Pagina's

donderdag 7 februari 2013

Pesten

Dinsdagavond was op NL3 het programma “Dag tegen het pesten”. Onderweg naar huis hoorde ik op Radio538 een gesprek tussen Arie  Boomsma en Ruud de Wild hierover. Ik vind het goed dat sinds de twee tragische zelfmoorden vanwege pesten er meer aandacht voor is. Hopelijk worden mensen zich meer bewust van de impact dat pesten op de medemens heeft. Ik heb bewust niet gekeken. Ik ken namelijk de klappen van de zweep en weet als geen ander hoe het voelt om te worden gepest. Ik werd namelijk op de basisschool stelselmatig gepest. Waarom? Ik denk omdat ik anders was dan de andere kinderen. Ik was een vroegwijs meisje met gescheiden ouders die ABN sprak. De andere kinderen hadden getrouwde ouders en spraken veelal plat Brabants. Hoe dan ook ik werd het pispaaltje van de klas mede door toedoen van één jongen. De anderen liepen mee waarschijnlijk uit angst dat zij de volgende zouden zijn.

In de 4e klas (groep 6) begon het pesten. Huilend ging ik naar huis, tranen verbeet ik op het schoolplein terwijl ik werd geschopt, geslagen en uitgescholden en huilend liep ik naar huis. School deed niets om dit op te lossen terwijl leraren wel zagen wat er gebeurde. Mijn moeder is een aantal keren op school gaan praten. Daardoor werd het alleen erger. Toen ik naar de 5e klas ging, werd ik in een klas geplaatst van een voormalige non. Zij voerde een streng regime waardoor iedereen het wel in zijn hoofd liet om ook maar iets verkeerds te doen. Toch werd ik tijdens dat jaar opgewacht door een meisje en volledig in elkaar geslagen. Wat had ik een verdriet en wat voelde ik dat er mij onrecht aan werd gedaan.

Mijn redding zijn uiteindelijk twee oudere jongens geweest. Zij waren alle twee al een keer blijven zitten. School stond niet hoog op hun wensenlijstje. Ze kwamen zoals op school werd gezegd uit het kamp. Veel ouders wilden niet dat hun kinderen met hen omging. Mijn moeder heeft daar nooit een probleem van gemaakt. Ik mocht met iedereen spelen zolang dat er leuk aan toe ging. Ik speelde dus met deze twee jongens na schooltijd. Soms kwamen ze mij thuis ook ophalen als ze mij niet in de speeltuin konden vinden. De houding van mijn moeder heeft mij gered. De jongens sprongen in de bres voor mij en wilden mij beschermen. Ze kwamen mij vertellen dat ze er wel even voor zouden zorgen dat ik geen last meer zou hebben. Ik had toen nog geen idee wat dat inhield maar het kwam erop neer dat mijn plaaggeest helemaal in elkaar werd geslagen en een tijdje niet meer op school was. Is dit goed? Nee maar vanaf dat moment dacht iedereen wel twee keer na om nog iets verkeerds tegen mij te zeggen. Mijn ergste kwelgeest hebben ze nooit aangepakt. Het was op dat moment ook niet meer nodig. Na de basisschool gingen wij ook ieder een andere kant uit.

Ook op de middelbare school was ik het eerste jaar nog wel eens het mikpunt van pesterijen maar op een of andere manier kon ik daar beter mee omgaan en sneller doen stoppen. De erge kwelgeest ben ik op mijn 15e nog een keer tegen gekomen in het zwembad. Ook daar liet hij mij niet met rust. Laten we het erop houden dat ik blauw aangelopen het zwembad uitkwam nadat ik me los heb kunnen vechten onder water. Sommige mensen veranderen nooit.

Vanwege de twee zelfmoorden kwam mijn pestgeschiedenis weer naar boven. Weer zie ik dat verloren meisje dat zich niet wist te wapenen tegen alle pesterijen. Het rare is dat ik de meelopers het nog meest kwalijk neem. Gelukkig heeft het pesten geen negatief effect gehad op mijn verdere leven. Ik denk dat ik er zelfs sterker door ben geworden. Wel ben ik gevoelig voor plagerijen of kleine pesterijtjes naar anderen toe. Ik zal het altijd voor hen opnemen. Wie is die ander namelijk om over een ander mens te oordelen?

