Pagina's

donderdag 6 december 2012

Ongelofelijk.... again the story continues

In oktober schreef ik op mijn blog dat ik gebeld was door een arts van het consultatiebureau omdat ik een aantal afspraken had afgezegd. Het hele verhaal staat hier te lezen. Het leek een storm uit het verleden maar blijkbaar is de storm nog niet gaan liggen. Vanmiddag kwam ik thuis en toen lag er een brief van de GGD. De sociaal verpleegkundige wil volgende week bij thuis komen om met ons te praten naar aanleiding van de annulering van vervolg afspraken. Omdat het gaat om het belang van onze dochter, wilde zij naar ons toekomen waarna ze volgende week de precieze reden zou toelichten. Ik was stomverbaasd. Was het gesprek met de arts niet geëindigd dat het bij deze gesprekken zou blijven en dat ik nog een keer in mei zou komen voor de reguliere afspraak?

Ik heb dochterlief opgepakt, jas aangedaan en ik ben in een opwelling naar het consultatiebureau gereden. Hevig geëmotioneerd liep ik daar naar binnen en ik eiste dat ik meteen iemand zou spreken anders dan zou er een klacht volgen. Doodse stilte in de wachtkamer want dit was sensatie. Toen mij werd gevraagd om even te wachten, heb ik aangegeven dat het of nu was of dat ik anders vervolgstappen zou ondernemen. Een moeder werd erg geïrriteerd omdat ik daar zo eisend stond. (Tja wacht maar tot het je eigen kind is, kijken hoe je dan reageert).

Er kwam snel een verpleegkundige. In eerste instantie zat ik te shaken van woede en verontwaardiging en probeerde ik ondertussen ook mijn emoties onder bedwang te houden. Ik wilde ook niet te emotioneel worden. Ze heeft me aangehoord maar ze kon geen reden geven waarom ik de brief had ontvangen buiten het feit dat zij daar redenen voor zullen hebben en dat ze vaak een huisbezoek doen om geruststelling te krijgen. Ondertussen was dochterlief ook niet op haar best. Ze voelde feilloos aan dat ik niet goed in mijn vel zat en ze was moe nadat we de ochtend en een deel van de middag op stap waren geweest. Op een of andere manier haalt het consultatiebureau ook bij haar niet het beste naar boven. 
Op mijn verzoek om in mijn dossier te kijken wat dan de reden mocht zijn, werd geen gehoor gegeven. Uiteindelijk werd ik slechts aangehoord en werd mij geadviseerd om morgen contact op te nemen al dan wel telefonisch op per email.

Eenmaal thuis heb ik mijn moeder gebeld. Bij haar heb ik al mijn stoom kunnen afblazen. Zij adviseerde om naar de huisarts te stappen omdat ik daar vorige keer ook een goed gesprek mee heb gehad en desnoods wel wilde bemiddelen. Uiteindelijk heb ik wat anders gedaan. Ik heb de verpleegkundige een email gestuurd. Ik wil haar niet bij mij thuis hebben. De voornaamste reden is dat ik daar geen reden toe zie maar ook omdat ik dit gesprek niet verder meer wil voeren in de aanwezigheid van mijn kind. Ik heb haar dus een vrij zakelijke mail gestuurd waarin ik aangaf dat ik verbaasd ben over de gang van zaken, dat ik vrij geëmotioneerd naar het consultatiebureau ben gegaan voor repliek en dat ik haar volgende week op het consultatiebureau wil spreken. Ik kreeg vrij snel een mailtje terug dat ze het fijn vond dat ik haar daar wilde spreken. Op een of andere manier was dat het eerste positieve geluid wat ik hoorde die dag. 

Volgende week ga ik er alleen naar toe. Ik wil dan precies weten waarom ik wederom wordt lastig gevallen. Ik dacht namelijk dat alles uitgesproken was. Ik vind het nu vrij intimiderend worden. Het lijkt wel alsof ze er niet goed tegen kunnen dat iemand niet een keer slaafs doet wat haar wordt opgedragen maar kritisch haar eigen plan trekt.  Ik snap ook niet goed waarom ze deze aktie doen na 6 weken. 

