collega hadden geklaagd dat ik niet altijd mijn uren maak en dat ik claim dat ik het te druk heb en niet vaak genoeg mijn hulp aan biedt. Het kwam heel rauw op mijn dak. Ik had dit namelijk helemaal niet verwacht. Ik werk met een collega heel nauw samen omdat ik zag dat zij met een onderwerp worstelde en ik daar een expert op ben. Zij is heel blij met mijn hulp. Ik werk mee aan een ander project waarbij ik ook werk van een andere collega heb overgenomen. Zelf dacht ik dat ik meer betrokken was bij het team. Ik vraag aan collega's hoe meetings, zakenreizen zijn gegaan, hoe het met de kinderen gaat etc. Zelden wordt er aan mij gevraagd hoe mijn weekend is of hoe een meeting gaat. Zelden heeft iemand ooit aangeboden om mij te helpen met mijn werk. Ik zat dus met mijn mond vol tanden en toen ineens voelde ik die rottranen in mijn ogen branden. Vorig jaar heb ik precies het zelfde meegemaakt en dat ging ten koste van mijn bonus. Inmiddels ben ik met mijn salaris al 2 jaar niet meer omhoog gegaan dus het laatste jaar ben ik inkomen achteruit gegaan. Nu heb ik best een goed salaris dus ik klaag niet maar het is wel zuur als je 20% gekort wordt op je bonus omdat een collega moet klagen over je.

Mijn manager denkt dat ik een imago-probleem heb. Ik moet opboksen tegen vooroordelen die onmogelijk zijn om weg te poetsen. De vooroordelen zijn dat ik me niet voldoende inzet, te zelfstandig ben en niet mijn uren maak. Hij gelooft er zelf niet zo in maar hij moet de feedback wel meenemen in de review. Zoals ik er nu opsta, word ik dus weer gekort op mijn bonus (als die er zou zijn in 2015). 

Het fijne is dat mijn manager zich heel erg herkent in mij. Hij zei letterlijk het is alsof ik in de spiegel kijk want je worstelt met het zelfde probleem. Ik moet me meer open stellen. Alleen geen idee hoe ik dat moet doen. Hij suggereerde om maar steeds mijn hulp aan te bieden. Ik heb echter ook mijn eigen werk. Bovendien ik hoef me toch niet constant dienstbaar op te stellen. Anderen doen dat ook niet maar mij toe. Wellicht wel naar anderen waar ze meer credits kunnen halen. En moet ik mezelf dan helemaal wegcijferen om geaccepteerd te worden door een twee- tot drietal collegas? De anderen 6 kijken er deels toch anders naar. Alleen een van die twee of drie heeft wel een enorme invloed op het team en binnen het bedrijf. 

Mijn manager vroeg wat mijn ambities waren. Ik wil nog steeds een promotie krijgen. Ik doe het werk van een senior maar heb die functie niet. Alleen ik denk niet dat het er bij dit bedrijf nog in zit. Hij en ik denken dat ik misschien beter zou functioneren in een kleiner team. Wellicht wel... maar dan wel in een team met voornamelijk mannen. Ik werk gewoon beter met mannen dan met vrouwen. Hij denkt dat ik misschien beter tot mijn recht zou komen binnen een andere tak van het bedrijf omdat het daar nog relatief klein is. Misschien wel... ik weet het niet.

Manlief vindt dat ik er gewoon weg moet omdat ik er bij mijn bedrijf geen toekomst heb. Hij gelooft niet dat ik binnen deze bedrijfscultuur pas. Ironische is dat ik bij de vorige financiële instelling veel minder last had van een imago-probleem. Dus misschien heeft hij wel een punt. 

