Een mens kan veranderen

Een mens ontwikkelt zich en groeit door de jaren heen. Hierdoor kunnen interesses veranderen maar ook hun blik op de wereld. Ik ben ook veranderd. Ik ben vooral de laatste vijf tot zeven jaar veranderd. Voorheen was ik iemand die grootst wilde leven met de wereld en het leven ontdekken. Ik wilde een bruisend sociaal leven te hebben, veel buitenshuis te zijn  en veel hippe winkeltjes en restaurantjes ontdekken. Van binnen raasde er een bepaalde onrust in mij want ik moest vooral veel van mezelf. Nu wil ik vooral klein leven in zijnde dat mijn leven zich nu beperkt tot mijn gezinnetje en het wanhopig zoeken naar een goede balans tussen werk en privé. Bij voorkeur zou ik nog zien dat de balans vooral doorsloeg naar mijn privéleven omdat ik daar de meeste voldoening uit haal. Ik vind het heerlijk om uren te tutten met dochterlief, ik vind het heerlijk om van weinig een heerlijke maaltijd te maken en ik vind het interessant om te verdiepen in alles wat met voeding en natuurlijk leven te maken heeft. De huidige ik staat in schril contrast met de oude ik.

Die veranderingen zijn gekomen door een aantal dingen in mijn leven. Na het overlijden van mijn beste vriendin wilde ik vooral leven. Ik vond dat ik van het leven moest genieten want ik had met eigen ogen kunnen zien hoe snel een leven van je af genomen kan worden. Ik wilde dus niet dat ik achteraf zou zeggen had ik maar dit of dat. Ik stortte me dus op mijn werk want ik wilde een flitsende carrière met veel zakenreizen en een navenant goed salaris. Het goede salaris kwam nadat ik ging werken in de financiële wereld. Het vele reizen beperkte zich tot regelmatig voor een week in Londen te werken. Ik werd echter doodongelukkig van hotelkamers en alleen eten in restaurants. Ik trok me dus terug op de hotelkamer en at daar vaak een kantklare salade of ik bestelde roomservice. De rest van de avond werkte ik of ik las boeken en keek tv. Ik ontdekte dat alleen reizen voor mij niet is weg gelegd maar dat ik dit veel liever samen met manlief deed.

Niet veel later werd ik ziek. Ik kreeg last van ernstige rugklachten. In eerste instantie probeerde ik nog wel te werken maar toen ik half liggend en steunend op mijn bureau lag om dat iets perse af moest, werd ik door mijn collega’s naar huis gestuurd. Met de juiste medicatie en therapie gingen in eerste instantie mijn klachten snel weg. Echter het was het begin van een lange lijdensweg van 2,5 jaar voordat ik volledig klachtenvrij was. Het laatste jaar heb ik meer dan een half jaar thuis gezeten omdat ik nog maar amper kon lopen. De neuroloog stelde de diagnose een knoeper van een hernia. Heel langzaam herstelde ik nadat ze me doorverwees naar een centrum die mensen helpt bij het herstellen na een operatie of ongeluk. Heel langzaam leerde ik weer mijn lichaam te vertrouwen. Heel langzaam leerde ik ook naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Vooral dit laatste was een wijze les waar ik nog steeds op bouw en gehoor aan geef: je lichaam geeft duidelijk signalen aan wanneer iets niet goed zit, het is heel essentieel om daar gehoor aan te geven en niet te negeren. Het is een soort mantra voor mij geworden waar ik heilig in geloof.

Nadat ik weer hersteld was, vond ik dat in een inhaalslag moest doen. Ik had mezelf zo lang dingen ontzegt. Tussen manlief en mij ging het slecht. We besloten dus om tijdelijk uit elkaar te gaan en te zien hoe het verder tussen ons zou gaan als we ieder ons eigen leven zouden leiden. Ik kijk niet graag terug op deze periode. Het maakt me verdrietig. Ik heb in die periode wel veel geleerd en ik ben vooral een bepaalde naïviteit kwijt geraakt. Blijkbaar had ik deze periode nodig om te leren hoe de mens is. Ik heb in deze periode er vooral op los geleefd. Ik was nog maar amper thuis, trok nachten door en zag het vaak licht worden voordat ik in bed lag plus ik date erop los. Ik had het heel erg druk en op het oog dus het bruisende sociale leven waar ik zo van had gedroomd en op gehoopt. Intussen voelde ik me doodongelukkig. Mijn hart werd tot twee keer toe gebroken, ik kreeg een miskraam maar ik voelde me vooral heel eenzaam. Ik vreesde iedere keer weer het moment als ik de sleutel in de deur stak en alleen in dat grote huis moest zijn. Ik ontvluchtte dus mijn eigen huis maar ook mijn eigen leven. Manlief en ik hielden ondertussen wel contact. We praatten heel erg veel. Ik merkte dat we steeds vaker contact met elkaar zochten en elkaar belden om de kleinste dingetjes. We misten elkaar enorm en we hielden nog steeds veel van elkaar. Tijdens een vakantie samen besloten we het om weer samen te proberen. De omslag van een losbandig leventje naar een vaste relatie was groot. Echter ik werd snel zwanger en dat veranderde alles. Ik was zo gefocust op dat kleine wezentje dat in mij groeide dat mijn wereld daar helemaal om heen draaide. De geboorte van dochterlief veranderde alles. Het ging ineens niet meer om alleen mij en manlief maar om dat kleine meisje.

Alles bij elkaar het overlijden van mijn vriendin, mijn ziekte, mijn losbandige leventje en de geboorte van mijn dochter hebben mij nu gevormd wie ik ben. Nu denk ik dat ik blijkbaar heb moeten meemaken om te worden wie ik nu ben. Voor het eerst is er een bepaalde interne rust in mij. Ik ben tevreden met mijn privé-leven. Iets waar ik heel lang naar heb lopen zoeken en die ik dus eindelijk heb gevonden. Die rust heb ik nog niet gevonden in mijn werk. Dat heeft vooral te maken omdat ik merk dat mijn werk steeds minder bij mij past en mijn interesses ergens anders liggen. Ik ben zoekende in wat ik daarin wil. De weg naar interne rust in mijn privé-leven heeft lang geduurd, hopelijk vind ik sneller de juiste balans op werkgebied.

Ben jezelf ook zo veranderd?