Uiteraard ga ik alleen en blijft mijn dochter bij mijn man thuis. Mijn dochter hoort niet bij zo'n gesprek aanwezig te zijn. Zij moet zich bezig houden met de wondere wereld van prinsessen, treintjes, kopjes thee en mooie tekeningen maken. 
Ik wil ook inzage in mijn dossier. Ik heb daar recht op dus ik wil nu ook wel eens weten wat er precies in staat. Afhankelijk van het gesprek ga ik kijken of ik nog vervolgstappen zet. 

Vanuit de visie van het consultatiebureau kan ik nog best ver mee gaan. Ik ben een ouder die systematisch hulp afwijst. Alleen als ik de toegevoegde waarde er niet van in zie en daar gegronde redenen voor geef, dan wil ik wel serieus genomen worden en niet via een omweg continue op het matje worden geroepen. En waar gaat het eigenlijk om. Dat mijn dochter niet op het zelfde niveau praat als een kind van haar leeftijd? Mijn dochter wordt drietalig opgevoed, wat verwacht je? Dat mijn dochter niet mee wil werken aan een ogentest? Het is een kind van drie die hebben daar soms geen zin in. 

Het hele gebeuren wierp een flinke schaduw op een dag die leuk was begonnen. Eerlijk gezegd ben ik er ook niet gerust op totdat ik dat gesprek heb gehad. Want wat willen ze in godsnaam van me?

17 opmerkingen:

  1. Wat een toestand. En wat een goed idee dat je volgende week je dochter thuis laat. Ik raad je aan om niet alleen te gaan maar iemand, je man of moeder bijvoorbeeld, mee te nemen. Ik kan me ook voorstellen dat je alleen met de verpleegkundige in gesprek gaat met jouw huisaarts erbij. Laat je niet van de wijs brengen.
    Het consultatiebureau is niet verplicht. Mijn dochter is 18 maanden, ik ben nog nooit met haar geweest en we hebben er ook nooit iets van gehoord. (behalve dan alle reacties van vrouwen die zeggen dat ze eerder hadden moeten weten dat het niet verplicht was).
    p.s. we gaan alleen voor de inenting, maar ze wordt verder niet nagekeken of gaan in gesprek.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja als ik vantevoren had geweten dat het geen verplichting was geweest dan was ik ook alleen maar voor de prikjes gegaan.

      Helaas kan er niemand mee met mij naar de afspraak. Mijn moeder woont op 2,5 uur rijden van mij vandaan en mijn man moet bij onze dochter blijven. Ik ga proberen er met een open blik naar toe te gaan voor zover mogelijk. Mocht het niet de kant op gaan die ik wil dan overweeg ik mijn huisarts in te schakelen.

      Verwijderen
    2. Als je alleen gaat raad ik je aan om het gesprek op te nemen als je die mogelijkheid hebt. Dan kan je het daarna nog een keer beluisteren en eventueel je man of moeder of huisarts laten meeluisteren en heb je "bewijs" als er bv weer afspraken worden gemaakt over dat het hiermee afgedaan is. Ook kan je dan kijken of er echt in het gesprek is gezegd wat je denkt of toch net iets anders. Soms als je in een gesprek zit, zeker zo'n gesprek als dit, kan er het een en ander langs je heen gaan of anders opgevat worden als bedoeld, (van beide kanten, en kan het prettig zijn om dat te kunnen naluisteren.
      Heel veel sterkte

