Hello London, Bye London

Voor mijn werk moet ik soms reizen. Ik heb de verantwoordelijkheid over Griekenland en Engeland dus dan moet je daar toch af en toe je gezicht laten zien. Nu ben ik niet zo van de zakenreizen want het klinkt meestal flitsender dan het  is. Vaak kom je niet verder dan het vliegveld, de taxi, kantoor en je hotel. Veel van de stad zie je dus niet. Meestal blijft dat beperkt tot een snelle impressie vanuit de taxi of een starende blik naar buiten tijdens een vergadering.  Toen dochterlief eenmaal geboren was, kwam er nog een extra reden bij waarom ik zakenreizen helemaal niet zo leuk vond: ik wilde namelijk 's avonds gewoon lekker thuis zijn bij haar. De eerste zakenreis na haar geboorte was dan ook een ware uitdaging. Ik keek er als een berg tegenop. Achteraf viel het allemaal wel mee. Je kunt blijkbaar best een dag zonder je kind en als je haar dan eenmaal weer ziet dan is het extra speciaal om dat stralende koppie te zien. 

Deze week mocht ik voor twee dagen naar Londen. Ik moest eerst twee trainingen geven op kantoor. Vervolgens mocht ik vanaf maandagmiddag tot dinsdagmiddag op een conferentie zitten te luisteren naar meer en minder begaafde sprekers. Als je dan toch twee dagen van huis bent, dan vind ik dat je er ook maar het beste van moet maken. Nu had ik het geluk dat een vriendin van mij ook naar de conferentie ging dus we spraken af dat we maandagavond voor elkaar vrij zouden houden. Nu is zij een netwerker pur sang dus als je niet op past dan zit zij in geanimeerd gesprek met iemand en slokt dat een goed deel van de avond op. Nu hadden we afgesproken: zij gaat een uurtje netwerken op de borrel en ik, die echt een bloekhekel aan netwerkborrels heeft, verdween om te gaan shoppen om vervolgens een uur later samen te gaan eten. Zo een uur dwalend door London City op het piekuur dat mensen weer naar huis gaan, verbaasde ik me hoe ontzettend druk het was. Nu is het dat niet veel anders in Nederland maar dan maak je er onderdeel van uit en loop je doelbewust naar je trein, bus of metro om naar huis te gaan. Nu was ik een buitenstander die het van een afstandje aan het bekijken was. Ik heb verbaasd gekeken naar de menigte mensen op Liverpool Station. Op straat ben ik bijna een paar keer onder de voet gelopen door mensen met wel heel veel haast en die zich waarschijnlijk rot ergerde aan mijn slenteren. Dan heb ik het nog niet over het feit dat ik de eerste dagen in London altijd volledig gedesoriënteerd ben omdat het verkeer van de andere kant komt. Ik presteer het iedere keer weer om bijna onder een bus of taxi te lopen en nog net op tijd weg te springen. Ik was blij toen ik om 19.00 uur dus eindelijk mijn vriendin weer zag.

Omdat ik dus tijd had gehad om een beetje rond te lopen, had ik ook al gekeken of ik een leuk restaurant zag. En wat was er in de buurt: een restaurant van Jamie Olivier. Dat wilde ik wel eens proberen. Vriendin vond alles prima dus ik liep als grote Jamie-fan met een big smile naar binnen. Het eten was erg lekker moet ik zeggen. Nog leuker was het om uren met mijn vriendin bij te kunnen kletsen zonder al te veel op de klok te hoeven te letten. We hebben het niet heel laat gemaakt. Dat gaf mij dus ook genoeg tijd om in het hotel nog even bij te komen en absurd lang onder de douche te staan (en nu niet zeggen dat dit veel geld kost, soms moet je gewoon even genieten van die warme stralen water). Eenmaal uitgedoucht plofte ik in bed om vervolgens in een hele diepe slaap te vallen. Dat is op zich ook al een wonder want slapen doe ik slecht in hotels. Het zal wel hebben geholpen dat ik de nacht daarvoor amper had geslapen.

De volgende dag ging dag 2 van de conferentie van start. In de middag stonden nog twee sessies gepland waarvan ik sessie 2 deels zou moeten missen omdat ik op tijd moest vertrekken voor mijn vlucht. De laatste sessies waren ook een beetje een herhaling van zetten. Ik besloot dus om spontaan te "spijbelen" en de stad in te gaan. So Oxford Street en Regent Street there I was. Ik begon met de Disney Store. Je moet wel een ontzettende hork zijn als je niet van al dat Disney geweld blij wordt maar ik voelde me net een klein kind in een snoepwinkel tussen alle Mickey's, Donalds, Pluto's en prinsessen. Ondertussen was ik ook op zoek naar een cadeautje voor dochterlief die had aangegeven dat ze wel heel graag iets van een prinses wilde hebben. Nou als je in de Disney winkel niet slaagt dan weet ik het ook niet meer. Dochterlief is de trotse eigenaar van een Minny Mouse en ik hoef ook niets meer voor de feestdagen te kopen. De tas met cadeautjes pasten net in de koffer die ik met me meesleepte door de winkelstraten. Huppelend kwam ik naar buiten. Het was gewoon te leuk om in die winkel te lopen. Stiekem ben ik blij dat ze die niet in Nederland hebben.

Daarna ben ik nog naar een paar andere winkels geweest. Deze keer om alleen te kijken en te watertanden bij alle mooie dingen die ik zag. Het is wel overduidelijk dat ik dus echt bijna nooit meer winkel want wat zag ik veel mooie dingen hangen en wat schrok ik ook van de prijzen.

Moe maar voldaan ben ik daarna nog ergens wezen lunchen. En ik moet zeggen ik word helemaal blij word van al die eettentjes waar ze heel veel biologische dingen verkopen. Wat dat betreft vind ik dat in Nederland toch minder. Bijgetankt na de late lunch, stapte ik weer in de metro en daarna in de trein om naar het vliegveld te gaan. Op het vliegveld ontmoette ik weer mijn vriendin. Zij had mijn voorbeeld gevolgd en was ook nog een uurtje gaan winkelen. Op de terugvlucht zaten we naast elkaar en konden we weer lekker bijkletsen. 

Ik kwam dus vermoeid maar ook weer vol energie thuis. Helaas sliep dochterlief al wel toen ik thuis kwam. Ik heb dus even naar haar staan kijken terwijl ze sliep. Wat zien ze er dan toch extra lief uit als ze zo heerlijk liggen te slapen. Vanochtend werd ik enthousiast begroet door dochterlief met de woorden ik heb je gemist mama. Zucht en dan smelt je moederhart en dan moet je toch even slikken. Vrijdag heb ik vrij en dan hebben we weer lekker een dagje samen. Ik kijk er nu al naar uit.