Ik laat het maar bezinken. Confrontie opzoeken met de collega's lijkt me geen goed plan vooral ook omdat ik niet 100% zeker ben van wie het zijn. AL zou ik de confrontatie opzoeken dan denk ik nog dat ik aan het kortste einde trek. Ergens wil ik ook trouw aan mezelf blijven. Ik ben wie ik ben en ik zal echt niet meer veranderen na al die jaren. Dus misschien moet ik maar op zoek naar een plek waar ik die waardering wel krijg. Toch he... het doet me best fijn want diep in mijn hart wil ik gewoon dat mensen mij waarderen en accepteren om wie ik ben. Helaas werkt de realiteit ander en dat doet pijn.




25 opmerkingen:

  1. Oh, wat een narigheid. Het moet echt heel oneerlijk voelen als je te horen krijgt dat je iets veranderen moet aan je persoonlijkheid om een hoger inkomen te krijgen. Vooral omdat het gaat om 'soft skills' (en dat gaat idd vaak over 'damesdingetjes'). (Ik herken mezelf hier erg in, ben vrouw, maar kan ook niet werken in een damesomgeving. Ik heb je al eens geschreven dat je een eeneiige tweelingzus van me kon zijn:-)).
    Het is toch niet eerlijk om van iemand die haar werk gewoon prima doet te vragen dat ze haar persoonlijkheid gaat veranderen? Zijn ze nou helemaal van de p.. ge....?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vervelend zeg. Nu komt het erop aan hoe je in elkaar zit. De een (ik bv) zou zeggen: als ik dan niet (voldoende) gewaardeerd word, wegwezen hier. De ander (vriendinnen van me bv): okee, dan is het van nu af aan uit met gezellig en leuk doen, dan wordt het hard tegen hard en zullen we zien wie er aan het langste eind trekt.
    Even laten bezinken en doen dan wat bij je past. Succes en sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En nu ik er nog eens verder over nadenk: als je manager denkt dat je 'problemen' niet werkelijk aanwezig zijn, maar verkeerde beeldvorming bij collega's, dan dient hij - nadat hij je collega's serieus heeft aangehoord en bevraagd - uiteindelijk zijn eigen conclusie te trekken en niet mee te gaan in (ook naar zijn oordeel) foutieve beeldvorming. Kortom: zoals jij het hier beschrijft lijkt het me iemand die óf een flapdrol is, óf niet weet hoe je mensen aanstuurt/beoordeelt, óf beide.
    Ik zou er nog even op terug komen met de vraag: en wat vind je er nou eigenlijk zelf van?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is een goede suggestie. Ik weet alleen het antwoord al, denk ik. Geen. Hij zal er om heen gaan praten. Hij is inhoudelijk nl een kei maar aan people-skills ontbreekt het hem. Iets wat hij ook ruiterlijk toegeeft.

      Verwijderen
    2. Mmm. Een draaikont. Dit soort zaken zijn natuurlijk heel persoonlijk, want ik ken je niet en ik weet niet wat er voor jou van afhangt, maar ik zou heel erg de behoefte hebben om hem erop te wijzen dat het je van hem tegenvalt dat hij niet voor je in de bres springt. En geen excuses over gebrek aan people-skills, maar in gewoon Hollands: wees een vent en sta waar je voor staat. Daar hoef je geen ingewikkelde skills voor te hebben, dat kan iedereen met een beetje ruggegraat. Uiteraard allemaal vriendelijk verwoorden evt met een complimentje (bv dat je van hem toch meer verwacht had). Afzeiken hoeft niet van een kant te komen, pak hem een beetje charmant terug. Ik had ooit een chef die zelf vond dat hij hierin ook niet zo sterk was, maar hij vroeg altijd wel eerlijk wat ik nou van zijn functioneren vond. Gaf ik hem gelijk wat tips ;-)
      Nou ja, ik weet het natuurlijk ook niet hè, zit hier maar wat hardop te denken, uiteindelijk weet je het zelf het beste, heb daar maar vertrouwen in.