      Thara

      Verwijderen
  2. Ojee wat klinkt dit bekend. Ik ben Toen dochterlief net een jaar was weggegaan nadat ik er 3 kwartier had zitten wachten.
    Doordat ze naar een dagverblijf is gegaan voor gehandicapte kids daarna kwam de vraag naar de gegevens of ze die in mochten zien van het cb. In mijn toen onwetendheid nog heb ik toestemming gekregen. En weet je wat er gebeurde...ze stuurden het hele dossier naar mijn huis. Deze heb ik nog steeds. Niemand geef ik zo maar meer gegevens en toestemming voor iets. Er stond bij die dag netjes beschreven dat M (ik moeder dus) weg was gegaan. Ik heb wel nog de inentingen gedeeltelijk laten doen. Dat was broek of mouw omhoog prik en weg.
    Ik kan er nu weer boos omworden.
    Zo ging ze naar een aantal jaar naar het zmlk onderwijs. Kreeg ik telefoon van jeugdzorg of ik toestemming wilde geven voor het dossier van het dagverblijf dat hun dat mochten hebben. Ik heb nee ge\zegd en direckt het dagverblijf gebeld on dit door te geven. Deze is nu gewoon direckt naar het zmlk gestuurd. En het rare is ik heb nog nooit iemand van jeugdzorg gesproken of wat dan ook maar. Vreemde zaken. Wordt eng van zulke dingen.
    Veel sterkte en laat je de kop niet gek maken.

    Grt Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Idd, vraag iemand mee om bij het gesprek aanwezig te zijn en vraag desnoods om het gespreksverslag te kunnen ondertekenen voor zij het in het dossier doen.
    Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Laat je de kop niet gek maken en bedenk ook geen paniekscenario's van wat ze misschien allemaal wel niet van jou of jullie willen - je weet dat niet voordat je er bent, en het piekeren er over zal alleen aan je energie vreten. Het is belangrijk dat je daar uitgerust verschijnt.
    De tip op iemand mee te nemen is echt een goede. Kan iemand anders op jullie dochter passen zodat je man mee kan? Als vader is hij toch met jou de eerste belanghebbende. Als de verpleegkundige niet in haar moedertaal kan praten, des te beter misschien, krijgt ze eens de ervaring van meertaligheid. Of heb je een vriendin die mee wil? Neem anders in ieder geval een blocnote mee met pen om ter plekke aantekeningen te maken.
    Als je er serieus stress van krijgt op voorhand, bespreek het dan iig met de huisarts. Die kan je vast ook zeggen of je recht hebt op een fysieke kopie van je dochter's dossier, of dat je alleen mag inkijken? Als je een kopie kunt krijgen, kun je het dossier met je huisarts bespreken bijvoorbeeld.
    Sterkte met deze situatie en nogmaals: rustig blijven en je niet de kop gek laten maken, niet door je eigen zorgen en ook niet door welgemeende maar zorgwekkende reacties die misschien nog gaan volgen op je post.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is helaas geen optie om mijn man mee te nemen want dan moet onze dochter ook mee. Haar wil ik absoluut niet aanwezig hebben bij het gesprek dat vind ik te verstorend werken en ik vind het ook niet goed dat zij aan de spanningen wordt blootgesteld.

      Van ons tweetjes ben ik de rustigste en zakelijkste. Ik kan op zo'n moment wel de situatie van een afstand bekijken, ook al kan ik wel scherp en direct zijn. Mijn man daarentegen is een brok emotie dat de overhand zal nemen. In combinatie met zijn temperament kan dat wel eens verkeerd aanpakken. Ik ga dus alleen maar ik bereid het gesprek goed voor. Dus ga toch maar antwoorden bedenken op verschillende scenarios. Ik ben alleen wel bang voor mogelijke vervolgacties. De vorige keer werd gedreigd met de Kinderbescherming. Ik kon toen alleen maar bedenken van die vent is gek.

      Ik overweeg overigens ook met een advocaat te gaan praten die ik ken. Zij werkt bij de rechtbank afdeling familiezaken. Dat zou dus ook nog een optie zijn. Maar dat zou echt alleen iets zijn als het volledig escaleert.

      Wat een toestand eigenlijk.

      Verwijderen
  5. Wat kan ik me je emoties goed voorstellen! Maar mag ik je waarschuwen? Ga in zo'n situatie pas praten,als je weer zakelijk kunt zijn. Slik desnoods Bach-rescue. En inderdaad neem iemand mee.Want voor je het weet wordt jouw kwaadheid ook weer verkeerd uitgelegd door de arts/verpleegkundige. Vergeet niet,je valt in hun ogen hun juiste visie aan. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jee, denk je dat je overal vanaf bent... Enge mensen daar op het CB bij jou. Maar helemaal eens wat Izerina zegt: ga er niet heen als je emoties je nog te hoog zitten, zorg dat je zakelijk blijft.

