De kogel is door de kerk... ander werk

Degene die al wat langer mee lezen op mijn blog weten dat ik niet helemaal goed zit op mijn werk. Het is niet zo dat er wordt gereorganiseerd, het is meer dat ik niet mijn plek kan vinden op mijn werk.
 
Gisterenavond hadden manlief en ik een lang gesprek over mijn werk. Ik kwam tot de conclusie dat het niet zo zeer de inhoud is van het werk want op zich vind ik dat best interessant. Het gaat meer om de dynamiek op de werkvloer. Manlief vroeg mij  zijn er mensen in het team die het goed met elkaar kunnen vinden.  Ik moest daar heel hard over nadenken en kon alleen maar concluderen dat iedereen er voor zich zelf zit en niemand echt geeft om wat de ander doet. Het is allemaal erg nep hoe de collega’s met elkaar omgaan. Manlief viel helemaal om van verbazing toen ik vertelde dat ik een collega heb die in een boekje opschrijft wanneer iemand op vakantie gaat, ziek is of om wat voor reden afwezig is van werk. Ze houdt dit heel minutieus bij. Als ze daar een bepaald patroon in ziet dat haar tegen staat of als ze ziet dat iemand niet altijd zijn uren maakt, meldt ze dit bij de manager. Ik heb vaak dat boekje uit haar handen willen rukken want ik vind het absurd dat ze dit bij houdt. Alleen doe je uiteindelijk niet zo iets.

Het was ook een enorme hobbel om na de vakantie weer terug te keren. Als ik er eenmaal zit dan gaat het wel maar het voelt ook niet helemaal goed. Het voelt alsof ik er niet pas. In mijn vorige banen heb ik dat gevoel nooit zo sterk gehad. Ik voelde me gewaardeerd en als er iets was dan spraken we dat onder elkaar uit waarna de lucht weer geklaard was.  Ik wisselde van baan omdat ik door wilde groeien of omdat ik uitgekeken was op mijn functie en een beetje op de automatische piloot ging. Nu zou ik van baan wisselen vanwege de dynamiek op de werkvloer. In eerste instantie heb ik naar een oplossing bij mezelf gezocht door te denken als ik nu dit of dat doe dan verandert er misschien wel wat. Uiteindelijk kwam ik er achter dat daar niet de oplossing ligt. Inmiddels houd ik me steeds meer afzijdig van alles wat ook niet door iedereen wordt gewaardeerd want ik ben te veel met mijn eigen werk bezig en ik moet mijn collega’s meer helpen. Het is alleen wel mijn manier om me staande te houden. De inhoud van mijn werk blijft wel goed dus daar valt weinig op af te dwingen.

Ik heb me de vraag gesteld hoe lang wil je dit nog. Mijn antwoord was dat ik iets anders en beters voor mezelf wil. Ik ga dus op zoek naar een andere baan. Het moeilijke is dat ik nog niet precies weet wat ik wil. Uiteindelijk zal het er wel op neerkomen dat ik het zelfde soort werk ga doen maar dan bij een andere financiële instelling. Inmiddels heb ik aan een aantal mensen laten weten dat ik weer beschikbaar ben op de arbeidsmarkt. Het zijn ex-collega’s van mijn voormalige werkgever waar ik nog steeds nauw contact mee heb. Samen met hen heb ik een vrij uitgebreid netwerk dus hopelijk komt daar iets uit. Ook overweeg ik om in het buitenland te gaan solliciteren. Ook daar zitten twee ex-collega’s die ik zou kunnen benaderen.  Het heeft me er lang van weerhouden om te solliciteren in het buitenland want ik heb schulden. Alleen die schulden kan ik daar ook verder aflossen.  Bovendien ben ik nog niet weg dus  in de tussentijd kan ik extra hard gaan aflossen. Langzaam ben ik dus om me heen aan het kijken. Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen maar ik wil wel iets anders. Hopelijk vind ik daar straks een betere werkomgeving waar ik wel tot mijn recht kom.