Pagina's

maandag 17 november 2014

Het gaat slechter

Donderdag had ik dus twee gesprekken voor een andere baan. In de ochtend was het een oriënterend gesprek en in de middag een sollicitatiegesprek. Na het eerste gesprek was ik bekaf. Het tweede gesprek was eigenlijk te veel voor mij maar stond nu eenmaal gepland. Dus ging ik er naar toe terwijl mij hele lijf gilde "kruip lekker je bed in". Onderweg heb ik een paar keer de auto om willen draaien om naar huis te gaan en het gesprek te laten voor wat het was. Het voelde niet goed. Toch heb ik door gezet. Het gesprek liep redelijk. Ik wacht nog af of ik door ben naar de tweede ronde. Dan zou ik als een van de weinigen overblijven van de initiële 24 sollicitanten. Eenmaal thuis merkte manlief meteen op dat ik niet zo enthousiast was. Ik kan het moeilijk benoemen behalve dan dat ik daar niet echt een rol voor mezelf zie weg gelegd. Het klinkt heel vaag maar ik voelde het gewoon niet. Meestal kom ik enthousiast uit een gesprek. Nu heb ik zoiets van het kan me allemaal niet zo veel schelen.

Die avond stortte ik in elkaar. Ik was helemaal op in zijnde moeier dan moe. Op tijd naar bed gaan, hielp niet heel erg veel want tot op vandaag voel ik me als een dweil. Sinds donderdag gaat het een zelf een beetje bergafwaarts met mij. Ik ben ontzettend somber en erg moe. Overdag een dutje doen en op tijd naar bed haalt even niks uit. Het zal weer langzaam over moeten gaan. Zondag heb ik de halve dag huilend op bed gelegen. Gelukkig voel ik me vandaag iets beter maar ik heb het gevoel dat het van ver moet komen voordat ik me weer voel zoals een weekje geleden. Toen voelde ik me namelijk een stuk positiever.

Blijkbaar hebben die sollicitaties en die interesse in mij iets los gemaakt wat heel diep zat. Ik voel me ineens ontzettend verdrietig en miskend. De sollicitatie-trein dendert nog steeds door. Ik zit voor de baan van mijn voorkeur nog steeds in de race en ik verwacht daarvan binnenkort iets te horen. In Brussel willen ze mij wel heel graag hebben want nadat ik de baan had afgewezen,  kreeg ik een email terug met een nog beter aanbod. Ik heb hierop weer gereageerd. Ineens zie ik dus mijn marktwaarde stijgen. En dat is heel bizar en verwarrend. Iets waar ik helemaal niet mee om kan gaan, althans nu niet. 

Intussen droom ik ook verder over hoe mijn ideale leven eruit zou zien. Dat varieert van ergens in Friesland of Griekenland een kleine bed and breakfast beginnen tot aan een thuisblijfmoeder. Grootste gemene deler is dat in alle scenario's die voorbij komen meer tijd samen met mijn dochter is weggelegd. Het vreet namelijk aan mij dat ik niet zo vaak bij haar kan zijn als ik zou willen. Ik zou haar graag iedere dag naar/ van school willen brengen en ophalen, een huis vol vriendjes en vriendinnetjes voor haar en er gewoon simpelweg voor haar zijn. Alleen is dat simpelweg dus niet zo simpel en dat vreet aan me. Want hoe ik er ook van geniet die tijd nu samen met haar, het is maar tijdelijk. En dat maakt mij dus intens verdrietig. 

Dus na zo'n drie weken ben ik (deels) wel achter de oorzaak van mijn burn-out. Er is geen goede balans tussen wat ik diep in mijn hart wil en wat ik in de praktijk doe. Voeg daar nog eens aan toe het gevoel van onderwaardering en van het idee hebben dat ik mezelf niet kan/ mag zijn, dan kan het ook niet anders dan dat je moe en verdrietig bent. Alleen hoe vind ik daar een oplossing voor? 