      Verwijderen
    3. Ik zou met het punt van Pennie (Goed punt nl) naar je manager teruggaan. Als hij idd niets doet (geen eigen conclusie trekt), zou ik naar P&O gaan.
      Je manager moet idd de input van je collega's betrekken in z'n review, maar er is niets dat m zegt dat hij die moet volgen. Essentieel subtiel dingetje. Spreek je manager daar expliciet op aan.
      Doet hij daar niets mee, bespreek je probleem met P&O: je goede werk (ook herkend door je manager) dat niet erkend wordt, door enkele collega's waar je manager niet omheen kan/durft. Vraag raad aan P&O, breng het niet zozeer als klacht. Wat kun je in dit geval doen? Hebben zij nog ideeen of mogelijkheden?
      In ieder geval krijgt manager (en ev. P&O) zo beeld van hoe het zit.
      Eventueel weggaan kan altijd nog he. (Heb ik ook n keer gedaan in vergelijkbare situatie). Maar constructieve houding wordt gewaardeerd.
      En even mijn 2 centjes: ik denk dat je heel goed bezig bent in je werk en naar je team toe. Als jij al een perfectionist bent, zal daar weinig te verbeteren zijn. Maar je manager moet IETS zeggen, zeker als hij mogelijk je bonus niet kan uitkeren. En naar je team toe, klinkt het ook of je heel goed bezig bent. Als je manager je geen compliment geeft, dan van hier af: heel knap (gedragsverandering is een vand e moeilijkste dingen die er zijn, en ji bent er stevig in bezig). Lekker doorgaan, he!

      Verwijderen
  4. Een situatie dat veel verdriet geeft. Een zin springt eruit voor mij: ik ben die ik ben en ik zal echt niet meer veranderen na al die jaren. Ik ben die ik ben: ja! En kijk dan vooral naar je positieve kwaliteiten en als het stemmetje in je hoofd negatieve opmerkingen maakt, laat dan dat stemmetje stoppen. Niet meer veranderen? Dat is een beperkende overtuiging. Je kunt veranderen, alleen als jij daar voor kiest! Ik ben nu het boek "de kracht van kwetsbaarheid" van Brene Brown aan het lezen. Zeer de moeite waard. O.a. Het stuk over perfectionisme. Heel leerzaam. Het doet mij op een andere manier kijken naar gedrag van mezelf en gedrag van anderen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben het deels met je eens dat je kan veranderen. Je kunt je meer bewust zijn van je gedrag en de invloed daarvan op anderen. Ik geloof alleen dat er bepaalde kernwaarden in iemands karakter zitten die nooit zullen verdwijnen en altijd de kop op zullen blijven steken. Ik geloof dat je niet jezelf moet veranderen om maar aan de verwachting van anderen te voldoen. Je kunt nl nooit aan iedereens verwachtingen voldoen. Deels aanpassen zal iedereen moeten om te kunnen overleven maar ik Ik geloof vooral dat je ook trouw aan jezelf moet blijven.

      Verwijderen
    2. Daar ben ik het mee eens. Je kunt alleen zelf veranderen in de "dingen" waar je zelf voor kiest. En daar moet je je zelf goed bij voelen, anders levert het frustratie op.

      Verwijderen
  5. Wel een beetje raar van jou manager dat hij het niet bij jou herkent maar e er wel op aan moet spreken.

    Heeft hij die 2 er ook op aan gesproken?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hij gaf wel aan dat hij er niet van houdt als mensen bij hem komen klagen omdat het dan meestal al helemaal uit zijn verband is getrokken. Hij neemt het mee in hun beoordelingen. Alleen ik denk dat het hen minder wordt aangerekend. Raar wereldje eigenlijk.

      Verwijderen
    2. Dezelfde anonieme weer...

      Ik zou de afspraken voor performance heel SMART maken. (en als die al SMART zijn daaraan vast houden)...ik neem aan dat aantal werkuren geen target is bij jullie.

      Vervolgens dit volkomen negeren en feitelijk benaderen.
      En je manager van goede feedback voorzien, en aangeven wat het met je doet.

