Bah baaldag.....

Soms heb je van die dagen dat alles tegen zit en je beter in bed had kunnen blijven. Ik heb vandaag zo’n dag. Het is zelfs zo erg dat ik über-gevoelig op alles reageer wat in mijn geval dan ook meestal gepaard gaat met een flinke kattige opmerking voor iedereen die in de weg staat of zit.

Het begon gisterenavond. Ik probeer al een tijdje met een vriend af te spreken. Hij woont in het buitenland dus het valt en staat met wanneer hij in Nederland is. Nu is het zo dat als hij in Nederland komt dat hij altijd iets moet ophalen of iemand nodig heeft om hem van het vliegveld te halen en dan ergens naar toe te brengen. Ik heb inmiddels al half Nederland voor hem afgereden. Meestal staat daar weinig tot niets tegenover. En ik baal daar inmiddels een beetje van. Volgende week komt hij weer naar Nederland: of ik hem even wilde ophalen in Eindhoven om vervolgens hem onder de rook van Amersfoort te zetten. Ik kan die dag niet want ik heb een hele volle agenda op werk. Ik stelde voor om dan een andere dag af te spreken zodat we elkaar toch zouden zien en ik hem bepaalde spullen mee kan geven die inmiddels ook al stof op zolder staan te verzamelen. In eerste instantie kon dat en nu ineens niet meer. Ik heb dus een vrij direct mailtje gestuurd waarin ik aangaf dat ik teleurgesteld ben in de hele gang van zaken. Nu is meneer dus beledigd. Ik baal ook want ik heb dus wel spullen voor hem klaar staan. Denk dat ik het maar de Kringloop breng.

Vervolgens is er op werk iets aan het escaleren. In principe valt het niet onder mijn verantwoordelijkheid en vervang ik slechts mijn collega tijdens haar vakantie maar ik moet het wel oplossen. Hierdoor komen een paar dingen die ik ook absoluut moet doen danig onder druk te staan en worden weer opzij geschoven om de crisis van mijn vakantievierende collega te bezweren.

Om even uit de negatieve spiraal te komen ben ik even de stad in gegaan. Ik moest nog een cadeautje kopen voor mijn verjaardag op verzoek van mijn moeder. Ik heb enigszins mijn stoom kunnen afblazen door hard trappend op de fiets naar het centrum te gaan. (Ik zal het dan verder maar niet hebben over de kerel die mij in plat Haags uitschold omdat ik hem per ongeluk op de fiets afsneed. Ik had hem echt niet gezien.) Eenmaal terug op kantoor staan er ineens twee giebelende collega’s in mijn kamer. Ze komen nooit zomaar naar mijn kamer die ik nog met 4 andere collega’s deel. Ze liepen rechtstreeks naar het bureau van een collega waar zij foto’s van haar dochtertjes heeft hangen. Ook hangt er een tekening. Grote lol alom maar op mijn vraag waarom werd niet gereageerd. Nog geen 5 minuten later lopen er nog vijf collega’s de kamer in. Weer naar hetzelfde bureau van mijn afwezige collega. Ineens wordt er ook en foto gemaakt. Wederom geen uitleg. Eén iemand mompelde nog iets in de trant van dat het een grapje was. Ik vond er niets grappigs aan en heb ook gezegd dat als er iets is dat ze dat moeten doen of vragen als desbetreffende collega er is. Ik ben een beetje allergisch voor dit soort dingen. Herinnert mij een beetje aan de middelbare school waar je ook altijd een groep meiden had die achter je rug om aan het roddelen waren en dingen aan het bekokstoven. Op mijn werk is er ook zo’n groepje. Ik zit nu alleen te denken of ik dit tegen mijn collega moet vertellen als ze maandag weer op kantoor is. Ik twijfel. Wat zouden jullie doen?

Ondertussen is manlief thuis ook aan het mopperen. Hij voelt zich al een paar dagen niet lekker en loopt enorm te snotteren. Als vanavond dochterlief op bed ligt, dan neem ik maar eens een warme douche. Niets zo ontspannend als warm stromend water over je lijf. En dan trek ik misschien toch die dekens over mijn hoofd en laat de wereld even aan mij voorbij gaan. Morgen is weer een nieuwe dag en dan ga ik er weer met frisse moed tegenaan. Vandaag baal ik even.