Ook heb ik mijn kwelgeest onlangs gegoogled. Ik vond hem meteen. Het was nu een dikke, vadsige man maar ik herkende hem direct. En het rare was: even voelde ik mij weer dat kleine, geplaagde meisje en voelde ik iets wat heel dicht tegen haat aan zat.

7 opmerkingen:

  1. Herkenbaar. Ik ben vroeger ook gepest. Gelukkig niet als jou lichamelijk, bij mij 'bleef het slechts' bij verbaal geweld. Ik merk nu ik twee kinderen heb, dat ik extra fel ben op pesten. Ergens in me schuilt een leeuwin die mijn dochters moet en zal beschermen tegen pesten. Het is dus toch een angst diep van binnen. Ik heb het ook nog steeds zo op van de kleine groepjes met jongetjes van een jaar of 10, 12. Dit doet me erg aan vroeger denken. Ergens zit er toch nog een kwetsbare plek bij me. Ook ik heb mijn plaaggeesten wel eens gegooglet en ergens kwam er een glimlach op me toen ik zag dat het ook dikke vadsige ventjes waren geworden. Dit gevoel staat zo ver van mijn normale levenshouding (gelijkheid, eerlijke kans etc.) aan. Het beangstigde me wel, zo van nu sta ik eindelijk eens boven jullie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben vroeger ook gepest, maar het negeren vond ik nog erger... Ben daar nog steeds wel eens heel onzeker door, merk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Raar he, hoe sterk je ook bent geworden, je raakt het nooit meer kwijt. Tegenwoordig bedenk ik me wel eens of ik nu zou gaan als er een reunie van de basisschool gehouden zou worden. Nu denk ik wel dat ik het aan zou kunnen, maar als het moment daar is..... ik weet het niet! Maar naar dit soort programma's kijken op tv, dat kan ik niet. Ik heb het geprobeerd dinsdag-avond maar het raakte me te diep.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn grote, stoere, volwassen man kan er ook niet naar kijken of in de krant er over lezen. Ook zo verschrikkelijk gepest vroeger. Zelf ben ik ook wel eens gepest, gelukkig niet zo erg, maar wel genoeg om razend kwaad te worden toen ik tijdens een stage op een middelbare school merkte dat de hele klas 1 meisje zat te pesten. Nog kwader werd ik toen ik dit in de lerarenkamer besprak en de algemene reactie was "Tja, die vraagt er om hoor, die moet zelf maar leren van zich af te bijten". Protocollen op scholen? Laat me niet lachen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Verschrikkelijk :( ook al helpt voor jezelf opkomen wel. Ik werd ook door een klasgenootje verbaal gepest, totdat ik zo kwaad werd dat ik haar op de grond heb geduwd (en ik ben totaal niet agressief) maar het hielp wel, daarna ben ik niet meer gepest :)

      Verwijderen
  5. Ook ik heb een pestverleden. Maar wat nu nog meer mee speelt, je heb er nu veel intenser mee te maken. Werd je vroeger alleen op school gepest, thuis was je veilig. Prive was heilig. Nu krijg je ook te maken met sociale media . Ben je op school het pispaaltje, kan het nog zijn dat heel je facebook, hyves ook vol komt te staan, met verwijten.. en dat lijkt me heel erg.
    Mensen raken je dan ook nog in je sociale contacten, zodat je uiteindelijk alleen of met een hele kleine groep overblijf. En dat is in de puberteit denk ik erg eenzaam.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sociale media is een zegen maar ook een plaag. Als je tegenwoordig daar als jongere niet aan mee doet dan val je al snel buiten de boot. Het lijkt wel of een deel van het sociale leven daarop afspeelt en er bijna geen scheidslijn is tussen school en prive. Het lijkt me vreselijk als je op de media wordt achtervolgd door pesters. Sociale media zou toch jouw eigen veilige plekje moeten zijn waar je vrij kan communiceren zonder vervelend oordeel van een ander maar helaas gaat dat niet op. Mijn hart breekt als ik dat soort dingen lees want wat bereik je eigenlijk met dat gepest? Als je iemand niet mag of raar vindt dan kun je ook gewoon die persoon negeren en je op je eigen vrienden focussen. Kinderen zijn helaas hard tegen elkaar. Heel verdrietig vind ik dat.

      Verwijderen