      Verwijderen
  6. Mijn man werkt ook in de financiele sector (pensioenen......dat lurkt er tegenaan) en herken veel van jouw verhaal in zijn verhalen. Het is wel een beetje eigen aan het wereldje, moeilijk...... Ook hij is nog steeds zoekende, wat er in zijn handelen kan veranderen zonder zichzelf kwijt te raken. De stoom zou bij mij al lang uit mijn oren gekomen zijn, maar ik heb inmiddels wel geleerd dat het een sector van nuances is, ook van veel verborgen belangen en soms pure doortraptheid. Je wordt bespeeld en moet bespelen. Voor mij zou dat niets zijn, ik heb dan ook veel bewondering voor je, want het is niet makkelijk om je in dat wereldje te handhaven, en dat doe je toch maar. Het is voor anderen vaak lastig zich een beeld te vormen van hoe het er aan toe gaat (voor mij nog steeds). Ik roep ook regelmatig nog tegen mijn man: maar dat pik je toch niet! Vooral een bonuscultuur haalt soms het slechtste in mensen naar boven ( zonder dat ze het zelf zien). Tips heb ik dan ook niet voor je, maar doe jezelf niet tekort, en probeer niet over je grenzen heen te gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Trutterij, noem ik dit altijd(want ik herken het). En daar doe ik niet aan mee. Dat besluit heeft mij rust en zekerheid gegeven. Je zult zien dat ook dat gewaardeerd wordt. Je moet daar wel duidelijk over zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik wordt misselijk van dit soort verhalen. Ik herken het omdat mijn dochter ook in zo'n bedrijfscultuur heeft gezeten. Zij is er uitgestapt en iets anders gaan doen. Dit is haar geluk zeer ten goede gekomen.
    Het wordt steeds gekker. Er wordt tegenwoordig verwacht dat je een supermens bent. De bonuscultuur haat ik ook. Gewoon doen waar je voor betaald wordt, klaar. Een opnaaisysteem dat is het!!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik voel erg met je mee! Het is niet leuk om zoiets te horen. En als ik het goed begrijp ligt het probleem eigenlijk meer bij het beeld dat ánderen van jou hebben, dan bij jou. Kan die manager niet eens met hén gaan praten?!

    Het klinkt alsof je er zelf alles al aan doet. In ieder geval steuntje je manager je!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hebben jullie wel eens een werkoverleg met de hele afdeling? Zo ja, dan zou het puntje "samenwerking" misschien eens op de agenda kunnen worden gezet? Ik ben nl. benieuwd of je collega's ook hun mond open durven doen als jij er bij bent. Durven ze op zo'n moment niets te zeggen, hebben ze ook geen recht van spreken meer als ze gaan "klikken" bij jullie leidinggevende, lijkt me.

    Ik hoop dat je een voor jou prettige manier kunt vinden om hierin te blijven functioneren óf dat je een nieuwe werkomgeving vindt waarin je beter tot je recht komt. Succes en sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Het zijn en blijven rottige situaties (vooral zo'n steek onder water op je persoonlijkheid)! Niet hetzelfde (uiteraard) maar in een soort gelijke situatie heb ik oprecht gevraagd waarom ik via deze route pas voor het eerst over deze ontevredenheid hoorde? Waarom was diegene nog niet even naar mij toegekomen om mij op deze blinde vlek te wijzen? Het is natuurlijk geen onwil, maar gewoon een kwestie van even over het hoofd zien. Dat had diegene best even bij mij mogen aankaarten. (In jouw geval zou ik er totaal geen problemen mee hebben als diegene bij mij kenbaar zou maken hulp te kunnen gebruiken in een situatie waarin ik dat helaas zelf nog niet had gezien, daar kan ik tenslotte van leren..) Ik heb in mijn situatie daarom ook aangegeven dat ik het betreurde dat er wel via deze route negatieve feedback werd gegeven zonder dat mij eerst de kans was gegeven door die persoon om het er onderling even over te hebben en mogelijk op te lossen.
    Ik heb natuurlijk geen idee van de bedrijfscultuur bij jou maar in mijn geval werd dat als een terechte vraag gezien. Toen die persoon om uitleg werd gevraagd was het aan die zijde tijd om met de mond vol tanden te staan..