    Ik heb een schoonzus die CB-arts was en alleen hun manier is goed, ze vinden dat ze het zelf bij het rechte eind hebben en zullen dat laten weten ook. (al stellen ze hun eigen protocollen ook om de haverklap bij).

    Sterkte ermee!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

      Verwijderen
  7. Oh oeps dat is vervelend :( sterkte ermee!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een enge machtstrijd. Maar ik merk wel in je verhaal dat je nu je tanden laat zien, inplaats van verslagen te zijn. Het advies om iemand mee te nemen zou ik zeker doen.

    Even terug naar het kernprobleem, het betreft taalontwikkelng, zij vinden dat ze te weinig woorden kent jij zegt, luister ze wordt tweetalig opgevoed. Dan zou ik van het consultatiebureau willen weten wat hun visie hierover is en waar ze dit op herleiden, wat ik neem aan dat er meer kinderen zijn die zo opgroeien. Tellen ze alleen de nederlandse woorden bij elkaar op= of ook anderstalige woorden=
    Ik zou me goed verdiepen in dit onderwerp dan ga je sterker voelen in het onderwerp en maakt je zakelijker.

    Enne, uit je verhalen lees ik dat je een harstikke lieve moeder bent..en dat is zo!

    Nathalie

    BeantwoordenVerwijderen
  9. hoi herken hier heel veel in hoor en heb maar conclusie in je verhaal dat ik herken het
    erg genoeg als ik goed lees voelt u zich als moeder niet aux serieus genomen en zelfs in een, hokje geduwd wegens emotionaliteit dus onbekwaam mijn oplossing was toen hoger gaan dan de dokter en vrouw die u bezoekt en klacht indienen ook rond de tafel komen met arts die u vertrouwd ondertussen heb ik zelf voor mijn dochtertje gepaste hulp gevonden dus sterkte hoor enne u had groot gelijk dat u boos werd !

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mijn bloeddruk stijgt werkelijk van je stukje! Wat een ........ #censuur
    Ik hoop echt dat je volgende week voor eens en altijd duidelijk kan maken dat ze echt ver over de grens gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Tis niet voor niks een 'consternatieburo'. Mijn zoons zijn intussen volwassen en ik zou ook niet meer naar het CB gaan. Alleen voor de hoognodige vaccinaties (dus niet alle) en op mijn eigen tempo.

    Die taaltesten vond ik destijds ook waardeloos. De plaatjes waren ouderwets en zeker met een zoon met kunstenaarsogen/beelddenker klopten die plaatjes niet met de werkelijkheid.
    Verder werd er verbaasd gereageerd dat hij het woord koffiezetapparaat niet kende. Nee, want wij drinken geen koffie.
    Of het woord strijkijzer. Met zo'n druk zoontje is strijken een levensgevaarlijke bezigheid. Verder veel oorhollandse plaatjes die niet zo in ons gezin passen. Hadden ze een fatsoenlijk plaatje van een tajine dan had zoonlief dit uitstekend kunnen vertellen. De meeste andere kinderen 15 jaar geleden niet (toen was dit nog niet zo gewoon in de keuken).

    Sterkte en laat je niet gek maken. Zij zijn gek op regeltjes, dat is hun probleem. Jij doet het op jouw manier. Je hoeft het echt niet allemaal uit te leggen.

    VeggieMo

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Heel vervelend. Ik heb ook slechte ervaringen met het CB, zoon was een huilbaby, wekte niet mee met de gehoortestst en groeide naar hun mening niet goed genoeg. Dus moest ik telkens terugkomen om het te wegen en te meten, want ze moesten dat goed in de gaten houden zeiden ze. Ik maakte toen een grapje en vroeg: maar wat gaan jullie dan doen als hij niet voldoende groeit, hem oprekken? Dat werd nog een hele rel. Humor is aan het consultatieburo niet besteedt....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Klinkt alsof er daar iemand met een flink ego geen zin heeft om toe te geven. Bah!

    BeantwoordenVerwijderen