Prioriteiten

Emoties, emoties, emoties zo kan ik de afgelopen paar dagen alleen maar omschrijven. Zo zal het ook nog een paar dagen zijn totdat ik het gesprek heb gehad. De laatste paar dagen is er zo veel door mijn hoofd gegaan. Het zijn vooral vragen.

Voor mijn directe omgeving ben ik een lopende nachtmerrie. Ik loop met een constante knop in mijn buik en een brok in mijn keel. Er hoeft maar weinig te gebeuren of ik word heel boos of ik barst in tranen uit. Gisteren ben ik ook ontzettend boos geworden op mijn man uit pure onmacht. Uiteraard is dat heel oneerlijk want hij zit er net zo mee als ik. Ik zal blij zijn als ik het gesprek achter de rug heb. Ik hoop dat ik dan mijn rust weer kan hervinden. Al vrees ik ook van de consequenties die er mogelijkerwijs zouden kunnen komen. Ik heb namelijk heel sterk het gevoel dat ik water bij de wijn moet doen, wil ik weer vrij zorgeloos met mijn leven door kunnen gaan.

Gisteren realiseerde ik me ook dat het consuminderen nu een hele andere prioriteit heeft gekregen. Het is even naar achteren geschoven. Geef ik nu meer uit? Nee, maar er waren wel dingen ik wilde uitzoeken. Die dingen staan nu op een heel laag pitje want mijn prioriteit ligt simpelweg ergens anders. Langzaam maar zeker zal ik deze dingen wel weer op pakken maar eerst moet er weer rust zijn. Ik kan het nu namelijk echt niet opbrengen om mij in persoonlijke leningen, doorlopende kredieten, rentepercentages en contractsvoorwaarden te verdiepen. Dit komt wel weer maar nu even niet.