    Groetjes Lily

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb geen ervaring met een bedrijfscultuur zoals jij beschrijft. Ik heb wel in het bedrijfsleven gewerkt, maar ook daarbinnen zijn verschillen. Nu werk ik bij de overheid en dat past me veel beter. Ik kan dus niet uit ervaring spreken.
    Het lijkt me dat het bij jou op het werk niet echt een veilige omgeving is om jezelf te zijn, ook al zou je het willen en doe je je best daarvoor. Ik weer ook niet wat erger is: afgerekend worden en jezelf zijn gebleven of doen wat er nodig is om te overleven en dan afgerekend worden. Zou ik nog overeind blijven als ik afgerekend werd op wie ik werkelijk ben? Dat is wel keihard.

    Het zou eerlijker zijn wanneer jullie als team een bonus krijgen en niet individueel, aangezien teamwork zo belangrijk gevonden wordt.

    Hoe dan ook, ik hoop dat je 's nachts lekker geslapen hebt en dat je weer uitgerust aan het werk bent gegaan. Sterkte er mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Dat begrijp ik dan niet. Als er jaloezie in het spel is, dan kunnen deze personen klagen en het kost jou je bonus. Kan dus een kwestie van afspreken zijn en je wordt gepakt. Ik zou het advies van Pennie opvolgen en teruggaan. Vragen hoe hij erover denkt en uitleggen dat door 2 personen het jouw bonus kost. Als het een persoonlijke vete is, is dat wel gemakkelijk om jou te pakken.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een vreselijke achterbakse manieren houden die beide 'collega's' erop na. Jij weet nml niet wie het zijn ook al heb je een vermoeden en vanwege dergelijke opmerkingen zou je nog meer spitsroeden moeten lopen op de werkvloer? 'n Beetje vreemd vin 'k ook dat de manager zich zgn. wel herkent maar aan jou de oplossing laat, hij laat zich manipuleren en dat projecteert ie nu even op jou?
    ( even tussen haakjes: zijn dit dezelfde collega's misschien die zich onlangs over de rug van een stagiaire zonodig wilden profileren? )
    Ik ben het met Kruidig Meisje eens, eventueel de boel maar eens opschudden via P&O.
    Suc6 en sterkte meis! Laat je niet kisten



    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat een nare situatie. Zijn het mannen of vrouwen die dit hebben gezegd? Het doet mij denken aan vrouwen, mannen gaan hier anders mee om. Ik kon ook altijd beter met mannen werken. Ik denk dat je eens samen met je manager bij HRM moet aankloppen. HRM kan dan je positie beter inschatten en kijken wat er bij de bewuste collega's speelt, en tegelijkertijd je manager aansturen op het beter begeleiden van jou en het uitvragen of pareren van de klachten van de collega's. Het kan namelijk ook gewoon jaloezie zijn bij de betreffende collega's. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Dank je voor alle lieve reacties. Dat heeft me goed gedaan. Het was ook een steuntje in de rug want het was vandaag een k-dag. Morgen gelukkig vrij en dan lekker genieten van de tijd samen met dochterlief. Uiteindelijk is dat het belanhgrijkste; mijn meisje.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Jarenlang op P&O bij een groot warenhuis gewerkt, heel wat functioneringsgesprekken op papier voorbij zien komen. Geen enkel functioneringsgesprek was als uitstekend beoordeelt, bij ieder was er een minpunt of verbetering op te vinden, een bepaald percentage kreeg een verhoging. Dus hoe vervelend ook ik zou me er niet zo druk om maken, misschien is het wel raadzaam om een soort van dagboekje bij te houden van de werkzaamheden, wie heb jij geholpen en wie helpt jou, dit lijkt kinderachtig maar werkt wel, bij het functioneringsgesprek van volgend jaar even doornemen, zodat je voorbereid het gesprek in gaat.

    BeantwoordenVerwijderen