4 opmerkingen:

  1. Het feit dat je binnen drie weken al weet wat er precies vanbinnen niet goed voelt vind ik heel knap. Meestal duurt het langer voordat mensen precies kunnen zeggen wat ze wel of niet willen. Nu is het zaak om uit te rusten en te kijken op welke manier je datgene wat je het liefste wilt in praktijk kunt gaan brengen. Dat zal wat kosten maar ook wat opleveren. En als je dat (nog) niet kunt of wilt, de oplossing kiezen die het dichtst in de buurt komt bij wat je wilt. In elk geval zou je kunnen kijken of een BenB haalbaar is en op welke termijn. Dan kun je kijken of je in de tussentijd de leuke baan (baan twee vorige keer) kunt krijgen en in die leuke baan kun je naar je gedroomde toekomst toe werken.
    Maar dat is natuurlijk helemaal analytisch gedacht. Daar ben je waarschijnlijk nog helemaal niet aan toe. Maar misschien wel leuk om over na te denken (niet piekeren!) als je lekker ligt uit te rusten op de bank of in bed. Eerst fysiek uitrusten, dan kom je mentaal wat meer bij, dan mentaal uitrusten en wellicht.. wie weet met die leuke baan dat daarna je droomtoekomst verwezenlijkt kan worden? Ik wens je veel sterkte met herstellen en ik hoop dat er ook af en toe lichtpuntjes zijn waar je je aan op kunt trekken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zou je niet eerst moeten herstellen voordat je überhaupt het sollicitatiecircuit (opnieuw) ingaat? 3 Weken is wel héél kort hoor. Je dendert nu van het ene in het andere zonder dat je lichamelijk en geestelijk de oude bent. Rust in 't hoofd is heel belangrijk. 't Is natuurlijk wel heel opmerkelijk dat het aanbod van banen nu net moet plaatsvinden. Maar hoe aantrekkelijk een goed betalende nieuwe baan ook is, als je niet voldoende hersteld bent, stap je zo in de volgende fuik, lijkt mij. Wat hebben jij en je nieuwe werkgever eraan als je na drie maanden opnieuw ineenstort?

    Een kleine B&B is natuurlijk wel te combineren met het thuisblijfmoeder-zijn. Je zult dan alleen niet zo snel van je schulden af zijn en die zijn zeker de grootste drijfveer om in dienstverband te blijven werken, niet?

    Sterkte bij het nemen van je beslissingen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve meid, kijk aub uit dat je niet te veel én te snel wilt. Nu een nieuwe baan is vragen om problemen. Het belangrijkste is om uit te rusten, lichamelijk én geestelijk. En dat gaat met drie stappen vooruit en weer twee achteruit...
    Kan je er niet een jaartje tussenuit? Dan heb je niet de druk van de bedrijfsarts op je schouders en je kan rustig aan je herstel werken en bedenken wat je nu echt wilt.

    Echt, ik weet waar ik over praat...als je nu weer te snel aan het werk gaat duurt het herstel te volgende keer alleen maar langer. Je lichaam en geest geven niet voor niets een signaal af...

    Sterkte en bedenk, een goede baan en een schuldvrij leven zijn heerlijk, maar het belangrijkste is het geluk van jullie gezinnetje!

    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oh jee... klinkt niet goed. Maar wel als allerlei opgekropte narigheid die er al heel lang in zat die er nu uit mag komen? Je marktwaarde heeft niets te maken met de waarde die je hebt voor je gezin. Voor je dochter... Ik zou zeggen, fuck alles, verkoop je huis en ga naar Griekenland... Friesland, desnoods... beetje scharrelen rond je eigen B&B waar je bakt en kookt en verder vooral bij je dochter bent, bij familie die volgens mij best gek op jullie is... de oplossing komt volgens mij niet uit het probleem zelf (een andere stressbaan in een andere grijsgrauwe stad waar je je niet thuis voelt?)
    Maar goed, das makkelijk praten hoor. Ik hoop dat je kan doen wat je gelukkig maakt uiteindelijk. Wens je alle goeds en alle wijsheid!

    BeantwoordenVerwijderen