Pagina's

donderdag 17 oktober 2013

Hoe maak je een kind weerbaar?

Hoe breng jij eigenlijk aan je kinderen bij dat ze niet met vreemde mensen mee mogen gaan? Dat ze niet zo maar iets van een ander mogen aannemen of accepteren?  Ik vind dat best moeilijk. Je wilt je kind namelijk op zo'n goed mogelijke manier beschermen tegen de boze wereld. Hoe je het namelijk ook wendt of keert er zijn nu eenmaal mensen die niet veel goeds met anderen voor hebben of die bepaalde driften niet onder controle kunnen houden. Je leest er regelmatig over in de media en het lijkt zo ver weg. Toch hoop je dat je zelf nooit op die wijze in de krant zal komen. 

Je moet je kind dus weerbaar maken zodat het bestand is tegen de slechte dingen in deze maatschappij. Alleen wil je je kind bang maken? Ik weet wel dat ik als klein kind nachtmerries had omdat mijn moeder over stoute mannen sprak die je mee probeerde te lokken. In mijn dromen woonden die enge mannen onder mijn bed. Huilend werd ik dan wakker en ik durfde dan niet meer te slapen. De boodschap was dus wel overgekomen maar mijn moeder had mij een enorme angst ingeboezemd. 

De laatste tijd probeer ik een manier te vinden om mijn dochter weerbaarder te maken. Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze eerst aan ons moet vragen of ze bij iemand mag spelen voordat ze mee naar huis gaat. Ook als die persoon aangeeft dat hij of zij dat al aan ons heeft gevraagd. Het principe moet voor haar worden: altijd eerst vragen of beter gezegd verifiëren.Ik probeer dit heel luchtig te doen door middel van rolspelletjes of als we aan het babbelen zijn het onderwerp op een luchtige manier te brengen. Alleen bij dochterlief dringt het nog niet door en ze gaat dan gekke bekken trekken. 
Ook probeer ik haar te vertellen wat ze moet doen als ze ons kwijt zou raken. Alleen kijkt ze mee aan en denkt volgens mij: waar heb je het over. 
Is 4 jaar nog te jong of zou ze toch stiekem wel luisteren en de informatie opslaan. We hebben bijvoorbeeld altijd tegen haar gezegd als ze niet wilt dat iemand haar aanraakt dat ze dit duidelijk moet aangeven. Ook als wij het zijn, dan mag ze altijd nee zeggen tegen een knuffel. Dat doet ze dan ook wel eens. Dat deze boodschap toch wel overgekomen is, blijkt uit het feit dat ze ooit de hand van een arts een keer heeft weggeslagen en dat ze het niet fijn vindt om door een anderen te worden geknuffeld. Voor de rest is het wel een hele grote knuffel maar dan alleen naar ons toe. Dus blijkbaar heeft ze hoe klein dan ook iets met die informatie gedaan.
Ook zag ik bij Oprah ooit een show over pedofilie. Een pedofiel gaf als advies mee: maak je kind weerbaar en als het kind de weg kwijt is, laat het een vrouw aanspreken. Statisch gezien zijn vrouwen namelijk minder snel geneigd om een kind iets aan te doen. Dat is mij op een of andere manier altijd bijgebleven. 

Onlangs vertelde iemand mij dat zij door een bevriende rechercheur was geadviseerd om regelmatig met kinderen op een luchtige manier situaties na te spelen. Zij doet dat regelmatig met haar kinderen. Iemand anders heeft met haar dochter afgesproken dat als ze haar kwijt zijn dat ze moet blijven zitten waar ze haar ouders de laatste keer heeft gezien. Het initiatief van zoeken blijft dan bij de ouders en het kind gaat niet lopen ronddwalen waardoor je elkaar misloopt. Het werkte toen ze haar dochter in een grote winkel kwijt was. Ze werd braaf zittend op de grond teruggevonden met een winkeljuffrouw naast haar. 

Uiteindelijk vind ik dat we onze leven niet moeten laten beheersen door angst. Angst kan alles in je leven verlammen en veel plezier in je leven ontnemen. Wel denk ik dat je moe begrijpen dat niet alles leuk is in het leven en dat er dus ook erge dingen kunnen gebeuren. Door het aanleren van een paar dingen kun je een kind weerbaarder maken. Een weerbaar kind is namelijk als potentieel slachtoffer een stuk minder interessant als een gewillig kind. Maar toch hoe doe je dat zonder ze bang te maken? Ik vind het namelijk ook weer zo mooi hoe onbevangen zij in het leven staat. Hoe doen jullie dat eigenlijk? 

