Zenuwachtig

Ok even een mailtje dat nergens over gaat maar ik ben bloednerveus. Ik denk dat ik deze week maar moet omdopen tot de week van de sollicitaties.

Gisteren had ik een gesprek met een consultant over de baan in Brussel. De baan is leuk en interessant. Alleen het is in Brussel. Daar zit ik dus enorm mee in mijn maag want ik houd niet van Brussel. Erger nog ik vind het na een dagje prima als ik daar weer heel lang niet hoef te komen. Het is gewoon niet mijn stad. Die conclusie trok ik 24 jaar geleden al toen ik daar 18 maanden heb gewoond en iedere keer wordt deze weer bevestigd als ik daar weer ben geweest. Als de baan ergens anders was dan was ik er vol voor gegaan. Locatie is dus de spelbreker. Overigens niet helemaal onbelangrijk want je moet je prettig voelen waar je woont.

Een week geleden werd ik ook benaderd voor een andere baan. Deze keer was het rechtstreeks door HR van een bank. Het is een bank die ik heel hoog heb zitten en waar ik best wel graag zou willen werken. Dus ik reageerde voorzichtig op het mailtje dat ik wel geinteresseerd was om een orienterend gesprek aan te gaan. Die heb ik inmiddels gehad en de baan is op mijn lijf geschreven. Het is net dat stukje van mijn baan wat ik wel heel erg leuk vind. Dus ik heb gezegd dat ik interesse heb en ervoor wil gaan. Ze schrok niet eens van mijn salariseis. Manlief en ik hadden namelijk zitten rekenen wat die moest zijn want we willen er niet op toe leggen. Ik zou namelijk mijn korting op hypotheek en levensverzekering verliezen. Dat wil ik graag compenseren zodat het water niet financieel tot aan onze lippen staat. Overigens zou het ook een goed moment zijn om de hypotheek eens serieus te bekijken, mocht ik van baan veranderen. Dat zien we dan wel als het ooit zover komt. Maar ik zou het zo super vinden als ik deze baan zou kunnen krijgen.

Vanmiddag heb ik ook een sollicitatiegesprek. En ineens slaan de twijfels enorm toe. Het is net niet helemaal mij ding als ik er eens goed over na denk. Misschien word ik wel enorm verrasd vanmiddag maar toch ergens fluistert een stemmetje in mij "je weet dat het dit niet is".  Het liefste zou ik willen dat het stemmetje zijn mond dicht hield maar ik weet dat het wel een teken is.

Ook vind ik het raar dat ineens dit allemaal zouit de lucht komt valllen. Ik kan daar echt uren over lopen nadenken. Ook krijg ik functies met meer verantwoordelijkheden en daarmee hogere salarissen aangeboden. Dat verbaast mij dan ook weer. Heb ik dan zo'n laag zelfbeeld van mezelf? Zij vinden blijkbaar wel dat ik dit aan kan en zo veel waard ben. Waarom verbaas ik mij daar dan over? Het vliegt me allemaal een beetje aan. En dan doet mij weer twijfelen of ik dit allemaal wel aan kan en of dat ik straks niet finaal onderuit ga?  Alleen dat twijfelen heb ik altijd gehad bij iedere nieuwe baan. Ik begreep nooit waarom ze mij wilde hebben want ik twijfel altijd heel erg aan mezelf ondanks dat ik echt wel weet dat ik het kan. Onzekerheid dus troef hier.

Al dat banengedoe vliegt me dus een beetje naar mijn keel ondanks dat het me ook wel weer een boost geeft. Er zijn dus potentiele werkgevers die wel iets in mij zien. Toch ben ik blij als deze week voorbij is. Ik hoop echt dat ik volgende week even helemaal niks aan afspraken heb buiten dan de afspraak met de psycholoog. Ik kijk gewoon enorm uit naar een weekje even helemaal niks.