10 opmerkingen:

  1. Het schijnt dat 95%? van het misbruik gebeurt door bekenden en in de familiekring. Waarschuwen voor enge mannen heeft dan ook weinig zin. Bovendien mannen die een kind mee willen lokken zien er doorgaans heel gewoon uit, want wat is eng?? Tegen mannen als Dutroux kan een kind weinig beginnen en het komt amper voor dat er zoiets gebeurt. Dus als je wilt dat je kind vertrouwen houd in mensen maak het dan niet bang door dit soort amper voorkomende gebeurtenissen maar wees dus alert op mensen dicht bij.
    Hoe kan je je kind voorbereiden tegen misbruik?
    Leer het kind dat het nee mag en moet zeggen als het iets niet wil en respecteer dat zelf ook. Als het Oma geen kus wil geven respecteer dat.
    Leer het kind ook dat zijn lijf van hem /haar is en dat niemand daar aan mag zitten behalve het kind zelf. Als het kind niet wil dat iemand aan hem zit leer het NEE te zeggen. Hoe assertiever je kind is hoe meer kans het heeft dat het met rust gelaten wordt.
    Leer je kind dat het altijd bij je terecht kan met vragen en opmerkingen. Kinderlokkers hebben allerlei foefjes, ze vragen bv je kind om mee te helpen zoeken naar een verdwenen hondje oid.
    Leer je kind dat het eerst naar huis moet komen en te vertellen waar hij heen wil, dan heb je zelf nog genoeg tijd om te beslissen wat wel en niet kan.
    Leer je kind in rollenspelletjes wat het wel en niet moet doen.
    Stel je vragen als: Stel je voor dat..... wat zou je dan doen?



    BeantwoordenVerwijderen
  2. Grenzen zijn grenzen voor een kind. Ik kan me ook zo ergeren aan het dwingende 'geef tante eens een kusje' van mijn schoonzus. Ik ben zeker in het begin gewoon mijn neefje zijn grote enge tante, die hoeft ie niet te zoenen. Hij komt me daarna wel helpen in de keuken, de scheet. Maar je leert zo alleen dat je moet doen omdat wat een volwassene zegt, simpelweg omdat een volwassene het zegt. Ik probeer dat wel te vermijden. En blief ook neefjes kusjes niet, maar geniet van zijn hulp die ik even later krijg.

    Praten over enge mannen doe ik ook niet. Ik zeg wel eens dat ze altijd eerst aan mij moet vragen of ze ergens mag spelen, en dat ze op straat alleen met familie of de buurvrouwen mee mag, omdat ik anders niet weet waar ze is, das niet handig.

    En verder... is het denk ik lastig en de nare droom van elke ouder.... maar de ellende die recht onder je ogen plaatsvindt, is qua cijfers vele malen groter dan de incidentele kidnapping, waar we zo bang voor zijn....

    :( Stom dat je je erover druk moet maken he?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In de meeste gevallen is het een bekende als er iets met je kind gebeurd. Ook wij hebben als ouders altijd gezegd dat de kinderen thuis eerst moesten zeggen als ze bij iemand naar binnen gaan. Uitgelegd dat we anders buiten lopen te zoeken en hen niet kunnen vinden. Dus geen angst aan praten.
    Daarnaast is het belangrijk om in ongedwongen situaties één op één gesprekjes te hebben met je kinderen. Ik weet uit ervaring dat dit vaak onder de afwas , tijdens auto rijden was. Kinderen vertellen je dan van alles.
    Vaak als er wel iets is gebeurt ( wat je zeker niet hoopt) verteld een jong kind dat tijdens een bad situatie.
    Blijf alert, weet wat je kind bezig houdt. Bedenk dat een slachtoffer er nooit om heeft gevraagd, al wil dat een dader dit altijd het kind doen laten geloven. Vaak gaat dit met een dreiging gepaard. Als je het aan je vader of moeder verteld dan....

    Al met al denk er ook aan dat de meeste mensen op de wereld goed zijn. Dit mag je als ouder je kind ook niet ontnemen door je evt. eigen angsten. Laat je kind wel genieten en zich ontwikkelen tot een leuke volwassenen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind dat ook lastig: hoe vind je de balans tussen je kind goed informeren en angst aan jagen? Als ik het over de gevaren van internet heb, dan reageren de kinderen: 'Jahaaaaa mama, dat heb je al vaak verteld!'

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Binnen ons gezin is een " Magisch Woord" en dat is STOP.
    Dat gebruiken we als we echt iets niet willen. ( knuffelen, aanraken, duwen enz. enz.)
    En dat werkt hier goed...;)
    Groeten Sonja

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vraag altijd wat zou jij doen als.....? En dan borduren we op hun antwoord verder...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik denk dat je vooral moet gaan zitten op grenzen aangeven en nooit ergens heen gaan / met iemand meelopen zonder het eers thuis te zeggen. Dat laatste kun je idd ook uitleggen door te vertellen dat je hem / haar anders kwijt bent.

    Daarnaast: moedig kinderen aan om te praten en laat hen weten dat ze alles met je kunnen bespreken. Als er dan dingen 'raar' zijn, dan zullen ze het eerder zeggen.

    Van het zeggen waar je heengaat wel concrete, verschillende voorbeelden geven. Jonge kinderen snappen vaak niet de link tussen de ene en de andere situatie. (dus: voorbeeld van je moeder kwijt zijn in een winkel en op straat, met een vriendje meegaan om ergens te spele, iemand die vraag of je binnen naar het hondje wilt komen kijken enz enz.)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Onlangs gedurende meerdere weken aan verschillende scholen in Antwerpen pogingen tot kinderontvoering gebeurd (door een man en een vrouw). Dan moet je je kinderen wel concreet dingen vertellen en voorbereiden natuurlijk. Maar mijn nichtje pakte het goed op en vertelde het door aan anderen. Dat ze gingen zeggen "je mama is in het ziekenhuis of ik heb een snoepje of wil je een klein hondje zien" maar dat ze niet moesten luisteren en heel hard gillen. Was gelukkig niet bang. Ik vind het ook wel heel belangrijk dat kinderen weten dat ze ALLES thuis moeten vertellen ook al zeggen slechte mensen dat ze anders "je mama gaan dood maken ofzo". Dat ze de valkuilen weten waar kinderen soms intrappen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Denk dat ik zelf later (kindje is nog klein) met boeken ga werken over onderwerpen zoals dit. En ik heb al veel geleerd van mijn zus die als opvoedster werkt. De symptomen van kinderen die misbruikt worden, hoe vaak ze niet door bekenden, pleeggezinnen of zelfs opvoeders misbruikt worden. Ik weet 1 ding, ik wil geen mannelijke babysit of crèchedirecteur of wat dan ook, dan maar een beetje seksistisch maar ik zou het mezelf achteraf nooit vergeven :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik heb 4 kinderen en heb het volgende afgesproken. Inderdaad als je merkt dat je mij kwijt bent blijven staan daar waar je merkte dat je mij kwijt was. Ik oefen (de) dit soms door als ik in een winkel ben en merk dat ze niet opletten achter een kledingrek te gaan staan en kijk wat ze dan doen. Gaat de eerste keer mis, en gaan ze zoeken en raken ze in paniek maar de tweede keer echt niet meer. Ook heb ik gezegd dat als ze iemand aanspreken ze dat alleen moeten doen als iemand een uniform aanheeft, ben ik ergens waar het druk is dan kijk ik welke uniformen er rondlopen en attendeer de kinderen daar terloops op. Gaan we een mensenmassa in dan attendeer ik de kinderen ook op de regel dat zij moeten weten waar ik ben en niet andersom. Klinkt misschien raar maar dan letten de kinderen altijd op of ze mij nog kunnen zien, zij hoeven maar 1 persoon in de gaten te houden en ik 4. Ook zeg ik dat we op elkaar moeten letten. Meelopen met mensen mag niet! Ook niet met vrouwen, toen ik een keer aan het oefenen was en mijn dochtertje in de gaten kreeg dat ik weg was, was er een mevrouw die haar mee wilde nemen en mijn dochtertje gaf toen wel netjes huilend aan dat ze dat niet deed. Goed bedoeld van die mevrouw maar dan is een kind echt kwijt. Heb haar daar naderhand ook op aangesproken dat ze beter bij het kind had kunnen blijven wachten als ze wilde helpen. En ik heb met mijn kinderen een code woord afgesproken. D.w.z. dat ze niet zomaar met iemand mee mogen gaan als ze worden opgehaald en diegene zegt dat mama we wel van weet. Mijn kinderen vragen dan naar het codewoord. Ik heb met ze afgesproken dat als er een situatie is dat IK ze niet kan komen ophalen en een ander stuur ik diegene het codewoord meegeef zodat de kinderen precies weten dat het okay is. Klinkt misschien heel veel, maar dat is het niet. Geen enge mannen verhalen, geen doemscenario's maar gewoon "Ik wil jullie niet kwijtraken en jullie willen mij niet kwijtraken en als we bovenstaande doen dan raken we elkaar niet kwijt en als ........ vinden we elkaar gauw". Moet zeggen werkt prima bij ons.

    BeantwoordenVerwijderen